Θα ισχυριστεί από την άνεση της πολυθρόνας του, ο ελληνόφωνος «διανοούμενος». Και όλο το σαθρό μιντιακό σύστημα, θα «παίξει ταυτόχρονα» για να επιβάλλει στα χαλασμένα μας μυαλά, τις πληρωμένες «απόψεις» του. Γιατί κανείς από αυτούς, δεν κάνει τζάμπα τη δουλειά που του αναθέτουν. Είναι γνωστό άλλωστε και ποτέ δεν διαψεύσθηκε επισήμως από την Τουρκία, ότι για πολλά χρόνια επίσημα το Υπουργείο Εξωτερικών, πλήρωνε πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, για να «ξαναγράφουν» την Ιστορία και να σβήνουν τα εγκλήματά τους. Αλλά το έγκλημα και η θηριωδία, δεν σβήνει από την μνήμη μας, δε θα επιτρέψουμε να μετατραπεί σε ανάμνηση.
ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ, ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ…
Στην πρώτη φάση, παράλληλα με τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Αρμενίων, οι τούρκοι ξεκίνησαν επιλεκτικούς εκτοπισμούς πληθυσμών, για να εποικίσουν περιοχές και να μηδενίσουν το ρωμέικο στοιχείο. Μέχρι τον Μάρτιο του 1917 σε ολόκληρη την περιφέρεια Τριπόλεως από τις 13.000 κατοίκους έμειναν μόνο 700 ψυχές.
Την ίδια τύχη είχαν και πολλές άλλες κοινότητες του Πόντου.
Την ίδια τύχη είχαν και πολλές άλλες κοινότητες του Πόντου.
Η εικόνα κόλασης των «σεφκιέτ» βγαίνει μέσα και από τη μαρτυρία του Γεωργίου Σακκά,
που σαν παιδί ακολουθούσε με την οικογένεια του τη φάλαγγα θανάτου των Ελλήνων της Τριπόλεως:
«…προχωρούμε εξαντλημένοι, εξουθενωμένοι, μέσα στο χιονόνερο καταλασπωμένοι καί βρεγμένοι ως το κόκαλο, ο δρόμος ήταν σκεπασμένος με παχύ στρώμα πάγου. Στην πορεία μας συνεχώς αφήναμε πίσω μας ανήμπορους καί νεκρούς…
Δεν μας έφταναν όλα αυτά που μας ταλαιπωρούσαν, ήρθε και η επιδημία του τύφου για να ολοκληρώσει το δολοφονικό έργο των Τούρκων. Στην αρχή τα θύματα έφταναν τους 5-10 νεκρούς καθημερινά, όμως με τον τύφο είχαμε περισσότερο από 70 νεκρούς ημερησίως. Όλεθρος που ξεπερνά τη φαντασία του ανθρώπου.
Τέσσερις μήνες σκοτεινός και αγέλαστος ο χάρος θέριζε αλύπητα. Πριν κοπάσει ο μεγάλος σάλος από τον τύφο παρουσιάστηκαν οι πρώτοι θάνατοι από πείνα. Οι λίγοι που σωθήκαμε ήμασταν καχεκτικοί κάτωχροι και κατασκελετωμένοι με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας. Το χωριό του θανάτου είχε γίνει για όλους ένας φρικτός εφιάλτης…».
που σαν παιδί ακολουθούσε με την οικογένεια του τη φάλαγγα θανάτου των Ελλήνων της Τριπόλεως:
«…προχωρούμε εξαντλημένοι, εξουθενωμένοι, μέσα στο χιονόνερο καταλασπωμένοι καί βρεγμένοι ως το κόκαλο, ο δρόμος ήταν σκεπασμένος με παχύ στρώμα πάγου. Στην πορεία μας συνεχώς αφήναμε πίσω μας ανήμπορους καί νεκρούς…
Δεν μας έφταναν όλα αυτά που μας ταλαιπωρούσαν, ήρθε και η επιδημία του τύφου για να ολοκληρώσει το δολοφονικό έργο των Τούρκων. Στην αρχή τα θύματα έφταναν τους 5-10 νεκρούς καθημερινά, όμως με τον τύφο είχαμε περισσότερο από 70 νεκρούς ημερησίως. Όλεθρος που ξεπερνά τη φαντασία του ανθρώπου.
Τέσσερις μήνες σκοτεινός και αγέλαστος ο χάρος θέριζε αλύπητα. Πριν κοπάσει ο μεγάλος σάλος από τον τύφο παρουσιάστηκαν οι πρώτοι θάνατοι από πείνα. Οι λίγοι που σωθήκαμε ήμασταν καχεκτικοί κάτωχροι και κατασκελετωμένοι με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας. Το χωριό του θανάτου είχε γίνει για όλους ένας φρικτός εφιάλτης…».
πηγή:hellasforce.com,
