"Οι Σατανικοί!"

 Αυταρχικούς, με μια σχέση που "ξαναγράφει τις γεωπολιτικές ισορροπίες" και την ίδια απέχθεια για το δυτικό μοντέλο περιγράφει το γαλλικό περιοδικό Le Point τους προέδρους της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπό τον τίτλο "Οι Σατανικοί".

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ για τη σχέση των δύο πολιτικών ανδρών που ακολουθούν το ίδιο στυλ διακυβέρνησης με συγκέντρωση εξουσιών, κατάπνιξη της αντιπολίτευσης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και δικαιοσύνη που λειτουργεί με εντολές, και έχουν την ίδια αυτοκρατορική νοσταλγία αλλά και την ίδια απέχθεια για το δυτικό μοντέλο, "υπάρχουν καλοί λόγοι που βρίσκονται σε συνεννόηση"

Στο άρθρο φιλοξενούνται αναλυτές που καταθέτουν τις απόψεις τους κάνοντας λόγο για μια «ανταγωνιστική συνεργασία» ή "συνεργατικό ανταγωνισμό" που αποκαλύφθηκε και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

"Ο Ερντογάν ναι μεν παραχώρησε όπλα στην Ουκρανία, πράγμα που μπορεί να ερμηνευτεί ως εχθρική κίνηση στη Μόσχα αλλά αντίθετα με τους άλλους συμμάχους στους κόλπους του ΝΑΤΟ, αρνείται να συμμετέχει στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας για να διαφυλάξει τα συμφέροντα του. Και όταν η Σουηδία και η Φινλανδία κατέθεσαν την υποψηφιότητα τους για να ενταχθούν στη Συμμαχία, η Τουρκία έβαλε εμπόδια με διάφορα προσχήματα, παίζοντας έτσι χωρίς να είναι πολύ εμφανές, το παιχνίδι του ηγέτη του Κρεμλίνου".

Ο Πούτιν πλησίασε εδώ και χρόνια τον Ερντογάν για να διαταράξει τη συμμαχία με το ΝΑΤΟ.

Σύμφωνα με τον Αιντίν Αντνάν Σεζγκίν, βουλευτή της τουρκικής αντιπολίτευσης και πρώην πρέσβη της Τουρκίας στη Μόσχα:

"Όσο ο Ερντογάν γινόταν πιο αυταρχικός, τόσο πιο συμπαθής γινόταν στον Πούτιν. Υπάρχει μια επιθυμία διαχωριστεί η Τουρκία από τη Δύση. Η απομάκρυνση της από την Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης συμφέρει το Κρεμλίνο", τονίζει.

 πηγή:https://www.cnn.gr/kosmos/story/314793/poytin-erntogan-oi-satanikoi-igetes-tis-eyropis-sto-exofyllo-toy-gallikoy-le-point

Το τέλος ενός "μύθου" που λέγεται Δικαιοσύνη - Οι δεσμοί αίματος των δύο εξουσιών - Πως η μία βάζει πλάτη στην άλλη!

 Κατέρρευσε ολοσχερώς μέσα σε ελάχιστα 24ώρα ο μύθος του λιονταριού που από τη μια βρυχάται προς το άδικο και το κακό και από την άλλη περιθάλπει με απόλυτη στοργή και φροντίδα τον κάθε αδικημένο και κατατρεγμένο.

Κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος ο μύθος εκείνος που ήθελε τη Δικαιοσύνη ανεξάρτητη, αόμματη, άοσμη, δίκαιη, έχοντας ως σύμβολο τη ζυγαριά και το σπαθί.

Κατέρρευσε παντελώς ο μύθος εκείνος που ήθελε τη Δικαιοσύνη το τελευταίο καταφύγιο του αδικημένου πολίτη.

Κατέρρευσε, αποδυναμώθηκε και ευτελίστηκε στο μυαλό, στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου η Δικαιοσύνη.

