Η Ελλάδα Τελείωσε

Αρκετοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί ή/και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα: ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε να επαναστατήσει, ούτε καν να κατευθυνθεί προς τα άκρα δεξιά ή αριστερά.

..«Η ύφεση (depression), στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα από το 2009, είναι ιστορικά σχεδόν μοναδική, όσον αφορά το μέγεθος και τη κτηνωδία της. Αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η Ελλάδα λειτουργεί ακόμη δημοκρατικά, έστω σε κάποιο βαθμό» (P. Krugman, σε πρόσφατη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης).

.Άποψη

Η Ελλάδα έχει τελειώσει, φαίνεται πια από παντού. Η πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία που προηγήθηκε της οικονομικής, φτάνει στα τελευταία της στάδια – με τη διαπλοκή και τη διαφθορά να έχουν καλύψει σχεδόν ολόκληρο το κομματικό τοπίο. Υπάρχουν πλέον ελάχιστες ελπίδες αποφυγής του μοιραίου (πτώχευση και παράλληλο νόμισμα στο ευρώ, εάν όχι πληθωριστική δραχμή), εάν εξαιρέσει κανείς τυχόν εξωτερικές εξελίξεις. Λογικά επομένως ο Αμερικανός οικονομολόγος απορεί για το ότι λειτουργεί ακόμη η Δημοκρατία, αν και σε κάποιο μικρότερο βαθμό, όπως ο ίδιος επισημαίνει.

Η αιτία είναι ίσως το ότι, η αριστερά στην Ελλάδα έχει ηττηθεί κατά κράτος, προδίδοντας μόνη της τον εαυτό της και τα ιδανικά της, ενώ τα εθνικιστικά κινήματα είναι εξαιρετικά «υποτονικά» για να μην τα χαρακτηρίσω διαφορετικά – σε αντίθεση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, οι οποίες βιώνουν πολύ λιγότερα προβλήματα.

Το γεγονός αυτό προκαλεί μεγάλες απορίες σε μία σειρά ερευνητών της ελληνικής κρίσης, οι οποίοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί ή/και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα. Ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε να επαναστατήσει, ούτε καν να κατευθυνθεί προς τα άκρα δεξιά ή αριστερά.

Αντίθετα, ακόμη και στην ευημερούσα Γερμανία παρατηρείται άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων, των έντονα δεξιών (AfD) ή αριστερών (Die Linke), με τη δημιουργία ακόμη περισσότερων. Παράδειγμα το «κίνημα της ταυτότητας», το οποίο έχει τις ρίζες του στη Γαλλία, έγινε διάσημο στην Αυστρία και αναπτύσσεται πια στη χώρα της καγκελαρίου.Διακριτικό του σήμα το ελληνικό Λάμδα σε μία κίτρινη σημαία, από το κινηματογραφικό έργο «Οι 300» Σπαρτιάτες του Λεωνίδα! (εικόνα).

Συνεχίζοντας, δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον του πρωθυπουργού, ενώ ζήτησα την παραίτηση του απλά και μόνο για το καλό της Ελλάδας – θεωρώντας πως είναι μία από τις ελάχιστες λύσεις που έχει στη διάθεση της η πατρίδα μας (άρθρο). Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι, δεν ήταν δική του δουλειά να αποφασίσει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν κτηνωδώς οι δανειστές σε όλες τις κυβερνήσεις-υποχείρια τους, μετά την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ.

Άλλωστε, στη βασικότερη χρονική στιγμή της διαπραγμάτευσης, ο ίδιος δρομολόγησε πολύ σωστά ένα δημοψήφισμα – έτσι ώστε να αποφασίσουν οι Πολίτες εάν ήθελαν τη συνέχεια της γερμανικής κατοχής και της πολιτικής λιτότητας ή όχι. Μίας πολιτικής που καταστρέφει μεθοδικά την οικονομία της χώρας, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της. Μίας πολιτικής που έχει στόχο τη μετατροπή των Ελλήνων σε σκλάβους χρέους των δανειστών, χωρίς καμία απολύτως προστασία από το διαλυμένο πλέον κοινωνικό τους κράτος και τη Δικαιοσύνη. Μίας πολιτικής που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως απροστάτευτο πειραματόζωο, για να μπορέσει μετά να εφαρμοσθεί χωρίς λάθη στους Πολίτες των άλλων χωρών.

Στα πλαίσια αυτά οι Έλληνες αποφάσισαν με πλειοψηφία 61,5% εναντίον της συγκεκριμένης πολιτικής, αναλαμβάνοντας όλο το ρίσκο, ακόμη και αυτό της εξόδου από την  Ευρωζώνη – παρά τις κλειστές τράπεζες και τις άλλες απειλές εκ μέρους τόσο της εγχώριας, όσο και της διεθνούς ελίτ, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού ιερατείου. Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα δικαίωμα να τους αγνοήσει, αποφασίζοντας μόνος του εάν υπάρχει εναλλακτική λύση ή όχι.

Αυτή ήταν η εντολή των Πολιτών, ενώ η δική του δουλειά ήταν να ακολουθήσει τη μαζική κινητοποίηση, σεβόμενος αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία πιστεύοντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – όλους εκείνους, για τους οποίους αποτελούσε την τελευταία ελπίδα. Δεν είχε το δικαίωμα σε καμία περίπτωση να δολοφονήσει αυτήν την ελπίδα, επιλέγοντας την πολιτική του καριέρα εις βάρος της πατρίδας του – κάτι που δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ οι Έλληνες, όσες δεκαετίες και αν περάσουν, όσο συμπαθής και αν τους είναι. Μπορεί βέβαια να είμαι άδικος και να κάνω λάθος εκτιμήσεις, αλλά αυτή είναι η άποψη μου – την οποία θεωρώ υποχρέωση μου να αναφέρω δημόσια, ανεξάρτητα από το κόστος

Ιάκωβος Ιωάννου

πηγή:http://www.analyst.gr/2016/09/23/i-ellada-teliose/

Ο σιωπών δοκεί συναινείν

Όταν οι ιθαγενείς δεν θέλουν να καταλάβουν πως η σιωπή ερμηνεύεται ως αποδοχή ή συναίνεση, καθώς επίσης πως το αντίτιμο του φόβου είναι η δουλεία, τότε η καταστροφή δεν αποφεύγεται – ενώ δεν θα είναι μόνο οικονομική αλλά, επί πλέον, εθνική.    

