Η συνέχεια του εφιάλτη

Η δήμευση του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας, με τη βοήθεια των σύγχρονων χρηματοπιστωτικών όπλων – τα οποία είναι αθόρυβα, οπότε δεν γίνονται αντιληπτά, ενώ δεν καταστρέφουν τον υλικό πλούτο της, αλλά τον «περιττό» ανθρώπινο πληθυσμό της.

Ανάλυση

Σύμφωνα με μία δημοσιευμένη στατιστική στις αρχές του έτους, οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη διαθέτουν μία χρηματική περιουσία ύψους 1,76 τρις $ – όσο δηλαδή ο μισός φτωχότερος παγκόσμιος πληθυσμός, αποτελούμενος από περίπου 3,6 δισεκατομμύρια άτομα.

Όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό συμβαίνει κάθε φορά, υπήρξαν πολλές διαμαρτυρίες από ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ – με την έννοια πως τα δεδομένα ήταν ανακριβή, ότι οι υπολογισμοί ήταν λανθασμένοι, πως το γεγονός αυτό δεν έχει καμία σημασία, αφού το βιοτικό επίπεδο του πλανήτη είναι υψηλότερο, ότι τέτοιου είδους αναφορές προέρχονται από αυτούς που δεν πιστεύουν στο φιλελευθερισμό κοκ.

Εν τούτοις, το θέμα δεν είναι εάν οι δισεκατομμυριούχοι αυτοί ήταν 62, 300 ή 500 – αλλά το γεγονός, σύμφωνα με το οποίο τις τρεις τελευταίες δεκαετίας που κυριαρχεί ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, διαπιστώνεται μία τρομακτική συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων σε όλο και λιγότερα άτομα, μοναδική στην ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι μία εξτρεμιστική ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, σε συνδυασμό με την υπερχρέωση αρκετών κρατών, καθώς επίσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού – κάτι που ασφαλώς αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα της εποχής μας.

Εν προκειμένω δεν εννοούμε ότι, ορισμένοι υπερβολικά πλούσιοι ζουν βασιλικά, όταν όλοι οι άλλοι «προλετάριοι» είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν – ενώ δεν μας ενδιαφέρει πόσα σπίτια, αυτοκίνητα, ιδιωτικά αεροπλάνα ή κότερα διαθέτει κανείς, αφού τα κέρδισε και δεν τα έκλεψε από κανέναν, οπότε είναι δικαίωμα του.

Αυτό που όμως μας απασχολεί είναι το ότι, αυτές οι μυθικές περιουσίες προσδίδουν σε μία πολύ μικρή ελίτ υπερβολικά πλουσίων, σε συνδυασμό με τα χρηματοπιστωτικά και πολυεθνικά  μεγαθήρια που ελέγχουν, μία ανεξέλεγκτη δύναμη – μία ισχύ που οι ίδιοι και οι διαχειριστές τους, τα υψηλά στελέχη δηλαδή των τραπεζών, καθώς επίσης των επενδυτικών κεφαλαίων, τη χρησιμοποιούν αδίστακτα για να υπερασπίζουν τα συμφέροντα τους, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.

Ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, εκφυλίζεται η διακυβέρνηση σε όλες τις χώρες, ακόμη και σε εκείνες με πολύ ισχυρή δημοκρατική παράδοση – με τους πολιτικούς να καταλήγουν αδύναμοι, ανόητοι ηθοποιοί σε ένα θέατρο/δημόσιο θέαμα της ανικανότητας τους.

Αυτό ακριβώς αρχίζουν σήμερα να συνειδητοποιούν οι Πολίτες διαφόρων κρατών, οι οποίοι μπορεί μεν να μην κατανοούν συχνά τους συσχετισμούς, αλλά διαισθάνονται ότι οι κυβερνήσεις τους αποτελούν απλά πιόνια ενός ανώνυμου καθεστώτος – το οποίο λειτουργεί προς όφελος των προνομιούχων ελίτ, αδιαφορώντας για τα δικά τους συμφέροντα και προβλήματα.

Ως αφετηρία της νέας αυτής διαδικασίας θεωρείται το ελληνικό δημοψήφισμα – αφού το 62% που ψήφισε ΟΧΙ, παρά την τρομοκρατία της ΕΕ και τις κλειστές τράπεζες, δεν είχε καμία πρόθεση να πιέσει για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, όπως φάνηκε από την αποτυχία της ΛΑΕ. Απλά τοποθετήθηκε εναντίον της πραγματικής κυβέρνησης της χώρας, της γερμανικής Τρόικα δηλαδή, αρνούμενο να υποκύψει στις πιέσεις της – αν και προδόθηκε αμέσως μετά τραγικά, από τα πιόνια του ανώνυμου καθεστώτος.

Εν προκειμένω ο υπεύθυνος της τρομακτικής αυτής ήττας του ελληνικού Έθνους, μέσω της οποίας επικυρώθηκαν, καθώς επίσης νομιμοποιήθηκαν και τα τρία μνημόνια μαζί, ήταν ασφαλώς προσωπικά ο κ. Τσίπρας – αφού αυτός διαπραγματεύθηκε και τελικά συμβιβάσθηκε, αδιαφορώντας για την «ετυμηγορία» της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, ενώ ήταν υποχρεωμένος από τη θέση του να τη σεβασθεί.

Έτσι συνεχίσθηκε ο εφιάλτης, αφού θεσμοθετήθηκε η «προδοσία» του PSI, μέσω του οποίου καταλύθηκε η εθνική μας κυριαρχία και παραδόθηκαν τα κλειδιά της Ελλάδας στην Τρόικα – από έναν άνθρωπο που δεν ζήτησε καν την εξουσιοδότηση των Πολιτών, αρνούμενος το δημοψήφισμα που είχε προταθεί από τον τότε πρωθυπουργό και ανατρέποντας τον (άρθρο).

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε πως είναι χρέος του πρωθυπουργού η παραίτηση του, εάν όχι απέναντι στους Έλληνες, τουλάχιστον απέναντι στο κόμμα και στην ιδεολογία του – η αντικατάσταση του δηλαδή από κάποιο άλλο σοβαρό στέλεχος της παράταξης του, το οποίο δεν συμμετείχε στην απόφαση της «προδοσίας» του δημοψηφίσματος.

Έτσι θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι εκλογές και η συνέχιση της σκυταλοδρομίας που έχουν οργανώσει έξυπνα οι δανειστές – επειδή αφενός μεν δεν συμφέρουν τη χώρα, αφετέρου δεν έχει κανένα νόημα η επανάληψη της τραγωδίας, ενώ ίσως διευκολύνει παραιτούμενος ο πρωθυπουργός την απαραίτητη συνεργασία όλων, απέναντι στον κοινό εχθρό. Φυσικά πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη, όπως επίσης αυτή για το PSI, την οποία οφείλει κανείς να ελέγξει μόνος του εάν είναι σωστή ή όχι – διαθέτοντας σήμερα όλες τις πληροφορίες, επί πλέον στις επώδυνες εμπειρίες του παρελθόντος.

