Τα λούμπεν στοιχεία συνασπίζονται και λειτουργούν πολύ συχνά ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις δυνάμεις καταστολής. Ένα τεράστιο σιφόνι βίας λειτουργεί ως ενισχυτής
Πολλά παιδιά που η αδυσώπητη μοίρα τα έταξε να βιώσουν την εμπειρία της γενιάς του Πολυτεχνείου, «κακοδιάβασαν» ή, καλύτερα, «κακοχώνεψαν» την αριστερή βιβλιογραφία που ήταν «must» στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ιδίως όσον αφορά στη μετασταλινική εκδοχή της.
Αυτά τα παιδιά που χτυπήθηκαν καίρια από την κακοχωνεμένη ανάγνωση του αγοραίου μαρξισμού, εκείνου που προπαγάνδιζε δήθεν το «βάθεμα και το πλάτεμα» της δημοκρατίας, λίγο αργότερα κλήθηκαν να καθοδηγήσουν τις αλλεπάλληλες ρήξεις με τις αποσχιστικές φράξιες, τα ενδοκομματικά διαζύγια, τους ενδοοικογενειακούς καυγάδες, σε μία Αριστερά η οποία βίωνε με χαρακτηριστική χρονική και τελικά πολιτικο-ιδεολογική στέρηση τα κατακλυσμιαία φαινόμενα που χαρακτήριζαν την αριστερή σκέψη από το 1968 και μετά.
Ο ελληνικός επαρχιωτισμός της ελληνικής αριστεράς ήταν η αιτία της ιδιότυπης πνευματικής της πενίας. Κάποιος που κατανόησε αυτήν τη δραματική στέρηση νωρίς, πήδηξε με τα βιβλία του από το παράθυρο. Οι άλλοι απλώς παρατηρούσαν τα βαγόνια να περνούν που τα έσερναν οι ατμομηχανές της ιστορίας.
Φτάσαμε κάποτε, πριν μερικές δεκαετίες, να καθοδηγείται μία κοινωνία με τέτοιο τρόπο ώστε μέρος των πολιτών να δηλώνουν υπερήφανα στις δημοσκοπήσεις πως «ανέχονται» ή πως «συμφωνούν» ή τελικά πως «δεν διαφωνούν», για να καταλήξουν δηλαδή πως «δεν απορρίπτουν» τις πρακτικές τις 17ης Νοέμβρη.
Αυτά όσον αφορά στις περίεργες εποχές προ μνημονίων όπου η πίττα της διαφθοράς μοιραζόταν σε άπειρα κομμάτια, διαφορετικού μεγέθους έτσι ώστε να «απολαμβάνουν» όσο το δυνατόν περισσότεροι τα προνόμια του «πλατέματος και του βαθέματος» της διαπλοκής σε ένα απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα παραγωγής και διανομής κοινωνικού μερίσματος. Είναι, βλέπετε, τόσο συμφέρον να είσαι ταυτόχρονα μέρος του συστήματος διαφθοράς αλλά και να συμπαθείς τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως τιμωρούς. Τότε λοιπόν, εκείνα τα αναθεματισμένα χρόνια, μία μεγάλη μερίδα των νέων ανθρώπων που προσδιόριζαν τον εαυτό τους ως «αριστεροί» ομολογούσαν ελαφρά την καρδία πως «Η βία είναι η μήτρα της Ιστορίας». Το είχαν κάπου διαβάσει. Δεν το καταλάβαιναν, αλλά τους άρεσε. Το κατάπιαν και το ανήγαγαν σε βασικό άλλοθι. Μπορεί να κλέβεις το κράτος, την κοινωνία, τον συμπολίτη σου, αλλά όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σημασία αφού υπάρχει η διέξοδος της βίας η οποία νομιμοποιείται ως κινητήριος δύναμις της ιστορίας. Δηλαδή, και συμπράττεις με τη διαφθορά αλλά και διατηρείς το δικαίωμα να είσαι αγανακτισμένος λόγω του διεφθαρμένου κράτους και των διαφθαρμένων πολιτικών. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο και τη συνείδησή σου ήσυχη. Αθάνατα, ανορθολογικά βαλκάνια.
Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά, τα οποία μεγάλωσαν μηρυκάζοντας από τη μία τα αποφθέγματα της χαμένης (από χέρι) επανάστασης των γονιών τους, ανακατεμένης με μία γενναία δόση μικροαστικής απληστίας του «όλοι μαζί θα τα φάμε» και ένα σακούλι αγανάκτησης κατά του κόσμου ο οποίος λειτουργεί τροφοδοτούμενος από τις ανισότητες.
