Γράφει ο Yegor Firsov
Ο λιγότερο αγαπημένος καιρός ενός πεζικάριου είναι θερμοκρασία δύο βαθμών υπό καταρρακτώδη βροχή, όταν τα χαρακώματα πλημμυρίζουν μέχρι τα γόνατα με σχεδόν παγωμένο νερό. Η επιβίωση σε τέτοιες συνθήκες είναι πραγματικά μία τέχνη και ειδικά σε τέτοιες στιγμές ένα όρυγμα έχει μία ιδιαίτερη ενέργεια. Οι άνθρωποι εδώ παλεύουν για τη ζωή τους, για κάθε έκφανσή της. Η κοινωνία με τον Θεό εδώ είναι ειλικρινής και πιο συχνή από ό,τι σε οποιαδήποτε εκκλησία.
Κοντά στις πρώτες γραμμές ο καθένας διαμορφώνει το όρυγμά του σαν να είναι το μικρό του σπίτι μακριά από το σπίτι. Υπάρχουν φυσικά υπνόσακοι, πυρομαχικά και τρόφιμα. Αλλά οι άνθρωποι έχουν επίσης βιβλία και κολλούν σχέδια των παιδιών τους στους τοίχους.
Κάποιες φορές ο εχθρός είναι τόσο κοντά που μπορούμε να τον δούμε χωρίς κιάλια. Κάποιες φορές είναι κάποιες δεκάδες μέτρα μακριά. Το καθήκον μας είναι να "κρατήσουμε το οχυρό", και σε αυτή την κοινότυπη έκφραση έγκειται η βασική ιδέα του πολέμου: να μην παραδώσετε τη γη σας στον εχθρό. Έτσι, όταν αρχίζουν οι βομβαρδισμοί ένας στρατιώτης δεν μπορεί απλώς να καλυφθεί. Πρέπει να φροντίσει επίσης ότι ο εχθρός δεν θα προχωρήσει. Κατά κανόνα, αυτό ακριβώς συμβαίνει: Όταν ο εχθρός αρχίζει να βομβαρδίζει, το πεζικό του αρχίζει να προελαύνει.
Μία μέρα οι θέσεις μας βομβαρδίζονταν με οβίδες 120 χλστ. για αρκετές ώρες. Όταν ξεκίνησε ο καταιγισμός ήταν τρομακτικό. Πρώτα ήταν ο ήχος της εκτόξευσης - καθώς φεύγει το βλήμα από τον όλμο. Μετά η αναμονή κάποιων δευτερολέπτων και η δόνηση στην άφιξή του.
Το όρυγμα σείστηκε.
Χώμα έπεσε από ψηλά.
Ο ήχος της έκρηξης μας κώφωσε για αρκετά δευτερόλεπτα.
Αν τα ένιωσες όλα αυτά, σημαίνει ότι τούτη τη φορά ήσουν τυχερός. Η βόμβα προσγειώθηκε τουλάχιστον 30 πόδια μακριά. Σταυρώνεσαι. Η επόμενη εκτόξευση μπορεί να είναι η δική σου.
Σε κάθε έκρηξη, ατσάλινα θραύσματα σκορπίζονται σαν αιχμηρά μικρά βέλη προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα μεγάλο θραύσμα οβίδας 120 χλστ. έχει περίπου το μισό μέγεθος της παλάμης του χεριού σας και βάρος. Μπορεί να διαπεράσει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο.
Αλλά τα μικρά, σχεδόν αόρατα κομμάτια από σκάγια που μπαίνουν στο σώμα είναι χειρότερα. Γι' αυτό πρέπει - είμαι γιατρός όσο και τυφεκιοφόρος - να εξετάζουμε προσεκτικά τους τραυματίες και να τους ψηλαφήσουμε παντού, ώστε να μην μας ξεφύγει ένα ύπουλο τραύμα από σκάγια που θα μπορούσε να προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία.