Τέλος, η διαδικασία συνεχίσθηκε με το BREXIT, με την εκλογή του κ. Trump, καθώς επίσης με το ιταλικό δημοψήφισμα – ενώ δεν πρόκειται να σταματήσει, παρά τις περί «πολιτικών δημαγωγών» κατηγορίες, επειδή οι Πολίτες έχουν πλέον καταλάβει ότι τα παραδοσιακά κόμματα υπηρετούν έμμισθα τις ελίτ εις βάρος τους (κάτι που μάλλον δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να αποδεχθούν).

Η δικτατορία των ελίτ        

Από την άλλη πλευρά υπενθυμίζουμε ότι, είναι πια εμφανές πως οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις έχουν ελάχιστες δυνατότητες παρέμβασης σε ένα παγκόσμιο «οικονομικό καθεστώς», το οποίο στηρίζεται στη διαχείριση των χρεών – με κυριότερο παράδειγμα την Τρόικα, όπου δεν πρόκειται για μία κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους, αλλά για έναν οργανισμό με κυβερνητικές εξουσίες, ο οποίος στελεχώνεται από τα θεσμικά όργανα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής διαχείρισης.

Ο οργανισμός αυτός λειτουργεί ως ένα είδος σύγχρονης «επιτροπής κοινωνικής πρόνοιας», χαρακτηριζόμενος κυρίως από δύο στοιχεία:

(α)  από άτυπες διαδικασίες λήψης αποφάσεων, οι οποίες μεταβιβάζονται απολυταρχικά στις κυβερνήσεις με τη βοήθεια των μνημονίων, καθώς επίσης

(β) από μία «ψευδο-νομιμοποίηση», η οποίαν καθορίζεται στην τελική της μορφή από τους πιστωτές – δηλαδή, από τις χρηματοπιστωτικές αγορές που ελέγχονται από της ελίτ με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών.

Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα το εκάστοτε κόμμα, το οποίο κυβερνάει ή θέλει να κυβερνήσει ένα κράτος, να είναι υπεύθυνο απέναντι σε δύο ομάδες: αφενός μεν απέναντι στους Πολίτες της χώρας του, στους εκλογείς του, αφετέρου απέναντι στα στελέχη των χρηματαγορών – τα οποία, μέσω των «διαθέσεων» των επενδυτών, υπαγορεύουν στην κυριολεξία τις αποφάσεις τους.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία εντελώς καινούργια κατάσταση, όπου συγκρούονται οι εθνικά ανεξάρτητες κυβερνήσεις, οι οποίες νομιμοποιούνται σε κάποιο βαθμό δημοκρατικά (σε κάποιο βαθμό, επειδή η χειραγώγηση των Πολιτών παραμένει αρκετά μεγάλη), με τα κυρίαρχα όργανα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής διαχείρισης – τα οποία εκπροσωπούν ή «ενσαρκώνουν» την παγκόσμια επενδυτική κοινότητα.

Με απλά λόγια, ένα κράτος έρχεται σε σύγκρουση με έναν ισχυρότατο, παγκόσμιο σύστημα, με ελάχιστες εάν όχι ανύπαρκτες πιθανότητες να κερδίσει τον πόλεμο – τη σύγχρονη αυτή «ταξική πάλη», η οποία δεν διεξάγεται πλέον εντός των κρατών, μεταξύ των κοινωνικών τάξεων που έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα (για παράδειγμα, μεταξύ των βιομηχάνων και των εργαζομένων), αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, όπου από τη μία πλευρά είναι οι Πολίτες, ενώ από την άλλη οι χρηματαγορές.

Με δεδομένη δε τη «συνεκτικότητα» των αγορών, την «ομοψυχία», καθώς επίσης την αποτελεσματικότατη οργάνωση τους, απέναντι στην οποία ευρίσκονται οι ελεύθεροι Πολίτες, με εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά, η σύγχρονη ταξική πάλη οδηγεί στις συνεχείς ήττες των ανθρωπίνων κοινωνιών – μεταξύ άλλων επειδή, αν και διαισθάνονται,  δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη νέα αυτή τάξη πραγμάτων.

Επομένως, η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας» έχει ξεπεραστεί από τη στυγνή πραγματικότητα, έχει πάψει πια να υπάρχει – γεγονός που τεκμηριώνεται από τον εκβιαστικό καταναγκασμό των Ιρλανδών να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους, από τη δολοφονία της Κύπρου, από την αδυναμία της νέας ελληνικής κυβέρνησης να διαχειρισθεί τις εντολές των Ελλήνων, από τη λεηλασία της Πορτογαλίας κοκ.

Περαιτέρω, δεν αποτελεί μόνο παρελθόν η «λαϊκή κυριαρχία», αφού σήμερα ακόμη και τα δημοκρατικά «νομιμοποιημένα» όργανα, όπως οι λαοί που ψηφίζουν την ηγεσία τους, δημιουργούν έντονες αμφιβολίες – «υποψίες» κατά κάποιον τρόπο, ως προς τη νομιμοποίηση τους.

Για παράδειγμα, ο ελληνικός λαός θεωρήθηκε πως συμπεριφέρθηκε παράνομα το 2015 (δημοψήφισμα), δίνοντας τις συγκεκριμένες εντολές στην κυβέρνηση του (διαγραφή του χρέους, εκδίωξη της Τρόικας κλπ.) – αφενός μεν απέναντι στους λαούς της Ευρώπης, αφετέρου απέναντι στους πιστωτές της χώρας του.

Στα πλαίσια αυτά, η πολιτική θεωρία αναφέρεται σε μία καινούργια «εθνική κυριαρχία» ή σε μία «αλήτικη κυριαρχία». Είναι αντιμέτωπος δηλαδή κανείς με μία διαδικασία, στην οποία δεν υπεισέρχεται ένας ορισμένος οργανισμός, μία άλλη Αρχή ή ένας καινούργιος Θεσμός στη θέση τις παλαιάς «λαϊκής κυριαρχίας», αλλά «μεταναστεύουν» σταδιακά οι εξουσίες λήψης κυρίαρχων αποφάσεων.

«Σκοτεινό» παράδειγμα αποτελεί ξανά η Ελλάδα, στην οποία έχει κορυφωθεί η συγκεκριμένη διαδικασία – όπου οι παραδοσιακοί πυρήνες της εθνικής κυριαρχίας της, οι αποφάσεις που αφορούν τον προϋπολογισμό, καθώς επίσης το φορολογικό Δίκαιο, έχουν «μεταναστεύσει» στο εξωτερικό και λαμβάνονται από την Τρόικα.

Το κυρίαρχο οικονομικό καθεστώς

Συνεχίζοντας, κυρίαρχο είναι ένα «οικονομικό καθεστώς», το οποίο μετατρέπει το ρίσκο των συντελεστών του, αυτών που το συναποτελούν, σε απειλές για τους υπόλοιπους ανθρώπους – όπου ως «οικονομικό καθεστώς»  ορίζεται εδώ η συσπείρωση, η ένωση δηλαδή εθνικών και διεθνών οργανισμών, όπως είναι οι κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ κλπ.

