Tου Χρυσόστομου Χρυσόπουλου*
Aλαλη έμεινε για ακόσμα μία φορά η κοινωνία μας. Το θέμα του βιασμού μικρών παιδιών έγινε πρώτη είδηση και, μάλιστα, η γονεϊκή ιδιότητα των βιαστών έκανε πιο αποτρόπαιο το έγκλημα. Παιδιά ήθελαν να φέρουν στον κόσμο ή άτομα για εκπλήρωση των διεστραμμένων ορέξεών τους, άραγε; Αμετανόητοι, με ψευδοδικαιολογίες περιγράφουν τις πράξεις τους σαν κατορθώματα, χωρίς ίχνος ανάληψης της ευθύνης τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που πληροφορούμαστε περιπτώσεις παιδεραστών, είναι όμως άλλη μία φορά και μακάρι να είναι η τελευταία. Τι μπορεί να προσφέρει ως ηδονή ένα παιδικό κορμί σε έναν ενήλικα; Και όμως βρίσκουν περιθώριο ευχαρίστησης, χωρίς αναστολές και άνευ φόβου.
Κατόπιν εορτής όλοι κλαίνε, αρκετοί θυμούνται, πολλοί διαμαρτύρονται. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, αν και συχνά γίνονται αποδέκτριες ανάλογων μηνυμάτων και καταγγελιών, χάνονται στα γραφειοκρατικά γρανάζια, στο γράμμα του νόμου ή ακόμα και στις γνωριμίες, όταν είναι μικρές οι κοινωνίες.
Μεταξύ φόβου και επιφύλαξης στέκονται οι δήθεν αρμόδιοι. Με αυτή τη στάση τους αφήνουν αυτού του είδους τους εγκληματίες να σκορπούν το πάθος τους στις ψυχές μικρών ανθρώπων. Αν και βλέπουν ότι ο κλοιός ολοένα και στενεύει, δεν πτοούνται. Με ευκολία γίνονται πια γνωστές τέτοιες δραστηριότητες, κάπου σκοντάφτει η κατάσταση, ως λύτρωση έρχονται οι καταγγελίες. Είναι δέσμιοι πάντες από το πάθος τους, νομίζουν ότι όλοι οι άλλοι θα συλληφθούν, εκτός από εκείνους. Καθώς αποκαλύπτονται τέτοιου τύπου παρεκτροπές, ανατρέπονται εκτιμήσεις και φανερώνονται δράματα, αρκετές φορές χρόνια έως και ενδοοικογενειακά.
Πόσο πωρωμένοι μπορεί να είναι κάποιοι, ώστε να μη βλέπουν τη ζημιά που προκαλούν σε παιδιά πρώτα στην ψυχή τους και ύστερα στο σώμα τους...
Τα τραύματα που αφήνουν δύσκολα θεραπεύονται. Είναι αυτά που θα συνοδεύουν τα θύματά τους σε όλη την πορεία τους. Έτσι δημιουργούν προβληματικές προσωπικότητες, που απαιτείται μεγάλη προσπάθεια να λησμονήσουν τις τραυματικές εμπειρίες των ανώμαλων ορέξεων κάποιων. Αν και δεν φταίνε τα θύματα αλλά οι θύτες με τις διεστραμμένες επιλογές τους, εκείνα φέρουν τα στίγματα κοινωνικά, ψυχολογικά, σεξουαλικά.
Το ότι είναι εγκληματική η συμπεριφορά τους δεν επιτρέπει αμφισβήτηση. Η κοινωνία είναι αμείλικτη. Απαιτεί ολοένα και πιο αυστηρές ποινές για παιδεραστές. Όσο και αν εκείνοι τιμωρηθούν, θεωρεί ότι δεν ξεπληρώνεται το κακό που έχουν προξενήσει.
Αρκετοί από αυτούς είναι θύματα ανάλογων καταστάσεων του παρελθόντος. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα, την οδυνηρή εμπειρία τους δεν τη μετέτρεψαν σε θαλπωρή. Καθένας θα λογοδοτήσει για τις όποιες επιλογές ή πράξεις του ενώπιον θείου και ανθρώπινου νόμου. Η παράνοιά τους δεν βρίσκει ισάξιο μέτρο τιμωρίας, γιατί φθείρει ψυχοσωματικά άλλους, μάλιστα ανυπεράσπιστους λόγω ηλικίας ή ακόμα και συγγενικού περιβάλλοντος. Τίποτα, άλλωστε, δεν μένει κρυφό και, σαν φανερωθεί, κάθε δικαιολογία φαίνεται φαιδρή και περιττή.
Πρέπει όμως να σταθούμε και στις περιπτώσεις της συκοφάντησης. Εύκολη η καταγγελία, ευαίσθητη σε τέτοια θέματα η κοινωνία. Η εκδίκηση εχθρών μας δεν μπορεί να γίνεται με ψέματα και σπίλωση προσωπικοτήτων. Για τον λόγο αυτό οι αρμόδιοι πρέπει να ελέγχουν τις καταγγελίες ενδελεχώς, μακριά από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες.
