Αυτό που χρειάζεται πριν από όλα η πατρίδα μας, για να πάψει να είναι διαιρεμένη, είναι να πεισθούν τεκμηριωμένα οι Έλληνες για το αυτονόητο: για το ότι καμία χώρα δεν μπορεί να θεωρηθεί φίλος τους, αλλά η Γερμανία είναι σήμερα ο εχθρός τους, ενώ έχει δυστυχώς δέσει στο άρμα της το Γάλλο πρόεδρο.
.Άποψη
Στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα. οι Ρώσοι δεν είναι φίλοι μας, παρά το ότι οι Έλληνες υποστηρίζουν τον κ. Putin περισσότερο από κάθε άλλη χώρα – ούτε οι Αμερικανοί, αν και οι συμπάθειες προς τον κ. Trump μεταξύ των Ελλήνων είναι μεγάλες. Εν τούτοις, μπορεί να μην είναι φίλοι μας οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί, αλλά δεν είναι εχθροί μας – με την έννοια πως θέλουν μεν να ανήκουμε στις χώρες επιρροής τους, αλλά δεν έχουν καμία πρόθεση να μας υποδουλώσουν.
Αντίθετα οι Γερμανοί είναι εχθροί μας, όπως θα ήταν κάθε χώρα που θα ήθελε να μας μετατρέψει σε αποικία της – κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, ενώ σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι η μέθοδος, επειδή ο πόλεμος διεξάγεται πλέον με οικονομικά όπλα. Δεν πιστεύουμε φυσικά όπως οι Πολωνοί ότι, πίσω από κάθε Γερμανό κρύβεται ένας ναζί, κατηγορώντας μόνο την πρωσική κυβέρνηση – ενώ θεωρούμε πως ο κ. Σόιμπλε είναι ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας.
Μπορεί δε να έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι, κάποτε θα του κάνουμε άγαλμα για τα δηλητηριώδη φάρμακα που μας επιβάλλει, αλλά θα έπρεπε να προηγηθεί κάτι αντίστοιχο για το Χίτλερ (ανάλυση) – εάν βέβαια φτάναμε σε τέτοιο σημείο συλλογικής αποχαύνωσης. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει κανείς αφιλοκερδώς εκτός από τον εαυτό μας, ενώ όλες οι χώρες θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι μας εάν είχαν κάποιο συμφέρον, αλλά η πρωσική Γερμανία όχι – επειδή για το κράτος αυτό η συμμαχία είναι συνώνυμη με την κατοχή όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία, όπως συνέβη με την Ιταλία στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η συνεργασία ταυτόσημη με τη μονομερή εκμετάλλευση του εταίρου, όπως διαπιστώνεται στην Ευρωζώνη.
Περαιτέρω οι Έλληνες, οι οποίοι ενώνονταν από την αρχαιότητα ακόμη όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν κάποιον εχθρό, έχοντας σχεδόν πάντοτε επιτυχία, είναι σήμερα διαιρεμένοι – γεγονός που δεν μπορεί να οφείλεται στη δειλία ή στην αδιαφορία τους, παρά το ότι τους έχουμε επανειλημμένα κατηγορήσει τόσο για αυτά, όσο και για πολλά άλλα. Η αιτία είναι κατά τη γνώμη μας «διπολική» και συγκεκριμένα η εξής:
(α) Δεν είναι σίγουροι για το ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός – αφενός μεν επειδή προηγήθηκε το ΔΝΤ με την πρώτη προδοσία της τότε κυβέρνησης τους, αφετέρου λόγω του ότι αντικαταστάθηκε από τη Γερμανία που ήταν καλυμμένη πίσω από το μανδύα της Τρόικας και της Ευρώπης.
Άλλωστε επειδή ο πόλεμος είναι οικονομικός και όχι στρατιωτικός, δεν αναγνωρίζεται εύκολα ο εχθρός – πόσο μάλλον όταν αρκετά πολιτικά κόμματα, μαζί με ορισμένα ΜΜΕ, παραπλανούν τους Πολίτες συστηματικά. Ισχυρίζονται δηλαδή πως τα λάθη είναι μόνο δικά τους, ότι κανένας δεν θέλει να υφαρπάξει τα περιουσιακά τους στοιχεία παρά το ότι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, καθώς επίσης πως οι ξένοι θέλουν το καλό τους – ενώ τα μνημόνια είναι το μοναδικό φάρμακο για τη θεραπεία τους, όταν όλες οι επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν πως επρόκειτο για ένα εκ προμελέτης έγκλημα.
(β) Έχουν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους σε ολόκληρο πολιτικό σύστημα, στα κόμματα, στα συνδικάτα, στους Θεσμούς, στο Σύνταγμα και στο Κοινοβούλιο, ειδικά μετά την προδοσία του δημοψηφίσματος και τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας από την κυβέρνηση – ενώ έχει προηγηθεί η απώλεια της εμπιστοσύνης τους στην οικονομική εξουσία, αφενός μεν λόγω της διαφθοράς και της διαπλοκής της με την πολιτική, αφετέρου επειδή αδιαφορεί εντελώς για την πατρίδα της. Απτό παράδειγμα οι εφοπλιστές μίας χώρας των 11 εκ. που κατέχει την 1η θέση του πλανήτη, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους – όπως πολλοί άλλοι οικονομικά ισχυροί Έλληνες.