Οι «οργανισμοί» αυτοί, στηριζόμενοι σε διεθνείς συμφωνίες που οι ίδιοι δρομολογούν, είναι εκείνοι οι ισχυρότατοι «παίκτες» των χρηματαγορών, οι οποίοι υιοθετούν και εφαρμόζουν συγκεκριμένες πρακτικές – μέσω των οποίων ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημίες των εντολέων τους, των αγορών, απειλώντας όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Ο τρόπος τώρα, με τον οποίο εισβάλλουν σε μία χώρα, καταλύουν την εθνική της κυριαρχία και τη μετατρέπουν σε κατεχόμενη, τους Πολίτες της σε σκλάβους χρέους, δεν είναι φυσικά ο παραδοσιακός – κατά τον οποίο απαιτούνταν τανκς, στρατός και αεροπλάνα. Απλά «δημεύουν» το παρόν και το μέλλον της χώρας, με τη βοήθεια των σύγχρονων χρηματοπιστωτικών όπλων – τα οποία είναι αθόρυβα, οπότε δεν γίνονται αντιληπτά εύκολα, ενώ δεν καταστρέφουν τον υλικό πλούτο της, αλλά τον «περιττό» ανθρώπινο πληθυσμό της.

Αυτόν δηλαδή που δεν είναι απαραίτητος για την διασφάλιση της παραγωγικής διαδικασίας, καθώς επίσης για την ομαλή λειτουργία της κατεχόμενης χώρας, έτσι ώστε να υπηρετούνται τα συμφέροντα των εισβολέων: η μεγιστοποίηση της ωφέλειας τους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος.

Στα πλαίσια αυτά, τα σχετικά πρόσφατα λόγια του γερμανού υπουργού οικονομικών, σύμφωνα με τα οποία «η Ελλάδα έχει χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών, οπότε πρέπει να την κερδίσει ξανά», δεν είναι προφανώς η λύση του προβλήματος της πατρίδας μας, αλλά ο ορισμός του. Με απλά λόγια, εάν κάνουμε αυτό που λέει ο υπουργός, εάν προσπαθήσουμε να κερδίσουμε δηλαδή την εμπιστοσύνη των αγορών, τότε θα είναι σαν να αποδεχόμαστε την ηγεμονία τους – κάτι που σημαίνει ότι, θα βάλουμε το πρόβλημα στη θέση της λύσης!

Ακόμη περισσότερο, η φράση «χαμένη εμπιστοσύνη» είναι διπλής ανάγνωσης, επειδή στη σημερινή εποχή η σχέση εμπιστοσύνης δανειστή και οφειλέτη είναι «ασύμμετρη» – αφού ναι μεν κανένας δανειστής δεν ωφελείται καταστρέφοντας τον οφειλέτη του, αλλά με τα σύγχρονα οικονομικά εργαλεία μπορεί να κερδίσει ορισμένες φορές περισσότερα, οδηγώντας τον στο γκρεμό.

Για παράδειγμα, οι κάτοχοι ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ειδικά οι «μικροί», έχασαν μεν πολλά χρήματα από τη χρεοκοπία της χώρας (PSI), αλλά οι αγορές, το «οικονομικό καθεστώς», κέρδισε πολλαπλάσια – με τη βοήθεια των ασφαλιστικών συμβολαίων (CDS), των ανοιχτών πωλήσεων μετοχών και ομολόγων, της εξαγοράς επιχειρήσεων του δημοσίου σε εξευτελιστικές τιμές (ΟΠΑΠ) κοκ.

Από την άλλη πλευρά, όποιος χάνει την εμπιστοσύνη των αγορών σήμερα δεν είναι μόνο οφειλέτης, αλλά και ένοχος – όπως συμπεραίνεται από τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, η οποία δεν απαιτεί μόνο την πληρωμή των χρεών της χώρας μας αλλά, επίσης, την παραδειγματική τιμωρία της.

Χρησιμοποιώντας λοιπόν κατά το δοκούν την έννοια της ηθικής, καθώς επίσης αδιαφορώντας για άλλου είδους «αρχές», όπως αυτή της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, του κράτους προνοίας κοκ., ο γερμανός υπουργός οικονομικών κατηγορεί τους Έλληνες που διαπραγματεύονται μαζί του ως ανεύθυνους, ως τρομοκράτες της νομισματικής ένωσης, ως εκβιαστές, ως ανόητα αφελείς κοκ. για να επιβληθεί στις διαπραγματεύσεις.

Η παγίδα των αγορών

Ιστορικά η Δύση επέλεξε μόνη της να εγκλωβιστεί στην παγίδα των αγορών, μετά τη δεκαετία του 1970, όπου επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός – με αφετηρία τις Η.Π.Α., καθώς επίσης τη Μ. Βρετανία.

Ειδικότερα, παρά το ότι η δυναμική των χρηματαγορών, η πολυπλοκότητα και η ταχύτατη εξέλιξη τους δηλαδή, απαιτούσε τη συνεχώς αυξανόμενη ρύθμιση τους, τον έλεγχο τους δηλαδή μέσω του κράτους, έγινε ακριβώς το αντίθετο – απελευθερώθηκαν, αναλαμβάνοντας τελικά τα ηνία.

Για παράδειγμα, η αμερικανική κυβέρνηση μείωσε στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας τις θέσεις στο δημόσιο κατά 50.000, δημιουργώντας 1.000.000 θέσεις στον ιδιωτικό τομέα – ο οποίος ανέλαβε τη διεκπεραίωση κρατικών υποθέσεων, κατ’ εντολή της κυβέρνησης.

Την ίδια εποχή, η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, καθώς επίσης η δυνατότητα παραγωγής των επιχειρήσεων στις χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού, αύξησε σημαντικά τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών – παράλληλα με τη δημιουργία μεγάλων επενδυτικών επιχειρήσεων, με τεράστιες δυνατότητες, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να αυξάνονται γεωμετρικά τα χρέη των κρατών. Δημιουργήθηκαν λοιπόν δύο «Θεσμοί», οι οποίοι εξυπηρετούν ουσιαστικά το κυρίαρχο πλέον οικονομικό καθεστώς:

(α)  το φορολογικό κράτος, το οποίο διευκολύνει τον κυκλοφοριακό κύκλο της χρηματοδότησης μέσω των φόρων – έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα χρέη και οι τόκοι, καθώς επίσης

(β)  οι κεντρικές τράπεζες με τη νέα τους μορφή, με βάση την οποία φροντίζουν για το Δίκαιο των πιστωτών – για την ασφάλεια των δανείων και των κεφαλαίων τους.

