Η αποδοχή της Αριστείας προϋποθέτει το «Πρωτείο του Ατόμου» ως μοχλό διαμόρφωσης της ιστορίας, γεγονός αντίθετο με την ιδεολογική τοποθέτηση της Αριστεράς που θεωρεί ότι αυτό που προάγει τα ιστορικά γεγονότα είναι οι κοινωνικές τάξεις. Το προλεταριάτο εν προκειμένω.
Αν επιχειρήσουμε να βρούμε που κρύβεται η αλήθεια, μάλλον θα είναι πολύ στενή η χωροταξία ενός άρθρου για να απαντηθεί ένα τόσο μείζον θέμα.
Αυτό όμως που θα μπορούσαμε να αναλύσουμε είναι γιατί η Αριστερά θεωρεί ότι η Αριστεία είναι ρετσινιά. Προφανώς γιατί η Αριστεία συνδέεται με την ατομική επιτυχία και την κοινωνική διάκριση του ενός και μόνου ανθρώπου, γεγονός που αλλοιώνει την ιδεολογική καθαρότητα της.
Ο Μαρξισμός ως η ιδεολογική μήτρα της Αριστεράς θέτει ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ που δεν είναι άλλος από την αταξική κοινωνία που προσδοκά.
Η επίτευξη του ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ προϋποθέτει οργανωμένη δράση από σύνολα με ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Ταξική την ονομάζουν. Ο Μαρξ τους το είπε:«Ότι η συνείδηση λέει, καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες». Είναι έτσι όμως;. Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κανένας από τους μεγάλους πατέρες της ψυχαναλυτικής επιστήμης να υποστηρίξει την άποψη περί υπάρξεως συλλογικής συνείδησης. Πολύ περισσότερο δε, όταν μιλούν για ελευθερία συνείδησης η οποία προάγει την ατομικότητα, στοιχείο που μάλλον χαλάει λίγο τα σχέδια του.
Η ΙΕΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ όμως χρειάζεται απαραίτητα και καθοδηγητικό όργανο. ΚΟΜΜΑ, το είπαν, ή μάλλον «ΤΟ ΚΟΜΜΑ». Κάτι σαν αλάθητο.
Το έφτιαξαν και αυτό. Τα σύνολα συσπειρώθηκαν γύρω από την ΑΛΑΘΗΤΗ ΑΡΧΗ. Οι συνθήκες αν δεν υπήρχαν τις δημιούργησαν. Είναι όλα έτοιμα για την επίτευξη του ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ και ξάφνου, εμφανίζεται κάποιος (ή κάποιοι) που δεν συντάσσεται με τα σχέδια αυτά και θέτει δικούς του στόχους ζωής. Και δυστυχώς για αυτούς, τους επιτυγχάνει. Διακρίνεται, εφευρίσκει, δημιουργεί. Αριστεύει (την είπα την κακή τη λέξη) και αναπτύσσεται.
Οι τελοκρατικές θεωρίες (δηλ. οι προδιαγεγραμμένες νομοτέλειες της ιστορίας ), δεν επιδέχονται προσαρμογή, ούτε αλλαγές στους μηχανισμούς και διεργασίες ( process) επίτευξης τους , αφού το τέλειο δεν επιδέχεται βελτίωση. Η διαφορετική άποψη κάποιων από το ετεροπροσδιορισμένο Υπέρτατο Σκοπό του Κοινού Καλού και η ατομική στοχοποίηση της ζωής τους, δημιουργεί απειλή για τους επικεφαλείς του ιερατείου της καθοδήγησης , χαρακτηρίζοντας τούς διαφωνούντες , ως αιρετικούς, ετερόδοξους, προδότες , οπορτουνιστές κ.ο.κ.
Η μόνη νομοτέλεια που δημιουργείται στις τελοκρατικές θεωρίες είναι οι αποκλεισμοί αυτών που διαφωνούν. Η Αριστεία δεν είναι μόνο εμπόδιο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Δηλώνει ευθαρσώς ότι υπάρχει ευτυχία και έξω από αυτό που σχεδιάσατε για μένα. Πόσοι είναι αυτοί που δέχονται να βελτιωθεί η ζωή τους καβάλα στο άρμα κάποιου απροσδιόριστου ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ . Η ίδια η ιστορία είναι αυτή που τους έκλεισε την πόρτα την οποία είχαν προβλέψει ότι θα την καθοδηγούσαν.
Η Αριστεία λοιπόν ή με άλλα λόγια η Κοινωνική Διάκριση, είναι βόμβα στα ιδεολογικά θεμέλια του Μαρξισμού και αποδομεί εκ βάθρων την αλάνθαστη καθοδήγηση αυτών που επιζητούν την κολεκτιβοποίηση της συνείδησης των ανθρώπων. Το μαντρί όμως δε χωρά πολλούς ή δεν τους χωρά για πολύ. Φυλλορροούν από παντού και τα οργανωμένα σύνολα του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΚΑΛΟΥ συρρικνώνονται. Και…..Ότι συρρικνώνεται συσπειρώνεται. Το σύνολο γίνεται πιο συμπαγές και χάνει την ρευστότητα του να προσαρμοσθεί στο μέλλον. Έτσι τα συμπαγή τελοκρατικά σύνολα , που δεν διατηρούν την ρευστότητα τους, αφυδατώνονται , σκληραίνουν και με την πρώτη δόνηση της ιστορίας, γίνονται κομμάτια. Θα το διαπιστώσει κανείς εύκολα από το πλήθος των κομμάτων της Αριστεράς διεθνώς και το μέγεθος των ποσοστών τους.
Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την ιστορική πορεία του κόσμου, ένα από αυτά τα κομμάτια το κάναμε κυβέρνηση και εύχομαι και ελπίζω μέχρι να φύγει να μην κάνει κομμάτια και μας.
Αντώνης Κρούστης