Με δεδομένο τώρα το ότι, έχει χαθεί επί πλέον η εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ και στην πνευματική/καλλιτεχνική «ελίτ», ενώ τείνει να συμβεί δυστυχώς το ίδιο και με τη Δικαιοσύνη, οι Έλληνες ευρίσκονται σε κατάσταση σοκ – κινδυνεύοντας σοβαρά να χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, ακόμη και την εθνική τους ταυτότητα.
Συμπερασματικά λοιπόν οι Έλληνες είναι διαιρεμένοι, επειδή δεν είναι σίγουροι ποιός είναι πράγματι ο εχθρός τους – ενώ δεν διαμαρτύρονται και δεν αντιδρούν, σκύβοντας δουλικά το κεφάλι, παρά το ότι γνωρίζουν πως αποτελούν την ντροπή της Ευρώπης, λόγω του ότι δεν εμπιστεύονται απολύτως κανέναν, ευρισκόμενοι σε κατάσταση σοκ. Ακόμη λοιπόν και αν εμφανιζόταν ένας «εμπνευσμένος ή φωτισμένος ηγέτης», τον οποίο δεν θα είχαν ανάγκη εάν δεν τους συνέβαιναν τα παραπάνω, δεν θα άλλαζε τίποτα εάν δεν τον εμπιστευόταν και δεν βεβαιωνόταν ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός – ενώ το πλέον διεφθαρμένο, ξενόδουλο, «άπατρις» και αρρωστημένο «κομμάτι» της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο της δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, είναι δυστυχώς η πλειοψηφία των ελίτ της.
Ως εκ τούτου αυτό που χρειάζεται πριν από όλα, εκτός από την εσωτερική κάθαρση και την τιμωρία των υπευθύνων για τη χρεοκοπία, είναι να πεισθούν τεκμηριωμένα οι Έλληνες για το αυτονόητο: για το ότι καμία χώρα δεν είναι φίλος τους, αλλά η Γερμανία είναι σήμερα ο νούμερο ένα εχθρός τους (η Τουρκία επίσης, αλλά είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, στρατιωτικής «υφής»), ενώ έχει δυστυχώς δέσει στο άρμα της το Γάλλο πρόεδρο.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς επίσης εάν υπάρξει κάποιο κόμμα που θα μπορέσουν να εμπιστευθούν έχοντας βεβαιωθεί πως είναι ανιδιοτελές, έντιμο και ικανό, κυρίως όμως ότι δεν θα τους προδώσει, τότε οι Έλληνες είναι ικανοί να κάνουν θαύματα – να ανακτήσουν δηλαδή την εθνική τους κυριαρχία και να διώξουν γρήγορα τους εισβολείς από την πατρίδα τους, παρά το ότι ευρίσκονται στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας τους.
Το πρόβλημα λοιπόν, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο στην επίλυση του, δεν είναι ούτε ο φόβος των Ελλήνων μήπως χάσουν το ευρώ, ούτε η έλλειψη θάρρους εκ μέρους τους, ούτε οτιδήποτε άλλο – αλλά κάποιο κόμμα που θα εμπιστευθούν για να το ακολουθήσουν σε έναν αγώνα που προφανώς δεν θα κερδίσει αυτό, αλλά οι ίδιοι.
Το κόμμα δε αυτό, το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να είναι κάποιο από τα υφιστάμενα, είμαστε σίγουροι πως θα εμφανισθεί αμέσως, όταν οι ίδιοι το θελήσουν αντιμετωπίζοντας κατάματα την ψυχρή αλήθεια και παύοντας να έχουν ψευδαισθήσεις – ότι μπορούν δηλαδή χωρίς να αγωνισθούν, χωρίς αίμα και δάκρυα, να μην χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν. Με απλά λόγια, παντού και πάντοτε όταν είναι πραγματικά έτοιμος ο λαός, εμφανίζεται ο «ηγέτης» – ο οποίος αναγνωρίζεται από το ότι λέει την αλήθεια, χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης των συνθηκών, καθώς επίσης χωρίς να υποτιμάει τις θυσίες που απαιτούνται για να μην παραμείνει η χώρα σκλαβωμένη στο διηνεκές.
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, με ένα εξαιρετικά ικανό και σωστά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό – οπότε είναι ακόμη σε θέση να τα καταφέρει, ξεφεύγοντας από την παγίδα του χρέους στην οποία οδηγήθηκε. Αρκεί οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν πού θα καταλήξει η χώρα τους εάν παραμείνουν αδρανείς, ποιές είναι οι υποχρεώσεις τους απέναντι στις επόμενες γενιές, ποιός είναι ο εχθρός τους και τι χρειάζεται για να τον αντιμετωπίσουν με επιτυχία.
πηγή:http://www.analyst.gr/2017/08/27/to-noumero-ena-provlima-tis-elladas/