Για παράδειγμα, η Τράπεζα της Αγγλίας δημιουργήθηκε από τη συνεργασία των ιδιωτών πιστωτών, στους οποίους εξασφαλίσθηκε η λήψη τόκων για τα δάνεια τους στο κράτος – οπότε ουσιαστικά το φορολογικό μονοπώλιο. Με τον τρόπο αυτό η χρηματοδότηση του κράτους, καθώς επίσης η εξυπηρέτηση των δανείων του, υπήχθη στο σύνταγμα του – οπότε εξασφαλίσθηκε η καλύτερη δυνατή προστασία των πιστωτών του.

Συνεχίζοντας, οι κεντρικές τράπεζες ανέλαβαν κυβερνητικές λειτουργίες, χωρίς όμως να ελέγχονται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια – με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία τέταρτη εξουσία, η οποία δεν υπόκειται στους περιορισμούς του εκάστοτε συντάγματος. Ο νικητής στην προκειμένη περίπτωση είναι οι επενδυτές, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, η δύναμη των οποίων αυξήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ο βασικότερος εκπρόσωπος της τέταρτης αυτής εξουσίας είναι η Fed η οποία, σε αντίθεση με την Τράπεζα της Αγγλίας, δεν ιδρύθηκε για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά για την προστασία των χρηματαγορών – με την έννοια πως ο πρωταρχικός της σκοπός δεν είναι η χρηματοδότηση του κράτους και των χρεών του, αλλά η ασφάλεια του τραπεζικού κλάδου, των χρηματοπιστωτικών αγορών και της διακίνησης των πιστώσεων (πρόσφατα εξελίσσεται αντίστοιχα και η ΕΚΤ).

Ουσιαστικά πρόκειται για την ανεξαρτησία του κεφαλαίου από την «τυραννία της τυχαίας πλειοψηφίας», η οποία θεωρεί πως χαρακτηρίζει τη Δημοκρατία – όπου με την ίδρυση της Fed ολοκληρώθηκε ο χωρισμός μεταξύ της εκλογικής και της χρηματοπιστωτικής «τάξης».

Αργότερα, όταν οι αρμοδιότητες των κεντρικών τραπεζών, όσον αφορά τη δημιουργία χρήματος, καθώς επίσης τη νομισματική πολιτική, έγιναν αντικείμενο των ίδιων των αγορών, η κυριαρχία του οικονομικού καθεστώτος έγινε απόλυτη – ενώ έκτοτε το χρήμα δεν είναι αυτό που δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες, αλλά, κυρίως, αυτό που παράγεται από τις αγορές, από τις εμπορικές τράπεζες.

Ένα από τα αποτελέσματα της εξέλιξης αυτής είναι το ότι, οι κεντρικές τράπεζες σήμερα δεν γνωρίζουν πόσα χρήματα κυκλοφορούν στις αγορές – οπότε ούτε τα ρίσκα που υπάρχουν στο σύστημα. Με απλά λόγια, οι εξελίξεις στις χρηματαγορές δεν εξαρτώνται πια από τις πολιτικές ή οικονομικές εξελίξεις – γεγονός που σημαίνει πως η Πολιτική έχει ηττηθεί κατά κράτος.

Επίλογος

Προφανώς η Πολιτική δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις αγορές – αφού δεν έχει καν τη δυνατότητα να επιβάλλει φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, παρά τις προσπάθειες της τα τελευταία χρόνια, ούτε να περιορίσει τους φορολογικούς παραδείσους.

Στο σημείο αυτό αρκετοί θεωρούν πως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρόκειται για μία σύγκρουση που αφορά την πολιτική λιτότητας – αλλά για μία ευρύτερη διαμάχη της Πολιτικής με το οικονομικό καθεστώς, από το αποτέλεσμα της οποίας θα καθοριστεί ποιός θα έχει την τελευταία λέξη, όσον αφορά το μέλλον των οικονομιών και των κοινωνιών, τα συστήματα υγείας, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα των εργαζομένων κοκ.

Όλα όσα αφορούν λοιπόν τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων, καθώς επίσης τη λειτουργία των κοινωνικών συστημάτων τους – για την έκβαση της σύγχρονης «πάλης των τάξεων», όπου στη μία πλευρά ευρίσκονται οι Πολίτες όλων των χωρών, ενώ στην άλλη το «οικονομικό καθεστώς», με την Πολιτική στον ενδιάμεσο χώρο.

Το πεδίο της μεγάλης αυτής μάχης, καλώς ή κακώς, είναι η Ελλάδα – αφού έχουν πλέον συνθηκολογήσει όλες οι άλλες χώρες που βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα», μετά την υπερχρέωση τους. Επομένως, η έκβαση της δεν θα είναι καλή ή κακή μόνο για την ίδια, αλλά αφορά ολόκληρο τον πλανήτη – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα γιατί συνεχίζουν να είναι στραμμένα επάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.

πηγή:http://www.analyst.gr/2016/12/30/i-sinexia-tou-efialti/2/

Θρηνητική ειλικρίνεια

Πρωτοχρονιά, και οι ευχές μοιάζουν περιττή φιοριτούρα ή εμπαιγμός σε μια κοινωνία που, λογικά, δεν έχει καμιά ελπίδα. Tο μέλλον έχει προδιαγραφεί παγιδευμένο στην απόγνωση. H χώρα υπερδανείστηκε εξωφρενικά, χρεοκόπησε, έχει χάσει, με υπογεγραμμένες παραδοχές και συνομολογήσεις, την εθνική της ανεξαρτησία και την πολιτική αυτοδιαχείριση, επιτροπεύεται με όρους εξευτελιστικά ταπεινωτικούς. Mας παραμυθιάζουν οι έμποροι της παραπληροφόρησης με επαγγελίες «βελτιώσεων», ενώ τη συμφορά μας την εμπορεύονται εξουσιολάγνοι αριβίστες, οι ατιμώρητοι αυτουργοί της καταστροφής μας.

Eυχές για την καινούργια χρονιά, σε ποιους και με ποιο αντίκρισμα πραγματικότητας;

Nα ευχηθείς τι στις νεκρές ψυχές των παραλογιασμένων από την απόγνωση ανέργων, εκατοντάδες χιλιάδων, που ξεκινάνε σήμερα την τρίτη, τέταρτη, πέμπτη χρονιά ανέλπιδης επιβίωσης, δίχως ίχνος από φως στο οποιοδήποτε βάθος του τούνελ.

Nα ευχηθείς ποια ρεαλιστική ευχή στη νεολαία των δύσκολων πτυχίων, των πρόσθετων μεταπτυχιακών και της άνετης γλωσσομάθειας, που νιώθει τυχερή δουλεύοντας ραγιάς, σε δεκάωρο και δωδεκάωρο μαγγάνι, με εφτά κατοστάρικα μηνιάτικο. O κάθε χυδαίος, ευνοημένος τυχάρπαστος «επενδυτής» μπορεί να καταλύει κάθε ίχνος «κοινωνικού κράτους» επιβάλλοντας εργασιακό μεσαίωνα απανθρωπίας, αποκλείοντας όνειρα προσωπικής ζωής στις ψυχές που εν ψυχρώ καταρρακώνει.

