Εμβόλιο για τον λαϊκισμό

 Συζήτηση προχθές σε δείπνο για τον λαϊκισμό στην Ευρώπη, δεξιό ή αριστερό. Αφορμή, μια έρευνα του περιοδικού Economist, που κατέτασσε την Ελλάδα στις χώρες οι οποίες κινδυνεύουν λιγότερο από την έξαρση του λαϊκισμού. Νομίζω ότι ο λόγος είναι οφθαλμοφανής. 

Η τετραετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και η παταγώδης αποτυχία της λειτούργησαν σαν μαζικός εμβολιασμός της ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνο στον λαϊκισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και στο φάντασμα της Ακροδεξιάς. Και δεν είναι μόνον η συνεργασία δύο κομμάτων που, σε κανονικές συνθήκες, επικαλούνταν δύο όχι μόνον αλληλοσυγκρουόμενες, αλλά και αλληλοαναιρούμενες ιδεολογίες. 

Θα μου πείτε, όπως είπε εν τη αφελεία της η κ. Αχτσιόγλου, «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». Για την ακρίβεια, δεν είναι ποτέ ευκαιρία για τον λαϊκισμό. Το 2015, για να μην ξεχνιόμαστε, η χώρα αντιμετώπισε ένα δίλημμα το οποίο υποτίθεται ότι είχε λήξει μετά την ήττα των κομμουνιστών στον Εμφύλιο, την ένταξή της στις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Ακόμη και το καθεστώς των συνταγματαρχών δεν την αμφισβήτησε, ασχέτως αν παραβίαζε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα να «παγώσουν» οι διαδικασίες ένταξης και η Ελλάδα να αποβληθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Το δημοψήφισμα του 2015 την αμφισβήτησε. Μην ξεχνάμε ότι χαρακτήριζαν όσους υποστήριζαν το «Ναι» ως «Μένουμευρωπαίους». Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι την πολιτική κάλυψη της αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας την είχαν αναλάβει από κοινού οι εκφραστές του ακροδεξιού και αριστερού λαϊκισμού. Οι προγλωσσικοί της Χρυσής Αυγής και οι ευαγγελιστές της κοινωνικής φιλοσοφίας του Μαδούρο και του Τσάβες ξεσήκωναν τα πλήθη για το «Οχι». Πέτυχαν στις κάλπες. Ευτυχώς απέτυχαν στην ερμηνεία του αποτελέσματος.

Είπα στον φίλο Γάλλο συνδαιτυμόνα πως η εμπειρία των ετών αυτών εμβολίασε την ελληνική κοινωνία κατά του λαϊκισμού. Πάντα υπάρχουν οι ανεμβολίαστοι και οι αντιεμβολιαστές, εννοείται. Εκείνος μου είπε πως ήμασταν τυχεροί. Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της και συνέχισε την πορεία της περιθωριοποιώντας τους λαϊκιστές. Αν, όμως, η Γαλλία εμβολιασθεί κατά του λαϊκισμού είτε από τη Λεπέν, όπως είναι το πιθανότερο, είτε από τον Μελανσόν, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα παραμείνει η Γαλλία όπως την ξέρουμε σήμερα. 

Η θεσμική ισχύς του προέδρου της Δημοκρατίας στη Γαλλία δεν έχει καμία σχέση με τη θεσμική ισχύ του πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και την ακαταμάχητη ελαφρότητα της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική δημοκρατία δεν κινδυνεύει σήμερα από τον λαϊκισμό, αριστερό ή δεξιό. Θα έλεγα πως αν κινδυνεύει από κάτι, είναι από το αίσθημα ασφάλειας που της εμπνέει η ήττα του λαϊκισμού.

πηγή: http://alexpanagisartas.blogspot.com/2023/09/blog-post_84.html