Τις διαβεβαιώσεις όλων ανεξαιρέτως των νεοεκλεγμένων ελληνικών κυβερνήσεων ότι θα είναι "κυβέρνηση όλων των Ελλήνων" ουδέποτε τις πίστεψα. Ένας επαγγελματίας πολιτικός σ’ αυτήν τη χώρα νοιάζεται μόνο για τους ψηφοφόρους-πελάτες του. Εξάλλου, οι ένθεν και ένθεν καταγγελίες περί "κομματικού κράτους" και οι προσωπικές εμπειρίες όλων μας που σχετίζονται με την ύπαρξη και λειτουργία αυτού του κράτους αποτελούν έμμεση πλην σαφή ομολογία της αναλήθειας της εξαγγελίας περί "κυβέρνησης όλων των Ελλήνων". Οφείλει πάντως κανείς να αναγνωρίσει στο γνωστό μεταπολιτευτικό δίπολο ότι τουλάχιστον φρόντιζε ως καλός Φαρισαίος να τηρεί τα προσχήματα.
Τούτο το στερνό δεινό που επέλεξε ο "σοφός" λαός για να τον κυβερνά –κατά τα φαινόμενα όπως ακριβώς του αξίζει– ξεπέρασε, είτε από ατζαμοσύνη είτε από το βουλιμικό σοκ που προκαλεί ο λουφές, κάθε σχετική αναστολή, ώστε με επανειλημμένες δηλώσεις βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών να διακηρύσσει ανοιχτά την αποκλειστική του "προτίμηση" στους ψηφοφόρους και οπαδούς του, καθώς και την απέχθειά του προς όλους τους "άλλους".
Υπενθυμίζω ότι πριν από μερικά χρόνια ο γνωστός και μη εξαιρετέος Silvio Berlusconi είχε χαρακτηρίσει με δημόσια δήλωσή του όλους όσοι δεν τον ψηφίζουν "coglioni". Όσοι γνωρίζετε ιταλικά αντιλαμβάνεσθε ό,τι λόγοι δημοσίας αιδούς δεν μου επιτρέπουν να μεταφράσω τον όρο στη γλώσσα μας – αν και η έκφραση είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, "πεζοδρομιακή" και στην Ελλάδα. Βέβαια, ο Berlusconi είναι, κατά τη λογική Κυρίτση, "ταξικός εχθρός". Αυτό δεν μας εμποδίζει, ωστόσο, να υιοθετούμε τις "εμπνευσμένες" ύβρεις προς τους πολιτικούς του αντιπάλους και απλώς να τις αντιστρέφουμε και τάχα να τις "ιδεολογικοποιούμε". Μια διαφορά: η Ιταλία απέφυγε τον εμφύλιο πόλεμο που οι δικοί μας τότε Κυρίτσηδες όχι μόνο δεν απέφυγαν αλλά προκάλεσαν – και έχασαν.
Οι απλοποιήσεις και οι γενικεύσεις είναι το ψωμί και το βούτυρο των πολικάντηδων. Το ίδιο και οι μανιχαϊσμοί. Επιτρέπουν ή διευκολύνουν, κατά περίπτωση, τις αναγκαίες περιχαρακώσεις, ώστε το κοπάδι να παραμένει στο μαντρί και να μη μπαίνει στον πειρασμό να ρίχνει λοξές ματιές στα βοσκοτόπια του γείτονα. Τι πιο ηρωϊκό από το δίλημμα μεταξύ ενός μεγάλου, δραματικού, χορταστικού, εξουθενωτικού "Ναι" ή "Όχι", μεταξύ των "δικών μας" και των "άλλων", μεταξύ των "πλούσιων" και των "φτωχών", μεταξύ των δυνάμεων του Φωτός και του Σκότους! Όσο πιο "ακραίο" το δίλημμα τόσο λιγότερο αναγκαία η τεκμηρίωσή του. Ακόμη και οι υποτιθέμενοι οπαδοί του "διαλεκτικού υλισμού" στο τέλος δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αναπαράγουν και να επιβάλλουν "αυταπόδεικτα" τσιτάτα επί ποινή εξοστρακισμού των "ιερόσυλων".
