Η Άγκυρα ανεβάζει τους τόνους στο Αιγαίο, πραγματοποιώντας σήμερα Παρασκευή σειρά παραβάσεων και παραβιάσεων τόσο στο Βορειοανατολικό όσο και στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η τελευταία αερομαχία που καταγράφηκε, μεταξύ των δύο πλευρών, ήταν τον Φεβρουάριο του 2023.
Σημειώνεται ότι δύο από τα F-16 ήταν οπλισμένα. Τα ανωτέρω αεροσκάφη αναγνωρίστηκαν και αναχαιτίστηκαν σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, κατά πάγια πρακτική.
Αλεξάνδρα Βουδούρη (Καθημερινή): Καλησπέρα, κ. Πρόεδρε. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατέληξε τελικά σε δάνειο-γέφυρα, βασισμένο σε κοινό δανεισμό, για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας. Ποιες θα είναι οι δημοσιονομικές επιπτώσεις αυτής της λύσης; Και, από την άλλη πλευρά, εκτιμάτε ότι υπάρχει πλέον το πολιτικό έδαφος για μία πιο μόνιμη μορφή δημοσιονομικής αλληλεγγύης ή παραμένουμε σε ad hoc λύσεις λόγω κρίσεων;
Κυριάκος Μητσοτάκης: Καταρχάς, έγινε μία εκτενέστατη συζήτηση η οποία εξέτασε και τις δύο επιλογές χρηματοδότησης της Ουκρανίας που είχε προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Θεωρώ ότι η λύση η οποία προκρίθηκε, ένα δάνειο δηλαδή από το περιθώριο του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αυτό δεν έχει πρακτικά δημοσιονομικές συνέπειες για καμία ευρωπαϊκή χώρα, ήταν η ενδεδειγμένη λύση, λαμβάνοντας υπόψη τη συνθετότητα και τις νομικές δυσκολίες του εγχειρήματος να αξιοποιηθούν αυτή τη στιγμή οι «παγωμένοι» ρωσικοί πόροι, ένα ενδεχόμενο το οποίο δεν αποκλείστηκε στα συμπεράσματα τα οποία συμφωνήσαμε, αλλά το οποίο ακόμα χρειάζεται περισσότερο χρόνο επεξεργασίας σε περίπτωση που καταλήξουμε σε αυτή τη λύση.
Σε κάθε περίπτωση, το μήνυμα το οποίο εκπέμπεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι ότι η Ουκρανία μπορεί να καλύψει, για το άμεσο μέλλον, τις χρηματοδοτικές της ανάγκες και ότι η Ευρώπη στέκεται έμπρακτα στο πλευρό της Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας, όπως είπα, το περιθώριο του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, χωρίς δηλαδή να υπάρχουν πρακτικά δημοσιονομικές συνέπειες για τα κράτη μέλη.
Ναντίν Χαρδαλιά (ΣΚΑΪ): Καλημέρα κι από μένα, ήθελα να σταθούμε λίγο στο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο, κ. Πρόεδρε. Το επισημάνατε και προσερχόμενος στη Σύνοδο, οι πόροι για τη Συνοχή και για την Αγροτική Πολιτική είναι πολύ σημαντικοί για την Ελλάδα. Ήθελα να ρωτήσω αν στο επόμενο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο βλέπετε κάποιον κίνδυνο οι πόροι που θα χρειαστούν για την άμυνα για την Ουκρανία να «θυσιάσουν» κάποιους άλλους, που είναι σημαντικοί και για την Ελλάδα και για άλλα κράτη μέλη.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Νομίζω ότι προτρέχουμε λίγο, κα Χαρδαλιά. Ουσιαστικά οι συζητήσεις για το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο ξεκινούν μόλις τώρα. Αυτό το οποίο επί της αρχής έχει συμφωνηθεί είναι η βασική αρχιτεκτονική του, αλλά δεν έχει γίνει καμία συγκεκριμένη πρόταση ακόμα, πέραν της αρχικής τοποθέτησης της Επιτροπής σχετικά με τα ποσά και το πώς αυτά κατανέμονται στις διάφορες κατηγορίες του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.
Ένα είναι βέβαιο και αυτό διαφάνηκε και από τη σημερινή συζήτηση: ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα χωρών -θα τους χαρακτήριζα «φίλους της Συνοχής και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής»- που δεν πρόκειται ουσιαστικά να δεχθούν περικοπές στα δύο αυτά προγράμματα, τα οποία αποτελούν και τους βασικούς δύο πυλώνες πάνω στους οποίους χτίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες όλο το πλαίσιο της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.