Μην κλαίμε στις στάχτες της οικογένειας και μη θρηνούμε στα ερείπια της κοινωνίας μας. Και στα δύο εμείς είμαστε οι αίτιοι· φέρουμε σίγουρα μερίδιο ευθύνης. Ο οχαδερφισμός έχει γίνει σύμμαχος παρανομιών και η αδιαφορία ενίοτε καλύπτει πλήθος παθογόνων καταστάσεων. Η Εκκλησία μπορεί να μην καταδικάζει, να μην επιβάλλει, να μην αφορίζει, αλλά δεν πρέπει να πάψει να διδάσκει ευθαρσώς.
Μεταξύ φόβου και επιφύλαξης στέκονται οι δήθεν αρμόδιοι. Με αυτή τη στάση τους αφήνουν αυτού του είδους τους εγκληματίες να σκορπούν το πάθος τους στις ψυχές μικρών ανθρώπων. Αν και βλέπουν ότι ο κλοιός ολοένα και στενεύει, δεν πτοούνται. Με ευκολία γίνονται πια γνωστές τέτοιες δραστηριότητες, κάπου σκοντάφτει η κατάσταση, ως λύτρωση έρχονται οι καταγγελίες. Είναι δέσμιοι πάντες από το πάθος τους, νομίζουν ότι όλοι οι άλλοι θα συλληφθούν, εκτός από εκείνους. Καθώς αποκαλύπτονται τέτοιου τύπου παρεκτροπές, ανατρέπονται εκτιμήσεις και φανερώνονται δράματα, αρκετές φορές χρόνια έως και ενδοοικογενειακά.
Πόσο πωρωμένοι μπορεί να είναι κάποιοι, ώστε να μη βλέπουν τη ζημιά που προκαλούν σε παιδιά πρώτα στην ψυχή τους και ύστερα στο σώμα τους...
Τα τραύματα που αφήνουν δύσκολα θεραπεύονται. Είναι αυτά που θα συνοδεύουν τα θύματά τους σε όλη την πορεία τους. Έτσι δημιουργούν προβληματικές προσωπικότητες, που απαιτείται μεγάλη προσπάθεια να λησμονήσουν τις τραυματικές εμπειρίες των ανώμαλων ορέξεων κάποιων. Αν και δεν φταίνε τα θύματα αλλά οι θύτες με τις διεστραμμένες επιλογές τους, εκείνα φέρουν τα στίγματα κοινωνικά, ψυχολογικά, σεξουαλικά.
Το ότι είναι εγκληματική η συμπεριφορά τους δεν επιτρέπει αμφισβήτηση. Η κοινωνία είναι αμείλικτη. Απαιτεί ολοένα και πιο αυστηρές ποινές για παιδεραστές. Όσο και αν εκείνοι τιμωρηθούν, θεωρεί ότι δεν ξεπληρώνεται το κακό που έχουν προξενήσει.
Αρκετοί από αυτούς είναι θύματα ανάλογων καταστάσεων του παρελθόντος. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα, την οδυνηρή εμπειρία τους δεν τη μετέτρεψαν σε θαλπωρή. Καθένας θα λογοδοτήσει για τις όποιες επιλογές ή πράξεις του ενώπιον θείου και ανθρώπινου νόμου. Η παράνοιά τους δεν βρίσκει ισάξιο μέτρο τιμωρίας, γιατί φθείρει ψυχοσωματικά άλλους, μάλιστα ανυπεράσπιστους λόγω ηλικίας ή ακόμα και συγγενικού περιβάλλοντος. Τίποτα, άλλωστε, δεν μένει κρυφό και, σαν φανερωθεί, κάθε δικαιολογία φαίνεται φαιδρή και περιττή.
Πρέπει όμως να σταθούμε και στις περιπτώσεις της συκοφάντησης. Εύκολη η καταγγελία, ευαίσθητη σε τέτοια θέματα η κοινωνία. Η εκδίκηση εχθρών μας δεν μπορεί να γίνεται με ψέματα και σπίλωση προσωπικοτήτων. Για τον λόγο αυτό οι αρμόδιοι πρέπει να ελέγχουν τις καταγγελίες ενδελεχώς, μακριά από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες.
Μην κλαίμε στις στάχτες της οικογένειας και μη θρηνούμε στα ερείπια της κοινωνίας μας. Και στα δύο εμείς είμαστε οι αίτιοι· φέρουμε σίγουρα μερίδιο ευθύνης. Ο οχαδερφισμός έχει γίνει σύμμαχος παρανομιών και η αδιαφορία ενίοτε καλύπτει πλήθος παθογόνων καταστάσεων. Η Εκκλησία μπορεί να μην καταδικάζει, να μην επιβάλλει, να μην αφορίζει, αλλά δεν πρέπει να πάψει να διδάσκει ευθαρσώς.
*Θεολόγος, διδάσκων Πανεπιστημίου Πειραιώς
