Θέλω να πω κάτι.
Έχω παρελάσει σημαιοφόρος 7 φορές, στη θητεία μου σε Δημοτικό και Γυμνάσιο . Παρέλασα και στην ορκωμοσία στον Στρατό … Έχω πάρει 5 επαίνους Αριστείας από 3 διαφορετικούς υπουργούς Παιδείας ( ο ένας θυμάμαι ήταν ο Ράλλης, ο άλλος ο Τρίτσης. Έχω την εντύπωση ότι ο ενδιάμεσος ήταν ο Ταλιαδούρος).
Τίποτε.
Για μένα δεν σήμαινε τίποτε ότι την κρατούσα. Θα την υπερασπιζόμουν με ακριβώς την ίδια δύναμη, ακόμα κι αν δεν την είχα κρατήσει ποτέ.
Γιατί την αγάπησα πολύ πριν φτάσω στην ηλικία και πριν να έχω τη δύναμη στα χέρια και τα πόδια να την κρατήσω, και το ανάστημα και την ευλυγισία να παρελάσω κρατώντας την.
Και καθόλου περισσότερο δεν την αγαπούσα εγώ από συμμαθητές που λόγω παραστήματος, λόγω επίδοσης, λόγω συστολής η εμφάνισης … στριμωχνόντουσαν στις πίσω-πίσω σειρές του τμήματος της παρέλασης. Στις ειδικές δυνάμεις, στις ΜΑΚ στο Β Αιγαίο, είχε έρθει ένα κοντόσωμο παιδί από τη Νίκαια.
Αρμένης στην καταγωγή.
Βοηθός κομμωτή, στο επάγγελμα, από ΙΕΚ. Φτωχή οικογένεια, από το 1000ρικο που μας δίνανε ( 1990 ) κοιτούσε να μείνει κάτι να στείλει πίσω…
Σε όλα τις καταδρομικές πρώτος. 34 κιλά το Μπέργκιν και το FN standard στον ώμο! Την τρίτη μέρα του ανταρτοπολέμου, ο Επιλοχίας έπαθε διάρροια! Πήρα εγώ και το δικό του Μπέργκιν. Ιούλιος σε ένα από τα νησιά της πρώτης γραμμής. Το νερό όλο κι όλο ένα παγούρι, το 24ωρο, για όλα…
Παλεύαμε με τον εαυτό μας να ξεπεράσουμε … τους εαυτούς μας.
Το βράδυ, όταν πήγαμε να ξεκινήσουμε σε μια κατσικοπλαγιά για τη νυχτερινή κρούση, έκανα να σκύψω να ζαλωθώ το δεύτερο Μπέργκιν του άρρωστου συναδέλφου και να πάρω πάλι στον ώμο το δικό μου. Ένιωσα κάτι , σαν να μην σηκώνεται…. Το είχε πάρει στα χέρια του και το φορούσε το αρμενάκι από τον Πειραιά. «άσε εσύ γιατρέ», μου είπε.
«Τώρα είναι η σειρά μου». Και χωρίς άλλη κουβέντα, ξεμάκρυνε. Και ξεμακραίνοντας, είδα ότι τα δυο Μπέργκιν των 35 κιλών τον είχαν σκεπάσει. Δεν φαινόταν σχεδόν! Ήταν δεν ήταν 65-70 κιλά ο ίδιος!
Και τραβήξαμε για τη νυχτερινή… Φίλοι, εσείς που τρομάζετε μήπως η σημαία φύγει από τα «Άριστα» χέρια. Θυμηθείτε Παλαμά. Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα, μετριέται και το αίμα…
(Να εισαι κάλα, Ιγκορ, κομμάντο, φίλε, όπου κι αν είσαι κι ότι κι αν κάνεις. Μετράς!)
ΠΗΓΗ : Μιχάλης Παπαδόπουλος - https://olympia.gr/2017/08/02/
