Η Ελλάδα ευρίσκεται στις πρώτες θέσεις διεθνώς όσο αφορά τον νεποτισμό, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι μυστικό. Ζούμε σε μια από τις πλέον διεφθαρμένες χώρες του κόσμου – από την κεντρική κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη τους δήμους, τις περιφέρειες και ότι άλλο σκεφτεί κανείς. Τέτοιο διεφθαρμένο κράτος είναι μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο.
.«Οι άνθρωποι που υποκύπτουν στη θυματοποίηση και αυτομαστιγώνονται, είναι συχνά άτομα που φοβούνται και αποστρέφονται τις συγκρούσεις, καθώς επίσης τις διαφωνίες – ενώ είναι διατεθειμένα να υποχωρήσουν, προκειμένου να διατηρήσουν την ηρεμία στη ζωή τους και να μην έρθουν σε αντιπαράθεση. Κάθε υποχώρηση όμως αποτελεί μία ακόμα ήττα που πλήττει περαιτέρω την αυτοεκτίμηση του θύματος, την πίστη στον εαυτό του, καθώς επίσης την ικανότητα του να αντισταθεί» (ψυχολογική ερμηνεία).
.Ανάλυση
Η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει χρήση του βέτο, με στόχο να εμποδίσει τις στρατηγικά σημαντικές επιχειρήσεις της, όπως είναι η ενέργεια, η ύδρευση, τα τραίνα, τα αεροδρόμια κοκ., να πουληθούν σε ξένους – λόγω της πρόσφατης πώλησης μίας εταιρείας κατασκευής ρομπότ σε κινέζους (KUKA), οι οποίοι διαθέτουν αρκετά χρήματα για να αγοράζουν δυτικές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας με σημαντικά μερίδια αγοράς. Στις Η.Π.Α. η κυβερνητική επιτροπή CFIUS ελέγχει τις ξένες επενδύσεις, σε σχέση με το πώς αυτές επηρεάζουν την εθνική τους ασφάλεια – ενώ η Γαλλία έχει υιοθετήσει από πολλά χρόνια τώρα μία αντίστοιχη βιομηχανική πολιτική.
Ένα κρατικό βέτο βέβαια θεωρείται ως μία απαράδεκτη παρέμβαση στο ιδιοκτησιακό καθεστώς – ενώ δεν είναι εφικτό να υπάρξουν αντικειμενικά κριτήρια που να τεκμηριώνουν για παράδειγμα ότι, η εξαγορά μίας γερμανικής επιχείρησης από μία κινεζική μπορεί να απαγορευθεί, ενώ από μία ελβετική επιτρέπεται. Εν τούτοις, τα εθνικά κυρίαρχα κράτη δεν διστάζουν να προβούν σε τέτοιες ενέργειες – αν και γνωρίζουν πως η χώρα, στην οποία θέτουν αυτού του είδους τις απαγορεύσεις, θα συμπεριφερθεί ανάλογα.
Στην Ελλάδα τώρα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων αντιμετωπίζεται χωρίς καμία απολύτως σοβαρότητα – ενώ δεν γίνεται καμία διαφοροποίηση όσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις σε ξένους ή σε Έλληνες. Σε πολλά κόμματα δε επικρατεί η αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι κοινωφελείς επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κοκ.), καθώς επίσης οι στρατηγικές όπως τα παραμεθόρια αεροδρόμια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξαιρούνται – αλλά πρέπει να πουληθούν όσο-όσο, καθώς επίσης όπου-όπου, ενώ το κράτος απαξιώνεται εντελώς και οι ιδιώτες θεοποιούνται.
