Ο λαϊκισμός απαντάται παντού, ακόμη και σε χώρες με ισχυρούς θεσμούς ελέγχου και εξισορρόπησης των εξουσιών. Δυστυχώς αποτελεί μια απάντηση σε ένα σύστημα που προσθέτει διαρκώς πολυπλοκότητα. Είναι απάντηση πρόχειρη και επικίνδυνη, για τη Δημοκρατία και την ευημερία των πολιτών, αλλά πάντως είναι «μια κάποια λύσις» για την ανάγνωση της πραγματικότητας. Οταν κάποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη συνθετότητα του σύγχρονου οικονομικού συστήματος, ανακουφίζεται αν πιστέψει ότι μια κρίση είναι αποτέλεσμα συνωμοσίας Αμερικανών, Εβραίων, Ελοχίμ, τραπεζών κ.λπ. Αν υπάρχει ηγέτης που θα τους πείσει ότι «εμείς θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν», σίγουρα θα τον ψηφίσουν.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας υπήρξε έξοχος λαϊκιστής, γι’ αυτό ακόμη πολλοί πίνουν νερό στ’ όνομά του. Δεν διακρίθηκε για το βάθος της πολιτικής του σκέψης, αλλά τουλάχιστον είχε οξυμένο αισθητήριο. Εξ ου και η σωτήρια για τον τόπο kolotoumpa, μετά έναν φρενήρη λαϊκιστικό κατήφορο. Επιπλέον κατείχε και το αριστερό λεξιλόγιο, που έκανε τον λαϊκισμό του να μοιάζει ότι κρατά από τρανή γενιά.
Το πρόβλημα με τον λαϊκισμό δεν είναι μόνο ότι αδυνατεί να εκπληρώσει όσα υπόσχεται. Είναι ότι απαιτεί όλο και μεγαλύτερη δόση, για να αντισταθμίσει τις διαψευσμένες προσδοκίες. Ετσι, στον λαϊκισμό του κλασικού ΣΥΡΙΖΑ για τα «συστημικά ΜΜΕ» και την «καθοδηγούμενη Δικαιοσύνη», προστίθεται το «γουστάρω» του κ. Στέφανου Κασσελάκη. Είναι ό,τι πρέπει για ένα εκλογικό σώμα που διδάχθηκε ότι η οικονομική κρίση ξεπερνιέται «με ένα νόμο κι ένα άρθρο».
Τα παραπάνω βεβαίως ουδόλως υπονοούν ότι έχουμε ένα έστω επαρκές δικαστικό ή μιντιακό σύστημα, το οποίο «γουστάρει να ξεδοντιάσει» ο κ. Κασσελάκης. Ετσι κι αλλιώς, κάθε λαϊκισμός είναι η λάθος απάντηση σε υπαρκτά προβλήματα. Απλώς το «γουστάρω» δεν είναι πολιτική πρόταση, είναι η συνήθης αντίδραση ενός Ιμο· οι emo (emotional, συναισθηματικοί) είναι έφηβοι που έχουν ίσια μαύρα μαλλιά με φράντζα στο πλάι που καλύπτει το ένα ή και τα δύο μάτια, επειδή, όπως λένε, βλέπουν τη ζωή με μισό μάτι. Η ενότητα ενός κόμματος δεν διασφαλίζεται με το «θα έχω για όλα τα στελέχη του κόμματος ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό», όπως είπε προχθές στα Γιάννενα. Χρειάζονται δομές εσωκομματικής δημοκρατίας, που ο κ. Κασσελάκης ίσως να μη γνωρίζει ότι υπάρχουν.
Η παράδοση λέει ότι «από πίτα που δεν τρως, μη σε μέλλει κι αν καεί», και «σε διαδικασία που δεν ψηφίζεις…». Αλλά πάλι είναι δείγμα των καιρών πως η κυρίαρχη πολιτική έκφραση της Αριστεράς πρώτα έχασε την επεξεργασία πολιτικών θέσεων και τώρα χάνει και το φύλλο συκής που ήταν το λεξιλόγιο.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/562619380/i-aristera-toy-goystaro/