.«Κάτω από τις συνθήκες που βιώνουμε, η σιωπή δεν είναι χρυσός, αλλά «λίβανος και σμύρνα» – επειδή η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση, αφού όποιος σιωπά φαίνεται πως συναινεί κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Δεν έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να σιωπάμε, αφού σωπαίνοντας εμφανιζόμαστε ως αποδεχόμενοι ή ανεχόμενοι τα όσα γίνονται.

Σε τέτοιες στιγμές, σαν τις σημερινές, το ουσιώδες είναι να προστατεύει κανείς τον εαυτό του όχι από τη δίωξη, αλλά από τον εξευτελισμό. Να περισώνει την αξιοπρέπειά του ως ανθρώπου, ως Πολίτη και ως επιστήμονα. Να κατανοεί τη σημασία της πολιτικής ελευθερίας, ως ιστορικής κατάκτησης για την παραπέρα εξέλιξη του κοινωνικού βίου – ως προϋπόθεση για τη γενικότερη απελευθέρωση και καταξίωση του ανθρώπου. Επειδή δε θεωρία και πράξη είναι αλληλένδετες, το ουσιώδες είναι να μείνει κανείς ελεύθερος, όρθιος και αλύγιστος απέναντι στους καταναγκαστικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατούντων.

Θερμή παράκληση λοιπόν, τουλάχιστον να μην επιτρέψουμε να μας «εξανδραποδίσουν». Να διατηρήσουμε, μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους αυτούς καιρούς, άγρυπνη και ανυπόταχτη τη σκέψη μας –  να περιφρουρήσουμε την υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής μας, να κρατήσουμε στητό και αγέρωχο το ανάστημά μας.

Αν δε η Εξουσία που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους μας πει ότι, ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο δεν είμαστε φρόνιμοι και νομοταγείς Πολίτες, ας της αποδείξουμε πως καλός Πολίτης είναι μόνο ο ελεύθερος Πολίτης – ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος Πολίτης.

Ας της υπενθυμίσουμε επί πλέον ότι, ο Περικλής είχε πει τα εξής στον «Επιτάφιο»: «Όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του, δεν είναι φιλήσυχος, αλλά άχρηστος, αχρείος Πολίτης» – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε, στις σημερινές, δύσκολες για την Ελλάδα και τους Έλληνες περιστάσεις, τα λόγια του Κάλβου: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι – θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία».

Τέλος πως, κατά το Θουκυδίδη: «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς – αλλά, επίσης, εκείνος που, ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, επάνω στους οποίους άρχει» (Δανέζης με πολλές παρεμβάσεις).

.Άποψη

Πάνω από το 35% των Ελλήνων ευρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυτης φτώχειας, καθώς επίσης του κοινωνικού αποκλεισμού – ενώ τα τρία από τα τέσσερα νοικοκυριά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν έγκαιρα τους λογαριασμούς τους. Η αγοραστική δύναμη των Πολιτών συρρικνώνεται ραγδαία, σχεδόν το 70% αγοράζει από τα καταστήματα μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ενώ η δαπάνες για τρόφιμα έχουν μειωθεί κατά 24% – με την υπερβολική φορολόγηση να καθιστά εντελώς αδύνατες τις επενδύσεις, άρα την ανάπτυξη, οδηγώντας στη χρεοκοπία τη μία επιχείρηση μετά την άλλη.

Παρά το ότι δε όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με τις συντάξεις των ηλικιωμένων, επειδή το θέμα «πουλάει» περισσότερο, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η νέοι – από την απασχόληση των οποίων εξαρτώνται άλλωστε οι συντάξεις. Όταν όμως το 60% αδυνατεί να βρει δουλειά, είναι λογικό να μη διακρίνει καμία προοπτική για το μέλλον, βυθιζόμενο στην κατάθλιψη – γεγονός που σημαίνει ότι, δημιουργούνται σταδιακά οι προϋποθέσεις της καταστροφής πολλών μελλοντικών γενεών.

Από την άλλη πλευρά η συνεχής ενασχόληση με τις συντάξεις, οι οποίες ήταν πράγματι υπερβολικά υψηλές στο παρελθόν, σημαίνει ότι οι Έλληνες ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και καθόλου για τα παιδιά τους – οπότε δεν είναι καθόλου λογικό να ενδιαφέρονται οι Γερμανοί για ανθρώπους που αδιαφορούν εντελώς για τα δικά τους παιδιά.

Περαιτέρω, στην Ελλάδα επικρατεί μία τρομακτική, εκκωφαντική σιωπή εκ μέρους των Πολιτών της – μία συλλογική αποχαύνωση, η οποία ασφαλώς ερμηνεύεται από τις δυνάμεις κατοχής ως συναίνεση και αποδοχή των μέτρων που της επιβάλλονται. Πόσο μάλλον όταν οι κύριοι ένοχοι της ελληνικής τραγωδίας συνεχίζουν να κατέχουν δημόσια αξιώματα, παραμένοντας ατιμώρητοι (άρθρο) – ενώ οι Έλληνες παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ποιοί κυβερνούν τη χώρα, καθώς επίσης ποιές ακριβώς είναι οι προθέσεις τους, τοποθετώντας βολικά στο στόχαστρο την κυβέρνηση και την αριστερά.