Η αιτία δυστυχώς, λόγω της οποίας η κοινή γνώμη δεν αντιδράει, προσφέρεται από ορισμένους διαφθαρμένους ή/και άπληστους συνδικαλιστές – οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει κυριολεκτικά σκανδαλώδη προνόμια εις βάρος του δημοσίου και των επιχειρήσεων του. Κάτι ανάλογο είχε άλλωστε συμβεί τη δεκαετία του 1970 στη Βρετανία ή στις Η.Π.Α. – με αποτέλεσμα να δρομολογηθεί ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, όπου τα πάντα έπρεπε να ανήκουν στους ιδιώτες για να εξασφαλισθεί η ομαλή λειτουργία της οικονομίας!
Η θυματοποίηση των Ελλήνων
Περαιτέρω, ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων, χειραγωγούμενος από τους πολιτικούς ή/και τα ΜΜΕ, κατηγορεί τον εαυτό του και τους συμπολίτες του για όλα τα δεινά της χώρας – με αποτέλεσμα οι Πολίτες να θεωρούν ότι είναι θύτες και όχι θύματα, με την έννοια πως οι ίδιοι ευθύνονται για το κατάντημα της πατρίδας τους. Για παράδειγμα, έχει επικρατήσει σε πολλούς η αντίληψη ότι, ο ιδιωτικός τομέας ζούσε σπαταλώντας χρήματα που δανειζόταν – οπότε ήταν φυσιολογική η χρεοκοπία του.
Εν τούτοις, τα νοικοκυριά στην Ελλάδα ήταν τα λιγότερο χρεωμένα στην Ευρώπη, συγκριτικά με πολλές άλλες χώρες – σύμφωνα με αρκετούς πίνακες που έχουμε αναρτήσει στο παρελθόν. Παρά το ότι δε το ελληνικό ΑΕΠ έχει καταρρεύσει, τα ιδιωτικά χρέη ως προς το πολύ χαμηλότερο πλέον ΑΕΠ μειώνονται(γράφημα) – αν και δυστυχώς η αύξηση των κόκκινων δανείων κλιμακώνεται, επειδή η πολιτική των μνημονίων (μείωση μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων, υπερβολική αύξηση των φόρων) έχει αφαιρέσει από τους Έλληνες τη δυνατότητα να τα εξυπηρετούν.
Φυσικά ο δανεισμός των νοικοκυριών πριν το 2009 δεν ήταν ότι καλύτερο – ειδικά από το εξωτερικό, κρίνοντας από τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Οφειλόταν όμως καθαρά στη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ που ήταν προσαρμοσμένη στη Γερμανία (ανάλυση), καθώς επίσης στη μη λήψη μέτρων περιορισμού του ιδιωτικού δανεισμού εκ μέρους των κυβερνήσεων – όπως στο παράδειγμα σήμερα της Γερμανίας, η οποία εμποδίζει το δανεισμό δυσκολεύοντας μεταξύ άλλων την ενυπόθηκη αγορά ακινήτων.
Σε κάθε περίπτωση, ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών στη Αυστραλίασήμερα, στον Καναδά, στη Σουηδία, στην Ολλανδία κοκ. τεκμηριώνει πως όταν οι τράπεζες προσφέρουν αφειδώς πιστώσεις, αρκετοί άνθρωποι χρεώνονται θεωρώντας τα δάνεια δωρεάν χρήματα – γεγονός που σημαίνει ότι, οι Έλληνες δεν είναι διαφορετικοί από τους άλλους λαούς, ενώ το κράτος πρέπει να επεμβαίνει διορθωτικά όταν διαπιστώνονται τέτοιου είδους υπερβολές.
Μπορεί βέβαια να αυξήθηκε ο δανεισμός των Ελλήνων αλλά, επίσης, οι καταθέσεις τους, από 100 δις € περίπου το 2001 στα 234,6 δις € το 2009 μόνο στις ελληνικές τράπεζες (γράφημα) – ενώ τα υπόλοιπα περιουσιακά τους στοιχεία, όπως τα ακίνητα της μεσαίας τάξης, υπερέβαιναν τότε το 1,1 τρις € σύμφωνα με τη μελέτη της Credit Suisse. Επομένως οι κατηγορίες εναντίον τους είναι απελπιστικά μονόπλευρες – εξυπηρετώντας δυστυχώς άλλες σκοπιμότητες.Το δημόσιο χρέος
Περαιτέρω, όσον αφορά το κράτος, ασφαλώς είχε και έχει μία σειρά παθογενειών που θα πρέπει να διορθωθούν – κυρίως μεγάλα θεσμικά ελλείμματα. Τα μέτρα όμως που επιβάλλουν οι δανειστές δεν επιδιώκουν σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο – αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το δικό τους συμφέρον.
Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε πράγματι λόγος να οδηγηθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ, με χρέος το 2008 περίπου στο 109% του ΑΕΠ της – όταν της Ιταλίας σήμερα πλησιάζει στο 135% του ΑΕΠ χωρίς να χρησιμοποιούνται τα ίδια κριτήρια με την Ελλάδα, ενώ το χρηματοπιστωτικό της σύστημα είναι χρεοκοπημένο. Εάν σκεφθούμε δε ότι, οι εξοπλιστικές δαπάνες της Ελλάδας είναι πολύ μεγαλύτερες, ενώ διεξήγαγε από πλέον Ολυμπιακούς Αγώνες, θα κατανοήσουμε καλύτερα το μέγεθος του.
Εκτός αυτού είναι μύθος το ότι η Ελλάδα ως κράτος υπερχρεώθηκε όταν εισήλθε στην Ευρωζώνη – γεγονός που τεκμηριώνεται από την εξέλιξη του δημοσίου χρέους της σε σχέση με το ΑΕΠ (γράφημα), όπου από 104,9% το 2000 έφτασε στο 109,4% το 2008, με «διορθωμένα» τα στοιχεία του 2008 από το ΔΝΤ.
Σε σχέση τώρα με το ύψος του ελλείμματος του 2009, δεν υπάρχει κανένας στην ΕΛΣΤΑΤ που να μην γνωρίζει ότι, παραποιήθηκε από τον τότε επικεφαλής της, ο οποίος εργαζόταν παράλληλα για το ΔΝΤ και πληρωνόταν από αυτό – υπενθυμίζοντας πως σύμφωνα με μαρτυρίες στελέχους του ΔΝΤ στο παρελθόν, το πρώτο που κάνει όταν εισβάλλει σε μία χώρα είναι να διογκώνει τα ελλείμματα της, έτσι ώστε να την απομονώνει από τις χρηματαγορές και να τη λεηλατεί με την ησυχία του.
Στη δίκη άλλωστε που διεξάγεται εναντίον του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, οι καταθέσεις όλων των υφισταμένων του αποδεικνύουν πως πράγματι διόγκωσε το έλλειμμα, το οποίο δεν θα υπερέβαινε το 10% σε καμία περίπτωση – δυστυχώς σε συνεργασία με άλλους θεσμούς που δεν είναι ελληνικοί, ακόμη και αν η έδρα τους είναι στην Ελλάδα.
Συνεχίζοντας, κανένας δεν θέλει να καταλάβει πως η Ελλάδα το 2009 είχε ένα πρόβλημα ρευστότητας που εν μέρει μόνο οφειλόταν στην ίδια – με την έννοια πως η προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε φροντίσει έγκαιρα να ανανεώσει τα ομόλογα που έληγαν μαζικά από δικό της λάθος. Για να γίνει πιο κατανοητό το πρόβλημα, μοιάζει με μία επιχείρηση που εξέδωσε πολλές επιταγές που έληγαν όλες μαζί, επειδή δεν είχε συντάξει σωστά το ταμειακό της πρόγραμμα – ούτε είχε προβλέψει τυχόν προβλήματα της δανειοδότησης της, λόγω εξωτερικών συνθηκών.
