Οι αριθμοί που κάποτε, έστω μόνοι αυτοί, ευημερούσαν , τώρα αντικατοπτρίζουν αρχαία τραγωδία: Το μέσο ελληνικό νοικοκυριό είναι υποχρεωμένο να πληρώνει στο κράτος το 55,6% του καθαρού του εισοδήματος (Εφορία και ασφαλιστικές εισφορές). Είμαστε φέτος στη 3ηχειρότερη θέση της Ευρωζώνης, όπου κατρακυλήσαμε από την 6η (επίσης χειρότερη) περυσινή.
Μια έρευνα του ΚΕΦΙΜ, αποκαλύπτει την κόλαση στην οποία η ελληνική κοινωνία σύρθηκε στα χρόνια της κρίσης: Το 2009 αρκούσαν 147 ημέρες εργασίας για να πληρωθεί η Εφορία και τα ασφαλιστικά Ταμεία, (40,8% εισοδήματος). Το 2015 ανεβήκαμε στις 179 ημέρες (48,9%), το 2016 σκαρφαλώσαμε στις 188 μέρες (51,6%) και σήμερα μας εκτόξευσαν στις 203 ημέρες (55,64). Από κάθε απόδειξη 100 €, το κράτος εισπράττει 60 έως 82 €.
Η υπερφορολόγηση σκοτώνει την ανάπτυξη στη γένεσή της. Η οικονομία τελεί υπό καταστολή και η κοινωνία σε αμετάκλητη απόγνωση.
Η φιλοσοφία του Μεγάλου Ιεροεξεταστού του Βερολίνου ότι η λιτότητα ενισχύει τάχα την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους του κόσμου. Παρά ταύτα ο διοικητής της ΤτΕ επιμένει αυτομαστιγωνόμενος ότι τα αλλεπάλληλα Μνημόνια πού μας επέβαλαν δανειστές και εταίροι είναι αθώα για την αιμοραγία της οικονομίας μας (2010-2017) και αποτελούν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος!
Κόλαφος για την ανεύθυνη διάγνωση και την υπαιτίως λανθασμένη συνταγή το ξέσπασμα του γνωστού υπερσυντηρητικού στελέχους τής Pimco, Mohammed El-Erian: «Για την αδιάκοπη κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και την συνεχιζόμενη απουσία κάθε προοπτικής απεμπλοκής από αυτήν, ευθύνονται τα πιο σκληρά στην ιστορία προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σ’ αυτήν τη χώρα τα τελευταία έξι χρόνια»(Project Syndicate 24/4/16 – Βεργόπουλος Η νέα παγκόσμια αναταραχή σ.230).
Η Ευρώπη στα χάλια που βρίσκεται χρειάζεται έναν Ρούσβελτ ο οποίος ξεσήκωσε τις συνειδήσεις μιας παραλυμένης Αμερικής όταν αναλαμβάνοντας την προεδρία των ΗΠΑ στις 4/3/1933 διακήρυξε με αυτοπεποίθηση και διορατικότητα πως «το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο ίδιος ο φόβος – ο ανώνυμος, παράλογος, αδικαιολόγητος τρόμος που παραλύει κάθε προσπάθεια να μετατρέψουμε την υποχώρηση σε επίθεση».
Ο Geert Mak, (Τί γίνεται αν η Ευρώπη διαλυθεί; σ.131) επιμένει ότι δεν είναι απαραίτητο να βρεθεί ένας νέος Ρούσβελτ, αλλά «λίγο περισσότερο θάρρος, περισσότερη διορατικότητα και μια πιο χαρισματική ηγεσία θα ήταν με – κάποιες εξαιρέσεις – ενδεδειγμένη υπό αυτές τις συνθήκες».
Ρεαλιστής ο Χέιρτ Μακ. Ούτε εμείς φαντασιωνόμαστε με ένα πρόγραμμα 100 ημερών, αλά Φραγκλίνου Ρούσβελτ , όμως να μην μας δουλεύουν και με το μακαρία τη λήξει γενόμενον δικό τους «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»!
Δεν υποτιμούμε τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ ως παράδειγμα φωτισμένου πολιτικού. Στο ελληνικό όμως μέτρο ταιριάζει πρωτίστως ο δικός μας Ιωάννης Καποδίστριας. Ο Τερτσέτης διασώζει την συγκλονιστική συνομιλία του Κυβερνήτη με τον μετ’ ου πολύ δολοφόνο του, γιό του Πετρόμπεη, Γεώργιο (Απόλογα για τον Καποδίστρια, στου Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα Α’ σ.238επ.).
Ξεχωρίζουμε έξι από τις υποθήκες τού σοφού και γεναίου πολιτικού ανδρός του μεγαλύτερου της νεότερης Ελλάδας:
α) «Μέτρο μας και άστρο εις δεινά ελληνικά, θεραπεία ελληνική»
β) «Εκάματε έργα πολεμικά αθάνατα. Βασιλείς και έθνη σάς επαίνεσαν, αλλά πίστευσέ μου, δια πολυετίαν ακόμη η ζώνη του Προδρόμου πρέπει να είναι στολισμός μας, όχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα».
γ) «Πρέπει να φυτεύομε δένδρα, να ανοίγομε δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομε την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους με το έθνος μας, ούτε οπίσω, ούτε εμπρός του καιρού μας».
δ) «Ό,τι έχω, ζωή, περιουσία, φιλίες εις την Ευρώπη, κεφάλαια γνώσεων, αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου της ημέρας μου, τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα, ας υψώσω το μεγαλείον της, ώστε όποιος θελήσει, δυσκόλως να το ταπεινώσει. Στερεωμένο εις ρίζες αρετής είναι ακαταμάχητο».
ε) «Ένα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας».
στ) «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύει εις την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος, μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Επ’ ευκαιρία, η Θεσσαλονίκη είναι ντροπή που του αφιερώνει έναν ασήμαντο δρομίσκο, μήκους κάπου 30μ., πίσω από την Ίωνος Δραγούμη. Χρέος μας να τον τιμήσουμε με μια μεγάλη πλατεία ή κεντρική οδό.
Η κατακλείδα των δηλώσεων Τσαβούσογλου στο Κράνς Μοντάνα ότι «μόνο με την Τουρκία οι τουρκοκύπριοι αισθάνονται ασφαλείς» δείχνει το μάταιο και οπωσδήποτε επιζήμιο της συνέχισης της Διάσκεψης.
Οι αρχαίοι μας θα έλεγαν τού ισλαμιστή «έρρε ες κόρακας» = Άϊ πήγαινε στον κόρακα!
Ξαναστήνουν το σκηνικό για τα Σκόπια. Έβγαλαν από την κατάψυξη και τον τρισαποτυχημένο Νίμιτς. Τελευταία πρόταση του «Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας»! Θα ξεκαθαρίσουν κάποτε οι δικοί μας ότι, δεν πρόκειται να δεχθούμε ποτέ το «Μακεδονία» με οποιαδήποτε προσδιορισμό, για να τους κόψουν το βήχα;
Στέλιος Παπαθεμελής
http://www.antibaro.gr/article/17238
