Σύλληψη Ερντογάν… μια ματιά στο μέλλον!

Κατακαημένε Ερντογάν, τι σου έμελλε να πάθεις, που λέει και το παλιό άσμα του μακαρίτη του Αθανασόπουλου. Και φυσικά η φωτογραφία που κυκλοφορεί στο Twitter από κάποιον… Anonymous, είναι προϊόν φωτομοντάζ. Ωστόσο, ίσως να μην απέχει πολύ από γεγονότα που πρόκειται να συμβούν και αφορούν την Τουρκία και τον υπερφίαλο πρόεδρό της.

Τελευταία κυκλοφορούν πολλές φήμες, διόλου ευχάριστες για τον μεγαλοϊδεάτη Ταγίπ, ορισμένες εκ των οποίων προέρχονται πέραν της μεγάλης θάλασσας και τον προτρέπουν να κάνει το απονενοημένο ντου στη Συρία. Το λένε για καλό; Ή μήπως πρόκειται να δούμε τον Ταγίπ ως άλλο Σαντάμ να οδηγείται στο ικρίωμα;

Όλα αυτά, φυσικά, μετά από κάποια… χρωματιστή επανάσταση στην Άγκυρα, συνεπεία ενδεχομένως και κάποιας σφαλιαρίτσας ρωσικής που θα έχει πέσει (φάπα ή… φατούρο στη «μαλλιαρή» νεοελληνική)…

…Αλλά και διότι ακόμα και ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου τον βαρέθηκε, πόσο δε μάλλον αν κάνει και «σκάσει μύτη» στο μεγάλο άσπρο σπίτι ο τρελο-Ντόναλντ… όχι ο Ντακ, αλλά ο Τραμπ;

πηγή:Defence-point.gr

Στα… φρύδια του και τη Δικαιοσύνη γράφει ο Ερντογάν

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε πως δεν “σέβεται” την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου το οποίο επέτρεψε την αποφυλάκιση δύο δημοσιογράφων. «Δεν είμαι σε θέση να εγκρίνω αυτή την απόφαση. Το λέω πολύ καθαρά: δεν τη σέβομαι», δήλωσε ο αρχηγός του κράτους σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε προτού αναχωρήσει για επίσκεψη σε χώρες της δυτικής Αφρικής.

ΠΗΓΕΣ: ΑΠΕ-ΜΠΕ, http://mignatiou.com

Ο Τζαν Ντουντάρ, διευθυντής της εφημερίδας Cumhuriyet και ο Ερντέμ Γκιουλ, επικεφαλής του γραφείου της εφημερίδας στην Άγκυρα, αφέθηκαν ελεύθεροι την Παρασκευή (προχθές), μετά την προφυλάκισή τους για περισσότερες από 90 ημέρες. Το Συνταγματικό Δικαστήριο είχε αποφανθεί την προηγουμένη πως τα δικαιώματά τους “παραβιάστηκαν”. Η δίκη τους θα ξεκινήσει στις 25 Μαρτίου.

“Πιστεύω σθεναρά στην προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης. Αλλά δεν πιστεύω πως η ελευθερία της έκφρασης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μια καλυμμένη επίθεση στη χώρα. Και δεν πρόκειται εδώ για την ελευθερία της έκφρασης, αλλά για μια υπόθεση κατασκοπείας”, εκτίμησε ο τούρκος πρόεδρος.

“Δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία του Τύπου χωρίς όρια. Αυτό δεν ισχύει σε κανένα μέρος του κόσμου”. Σφοδροί αντίπαλοι της τουρκικής ισλαμοσυντηρητικής κυβέρνησης, οι Ντουντάρ και Γκιουλ κατηγορούνται για κατασκοπεία, για αποκάλυψη κρατικών απορρήτων και για απόπειρα πραξικοπήματος.

Κατηγορούνται συγκεκριμένα επειδή δημοσίευσαν τον Μάιο ένα άρθρο και δημοσιοποίησαν ένα βίντεο που δείχνει τούρκους χωροφύλακες να σταματούν και να ερευνούν, τον Ιανουάριο του 2014 στα συριακά σύνορα, φορτηγά που ανήκαν στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (MIT) και μετέφεραν όπλα που προορίζονταν για ισλαμιστές αντάρτες στη Συρία.

Δημοσιευμένο μερικές ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2015, το άρθρο προκάλεσε την οργή του τούρκου προέδρου, η κυβέρνηση του οποίου αρνείται κατηγορηματικά ότι παρέχει οποιαδήποτε υποστήριξη στις ένοπλες οργανώσεις που αντιτίθεται στον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ, του οποίου ζητούν με επιμονή την αποχώρηση από την εξουσία αφότου ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία.

Οι αρχές είχαν δηλώσει τότε πως η αυτοκινητοπομπή περιείχε “βοήθεια” που προοριζόταν για τους τουρκόφωνους στη Συρία.

Ο Τούρκος πρόεδρος, που κατέθεσε ο ίδιος αγωγή κατά των δύο δημοσιογράφων, είχε υποσχεθεί πως θα κατέβαλλαν “ακριβό τίμημα”. Η εισαγγελία ζήτησε την καταδίκη τους σε ισόβια, προκαλώντας σοκ.