Ως εκ τούτου η αλλαγή στις αγορές δανεισμού, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης που είχε ως αποτέλεσμα την απότομη συρρίκνωση των πιστώσεων διεθνώς, τη βρήκε εντελώς απροετοίμαστη – ενώ, ακόμη χειρότερα, η τότε κυβέρνηση της έκανε τα πάντα για να αυξήσει τα επιτόκια δανεισμού της και τελικά να απομονωθεί από τις αγορές, όπως τη διόγκωση του ελλείμματος, τις αναφορές στο ότι οι Έλληνες ήταν διεφθαρμένοι ή μανιακοί φοροφυγάδες κοκ.
Μία χώρα όμως με δημόσια περιουσία της τάξης των 300 δις € σύμφωνα με το ΔΝΤ (πηγή), χωρίς τα ενεργειακά της αποθέματα, δεν μπορεί να θεωρηθεί αφερέγγυα – ούτε να δοθεί βορά στο Ταμείο και στους Γερμανούς από τους πολιτικούς που μάλλον είχαν προσχεδιάσει να προδώσουν την πατρίδα τους, για να εξυπηρετήσουν δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα.
Κάτι ανάλογο δυστυχώς συνέβη όταν παραδόθηκε εντελώς η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, με την υπογραφή του PSI – από το οποίο όχι μόνο χρεοκόπησαν οι τράπεζες και επιβάρυναν τον προϋπολογισμό αργότερα με πάνω από 40 δις € αλλά, το χειρότερο, επιβλήθηκε το αγγλικό δίκαιο στο δημόσιο και ιδιωτικό μας τομέα, καθιστώντας μας αποικία και σκλάβους χρέους στο διηνεκές.
Επίλογος
Το αυτομαστίγωμα των Ελλήνων επιτυγχάνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, έτσι ώστε να μην αντιδρούν επιλέγοντας να σιωπούν όπως τα πρόβατα – αφού κατηγορούνται μεταξύ άλλων ακόμη και για την κακή ανατροφή των παιδιών τους (άρθρο). Στα πλαίσια αυτά, εύλογα έχουν χάσει οι περισσότεροι τον προσανατολισμό τους, πιστεύοντας πως εάν κατηγορούν τον εαυτό τους θα αποβεί θετικό για τη χώρα – όπως συμπεραίνεται από το παρακάτω σχόλιο που μας έκανε μεγάλη εντύπωση:
«Η Ελλάδα ευρίσκεται στις πρώτες θέσεις διεθνώς όσο αφορά τον νεποτισμό, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι μυστικό. Ζούμε σε μια από τις πλέον διεφθαρμένες χώρες του κόσμου – από την κεντρική κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη τους δήμους, τις περιφέρειες και όπου αλλού σκεφτεί κανείς. Τέτοιο διεφθαρμένο κράτος είναι μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Προτιμώ να κατηγορούμε τους εαυτούς μας για τα δεινά που μας έχουν τύχει, έστω και με μία δόση υπερβολής, παρά να καταλήγουμε στην εύκολη λύση της επίρριψης ευθυνών σε άλλους. Η Ελλάδα έχει προβλήματα χωρίς αμφιβολία, και για αυτό δεν φταίνε τα μνημόνια – εκτός αν δεχτούμε ότι θα μπορούσαν να ήταν πιο επιτυχή, χωρίς να αλλάζει η ουσία ότι προβλήματα θα είχαμε έτσι και αλλιώς, ακόμη και χωρίς καθόλου μνημόνια.
Περιττό να πω ότι, τίποτα δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει. Πρόβλημα είναι ο λαϊκισμός που ιστορικά μοίραζε πόρους που δεν υπήρχαν, σε επιλεγμένες ομάδες ψηφοφόρων – πρόβλημα από το οποίο δεν θεραπευτήκαμε ακόμα. Άλλο πρόβλημα είναι η παροιμιώδης συντηρητικότητα των Ελλήνων, παρά την «αριστερόστροφη» ψήφο τους – οι οποίοι δεν μπορούν να δουν το μέλλον και να προσαρμοστούν σε αυτό αλλά, αντίθετα, κοιτάζουν στο παρελθόν και το αναμασούν στην πρώτη δυσκολία.