Από την πλευρά της κυβέρνησης τώρα, δεν είναι λιγότερο ένοχη όταν απλά εκτελεί τις εντολές των δανειστών, επειδή έχει επιλεγεί δημοκρατικά από τους Πολίτες – αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, πρόδωσε ξεκάθαρα την πατρίδα της όσον αφορά το δημοψήφισμα (άρθρο), ενώ η ανικανότητα της ξεπερνάει κάθε φορά τα ανώτατα όρια του αποδεκτού.

Γνωρίζουμε βέβαια πως οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην έλλειψη ικανοτήτων, όπως είχε τονίσει ο Ροσφουκώ, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία – κυρίως όσον αφορά έναν πρωθυπουργό, από τον οποίο το μόνο που απαιτείται είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών του.

Στα πλαίσια αυτά, ο πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν να διορίζει σε υπουργικές θέσεις άτομα χωρίς καμία απολύτως εμπειρία, για να καλύπτει ενδεχομένως τις δικές του αδυναμίες – ούτε να εμπιστεύεται τις διαπραγματεύσεις που αφορούν το μέλλον των Ελλήνων, όπως τα εργασιακά, σε εντελώς ανεπαρκή στελέχη. Πόσο μάλλον όταν έχουν απέναντι τους επαρκέστατα άτομα του ΔΝΤ ή της Γερμανίας, με τα οποία είναι εντελώς αδύνατο να τα καταφέρουν – ειδικά όταν τα ταμεία της χώρας είναι άδεια, οπότε η εξάρτηση της είναι δεδομένη και απαιτούνται λεπτότατοι χειρισμοί.

Το μεγαλύτερο όμως ελάττωμα του πρωθυπουργού είναι οι καθυστερημένες αποφάσεις του, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως είναι καθυστερημένος – όπως στο θέμα της διαγραφής του χρέους, η οποία ήταν μεν εξαιρετικά σημαντική στις αρχές του 2015, όταν εκλέχθηκε, με την έννοια πως αρκούσε για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά αποτελεί πλέον παρελθόν. Σήμερα απαιτείται η επενδυτική βοήθεια της ΕΕ, καθώς επίσης μεγάλες παραχωρήσεις εκ μέρους των δανειστών – οι οποίοι μάλλον δεν είναι πρόθυμοι να τις αποδεχτούν, ειδικά όταν δεν έχουν απέναντι τους ικανούς συνομιλητές.

Εν τούτοις, όταν οι ιθαγενείς σιωπούν, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε μία από τις προηγούμενες ουσιαστικά κυβερνήσεις των εγκληματικών μνημονίων, τότε οι ευθύνες του πρωθυπουργού δεν είναι πολύ μεγαλύτερες, από την ανοησία της εκλογικής πλειοψηφίας – η οποία θέλει να πιστεύει πως το αντίτιμο του φόβου δεν είναι η δουλεία, ενώ δεν έχει ούτε την ελάχιστη αρετή και τόλμη των προγόνων της, όντας ικανή να αποδεχθεί εκτός από την καταδίκη των παιδιών της, ακόμη και το διαφαινόμενο εδαφικό διαμελισμό της χώρας.

Ιάκωβος Ιωάννου

πηγή:http://www.analyst.gr/2016/11/28/o-siopon-dokei-sinenein/

Η συνταγή της γενοκτονίας

Η λύση από την πλευρά των δανειστών είναι η μείωση του αριθμού των εξαρτημένων Ελλήνων (άνω των 65 και κάτω των 15 ετών), οπότε ο περιορισμός του προσδόκιμου ζωής, καθώς επίσης των γεννήσεων – άρα η χαμηλότερος συνολικός πληθυσμός, με προτίμηση φυσικά αυτές τις δύο ηλικιακές ομάδες.

.«Το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες ζητούν τη βοήθεια του, δημιουργεί συνθήκες πολέμου, όπου όμως ο στόχος του είναι ο θάνατος του άμαχου πληθυσμού, χωρίς να προκληθούν ζημίες στα περιουσιακά τους στοιχεία – αφού οι εντολείς του θέλουν να τα αγοράσουν σε όσο το δυνατόν πιο εξευτελιστικές τιμές.

Με απλά λόγια, πετάει όσο πιο πολλούς επιβάτες μπορεί από το καράβι που πλέει στην τρικυμισμένη θάλασσα, για να σωθούν οι υπόλοιποι και να μεταβληθούν σε σκλάβους χρέους – γεγονός που επεξηγεί τη φράση περί του πικρού φαρμάκου που όμως εξυγιαίνει την οικονομία της χώρας, χωρίς φυσικά καμία ωφέλεια για τους ιθαγενείς κατοίκους της«.

.Ανάλυση    

Όπως αναφέρθηκε στην ανάλυση «Η οικονομική στασιμότητα», με το «δείκτη εξάρτησης» μετράται η δυνατότητα ανάπτυξης μίας χώρας, με κριτήριο τον πληθυσμό, καθώς επίσης τον αριθμό των εργαζομένων της. Ειδικότερα, για την εύρεση του δείκτη εξάρτησης διαιρείται ο αριθμός του πληθυσμού κάτω των 15 ετών και άνω των 65, με τον πληθυσμό μεταξύ 15 ετών και 65 ετών – με αυτούς δηλαδή που ευρίσκονται σε εργάσιμη ηλικία, όπου λαμβάνεται ως δεδομένο ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 8%.

