Σάββας Καλεντερίδης:
Οι αποφάσεις που έχει πάρει μέχρι τώρα ο Τραμπ αφορούν δύο τομείς. Ο ένας αφορά τον έλεγχο του βαθέου κράτους και της μετανάστευσης και ο άλλος είναι οι αποφάσεις για την εξασφάλιση κέρδους για τις ΗΠΑ. Όλα, με εξαίρεση τα εσωτερικά, αποσκοπούν το κέρδος. Θεωρεί, ότι είτε με δασμούς, είτε με την παύση του πολέμου στην Ουκρανία, είτε με τη συμφωνία για τα ορυκτά, θα ισχυροποιήσει οικονομικά τις ΗΠΑ. Πάει να αλλάξει το οικονομικό δόγμα των ΗΠΑ, το οποίο στηρίχθηκε στην Κίνα. Εξασφάλισαν φθηνά εμπορικά προϊόντα. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία στηρίχθηκε η ανάπτυξη των ΗΠΑ, χτυπήθηκε όμως η παραγωγική διαδικασία. Αυτό όμως θέλει να το αλλάξει και να ενισχύσει την παραγωγική βάση των ΗΠΑ. Το κάνει με έναν τρόπο ανορθόδοξο και λίγο καουμπόικο. Λόγω των ΗΠΑ εμπεδόθηκε ο οικονομικός φιλελευθερισμός και τώρα βλέπουμε παρεμβατισμό. Η οικονομία στηριζόταν σε κανόνες ελεύθερης αγοράς. Όλοι λένε, ότι με τους δασμούς θα αυξηθεί ο πληθωρισμός και πως θα πληρώνουν περισσότερα οι Αμερικανοί που θα επιλέγουν ευρωπαϊκά προϊόντα.
Στην Ουκρανία θεωρώ, ότι καμία πλευρά, ούτε η ουκρανική, ούτε η ρωσική δεν θα άντεχε την οργή του Τραμπ. Γιατί ακολουθεί το δόγμα “ειρήνη δια της ισχύος”. Είδατε τι έγινε με τη Χαμάς και την απελευθέρωση των ομήρων. Το 2025 θα είναι κρίσιμος χρόνος. Στην Ουκρανία θα γίνουν εκλογές και αλλαγή φρουράς. Ο στρατηγός Βαλερι Ζαλούζνι προσπαθούσε να πείσει τον Ζελένσκι, ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να επανακτηθούν τα εδάφη που κατέλαβαν με τη Ρωσία και πρότεινε συμβιβασμό. Γι'αυτό και τον ξήλωσε. Οι σκληροί της κυβέρνησης όπως ο Ποντόλιακ πίεζαν για την επανάκτηση. Ο Ζαλούζνι είχε έρεισμα στον λαό και όπως διαβάζω σε ουκρανικά ΜΜΕ, σε περίπτωση εκλογικής αναμέτρησης με Ζελένσκι θα έβγαινε νικητής. Και έχοντας τις θέσεις που είχε πάρει, ευκολότερα θα υπέγραφε μια συμφωνία με τη Ρωσία σε σχέση με τον Ζελένσκι που είχε περάσει νόμο που έλεγε “απαγορεύεται οποιαδήποτε συνομιλία με τη Ρωσία και τον Πούτιν”. Όσον αφορά την ΕΕ, βλέπω αξιωματούχοι να μιλούν για την ανάγκη ενίσχυσης της άμυνας. Προηγείται όμως το στρατηγικό σχέδιο. Ποια Ευρώπη θέλουμε; Υπάρχει διάθεση να εμπλακεί ένα ευρωπαϊκό κράτος αν απειληθεί ένα άλλο κράτος, για να κάνουμε έναν κοινό στρατό; Αυτά πρέπει να αποφασιστούν σε πολιτικό επίπεδο. Πρέπει να γίνει συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο κάθε χώρας. Γίνεται πάλι μια λάθος προσέγγιση του ζητήματος. Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού είναι ένα σενάριο από τη στιγμή που οι ΗΠΑ με τον Τραμπ θέλουν να μειώσουν τη στρατιωτική τους στήριξη στην Ευρώπη, η οποία γινόταν για να προστατέψουν στην ουσία τη δική τους εθνική ασφάλεια. Άρα η ΕΕ πρέπει να προσαρμόσει τη δική της στρατηγική. Επειδή με το ΝΑΤΟ μέλος είναι και η Τουρκία, με έναν ευρωπαϊκό στρατό, αν κλείσουμε την πόρτα στην Τουρκία, τότε θα επωφεληθούμε και εμείς. Στην Ευρώπη έχουμε δύο ελληνικά κράτη, την Ελλάδα και την Κύπρο. Πρέπει να αναζητήσουμε και άλλες συμμαχίες. Μπορούμε να το πετύχουμε. Η δημιουργία του ευρωπαϊκού στρατού θα πάρει χρόνο. Στα ελληνοτουρκικά έχουμε δύο ζητήματα. Το ένα είναι η πενταμερής για το Κυπριακό. Επίσης περιμένουμε εντός του Μαρτίου ενέργειες στην περιοχή ανατολικά της Κάσου για την πόντιση καλωδίου. Αυτό θα δοκιμάσεις τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η προσοχή της Τουρκίας έχει επικεντρωθεί στη Συρία, μετά την εξαγγελία του νέου δόγματος ασφαλείας του Ισραήλ με βάση του οποίου η νότια Συρία θα είναι πλήρως αφοπλισμένη με την αυτονόμηση των Δρούζων και την ομοσπονδιοποίηση. Είναι μια εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει σε εξελίξεις όσον αφορά τη δημιουργία τρίτου κουρδικού κράτους, το οποίο θα οδηγήσει στον τάφο την Τουρκία όπως την γνωρίζουμε σήμερα.