Η φυλάκιση των δύο δημοσιογράφων είχε προκαλέσει κατακραυγή τόσο στην Τουρκία όσο και εκτός συνόρων. Η τουρκική κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία από το 2002 επικρίνεται συχνά από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Τύπου για όλο και μεγαλύτερες πιέσεις στα ΜΜΕ και για φίμωση του ανεξάρτητου Τύπου.

Η Τουρκία κατέχει την 149η θέση στην κατάταξη 180 χωρών από όλο τον κόσμο με βάση την ελευθερία του Τύπου που δημοσιεύουν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα (RSF).

Aυτοκριτική… και ο δεκάλογος του πατριωτισμού

Πριν από λίγο λάβαμε σχόλιο που αφορά στο άρθρο του καθηγητή Καρυώτη, στο οποίο αναφέρονται διάφορα που μας βρίσκουν σύμφωνους. Ως εκ τούτου, δημοσιεύουμε το σχόλιο αυτούσιο και είναι αυτονόητο πως θα καλοδεχόμασταν ενδεχόμενη επιθυμία του καθηγητή να απαντήσει:

Πολύ ενδιαφέρον το πόνημα που δημοσίευσε ο καθηγητής Καρυώτης. Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η θεοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς ξεχνά να αναφέρει πως εξαιτίας του ξεκίνησε το 1981 η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ-ΑΞΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ της Ελλάδος η οποία μετατρέπεται σήμερα σε ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ.

Είπαμε, να κάνει ένα… δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και 500 εκατ. δραχμές τότε που είχε κάνει στέλεχος της «αυλής» του… ξεχνάμε το «Τσοβόλα δώστα όλα» κ.λπ. Αυτά οφείλει να μας τα εξηγήσει ο κύριος Καρυώτης, έστω και τώρα θα ήταν καλοδεχούμενη λίγη αυτοκριτική. Διότιχωρίς τα χρέη του Ανδρέα και τις κρατικοποιήσεις του Καραμανλή δεν θα είχαμε φτάσει εδώ.

Ζούμε μέρες Πομπηίας και κατάρρευσης Βυζαντίου αγαπητοί μου. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Οι όμορφοι μύθοι όμορφα καίγονται: Κωνσταντίνος Καραμανλής, και Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτοί είναι οι υπαίτιοι της επερχόμενης γεωπολιτικής κατάρρευσης της Ελλάδος. Οι αλαζόνες που πουλούσαν ψευτοπατριωτισμό και προκειμένου να μη ξεκολλήσουν από την εξουσία διέλυσαν τα πάντα… για να μην πάμε πιο πίσω και ανοίξουμε κι άλλες πληγές, διότι τα στερεότυπα και τα κολλήματα του Έλληνα δεν έχουν τελειωμό.

Η κρίση θα κάψει αυτούς τους μύθους. Αναζητείται νέος ηγέτης (Leader) και όχι διαχειριστής (Manager) με κριτήρια πατριωτισμού τον Δεκάλογο του Πατριώτη του Ξενόπουλου, που είναι ακατάλληλος για κομματόσκυλα… για να αναγεννηθεί η Ελλάδα όπως ο Φοίνιξ από τις στάχτες της:

Όποιος είναι αληθινός πατριώτης, ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Ελλάδα, τι σημαίνει πατρίδα, τι σημαίνει Έθνος. Από το 1911 μας το έχει διευκρινίσει ένας μεγάλος της λογοτεχνίας μας, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, όταν έγραψε και δημοσίευσε τον δεκάλογο του πατριωτισμού.

Ο Δεκάλογος του Πατριωτισμού*

1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.

4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η
εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.

5. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ’ όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.

6. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσιν με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ’ εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ’ εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πώς την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.

7. Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γι’ αυτή, είναι να ζήσεις γι’ αυτή. Ν’ αφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι’ αυτή.

8. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, ν’ ανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.

9. Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.

10. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι’ αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι’ αυτό ίσως και πολύ συχνό.

*Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 1911 στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο «Φαίδων».

πηγή:Defence-point.gr

Δεκατρείς λόγοι να είσαι ευγνώμων που γεννήθηκες Έλληνας…

ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ…

Ότι μας κυριαρχεί το συναίσθημα και όχι η λογική. Εμάς που εφεύραμε την λογική σαν επιστημονικό εργαλείο αλλά την απορρίψαμε σαν τρόπο ζωής.

Ότι είμαστε ανοργάνωτοι. Κανείς στον κόσμο δεν ξέρει να ζει με τόση αρμονία μέσα στο χάος όπως εμείς.

Ότι είμαστε αντιφατικοί. Μα η φύση είναι αντιφατική, είμαστε γεννημένοι με το Κακό / Καλό γραμμένο στο DNA μας… η μεγαλύτερη αντίφαση που υπάρχει.

Ότι είμαστε απρόβλεπτοι. Τι βαρετό Θεέ μου να είσαι προβλέψιμος!

Ότι είμαστε εριστικοί. Είναι αλήθεια, κυρίως τρωγόμαστε μεταξύ μας. Ευτυχώς για αυτούς, γιατί αν δεν τρωγόμασταν μεταξύ μας… θα δουλεύανε όλοι για μας.

