Οι Γάλλοι, είναι μαζί μας!
Οι Γερμανοί (τώρα θα τους μάθουμε;) «ναι μεν, αλλά…».
Ο Μόσκοβος, περιμένει υπομονετικά και γλύφει τα μουστάκια του.
Και ο τρελοαμερικάνος κολλητός του Ταγίπ Ερντογάν, τα έχει… «γράψει» όλα, και τον νοιάζει μόνο πως θα ξαναβγεί…
Αυτή δεν είναι, πάνω κάτω, η κοινή πεποίθηση των Ελλήνων για την «δυναμική» των ισορροπιών που αναπτύσσονται από τον «ξένο παράγοντα»; Ποιοι είναι «μ’ εμάς» και ποιοι «με τους άλλους», δείξτε μας τους φιλέλληνες, να σιχτιρίσουμε τους ανθέλληνες!
Παλιό μαράζι. Τυχαίο ότι με το που απελευθερωθήκαμε με την επανάσταση από τον Τούρκο, τα πρώτα πολιτικά κόμματα που δημιουργήθηκαν ήταν… το «Γαλλικό», το «Αγγλικό» και το «Ρώσικο»; Πάντα στους ξένους, τους «ισχυρούς», τους «μεγάλους» εναποθέταμε τις ελπίδες μας για να λυθούν τα προβλήματά μας. Και πάντα… αυτούς κατηγορούσαμε όταν δεν επιλύονταν (ακριβώς όπως εμείς θέλαμε…), και πώς αλλιώς, αφού στο DNA μας είναι… κατοχυρωμένο ότι εμείς, δεν φταίμε ποτέ και για τίποτε! Φταίνε πάντα οι… άλλοι! Πάντα εμείς, είμαστε οι αδικημένοι.
Τα ζήσαμε στην οικονομική κρίση (εμείς ζούσαμε 10ετίες με δανεικά, οι… «άλλοι» έφταιγαν που μας έβαλαν όρους βαρείς, όταν… πάλι σ’ αυτούς καταφύγαμε για να μην χρεοκοπήσουμε εντελώς!) το ξαναζούμε τώρα με την εκρηκτική κατάσταση με την Τουρκία. Το πώς θα εξελιχθεί (μ’ έναν Ερντογάν για γείτονα…) είναι άδηλο, το μόνο βέβαιο είναι πριν φανεί στον ορίζοντα ακτή, έχουμε ακόμη να περάσουμε μανιασμένες, σκυλοπνίκτρες θάλασσες. Οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα της Τουρκίας, είναι σε μεγάλο βαθμό παράνομα και καταχρηστικά. Πολλά, όχι όλα… Η συμπεριφορά της, η προκλητική και κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου πολεμική επιθετική στάση της, θα έπρεπε να τύχει της γενικής καταδίκης και της επιβολής αυστηρών κυρώσεων από την διεθνή κοινότητα. Σ’ έναν κόσμο… αγγελικά πλασμένο!
Σωστά επιδιώκουμε αλληλεγγύη και πρακτική «δυναμική» υποστήριξη από συμμάχους και εταίρους- σήμερα πλέον, μόνον στην Ευρώπη δυστυχώς. Παραβλέπουμε, πάντως, ότι ενώ εμείς μιλάμε για «εθνικά δίκαια», οι… «άλλοι», ακόμη και οι προθυμότεροι υποστηρικτές μας, κινούνται και ενεργούν με κατ’ αρχήν γνώμονα τα «εθνικά τους συμφέροντα»! Μεμονωμένα κράτη και συνασπισμοί κρατών. Και βολευόμαστε… «ξεχνώντας» πως μαζί με την «Αθηνά» πρέπει κι’ εμείς να κουνήσουμε το χεράκι μας…
Η Γαλλία, μας στηρίζει πάση δυνάμει, γιατί κρίνει προφανώς ότι αυτή η στάση της πρώτον (σήμερα) δεν θίγει και δεν απειλεί τα ζωτικά της συμφέροντα, και δεύτερον ποντάρει σε πιθανά οφέλη από την παρέμβασή της, όταν (και αν…) η κρίση διευθετηθεί. Αν η Τουρκία αναδιπλωθεί (και) λόγω γαλλικών πιέσεων και απειλών, αποκαθίσταται η ηγετική της επιρροή, η «συνδιοίκηση» στην ηγεσία της ΕΕ που πασχίζει εναγώνια να βρει βηματισμό, ρόλο και επιρροή σ’ έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία…
