Τον Τζίτζη βέβαια τονε θυμόσαστε. Είναι ο τύπος που έφθασε ξαφνικά στη γειτονία, ήτανε μυστήριος, δεν είχε πολλά πάρε δώσε με την ομήγυρη, αλλά είχε πολλά πάρε δώσε με τον καφετζή Νικόλαο Μερακλή, τον επιλεγόμενο και «Μπίχλα», καθόσον η καθαριότης δεν ήταν και το δυνατό του σημείο. Το πάρε δώσε του Τζίτζη με τον καφετζή, εξαργυρωνόταν με σπέσιαλ μεζέ ούζου, ήγουν σαρδέλες 2 αντί της μισής προβλεπομένης, ελιές 10 αντί των 5 και έξτρα κεφτεδάκια, παστουρμάς και σαλάμι Λευκάδος.
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Ο Τζίτζης το λοιπόν, μπήκε σήμερα σοβαρός όπως πάντα, στο καφενείο «Η συνάντησις των φίλων», έριξε ένα βλέμμα στο πλήθος, τίγκα ο καφενές, έκανε νόημα στο Μενέλαο που θα πει «φέρε το ούζο με τα σχετικά ρε μάγκα» και μετά πλησίασε το τραπέζι που καθόταν ο Προκόπης. Ο Προκόπης, χρόνια μέλος του ΚΚΕ, είχε απλωμένο στο τραπέζι τον «Ριζοσπάστη»
– Τι διαβάζεις ρε Προκόπη;
– Ό, τι λέει η εφημερίς Τζίτζη.
– Λέει ρε για την επιδρομή του ΕΛΑΣ στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ) που κοντά 100 «γενναία» συντρόφια επιτέθηκαν σε 10 χωροφύλακες;
– Μα ρε Τζίτζη γιατί να λέει γι’ αυτά; Αυτά πάνε περάσανε.
– Άστα αυτά ρε και κάτσε να σου πω εγώ τι έγινε πριν από 76 χρόνια.
Ο Προκόπης στριτζώθηκε, όμως οι άλλοι αναμοχλεύτηκαν στις καρέκλες τους και στράφηκαν με ενδιαφέρον προς το μέρος του Τζίτζη. Πρώτος μίλησε ο ίδιος ο καφετζής ο Νικόλαος Μερακλής, ο επιλεγόμενος και «Μπίχλας», καθόσον η καθαριότητα δεν είναι και το δυνατό σημείο του.
– Για δε μας λες και ‘μας να μάθουμε κύριε Τζίτζη;
– Μα τώρα δεν τα αφήνουμε αυτά κ. Τζίτζη, είπε ο Προκόπης.
– Όχι δεν τα αφήνουμε ρε και φώναξε και τον χιουμορίστα τον σύντροφο
Κουτσούμπα να τ’ ακούσει.
Οι άλλοι μάγκες που άκουσαν τη συζήτηση, άρχισαν να φωνάζουν.
– Όχι ρε, να τα πει για να τα μάθουμε. Πες τα κυρ Τζίτζη να χαρείς.
Και λέγοντας τα λόγια αυτά οι καφενόβιοι, έσουραν τις καρέκλες τους και έκαναν έναν κύκλο γύρω από τον Τζίτζη, ο οποίος καμάκωσε μια ελιά, ήπιε μια γουλιά ούζο και άρχισε.
– Αρχίζω και οι απορίες στο τέλος. Από την Άνοιξη που λέτε του 1945, ο διεθνής κομμουνισμός, ο Στάλιν πα να πει, αφού μελέτησε το μπάχαλο που γινόταν στα Βαλκάνια αποφάσισε να σκαρώσει έναν συμμοριακό αγώνα στις βόρειες Ελληνικές επαρχίες να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Οι από Μόσχα μεριά σύντροφοι, σχεδίασαν να επιτεθούν σε Μακεδονία και Θράκη, ενώ παράλληλα με ληστρικές μεθόδους, σε διάφορες περιοχές, θα αναστάτωναν τη χώρα.