Συνήθως ο οικονομικός αυτός δείκτης είναι κάτω από το 1, επειδή ο αριθμητής είναι σχεδόν πάντοτε χαμηλότερος από τον παρανομαστή. Δηλαδή, ο αριθμός των εξαρτημένων είναι μικρότερος από τον αριθμό των εργαζομένων, οπότε αφενός μεν μπορεί να συντηρηθούν οι μη εργαζόμενοι, αφετέρου αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης μίας χώρας – με την προϋπόθεση βέβαια πως θα διενεργούνται φυσιολογικές επενδύσεις. Στην Ελλάδα τώρα οι αριθμοί έχουν ως εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη Ελλάδας

Συνολικός πληθυσμός (Ιούλιος 2016)	10.773.253 (93% Έλληνες, 7% ξένοι).
Εργαζόμενοι (από 15 έως 65 ετών)	4.791.000
Μη εργαζόμενοι (εξαρτημένοι)	5.982.253
Φυσιολογική ανεργία 8%	383.280
Θεωρητικά εργαζόμενοι	4.407.720
Δείκτης Εξάρτησης Α	1,36 (= 5.982.253 / 4.407.720)
Πραγματική ανεργία 25%	1.197.750
Πραγματικά εργαζόμενοι	3.593.250
Δείκτης εξάρτησης Β (πραγματικός)	1,66 (5.982.253 / 3.593.250)

Πηγή: CIA Fact book

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία, ο δείκτης εξάρτησης της χώρας πριν από την κρίση ήταν ήδη προβληματικός, αφού υπερέβαινε το 1(1,36) – με την έννοια πως δεν εξασφάλιζε την ανάπτυξη στην οικονομία, ούτε τη συντήρηση των μη εργαζομένων από τους εργαζομένους.

Σήμερα ο δείκτης αυτός έχει επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό από την ανεργία, φτάνοντας στο 1,66 – γεγονός που σημαίνει ότι, σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 1,66 άτομα που δεν εργάζονται και οφείλει να συντηρεί, ενώ η οικονομία δεν αναπτύσσεται.

Περαιτέρω, με στόχο τη σύγκριση όσον αφορά το συγκεκριμένο δείκτη, παραθέτουμε τα αντίστοιχα επίσημα μεγέθη της Γερμανίαςστον Πίνακα ΙΙ:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη Γερμανίας

Συνολικός πληθυσμός (Ιούλιος 2016)	80.722.792 (91,5% Γερμανοί, 8,5% ξένοι).
Εργαζόμενοι (από 15 έως 65 ετών)	45.000.000
Μη εργαζόμενοι (εξαρτημένοι)	35.722.792
Φυσιολογική ανεργία 8%	3.600.000
Θεωρητικά εργαζόμενοι	41.400.000
Δείκτης Εξάρτησης Α	0,86 (= 35.722.792 / 41.400.000)
Πραγματική ανεργία 4,6%	2.070.000
Πραγματικά εργαζόμενοι	42.930.000
Δείκτης εξάρτησης Β (πραγματικός)	0,83 (35.722.792 / 42.930.000)

Πηγή: CIA Fact book

Όπως φαίνεται καθαρά, ο δείκτης εξάρτησης της Γερμανίας δεν ήταν και δεν είναι τόσο προβληματικός, αφού σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχεί λιγότερο από ένα άτομο που δεν εργάζεται και οφείλει να συντηρεί– ενώ έχει καλυτερεύσει λόγω της μείωσης της ανεργίας, οπότε λογικά ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της αυξήθηκε από το 0,4% το 2013, στο 1,6% το 2014 και στο 1,5% το 2015.

Η ανάπτυξη δε της χώρας θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη, εάν διενεργούνταν παράλληλα περισσότερες επενδύσεις από το δημόσιο, καθώς επίσης από τις επιχειρήσεις της – κάτι που όμως δεν συμβαίνει οπότε η Γερμανία, για να μειώσει περισσότερο το δείκτη εξάρτησης, αύξησε την ηλικία συνταξιοδότησης στα 67 έτη

Φυσικά η Γερμανία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, ήταν σε θέση να κάνει, αφού δεν έχει ουσιαστικά ανεργία. Με τον τρόπο αυτό διόρθωσε επίσης σε κάποιο βαθμό το ασφαλιστικό της, το οποίο παρουσιάζει προβλήματα λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής – αν και οι συντάξεις είναι χαμηλότερες από αυτές της Ελλάδας στο παρελθόν.

Η αδυναμία ανάπτυξης της Ελλάδας

Συνεχίζοντας είναι προφανές ότι, η Ελλάδα με δείκτη εξάρτησης στο 1,66% δεν είναι δυνατόν να έχει βιώσιμη ανάπτυξη, μακροπρόθεσμα σταθερή δηλαδή, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διενεργούνταν επενδύσεις – κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί, εάν δεν επιλυθεί το πρόβλημα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων, καθώς επίσης όσο οι τράπεζες ευρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας. Εκτός αυτού είναι φανερό το πρόβλημα του ασφαλιστικού, επίσης λόγω του υψηλού δείκτη εξάρτησης – οπότε η επίλυση του, όσο δεν καλυτερεύει ο δείκτης αυτός, είναι κάτι περισσότερο από ουτοπική.

Επί πλέον επιβάλλεται στην Ελλάδα η εξοντωτική πολιτική των μνημονίων, η οποία δεν επιτρέπει ελπίδες όσον αφορά την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης – η οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέες επενδύσεις. Παράλληλα, η μη διενέργεια επενδύσεων είναι αδύνατον να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, οπότε τις εξαγωγές(δηλαδή την εκμετάλλευση της ζήτησης άλλων χωρών), ακόμη και αν οι μισθοί των εργαζομένων μηδενίζονταν.