Και παρ΄ όλα αυτά, το δυσάρεστο είναι ότι από τους χιλιάδες δικαστές που την υπηρετούν σήμερα, δεν υπήρξε η ελάχιστη αντίδραση, εκτός από μια συντεχνιακή συμβολική αναφορά.

Η Δικαιοσύνη δεν αυτοευτελίστηκε παρά τη θέλησή της. Στον ευτελισμό της συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλουν πρωταρχικά οι ίδιοι οι δικαστές και οι εισαγγελείς (πέρα από τους πολιτικούς), δηλαδή αυτοί που έδωσαν όρκο να υπηρετούν τη θέμιδα.

Η Δικαιοσύνη ευτελίστηκε με την απόλυτη σιωπηρή συναίνεση των ίδιων των δικαστών, οι οποίοι παρακολουθούν  αδρανείς τα τεκταινόμενα ως απλοί παρατηρητές και περιμένουν την ημέρα της προαγωγής τους.

Μετά από όλα αυτά που διαδραματίσθηκαν τις τελευταίες ημέρες (και θα συνεχίσουν να διαδραματίζονται) στο χώρο της Δικαιοσύνης, αρχίζουν οι δεσμοί των δυο εξουσιών (πολιτική-δικαστική) -δηλαδή οι δεσμοί αίματος που υπάρχουν εδώ και χρόνια- να δένονται καθημερινά όλο και περισσότερο και όσο περνάει ο χρόνος  η μια εξουσία να θεωρείται φυσιολογική συνέχεια της άλλης και να συνυπάρχουν στους ίδιους συνταγματικούς χώρους, παρά τη σαφή διάκριση που υπάρχει, ενώ κάποιοι κάνουν λόγο για  σιαμαία.

Η δικαστική εξουσία δεν ελέγχει πλέον τη συνταγματικότητα και τη νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας, απλά η μία βάζει πλάτη στην άλλη στα «ζωτικής σημασίας» θέματα και οι δύο μαζί βαδίζουν στον ίδιο δρόμο.

Φυσικά υπάρχουν δικαστές και εισαγγελείς που δεν σηκώνουν «μύγα στο σπαθί τους» και διακονούν τους θεσμούς και τη Δικαιοσύνη με τον καλλίτερο τρόπο, ενώ όλα αυτά τα θεωρούν μια φαντασίωση και ανακριβείς περιγραφές μυθιστορηματικού χαρακτήρα.  

Η πολιτική προσπάθεια

Από την άλλη πλευρά, οι εκάστοτε κυβερνώντες με κάθε τρόπο και με μάθε μέσο προσπαθούν να καθυποτάξουν τη Δικαιοσύνη και να τη χρησιμοποιήσουν για τους δικούς της αλλότριους σκοπούς.

Όμως, για να επιτευχθεί κάποιος σκοπός -όποιος και εάν είναι αυτός- χρειάζεται τουλάχιστον δύο. Με ένα δεν γίνεται τίποτα.

Το αποκορύφωμα της κατάρρευσης της Δικαιοσύνης επήλθε τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την τοποθέτηση των νέων προσώπων στην ηγεσία του Αρείου Πάγου, εν όψει της συνταξιοδότησης την 30η Ιουνίου 2019, του προέδρου Βασίλη Πέππα και της εισαγγελέως Ξένης Δημητρίου.

Η Δικαιοσύνη έγινε αντικείμενο έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης, ενώ επιφανείς συνταγματολόγοι εξέφρασαν τις απόψεις τους για το εάν μπορεί να γίνουν ή όχι οι τοποθετήσεις στην ηγεσία του Αρείου Πάγου, μεταφέροντας τις νομικές απόψεις τους στα χέρια του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος θα δώσει και τη τελική λύση

Αντιπαραθέσεις, τσακωμοί, παραιτήσεις, κ.λπ. κατά τη μαραθώνια σύσκεψης του υπουργικού συμβουλίου για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του Αρείου Πάγου, ενώ οι δικαστές και οι εισαγγελείς στοιχημάτιζαν για τα πρόσωπα που θα επιλεγούν, μετατρέποντας έτσι σε λοταρία την επιλογή των συναδέλφων της.