Ότι είμαστε άστατοι. Γιατί μας αρέσουν πολλά πράγματα και τα θέλουμε όλα συγχρόνως.

Ότι λέμε πολλά. Είμαστε οι εφευρέτες του ΛΟΓΟΥ και ο ΛΟΓΟΣ οφείλει να είναι γενναιόδωρος.

Ότι είμαστε όλο ιδέες και λίγες πράξεις. Ο πολιτισμός ξεκίνησε τη στιγμή που ο άνθρωπος είχε την πρώτη του ιδέα, εξάλλου, είναι αυθάδεια και αγνωμοσύνη να λες στον δάσκαλό σου ότι δεν έκανε αρκετά.

Ότι δεν είμαστε πρακτικοί. Πράγματι εμείς πρώτοι θεραπεύσαμε το περιττό άρα μη πρακτικό, γιατί το Ωραίο είναι εξ ορισμού Περιττό όπως και το Αλάτι στο Φαΐ. Ζωή χωρίς το Περιττό θα ήταν όσο άνοστο είναι το Φαΐ χωρίς Αλάτι.

Ότι μας αρέσει να διασκεδάζουμε. Γιατί η διασκέδαση θέλει καρδιά και όχι μυαλό και από καρδιά εμείς έχουμε περίσσευμα και κατά τα φαινόμενα οι κατήγοροί μας έλλειμμα.

Ότι δεν είμαστε γνήσιοι Έλληνες. Τίποτα ποιο αναληθές, 3.000 χρόνια διαφυλάσσουμε ευλαβικά όλα τα ελαττώματα της Φυλής αναλλοίωτα.

Ότι δεν είμαστε ειλικρινείς. Δεν λέμε σκόπιμα ψέματα, γιατί το ψέμα έχει δόλο, απλά εκφράζουμε έντονα τα εφήμερα αισθήματα μας και οι άλλοι νομίζουν ότι υπογράψαμε συμβόλαιο.

Ότι τα τραγούδια μας είναι γεμάτα πόνο και δυστυχία. Θέλει πολλά κότσια για να γλεντάς και να διασκεδάζεις με τον πόνο και τη δυστυχία. Όλοι οι άλλοι διασκεδάζουν ξορκίζοντας τον πόνο και την δυστυχία, εμείς τα προκαλούμε.

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΕΛΛΗΝΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

πηγή:Defence-point.gr,

Οργιάζει στην Τουρκία η καπηλεία της Ελληνική Μικρασιατικής Ιστορίας

Η απόλυτη καπηλεία της ελληνικής Ιστορίας συμβαίνει στην Τουρκία. Όντας απόγονοι των Ούννων της στέπας (κυριολεκτικά, χωρίς ίχνος «ρατσιστικής» πρόθεσης), μη έχοντας κάτι ανάλογο να επιδείξουν, προβάλουν τα αρχαία ελληνικά των ελληνικών ακτών της Μικράς Ασίας, από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ., εκμεταλλευόμενοι, με τον πιο άθλιο τρόπο, την ελληνική κληρονομιά, χάρη στην οποία εκατομμύρια τουριστών συρρέουν κάθε χρόνο στην Τουρκία και της αφήνουν πολύτιμο συνάλλαγμα.

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΡΥΚΑ

Στην κατηγορία των ελεεινών προπαγανδιστών ανήκει, από ότι φαίνεται και η Τουρκάλα δημοσιογράφος Σιμπέλ Χουρτάς, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποφάσισε να ασχοληθεί με την αρχαία Μίλητο, παραλείποντας τη μικρή λεπτομέρεια, ότι η Μίλητος ήταν ελληνική και μάλιστα η μεγαλύτερη και ισχυρότερη πόλη της αρχαίας ελληνικής Ιωνίας, μέχρι την άλωση της από τους Πέρσες.

Η δε Μίλητος δεν είναι απλώς μια αρχαία ελληνική πόλη. Είναι μια πανάρχαια ελληνική πόλη, η οποία αναφέρεται, ως «Μιλαβάντα», σε επιστολή Χετταίου ηγεμόνα προς τον ηγεμόνα των «Αχιγιάβα» (Αχαιών) «Αταρισίγια» (Ατρέα;), τον 13ο, τουλάχιστον, αι. π.Χ. Στην επιστολή αυτή ο Χετταίος ηγεμόνας παραδέχεται ότι η Μίλητος ήταν υπό τη διοίκηση του ηγεμόνα των Αχαιών, από τότε και αναφέρεται σε ένα επεισόδιο που είχε διαταράξει τις σχέσεις των δύο τότε αυτοκρατοριών.

Η Μίλητος υπήρξε το κέντρο των Ιώνων και από εκεί ξεκίνησε η Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών, το 499-493 π.Χ. με τους Αθηναίους και τους Ερετριείς να αποστέλλουν βοήθεια. Όταν δε οι Πέρσες κυρίευσαν και ισοπέδωσαν τη Μίλητο, την τελευταία πόλη που τους αντιστεκόταν, στην Αθήνα, την Ιωνική μητρόπολη, κηρύχτηκε πένθος και ο τραγικός Φρύνιχος παρουσίασε την τραγωδία «Μιλήτου Άλωσις».

