Αποδιοργάνωση… ΕΕ Βαβέλ & τα χειρότερα δεν έχουν περάσει

Η τρέχουσα ιστορική συγκυρία με κύριο χαρακτηριστικό τη γενικευμένη αποσταθεροποίηση, προϊόν του υπό διαμόρφωση μετά-μεταψυχροπολεμικού κόσμου έχει βρει την Ελλάδα στη χειρότερη δυνατή κατάσταση, με τις ευθύνες να βαρύνουν κυρίως την κοινωνία της.

Του Ζαχαρία Μίχα*

Εθισμένη στην ευημερία με δανεικά, έριξε όλα τα «αυγά» στο «καλάθι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ολοένα και περισσότερο ομοιάζει με Πύργο της Βαβέλ και ουδείς γνωρίζει σε ποια κατάσταση και με ποια μορφή θα τη βρει η επόμενη ημέρα, όταν δηλαδή θα παγιωθούν οι νέες ισορροπίες στο διεθνές σύστημα που θα εξασφαλίσουν συνθήκες σχετικής σταθερότητας για ένα διάστημα ορισμένων δεκαετιών ή και περισσότερο.

Κι επειδή στη ζωή δύο από τα πιο σημαντικά διδάγματα σε όσους αρθρώνουν δημόσιο λόγο καταγράφοντας ενυπόγραφα τις απόψεις τους είναι το ομηρικό «έπεα πτερόεντα» (ό,τι δεν έχει καταγραφεί δεν έχει σημασία επειδή δεν αποδεικνύεται) και το λατινικό «scripta manent» (τα γραπτά μένουν), ο υπογράφων είχε εντοπίσει και καταγράψει το διαφαινόμενο αδιέξοδο των ελληνικών επιλογών σχεδόν πριν μια δεκαετία.

Ο «Πύργος της Βαβέλ» της ΕΕ, από την εποχή που – για στρατηγικούς σίγουρα λόγους – προκρίθηκε η επέκταση σε βάρος της εμβάθυνσης και οι ψευδαισθήσεις που έτρεφε το κατεστημένο της χώρας για τα όρια όσων εξασφάλιζε από μόνη της η ιδιότητα του κράτους-μέλους, προμήνυαν κάθε άλλο παρά θετικές εξελίξεις. Κι επειδή «πας προφήτης μετά Χριστόν…», διευκρινίζεται ότι δεν επρόκειτο για «προφητεία», αλλά για απλή ένσταση ότι σταθερές των διεθνών σχέσεων που ίσχυσαν από τα βάθη των αιώνων, θα άλλαζαν επειδή έτσι το είχαμε εμείς αποφασίσει…

Όσο όμως λάθος ήταν ο φαντασιακός κόσμος τον οποίο είχαμε κατασκευάσει και ζούσαμε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, αναλόγως της ευημερίας που απολάμβανε κανείς σε προσωπικό επίπεδο, παρότι σήμερα η σύγκριση με την προ δεκαετίας κατάσταση στερείται νοήματος, άλλο τόσο λανθασμένη θα είναι η συλλογική μας στάση, εάν δεν κοιτάξουμε σε βάθος χρόνου και δεν αντιληφθούμε πως πρέπει, αφού πρώτα σοβαρευτούμε ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα, να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας ώστε να βγούμε αλώβητοι από τη δίνη και να σχεδιάσουμε με προσοχή και οργανωμένα, τα βήματα που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε έναν ορθολογικό κρατικό δρώντα, μακριά από τις ψευδαισθήσεις και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος.

Υπάρχει περιθώριο αισιοδοξία στο πλαίσιο που μόλις περιγράφηκε; Με τα σημερινά δεδομένα ΟΧΙ. Το πολιτικό σύστημα, αντί να δίνει την εντύπωση σταδιακής συνειδητοποίησης της κατάστασης και εγρήγορσης που θα οδηγούσε σε χαμήλωμα των τόνων στο εσωτερικό πολιτικό «παιχνίδι», παρουσιάζει εικόνα αποσύνθεσης. Από τη μία πλευρά ένας πρωθυπουργός που του φταίνε όλοι εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό και μια αξιωματική αντιπολίτευση σε αξιοθρήνητα χάλια, να δυσκολεύεται να εκλέξει αρχηγό, αν δεν βρίσκεται στα πρόθυρα διάσπασης.

Η εικόνα του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών να οδηγεί σε αμηχανία με το – ρητορικό – ερώτημα εάν αυτή είναι ως σύνολο, ως ομάδα, η ηγεσία της χώρας, να μην ακούγεται μόνο από δημοσιογραφικά χείλη, αλλά να αποτελεί κοινό τόπο σε συζητήσεις καθημερινών ανθρώπων, οι οποίοι ασφαλώς είναι αυτοί που τους εξέλεξαν. Η ουσία είναι ότι το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να συμφωνήσει ακόμα και για τα στοιχειώδη, κι όλα αυτά σε μια χώρα αποδιοργανωμένη με τον διεθνή έλεγχο να καθίσταται ασφυκτικότερος μέρα με την ημέρα.

Η εσωτερική εικόνα της χώρας, σε συνδυασμό με τη γεωπολιτική συγκυρία στην ευρύτερη «γειτονιά» μας, δεν καθησυχάζει ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Σε όλα τα επίπεδα…

*Ο Ζαχαρίας Μίχας είναι Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ΙΑΑΑ – ISDA)

πηγή:Defencepoint.gr

Η μετανάστευση και το ύπουλο σχέδιο του ΙΚ για την Ευρώπη

Εδώ και λίγο καιρό το ΙΚ έχει κυκλοφορήσει έναν χάρτη που απεικονίζει τις εδαφικές του φιλοδοξίες, μέχρι το 2020. Στον χάρτη αυτό εικονίζονται υπό ισλαμικό έλεγχο περιοχές όπως η Ισπανία, η Κίνα, η Ινδία, η βόρεια Αφρική, αλλά και τα Βαλκάνια.

Του Jake Burman
ΠΗΓΗ: http://www.express.co.uk/

Το ΙΚ επιθυμεί, εντός των επομένων πέντε ετών να θέσει υπό τον έλεγχό του τις εν λόγω περιοχές. Φυσικά, θα μπορούσε να πει κανείς, πως οι φιλοδοξίες του αυτές συνιστούν, απλώς, σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι όμως έτσι, συνυπολογιζόμενης και της αθρόας προσέλευσης λαθρομεταναστών;

Οι τζιχαντιστές επιθυμούν να «ανακτήσουν μουσουλμανικές περιοχές», δηλαδή που περιοχές που κάποτε βρέθηκαν υπό μουσουλμανική κατοχή, είτε αραβική, είτε οθωμανική, έως την κεντρική Ευρώπη. Το ΙΚ αυτή την στιγμή παρατάσσει τουλάχιστον 50.000 μαχητές και διαθέτει πολλά χρήματα, κυρίως από το λαθρεμπόριο καυσίμων.