Όμως, εκτιμώ ότι οι διαπραγματεύσεις αυτές θα είναι σύνθετες και δύσκολες. Η Κυπριακή Προεδρία, η οποία αναλαμβάνει σε 12 ημέρες από τώρα, θα παρουσιάσει, εικάζω, τις πρώτες προτάσεις της για τις συγκεκριμένες κατανομές των πόρων και ελπίζουμε και ευχόμαστε ότι σε έναν χρόνο από τώρα θα μπορούμε να συμφωνήσουμε στο επόμενο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο.
Νίκος Αρμένης (ΑΠΕ – MEGA): Κύριε Πρόεδρε, η χώρα μας διατηρεί παραδοσιακά σχέσεις τόσο με το Ισραήλ όσο και με τον αραβικό κόσμο και φιλοδοξούμε να λειτουργήσουμε ως «γέφυρα» στην Ανατολική Μεσόγειο. Βλέπετε χώρο για έναν πιο ενεργό ρόλο χωρών όπως η Ελλάδα στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής στάσης για τη Μέση Ανατολή; Θα συζητηθεί ο ρόλος της Ελλάδας την επόμενη μέρα στη Γάζα στις συζητήσεις που θα έχετε τη Δευτέρα στη Ραμάλα και την Ιερουσαλήμ;
Κυριάκος Μητσοτάκης: Καταρχάς, θεωρώ σημαντικό ότι θα επισκεφτώ τη Δευτέρα, στα πλαίσια της τριμερούς συνάντησης Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ, και τη Ραμάλα αλλά προφανώς και την Ιερουσαλήμ.
Η Ελλάδα είναι μία χώρα που παραδοσιακά διατηρεί στρατηγική σχέση με το Ισραήλ αλλά και εξαιρετικές σχέσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή, οπότε θα μας δοθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα περάσουμε από τη φάση της πρώτης, πολυπόθητης, ανακωχής στα επόμενα στάδια του σχεδίου, όπως αυτό τουλάχιστον έχει συμφωνηθεί από όλους τους εμπλεκόμενους, και να διερευνήσουμε και τον ρόλο τον οποίο μπορεί η Ελλάδα να παίξει σε αυτή την κατεύθυνση.
Σε κάθε περίπτωση, θέλω να επαναλάβω ότι το τριμερές σχήμα Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ φέρνει κοντά χώρες που αποτελούν, θα έλεγα, παράγοντες και πυλώνες σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και εκτιμώ ότι οι συζητήσεις οι οποίες θα γίνουν σε αυτή τη συγκυρία, λαμβάνοντας υπόψη και το τι έχει διαμειφθεί στη Γάζα τα τελευταία χρόνια, θα είναι εξαιρετικά σημαντικές.
Μαρία Ψαρά (STAR): Κύριε Πρόεδρε, είχαμε και εδώ τρακτέρ, αλλά υπάρχουν ακόμα και στην Ελλάδα. Οι αγρότες δηλώνουν ότι δεν ικανοποιούνται τα αιτήματά τους, με βάση όσα έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση για το ρεύμα, το αφορολόγητο πετρέλαιο και τις ενισχύσεις σε κτηνοτρόφους και παραγωγούς. Η ερώτηση είναι: θα μπορούσε να υπάρξει μία βελτίωση στην πρόταση που έχετε ήδη παρουσιάσει σε αυτά τα ζητήματα; Και, επίσης, ανησυχείτε για τεράστιες «ουρές» και μπλόκα κατά τη διάρκεια των γιορτών;
Κυριάκος Μητσοτάκης: Καταρχάς, κάποιοι αγρότες δεν αισθάνονται την ανάγκη να διαφωνήσουν με τις προτάσεις που έχουν γίνει από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση παραμένει ανοιχτή σε διάλογο. Λέμε «ναι» στον διάλογο, λέμε «όχι», όμως -και το λέμε με κάθε τρόπο και τόνο-, στην αχρείαστη ταλαιπωρία της ελληνικής κοινωνίας και στις επιπτώσεις που ένα ενδεχόμενο παρατεταμένο μπλόκο θα έχει στη λειτουργία της οικονομίας.
Έρχονται Χριστούγεννα. Νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι κόσμος θέλει να μετακινηθεί. Άνθρωποι θέλουν να γυρίσουν στα χωριά τους. Οι χειμερινοί προορισμοί πρέπει να λειτουργήσουν και πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι το οποίο όλοι θα το λάβουν πάρα πολύ σοβαρά υπόψη τους.