Τα αδιέξοδα είναι προφανή. Τα κράτη διέθεταν όλο και λιγότερα ποσά στη διανομή του κοινωνικού μερίσματος της διαφθοράς. Τα κονδύλια δεν αρκούσαν πλέον για να διατηρήσουν εντός εγγυημένων πλαισίων την κοινωνική αναταραχή. Οι ανισότητες ξεπέρασαν τις αντοχές δικτύων απορρόφησης κραδασμών που είχαν στήσει τα κοινωνικά συστήματα. Τα συστήματα έστησαν νέους μηχανισμούς διοχέτευσης της αγανάκτησης. Προσπάθησαν να ελέγξουν την οργή αλλά εις μάτην. Γεμίσαμε ομάδες αγανακτισμένων μικροαστών , πιτσιρικάδων και λιγότερο πιτσιρικάδων από το Σιάτλ έως το Νέο Δελχί .
Η αριστερά νόμιζε πως θα μπορούσε να καθοδηγήσει την οργή στη βάση του δόγματος «η βία είναι η μήτρα της ιστορίας». Υπήρχε, ωστόσο, ένας έμπειρος ιστορικός ανταγωνιστής. Ο κατ' εξοχήν εκφραστής της άποψης πως η βία είναι η κινητήριος δύναμη για την επιβολή της φυλετικής και γενετικής καθαρότητας (ανεξαρτήτως έθνους ή φυλής, διότι τελικά ο φασισμός ταιριάζει σε όλες τις φυλές του HOMO SAPIENS, αυτό το sapiens, βλέπετε, μας μάρανε).
Αυτός ο συντροφοδοτούμενος κύκλος της βίας από πικραμένους αριστερούς και αφηνιασμένους ακροδεξιούς απειλεί τη χώρα από την έναρξη της αποσταθεροποίησης που συμπίπτει χρονικά με την οικονομική κρίση του 2008. Η φάση των «αγανακτισμένων» , η ανέλπιστη διόγκωση της αριστερής επιρροής από το 2014 και μετά, η αμήχανη έως και ερασιτεχνική αριστερή διακυβέρνηση, η στη συνέχεια πρωτοφανής ανωριμότητα των συντηρητικών μηχανισμών, όλα αυτά μαζί αλλά και χώρια διατήρησαν την αποσταθεροποιητική δυναμική της βίας.
Σε κάποιες στιγμές, όπως για μερικά εικοσιτετράωρα στη Νέα Σμύρνη, αυτή η αποσταθεροποιητική δυναμική αναδεικνύεται κυρίαρχη. Οι λανθασμένοι χειρισμοί της Πολιτείας ενισχύουν τη δυναμικότητα των περιθωριακών πρωταγωνιστών. Στην επιφάνεια ανέρχονται όσα χειρότερα διαθέτει μία κοινωνία στον πάτο του βαρελιού.
Τα λούμπεν στοιχεία συνασπίζονται και λειτουργούν πολύ συχνά ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις δυνάμεις καταστολής. Ένα τεράστιο σιφόνι βίας λειτουργεί ως ενισχυτής.
Το απεχθές πρόσωπο αυτού του κύκλου το βίωσε η κοινωνία στη MARFIN, το βράδυ της πυρπόλησης του ΑΤΤΙΚΟΝ, την στιγμή της εγκληματικής επίθεσης κατά του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη, μέσα από το «Πάμε να τους γαμήσουμε, πάμε να τους σκοτώσουμε» κάποιων αστυνομικών.
Οι αποκαλούμενοι μπαχαλάκηδες σε μοναδική ομαδική σύνθεση με την αφρόκρεμα του οπαδικού χουλιγκανισμού, σε πρωτοφανή διασυλλογική μάλιστα συμπαράταξη, κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να εκμεταλλευτούν την κοινωνική οργή για την εκτός ορίων αστυνομική βαναυσότητα, η οποία μπολιάστηκε πάνω στις ορδές των χούλιγκαν.