Η Τουρκάλα δημοσιογράφος όμως, σε άρθρο της στο «al Monitor», τα ξεχνά όλα αυτά. Αναφέρεται εκτεταμένα στον ναό του Απόλλωνα στη Μίλητο, ή κατ’ αυτήν, στην αιγιακή τουρκική επαρχία Ντιντίμ, τα αρχαία ελληνικά Δίδυμα, όπου υπήρχε μαντείο του Απόλλωνα από τον 7ο αι. π.Χ. τουλάχιστον.

Η Χουρτάς αναφέρεται, αορίστως, σε κάποιον Ιωνικό πολιτισμό, αγνώστων λοιπών στοιχείων, που υπήρξε εκεί, ο οποίος προφανώς φύτρωσε, εντελώς ξαφνικά. Αν και αναφέρει όλους τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων, εξακολουθεί να αναφέρει πουθενά ποιοι, τέλος πάντως, λάτρευαν αυτούς τους θεούς. Αν και αναφέρεται στον Αλέξανδρο τον Μέγα επίσης και αυτός δεν έχει, κατ’ αυτήν, καμία εθνικότητα.

Η τουρκική προπαγάνδα οργιάζει σε κάθε επίπεδο, ακόμα και στο πολιτιστικό. Και όχι μόνο οργιάζει, αλλά και θριαμβεύει, ελλείψει οποιασδήποτε ελληνικής αντίδρασης, γενικώς… και δυστυχώς. Θα στείλει κάποιος εγνωσμένης επιστημονικής αξίας Έλληνας καθηγητής απάντηση στο ψευδές και παραπλανητικό άρθρο της Τουρκάλας δημοσιογράφου;

πηγή:Defence-point.gr

STRATFOR: Οι κρίσεις Ελλάδας, Ουκρανίας και Ιράν συνδέονται!

Τις τελευταίες ημέρες επετεύχθη στις Βρυξέλλες συμφωνία, η οποία κρατά την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, συμφωνήθηκε ένας οδικός χάρτης για την κατάπαυση του πυρός στην Αν. Ουκρανία και διεξήχθησαν συνομιλίες στη Γενεύη για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το να γίνει κατανοητό πως αυτές τρεις αυτές κρίσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους αποτελεί το πρώτο βήμα για να αντιληφθούμε που μπορεί να συμβεί η επόμενη έκρηξη.

Της Reva Bhalla
ΠΗΓΗ: STRATFOR
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας

Η Γερμανία και η κρίση στην Ευρωζώνη

Η Γερμανία, για μια ακόμα φορά, κατέστη θύμα της ισχύος της. Ως ο βασικός χρηματοδότης και πιστωτής, η Γερμανία έχει την πολιτική ευθύνη να διατηρήσει εν ζωή κράτη όπως η Ελλάδα, που εξαρτώνται από την απόφαση της καγκελαρίου Μέρκελ να τους εκδώσει άλλη μια επιταγή διάσωσης. Η Γερμανία επίσης εξάγει το 50% του ΑΕΠ της και οι περισσότερες εξαγωγές της διοχετεύονται στην Ευρώπη. Έτσι η Γερμανία μάχεται για να προστατεύσει τις εξαγωγές της, απλώς για να προστατεύσει τον εθνικό πλούτο της.

Πολλοί χαρακτηρίζουν την συμφωνία των Βρυξελλών ως νίκη του Βερολίνου επί της Αθήνας, καθώς οι Ευρωπαίοι υπουργοί, της Ισπανίας, Πορτογαλίας και Γαλλίας περιλαμβανομένων, στήριξαν τη Γερμανία, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα οφείλει να εκτελέσει τις υποχρεώσεις της. Ωστόσο, η Μέρκελ δεν είναι διατεθειμένη να διακινδυνεύσει απεριόριστη διάθεση πόρων στις πρόχειρες ελληνικές δεσμεύσεις περί μείωσης του κόστους των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στον ελληνικό λαό, ο οποίος, για την ώρα βλέπει ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ ως σωτήρα από τη λιτότητα.

Τους επόμενους τέσσερις μήνες Γερμανία και Ελλάδα θα βρίσκονται αντιμέτωπες και η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα εξακολουθεί να μην παρουσιάζει τα διαπιστευτήρια λιτότητας, τα οποία το Βερολίνο χρειάζεται για να πείσει τους δικούς του ευρωσκεπτικιστές, πως έχει ακόμα τη θεσμική ισχύ και την αξιοπιστία να επιβάλει τη γερμανική οπτική στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όσο περισσότερο χρόνο κερδίζει η Γερμανία, τόσο πιο άκαμπτη θα καταστεί η γερμανική, αλλά και η ελληνική διαπραγματευτική θέση και οι όλο και περισσότεροι σοβαροί έμποροι, επιχειρηματίες και πολιτικοί μαζί, θα θεωρούν την απειλή της ελληνικής εξόδου από την Ευρωζώνη ως την πρώτη κίνηση μιας αλυσιδωτής αντίδρασης που θα μπορούσε να τη συντρίψει.