Από εκεί και πέρα, η κυβέρνηση έχει σκύψει με προσοχή πάνω στα προβλήματα των αγροτών. Θεωρεί ότι έχει αντιμετωπίσει πολλά από τα δικαιολογημένα αιτήματα, αλλά προφανώς δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε κανέναν, θα έλεγα, μαξιμαλισμό, ο οποίος να μας βγάζει από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο είναι πάρα πολύ καθορισμένο, και να μας οδηγεί τελικά σε λύσεις οι οποίες δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές ούτε από την κυβέρνηση αλλά ούτε από την Ευρώπη.
Αυτό το οποίο θέλω να τονίσω -και να επαναλάβω με κάθε τρόπο- είναι ότι η εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ, η ενσωμάτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ, για την οποία θα υπάρχει ονομαστική ψηφοφορία αύριο -μάλλον σήμερα, διότι είναι ήδη 4:00 το πρωί, ώρα Ελλάδος- αποτελεί μία δοκιμασία και μία πρόκληση για όλα τα κόμματα. Αν πραγματικά εννοούν αυτό το οποίο λένε, ότι θέλουν να πάμε σε ένα σύστημα αδιάβλητων επιδοτήσεων και να παίρνουν τις επιδοτήσεις αυτοί πραγματικά που τις δικαιούνται, οφείλουν να στηρίξουν αυτή τη μεταρρύθμιση και να μην στρουθοκαμηλίζουν και να κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο.
Ήδη αυτή η μεταρρύθμιση έχει οδηγήσει σε εξοικονομήσεις πόρων, πόροι οι οποίοι θα ανακατανεμηθούν, όπως έχουμε πει, στους κτηνοτρόφους μας οι οποίοι έχουν πραγματική ανάγκη, στους σιτοπαραγωγούς, στους βαμβακοπαραγωγούς. Και με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύουμε, τελικά, στην πράξη αυτό το οποίο λέμε: ότι όχι απλά δεν χάνονται ευρωπαϊκοί πόροι, αλλά τελικά τα χρήματα αυτά τα οποία θα περισσέψουν από την εξυγίανση του συστήματος θα τα καρπωθούν αυτοί που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Κατά τον Μεσοπόλεμο, οι εργοδότες συνήθιζαν να προσφέρουν στους εργαζόμενους δώρα σε είδος ή χρήμα, χωρίς όμως θεσμική κατοχύρωση. Στις 6 Δεκεμβρίου 1925, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις διατύπωσαν για πρώτη φορά επίσημα το αίτημα για καθιέρωση 13ου μισθού.
Δύο χρόνια αργότερα, στις 22 Δεκεμβρίου 1927, οι δημόσιοι υπάλληλοι προχώρησαν σε απεργία ζητώντας την καταβολή ενός ολόκληρου μισθού για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ενώ δεν υπήρχε Βουλή, δύο αναγκαστικοί νόμοι του 1944 και του 1946 καθιέρωσαν τις λεγόμενες «έκτακτες ενισχύσεις», οι οποίες ενσωματώθηκαν στον μισθό. Η νομοθεσία αυτή έδινε τη δυνατότητα στους αρμόδιους υπουργούς να καθορίζουν τις αποδοχές, συμπεριλαμβάνοντας τις ενισχύσεις Χριστουγέννων και Πάσχα.
Οι νόμοι 1777 και 1901 του 1951 επικύρωσαν το πλαίσιο αυτό, προβλέποντας ότι οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας μπορούσαν με κοινές αποφάσεις να ορίζουν έκτακτες οικονομικές ενισχύσεις σε χρήμα ή είδος κατά τις μεγάλες εορτές. Το καθεστώς αυτό παρέμεινε σε ισχύ έως το 1980.
Τότε, με τον νόμο 1082/1980, ρυθμίστηκαν οριστικά το ύψος και ο χρόνος καταβολής των δώρων εορτών και αδείας, ενώ το δώρο μετονομάστηκε επισήμως σε «επίδομα».
Με την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, στις 2 Μαΐου 2010, ανακοινώθηκε η αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 ευρώ για αποδοχές έως 3.000 ευρώ και η πλήρης κατάργησή τους για υψηλότερα εισοδήματα. Αντίστοιχα, για τους συνταξιούχους προβλέφθηκε επίδομα 800 ευρώ για συντάξεις έως 2.500 ευρώ.
