"Άλλο ένα πολύ σοβαρό ζήτημα θυσιάστηκε στον βωμό των κομματικών επιδιώξεων".

 

Αντί να συνεχίσουν τα ρεπορτάζ, οι αποκαλύψεις, τα ποστ και τα τουίτς, αντί να συνεχιστεί η συζήτηση για το ελληνικό #metoo, το θέμα εξαφανίστηκε.

Αναμενόμενο μετά από τόσο επίμονη κομματικοποίηση να απομονωθεί εντελώς από την ουσία του ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα. 

Ένα σοβαρό θέμα που κατάντησε εξαιτίας των πολιτικών καιροσκόπων ευκαιρία για ξέσπασμα προσωπικών απωθημένων, κατινιά, αφορμή για κλειδαρότρυπα, πεδίο εκμετάλλευσης.
Τα θύματα κακοποίησης -τώρα πλέον και εργαλειοποίησης- έχουν αρχίσει να νιώθουν πιόνια ενός πολιτικού παιχνιδιού, οι θύτες τρίβουν τα χέρια τους με τον εκτροχιασμό της υπόθεσης και οι κάθε λογής Κούγιες καταστρώνουν αβέρτα ευφάνταστες γραμμές υπεράσπισης τεράτων, πατώντας πάνω στις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τα πολιτικά κόμπλεξ όσων επέλεξαν να ξεζουμίσουν το εγχείρημα αυτό σαν ένα ακόμη καυτό θέμα επικαιρότητας. 

Τελικά το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι δυστυχώς η δικαίωση όσων ισχυρίζονταν ότι το ελληνικό metoo ήταν απλά μια μόδα που κάποια στιγμή θα ξεφούσκωνε.

Όλη αυτή η προσπάθεια του metoo που ξεκίνησε με ενθουσιασμό και που στόχο είχε την εξυγίανση κάθε εργασιακού χώρου -και όχι μόνο- και τη διαφύλαξη και υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καταπνίγεται εν τη γενέσει της επειδή κάποια μικρόνοα ανθρωπάκια, αλλά μεγάλοι τυχοδιώκτες, επέλεξαν για ακόμη μια φορά να ποτίσουν τον ήδη φυτεμένο σπόρο του διχασμού προς ίδιον όφελος. 

Γιατί; Επειδή κενοί περιεχομένου, εξακολουθούν να κάνουν το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά. 

Ο μόνος δρόμος που ξέρουν να βαδίσουν, είναι αυτός της πάση θυσία πολιτικής επιβίωσης. Την οποία βαφτίζουν ιερό σκοπό που τάχα αγιάζει κάθε ανήθικο μέσο που χρησιμοποιούν για να τον κατακτήσουν. Κι εντέλει μόνο έτσι υπό συνθήκες πόλωσης ξέρουν να δρουν όσοι ανέκαθεν διαφήμιζαν το a priori ηθικό τους κούφιο πλεονέκτημα.