Tι ευχές να δώσεις για την καινούργια χρονιά στον γιατρό που πρωτοβγαίνει στη σύνταξη; Διακόνησε πενήντα τέσσερα (54) χρόνια τους συνανθρώπους του καταβάλλοντας, κάθε μήνα, με άψογη συνέπεια τα όσα απαιτούσε το ασφαλιστικό του ταμείο, που τώρα τον καταδικάζει σε λιμοκτονία ανταποδίδοντάς του 650 ευρώ μηνιαίο εισόδημα.

Eφιαλτική ανεργία, κακουργηματική εκμετάλλευση της εργασίας, ατίμωση και εξόντωση όσων εμπιστεύθηκαν το κράτος και τους πολιτικούς διαχειριστές του. 

Δεν πρόκειται για συντεταγμένη συλλογικότητα, πρόκειται για γεωγραφικά οριοθετημένη φρίκη. Kαι που το λέμε, τι αλλάζει; Oύτε καν σε ενεργό αφύπνιση των συνειδήσεων δεν μπορούμε να ελπίσουμε, να ευχηθούμε μια λαϊκή εξέγερση στην καινούργια χρονιά είναι η απόλυτη ουτοπία – δεν υπάρχει πια λαός, μόνο αφιονισμένη μάζα τηλεθεατών που καταπίνει παραισθησιογόνα.

Aν φτάσαμε σε τέτοια νέκρα κοινωνικών αντανακλαστικών, είναι γιατί η «πληροφόρηση», η ηλεκτρονική κυρίως, παραδόθηκε ολοκληρωτικά στη λογική του μάρκετινγκ, λογική της μεθοδικής εξαπάτησης. Eυνουχίστηκε ηδονικά ο Eλλαδίτης, σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια, αντάλλαξε βιωματικά θησαυρίσματα αιώνων, ποιότητα καλλιέργειας και χαρά της ζωής, με χάντρες και καθρεφτάκια «προοδευτικής» ξιπασιάς και απολυτοποιημένη την ηδονή της καταναλωτικής μονομανίας.

Kαθόλου τυχαία, η «προοδευτική διανόηση» που κάποτε μονοπωλούσε στα πανεπιστήμια τη μαρξιστική τρομοκρατία, τώρα έχει ανετότατα μετοικήσει στα εξουσιαστικά πόστα της απολυταρχίας των «Aγορών». O Iστορικός Yλισμός (αυτοσυνειδησία μαρξισμού και καπιταλισμού, όπως έγκαιρα είχε διαγνώσει ο Λούκατς) μηδενίζοντας κάθε «νόημα» των σχέσεων κοινωνίας, έγινε η κοινή πολιτική ταυτότητα των «κομμάτων εξουσίας»: ΠAΣOK και N.Δ., παθιασμένοι δήθεν αντίπαλοι, που δίχασαν με πείσμα τυφλό τη χώρα («πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία), έφτασαν να συγκυβερνήσουν αδιάντροπα πετώντας τα προσωπεία και μοιράζοντας τα λάφυρα (ιλιγγιώδη δανεισμένα ποσά) σε μια αδίσταχτη πλέμπα νεόπλουτων αγροίκων. Στα ίχνη τους βαδίζει σήμερα και ο «αδιάλλακτος» κάποτε ΣYPIZA: συγκυβερνάει με τους ANEΛ.

Tα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη της σημερινής καταστροφής και της εφιαλτικής ανελπιστίας είναι συγκεκριμένα, επώνυμα, σε όλους γνωστά, καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να τα αμνηστεύσει. Πριν από τρεις ίσως γενεές, όταν ακόμα επιβίωνε στην Eλλάδα αστική τάξη και στην ύπαιθρο «νοικοκυραίοι», θα πρώτευε στις συζητήσεις επώδυνη η απορία: «Πώς μπορούν και κοιμούνται τις νύχτες οι αυτουργοί τέτοιας καταστροφής, πώς μπορούν να κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια;». Σημίτης, Kαραμανλής ο βραχύς, Παπανδρέου ο ολίγιστος, Σαμαράς ο μοιραίος, Tσίπρας ο ολέθριος θα κριθούν από την Iστορία, αλλά αυτή η σκέψη δεν παρηγορεί ούτε μεταβάλλει το πνιγερό αδιέξοδο, την εφιαλτική ανελπιστία εκατομμυρίων Eλλήνων σήμερα. Kαι μάλιστα όταν τα κόμματα στα οποία αρχήγευσαν οι αυτουργοί, συνεχίζουν, δίχως ίχνος αυτογνωσίας, ντροπής ή μετάνοιας, την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά σιχαμερής εξουσιολαγνείας, με αρχηγούς και «στελέχη» όλο και ευτελέστερων προδιαγραφών.

Tο τερατωδέστερο αποκύημα των εγκλημάτων της κομματοκρατίας δεν είναι η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η απάνθρωπη κοινωνική αδικία ούτε η εξευτελιστική επιτρόπευση, ο διεθνής διασυρμός του ελληνικού ονόματος, οι απειλές να κατατεμαχιστεί η χώρα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των γειτόνων μας. Tο εφιαλτικότερο από όλα τα δεινά είναι η τέλεια νέκρωση των αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Eχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Mνημόνιο (3 Mαΐου 2010) και από τότε προστέθηκαν ακόμα δύο, επαχθέστερα. Aκούμε ότι το Σύνταγμα της χώρας παραβιάζεται από πάμπολλες δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα τρία Mνημόνια, δεν εμφανίστηκε όμως, στα εφτά χρόνια, ούτε ένας δικηγορικός σύλλογος αστικού κέντρου, μια ένωση δικαστών, μια πανεπιστημιακή Nομική Σχολή, μια παρέα έστω απόμαχων Aρεοπαγιτών ή Eισαγγελέων ή Συμβούλων της Eπικρατείας να καταγγείλει την ανομία, να διαφωτίσει τους πολίτες – δεν βρέθηκε ένας Λυκουρέζος να μηνύσει τους «πρωταίτιους».

Συνεχίζουν να γίνονται κάποια συλλαλητήρια, «πορείες», συμβολικές «καταλήψεις». Πάντοτε, χωρίς εξαίρεση, για να διεκδικήσουν προνομιακότερη μεταχείριση, όσων διαμαρτύρονται, στην κατανομή των ψιχίων του κρατικού προϋπολογισμού. Ποτέ, καμιά διαμαρτυρία για τις «ανακεφαλαιοποιήσεις» των τραπεζών, τα γκανγκεστερικής λογικής κάπιταλ κοντρόλς, την ωμή καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, τις αμείωτες εξωφρενικές προνομίες των κομμάτων, των βουλευτών, των υπαλλήλων της Bουλής. Ποτέ, κανένα συλλαλητήριο για τον εργασιακό μεσαίωνα.