Η οριστική κατάργηση ήρθε στις 7 Νοεμβρίου 2012, με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 από την κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και Αδείας καταργήθηκαν πλήρως για τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους
πηγή:https://www.lifo.gr/now/world/doro-hristoygennon-pos-kathierothike-i-istoria-piso-apo-ton-thesmo
Εν όψει της μεγάλης Εορτής των Χριστουγέννων, το παράρτημά μας θα πραγματοποιήσει την Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου, την καθιερωμένη Εορταστική του εκδήλωση για τα Χριστούγεννα
%20(1).jpg)
Να προσπαθήσουμε να βιώσουμε το υπερφυές θαύμα των Χριστουγέννων, υπερβαίνοντας τον βαρέως τραυματισμένο καταναλωτισμό ο οποίος και εν ημέραις δόξης του υπήρξε μέγα εμπόδιο, τη «νύχτα γεμάτη θαύματα / νύχτα σπαρμένη μάγια». Την Ἀγια Νύχτα. Τω καιρώ εκείνω «ο Πατήρ ευδόκησεν , ο Λόγος σαρξ εγένετο και η Παρθένος έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα» ψάλλει έμπλεως χαράς ο υμνογράφος. Και συμπληρώνει: «Αστήρ μηνύει. Μάγοι προσκυνούσι. Ποιμένες θαυμάζουσι και η κτίσις αγάλλεται».
Προσδοκία και εκπλήρωση σωτηρίας.
«Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός» μας καλεί ξανά ο υμνωδός. Όχι βέβαια στη χλιδή των βασιλικών, – ή προεδρικών – ανακτόρων, αλλά στο ταπεινότερο σημείο της πόλης, έναν σταύλο. Άστεγος σ΄ ένα αφιλόξενο παγερό τόπο. Εκεί η Παναγία «εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν εν φάτνη, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι»(Λουκ. 2,7).
Αυτή η άκρα ταπείνωση συμπυκνώνει το μυστήριο της Θείας Γέννησης. Καίρια η επισήμανση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού: «ο εφ΄ άπαξ κατά σάρκα γεννηθείς αεί γεννάται». Ο Χριστός γεννιέται συνεχώς. Αλλά για ποιους; «Τοις θέλουσιν», γι΄ αυτούς που θέλουν, που προσδοκούν.
Έκτοτε, 2020 χρόνια οι άνθρωποι, αλλά πρωτίστως οι κάθε λογής ηγεσίες τους, μολονότι «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον , ηγάπησαν το σκότος μάλλον, ή το φως» ( Ιωάν. 3,19). Γιατί; «Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα» ( ένθ. αν.).
Οι Έλληνες έχουν τις πνευματικές προϋποθέσεις να ξεπεράσουν την κρίση, την κάθε κρίση, ενεργοποιώντας την ψυχή του Έθνους. Μιλώντας ο Ελύτης (Αυτοπροσωπογραφία, σ.21 επ.)γι΄αυτό που ονομάζει «το άδικο που κατάτρεχε την Ελλάδα» επισημαίνει ότι η μοίρα της «ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα (…) στους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας»[πρώτο εύρημα]. Και «η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση [το δεύτερο εύρημα], να δώσω δηλ. σ΄αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας». Άξιον εστί!
Τις μέρες του αγίου Δωδεκαημέρου είναι πολλές οι εκκλησιαστικές λειτουργίες…
Ακράδαντη η διαπίστωση του μακαριστού Στήβεν Ράνσιμαν,πολύφημου Βυζαντινολόγου:
«Στα επόμενα εκατό χρόνια η Ορθοδοξία θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται. Πιστεύω ότι προσφέρει την πνευματική πραγματικότητα που οι άλλες εκκλησίες δεν μπορούν πλέον να μεταδώσουν».
Είναι ολοκληρωτική σχεδόν η απο-ιέρωση της δυτικής Χριστιανοσύνης.
Αλλά δεν υστερούμε σε εκκοσμίκευση και εμείς της καθ΄ ημάς Ανατολής, αφού μας εξαναγκάζουν να αλληλοπεριχωρούμεθα στο «παγκόσμιο χωριό». Ευτυχώς βαστάει ο πνευματικός πυρήνας μας, τα μοναστήρια μας και όσοι αντέχουν να διασώζουν την αυθεντικότητα του μηνύματος της ενανθρώπησης του Θεού.
Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, εγχώριο και διεθνή, χρειάζεται πολύ κουράγιο για να βιώσεις τα λόγια του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «αργείτω τα γηράσαντα και ανθείτω τα νέα»!