Ο δημοσιογράφος του ΒΒC Άντριου Χόσκεν, στο νέο του βιβλίο, παρουσιάζει τον χάρτη των τζιχαντιστών, σημειώνοντας πως το ΙΚ θέλει να ανακτήσει τον ισλαμικό κόσμο:

«Από την στιγμή που έχουν δημιουργήσει το χαλιφάτο τους, ετοιμάζονται να κινηθούν κατά του υπολοίπου κόσμου. Οραματίζονται όλον τον κόσμο υπό τον έλεγχό τους. Έχουν, βέβαια, 60 έθνη απέναντί τους, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ρωσίας και δεν είναι πιθανόν το όραμά τους να πραγματοποιηθεί. Κάποτε όμως και το πρώτο βήμα, η ίδρυση του χαλιφάτου, φάνταζε απραγματοποίητο», αναφέρει ο Χόσκεν.

Αν οι τζιχαντιστές αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής δεν θα διστάσουν να τα χρησιμοποιήσουν:

«Το ΙΚ θεωρεί ότι όλος ο κόσμος πρέπει να τεθεί υπό την ιδεολογία του. Οι τζιχαντιστές έχουν ήδη αποσταθεροποιήσει το Ιράκ και την Συρία και προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Σαουδική Αραβία και τη Λιβύη και πρόσφατα έπληξαν τον αλγερινό τουρισμό», αναφέρει ο Χόσκεν και τονίζει πως αν το ΙΚ παραμείνει στην Συρία και στο Ιράκ, πιθανότατα, θα αναπτύξει βιολογικά και χημικά όπλα, τα οποία και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει.

Ο Χόσκεν καταγράφει το πώς, το 1996, ο Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκαουί, ίδρυσε αυτό που εξελίχθηκε στο ΙΚ. Ο αλ Ζαρκαουί περιέγραφε από τότε τα επτά βήματα που, έως το 2020, θα οδηγούσαν την οργάνωση στη νίκη. «Το 2010-11 οι αντίπαλοι του ΙΚ βρέθηκαν πολύ κοντά στη νίκη. Είχαν εξουδετερώσει το 80% των ηγετών της οργάνωσης, αλλά δεν εξολόθρευσαν το καρκίνωμα και αυτό επανήλθε», τονίζει.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον έχει ήδη δώσει το πράσινο φως για αεροπορική εκστρατεία κατά του ΙΚ, ώστε να αντιμετωπιστεί η προέλαση των τζιχαντιστών. Ο Κάμερον όμως αντιμετωπίζει πιέσεις να αποστείλει και χερσαίες δυνάμεις εναντίον του ΙΚ. Ο Χόσκεν, πάντως, προειδοποιεί πως σε περίπτωση δυτικής χερσαίας επιχείρησης το σχέδιο των επτά βημάτων του αλ Ζαρκαουί, είναι πιθανόν να εφαρμοστεί, καθώς η εισβολή θα προκαλέσει την αθρόα κατάταξη μουσουλμάνων στο ΙΚ.

«Ίσως πολλοί μουσουλμάνοι ανά την υφήλιο σπεύσουν να ενταχθούν στις τάξεις τους. Το ΙΚ επιδιώκει να εμφανιστεί ως αντίπαλος της Δύσης. Η οργάνωση θεωρεί πως πολλοί μουσουλμάνοι σε όλον τον κόσμο θα πιστέψουν πως το Ισλάμ δέχεται επίθεση και θα ενταχθούν σε αυτό. Το περιοδικό που εκδίδουν ονομάζεται Νταγκίμπ, που είναι η πόλη της Συρίας όπου η τελική μάχη κατά της Δύσης, ο Αρμαγεδδών, θα λάβει χώρα. Ίσως λοιπόν η εισβολή χερσαίων δυνάμεων να αποτελεί την παγίδα», τόνισε ο Χόσκεν.

Στο μεταξύ το ΙΚ συνεχίζει να δολοφονεί χιλιάδες αθώους, αλλά και να απειλεί την ασφάλεια στην Ευρώπη, με τις βρετανικές υπηρεσίες να βρίσκονται στη μέγιστη δυνατή επιφυλακή ώστε να αποτρέψουν τυχόν επίθεση.

πηγή:Defencepoint.gr

Θεωρία Παιγνίων και Ελλάδα

John Nash

Δύο τραγωδίες συνέβησαν στην οικονομία την προηγούμενη εβδομάδα, ο θάνατος του νομπελίστα Τζον Νας και η νέα καθυστέρηση στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και δανειστών της. Η αμοιβαία επωφελής έκβαση θα βοηθούσε τον επί μακρό υποφέροντα ελληνικό λαό που έχει συντριβεί από την ανεργία, τον περιορισμό των εισοδημάτων και τη φτώχια. Επίσης μια συμφωνία θα ενίσχυε την αξιοπιστία, την ενότητα και την ισχύ της ευρωζώνης και παράλληλα θα περιόριζε την αβεβαιότητα στην παγκόσμια οικονομία.

Του Mohamed El-Erian
ΠΗΓΗ: http://www.bloombergview.com/
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας

Με την πρώτη ματιά οι δύο τραγωδίες δεν συνδέονται. Παρόλα αυτά η θεωρία των παιγνίων, πρωτοπόρος της οποίας υπήρξε ο Τζον Νας και στην οποία περιλαμβάνεται η έννοια του «παιγνίου συνεργασίας», ρίχνει φως στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα και εξηγεί, σε ένα βαθμό, γιατί το ελληνικό δράμα είναι απίθανο να έχει ευτυχές τέλος σύντομα.

Σε ένα παίγνιο συνεργασίας οι παίκτες συνεργάζονται για να επιτύχουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε σχέση με αυτό που θα επιτυγχανόταν χωρίς την συνεργασία αυτή. Αν η συνεργασία αυτή δεν υπάρξει το αποτέλεσμα είναι ατυχές για όλους τους παίκτες. Η απλή αυτή υπόθεση εκφράζει το παρατεταμένο ελληνικό δράμα, την ώρα που η G-7 προσπαθεί, απλώς, να μεταθέσει το πρόβλημα, χρονικά, λίγο παρακάτω.

Η Ελλάδα αναζητά τρόπους να παραμένει μέρος της Ευρωζώνης και παράλληλα να αρχίσει και πάλι να αναπτύσσεται οικονομικά. Οι Ευρωπαίοι, μαζί με το ΔΝΤ, έχουν τους ίδιους στόχους, όσο αυτοί δεν επηρεάζουν αρνητικά, πολιτικά και οικονομικά, τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, θέτοντας, παράλληλα, ένα παράδειγμα για την αποφυγή μελλοντικών κρίσεων. Το πρόβλημα με τη θεωρία παιγνίων είναι ότι το παίγνιο πρέπει να παιχθεί συνεργατικά για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν συμβαίνει. Οι λόγοι είναι πως δεν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της, οι δύο πλευρές δεν έχουν κατανοήσει, με τον ίδιο τρόπο το πρόβλημα, ώστε να αναζητήσουν λύσεις, οι πολιτικές και οικονομικές δεσμεύσεις είναι αλληλοσυγκρουόμενες και πρόχειρες, καθώς η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει να φανεί πως υποτάσσεται και οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να καταστούν οικονομικοί όμηροι στην ανεπαρκή ελληνική πολιτική. Τέλος, η λειτουργία της πάλαι ποτέ τρόικας κάθε άλλο παρά ομαλή είναι.