Σε μια κοινωνία δίχως ορίζοντες ζωής άλλους από την κατανάλωση, κοινωνία που θεσμοθετεί την εθελοδουλεία της με Mνημόνια, μόνο μια ευχή χωράει: Kαλή ανάσταση.

Έντυπη

Η Καθημερινή

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Θρηνητική ειλικρίνεια - Του Χρήστου Γιανναρά 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Έντυπη

Μύθοι και ανοησίες

Εάν δεν πάψουν κόμματα και Πολίτες να έχουν ψευδαισθήσεις, καθώς επίσης εάν δεν σταματήσουν να κυκλοφορούν σενάρια καταστροφολογίας, η Ελλάδα θα βιώσει ένα οδυνηρό 2017 – κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί μόνο εάν όλοι μαζί βρίσκαμε έναν κοινό βηματισμό.    

.

«Κανένας λαός στην παγκόσμια ιστορία δεν έχει δείξει τόσο μεγάλη αντοχή, επιβιώνοντας μετά από επτά ολόκληρα χρόνια μαρτυρικής κρίσης, όσο οι Έλληνες – αφού οι περισσότεροι λαοί είτε ξεπέρασαν το πρόβλημα μετά από δύο τρία έτη, είτε επαναστάτησαν εκδιώκοντας τους εισβολείς, όπως η Αργεντινή, η Ρωσία κοκ. Εύλογα αναρωτιέται βέβαια κανείς εάν το γεγονός αυτό είναι θετικό ή αρνητικό – αφού η κυλιόμενη πτώχευση και ο αργός θάνατος που έχει ως αποτέλεσμα, θεωρείται ως η χειρότερη μορφή χρεοκοπίας«.

.

Ανάλυση

Κατά την άποψη μας, η Ελλάδα εισέρχεται στο τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης της (άρθρο), το οποίο θα μπορούσε τότε μόνο να αποφευχθεί, εάν τόσο τα κόμματα, όσο και οι Πολίτες κατάφερναν να συνεννοηθούν μεταξύ τους – τουλάχιστον σε σχέση με την από κοινού αντιμετώπιση ορισμένων βασικών προβλημάτων.

Μεταξύ άλλων, στο θέμα του δημοσίου χρέους, χωρίς τη διαγραφή μεγάλου μέρους του οποίου (άνω του 50%) δεν υπάρχει μέλλον, καθώς επίσης σε σχέση με τους γεωπολιτικούς κινδύνους, από τους οποίους απειλείται πολύ σοβαρά η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας – οπότε αυτή οφείλει να είναι η κυριότερη ευχή μας για το καινούργιο έτος.

Για να πραγματοποιηθεί όμως η ευχή μας, θα πρέπει κόμματα και Πολίτες να πάψουν να έχουν ψευδαισθήσεις – πιστεύοντας ανόητα πως

(α) είτε θα επιλυθούν τα προβλήματα τους με άλλα μείγματα πολιτικής εντός των πλαισίων των μνημονίων,

(β) είτε θα βοηθήσει η Ευρώπη και άρα η Γερμανία στην αποτελεσματική αντιμετώπιση τους,

(γ) είτε πως υπάρχει ένα μαγικό ραβδί, όπως η δραχμή που μας προτείνει συνεχώς ο κ. Σόιμπλε, ο μεγαλύτερος εφιάλτης του οποίου είναι η χρεοκοπία μας εντός της Ευρωζώνης – κάτι που θα ήταν αρκετό για να λύσουμε ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.

Έχοντας τώρα τεκμηριώσει άπειρες φορές πως τα μνημόνια εφαρμόσθηκαν επακριβώς και μάλιστα τρεις φορές αυστηρότερα από ότι σε άλλες χώρες, προκαλώντας τρομακτικές καταστροφές στην Ελλάδα αντί να βοηθήσουν (ανάλυση), ενώ καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν είναι εφικτή σε συνθήκες κατάρρευσης, αφού οι Πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να την στηρίξουν, θεωρούμε πως πρέπει επί πλέον να πάψει η διασπορά ψευδών πληροφοριών –  επειδή έτσι αποπροσανατολίζονται οι Έλληνες.

Για παράδειγμα, δεν είναι σωστό να «διασπείρεται» η ελπίδα στους Πολίτες ότι, το 2017 θα αυξηθεί το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας κατά 2,7% παρά τα νέα μέτρα, μέσω της πιστωτικής επέκτασης – η οποία δήθεν θα δρομολογηθεί εάν η Ελλάδα κλείσει την αξιολόγηση, οπότε θα μπορεί να συμμετέχει στα πακέτα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Για την τεκμηρίωση των παραπάνω, αναφέρεται πως από το 2010 έως σήμερα λείπουν από την οικονομία μας 59,3 δις € – με την έννοια πως ο δανεισμός του ιδιωτικού τομέα περιορίσθηκε από τα 257,8 δις € στα 198,5 δις € (γράφημα).

.

Εν προκειμένω δεν δίνεται καθόλου σημασία στο γεγονός ότι, περίπου κατά το ίδιο ποσόν μειώθηκε το ακαθάριστο εθνικό μας προϊόν (ΑΕΠ), ως αποτέλεσμα του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων – οπότε είναι λογικό να περιορίζονται ανάλογα οι πιστώσεις.

Εάν τώρα θα θέλαμε να στηρίξουμε την ανάπτυξη ξανά στο δανεισμό, μέσω της ένταξης της χώρας μας στα πακέτα της ΕΚΤ για να ενισχυθεί η ρευστότητα των τραπεζών, δεν θα κάναμε ακριβώς το ίδιο λάθος, με αυτό που μας οδήγησε στη χρεοκοπία;

Εκτός αυτού, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η αδυναμία παροχής δανείων εκ μέρους των τραπεζών, αλλά η έλλειψη αξιόχρεων οφειλετών μετά από επτά χρόνια κρίσης – τόσο όσον αφορά τα νοικοκυριά, όσο και τις επιχειρήσεις.

Πόσο μάλλον όταν το ιδιωτικό χρέος, καθώς επίσης το μη εξυπηρετούμενο (κόκκινα δάνεια, ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις προς τους δημόσιους οργανισμούς) έχουν εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα – ενώ την ίδια στιγμή σχεδόν 100.000 επιτηδευματίες σταμάτησαν να εργάζονται και 8.000 επιχειρήσεις εγκατέλειψαν το 2016 την Ελλάδα όχι επειδή αδυνατούσαν να δανεισθούν αλλά, κυρίως, επειδή θέλησαν να αποφύγουν την τρομακτική φορολόγηση τους, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονικής αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών.

Συνοψίζοντας τους μύθους, η χώρα δεν θα βγει από την κρίση επειδή θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση – όπως δεν τα έχει καταφέρει με τις προηγούμενες που έκλεισαν. Εκτός αυτού, κανένας δεν πρέπει να θέλει ξανά ανάπτυξη επί πιστώσει – αφού αυτό μας οδήγησε στο γκρεμό.