Η Γερμανία, κρατάει αυτή την αμφιλεγόμενη, ερμαφρόδιτη στάση και επειδή δεν θέλει να σκάσει επί της ευρωπαϊκής προεδρίας της ένας πόλεμος ( θα πληγεί η εικόνα της ευρωπαϊκής επικυριαρχίας της), και δεν θέλει να διαλυθεί το ΝΑΤΟ από λίαν πιθανή σύγκρουση δύο κρατών-μελών του αλλά και γιατί διατηρεί τεράστια οικονομικά συμφέροντα με την Τουρκία! Που δεν θέλει να χάσει (ετοιμάζεται να πουλήσει 6 υποβρύχια στον Ερντογάν- τι… κυρώσεις να του επιβάλλει;) σε μια συγκυρία που ακόμη και η γερμανική οικονομική ατμομηχανή αγκομαχάει επικίνδυνα στην ανηφόρα της υγειονομικής και συνακόλουθα οικονομικής κρίσης…
Για πολλές δεκαετίες βασισθήκαμε (με ελάχιστες εξαιρέσεις που λοιδορήθηκαν σκαιότατα…) στην λογική της πολιτικής της αδράνειας. Χάναμε ευκαιρίες ουσιαστικής προσέγγισης με την Τουρκία στα καυτά και επίμαχα ζητήματα, που με οίηση και ακατανόητο πείσμα επιμέναμε ότι όλο το «δίκιο» είναι με το μέρος μας (ακόμη και… τον χάρτη αρνιούμασταν να δούμε!) και διατρανώναμε ανοήτως, υπερφίαλα και αγνοώντας την διεθνή πρακτική, ότι «δεν υποχωρούμε, αν δεν δικαιωθούμε!» Αποτέλεσμα: η Τουρκία συνεχώς ισχυροποιούταν, η δική μας «αδράνεια» την βοηθούσε να αυξήσει την επιρροή της –και τον ρόλο της ως περιφερειακή δύναμη- σε καιρούς που εκμεταλλεύθηκε επιδέξια την ραγδαία αλλαγή συσχετισμών και ισορροπιών στην εκρηκτική περιοχή μας...
Στο «κάθε πέρσι και καλύτερα…», κατέφευγαν οι ψύχραιμοι και νουνεχείς όλο και συχνότερα, καθώς το θερμόμετρο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ανέβαινε επικίνδυνα- το ίδιο φυσικά και στο «σιαμαίο» πρόβλημα του Κυπριακού. Στην απέναντι όχθη, ένας παρά φύση εσμός υπερσυντηρητικών, στρατοκόπων, αριστερών κι ακροδεξιών εθνικιστών (που και σήμερα διαπερνούν οριζόντια όλα τα κόμματα- με πρώτο το κυβερνόν…) που συκοφαντούσε, διαπόμπευε, απειλούσε κάθε άλλη άποψη και πρόταση προς εξέταση, έτοιμος να στήσει «Γουδιά»…
Για τους λόγους που προαναφέραμε και πολύ περισσότερους ακόμη, ο «ξένος παράγων», πιέζει με διάφορα μέσα για διάλογο με την Τουρκία- κι’ αν δεν ευοδωθεί, υποχρεωτική προσφυγή στην Χάγη. Και στα δυο ενδεχόμενα απόλυτη νίκη, δεν θα απολαύσει καμιά πλευρά. Οι πετυχημένες διαπραγματεύσεις είναι αυτές που εδράζονται στους αμοιβαίους συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς, όχι προδοσίες και παράδοση άνευ όρων, φυσικά…
Μαζί με την (πολιτικό- διπλωματική) αλληλεγγύη και έμπρακτη στήριξή της από «τους άλλους», η Ελλάδα έχει πολλά να… κάνει μόνη της, στο εσωτερικό, ενεργώντας σαν να ξέρει ότι δεν πρόκειται να της συμπαρασταθεί κανείς. Να προετοιμάζεται, με τις δικές της δυνάμεις, για κάθε απευκταίο ενδεχόμενο, χωρίς να παραμελεί ταυτόχρονα και την διπλωματική εγρήγορση και κινητοποίησή της.
Οι μέχρι τώρα κινήσεις της κυβέρνησης, δείχνουν ότι έχει αντιληφθεί τους δύσκολους παράλληλος στόχους του εγχειρήματος, την κρισιμότητα των στιγμών. Οι μονομανείς και άσκοπες «καταγγελίες» τόσο εκείνων που την κατηγορούν επειδή… δεν τραβάει την σκανδάλη, όσο και των άλλων που εστιάζουν την αμήχανη κριτική τους «γιατί δεν… πιέσατε τους εταίρους να επιβάλλουν κυρώσεις;», δείχνουν ότι οι καιροί ου μενετοί. Πρέπει να σοβαρευτούμε τώρα. Άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν…
Εκτός αν κάνουμε ένα δημοψήφισμα, και η πλειοψηφία ταχθεί υπέρ του πολέμου!
Έχουμε δει κι’ αλλού κρούσματα ομαδικών αυτοκτονιών…
Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/politiki/kanoyme-dimopsifisma-kai-pame-gia-polemo