Ο Regis Debray, συμπολεμιστής του Τσε Γκεβάρα και σύμβουλος του Μιττεράν μας εκπλήσει πάντοτε με τα μελετήματά του. Αυτή τη φορά με το «Vie et mort de l’image» που ο Ε. Νιάνιος μεταγλωττίζει εύστοχα σε «Εγκώμιον των αγίων Εικόνων», όπου καταγράφονται αλήθειες που συν-κλονίζουν:
= «Η χριστιανική εικόνα έλεγε: ο Θεός σας είμαι παρών. Η μεταχριαστιανική εικόνα: το παρόν είμαι ο Θεός σας».
= «Οφείλουμε να δεχθούμε την πραγματικότητα ενός άλλου παραδόξου: την ηλεκτρονική κοινωνία ως πρωτόγονη κοινωνία»
= Ο άγιος Νικηφόρος , Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, που εξορίσθηκε από τον εικονομάχο αυτοκράτορα Λέοντα Ε΄«έβλεπε στην Εικονομαχία αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα ολοκληρωτικό πειρασμό, συνδεδεμένο με περιφρόνηση προς την θεία υπόθεση της σωτηρίας». Ο Ρεζίς Ντεμπρέ τα λέει όλα αυτά!
Οι ασημαντότητες που κυβερνούν σήμερα τις Ευρωπαϊκές χώρες είναι ατλαντικά ενεργούμενα. Οι αντιρωσσικές εμονές τους απηχούν τις επιλογές της απερχόμενης αμερικανικής διοίκησης και καθηλώνουν την Ευρώπη σε διαρκή εξάρτηση από τις ΗΠΑ, εκτός αν οι προσωπικές επιλογές του Τραμπ επιβεβαιώσουν στροφή 180 μοιρών στο αμερικανορωσσικό πεδίο, οπότε θα ισχύσει το όραμα του Ντε Γκωλ «για μια Ευρώπη απ΄ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια».
Για τα καθ΄ ημάς επίκειται η ναρκοθετημένη Πολύ-Πενταμερής Διάσκεψη της Γενεύης της 12ης Ιανουαρίου. Αναβιώνουν οι εφιαλτικές μνήμες της Τριμερούς του Λονδίνου (1955) που το φιάσκο της γέννησε τα φρικαλέα Σεπτεμβριανά του ΄55!
Το 2004 η Κύπρος είχε τον Τάσσο τού «Όχι», και το ΑΚΕΛ τού «Όχι» (παρά το προσωπικό «ναι» τού Χριστόφια). Τώρα η Κύπρος έχει τα «ναι» Αναστασιάδη + ΑΚΕΛ. Ο Ερντογάν με ή χωρίς την προτεραιότητα της συνταγματικής αναθεώρησης είναι ο Ερντογάν. Αδίστακτος, γαστρίδουλος (για ξένα εδάφη), επιθετικός. Ούτε κατά διάνοια πρόκειται στην παρούσα συγκυρία να συνδιαλλαγεί προβαίνοντας σε παραχωρήσεις(do ut des, μόνον des!).
Αυτός είναι αυτός που είναι. Εμείς γιατί σερνόμαστε πίσω από τις επιλογές του, χωρίς ένα σοβαρό αυτονόητο Εθνικό Σχέδιο;
πηγή:https://www.antibaro.gr/article/16440
 |
Γράφει ο Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης
Οι γιορτινές εικόνες του σήμερα, είναι σε όλους γνωστές, ξεκινώντας από τα «εορταστικά» (ο Θεός να τα κάνει) προγράμματα της τηλεοράσεως και φθάνοντας στον χαμό που γίνεται -και είναι πραγματικά, ένας ωραίος χαμός- στην οδό Ερμού.
Τα μεγάλα Χριστουγεννιάτικα δέντρα (όταν δεν καίγονται από διάφορους… οργισμένους), οι ολοστόλιστες βιτρίνες, τα διάφορα χαρούμενα συμβάντα και εκπλήξεις (happening, επί το πιο φραγκολεβαντίνικο), παγοδρόμια, μαγεμένα δάση κ.λπ., δημιουργούν μια πραγματικά λαμπρή γιορταστική ατμόσφαιρα.
Όμως δεν ήταν πάντα έτσι.
Τα παλιότερα χρόνια, εκεί στη δεκαετία του ’50, όταν η Πατρίδα μας είχε επιβιώσει ενός Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια μιάς εντελώς παράλογης περιπέτειας, του Συμμοριτοπολέμου, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της.
Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες, φύσει αισιόδοξος και αγωνιστής λαός, με όσα μέσα διέθεταν τότε -και ήταν αυτά πολύ λίγα και πενιχρά- προσπαθούσαν να διασκεδάσουν και προπαντός να διατηρήσουν τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά τους.
Η καρδιά της Χριστουγεννιάτικης Αθήνας χτυπούσε τότε στην οδόν Αιόλου. Εκεί στηνόταν το ατέλειωτο πανηγύρι, που άρχιζε περί τα μέσα Δεκεμβρίου και τελείωνε μετά την Πρωτοχρονιά.
Στη μέση του δρόμου, στήνονταν αυτοσχέδιοι πάγκοι (όπως αυτοί σήμερα στις λαϊκές, αλλά στο πιο πρόχειρο…), γεμάτοι με λογής-λογής παιχνίδια και για να ακριβολογούμε, φτηνοπαιχνίδια. Κάτι χάρτινες καραμούζες, που μετά από λίγη ώρα μούσκευαν από το σάλιο των «μουσικών» πιτσιρικάδων και άρχιζαν να διαλύονται, κάτι κούκλες με ανατριχιαστικά χαρακτηριστικά και γενικώς παιχνίδια όχι με ημερομηνία, αλλά με ώρα λήξεως. Πολλές φορές δεν προλάβαιναν να φθάσουν στο σπίτι, διότι από το στριμωξίδι στα λεωφορεία (πού Ι.Χ. τότε!) πάθαιναν ανεπανόρθωτες ή μάλλον μη αναστρέψιμες ζημιές. Τα ακριβότερο και πιο ανθεκτικό από αυτά, ήταν τσίγκινο!…
Καμιά λοιπόν σχέση εκείνα τα παιχνίδια με τα σημερινά με τις εφιαλτικές μορφές, κάτι μεταξύ ρομπότ, τέρατος και εξωγήινου, με 4 χέρια και 6 ουρές, που πυροβολούν από κάθε σημείο του σώματός τους, βγάζοντας ταυτόχρονα άναρθρους βρυχηθμούς και γρυλίσματα. Από κοντά και οι δεινόσαυροι, οι δράκοι και οτιδήποτε άλλο μπορεί να τραυματίσει την παιδική ψυχούλα, σταλάζοντας μέσα της το μίσος και την καταστροφή.
Και αυτά όσον αφορά τα αγόρια.
Γιατί με τα κοριτσάκια, πάμε στο άλλο άκρο, με κάποιες χαζοχαρούμενες κούκλες που φωνάζουν «πιπί», «κακά» και άλλα άκρως διαπαιδαγωγικά. Από κοντά και διάφορα δύσκαμπτα ζωάκια που σέρνουν άμαξες, κολοκύθες κ.λπ.
Δεν είμαι παιδαγωγός, αλλά δεν νομίζω ότι τέτοια παιχνίδια βοηθούν στην ομαλή (γιατί στην ανώμαλη σίγουρα βοηθούν) ανάπτυξη των παιδιών.
Τα παιχνίδια λοιπόν τότε ήσαν φτηνοπράγματα, αλλά, καίτοι η επιστήμη της παιδαγωγικής ήταν πολύ πίσω ακόμη, εν τούτοις, εκείνα ήταν «παιχνίδια» και όχι μηχανές που σπέρνουν τον όλεθρο. Πολλά από αυτά, ήσαν κουρδιζόμενα (πρόδρομοι των σημερινών τηλεκατευθυνόμενων), τα οποία τις περισσότερες φορές, όπως είπαμε παραπάνω δεν προλάβαιναν να φθάσουν στο σπίτι και είχαν διαλυθεί.
Εκεί λοιπόν στην οδόν Αιόλου άρχιζαν και τελείωναν οι γιορτές για τους Αθηναίους.
Την πρώτη εορταστική νότα, συναντούσε κανείς στην αρχή της Αιόλου, στα Χαυτεία (διασταύρωση Πανεπιστημίου και Αιόλου). Εκεί ο τροχονόμος, μέσα στο χαρακτηριστικό του βαρέλι, ρύθμιζε την, εύκολη τότε, κυκλοφορία, ενώ τις μέρες αυτές, όλες οι γνωστές φίρμες της εποχής, στοίβαζαν ολόγυρά του τα δώρα τους, για τον καινούργιο χρόνο, αναγνωρίζοντας έτσι και τη μεγάλη πρόσφορα της Αστυνομίας, πράγμα λίγο δύσκολο σήμερα…
Σε όλο αυτό το σκηνικό, διάφορες μουσικές μπάντες, οι περισσότερες συγκροτηθείσες εκ των ενόντων και άρον-άρον, έπαιζαν ή καλύτερα «εκτελούσαν» τα κάλαντα.