Επιχειρώντας να ισχυροποιήσει τη θέση της Γερμανίας σε τυχόν κλιμάκωση της κρίσης της Ευρωζώνης, η Μέρκελ πρέπει να κλείσει το ανατολικό της μέτωπο. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη πως προσπάθησε πολύ σκληρά για τη νέα συμφωνία του Μινσκ. Για αυτό και δεν κατήγγειλε την κατάρρευση της συμφωνίας, παρά το γεγονός ότι οι φιλορώσοι αυτονομιστές συνέχισαν τις επιχειρήσεις μέχρι να καταλάβουν την πόλη Ντεμπαλτσέβε.

Οι Γερμανοί, μυστικά, έπεισαν την Ουκρανία να αποδεχτεί τα τετελεσμένα. Ωστόσο, οτιδήποτε και να κάνει η Γερμανία δεν μπορεί να μειώσει την ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται στη Δύση, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν δεν κινείται από κατακτητική μανία. Απλώς κοιτά τον χάρτη και προσπαθεί να εξασφαλίσει το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας από μια όμορη χώρα η οποία θα βρίσκεται υπό την επιρροή της ισχυρότερης χώρας της Δύσης.

Οι ΗΠΑ, όπως ανακοίνωσαν και στη Ρωσία, διατηρούν το δικαίωμα να αποστείλουν όπλα στους Ουκρανούς. Τα βαρέα όπλα όμως, οδηγούν στην αποστολή εκπαιδευτών και οι εκπαιδευτές στην αποστολή χερσαίων δυνάμεων. Από την πλευρά του, ο Πούτιν, βλέπει ήδη τις ΗΠΑ να επεκτείνονται και εκτός του μηχανισμού του ΝΑΤΟ, στρατολογώντας συμμάχους κατά της Ρωσίας, στη ρωσική περιφέρεια.

Ακόμα και μια βραχυχρόνια ανακωχή να επιτευχθεί στην Ουκρανία, τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει τη βαθύτερη αμερικανική διείσδυση στην περιοχή. Αυτό το σκεπτικό οδηγεί τις κινήσεις Πούτιν και θα εξακολουθήσει τους επόμενους μήνες, καθώς ο Πούτιν αξιολογεί τις στρατιωτικές του επιλογές, στις οποίες περιλαμβάνεται και η κατάληψη εδαφών προς εξασφάλιση, από Βορρά, της Κριμαίας, ή μια ακόμα βαθύτερη προώθηση μέχρι τον Δνείπερο, ή μια προκλητική ενέργεια στη Βαλτική, για να δοκιμαστεί η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν την πολυτέλεια να αποκλείσουν καμία από τις παραπάνω πιθανές ενέργειες των Ρώσων. Όμως, η επικέντρωση στο Ευρασιατικό θέατρο επιβάλει τον τερματισμό των εκκρεμοτήτων στη Μέση Ανατολή, μια εκ των οποίων είναι και το Ιράν. Έτσι φτάνουμε στη Γενεύη και στη συνάντηση Κέρι με τον Ιρανό ομόλογό του Ζαρίφ.

Η χθεσινή συνάντηση έγινε για να επιλυθούν επιμέρους ζητήματα, σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, πριν την 31η Μαρτίου, ημέρα που ο πρόεδρος Ομπάμα θα πρέπει να πείσει το Κογκρέσο, πως έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος στις συνομιλίες, ώστε το σώμα να μην επιβάλει νέες κυρώσεις κατά του Ιράν.

Για να απαλλαγούν από το βάρος της Μέσης Ανατολής οι ΗΠΑ αναζητούν περιφερειακές δυνάμεις, με δεδομένα και πολλές φορές ανταγωνιστικά συμφέροντα, για να τις «ελαφρύνουν». Μια συμφωνία ΗΠΑ – Ιράν θα αφορά ζητήματα πολύ σημαντικότερα από το πόσο ουράνιο η Τεχεράνη θα εμπλουτίζει ή ποιες κυρώσεις θα αρθούν ή θα χαλαρώσουν. Θα θέσει τα όρια της ιρανικής ζώνης επιρροής και θα επιτρέπει σε ΗΠΑ και Ιράν να συνεργαστούν σε τομείς κοινών τους συμφερόντων.

Αυτό είναι ήδη ορατό στο Ιράκ και στην Συρία, όπου η απειλή του Ισλαμικού Κράτους έχει επιβάλει την συνεργασία σε ΗΠΑ και Ιράν. Αν και οι επίσημες αμερικανικές δηλώσεις θα είναι αρκετά προσεκτικές, για να μην ενταθεί η ανησυχία του Ισραήλ, οι ΗΠΑ έχουν ήδη κάνει ακόμα και ευνοϊκά σχόλια για τη δράση της Χεζμπολάχ στη Συρία, έχοντας πραγματοποιήσει ακόμα και επαφές με αντιπροσώπους της οργάνωσης. Ίσως αυτό φαντάζει ως ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά δεν είναι, καθώς ο Ιράν βλέπει την επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ ως ευκαιρία αναγνώρισης της Χεζμπολάχ ως νόμιμου πολιτικού δρώντα στην περιοχή.