Αυτοί, σε συνεργασία με τους εξοργισμένους για την υπόθεση Κουφοντίνα, έβαλαν φωτιά στο πολιτικό σκηνικό την ώρα που μπλοκάριζε το σύστημα διαχείρισης της πανδημίας. Όλα αυτά με την πολιτική ανοχή και την παρότρυνση (σε κάποιες στιγμές) ενός τμήματος της αριστεράς και του συνόλου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Κάποιοι άλλοι μηχανισμοί στο παρασκήνιο λειτουργούσαν για τη στρατολόγηση των ομάδων χούλιγκαν των οπαδικών συστημάτων του πρώην ΠΟΚ. Από το πρωί της περασμένης Τρίτης αυτοί που έπρεπε να είναι ενημερωμένοι γνώριζαν πως η διαδήλωση στη Νέα Σμύρνη δεν θα είναι σαν όλες τις άλλες. Το τι δεν έκαναν για την αποτροπή των επιπτώσεων είναι γνωστό. Το γιατί δεν έκαναν τίποτε παραμένει ως κυρίαρχο ερώτημα το οποίο δεν θα απαντηθεί εύκολα. Όπως ακριβώς δεν απαντήθηκε και το ερώτημα που αφορούσε την τραγωδία της MARFIN.
Είναι ενδεχομένως δυσεξήγητο το πόσο ταυτοποιούνται τα πολιτικά επιχειρήματα των Γάλλων αριστερών του Μελανσόν και εκείνων του ακροδεξιού κινήματος της Μαρίν Λεπέν σε βασικές στρατηγικές επιλογές των δύο, θεωρητικά, εκ διαμέτρου αντιθέτων πολιτικών σχηματισμών. Τα βασικά σημεία σύμπτωσης απόψεων είναι οι βασικές αρχές του προτεινόμενου οικονομικού σχεδιασμού, το μέλλον (ή μάλλον, το μη μέλλον) της Ευρώπης και η επιστροφή στο «κράτος - έθνος» και τον προστατευτισμό. Καταδίκη της Παγκοσμιοποίησης. Υιοθέτηση εθνικιστικών προτύπων.
Είναι τόσο ευεξήγητο το πώς το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία εξ αρχής έδειξε να καθοδηγείται ταυτόχρονα από τους ακροδεξιούς της Λεπέν σε συνεργασία με μηχανισμούς της γαλλικής αριστεράς και με τη δυναμική αρωγή των μαυροφορεμένων γάλλων μπαχαλάκηδων.
Το συνθηματολογικό- ιδεολογικό περιεχόμενο - αχταρμάς των «Κίτρινων Γιλέκων» ξεκινούσε από τον αντιευρωπαϊσμό, περνούσε από την καταδίκη των μεταναστών, μεταπηδούσε στην καταδίκη της παγκοσμιοποίησης, για να υιοθετήσει τελικά το μοντέλο της παλιάς, καλής, ψυχοπονιάρας Γαλλίας. Ποιας άραγε; Εκείνης του πολέμου στην Αλγερίας ή την Ινδοκίνας; Εκείνης που διέταξε τα τανκς να οδεύσουν προς το Παρίσι τον Μάη του '68; Της Γαλλίας με τα «Διαμάντια του Μποκάσα»; Της Γαλλίας με τις φρεγάτες στην Ταιβάν; Της Γαλλίας με την αιματηρή επίθεση κατά του σκάφους της Greenpeace στον Ειρηνικό; Για ποια Γαλλία μιλάμε ακριβώς;
Βλέπουμε δηλαδή να συντίθεται ένα μοντέλο πολιτικής έκφρασης, στη Γαλλία, την Ιταλία (με πυρήνες τον ακροδεξιό Σαλβίνι και τον επίσης ακροδεξιό αλλά αρλεκίνο Μπέπε Γκρίλο), την Ελλάδα αλλά και στην Ολλανδία, όπου με πυρήνα την αποσταθεροποιητική δυναμική της βίας, ακροδεξιοί με αριστερές δυναμικές μειοψηφίες έχουν ως κοινό τελικό σκοπό την αποσταθεροποίηση του δυτικού μοντέλου διακυβέρνησης και ως κοινή αφετηρία την αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στις ανισότητες και την απίστευτη κούραση λόγω της πανδημίας. Ήταν το εκρηκτικό κοκτέιλ που παρήγαγε τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» τόσες πολλές δεκαετίες πριν. Στη Νέα Σμύρνη εκείνη την Τρίτη και για μία στιγμή ο παρατηρητής θα μπορούσε να νιώσει το ψυχρό ράπισμα του αέρα που, σαν εκκένωση ρεύματος, προϊδεάζει για μία επερχόμενη καταστροφή. Ευτυχώς η θεά Τύχη είχε τα κέφια της εκείνο το βράδυ.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/706209_pandimia-vias-aggizoyme-ti-mitra-tis-syllogikis-trelas»
s»
