Πηγή: OnAlert (εδώ)
Όταν ο θεσμός των ΕΠΟΠ καθιερώθηκε “διαφημίστηκε” ως η κορυφαία προσπάθεια δημιουργίας ενός επαγγελματικού στρατού. Η λογική ήταν ότι κυρίως για τις ειδικότητες που απαιτούσαν εξειδίκευση και εκπαίδευση η τοποθέτηση νέων ανθρώπων που θα έμεναν σ΄ αυτές τις θέσεις χρόνια θα δημιουργούσε νέα δεδομένα για τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Σε μεγάλο βαθμό αυτό έγινε. Πολλοί ΕΠΟΠ βρίσκονται σε θέσεις από τις οποίες χειρίζονται οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, έχουν εκπαίδευση ,κατάρτιση και πολλοί και μόρφωση.
Ο θεσμός των ΕΠΟΠ βέβαια από την πρώτη στιγμή “χτυπήθηκε” από την ανίατη ασθένεια της χώρας: την κομματοκρατία. Η επιλογή των ΕΠΟΠ έγινε το αγαπημένο ρουσφέτι των ανά την Ελλάδα επίδοξων “εθνοσωτήρων” ,πολιτευτών και βουλευτών. “Θα σου βάλω το παιδί στο στρατό”, ήταν η μαγική υποσχεση στους ψηφοφόρους. “Θα λύσει το πρόβλημά του, θα παίρνει ένα μισθό βρέξει ,χιονίσει”! Και πολλοί απ΄ αυτούς τους επίδοξους ...σωτήρες όχι μόνο κατάφεραν να κάνουν εκατοντάδες προσλήψεις ΕΠΟΠ αλλά σήμερα βγαίνουν σε “τηλεοπτικά παράθυρα” και “σκίζουν τα ρούχα” τους για την ανάγκη να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο!
Σε μία φυσιολογική χώρα οι προσλήψεις των ΕΠΟΠ θα γίνονταν με ένα και μοναδικό κριτήριο: τις επιχειρησιακές ανάγκες. Όσοι νέοι προσλαμβάνονταν θα έπρεπε να ενημερωθούν ότι προσλαμβάνονται για να γίνουν μαχητές κι όχι για να παίρνουν απλά ένα μισθό...βρέξει χιονίσει. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κληθούν να πολεμήσουν ή να βρεθούν σε κάποια διεθνή στρατιωτική αποστολή του εξωτερικού.
Τίποτα απ΄ αυτά βέβαια δεν έγινε. Οι “μπαρμπάδες” έδεναν κι έλυναν στην επιλογή και στις προσλήψεις. Οι περισσότεροι από τους ΕΠΟΠ μετατράπηκαν όχι σε μαχητές αλλά σε “αγγαρειομάχους” και σκοπούς, με εκπαίδευση ανύπαρκτη. Η συμπεριφορά των ανωτέρων τους σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε κανένα στοιχείο επαγγελματισμού. Τους αντιμετώπιζαν πάντα ως “φαντάρους που πληρώνονται” και άρα πρέπει να δικαιολογήσουν τον μισθό τους. Δεν άργησε να δημιουργηθεί ένα κλίμα αντιπαλότητας που οδήγησε αρκετούς ΕΠΟΠ σε μια αδιάφορη στάση και αντιμετωπίση της υπηρεσίας.
Οι γενικεύσεις είναι μία από τις παθογένειες αυτής της χώρας που όχι μόνο δεν διορθώθηκε ,αλλά χειροτέρεψε την περίοδο της κρίσης. Όπως σ΄ όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις δεν μπορεί να λέμε ότι “όλοι οι ΕΠΟΠ είναι άχρηστοι και πρέπει να φύγουν”!
Η πλειοψηφία των ΕΠΟΠ αποτελεί ένα εξαιρετικά κρίσιμο γρανάζι της μηχανής των Ενόπλων Δυνάμεων. Το οποίο δεν μπορεί να αφαιρεθεί,γιατί η μηχανή θα σταματήσει.
Όχι δεν πρέπει να φύγουν οι ΕΠΟΠ αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Αυτό που πρέπει να γίνει και να απασχολήσει σοβαρά στρατιωτική και πολιτική ηγεσία είναι να βρεθούν τρόποι ώστε αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο στράτευμα είτε από επιλογή ,είτε από συγκυρία να αξιοποιηθουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή και άλλος δρόμος.