Η μη συνεργασία στη θεωρία παιγνίων οδηγεί, λοιπόν, σε υψηλό κόστος που υπερβαίνει κάθε πιθανό όφελος, δημιουργώντας, παράλληλα την πιθανότητα σοβαρών και καταστροφικών συνεπειών. Υπάρχουν τέσσερις τρόποι μετατροπής του παιγνίου σε συνεργατικού. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Ο ένας αφορά την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και την επιβράβευση για την εφαρμογή αυτή με χρηματοδότηση. Αυτό δοκιμάστηκε στην Ελλάδα, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά, καθώς η Ελλάδα δεν πραγματοποίησε τις μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε και οι δανειστές της ήταν διστακτικοί να την απαλλάξουν από μέρος του χρέους και να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της.

Ένας δεύτερος τρόπος αφορά μια αποφασιστική εξωτερική βοήθεια. Στην περίπτωση της Ελλάδας και των δανειστών της αυτό συνέβη λόγω του φόβου πως σε διαφορετική περίπτωση η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε, η Ελλάδα θα έβγαινε από την ευρωζώνη, γεγονός που υπήρχε κίνδυνος να αποσταθεροποιήσει τη ζώνη του ευρώ. Ο φόβος όμως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιβληθούν μεταρρυθμίσεις, καθώς, όταν εκλείψει, η συνεργασία των δύο πλευρών παύει, όπως και συνέβη.

Μια τρίτη επιλογή είναι η εμπλοκή ενός νέου παίκτη που θα είναι πρόθυμος να θέσει το παίγνιο σε νέα βάση. Στην σημερινή Ευρώπη, όμως, η πολιτική πραγματικότητα δείχνει ότι οι νέοι παίκτες είναι ακόμα πιο επιφυλακτικοί. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι μια τέτοια περίπτωση. Τέλος, αμοιβαία επωφελείς εξελίξεις, θα μπορούσαν να πείσουν τις δύο πλευρές να εργαστούν μαζί, πιο στενά. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της, όπως κρίνεται εκ του αποτελέσματος.

Η αξιολόγηση του ελληνικού δράματος μέσω της θεωρίας παιγνίων εξηγεί το γιατί η κρίση και το ερώτημα της παραμονής ή όχι της Ελλάδας στη ευρωζώνη, δεν βρίσκονται κοντά στη λύση τους. Βάσει της θεωρία του Νας το καλύτερο που έχουμε να αναμένουμε είναι η αναβολή των επώδυνων αποφάσεων. Ακόμα όμως και το ανεπαρκές αποτέλεσμα αποδεικνύεται, ολοένα και περισσότερο, δύσκολο να επιτευχθεί και αν τελικά υλοποιηθεί η καθυστέρηση που υπάρχει θα οδηγήσει σε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις, εκτός αν οι παίκτες αποφασίσουν, εντέλει, να συνεργαστούν.

Με την πρωτοφανή Πρόκληση η Τουρκία βοηθά και τους τελευταίους αφελείς να αντιληφθούν…

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Το μισό Αιγαίο δέσμευσαν οι Τούρκοι για ασκήσεις

Με μία νέα προκλητική κίνηση η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση στο Αιγαίο και επιχειρεί να δοκιμάσει τις αντοχές της νέας ελληνικής κυβέρνησης.

Οι όποιες ψευδαισθήσεις περί ειρηνικής συνύπαρξης με τον απροσάρμοστο γείτονα λαμβάνουν τέλος με τον πιο βίαιο τρόπο, καθώς η Άγκυρα φρόντισε εμπράκτως να διαμηνύσει στους εν Ελλάδι αφελείς για το πώς «δουλεύουν» οι διεθνείς σχέσεις, όπου υπεράνω των χαμόγελων και των ευγενικών χειρονομιών των διπλωματών, ή τις πεποιθήσεις ορισμένων εκ των πολιτικών που θέλουν την «καλή διάθεση» και τις διαπραγματεύσεις να μπορούν να φέρουν την ειρήνη στο Αιγαίο, υπάρχει ο ανταγωνισμός για τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, η νομή των οποίων γίνεται πάντα με το «δίκαιο» του ισχυρού.

Όπως έγινε γνωστό από το αποκλειστικό δημοσίευμα του Νίκου Μελέτη στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ της Κυριακής», η τουρκική κυβέρνηση με ΝΟΤΑΜ που εξέδωσε στις 27/2, δεσμεύει μέχρι το τέλος του χρόνου μια μεγάλη περιοχή του Αιγαίου, που εκτείνεται από την Σκύρο μέχρι την Λήμνο, για 10 ολόκληρους μήνες προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για την πραγματοποίηση ασκήσεων και ως πεδίο βολής , παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο και ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Στην ουσία η Άγκυρα επιδιώκει με την ενέργεια αυτή να «κόψει στη μέση» το Αιγαίο, ενώ η «χάραξη» που επιθυμεί να περάσει, δεν παραβιάζει μόνο τον ελληνικό εναέριο χώρο αλλά ακόμη και ελληνικό έδαφος! Δικαίως λοιπόν, πηγές του υπουργείου Εξωτερικών εκτιμούσαν την τουρκική ενέργεια ως καταφανή κλιμάκωση και ως μια από τις πλέον σοβαρές προκλήσεις της Τουρκίας.

Η κυβέρνηση, μετά από συνεννόηση του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα και του υπουργό Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, προέβη σε εντονότατα διαβήματα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τον ICAO και τον ΟΗΕ. Το βράδυ, χθες, επιδόθηκε η απορριπτική απάντηση και στην Άγκυρα και μάλιστα σε υψηλούς τόνους, όπως ανέφεραν διπλωματικές πηγές.

Όπως επισημαίνεται από την Αθήνα, η Τουρκία:

>Δεσμεύει εξ ολοκλήρου μια τεράστια περιοχή του ελληνικού FIR, όπου μόνο η Ελλάδα έχει δικαίωμα να εκδίδει ΝΟΤΑΜ.

>Συνήθως η Τουρκία δέσμευε περιοχές για μικρό χρονικό διάστημα, τώρα όμως ο χρονικός ορίζοντας, μέχρι τις 31-12- 2015 είναι πρωτοφανής.

>Η χάραξη του πεδίου βολής αποκόπτει το βόρειο από το νότιο Αιγαίο

>Η χάραξη επηρεάζει καθοριστικά τους αεροδιαδρόμους g-33 και N -130 δημιουργώντας προβλήματα ή και κινδύνους στις αερομεταφορές.

>Η καταληκτική γραμμή χάραξης, δεν περνά μόνο από διεθνή εναέριο χώρο και διεθνή ύδατα, αλλά και από εθνικό εναέριο χώρο και εθνικά χωρικά ύδατα, αλλά κυρίως συμπεριλαμβάνει έδαφος της Λήμνου. Πρακτικά αυτό σημαίνει απειλή πολέμου, γιατί αν δεν πρόκειται περί αβλεψίας των Τούρκων η απειλή είναι ιδιαζόντως μεγάλη. Γιατί θεωρητικά τμήμα του εδάφους, νοτιοανατολικά της Λήμνου , μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πεδίο βολής, για τα τουρκικά αεροσκάφη.

>Παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.