Τέλος, πιστώσεις σε μελλοντικούς ανέργους και σε υπό χρεοκοπία επιχειρήσεις δεν προσφέρονται ποτέ από τις τράπεζες, ακόμη και όταν διαθέτουν βουνά ρευστότητας – ειδικά όταν αυξάνεται τόσο η φορολογία, όσο και οι ασφαλιστικές εισφορές, προκαλώντας ακόμη περισσότερες πτωχεύσεις και μαζική έξοδο των εταιρειών σε άλλες χώρες.

Οι μύθοι

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σωστό να κυκλοφορούν σενάρια καταστροφολογίας, όπως στο παράδειγμα αυτού που ισχυρίζεται ότι, ακόμη και με ρυθμό ανάπτυξης 12% σε ολόκληρη την επόμενη δεκαετία, η Ελλάδα δεν θα καταφέρνει να αποπληρώνει μέρος του δημοσίου χρέους της – αλλά μόνο τα 110 δις € τόκων, από τα συνολικά 112 δις €.

Εν προκειμένω η ανοησία δεν αφορά τυχόν λανθασμένους υπολογισμούς (γράφημα), αλλά την υπόθεση, σύμφωνα με την οποία το πρωτογενές πλεόνασμα θα παρέμενε σταθερό στο 3,5% – κάτι που ασφαλώς δεν μπορεί ισχύει σε καμία περίπτωση, αφού είναι ολοφάνερο το ότι, οι δημόσιες δαπάνες δεν θα αυξάνονταν με τον ίδιο ρυθμό, οπότε το πλεόνασμα θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο.

Εκτός αυτού, ακόμη και ο πιο άσχετος στα οικονομικά γνωρίζει πως όταν ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι υψηλότερος από το επιτόκιο δανεισμού, τότε το χρέος μειώνεται νομοτελειακά – ενώ αυτός είναι ένας από τους τέσσερις τρόπους, μέσω των οποίων μπορεί να αντιμετωπισθεί η κρίση υπερχρέωσης της Δύσης (ανάλυση).

Συνοψίζοντας τις ανοησίες, σενάρια αύξησης του ΑΕΠ κατά 12% δεν έχει κανένα νόημα να διασπείρονται – πόσο μάλλον όταν ισχυρίζονται ότι, δεν αρκεί ούτε αυτός ο ρυθμός ανάπτυξης για την αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους. Απλά παραπλανούν εάν δεν τρομοκρατούν τους Πολίτες, με αποτέλεσμα να χάνουν εντελώς τις ψυχικές αντοχές τους – τις οποίες ασφαλώς χρειάζονται για να επιβιώσουν.

Επίλογος

Αυτό που διαπιστώνεται από τους τόκους που θα πληρώσει η Ελλάδα, ιδίως το 2022 και το 2023 είναι το ότι, η μεγάλη μείωση τους μετά το PSI οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο δεκαετές πάγωμα που συμφωνήθηκε – οπότε πρόκειται για ένα ακόμη μεγάλο ψέμα, το οποίο διαδίδουν σκόπιμα οι ένοχοι της επίσημης χρεοκοπίας της πατρίδας μας, αφού απλά θα πληρωθούν όλοι μαζί μετά το 2021.

Επίσης διαπιστώνεται πως το αργότερο το 2022 η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ξανά, αφού είναι αδύνατον να εξοφλήσει τόκους 24,5 δις €, επί πλέον στα ληξιπρόθεσμα χρεολύσια – αν και θα συμβεί πολύ ενωρίτερα, εάν δεν συνεχιστούν τα μνημόνια. Ως εκ τούτου, εύλογα αδυνατεί κανείς να κατανοήσει γιατί η χώρα μας υποθηκεύθηκε με το PSI και παρέδωσε τα κλειδιά της – όταν το μόνο που κατάφερε ήταν να προσφέρει τον απαιτούμενο χρόνο στους δανειστές της, έτσι ώστε να λεηλατήσουν τη δημόσια και ιδιωτική της περιουσία, αφού προηγουμένως υπεξαίρεσαν τις τράπεζες.

Ολοκληρώνοντας, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να παραπλανήσω με τη σειρά μου τους Έλληνες, ευχόμενος Καλή Χρονιά. Επομένως θα αρκεσθώ στο Καλή Πρωτοχρονιά, με υγεία και ευτυχία – καθώς επίσης με ψυχική δύναμη, την οποία θα χρειαστούμε το 2017, ελπίζοντας πως θα βρεθεί επιτέλους κάποιος τρόπος συνεννόησης των κομμάτων, έστω στην άκρη του γκρεμού, οπότε θα τα καταφέρουμε.

πηγή:http://www.analyst.gr/2016/12/31/mithoi-kai-anoisies/

Το 2017 ανακηρύχθηκε ως Έτος Εθνοφυλάκων και Εφέδρων.

«Με απόφαση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας και του Γενικού Επιτελείου Στρατού, φέτος, το 2017, θα είναι το Έτος Εθνοφυλάκων και Εφέδρων. 

Οι Εθνοφύλακές μας και οι Έφεδροι δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής του Έλληνα στην προσφορά στις Ένοπλες Δυνάμεις και στη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.

Θέλω να διαβεβαιώσω όλους τους Εθνοφύλακές μας, αλλά και τους Εφέδρους, ότι πλέον με συντονισμένες ενέργειες θα μπορέσουμε να τους δώσουμε τη δυνατότητα για καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερο συντονισμό και συμμετοχή τους στην Εθνική Άμυνα της πατρίδας μας».

H Εκδήλωση μας για τον Ερχομό του Νέου Χρόνου (4 Video)

     

   

























Μέσα σε γιορτινή ατμόσφαιρα,  ευχάριστο κλίμα, εξαιρετική διάθεση και πολύ μεγάλη συμμετοχή συναδέλφων, πραγματοποιήθηκε, στο Γραφείο του παραρτήματός μας, η εκδήλωση μας, για τον ερχομό του νέου χρόνου.
    
  Τα κάλαντα μας έψαλλαν
   .  Η φιλαρμονική του Ν. Σκουφά (από το δρόμο).
  .  Πολλές ομάδες μικρών παιδιών που πέρασαν από το Παράρτημα μας

  .  Η χορωδία του ΚΕΝ  Άρτας, που ήταν, για μια ακόμη φορά εξαιρετική, όχι μόνο στα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, αλλά και στα δημοτικά τραγούδια, με κορύφωση τα "καγκέλια"  (Video)



Καλή Χρονιά και Ευτυχισμένο το 2017

                            ήρθαν και τα καγκέλια   (video)

Λίγο πριν το τέλος της γιορτής, τα παιδιά και τα εγγόνια μας είπαν κι αυτά τα κάλαντα (video)

Πώς θα «χτίζεται» το αφορολόγητο στην εποχή της κάρτας

Άμεσα, με την πραγματοποίηση της συναλλαγής, και σε πραγματικό σχεδόν χρόνο θα «χτίζουν» το αφορολόγητο που δικαιούνται μισθωτοί και συνταξιούχοι για τα εισοδήματα του 2017, όταν κάνουν συναλλαγές με κάρτα ή άλλους ηλεκτρονικούς τρόπους, όπως το e-banking ή το mobile banking. Οι τράπεζες και η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων δουλεύουν ήδη πάνω στην εφαρμογή μέσω της οποίας θα καταγράφονται και θα αποστέλλονται σχεδόν σε πραγματικό χρόνο οι ηλεκτρονικές συναλλαγές, είτε αυτές γίνονται στο κατάστημα είτε μέσω υπολογιστή ή κινητού.