Σε κάθε γωνιά διάφοροι «Αϊβασίληδες», ασορτί και αυτοί με το πνεύμα φτώχειας της εποχής. Με κάτι τριμμένες κόκκινες στολές και μπαλωμένα, δήθεν σκηνοθετημένα, αλλά στην ουσία βουτηγμένα μέσα στην ωμή πραγματικότητα, σακούλια με «δώρα», ενώ οι ψεύτικές γενειάδες τους -συνήθως από βαμβάκι- πιασμένες με λαστιχάκια πίσω από τα αυτιά τους, ανασηκώνονταν με το πρώτο ελαφρό φύσημα του αέρα, αποκαλύπτοντας το πρόσωπό τους και την αθώα απάτη. Πιο εκεί, ο συνέταιρος του «Αη Βασίλη» φωτογράφος, έτοιμος να απαθανατίσει την πιτσιρικαρία με τον «Άγιο». Και οι δύο αυτοί, «Άγιος» και «Καλλιτέχνης φωτογράφος», κάθε άλλο παρά τέτοιοι ήσαν. Επρόκειτο για φουκαραδάκια που έκαναν δουλειές του ποδαριού για να τα οικονομήσουν, μέρες που ήτανε, βγαλμένοι λες από τις ιστορίες του αλησμόνητου Νίκου Τσιφόρου.
Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα άνδρας ή γυναίκα που να έχει περάσει στην… τρίτη σειρά εφεδρείας (ήγουν από τα δεύτερα –ήντα και βάλε) και να μην έχει στο άλμπουμ του τέτοια φωτογραφία.
Μια πολύ ζωντανή εικόνα αυτής της γιορτινής ατμόσφαιρας, έστω και αν διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα, δίνει ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης στην εμβληματική πλέον ταινία του «Τα Κόκκινα Φανάρια», παραγωγής 1963.
Ακόμα ένα χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης, ήταν τα σπιτικά χριστουγεννιάτικα γλυκά, κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Πριν πάμε όμως στα σπιτικά περνάγαμε από τα ζαχαροπλαστεία τα οποία εξέθεταν στα πεζοδρόμια, βουνά κουραμπιέδες και μελομακάρονα τα οποία τα είχαν σκεπασμένα με διαφανείς ζελατίνες. Ο λόγος; Όχι αυτό που νομίζετε, αλλά, όπως έλεγε ο τεράστιος Νίκος Τσιφόρος, για να μη μπορούν να βγουν όξω οι μύγες που ήταν μέσα.
Τότε λοιπόν, τα σπίτια δεν είχαν ηλεκτρικές κουζίνες με φούρνους για να ψήνουν τα γλυκά. Τη δουλειά αυτή, την έκανε ο φούρνος της γειτονιάς.
Κάποια Χριστούγεννα, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’50, με έστειλε η μακαρίτισσα η μάνα μου, να πάρω λαμαρίνες από τον φούρνο μας στο Περιστέρι (σήμερα, στη θέση του είναι ένα πολυκατάστημα, που σε ταξιδεύει σε υπέροχο ταξίδι ομορφιάς…) να τις φέρω σπίτι να βάλει μέσα τα μελομακάρονα που είχε ήδη ετοιμάσει, να τις πάω πάλι στο φούρνο, γεμάτες αυτή τη φορά, να τα ψήσει ο φούρνος και τελικώς με κάποιο μέσο μεταφοράς, μαξιλαροθήκη (!) στην περίπτωσή μου, να πάρω τα ψημένα πλέον γλυκά και να τα φέρω σπίτι, διότι οι λαμαρίνες έπρεπε να μείνουν στον φούρνο, αφού έκαναν ουρά άλλες νοικοκυρές για να τις πάρουν και να ακολουθήσουν την ίδια ακριβώς διαδικασία.