Όπως, φερ’ ειπείν, το περίφημο πλέον τσιτάτο-δίλημμα-διαχωριστική γραμμή για τους "Μένουμε Ευρώπη" και τους "Μένουμε στον άξονα υπό τα μαλακά μας μόρια". Είναι τυχαίο ότι το ευτελές και ακραία ρατσιστικό αυτό χυδαιολόγημα "επιστρατεύεται" ως πολιτικό επιχείρημα την επαύριον της ψήφισης της "τέλειας καταιγίδας" των νέων έμμεσων φόρων; Ποιους πλήττουν, ω Παλιάνθρωποι, οι έμμεσοι φόροι που βάζετε παντού; Τους "πλούσιους"; Ο "πλούσιος" θα έχει πρόβλημα να πληρώσει την αυξημένη τιμή του καφέ ή της μπίρας; Ο "πλούσιος" θα αναγκαστεί, με πόνο καρδιάς, να διακόψει τη συνδρομή στο Ίντερνετ; Ο "πλούσιος" θα πάψει να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του; Ο "πλούσιος" θα αλλάξει τη συνδρομή του στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας με κάρτα των δέκα ευρώ; Ο "πλούσιος" θα αρχίσει να μετρά και να ξαναμετρά την επιβάρυνση της αύξησης του συντελεστή ΦΠΑ από το 23% στο 24% στο τυπικό οικογενειακό καλάθι, ώστε να δει τι μπορεί να "κόψει";
Και ποιοι είναι οι "δικοί σας", ω Παλιάνθρωποι;
Γιατί δεν τους κατονομάζετε;
Γιατί δεν κάνετε το επόμενο βήμα προς την ειλικρίνεια ή την απόλυτη ξεδιαντροπιά για να παραδεχτείτε ότι "δικοί σας" είναι οι καθ’ έξιν και και κατ’ εξακολούθηση "πελάτες" των "άλλων" που φοβήθηκαν ότι η πτώχευση θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την αργομισθία ή το προστατευμένο "περιβάλλον" των σχέσεών τους με το Δημόσιο και έσπευσαν πανικόβλητοι να αλλάξουν "προστάτη";
Γιατί, βέβαια, δεν είναι "δικοί σας" τα 1,5 εκατομμύρια των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή οι άνθρωποι που κατά τεκμήριο δεν είχαν "μπάρμπα στην Κορώνη" ώστε να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη αργομισθία ή την απευθείας ανάθεση ή το συγκεκαλυμμένο μονοπώλιο και την πάχυνση των "coglioni" τους υπό συνθήκες απόλυτης νιρβάνας.
Διότι τι κάνετε για να αλλάξετε τη μοίρα αυτών των ανθρώπων και να "διεκδικήσετε" την πολιτική τους εκπροσώπηση;
Κάνετε κάτι και δεν το πήραμε χαμπάρι; Πώς τους βοηθάτε αυξάνοντας την έμμεση φορολογία; Πώς τους βοηθάτε ξεσπιτώνοντάς τους με τις νέες επιβαρύνσεις των ακινήτων; Πώς τους βοηθάτε επιταχύνοντας τον ρυθμό με τον οποίο κλείνουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα; Αν υποθέσει κανείς, καλόπιστα, ότι έχετε δίκιο όταν διακρίνετε μεταξύ "δικών μας" και "άλλων", τότε τα έργα σας – κι όχι τα λόγια του κάθε ανισόρροπου – μαρτυρούν πράγματι ποιοι είναι οι "δικοί σας" και ποιοι οι "άλλοι". Τα έργα σας, σύντροφοι. Τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να το πάρετε απόφαση ότι είναι δικά σας, αποκλειστικά δικά σας, ολοδικά σας, ότι είναι συνειδητές πολιτικές επιλογές, τις οποίες δεν δικαιούστε να "χρεώσετε" σε άλλους. Κατά τα έργα σας αλληλούια λοιπόν. Αν θέλετε "ταξικό πόλεμο" θα τον έχετε. Όχι όμως με τους "πλούσιους", όπως με περισσή υποκρισία διατείνεστε, αλλά με τους φτωχούς, με τους νεόπτωχους, μ’ αυτούς που με επιταχυνόμενο ρυθμό πτωχεύουν και προστίθενται στην κρίσιμη μάζα των λούμπεν της πολιτικής σας.
Ο μυθικός ληστής Προκρούστης λέγεται ότι ξάπλωνε τα θύματά του σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι κι όσους ήταν μακρύτεροι απ’ αυτό τους έκοβε το κεφάλι ή τα πόδια. Αντίθετα, όσους ήταν κοντύτεροι, τους τραβούσε μέχρις εξαρθρώσεως τα πόδια ή το κεφάλι ώσπου να "μακρύνουν". Το αποτέλεσμα για όλους ήταν το ίδιο: ο θάνατος. Ωστόσο, αν υποτεθεί ότι ο Προκρούστης είχε "ταξική συνείδηση" ανάλογη με αυτήν που επικαλείται ο κάθε Παλιάνθρωπος που μας κυβερνά για να αποπροσανατολίσει το ευαγές ακροατήριο από τις ολέθριες συνέπειες της πολιτικής του, θα μπορούσε να κάνει μια "διάκριση" και να βγάλει έναν εμπνευσμένο λόγο περί ισότητας (στον θάνατο). Όλοι έπαιρναν ό,τι άξιζε στον καθένα. Οι κοντοί ψήλωναν και οι ψηλοί κόνταιναν. "Ταξική" δημοκρατία στην πράξη, διά χειρών ενός περιώνυμου ληστή.
πηγή: www.capital.g