Επομένως, η μοναδική λύση από την πλευρά των δανειστών είναι εν πρώτοις η διόρθωση του συντελεστή εξάρτησης, έτσι ώστε να πέσει κάτω από τη μονάδα – γεγονός που σημαίνει τη μείωση του πληθυσμού άνω των 65 και κάτω των 15 ετών. Κατ’ επακόλουθο, ο στόχος είναι ο περιορισμός του προσδόκιμου ζωής, καθώς επίσης των γεννήσεων– άρα η μείωση του συνολικού πληθυσμού, με προτίμηση βέβαια αυτές τις δύο ηλικιακές ομάδες.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο εφαρμόζονται τα γνωστά μέτρα του περιορισμού του κοινωνικού κράτους, της μείωσης των συντάξεων και των εισοδημάτων, της υπερβολικής αύξησης της φορολογίας κοκ. – με αποτέλεσμα αφενός μεν να πεθαίνουν πιο γρήγορα οι ηλικιωμένοι, αφετέρου να μην γεννούν παιδιά οι νέοι, αφού αδυνατούν να τα φροντίσουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό μειώνεται ραγδαία ο πληθυσμός σε όποιες χώρες εισβάλλει το ΔΝΤ για να τις «βοηθήσει» – όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας, ο πληθυσμός της οποίας μειώθηκε τότε κατά 15 εκ. άτομα (ανάλυση).

Ήδη δε στην Ελλάδα οι θάνατοι έχουν υπερβεί κατά πολύ τις γεννήσεις (19.934 περισσότεροι), οπότε ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 6% το 2015 (πηγή) – κάτι που φυσικά θα συνεχιστεί στο μέλλον, έως ότου αποκατασταθεί ο δείκτης, αφού η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή/και η είσοδος μεταναστών με στόχο την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, λόγω της ανεργίας. Ως εκ τούτου, η λύση απαιτεί τη μείωση του αριθμητή (πληθυσμού) και όχι την αύξηση του παρανομαστή (εργατικού δυναμικού) – ενώ μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά είναι η αλήθεια, τεκμηριωμένη πολλές φορές στην ιστορία.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, όλες οι συζητήσεις περί κλεισίματος της αξιολόγησης για να πάρουμε την επόμενη «δόση» μας, καθώς επίσης για να ανοίξει το θέμα της «απομείωσης» του χρέους (παραπλανητική ασφαλώς αναφορά, αφού δεν πρόκειται για διαγραφή), τεκμηριώνουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο το μέγεθος της ανοησίας όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων μας – αφού υπέγραφαν τα μνημόνια της γενοκτονίας, έναντι τεραστίων ανταλλαγμάτων εκ μέρους της χώρας και μίας απλής υπόσχεσης συζήτησης του χρέους εκ μέρους των δανειστών, την οποία φυσικά δεν υπέγραψαν ποτέ.

Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση παρακαλάει τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, όταν τόσο αυτή, όσο και η προηγούμενη ήθελαν να το διώξουν, είναι καλύτερα να μην το κρίνουμε καθόλου – αφού θα κινδυνεύαμε να χαρακτηρισθούμε αγενείς.

Όσον αφορά τώρα τη δήθεν ωφέλεια του PSI (ανάλυση), της χρεοκοπίαςτης χώρας δηλαδή με όλα τα μειονεκτήματα και χωρίς κανένα πλεονέκτημα, πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να πιστεύει πως τα περίπου 40 δις € που κόστισε τελικά στους δανειστές άξιζαν τα παρακάτω «ανταλλάγματα» εκ μέρους μας:

(1) τη χρεοκοπία των τραπεζών που ήδη μας κόστισε πάνω από 40 δις €, ενώ με τις εγγυήσεις του δημοσίου κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί,(2) τις ζημίες των δημοσίων οργανισμών από τη διαγραφή(3) τις ζημίες των ιδιωτών ομολογιούχων(4) την πλήρη απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας (5) το αγγλικό δίκαιο που επιβλήθηκε στο κράτος και στις εταιρείες του 6) την αδυναμία μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε τυχόν εθνικό νόμισμα, οπότε την απαγόρευση της πτώχευσης (7) την υποθήκευση και λεηλασία ολόκληρης της περιουσίας του κράτους (8) τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, (9) την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας (10) το διεθνή εξευτελισμό μας (11) τη γενοκτονία που συντελείται (12) την εδαφική μας ακεραιότητα που ήδη κινδυνεύει κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, είναι κατά την άποψη μας καλύτερο ένα οδυνηρό τέλος, το οποίο θα επέτρεπε επί πλέον την τιμωρία όλων όσων συμμετείχαν στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση), από μία οδύνη δίχως τέλος – αφού, εάν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, το μέλλον μας διαγράφεται πολύ πιο σκοτεινό (άρθρο).

Analyst Team

Η Ημερίδα της Δνσης Αστυνομίας Άρτας: «Ναρκωτικά και Κοινωνία: Μια προσέγγιση του προβλήματος»

Απονομή Διαμνημόνευσης Αστέρα Αξίας και Τιμής σε φορείς διατήρησης και διάδοσης της ιστορικής μνήμης του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 - 1959. ΒΙΝΤΕΟ

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, συνοδευόμενος από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη ΠΝ, τον Αρχηγό ΓΕΣ Αντιστράτηγο Βασίλειο Τελλίδη και τον Αρχηγό ΓΕΑ Αντιπτέραρχο (Ι) Χρήστο Βαΐτση, απένειμε τη Διαμνημόνευση Αστέρα Αξίας και Τιμής στο Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955 - 1959, στο Ίδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955 - 1959 και στους Συνδέσμους Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955 - 1959 για τη συμβολή τους στη διατήρηση και διάδοση της ιστορικής μνήμης του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, στο χαιρετισμό που απηύθυνε, είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Με εθνική υπερηφάνεια συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να απονείμουμε τη Διαμνημόνευση του Αστέρα Αξίας και Τιμής στο Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959, στο Ίδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955 -1959, καθώς και στους Συνδέσμους Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955 - 1959.

Η διαμνημόνευση του Αστέρα Αξίας και Τιμής που σας δίνεται, απονέμεται σε ιδιώτες για εξαιρετικές πράξεις και υπηρεσίες που αποβαίνουν επ’ ωφελεία των Ενόπλων Δυνάμεων και του ελληνικού Έθνους.

