Είναι το πρόσωπο που ενοχοποιείται περισσότερο για το πάθημα του κόμματός του. Σαν να μπορούσε μια τέτοιου μεγέθους ήττα να αποδοθεί σε μια κακή στιγμή. Σε μια γκάφα. Η (ιλαρο)τραγική ειρωνεία στην περίπτωση του Γιώργου Κατρούγκαλου είναι ότι η συζήτηση που πήγε να ξεκινήσει για την ισότητα των εισφορών μισθωτών – ελευθέρων επαγγελματιών, μόνο αθέμιτη δεν είναι. Είχε όμως την ατυχία να την ανοίξει απέναντι στον Αδωνι Γεωργιάδη που την εκμεταλλεύθηκε με ένστικτο μιντιακού εκδοροσφαγέα, μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη προεκλογικό σκιάχτρο για το κόμμα του.
Η στοχοποίηση του Κατρούγκαλου ως αποδιοπομπαίου τράγου είναι, όμως, μια ευκαιρία να διηγηθεί κανείς την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την πολιτική βιογραφία του άτυχου στελέχους του. Προϊόν του οικοσυστήματος των ΑΕΙ της ελληνικής περιφέρειας, ο πρώην Κνίτης δεν ήταν ένας απλός αγκιτάτορας στην πλατεία της μεγάλης Αγανάκτησης.
Ήταν και ο «παραθυράτος» θεωρητικός που μπορούσε να δανείζει τον καθηγητικό του τίτλο στα αμφιθεατρικά ιδεολογήματα περί «συνταγματικώς ανεκτής» βίας.
Ήταν έτσι ένας πρώιμος εκπρόσωπος του ρεύματος που δεν ενδιαφερόταν να κατευθύνει τη μούντζα πολιτικά. Ενδιαφερόταν μόνο να την υποδαυλίσει για να την καρπωθεί εκλογικά.
Σε αντίθεση με πολλούς στο κόμμα του, ο μετέπειτα υφυπουργός και υπουργός Εξωτερικών δεν έμεινε έρμαιο των ηθών της πλατείας. Αντιθέτως. Στο κάδρο της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατάφερε να ενσαρκώσει την προσπάθεια εκπασοκισμού του κόμματός του, παρά τις κατά καιρούς παλαιοαριστερές εξάρσεις της ρητορικής
Ρίχνοντας την ευθύνη σε ένα στέλεχος όπως ο Κατρούγκαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει την κατεύθυνση που έπρεπε να είχε πάρει μετά την εκπνοή του αντιμνημονίου. Καταδικάζει ένα πολιτικό ον που εξελίχθηκε έτσι ώστε να μπορεί να απευθυνθεί και επέκεινα του ήδη στοιχισμένου συριζαϊκού ποιμνίου.
Πολλοί στο κόμμα φαίνεται να πιστεύουν, όπως πάντα, το αντίθετο: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε επειδή δεν ήταν αρκετά «κινηματικός» και αριστερός, επειδή δεν έμοιαζε όσο έπρεπε στον παλιό εαυτό του. Τα νούμερα όμως δείχνουν ότι η συντριβή του δεν οφείλεται στις διαρροές προς την Κωνσταντοπούλου. Δεν έχασε το ένα τρίτο της δύναμής του προς τη λοιπή Αριστερά. Εχασε από τον Μητσοτάκη – επειδή ο έτερος διεκδικητής της εξουσίας αφέθηκε να μονοπωλήσει το Κέντρο.
Το στένεμα της ήττας στον Κατρούγκαλο –ή σε άλλες όψεις της προεκλογικής τακτικής– εμποδίζει (πάλι) τον ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει τι του συνέβη. Η λάθος τακτική ήταν αποτέλεσμα της λάθος ταυτότητας του κόμματος.
Ήταν μάλλον απότοκο μιας ταυτότητας που δεν κατάφερε ποτέ να αποκρυσταλλωθεί, καθώς εντός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα διαμαρτυρίας διεκδικούσε πάντα το μερτικό του από το κόμμα εξουσίας. Δεν ήταν όλοι το ίδιο έτοιμοι να μεταμορφωθούν σε Κατρούγκαλους.