Για όλα αυτά δεν φταίνε (κυρίως) τα μνημόνια. Ζούμε σε μια χώρα άρρωστη. Και τέλος πάντων με εκνευρίζει αυτή η κραυγαλέα αντίφαση, από τη μία να κατηγορούμε το διεφθαρμένο παρελθόν που «κατέστρεφε τη χώρα για 30 χρόνια» (ίσως δικαίως, αν και οι σημερινοί δεν ήταν άμοιροι ευθυνών), ενώ από την άλλη να λέμε ότι τα μνημόνια έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία σε μια χώρα που «λεφτά υπήρχαν» (και που θα μπορούσε μάλιστα να υποστηρίξει ολόκληρο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης), μόνο και μόνο επειδή η ΕΛΣΤΑΤ έβγαλε πονηρά το έλλειμμα 15% αντί για 13%.
Τέτοιες αντικρουόμενες πεποιθήσεις είναι βέβαια χαρακτηριστικό όσων σκέφτονται συναισθηματικά ή/και δογματικά, αυτών δηλαδή που τελικά πέφτουν θύματα του κάθε λαϊκιστή. Από εκείνους, προτιμώ αυτούς που γκρινιάζουν, έστω και υπερβολικά. Μόνο από εκείνους μπορεί να υπάρξει κάποια αλλαγή, αν και βέβαια ούτε αυτό είναι σίγουρο«.
Εν προκειμένω κατανοούμε ότι, η δική μας φωνή δεν έχει καμία δυνατότητα να ακουστεί από την ελληνική κοινωνία, αφού σκεπάζεται από τις δεκάδες πληρωμένες αντίθετες – φυσικά με ορισμένες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε έχει σε τέτοιο βαθμό θυματοποιηθεί, ώστε δεν μπορεί να αφομοιώσει τίποτα άλλο, εκτός από το ότι είναι η ίδια υπεύθυνη για το κατάντημα της χώρας – θεωρεί δε πως εάν το αποδεχθεί, όπως ο αθώος φυλακισμένος την ενοχή του, θα βρεθεί η λύση, θα την λυπηθούν ίσως οι Γερμανοί και θα αποφύγει τα μαρτύρια που βιώνει.
Παρά το ότι λοιπόν μετά από τα οκτώ σχεδόν χρόνια της τρομακτικότερης ύφεσης που βίωσε ποτέ μία χώρα στον πλανήτη, η καθοδική πορεία συνεχίζεται χωρίς σταματημό, με έξι στις δέκα επιχειρήσεις (64%) σύμφωνα με τον ΣΕΒ να ευρίσκονται στην άκρη του γκρεμού, οι περισσότεροι Έλληνες χειραγωγούμενοι πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι οφείλεται στους ίδιους – χωρίς να κατανοούν πως η κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης, η χρηματοοικονομική ασφυξία, το τεράστιο ενεργειακό κόστος, η υψηλή φορολογία, η απίστευτη πτώση των τιμών των περιουσιακών τους στοιχείων, των μισθών τους κοκ. δεν μπορεί να έχει στόχο τον εξορθολογισμό της οικονομίας τους, αλλά την ολοκληρωτική τους καταστροφή.
Ως εκ τούτου δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα οι αναλύσεις που αγωνίζονται για να δώσουν την πραγματική εικόνα – σύμφωνα με την οποία ασφαλώς πρέπει να διορθωθούν τα κακώς κείμενα στην πατρίδα μας, αλλά ούτε γίνεται με αυτόν τον τρόπο, ούτε η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα στον πλανήτη. Σε πολλά άλλα κράτη συναντώνται ακριβώς οι ίδιες παθογένειες, εάν όχι πολύ μεγαλύτερες και δεν είναι καθόλου εύκολο να διορθωθούν – ενώ τα μνημόνια επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο, όπως έχει αποδειχθεί από όλες εκείνες τις χώρες που υπήρξαν στο παρελθόν θύματα του ΔΝΤ.
Καλό Καλοκαίρι και από εμένα.