Εκτός από αυτό οι ντόπιοι κομμουνιστές, θα έκαναν προσπάθεια με πλέρια διπλωματική και πολιτική εκμετάλλευση, ώστε το κατσαπλιάδικό τους να παρουσιαστεί ως «Εμφύλιος» πόλεμος. Για να γίνει όμως αυτό, όπως ξέρουν και όσοι έχουν περάσει απ’ όξω από την Νομική, όταν δεν την έχουν καταλάβει οι δημοκρατικά διαμαρτυρόμενοι αναρχοάπλυτοι, θα πρέπει και τα δύο αντιμαχόμενα μέρη να κατέχουν Έδαφος, να ασκούν πλήρη κι όχι περιστασιακή κυριαρχία επ’ αυτού και να είναι αναγνωρισμένη η κυριαρχία τους αυτή. Την κυριαρχία του ΕΛΑΣ την είχε αναγνωρίσει μόνο η γνωστή αγωνίστρια… συντρόφισσα Ιωσηφίνα Βουνοτρυπίδου. Τέλος μάγκες και για να μη σας δουλεύουν, ο ίδιος ο ΟΗΕ είχε πει ότι ο πόλεμος αυτός ήταν «Guerilla war» ήγουν ανταρτοπόλεμος δηλαδή ανορθόδοξος πόλεμος, ήγουν όχι κανονικός πόλεμος, ήγουν….
Τότε λοιπόν απέτυχαν να τον αναγνωρίσουν ως «Εμφύλιο». Και να δεις φίλε μου που το πέτυχαν το… 1989 με την υπογραφή του Σαμαρά.
– Του δικού μας Σαμαρά κύριε Τζίτζη; ρώτησε ο Σοφρώνης, που ήταν και πρόεδρος της Τοπικής της ΝΔ.
– Δεν το ήξερες κύριε Σοφρώνη; Ναι, με του δικού σας του Σαμαρά. Συγκεκριμένα με τον Νόμο 1863 του 1989, τότε που το ΚΚΕ συγκυβερνούσε με την ΝΔ.
Ο Σοφρώνης μαζεύτηκε. Δεν το ήξερε, καταντράπηκε και αναρωτήθηκε: «Και τότε, γιατί σκοτώθηκε ο πατέρας μου, που υπηρετούσε στο Εθνικό Στρατό ως Λοχίας, στο Βίτσι; Και απάντηση δεν μπορούσε να του δώσει μήτε ο Άδωνης.
– Το λοιπόν συνεχίζουμε και είπαμε απορίες στο τέλος, εξόν και είναι τίποτις βροντώδεις. Για να πετύχουν το λοιπόν οι σύντροφοι αυτά που είπαμε παραπάνω σκέφτηκαν, γιατί κάπου κάπου σκέφτονταν κιόλας, να βάλουν στο χέρι τα βουνά Όλυμπος, Πιέρια, Χάσια κ.λπ., ώστε να χωρίσουν την Ελλάδα στα δύο. Αυτό δηλαδή πούχε κάνει νωρίτερα, το 1916 ο Ελ. Βενιζέλος και τον κάνανε «Εθνάρχη». Άπαξ το λοιπόν και είχαν εξασφαλίσει την απομόνωση της Βόρειας Ελλάδας από την Νότια, θα έκαναν ντου για να καταλάβουν την Μακεδονία, ενώ από τον Βορρά θα είχαν βοήθεια από τις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες (Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία).
»Έτσι οι σύντροφοι, αποφάσισαν την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 1946 να οργανώσουν μια σειρά ενόπλων «δημοκρατικών» δραστηριοτήτων, δηλαδή να την πέσουν σε μικρά στρατιωτικά τμήματα, να προσβάλλουν σταθμούς χωροφυλακής και να διοργανώσουν συλλαλητήρια σε μεγάλα αστικά κέντρα, τα οποία πολλές φορές και εντελώς «αυθόρμητα», εξελίσσονταν σε αιματηρές συμπλοκές με την αστυνομία. Μέσα σ’ όλα, από κοντά και η κομμουνιστική προπαγάνδα με τα χωνιά, τις εφημερίδες τοίχου και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που εκπέμπανε από τα γειτονικά κομμουνιστικά κράτη, πιπίλιζε το μυαλό του απλού κοσμάκη, ο οποίος προσπαθούσε να συνέλθει, όπως όλη η Ευρώπη, από την λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Τζίτζης σταμάτησε, ήπιε μια γουλιά νερό και περίμενε λίγο να δει αν παρακολουθάνε οι βλάμηδες. Είδε ότι όλα καλώς έχουν και συνέχισε.