Όταν ο θεσμός των ΕΠΟΠ καθιερώθηκε “διαφημίστηκε” ως η κορυφαία προσπάθεια δημιουργίας ενός επαγγελματικού στρατού. Η λογική ήταν ότι κυρίως για τις ειδικότητες που απαιτούσαν εξειδίκευση και εκπαίδευση η τοποθέτηση νέων ανθρώπων που θα έμεναν σ΄ αυτές τις θέσεις χρόνια θα δημιουργούσε νέα δεδομένα για τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Σε μεγάλο βαθμό αυτό έγινε. Πολλοί ΕΠΟΠ βρίσκονται σε θέσεις από τις οποίες χειρίζονται οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, έχουν εκπαίδευση ,κατάρτιση και πολλοί και μόρφωση.
Ο θεσμός των ΕΠΟΠ βέβαια από την πρώτη στιγμή “χτυπήθηκε” από την ανίατη ασθένεια της χώρας: την κομματοκρατία. Η επιλογή των ΕΠΟΠ έγινε το αγαπημένο ρουσφέτι των ανά την Ελλάδα επίδοξων “εθνοσωτήρων” ,πολιτευτών και βουλευτών. “Θα σου βάλω το παιδί στο στρατό”, ήταν η μαγική υποσχεση στους ψηφοφόρους. “Θα λύσει το πρόβλημά του, θα παίρνει ένα μισθό βρέξει ,χιονίσει”! Και πολλοί απ΄ αυτούς τους επίδοξους ...σωτήρες όχι μόνο κατάφεραν να κάνουν εκατοντάδες προσλήψεις ΕΠΟΠ αλλά σήμερα βγαίνουν σε “τηλεοπτικά παράθυρα” και “σκίζουν τα ρούχα” τους για την ανάγκη να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο!
Σε μία φυσιολογική χώρα οι προσλήψεις των ΕΠΟΠ θα γίνονταν με ένα και μοναδικό κριτήριο: τις επιχειρησιακές ανάγκες. Όσοι νέοι προσλαμβάνονταν θα έπρεπε να ενημερωθούν ότι προσλαμβάνονται για να γίνουν μαχητές κι όχι για να παίρνουν απλά ένα μισθό...βρέξει χιονίσει. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κληθούν να πολεμήσουν ή να βρεθούν σε κάποια διεθνή στρατιωτική αποστολή του εξωτερικού.
Τίποτα απ΄ αυτά βέβαια δεν έγινε. Οι “μπαρμπάδες” έδεναν κι έλυναν στην επιλογή και στις προσλήψεις. Οι περισσότεροι από τους ΕΠΟΠ μετατράπηκαν όχι σε μαχητές αλλά σε “αγγαρειομάχους” και σκοπούς, με εκπαίδευση ανύπαρκτη. Η συμπεριφορά των ανωτέρων τους σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε κανένα στοιχείο επαγγελματισμού. Τους αντιμετώπιζαν πάντα ως “φαντάρους που πληρώνονται” και άρα πρέπει να δικαιολογήσουν τον μισθό τους. Δεν άργησε να δημιουργηθεί ένα κλίμα αντιπαλότητας που οδήγησε αρκετούς ΕΠΟΠ σε μια αδιάφορη στάση και αντιμετωπίση της υπηρεσίας.
Οι γενικεύσεις είναι μία από τις παθογένειες αυτής της χώρας που όχι μόνο δεν διορθώθηκε ,αλλά χειροτέρεψε την περίοδο της κρίσης. Όπως σ΄ όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις δεν μπορεί να λέμε ότι “όλοι οι ΕΠΟΠ είναι άχρηστοι και πρέπει να φύγουν”!
Η πλειοψηφία των ΕΠΟΠ αποτελεί ένα εξαιρετικά κρίσιμο γρανάζι της μηχανής των Ενόπλων Δυνάμεων. Το οποίο δεν μπορεί να αφαιρεθεί,γιατί η μηχανή θα σταματήσει.
Όχι δεν πρέπει να φύγουν οι ΕΠΟΠ αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Αυτό που πρέπει να γίνει και να απασχολήσει σοβαρά στρατιωτική και πολιτική ηγεσία είναι να βρεθούν τρόποι ώστε αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο στράτευμα είτε από επιλογή ,είτε από συγκυρία να αξιοποιηθουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή και άλλος δρόμος.
