Περιμένοντας στην ουρά.

          γραφει ο αρισταρχος

Βλέπω ένα ηλεκτρονικό ρολόϊ που τρέχει στους τριτοδείκτες του με εξωφρενική ταχύτητα.Κι αυτή η ταχύτητα μεταπίπτει σε μια απελπιστικά αργή κίνηση στους ωροδείκτες που αυτή τη στιγμή στα μάτια μου δείχνει δώδεκα ακριβώς. Σε δώδεκα ώρες θα είναι μεσάνυχτα. Θ’ αλλάξει η ημέρα, η ημερομηνία. Θα αλλάξει… τι θ’ αλλάξει;

-Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί μας τυραννούν; Δεν βλέπουν πως μας πηγαίνουν σε μια χωρίς επιστροφή κατάσταση; Με τα 60ευρώ τι θα πληρώσω; Ρεύμα ή τηλέφωνο; Η ΔΕΗ αφού δεν την πληρώνουμε θα κατεβάσει τους διακόπτες και οι τηλεφωνικές εταιρείες τις κεραίες τους.

Τα μάτια του πίσω από τα γυαλιά είναι κατακόκκινα και το πρόσωπό του ιδρωμένο. Θάναι δεν θάναι είκοσι πέντε χρονών. Μου τρυπάει τις κόρες των ματιών μου περιμένοντας μια λέξη παρηγοριάς για το πρόβλημα που βιώνει. Η ώρα αν και αργά περπατάει δώδεκα και τέταρτο. Η ουρά μπροστά στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας κοντά στα δέκα άτομα με υπομονή, ψυχραιμία και διάθεση για αυτοσαρκασμό.

-Φίλε μου, χωρίς ρεύμα δεν θα έχεις facebook και internet. Χωρίς τηλέφωνο δεν θα έχεις sms και μπλα μπλα. Τραγικό! Σου χρειάζεται επειγόντως μια χαρτοσακκούλα για να αναπνεύσεις.

Με κοιτάζει αναστατωμένος προσπαθώντας να βρει σοβαρότητα ή ειρωνία στις λέξεις μου.

-Μα η σακκούλα δείχνει πανικό.

-Αυτό ακριβώς! Βρίσκεσαι σε κατάσταση πανικού.

Μαζεύτηκε σε μια γωνιά και έχωσε στα χέρια του το ιδρωμένο του κεφάλι.

Η ώρα πάνω από τα βλέφαρά μου τρέχει ασταμάτητα. Δώδεκα και σαράντα δύο επιτέλους αποσπώ από το σαδιστικό κουτί ΑΤΜ τα εξήντα ευρώ που μου βγάζει δειλά και χαμογελώ που οι άλλοι με κοιτούν με ζήλεια, όχι για τα λεφτά αλλά που τέλειωσα και φεύγω για το σπίτι μου.

Γεννήθηκα Έλληνας στην Ελλάδα και η μάνα μου ακόμη από την κοιλιά της μου έβαλε μέσα στο DNA μου δυό Θεούς. Τον Απόλλωνα να με φωτίζει με τον ήλιο του και να με ξεσηκώνει τραβώντας με από το μανίκι και τον Διόνυσο να με περιμένει κάτω από το δέντρο της αυλής μου με ένα ποτήρι κρασί. Στο τραπέζι μου θα καθίσουν η Αθηνά και η Αφροδίτη. Κι εγώ για λίγο θα ξεχάσω τα δεύτερα που τρέχουν στις λεπτομέρειες και κυλούν ήρεμα στις ώρες. Μέχρι το βράδυ δώδεκα απομένουν 11 ώρες. 

Υπομονή! Όλα μπορούν να γίνουν, ακόμα και η πολυπόθητη ανεξαρτησία μας. 

Υπομονή.
πηγή:aienaristeyein.com