Η νέα τουρκική πρόκληση έρχεται λίγα μόνο 24ωρα από απαίτηση της Άγκυρας στο ιταλικό πλοίο Explora να ζητήσει την άδειά της προκειμένου να εκτελέσει έργο πόντισης οπτικών ινών νότια της Κρήτης, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

ΠΗΓΗ: http://mignatiou.com

ΠΡΟΣΟΧΗ... Μη πείτε στον Ερντογάν ότι οι τζιχαντιστές σκοτώνουν κόσμο

Του Burak Bekdil
ΤΙΤΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ: «Don’t Tell Erdogan Jihadists Kill People» (Μη πείτε στον Ερντογάν ότι οι τζιχαντιστές σκοτώνουν κόσμο)
ΠΗΓΗ: The Gatestone Institute, 6 Νοεμβρίου 2014
URL: http://www.meforum.org/

Περίπου έναν χρόνο πριν όλος ο κόσμος παρακολούθησε με αποτροπιασμό την σφαγή περισσότερων από 150 αθώων ανθρώπων σε Κένυα και Πακιστάν από τους τζιχαντιστές. Τότε ο πρωθυπουργός και νυν πρόεδρος Ερντογάν εξέφρασε τη θλίψη του. Σε μια δημόσια ομιλία του μετά το «μαύρο Σαββατοκύριακο» φαινόταν πολύ λυπημένος…

Ήταν πράγματι. Όχι όμως για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά του προηγούμενου Σαββατοκύριακου. Πενθούσε για μια φτωχή 17χρονη Αιγύπτια την Ασμαά αλ Μπελταγκί, που πυροβολήθηκε κατά τη διάρκεια διαδήλωσης υπέρ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Από τον Ιούλιο που συνέβη το περιστατικό, σε κάθε του ομιλία, αναφέρεται σε αυτό.

Στις αρχές του 2013, στην Αίγυπτο του Μόρσι, οι φίλοι του Ερντογάν Αδελφοί Μουσουλμάνοι, εξαπέλυσαν την χειρότερη επίθεση κατά των Κοπτών χριστιανών της χώρας, από τον 14ο αιώνα. Σε μια μόνο εβδομάδα 40 εκκλησίες λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, ενώ άλλες 23 υπέστησαν σοβαρές ζημιές.

Σε μια πόλη διαπόμπευσαν μοναχές. Δύο άνδρες που εργάζονταν για λογαριασμό χριστιανών κάηκαν ζωντανοί. Ένα χριστιανικό ορφανοτροφείο πυρπολήθηκε. Την ίδια ώρα η Μουσουλμανική Αδελφότητα δήλωνε πως «η Κοπτική εκκλησία κήρυξε πόλεμο κατά του Ισλάμ».

Σήμερα αν γράψει κανείς τις λέξεις Ισλάμ ή τρομοκρατία στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου θα έχει 42 εκατ. αποτελέσματα. Παρόλα αυτά ο Ερντογάν επιμένει: «Δεν υπάρχει ισλαμική τρομοκρατία». Σε διάφορες περιπτώσεις και πρωτεύουσες ο Ερντογάν δηλώνει: «Οι μουσουλμάνοι ποτέ δεν κατέφυγαν στη βία ή τον τρόμο».

Κάποτε είπε για τον μουσουλμάνο πρόεδρο του Σουδάν Ομάρ αλ Μπασίρ, εναντίον του οποίου υπάρχει διεθνές ένταλμα σύλληψης: «Πήγα στο Σουδάν και δεν είδα να διαπράττεται καμία γενοκτονία εκεί. Οι μουσουλμάνοι ποτέ δεν διαπράττουν γενοκτονίες».

Οι ανά τον κόσμο μουσουλμανικές τρομοκρατικές οργανώσεις θα πρέπει να νιώθουν απογοήτευση από τον Ερντογάν, ο οποίος εξακολουθεί να αρνείται την ύπαρξή τους, τις τρομοκρατικές τους πράξεις και τους σκοπούς τους.

Ο αριθμός των νεκρών στην Συρία και το Ιράκ από τους εξτρεμιστές του Ισλαμικού Κράτους υπολογίζονται σε αρκετές χιλιάδες, από το καλοκαίρι, όταν η οργάνωση κατέλαβε μεγάλες περιοχές των δύο αυτών, γειτονικών της Τουρκίας, χωρών.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε το ΙΚ εκτέλεσε τουλάχιστον 50 άτομα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά της σουνιτικής φυλής Αλ Μπουν Νιμρ. Οι εκτελέσεις έγιναν δημόσια, ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών μελών της φυλής, στους 150, τις τελευταίες μέρες. Την προηγούμενη εβδομάδα αναφέρθηκαν άλλες 600 εκτελέσεις από το ΙΚ, Ιρακινών αιχμαλώτων που είχαν συλληφθεί όταν κυρίευσαν τη Μοσούλη.

Κατά ειρωνεία της τύχης το ΙΚ είχε αιχμαλωτίσει τότε και 49 Τούρκους, του Τούρκου γενικού πρόξενου περιλαμβανομένου. οι 49 Τούρκοι κρατήθηκαν όμηροι επί 101 ημέρες πριν συμφωνηθεί η απελευθέρωσή τους με αντάλλαγμα την απελευθέρωση τζιχαντιστών που κρατούντο στην Τουρκία. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν έπεισε τον Ερντογάν ότι όλες αυτές οι δολοφονίες γίνονται στο όνομα του Ισλάμ.

Μετά από την συνάντησή του στο Παρίσι, με τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ, ο Ερντογάν έδωσε νέα «διάλεξη», κατηγορώντας όσους προσπαθούν να αποδείξουν ότι το ΙΚ είναι ισλαμική οργάνωση. Τουλάχιστον δεν υποστήριξε ότι το ΙΚ είναι εβραϊκή οργάνωση.

«Εκ προθέσεως αποφεύγω να χρησιμοποιήσω το ακρωνύμιο ΙΚ, διότι περιλαμβάνει τον όρο ισλαμικό. Χρησιμοποιώ τον όρο Daesh, διότι είναι τρομοκράτες». Και όμως τέτοιο ακρωνύμιο δεν υπάρχει. Το αραβικό ακρωνύμιο Daesh περιλαμβάνει τον όρο ισλαμικό (ad-dawlah al-Islamiyah fil- Iraq wa ash-Sham).

Ίσως την επόμενη φορά ο Ερντογάν να δοκιμάσει να χρησιμοποιήσει ένα όρο στα σανσκριτικά, στη γλώσσα των ζουλού, στα σουαχίλι, στη γλώσσα των ιθαγενών της Μαδαγασκάρης ή σε όποια άλλη γλώσσα για να χαρακτηρίσει τους τζιχαντιστές, αλλά όλοι οι «τίτλοι» θα περιλαμβάνουν τον όρο «ισλαμικό».

Η εν Παρισίοις «διάλεξη» του Ερντογάν απεικονίζει την περίεργη λογική του. Τα διεθνή ΜΜΕ, είπε, προσπαθούν συστηματικά να αποδείξουν πως η Τουρκία υποστηρίζει τη Daesh. Ο Τούρκος πρόεδρος έχει κάθε δικαίωμα να υποστηρίζει, έστω κι αν δεν ισχύει, πως δεν υποστηρίζει τους τζιχαντιστές.

Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Είπε ότι τα στελέχη των ΜΜΕ που το υποστηρίζουν είναι «προδότες», αφήνοντας τους ακροατές του να αναρωτιούνται πως μπορεί ένας ξένος να είναι προδότης της Τουρκίας.