Η εφαρμογή θα επιτρέπει και στον φορολογούμενο να μπαίνει κάθε μήνα στην ειδική υπηρεσία που θα δημιουργηθεί στο Taxis, προκειμένου να διαπιστώνει κατά πόσον οι συναλλαγές που έχει πραγματοποιήσει μέσω «πλαστικού χρήματος» ή μέσω e-banking έχουν καταγραφεί από το σύστημα και αθροίζουν το ποσό που πρέπει να συγκεντρώσει για να «χτίσει» το αφορολόγητο για τα εισοδήματα του 2017. Η έκπτωση φόρου είναι 1.900 έως 2.100 ευρώ και προϋποθέτει κάποιος να συγκεντρώσει αποδείξεις ανάλογα με το ύψος του εισοδήματός του ως εξής:

• 10% για εισόδημα έως 10.000 ευρώ, δηλαδή δαπάνες 1.000 ευρώ.

• 15% για εισόδημα από 10.000,01 έως 30.000 ευρώ, δηλαδή δαπάνες 4.000 ευρώ.

• 20% για εισόδημα από 30.000,01 και άνω, δηλαδή για εισόδημα 40.000 ευρώ οι δαπάνες μέσω καρτών θα πρέπει να ανέρχονται σε 6.000 ευρώ, για εισόδημα 50.000 ευρώ οι δαπάνες θα πρέπει να είναι 8.000 ευρώ κ.ο.κ.

Οι επιχειρήσεις

Βασικός πόλος στην όλη διαδικασία είναι οι επιχειρήσεις, οι οποίες θα πρέπει να δηλώσουν έναν ή περισσότερους επαγγελματικούς λογαριασμούς μέσω των οποίων θα δέχονται τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Η εφαρμογή θα μπορεί να ενημερώνει τον πελάτη όταν αυτός κάνει την πληρωμή του μέσω Internet banking, αν ο εν λόγω λογαριασμός είναι δηλωμένος ως επαγγελματικός, δηλαδή αυτός μέσω του οποίου η συναλλαγή μετράει για το αφορολόγητο. Απώτερος στόχος είναι το ποσό που δηλώνει μια επιχείρηση ως έσοδο μέσω ηλεκτρονικών πληρωμών να αποτελέσει και βάση σύγκρισης για τη διασταύρωση του εισοδήματος που δηλώνει ένας έμπορος ή ένας επαγγελματίας από την εμπορική ή την επαγγελματική του δραστηριότητα.

Οι τράπεζες εκτιμούν ότι θα είναι έτοιμες να θέσουν σε λειτουργία τη σχετική εφαρμογή σε ένα περίπου δίμηνο, χρόνος που σημαίνει ότι τους δύο πρώτους μήνες του έτους οι συναλλαγές που θα γίνουν ηλεκτρονικά θα πρέπει να καταγραφούν με άλλον τρόπο και να συγκεντρωθούν, εν συνεχεία, απολογιστικά από το τραπεζικό σύστημα. Πρόκειται για μία ακόμη προχειρότητα από την πλευρά της κυβέρνησης, που έφερε προς ψήφιση το νομοσχέδιο λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου, ενώ σε εκκρεμότητα είναι ακόμη οι υπουργικές αποφάσεις που θα προσδιορίζουν ποιες ακριβώς δαπάνες γίνονται αποδεκτές για το «χτίσιμο» του αφορολογήτου.

Σύγχυση υπάρχει ακόμη και ως προς το κατά πόσον στο αφορολόγητο θα μετρούν οι δαπάνες για ηλεκτρικό ρεύμα, κινητή τηλεφωνία ή ύδρευση, με δεδομένα τα προβλήματα που έχουν διαπιστωθεί στη διάκριση αυτών των συναλλαγών από τα σημεία που δεν είναι το επίσημο εμπορικό δίκτυο της επιχείρησης.

Φως, νερό, τηλέφωνο

Πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου, π.χ., ο λογαριασμός της ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΗ ή της τηλεφωνίας μπορεί να πληρωθεί σε ένα σούπερ μάρκετ με χρέωση της χρεωστικής ή πιστωτικής κάρτας, χωρίς ωστόσο η απόδειξη της κάρτας να αναφέρει ότι πρόκειται, π.χ., για πληρωμή του νερού ή του ηλεκτρικού ρεύματος και όχι και αγορά τροφίμων. Αντίστοιχα, το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και για τα εκατοντάδες άλλα μικρά εμπορικά καταστήματα, πολλά από τα οποία έχουν τοποθετήσει τερματικά POS και δέχονται όλες τις συναλλαγές, χωρίς να μπορεί να γίνει διάκριση σε τι αφορά η ηλεκτρονική πληρωμή. Οι τράπεζες, πάντως, δηλώνουν αισιόδοξες και ανεβάζουν την πρόβλεψή τους για το ύψος των συναλλαγών που μπορεί να γίνουν ειδικά με το πλαστικό χρήμα το 2017 στα 20 δισ. ευρώ από 15 δισ. ευρώ που είναι η εκτίμηση για το 2016, χωρίς σε αυτές να περιλαμβάνονται οι συναλλαγές που πραγματοποιήθηκαν το 2016 από αλλοδαπούς κατόχους καρτών και οι οποίες ανεβάζουν τον τζίρο της αγοράς στα 17 δισ. ευρώ περίπου.

Η ενίσχυση του «πλαστικού χρήματος» με επιπλέον συναλλαγές 5 δισ. ευρώ το 2017 παραπέμπει σε αύξηση 33%, και κατά ένα μέρος στην αύξηση αυτή θα συμβάλλει και η ενίσχυση που θα δεχθεί η χρήση των χρεωστικών και των πιστωτικών καρτών από το «χτίσιμο» του αφορολογήτου. Οι τράπεζες χαρακτηρίζουν θετική εξέλιξη τη θεσμοθέτηση του μέτρου, κυρίως γιατί θα λειτουργήσει ως μέσο εξοικείωσης των πολιτών με τη χρήση του «πλαστικού χρήματος». Αν και οι ηλεκτρονικές συναλλαγές που απαιτούνται για το «χτίσιμο» αφορολόγητου ορίου είναι μικρές σε αξία, το μέτρο, όπως σημειώνουν τραπεζικά στελέχη, «θα λειτουργήσει θετικά στην αγορά».

πηγή:http://www.kathimerini.gr/889921/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/pws-8a-xtizetai-to-aforologhto-sthn-epoxh-ths-kartas

Έντυπη