Και εσείς με την πολύχρονη παρουσία σας, τις διαρκείς προσπάθειες σας και τον αέναο αγώνα σας, συμβάλλετε στη διάδοση και τη διατήρηση της μνήμης του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 και μέσω αυτού στην καλλιέργεια των αξιών και παραδόσεων του έθνους.

Σήμερα τιμούμε και μνημονεύουμε, επίσης, τους αθάνατους ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.

Ενός αγώνα που σαν το προαιώνιο πρόσταγμα της ιστορίας μας καταξιώθηκε ως το ηρωικό ξέσπασμα ενός λαού, που δεν μπορούσε πια να βαστάξει το ζυγό της σκλαβιάς και της ταπείνωσης.

Ήταν αγώνας αυτοδιάθεσης και ελευθερίας, στο κάλεσμα του οποίου ανταποκρίθηκε σύσσωμος ο κυπριακός ελληνισμός, δίνοντας μαθήματα ηρωισμού και αληθινού πατριωτισμού στους ξένους κατακτητές.

Ενός αγώνα άνισου, με αίμα που χύθηκε πολύ, με βασανιστήρια απάνθρωπα. Το πείσμα όμως του λαού μας για ελευθερία και η θυσία των αγωνιστών του 1955-1959, είχε ως τελικό αποτέλεσμα τον τερματισμό της επαίσχυντης και απαρχαιωμένης αποικιοκρατικής κατοχής του νησιού και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου.

Μνημονεύουμε τον Γρηγόρη Αυξεντίου, που με τον θάνατό του έδωσε συνέχεια στις μεγάλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, πρόσφατα δε απονείμαμε στον «αετό του Μαχαιρά», ως ελάχιστο φόρο τιμής, το βαθμό του Αντιστρατήγου, τον Κυριάκο Μάτση, που με τη ζωή και τη θυσία του επιβεβαίωσε, ότι «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».

Τους ελεύθερους πολιορκημένους του αχυρώνα, του Λιοπετρίου, που νίκησαν τον φόβο του θανάτου αρνούμενοι να παραδοθούν.

Μνημονεύουμε τους εννιά απαγχονισθέντες, με τελευταίο το μαθητή και ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που μέσα από τα παγερά, ανήλια κελιά των κεντρικών φυλακών δε δείλιασαν μπροστά στην αγχόνη και θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Αλλά και τόσους άλλους.

Η κληρονομιά που μας αφήνουν είναι μεγάλη. Το εθνικό και ανθρώπινο μήνυμα της ΕΟΚΑ, είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η συλλογικότητα, που είναι οι φάροι που πρέπει να μας καθοδηγούν και στη σημερινή εποχή.

Μας υποδεικνύουν το δρόμο που πρέπει και σήμερα να ακολουθήσουμε. Το δρόμο του καθήκοντος, της συστράτευσης για την επίτευξη των κοινών στόχων. Μπορούν να γίνουν η πυξίδα μας για το μέλλον. Διότι πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως λαός χωρίς μνήμη, είναι λαός χωρίς μέλλον.

Και αυτό εμείς στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, το έχουμε θέσει ως ένα σημαντικό στόχο. Να αναδείξουμε μορφές και πρωταγωνιστές, να τιμήσουμε τους εν ζωή ήρωες μας αλλά και αυτούς που έφυγαν, προβάλλοντας το έργο τους, μέσω του οποίου προβάλλονται και οι αρετές, αλλά και οι δυνάμεις του Γένους.

Σκοπός μας είναι να αποκαταστήσουμε τις αδικίες της ιστορίας και αυτό αφορά και τον αγώνα των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της εισβολής και της κατοχής στην Κύπρο. Θα αποδοθούν όλες οι πρέπουσες τιμές, έστω και μετά από τόσα χρόνια. Γιατί το οφείλουμε στους ήρωες.

Κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για τον κυπριακό ελληνισμό που συνεχίζει ακόμα να αγωνίζεται για την απελευθέρωση κατεχομένων εδαφών και για την αποκατάσταση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που καταπατεί βάναυσα εδώ και χρόνια ο τουρκικός Αττίλας.

Και η μάνα Ελλάδα θα στέκεται σταθερός συμπαραστάτης, πάντα στο πλευρό της Κύπρου, ειδικά σήμερα που βρίσκονται σε εξέλιξη συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού.

Σταθερός κοινός μας στόχος παραμένει ο τερματισμός της τουρκικής κατοχής και η επανένωση του νησιού, στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας αποδεκτής, δίκαιης, συνολικής και μόνιμης λύσης του κυπριακού προβλήματος.

Λύση, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει έστω και με την παρουσία ενός από τα στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο.

Δεν μπορεί να υπάρχει λύση με τις περίφημες εγγυήσεις.

Σήμερα που τιμούμε τους τρεις ιστορικούς συλλόγους, αναγνωρίζουμε το έργο τους και την ιστορική τους διαδρομή, αλλά ταυτόχρονα επαναπροσδιορίζουμε το χρέος μας, κυρίως στους νέους.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε από τις επόμενες γενιές τη γνώση από εθνικούς άθλους, τους ηρωικούς αγωνιστές και τα μεγάλα συμβάντα του ιστορικού μας παρελθόντος, την αίσθηση ότι το ίδιο παρελθόν όπως και η ίδια μοίρα μας ενώνει και εν τέλει τη δυνατότητα να αισθάνονται περήφανοι για κατορθώματα και πρόσωπα της Ιστορίας του Έθνους μας.

Είστε εδώ, οι ζωντανοί ήρωες και τα παραδείγματα για εμάς, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται.

Σας ευχαριστώ πολύ».

Πρόσκληση στην παρουσίαση του βιβλίου της Έφης Ντασκαγιάννη

  Ο πολιτιστικός σύλλογος "Ο Μακρυγιάννης" και οι εκδόσεις "το ανώνυμο βιβλίο", 

                           Προσκαλούν

τα μέλη και τους φίλους της Ένωσης αποστράτων Στρατού, να παραβρεθούν, την παρασκευή 02 Δεκεμβρίου και ώρα 19:00, στην παρουσίαση τους βιβλίου της  Έφης Ντασκαγιάννη Παραλογές & μεταφυσικό στοιχείο , η  επιρροή τους στη λογοτεχνία.

  Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του πολιτιστικού συλλόγου

Μεγάλη ΝΙΚΗ του ΥΠΕΞ: … ο Κοτζιάς πήρε τα "σώβρακα" των Τούρκων στο Κυπριακό

Τους φταίει ο Νίκος ο Κοτζιάς τους αποικιακούς ευνούχους της Λευκωσίας για την αποτυχία-φιάσκο της Ελβετίας. Ναι ο Κοτζιάς. Δεν τους φταίει ο “δικός” τους ο Μουσταφά Ακιντζί. Δεν είναι δυνατό να φταίει ο “προοδευτικός” αυτός άνθρωπος που τους έφερε “νέα πνοή”, μια “πολιτική άνοιξη” στον τόπο. Δεν μπορεί να φταίει η μεγάλη αυτή “λευκή ελπίδα” των θιασωτών της τουρκικής ειρήνης στην Κύπρο.

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
ΠΗΓΗ: https://mignatiou.com/

Μήπως, μήπως λέω, να φταίει ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν; Η άλλη “λευκή ελπίδα” του σουνιτικού Ισλάμ και του τουρκο-ισλαμοφασισμού; Ο αναμορφωτής της Μεγάλης (Μπουγιούκ) Τουρκίας; Είναι αδύνατο να φταίει ένας Μπουγιούκ Ηγέτης. Δεν είναι. Ξεχάστε το και αυτό. Μήπως τότε να φταίνε οι ληστρικές και κατακτητικές νοοτροπίες και αντιλήψεις των Τούρκων, διαχρονικά, που υποστηρίζουν πως η ιστορία άρχισε με τις οσμανλικές κατακτήσεις, ευλογημένες από τον Αλλάχ και πως ότι κατακτάται από απίστους στο όνομα του Αλλάχ δεν επιστρέφεται;

Δεν γίνεται. Αυτά είναι ρατσιστικά και αντιθρησκευτικά παραμύθια. Πως μπορεί να φταίνε αυτοί που έχουν ιερή αποστολή -από τον Αλλάχ τον ίδιο- να μας εξισλαμίσουν ώστε να σωθούν οι ψυχές μας; Ή για να ακριβολογώ -και όπως επιτάσσει το Κοράνι- να μας επαναφέρουν στον “ορθό” δρόμο διότι έχουμε “παραστρατήσει”; Διότι είμαστε όλοι τέκνα του Αβραάμ – του πρώτου μουσουλμάνου. Όλοι γεννιόμαστε μουσουλμάνοι, αλλά δεν το γνωρίζουμε. Μας “παραστρατούν” οι ήδη “παραστρατημένοι” γονείς μας.

Κι επειδή -πάντοτε κατά το Κοράνι- όλοι, για να σωθούμε, πρέπει να πεθάνουμε μουσουλμάνοι, οι ιεροπολεμιστές, δηλ. οι τζιχαντιστές, έχουν “ιερό καθήκον” να μας εξισλαμίσουν, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε έτσι είτε αλλιώς. Είναι δυνατόν να φταίνε αυτοί που θέλουν να μας χαρίσουν την αιώνια ζωή και τη βασίλεια των ουρανών; Όχι, δεν φταίει τίποτα από τα πιο πάνω. Μια είναι η εξήγηση. Ο Κοτζιάς. Αυτός φταίει και μην το ψάχνετε άλλο.

Γιατί τους φταίει ο Κοτζιάς; Τους φταίει γιατί θέλει λύση χωρίς Κυπριακό! Γι’ αυτό φταίει. Θέλει λύση χωρίς τουρκική επικυριαρχία. Θέλει λύση που να αποκλείει τη μετατροπή της Κύπρου σε μια τουρκική σατραπεία. Φταίει γιατί επιμένει στην αποκοπή του ομφάλιου λώρου μεταξύ της Κύπρου και των λεγόμενων “εγγυητριών” δυνάμεων, ώστε το κυπριακό κράτος να εξελιχθεί φυσιολογικά και να αναπτυχθεί οικονομικά, χωρίς να πληρώνει, εσαεί, πολιτικό και κεφαλικό φόρο στην Άγκυρα.

Φταίει ο Κοτζιάς διότι εφαρμόζει μια αφαιρετική στρατηγική που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν οι Τούρκοι, οι δυτικοί ενεργούμενοί τους μαζί με τα Ηνωμένα Έθνη και, σε τοπικό επίπεδο, οι αποικιακοί ευνούχοι μαζί με τους εξωνημένους “πλατφορμίστες” που παραγοντίζουν υπέρ της ειρήνης, τάχατες, και πλουτίζουν με την αέναη “διαδικασία” της. Και τι θα κάνουν όλοι αυτοί χωρίς τον Κοτζιά τον Βάρβαρο;

Ο Κοτζιάς ανακάλυψε κάτι που βρίσκονταν μπροστά στα μάτια όλων, κυριολεκτικά, όμως κανείς από Ελληνικής πλευράς δεν τολμούσε να το κάνει πράξη. Ανακάλυψε τον αδύναμο κρίκο για την “νομιμοποίηση” της “όποιας λύσης”. Και υλοποιεί τη στρατηγική εφαρμόζοντας την τέχνη του ζίου ζίτσου. Στην πολεμική αυτή τέχνη το κλειδί είναι να χρησιμοποιήσεις την δύναμη του αντιπάλου, δηλαδή την δική σου αδυναμία, εναντίον του.