Και στο Παρίσι ήταν ένας Ερντογάν από τα παλιά. Δεν υπάρχει ισλαμικός τρόμος. Το ΙΚ δεν είναι ισλαμική οργάνωση και το όνομά του είναι Daesh. Παράλληλα οι ξένοι δημοσιογράφοι είναι προδότες της Τουρκίας.

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: Κάποιες άγνωστες… «λεπτομέρειες»

Ισλάμ που σημαίνει «συμφωνία», «συνθήκη» ή αλλιώς «υποταγή στο Θεό» ή «αφοσίωση» είναι πρωτίστως μία από τις μεγαλύτερες θρησκείες και δευτερευόντως πολιτισμός. Το μουσουλμανικό δίκαιο και η κοσμοθεωρία του είναι τελείως διαφορετικό από το δίκαιο που αντιλαμβανόμαστε στη Δύση. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα σύστημα κανόνων που ρυθμίζουν «έξωθεν και αναγκαστικώς» την ανθρώπινη συμπεριφορά αλλά πρόκειται για τον «νόμο του Θεού» ακόμη και αν δεν προβλέπει κυρώσεις.

Του Ευάγγελου Τσισιλιάνη*

Πρόκειται δηλαδή για ένα καθαρά θρησκευτικό δίκαιο το οποίο οι πιστοί του θα πρέπει να τηρούν ανελλιπώς καθώς καλύπτει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου. Όταν λοιπόν ομιλούμε για το μουσουλμανικό δίκαιο πρέπει να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας ότι δεν πρόκειται για ένα σύστημα χωριστό από την θεολογία και επομένως ο νομομαθής δεν είναι μόνο νομικός! Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ είναι ότι οι μουσουλμάνοι δεν αποδέχονται τη θεότητα του Ιησού καθώς θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν ο Υιός να εξομοιώνεται με τον Θεό. Αποδέχονται δηλαδή το «Πατήρ και Άγιο Πνεύμα».

Οι πηγές του μουσουλμανικού δικαίου είναι πρωτίστως το Κοράνι και οι Σούννα, εξ ου και οι Σουνίτες. Το Κοράνι αποτελεί το θεμελιώδη λίθο όλου του Ισλάμ. Είναι το ουράνιο βιβλίο που απεστάλη στον Μωάμεθ από τον άγγελο Γαβριήλ τον μήνα Ramadan και παραδόθηκε σταδιακά στον Προφήτη για χάρη όλης της ανθρωπότητας. Αποτελείται από 114 κεφάλαια τα οποία περιέχουν διάφορους αριθμούς στίχων. Συνολικά αριθμούνται 6.219 στίχοι αλλά από αυτούς νομικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν μόνο 500 – 600. Ούτε βέβαια εμπεριέχονται γενικές αρχές δικαίου αλλά μόνον ειδικές ρυθμίσεις σε θέματα οικογενειακού, κληρονομικού και ποινικού δικαίου. Έτσι, παρατηρείται το εξής οξύμωρο: Η βασικότερη πηγή δικαίου είναι ελλιπής!

Προκειμένου να δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα για τα οποία το Κοράνι δεν παρείχε ρύθμιση, αναζητήθηκε μια δεύτερη συμπληρωματική πηγή. Αυτή δεν είναι άλλη από την Σούννα, δηλαδή η παράδοση προς την οποία ιδίως οι Άραβες τρέφουν μεγάλο σεβασμό. Όπως αναφέρει ο Γιαννουλάτου, ως παράδοση νοούνται «τα περί της πράξεως και σοφίας του Μωάμεθ, ως την καθώριζον διάφορα περιστατικά, αποφθέγματα και γεγονότα μεταδιδόμενα από στόματος εις στόμα στηριζόμενα εις αυτόπτας μάρτυρας της πρώτης ισλαμικής γενεάς». Η Σούννα βέβαια θα πρέπει να αντλεί την ισχύ της από το Κοράνι και να είναι σύμφωνη με αυτό αφού ο λόγος του Θεού θα πρέπει να συμβαδίζει με την συμπεριφορά του απεσταλμένου του. Γι’ αυτό και όλοι οι «ορθόδοξοι» μουσουλμάνοι είναι σουννίτες.

Επειδή όμως και η Σούννα δεν ήταν αρκετή για να επιλύσει όλα τα προβλήματα αναπτύχθηκε η Ίτζμα. Πρόκειται για τις απόψεις φημισμένων προσώπων με βαθειά γνώση επί του Κορανίου και της Σούννα, οι οποίες δεν ήταν νομικώς δεσμευτικές. Αν όμως οι απόψεις αυτές συναντούσαν την αποδοχή όλης της μουσουλμανικής κοινότητας τότε αυτομάτως μετατρεπόταν σε κανόνα δεσμευτικό. Σήμερα δεν απαιτείται η συναίνεση όλης της κοινότητας αλλά αρκεί αυτή των «θεολόγων» και «νομικών», γνωστοί ως Imam και Mudjtahid. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να μετατραπεί το Ισλάμ σε ένα δίκαιο καθαρά περιπτωσιολογικό, εμπειρικό.

Έτσι, προέκυπταν και εξακολουθούν να προκύπτουν διαφορές στην επίλυση ταυτόσημων κατά τα φαινόμενα ζητημάτων. Άλλωστε δεδικασμένο στο μουσουλμανικό δίκαιο δεν υπάρχει και η απόφαση είτε του ιμάμη είτε του δικαστή μπορεί να μεταβληθεί! Η δε νομολογία δεν αποτελεί πηγή του δικαίου όπως συμβαίνει σε όλη τη Δύση αλλά αναγνωρίζεται μονάχα ο σημαντικός της ρόλος.

Η τελευταία πηγή του μουσουλμανικού δικαίου είναι το Κιγιάς (Kiyas). Στην πραγματικότητα δεν αποτελεί πηγή αλλά τρόπο ερμηνείας. Το Κιγιάς έρχεται για να αντιμετωπίσει προβλήματα σε περιπτώσεις που δεν αναφέρονται ρητά στις ανωτέρω πηγές δικαίου και συνήθως χρησιμοποιεί την αναλογία, καθώς επίσης και τα επιχειρήματα a fortiori, a majore ad minus, a minore ad majus και a contrario. Η βάση του Κιγιάς εννοείται ότι είναι και πάλι το Κοράνι, η Σούννα ή/και η Ίτζμα. Δεν είναι δηλαδή δυνατό να δοθεί λύση με βάση το Κιγιάς (δηλαδή λύση που έχει ήδη προταθεί).

Όλα τα ανωτέρω αφορούν πρωτίστως τους «ορθόδοξους» μουσουλμάνος δηλαδή τους Σουννίτες.Εκτός όμως από αυτούς ένα άλλο μεγάλο ρεύμα έχει αναπτυχθεί εδώ και αιώνες και πρόκειται για τους Σηίτες, οι οποίοι θεωρούνται αιρετικοί. Για τους τελευταίους νόμιμος διάδοχος του Μωάμεθ είναι ο γαμπρός του και ξάδερφός του Αλή και όχι ο πεθερός του Aboou Bakr. Το πιο σημαντικό πρόσωπο για αυτούς είναι ο ιμάμης, τον οποίο οφείλουν να αγαπούν όπως αγαπούν τον Μωάμεθ και ο οποίος είναι ο μόνος ικανός να ερμηνεύσει το Κοράνι και τη Σούννα. Κανείς άλλος δεν διαθέτει τέτοιο δικαίωμα και επομένως η Ίτζμα και το Κιγιάς αποκλείονται, αφού ο ιμάμης είναι εξουσιοδοτημένος να δίδει λύσεις σε οποιοδήποτε νέο πρόβλημα προκύψει.

Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν να αναπτυχθεί ένα μεγάλο μίσος ανάμεσα στις δυο αυτές κοινότητες που κρατεί καλά μέχρι σήμερα. Οι διαφορές αυτές θεωρούνται τόσο σημαντικές που δίνουν το «δικαίωμα» στις ομάδες να επιτίθενται η μια στην άλλη! Άλλωστε η ελαστικότητα στις ερμηνείες που δίδονται είναι άλλο ένα πρόσχημα για πόλεμο. Ο θρησκευτικός αυτός ανταγωνισμός είναι τόσο βαθύς και έντονος που αναγκάζει ολόκληρα κράτη να ακολουθούν συγκεκριμένες πολιτικές απέναντι στους ομοδόξους τους.

Αυτό παρατηρείται ιδίως στις μέρες μας με το Σηιτικό Ιράν να υποστηρίζει τον Άσαντ μέσω της Χεζμπολάχ, ενώ τα κράτη του Κόλπου και η Σαουδική Αραβία παίζουν με τη φωτιά υποστηρίζοντας τους σουννίτες δολοφόνους του Ισλαμικού Κράτους. Όμως η διαμάχη δεν είναι μόνον θρησκευτική.Στη Δύση αδυνατούμε να αντιληφθούμε σήμερα την επιρροή που ασκεί στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τόσο η θρησκεία όσο και η παράδοση.

Οι πληθυσμοί αυτοί δεν είναι ομοιογενείς και μέχρι και σήμερα είναι αμφίβολο αν έχουν αναπτύξει εθνική συνείδηση. Ο διαχωρισμός τους γίνεται σε φυλές, οι οποίες ελέγχουν η καθεμιά και από μια περιοχή και μόλις βρουν ευκαιρία επιτίθενται η μια στην άλλη. Οι δε κεντρικές κυβερνήσεις αδυνατούν να ελέγξουν απολύτως όλες τις περιφέρειες και να επιβάλλουν την τάξη. Αυτό συμβαίνει σήμερα σε όλη την βόρειο Αφρική και Μέση Ανατολή και κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος. Έτσι, οι φατρίες βρήκαν την ευκαιρία να αναλάβουν την εξουσία στις περιοχές τους προχωρώντας σε φοβερά εγκλήματα πολέμου τα οποία η Διεθνής Κοινότητα απλώς παρατηρεί.

Από την άλλη πλευρά όπως εύστοχα αναφέρει ο Χένρυ Κίσσιγκερ (http://www.defence-point.gr/news/?p=110827), η θρησκεία καθίσταται όπλο στην εξυπηρέτηση γεωπολιτικών στόχων και οι άμαχοι καταδικάζονται σε εξόντωση, για τη θρησκεία ή το δόγμα τους. Η σύγκρουση που διεξάγεται τώρα είναι και θρησκευτική και γεωπολιτική. Ένας σουνιτικός όμιλος κρατών που αποτελείται από τη Σαουδική Αραβία, τις χώρες του Κόλπου και σε κάποιο βαθμό την Αίγυπτο και την Τουρκία, είναι αντιμέτωπος με έναν όμιλο, με ηγέτη το σιιτικό Ιράν, το οποίο υποστηρίζει το υπό τον Άσαντ τμήμα της Συρίας, τη Βαγδάτη και τις ιρακινές σιιτικές ομάδες που ελέγχουν την κυβέρνηση, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τη Χαμάς στη Γάζα.

Το όπλο της θρησκείας είναι «νόμιμο» αφού όλες οι συμπεριφορές ρυθμίζονται ξεχωριστά η καθεμιά λόγω έλλειψης σαφών κανόνων δικαίου. Η δε Διεθνής Κοινότητα έχει πολλά συγκρουόμενα συμφέροντα και ουδείς αυτήν τη στιγμή αναλαμβάνει την ευθύνη για πολιτική επέμβαση. Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί δεν πρόκειται (τουλάχιστον σε σύντομο χρονικό διάστημα) να βρουν την άκρη από μόνοι τους και το μόνο που προβλέπεται με βεβαιότητα είναι η θανάτωση πολλών ακόμη αμάχων.

Είναι επιτακτική λοιπόν η ανάγκη οι Η.Π.Α. και η Ρωσία που ασφαλώς και έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή να συμμαχήσουν και να εγκαθιδρύσουν ένα ασφαλές περιβάλλον σε μια τόσο μεγάλη γεωγραφική περιοχή. Και εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της Ελλάδος, η οποία θα έπρεπε από καιρό να έχει εγκαταλείψει την τυφλή πολιτική του ναι σε όλα και να μεσολαβήσει μεταξύ Η.Π.Α. και Ρωσίας με στόχο την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης. Άλλωστε αυτό που στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμη απολύτως κατανοητό είναι ότι εμείς βγαίνουμε χαμένοι από τον ανταγωνισμό Ρωσίας – Η.Π.Α. και κερδισμένη φυσικά η Τουρκία, της οποίας η γεωπολιτική σημασία μεγιστοποιείται.

Μόνο να σκεφτεί κανείς τους πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες που διανύουν καθημερινά το Αιγαίο είναι λόγος αρκετός για δράση. Διατυμπανίζουμε παντού ότι είμαστε μια δύναμη σταθερότητας και ασφάλειας αλλά δεν πράττουμε τίποτα απολύτως για να το αποδείξουμε στο εξωτερικό. Και κυρίως δεν πράττουμε απολύτως τίποτα ώστε να ενισχύσουμε την θέση μας έναντι της Τουρκίας που γιγαντώνεται διαρκώς εκμεταλλευόμενη την διεθνή κατάσταση.

Η Ελλάδα λοιπόν οφείλει έστω και καθυστερημένα να αναλάβει σοβαρή δράση και με αφορμή ενδεχομένως την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδίως των χριστιανικών πληθυσμών, να προσπαθήσει να συμβιβάσει τις μεγάλες δυνάμεις, στο μέτρο του δυνατού, με στόχο την εξεύρεση λύσης, έτσι ώστε να αποκομίσει ίδιον όφελος.

*Ο Ευάγγελος Τσισιλιάνης είναι δικηγόρος – διεθνολόγος, Σ.Α.Μ.Ε.Ε., Διευθυντής Σπουδών Ινστιτούτου ΣΕΚΑΜ – ΣΕΚΟΟΜΕΕ και εξωτερικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ISDA-ΙΑΑΑ)

πηγή:Defencepoint.gr,

Ο Ελληνοαμερικανός πατριώτης και η δίωξη του Χένρι Κίσιντζερ…

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ, http://www.philenews.com

Ο Gene Rossides-Ευγένιος (Τζήν) Ρωσσίδης- αφιερώνει το βιβλίο του, Kissinger & Cyprus : A Study in Lawlessness (Κίσσινγκερ & Κυπρος : Μια Μελέτη στην Ανομία), που εκδόθηκε φέτος απο το Ίδρυμα American Hellenic Institute Foundation, στην μνήμη των θυμάτων των εγκληματικών πράξεων του Χένρι Κίσσινγκερ. Το αφιερώνει ταυτόχρονα και στον Χρίστοφερ Χίτσενς που πρώτος έθεσε δημόσια θέμα δίωξης, ως διεθνούς εγκληματία, του υπερήλικα σήμερα πρώην Αμερικανού αξιωματούχου.