Η επαναπροσέγγιση ΗΠΑ- Ιράν δεν θα τελειώσει τον Μάρτιο, τον Ιούνιο ή βάσει του όποιου χρονοδιαγράμματος. Οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα και τις κυρώσεις θα παραταθούν και το 2016, όταν το Κογκρέσο θα μπορεί να επιτρέψει την απενεργοποίηση των κυρώσεων κατά του Ιράν, όταν ο Ιράν θα έχει επιδείξει «καλή διαγωγή» και θα έχει πραγματοποιήσει τις βουλευτικές του εκλογές.

Προβλήματα μπορεί να προκύψουν από τον θάνατο του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη Αλί Χαμενεΐ, αλλά ακόμα και αυτά δεν πρόκειται να μεταβάλουν τη στάση του Λευκού Οίκου για επαναπροσέγγιση με το Ιράν, ανεξάρτητα με το ποιο κόμμα θα κυβερνά τις ΗΠΑ, καθώς αμφότερα θεωρούν την αυξανόμενη ένταση στο ευρασιατικό θέατρο πολύ σημαντικότερη. Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να βασίζονται και στις άλλες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, υποδαυλίζοντας τις μεταξύ τους διαφορές.

Συμπερασματικά, η Γερμανία χρειάζεται μια συμφωνία με τη Ρωσία, ώστε να ξεπεράσει τη υπάρχουσα κρίση στην Ευρωζώνη. Η Ρωσία χρειάζεται συμφωνία με τις ΗΠΑ ώστε να σταματήσει η αμερικανική διάχυση στη ρωσική ζώνη επιρροής και οι ΗΠΑ χρειάζονται μια συμφωνία με το Ιράν, ώστε να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της Ρωσίας. Όλες αυτές οι συγκρούσεις συνδέονται μεταξύ τους.

Γερμανία και Ρωσία μπορεί να καταφέρουν να βρουν τον τρόπο επίλυσης των διαφορών τους. Το ίδιο και οι ΗΠΑ με το Ιράν. Όμως μια παρατεταμένη κρίση της Ευρωζώνης δεν μπορεί να αποφευχθεί, όπως δεν μπορεί να ξεπεραστεί η βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης των Ρώσων για τις προθέσεις των ΗΠΑ στην περιφέρειά τους.

Και οι δύο κρίσεις φέρνουν τις ΗΠΑ πίσω στη Ευρασία. Η Γερμανία πειθαναγκάζει τις ΗΠΑ να κινηθούν εκτός ΝΑΤΟ για να περικυκλώσουν τη Ρωσία, η οποία, παρά την οικονομική πίεση, θα βρει τον τρόπο να αντιδράσει.

Σεισμικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή και ο τουρκικός ρόλος

Οι συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν κατέληξαν σε συμφωνίες, αλλά τελικά παρατάθηκαν. Αυτό που πριν έναν χρόνο εμφανιζόταν ως μεγάλης σημασίας κρίση, είναι πλέον κάτι διαχειρίσιμο. Η μη επίτευξη συμφωνίας σηματοδοτεί μια στροφή στις σχέσεις ΗΠΑ – Ιράν, η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να ειδωθεί μέσα από το πρίσμα των τεράστιων γεωπολιτικών αλλαγών που συντελούνται στη Μέση Ανατολή, οι οποίες επαναπροσδιορίζουν το όλο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.

Του GEORGE FRIEDMAN, «The Islamic State Reshapes the Middle East» (Το Ισλαμικό Κράτος επαναχαράσσει τη Μέση Ανατολή)
ΠΗΓΗ: STRATFOR, Geopolitical Weekly
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Αυτή η αλλαγή έχει σχέση με την ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους. Ιδεολογικά υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ του ΙΚ και άλλων ισλαμικών τζιχαντιστικών κινημάτων. Όμως, με όρους γεωγραφικούς, το ΙΚ, έχει διαφοροποιηθεί από τα άλλα παρόμοια κινήματα. Αν και η αλ Κάιντα είναι μια ισχυρή οργάνωση, με πλοκάμια παντού, δεν ελέγχει μόνιμα, καμία γεωγραφική περιοχή.

Το ΙΚ όμως, όπως και το όνομά του, αποδεικνύει, διαφέρει. Το ΙΚ θεωρεί εαυτόν ως τον πυρήνα ενός υπερεθνικού μουσουλμανικού κράτους, το οποίο έχει δημιουργηθεί σε Ιράκ και Συρία. Το ΙΚ ελέγχει εκτεταμένες περιοχές στις δύο αυτές χώρες και διαθέτει ένα είδος συμβατικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες έχουν ως αποστολή την άμυνα, αλλά και την επέκτασή του. με τον τρόπο αυτό το ΙΚ, διατηρώντας στοιχεία μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, δρα ως κράτος.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν το ΙΚ θα επιβιώσει ή θα μπορέσει να επεκταθεί. Φαίνεται πως το ΙΚ έχει φτάσει στα όριά του, στο Κουρδιστάν και ο ιρακινός Στρατός δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Το ΙΚ έχει προκαλέσει μια δίνη, στην οποία έχουν παρασυρθεί περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες επαναπροσδιορίζουν την στάση τους. Η παρουσία του ΙΚ είναι κάτι το νέο, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να αγνοηθεί, λόγω της εδαφικής του επέκτασης.