Αυτή είναι η στρατηγική Κοτζιά. Είναι μια αφαιρετική στρατηγική που δεν επιδιώκει το κέρδος αλλά να αφαιρέσει τον στρατηγικό πλεονέκτημα του αντιπάλου. Η “όποια λύση” δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί χωρίς την ενεργή συναίνεση της Ελλάδας. Είναι τόσο απλό. Ο Κοτζιάς τους κρατεί από τα μεγάλα τους κέρατα.

Όλους. Τη λεγόμενη “διεθνή κοινότητα”- τους Αγγλοαμερικανούς δηλαδή και τον ενεργούμενό τους, τον πολυπράγμονα μασκαρά, τον Άιντα, που όπως μας αποκάλυψε η κυπριακή μουσίτσα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, υπήρξε επιλογή της Αμερικανίδας υφυπουργού Νούλαντ. Κατά δημόσιες παραδοχές του Άιντα, οι οποίες τεκμηριώνονται και από διαρροές στα Wikileaks (που κανείς δικό μας δεν έχει κάνει τον κόπο να μελετήσει και που καταδεικνύουν πως ούτε οι συνάδελφοί του οι Νορβηγοί δεν τον εμπιστεύονται και τον θεωρούν “τσογλάνι” της Ουάσιγκτον) ο  Άιντα είναι θαυμαστής του Κίσινγκερ και “Ατλαντιστής” μέχρι τα μπούνια. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Στο τέλος της “οποίας λύσης”, όλοι αυτοί θα πρέπει να πάνε στη Αθήνα.

Και επιτέλους βρέθηκε εκεί ένας άνθρωπος που τα έβαλε κάτω και τους είπε: ωραία, ναι λύση, αλλά λύση “χωρίς Κυπριακό”. Αν νομίζετε πως θα πιάσετε και τούτη τη φορά την Ελλάδα κορόιδο ώστε να την εγκλωβίσετε και να την ταπεινώσετε όπως κάνατε και πάλι στην Ελβετία το 2004 και πως η Ελλάδα θα σας υπογράψει σε λευκό χαρτί όπως εσείς θέλετε και έχετε συνηθίσει, να το ξεχάσετε. Και μαζί να ξεχάσετε και νέες Ζυρίχες.

Ο Έλληνας ΥΠΕΞ χρειάζεται ακόμη μια στρατηγική κίνηση, ένα ακόμη ακαταμάχητο όπλο ώστε να υπάρξει “λύση χωρίς Κυπριακό”. Θα πρέπει να πάρει μια σελίδα από τη στρατηγική Κρανιδιώτη-Πάγκαλου αναφορικά με την ένταξη της Κύπρου στη ΕΕ το 2004. 

Αν θέλετε διεύρυνση της ΕΕ, διαμήνυσε ο Πάγκαλος και ειδικά στους Γερμανούς -είπε- αν θέλετε την Πολωνία μέσα ώστε να μην υπάρχει γεωπολιτικό κενό μεταξύ εσάς και της Ρωσίας -η ύπαρξη του οποίου ιστορικά καταλήγει σε πόλεμο- τότε η διεύρυνση του 2004 πρέπει να γίνει πακέτο. Ή μπαίνουν μέσα και οι δέκα υποψήφιες χώρες και μαζί τους και Κύπρος, ή μένει έξω η Πολωνία σας. Ένα και ένα κάνουν δύο.

Το 2004 η Ελλάδα όπλισε τη φαρέτρα της και με κάτι άλλο. Πέρασε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο δέσμευσή της να μη συναινέσει σε διεύρυνση της ΕΕ που δεν θα συμπεριλάμβανε και την Κύπρο. Αυτό πρέπει να κάνει και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα. Πρέπει να αυτοδεσμευθεί μέσω του Κοινοβουλίου πως δεν θα συναινέσει σε “λύση με Κυπριακό”, δηλαδή με την επανανομιμοποίηση του αποικιακού καθεστώτος των εγγυήσεων και την εσαεί χειραγώγηση της Κύπρου από ξένους μπάστακες.

Επανέρχομαι στους δικούς μας αποικιακούς ευνούχους. Βγάζουν γλώσσα διότι παίρνουν μηνύματα από τον Αναστασιάδη και τους αυλικούς του για τον Κοτζιά τον “φταίχτη”. Τον “άδειασε έμμεσα” τον Κοτζιά ο Αναστασιάδης σε δηλώσεις του, γράφει χαιρέκακα η εφημερίδα “Ο Πολίτης”, όταν είπε πως η σχέση του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι άψογη και έμεινε εκεί.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ο κ. Αναστασιάδης και ο Πολίτης είναι: 

α) Πως ο Τσίπρας είναι άσχετος με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας και πως 

β) Η στρατηγική Κοτζιά είναι αποτέλεσμα επεξεργασμένης πολιτικής που υποστηρίζεται από το Ελληνικό ΥΠΕΞ το οποίο βλέπει για πρώτη φορά, εδώ και δεκαετίας, να υλοποιείται μια στρατηγική που έχει στέρεες βάσεις και που δίνει το πάνω χέρι στην Αθήνα.

Αν τώρα οι αποικιακοί ευνούχοι και τα αγγλόφωνα και ελληνόφωνα φερέφωνά τους στη Λευκωσία πιστεύουν πως με κυπριακούς εξυπνακισμούς θα δημιουργήσουν σφήνα μεταξύ Τσίπρα και Κοτζιά και αν οι αυλικοί του προεδρικού συνεχίζουν να τους κλείνουν το μάτι, ας συνεχίσουν τον χαβά τους.

Έτσι κι αλλιώς επειδή έχουν ως πολιτική τους την χαμέρπεια, νομίζουν πως αυτή είναι και η φύση των πραγμάτων. Θεωρούν φυσιολογικό πως όλοι πρέπει να περπατούν και να πολιτεύονται στα γόνατα και χωρίς δυνατότητες αντίστασης και ανατροπών. Έτσι έχουν μάθει. Αυτά τους κληρονόμησαν οι αποικιακοί πάτρωνές τους. Και πάντοτε με το αζημίωτο…