Αντιγράφω την αφιέρωση: Dedicated to the memory of the victims of Henry Kissinger’s lawlessness and to Christopher Hitchens who led the way.

Οι νεκροί και τραυματίες των πολιτικών πράξεων, αποφάσεων και παραλήψεων του Χένρι Κίσσινγκερ, ο οποίος ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τρία χρόνια απο το 1973 μέχρι το 1976 υπήρξε, χωρίς υπερβολή, ο ισχυρότερος άνθρωπος στον πλανήτη,  μετρούνται όχι στις χιλιάδες αλλά στά  εκατομμύρια . Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται θύματα του αμερικανικού πολέμου στην Ινδοκίνα,  1968-1975 ( Βιετνάμ, Λαός , Καμπόζη), του πολέμου στην Μπαγλαντές, 1971 ( Ινδία-Πακιστάν), στην Χιλή, 1973, στην Κύπρο, 1974 και στο Ανατολικό Τιμόρ, 1975 ( Ινδονησία).

Με ειδική αναφορά στην Κύπρο και κυρίως στον επικό αγώνα που έδωσε η ελληνοαμερικανική ομογένεια, με καθοριστική υποστήριξη από αμερικανούς νομοθέτες και προσωπικότητες για την εφαρμογή της αμερικανικής νομοθεσίας κατά επιδρομικών πολέμων, ο Τζήν Ρωσσίδης συμπληρώνει το κατηγορητήριο του αείμνηστου Χίτσενς, που άρχισε να το δημοσιεύει  σε έγκριτες αμερικανικές επιθεωρήσεις και το παρουσίασε  ολοκληρωμένο στο βιβλίο του, The Trial of Henry Kissinger (2001), για κάθε μιά απο τις προαναφερθείσες περιπτώσεις.

Η ειρωνεία είναι ότι το 1973 απενεμήθη στον Κίσσινγκερ και στον Βόρειο-Βιενταμέζο διαπραγματευτή το Νόμπελ Ειρήνης για τις συμφωνίες Paris Peace Accords που υποτίθεται θα τερμάτιζαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ο Χ.Κ. παρέλαβε το βραβείο μαζί με την χρηματική αμοιβή που το συνόδευε. Ο Βιετναμέζος Λε Τα Κτό αρνήθηκε το βραβείο σεβόμενος, όπως δήλωσε, τον εαυτό του και την μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του πολέμου στην Ινδοκίνα. Η επιπλέον ειρωνεία είναι ότι η “ειρήνη” που ο Χ.Κ. διαπραγματεύτηκε και  που διαφάλιζε δήθεν το Νότιο Βιετνάμ, σύμμαχο των ΗΠΑ, ποτέ δεν υλοποιήθηκε και κατέρρευσε το 1975.  Η κυβέρνηση Νίξον (Κίσσινγκερ ) απέδειξε ότι δεν είχε ποτέ πρόθεση να τηρήσει τις δημόσιες δεύσμευσεις της έναντι της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ, για την ελευθερία του οποίου η Ινδοκίνα αιματοκυλίσθηκε για δεκαετίες στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Και το 1975 εγκατέλειψε το Νότιο Βιετνάμ, άρον-άρον.

Επιτυχημένος δικηγόρος και απόφοιτος του Κολούμπια , το 1973 ο Τζήν Ρωσσίδης ήταν στο απόγειο της κυβερνητικής του καριέρας. Υπηρετούσε απο το 1969 ως Βοηθός Υπουργός στο Υπουργείο Treasury, υπεύθυνος για τα ομοσπονδιακά τελωνεία, την Μυστική Υπηρεσία (Secret Service) υπεύθυνη για την προστασία του Προέδρου, ομοσπονδιακός υπεύθυνος για τα όπλα, καπνά και και αλκοολ και υπεύθυνος των ομοσπονδιακών εκπαιδευτικών ακαδημιών εφαρμογής του νόμου. Την ίδια περίοδο οvΧένρι Κίσσινγκερ υπηρετούσε ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας στην πρώτη διακυβέρνηση Νίξον.

Όμως η εμπλοκή του Τζήν με τη Κύπρο δεν άρχισε με αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Είχε αρχίσει σχεδόν δυο δεκαετίες πρίν, όταν άρχισε την δικηγορική του καριέρα στην Ούασιγκτον. Οταν εγκαταστάθηκε, νεαρός στη πρωτεύουσα τα μέσα του 1950, ήταν  ήδη γνωστός απο την επιτυχημένη πορεία του ως εξαιρετικός αθλητής του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Με οικογενειακές ρίζες απο την Κερύνεια, ο Τζήν αναζήτησε υποστηρικτές εναντίον των Εγγλέζων αποικιοκρατών και τους βρήκε στο Κονκρέσο. Υπήρξε “υπαίτιος” για το πρώτο και δυστυχώς μοναδικό διπλωματικό επισόδειο μεταξύ Λονδίνου και Ουάσινκτον για την Κύπρο. Είχε πείσει τότε αμερικανό Γερουσιαστή να καταθέσει δημόσια ερωτήματα στην Γερουσία για την συμπεριφορά των Εγγλέζων αποικιοκρατών στην Κύπρο, την άρνηση τους να σποδεχθούν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κυπριακού λαού με το καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”. Το Λονδίνο εξεμάνη κατά του Τζήν και της Γερουσίας που απεδέχθη και νομιμοποίησε την διαμαρτυρία. Και έστειλε ρηματική διακοίνωση διαμαρτυρίας στη Ουάσιγκτον. Ωστόσο μετά το Σουέζ (1956), όταν η Ουάσιγκτον υιοθέτησε την δική της αυτοκρατορική (imperial) στρατηγική στην Μέση Ανατολή με το Δόγμα Αϊσενχάουερ (1957) παραχώρησε και αυτή, όπως και η Βρετανία, δικαίωμα βέτο στην Τουρκία επί της Κύπρου. Το δικαίωμα αυτό, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, επιβεβαίωσε επίσημα ο Πρόεδρος Τζόνσον με την επιστολή του τής 5ης Ιουνίου 1964 προς τον Τούρκο πρωθυπουργό Ινονού.