Έθνη υποχρεώθηκαν να χαράξουν ξανά την πολιτική τους και τις μεταβάλουν τις μεταξύ τους σχέσεις, λόγω του ΙΚ. Αυτό το βλέπουμε στην Συρία και τα Ιράκ, αλλά και σε άλλες δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ιράν, ή η Σαουδική Αραβία, που χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική τους.Το ΙΚ έχει γεωπολιτικό αντίκτυπο και για όσο καιρό θα υπάρχει θα αποτελεί μια γεωπολιτική πρόκληση.

Στη Συρία και το Ιράκ το ΙΚ αντιπροσωπεύει το σουνιτικό στοιχείο, πιέζοντας Κούρδους και σιίτες και αποτελώντας μια εν δυνάμει απειλή για το κουρδικό πετρέλαιο. Ο ρόλος του στη Συρία είναι ακόμα πιο πολύπλοκος, καθώς αποδυναμώνει τις άλλες ομάδες που μάχονται κατά του προέδρου Άσαντ.

Οι ΗΠΑ αποχώρησαν από το Ιράκ, θεωρώντας πως η κυβέρνηση της Βαγδάτης θα μπορούσε, τουλάχιστον να ασκήσει έναν βαθμό ελέγχου στα εδάφη του Ιράκ, έστω μέσω κάποιου βαθμού παραχώρησης αυτονομίας. Η εμφάνιση του ΙΚ όμως μετέβαλε τις ισορροπίες στο Ιράκ. Η κατάσταση αποτελεί για τις ΗΠΑ μια πρόκληση που δεν μπορούν ούτε να αποφύγουν, ούτε ολόψυχα να αποδεχτούν. Η Ουάσινγκτον επέλεξε να στείλει μερικά αεροσκάφη και το μίνιμουμ των χερσαίων δυνάμεων. Σήμερα όμως το κλειδί για τον σχηματισμό μιας συμμαχίας είναι η Τουρκία.

Η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε σημαντική περιφερειακή δύναμη. Έχει την ισχυρότερη οικονομία και στρατό στην περιοχή και είναι ευαίσθητη για τα όσα συμβαίνουν στα σύνορά της. Οι ΗΠΑ τώρα ζητούν από την Τουρκία να διαθέσει δυνάμεις κατά του ΙΚ. Η Τουρκία έχει συμφέρον φυσικά να πολεμήσει κατά του ΙΚ, ώστε να κρατήσει την συριακή σύγκρουση εκτός των συνόρων της, αλλά και για να αποτρέψει την ισλαμική πίεση κατά των Κούρδων του Ιράκ, ώστε η πίεση αυτή να μην έχει αντανάκλαση στους Κούρδους της Τουρκίας.

Η Τουρκία βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Αν επέμβει κατά του ΙΚ, στο πλευρό των ΗΠΑ, ο στρατός της θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά από τον Πόλεμο της Κορέας και η απόδοσή του είναι αμφίβολη. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και η επιτυχία κάθε άλλο παρά εγγυημένη.

Η Τουρκία προσπαθεί να ανακτήσει τον ρόλο που είχε στον Αραβικό κόσμο επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, επιχειρώντας να διαμορφώσει την αραβική πολιτική με τρόπους ικανοποιητικούς για αυτήν. Οι ΗΠΑ απέτυχαν στο Ιράκ και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι Τούρκοι θα επιτύχουν. Και μάλιστα αν η Τουρκία εμπλακεί σε σύγκρουση με τις αραβικές χώρες δεν θα μπορεί να απεμπλακεί, όπως μπορούν να κάνουν οι ΗΠΑ.

Την ίδια ώρα, η αστάθεια στην νοτιοανατολική Τουρκία και η δημιουργία μιας νέας δύναμης στην Συρία και το Ιράκ, αντιπροσωπεύουν μια τεράστια απειλή για την Άγκυρα. Παρόλα αυτά η Τουρκία δεν υποκύπτει στις ΗΠΑ, καθώς τα συμφέροντά της στη Συρία δεν ταυτίζονται με αυτά των ΗΠΑ. Η Τουρκία θέλει την απομάκρυνση του Άσαντ, αλλά οι ΗΠΑ δεν διακινδυνεύουν να δημιουργήσουν ένα νέο κενό εξουσίας το οποίο θα τύχει εκμετάλλευσης από το ΙΚ ή άλλες τζιχαντιστικές οργανώσεις.

Σε κάποιο βαθμό η Τουρκία χρησιμοποιεί την αποπομπή Άσαντ ως πρόφαση για να μην εμπλακεί, παρά το γεγονός ότι επιθυμεί διακαώς την αποπομπή του. Αν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να μην ικανοποιούν το τουρκικό αίτημα η Τουρκία έχει τη δικαιολογία που χρειάζεται για να μην εμπλακεί. Αν οι ΗΠΑ υπέκυπταν στις αξιώσεις της η Τουρκία πιθανόν να κέρδιζε ότι ήθελε στην Συρία, αλλά θα κινδύνευε στο Ιράκ. Έτσι το ΙΚ έχει καταστεί το βασικό σημείο συζητήσεων στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, αντικαθιστώντας το ζήτημα της αποκατάστασης των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας.