»Το λοιπόν συνεχίζουμε. Το ΕΑΜ την πρώτη καλά οργανωμένη επίθεση την σχεδίασε εναντίον του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ). Ξέρετε πού είναι το Λιτόχωρο ρε; ρώτησε ο Τζίτζης για να τεστάρει τις γνώσεις του ακροατηρίου.
– Ναιαιαι, απάντησαν οι από κάτω.
– Πού ρε;
Τότε, όλοι άρχισαν να κοιτάνε όξω απ’ το παράθυρο και κανένας δε μίλαγε.
– Κατάλαβα. Κοντά στη Κατερίνη ρε.
– Και πού είναι η Αικατερίνη κ. Τζίτζη, ρώτηξε ο Μεμάς, διπλωματούχος της Γ΄ Δημοτικού.
– Η Αικατερίνη είναι ΄δω δίπλα, η κόρη της κυρά Σταματούλας. Η Κατερίνη όμως είναι στην Πιερία.
– Και η Πιερία τι είναι και πού βρίσκεται;
– Αφήστε το μάγκες. Θα το πούμε άλλη φορά στη Γεωγραφία.
Στον ΣΧΛ λοιπόν, στους πρόποδες του Ολύμπου θα κάνανε τα παλικάρια του ΕΑΜ επίθεση.
Πότε; Την νύχτα της 30 προς 31 Μαρτίου του 1946.
Γιατί τότε; Γιατί στις 31 Μαρτίου θα γίνονταν βουλευτικές εκλογές, για τις οποίες το «τιμημένο ΚΚΕ» είχε κηρύξει «Αποχή», επειδή, λέει, τους κυνηγούσαν οι δεξιοί… Τώρα εγώ θα ρωτήσω. Αφού το ΚΚΕ όπως ισχυριζόταν τότε, αλλά και όπως λέει και σήμερα, είχε την πλέρια αποδοχή των λαϊκών μαζών, γιατί δεν «κατέβηκε» στις εκλογές; Μήπως κάτι «ψυλλιάζοταν»; Μήπως έτρεμε τη λαϊκή καταδίκη; Ή μήπως σκέφτηκε, είπαμε κάπου κάπου και αυτοί σκέφτονται, ότι καλύτερα εκτός βουλής, ώστε να μπορούν να κάνουν το τζέρτζελο που ακολούθησε;
Σ’ αυτό το σημείο ο Τζίτζης σταμάτησε, καμάκωσε μία ολόκληρη σαρδέλα, ήπιε μια γουλιά ούζο και δήλωσε:
– Κύριοι αρκετά για σήμερα. Λίαν προσεχώς θα συνεχίσουμε. Χαίρετε και τα σεβάσματά μου στους δικούς σας.
Υστερόγραφο:
Σήμερα συνεχίζουμε το «ένθετο» με τις απόψεις μεγάλων πολιτικών μας για το Συμμοριτοπόλεμο.
Σήμερα φιλοξενούμε την γνώμη του Γεωργίου Παπανδρέου του αποκληθέντες και «Γέρου της Δημοκρατίας». Ο Παπανδρέου αργότερα συνεργάστηκε με τον «συρφετό των προδοτών» όπως αποκαλεί τους συντρόφους του ΚΚΕ, όπως άλλωστε συνεργάστηκε και με τον Αλέξανδρο Παπάγο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όπως είπε ο Χουν Τζι Τσεν… Ποιος είναι αυτός; Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια φορά μας το εξηγήσει ο Τζίτζης…