Στο βιβλίο του Gene Rossides καταγράφεται ο σχεδόν τετραετής επικός αγώνας της ομογένειας κατά της ανομίας του Χ.Κ. και της συνομωταξίας του, που είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή μερικού εμπάργκο όπλων από τον Φεβρουάριο 1975 μέχρι τον Οκτώβριο 1978 κατά της επιδρομικής Τουρκίας. Το εμπάργκο επεβλήθη απο το Κονκρέσο παρά την λυσσώδη αντίδραση της κυβέρνησης Νίξον και του Κίσσινγκερ προσωπικά, διότι η Τουρκία χρησιμοποίησε για επιδρομικούς σκοπούς όπλα που η Αμερική της παραχώρησε για την άμυνα της. Η σχετική νομοθεσία απαγορεύει ρητά την χρήση αμερικανικών όπλων για επιδρομές όπως ήταν η Τουρκική επίθεση κατά της Κύπρου και απαιτεί την άμεση επιβολή κυρώσεων. Η εκτελεστική εξουσία δεν έχει επιλογή παρά να συμμορφωθεί, κάτι που ο Κίσσινγκερ αρνείτο να πράξει, ενάντια ακόμη και στη συμβουλή των νομικών συμβούλων του στο ΥΠΕΞ  που εκπόνησαν ειδική μελέτη επι του θέματος και την οποία ο Χ.Κ. αρνείτο να παραδώσει στο Κονκρέσο. Εξού και ο τίτλος του βιβλίου, A Study in Lawlessness- Μιά Μελέτη στην Ανομία.

Οργανωτής και ψυχή του αγώνα αυτού υπήρξε ο Τζήν Ρωσσίδης με ένα επιχείρημα που γρήγορα κατέκτησε το ηθικό πεδίο της μάχης και την αμερικανική κοινή γνώμη. Και ήταν τούτο το γνωστό. Είναι οι νόμοι και η νομοθεσία που κυριαρχούν στην εσωτερική διακυβέρνηση (rule of law) και όχι οι κατά περίσταση εργαλειακές βουλές ατόμων, όσο υψηλόβαθμοι και να είναι. Και είναι για τον λόγο αυτό, για παράδειγμα, που τον Αύγουστο το 1974 ο Πρόεδρος Νίξον παραιτήθηκε πριν τον αποπέμψει το Κογκρέσο, διότι παραβίασε τον προεδρικό όρκο του να σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους.

Μαζί  με το παραπάνω επιχείρημα, η πρωτοφανής οργανωτική δομή που ο Ρωσσίδης και οι συνεργάτες του εφάρμοσαν και που περιγράφεται στο βιβλίο, αποτέλεσαν τοκλειδί της επιτυχίας. Γρήγορα η στρατηγική του Τζήν και των ανά την Αμερική συνεργατών του υπερακόντισε την Ομογένεια και βρήκε σημαντικούς και καθοριστικούς συμμάχους σε ολόκληρο το εύρος του πολιτικού συστήματος. Φιλελεύθερες και συντηρητικές ομάδες συμμάχησαν με την Ομογένεια κατά των ανομοιών του διδύμου Νίξον-Κίσσινγκερ. Κερδήθηκε επίσης και η πολιτικά οργανωμένη ισχυρή κοινότητα των Μαύρων και για ένα επιπλέον καθοριστικό λόγο, που αναφέρεται με πολύ έμμεσο τρόπο στο βιβλίο. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στις 15 Ιουλίου 1974, συγκυριακά, σε σχετική επιτροπή του Κονκρέσου γινόταν συζήτηση νομοσχεδίου για επιβολή εμπάργκο όπλων στη Τουρκία διότι η Άγκυρα αρνείτο επίμονα, παρά τα πολλαπλά και επίσημα διαβήματα της Ουάσινκτον, να ελέγξει την καλλιέργεια και ροή τουρκικού οπίου στις ΗΠΑ. Το Τουρκικό όπιο κατέληγε ως ηρωΐνη στις αστικές συνοικίες των μαύρων με καταστρεπτικές συνέπειες. Στο βιβλίο γίνεται έμμεση αναφορά στο εκρηκτικό αυτό ζήτημα με την αναπαραγωγή σχετικών πολιτικών καρτούν του πασίγνωστου Pat Oliphant που κυκλοφορούσαν σε όλη την Αμερική.

Ο Τζήν Ρωσσίδης, παραπέμποντας σε εκατοντάδες πρωτογενείς  πηγές της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, σε ένορκες καταθέσεις και μαρτυρίες πρωταγωνιστών και δημοσιογράφων, μαζί με την δική του προσωπική εμπλοκή και μαρτυρία, αποδομεί την όλη πολιτική και φιλοσοφία του Κίσσινγκερ αποκαλύπτοντας την κυνική και χωρίς ηθικές αρχές πολιτική  που εφάρμοσε όχι μόνο στη περίπτωση της Κύπρου αλλά και αλλού. Εξού και το διεθνές κατηγορητήριο εναντίον του που συνεχώς ενισχύεται με αδιαμφισβήτητα τεκμήρια ειδικά για τις περιπτώσεις της Χιλής του Ανατολικού Τιμόρ και της Αργεντινής, όπου αμερικανικές και διεθνείς αυθεντικές (όχι μαϊμου) ΜΚΟ και ερευνητές, έχουν κάνει εξαιρετικές αποκαλυπτικές έρευνες προσβάσιμες στο διαδίκτυο.

Πέραν της ιστορικής και ερευνητικής αξίας του πονήματος του Τζήν, θέλω να υπογραμμίσω όπως πράττει και ο συγγραφέας και κάτι τελευταίο από το οποίο ο Χ.Κ. δέν μπορεί να ξεφύγει όσο και να προσπαθεί και  το οποίο θα ταυτίζει προσωπικά με την Κύπρο.

Μέχρι το πραξικόπημα και την εισβολή, ο Κίσσινγκερ ήταν παγκοσμίως γνωστός ως ο Μάγος της Διπλωματίας. Η αξιοπιστία του βρισκόταν παγκοσμίως στα ύψη. Στην δε Αμερική το περιοδικό Νιούσγουϊκ κυκλοφόρησε, αρχές του 1974, με πρωτοσέλιδο τον Κίσσινγκερ ντυμένο ως εκτινασσόμενο Σούπερμαν αλλά με το γράμμα Κ, όχι S, στη στολή. Με την Κύπρο άρχισε η αποδόμηση του που ολοκληρώθηκε με την μετωπική επίθεση των συντηρητικών δυνάμεων κατά της πολιτικής της ύφεσης έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, δημιούργημα αυτού και του Νίξον. Ο Πρόεδρος Φόρντ, πολιτικά πιεζόμενος από τους Ρεμπουπλικανούς, του αφαίρεσε τον τίτλο του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας το 1975. Τον διατήρησε όμως στην θέση του ΥΠΕΞ. Υπο το βάρος των ανομοιών τους οι Ρεμπουμπικάνοι έχασαν τις εκλογές του 1976.

Ο σήμερα πλήρης ημερών Κίσσινγκερ, αντίθετα με τον προστατευόμενο του δικτάτορα Πινοσιέτ της Χιλής, θα  διαφύγει τις διεθνείς διώξεις. Θα πεθάνει στο κρεββάτι του. Και έχει αναθέσει σε ένα γνωστό Βρετανό, καθηγητή σήμερα στο Χάρβαρντ και χειροκροτητή της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, τον Νίαλ Φέρκιρσον, να γράψει την (αγιο)βιογραφία του. Αλλά τα θύματα του και η ιστορία τους δεν παραγράφονται. Θα κυνηγούν την ψυχή και την μνήμη του. Και θα έχουν ακαταμάχητους και διαχρονικούς μάρτυρες το πνευματικό έργο συγγραφέων όπως είναι του Τζήν, του αείμνηστου Χίτσενς και δεκάδες άλλων.
  πηγή:philenews.com