Πράγματι, όλα έγιναν σύμφωνα με ό,τι προέβλεπε το Πρωτόκολλο του φούρναρη και πανευτυχής, έφερνα τα ψημένα μελομακάρονα στο σπίτι, ελπίζοντας και στο σχετικό τρατάρισμα. Βλέπετε τότε δεν είχε εμφανισθεί το ζάχαρο, έστω και «ηπίας μορφής». Παραδίδω λοιπόν τον θησαυρό στη μητέρα μου και ετοιμάζομαι για μπάλα, καθόσον η τσακαλαρία της γειτονιάς, το είχε στήσει το τσάμπιονς λιγκ προ πολλού. Μέχρι να βάλω τα «ποδοσφαιρικά», δηλαδή κάτι παλιοπάπουτσα στα πρόθυρα της διαλύσεως, την ακούω οργισμένη να φωνάζει, χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς λέει. Νομίζοντας ότι η αιτία του θυμού της ήμουν εγώ, σπεύδω να δω τι θέλει… Οπότε τη βλέπω εξαγριωμένη και κρατώντας τη μαξιλαροθήκη με τα μελομακάρονα να προελαύνει, να διασχίζει την αυλή μας (είχαν αυλές τα σπίτια τότε…) και να εκτοξεύει μαξιλαροθήκη και περιεχόμενο στην απέναντι αλάνα, που σημειωτέον ήταν και η έδρα της ομάδος της γειτονιάς. Μετά από ώρες έμαθα ότι η αιτία του κακού ήταν ότι τα μελομακάρονα, ψήθηκαν μεν, αλλά πλάκα πήγαν στον φούρνο και πλάκα γύρισαν. Δηλαδή δεν φούσκωσαν καθόλου. Και τότε, ήταν μεγάλη ντροπή για μια νοικοκυρά να παρουσιάσει γλυκά… Β΄ Εθνικής. Γι΄ αυτό η μητέρα μου από την ατίμωση, προτίμησε το θάνατο (…των μελομακάρονων…).
Ωραίες εικόνες; Δεν ξέρω. Πάντως, για εμάς ήταν ωραίες. Όπως ωραίες θα είναι για τα εγγόνια μας οι σημερινές. Και ας ακούνε αντί για τα κάλαντα το «Πέταγμα του κόνδορα», από τους συμπαθέστατους περουβιανούς στην Ερμού.
Τι να κάνουμε; O tempora o mores.
Εμείς θα τα ξαναπούμε, συν Θεώ, την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2025
Χρόνια πολλά φίλοι μου
πηγή:https://www.antinews.gr/62416/ellada/itan-kapoia-christoygenna/
Σε απάντηση της σχετικής ερώτησης, σας γνωρίζω ότι στις 30 Σεπτεμβρίου 2025 εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίασε υπό τον Πρωθυπουργό, το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας με τίτλο «Χάρτης Μετάβασης των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νέα Εποχή». Την παρούσα χρονική περίοδο έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση για τη διατύπωση των απόψεων και παρατηρήσεων επί των σχετικών ρυθμίσεων. Οι βασικοί άξονες του νομοσχεδίου είναι οι εξής:
1. Νέο Βαθμολόγιο - Νέο Μισθολόγιο - Νέο Σύστημα Υπηρεσιακής Σταδιοδρομίας.
2. Νέο Πλαίσιο Ακαδημαϊκής Εκπαίδευσης.
3. Νέα Θητεία - Νέα Εφεδρεία - Εθελοντική Στράτευση Γυναικών.
4. Ρυθμίσεις για τη Μέριμνα του Προσωπικού και Υπηρεσιακά Ζητήματα. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στους απόφοιτους ΑΣΣΥ:
1. Επιδιώκεται ο εξορθολογισμός της οργανωτικής δομής του προσωπικού, με τον επανακαθορισμό της ιεραρχικής πυραμίδας και την αντιστοίχιση του βαθμολογίου με το καθηκοντολόγιο, καθώς και ο εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου της υπηρεσιακής σταδιοδρομίας με νέο σύστημα αξιολόγησης και προαγωγών.
2. Καθιερώνεται νέο μισθολόγιο για τη βελτίωση των οικονομικών απολαβών του συνόλου των στελεχών, στο οποίο θα υπάρχει αποσύνδεση από τον διοικητικό βαθμό και το οποίο έχει δομηθεί κατά τρόπο που δεν θίγει σε καμία περίπτωση τη μισθολογική εξέλιξη καμίας κατηγορίας προσωπικού, συνεπώς και των αποφοίτων από τις ΑΣΣΥ.
3. Αναβαθμίζεται η ακαδημαϊκή εκπαίδευση των Σχολών Υπαξιωματικών, οι οποίες ανωτατοποιούνται με την υπαγωγή τους στην κατηγορία «6», με σκοπό την παραγωγή στελεχών υψηλού επιπέδου που θα ανταποκρίνονται στις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ - ΓΕΩΡΓΙΟΣ Σ. ΔΕΝΔΙΑΣ
ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