Εάν ένα μεγάλου διαμετρήματος βλήμα χτυπήσει κοντά στο όρυγμα, οι στρατιώτες μπορεί να καταπλακωθούν από χώμα και πρέπει κάποιος διπλανός σύντροφος να τους ξεθάψει προτού πεθάνουν από ασφυξία. Μία έκρηξη που γίνεται αισθητή υπογείως είναι ακόμα πιο δυσάρεστη από ό,τι στην επιφάνεια. Το ωστικό κύμα δημιουργεί ένα κενό και ασκεί πίεση στα αυτιά. Μοιάζει σαν μια ελαφριά διάσειση. Μας μαθαίνουν να κοιμόμαστε με τα χέρια μας γύρω από τα πολυβόλα. Αν θαφτείς, καλύτερα να το έχεις στα χέρια σου όταν ανασύρεσαι από το έδαφος.
Οι βομβαρδισμός μπορεί να συνεχιστεί για αρκετές ώρες και μέχρι να τελειώσει δεν νιώθεις πια φόβο. Το σώμα το συνηθίζει. Νομίζεις ότι ίσως έχεις πλέον ανοσία σε αυτό. Βγαίνεις από το όρυγμα και ο ήλιος λάμπει και τα πουλιά τραγουδούν, σαν να τις ονειρεύτηκες αυτές τις φρικαλεότητες.
Μετά ακούς ένα άλλο καταιγισμό και εμφανίζεται ξανά ο φόβος.
Στην πρώτη γραμμή, τα συναισθήματα διατρέχουν όλη την γκάμα. Η αδρεναλίνη κάνει τα μάτια ορισμένων σχεδόν να λάμπουν. Σε άλλους, η ζωή μοιάζει να σβήνει. Σταματούν να φοβούνται αλλά σταματούν επίσης και να χαίρονται. Συνάντησα στρατιώτες που δεν είχαν τίποτα πέρα από κενό και αδιαφορία στα μάτια τους. Οι στρατιώτες στα χαρακώματα νοιάζονται βαθιά ο ένας για τον άλλον, αλλά το επίπεδο της έντασης είναι τόσο υψηλό που συνήθως κανείς δεν κλαίει όταν κάποιος τραυματίζεται ή σκοτώνεται.
Αυτά όμως είναι τα άκρα. Ως επί το πλείστον, οι άνθρωποι είναι πλάσματα που συνηθίζουν τα πάντα. Συχνά κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού τα παιδιά κάνουν πλάκα και λένε αστείες ιστορίες. Το χιούμορ είναι εξαιρετικά χρήσιμο στην αντιμετώπιση του στρες.
Σε καιρό ειρήνης το "θάρρος" και η "ανδρεία" είναι λέξεις κενές. Εδώ, οι λέξεις αυτές αποκαλύπτουν το πραγματικό τους νόημα. Ο καθένας μπορεί να φοβάται. Αλλά οι θαρραλέοι κυριαρχούν τον φόβο τους και δεν αφήνουν τους άλλους να παραδοθούν σε αυτόν.
Το μέτωπό μας εξαρτάται από τέτοιους ανθρώπους. Εμπνέουν εμπιστοσύνη και πίστη στη νίκη. Πολύ συχνά οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αξιοσημείωτοι - κάποιος αδύνατος νεαρός άντρας ή ένας μεγαλύτερος. Όχι υπεράνθρωποι. Στην καθημερινή ζωή ένα τέτοιο άτομο θα μπορούσε να καθίσει απέναντί σας στο μετρό, να έρθει να φτιάξει τα υδραυλικά σας ή να σας στρώσει και δεν θα τον προσέχατε καν. Εδώ αποκαλύπτει ξαφνικά όλη τη δυναμική του.
Ξέρουμε ότι ο εχθρός μας είναι σε σοκ. Το ακούμε στις υποκλοπές των ασυρμάτων. "Πώς κι έτσι; Τους χτυπάμε με ό,τι μπορούμε, τα κατακαίμε όλα και το πεζικό τους αντέχει ακόμα;!"
Για έναν λαό που θα θαφτεί στο έδαφος για να επιβιώσει, η ελευθερία είναι ακόμα πιο σημαντική από τη ζωή.
* Ο Yegor Firsov είναι γιατρός και τυφεκιοφόρος στις αμυντικές δυνάμεις της Ουκρανίας. Είχε διατελέσει μέλος του ουκρανικού κοινοβουλίου από το 2014 έως το 2016.
© 2023 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"
πηγή:https://www.capital.gr/arthra/3703132/oi-stratiotes-tis-oukranias-gnorizoume-oti-o-exthros-mas-einai-se-sok
ανασύρεσαι από το έδαφος