Η εμφάνιση και η άνοδος του ΙΚ επαναπροσδιορίζει όμως και τη θέση του Ιράν στην περιοχή.Για την Τεχεράνη ένα κυριαρχούμενο από τους σιίτες Ιράκ είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα. Έτσι για την Τεχεράνη το ΙΚ είναι απειλή έναντι της σιιτικής και φιλικής προς αυτή κυβέρνηση της Βαγδάτης. Μικρές ιρανικές δυνάμεις ήδη μάχονται στο ανατολικό Κουρδιστάν και Ιρανοί πιλότοι πετούν τα ιρακινά αεροσκάφη. Για το Ιράν η καταστροφή του ΙΚ είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα και στο σημείο αυτό τα συμφέροντα Ιράν και ΗΠΑ ταυτίζονται.

Αμερικανοί και Ιρανοί επίσης επιθυμούν τη διατήρηση μιας σχετικά ισχυρής κυβέρνησης στη Βαγδάτη. Οι Αμερικανοί δεν έχουν πρόβλημα με το Ιράν, εφόσον εγγυάται την ασφάλεια στην περιοχή και οι Ιρανοί δεν έχουν αντίρρηση για τη δημιουργία ενός ελεγχόμενου από τις ΗΠΑ Κουρδιστάν, εφόσον θα συνεχίσουν να ελέγχουν τη ροή του πετρελαίου προς Νότο.

Εξαιτίας του ΙΚ λοιπόν, ΗΠΑ και Ιράν συνεργάζονται πλέον στενά. Η ανακοίνωση ότι οι συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν απέτυχαν μεν, αλλά θα παραταθούν, το οποίο είναι απόδειξη ότι και οι δύο πλευρές δεν επιθυμούν να χαλάσει ότι έχει ήδη οικοδομηθεί στις μεταξύ τους σχέσεις.

Η επαναπροσέγγιση Ουάσινγκτον – Τεχεράνης έχει προκαλέσει ανησυχίες στην Σαουδική Αραβία, την τρίτη περιφερειακή δύναμη που έχει τον πλούτο και την ισχύ να ενισχύσει διάφορα κινήματα στην περιοχή. Η Σαουδική Αραβία θεωρεί το Ιράν απειλή για την κυριαρχία της στον Περσικό Κόλπο, θεωρώντας ότι, μέσω της σιιτικής της μειονότητας, η Τεχεράνη μπορεί να επιχειρήσει την αποσταθεροποίησή της. Η Σαουδική Αραβία ανησυχεί επίσης από το γεγονός ότι, καθώς η ΗΠΑ αποκτούν ενεργειακή επάρκεια, η δική της επιρροή στην Ουάσινγκτον μειώνεται.

Υπάρχουν φήμες ότι το ΙΚ χρηματοδοτείται από αραβικές δυνάμεις, αλλά θα ήταν παράλογο για τη Σαουδική Αραβία να ενισχύει το ΙΚ. Όσο περισσότερο το ΙΚ ισχυροποιείται τόσο πιο κοντά θα έρχονται Ουάσινγκτον και Τεχεράνη και τόσο πιο χαμένη θα είναι η Σαουδική Αραβία. Η Σαουδική Αραβία χρειάζεται τη διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, καθώς η προσέγγιση των δύο αυτών δυνάμεων απειλεί ακόμα και αυτή καθαυτή την επιβίωση του σαουδαραβικού καθεστώτος. Γι’ αυτό το Ριάντ έχει εμπλακεί στο Ιράκ, ενισχύοντας σουνιτικές δυνάμεις που αντιμάχονται το ΙΚ.

Από την πλευρά των Αμερικανών, το ΙΚ απέδειξε ότι ο σχεδιασμός τους για εγκατάλειψη της περιοχής ήταν μη ρεαλιστικός. Η στρατηγική των ΗΠΑ να δημιουργήσουν μια συμμαχία κατά του ΙΚ είναι πολύπλοκη, καθώς οι Τούρκοι δεν θέλουν να συμμετάσχουν, χωρίς σοβαρές παραχωρήσεις, οι Ιρανοί πιέζονται ολοένα και λιγότερο σχετικά με το πυρηνικό τους πρόγραμμα και οι Σαουδάραβες φοβούνται το Ιράν.

Είναι αξιοσημείωτο πως το ΙΚ κατέστησε ξανά τις ΗΠΑ κέντρο των μεσανατολικών εξελίξεων και υποχρέωσε τις τρεις κύριες περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ. Ωστόσο και οι τρεις, Τουρκία, Ιράν και Σαουδική Αραβία, περιμένουν από τις ΗΠΑ να επιλύσουν του πρόβλημα του ΙΚ.

Παρόλα αυτά, η Άγκυρα δεν θα μπορεί να αποφύγει την εμπλοκή της, η Τεχεράνη θα πρέπει να μάθει να ζει ξανά με τις ΗΠΑ και το Ριάντ θα πρέπει να εξετάσει τις αδυναμίες του. Όσον αφορά τις ΗΠΑ,θα μπορούσαν να μην ασχοληθούν καθόλου με την περιοχή, αφήνοντάς την στο χάος.