Κριτήρια για τα στοιχήματα ήταν οι υποθέσεις που είχαν χειριστεί οι προεπιλεγέντες δικαστές και τι θέση είχαν λάβει σε μείζονος σημασίας δίκες και όχι με κριτήρια νομικής κατάρτισης, αξιών, ήθους, κ.λπ.

 Θεέ μου τι περιφρόνηση και τι ευτελισμός  για τη Δικαιοσύνη.

Η  σιωπή των αμνών

Κανείς από το χώρο της Δικαιοσύνης και ειδικά οι ηγεσίες της, δεν είχαν τη δύναμη και το ψυχικό σθένος να αντιδράσουν, να εκφράσουν την αντίθεσή τους, να διαμαρτυρηθούν για το διασυρμό των συναδέλφων τους και της Δικαιοσύνης, αλλά δεν είχαν και τη δύναμη να συγκαλέσουν μια έκτακτη διοικητική Ολομέλεια, για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια  τους και τις συνταγματικές αξίες, έστω έτσι για τα μάτια του κόσμου.

.

πηγή:https://www.dikastiko.gr/%CF%83%CE%B5-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%BF/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF/

Το σύστημα της καταναγκαστικής κολεκτιβοποίησης του πατερούλη Στάλιν - Οι οδυνηρές συνέπειες και οι θάνατοι 11 εκατομμυρίων Ρώσων

 Της Παναγιώτας Λούπα,

Η κολεκτιβοποίηση ήταν μια πολιτική, ένα σύστημα που δημιουργήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση, με σκοπό την ενίσχυση της γεωργίας και της αγροτικής παραγωγής, αλλά και τον περιορισμό της ισχύος των εύπορων αγροτών και αριστοκρατών, των λεγόμενων κουλάκων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Στάλιν ήθελε το Κομμουνιστικό Κόμμα να ελέγχει πλήρως τον αγρότη και παράλληλα να καταργήσει την οικονομική εξάρτηση του πληθυσμού από την υπανάπτυκτη ύπαιθρο. Παρά την απουσία σιτηρών εκείνη τη δεκαετία, η οποία καθιστούσε αναγκαία τη μεταβολή της οικονομίας στον αγροτικό χώρο, προσπάθειες για την ίδρυση αγροτικών συνεταιρισμών γίνονταν από καιρό. Το πρώτο βήμα στην προσπάθεια της αγροτικής μεταρρύθμισης εμφανίστηκε με τη δημιουργία μιας ειδικής επιτροπής για θέματα που αφορούσαν την κολεκτιβοποίηση. Οι αγρότες υποχρεώνονταν να δίνουν την καλλιεργήσιμη έκταση γης τους στο κράτος και να καλλιεργούν και να εργάζονται σε μεγαλύτερες συλλογικές γεωργικές εκτάσεις. Όσοι δε θεωρήθηκαν εύποροι αγρότες κατείχαν ένα μικρό περιβόλι περίπου 2,5 με 5 στρέμματα και τα προϊόντα που παρήγαν από αυτή τη μικρή αγροτική ιδιοκτησία τα πουλούσαν στις συνεταιριστικές αγορές.

Παράλληλα, αποφασίστηκε η ολοκληρωτική διάλυση της τάξης των κουλάκων, δηλαδή των πλούσιων και εύπορων αγροτών. Το πρόβλημα που εμπόδιζε αυτήν την ενέργεια ήταν η δυσκολία της αναγνώρισης αυτής της τάξης, εξαιτίας των συνεχόμενων αναδιατάξεων των ιδιοκτησιών στον αγροτικό χώρο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. 

Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρόκειται για μια τάξη με άνετη και εύπορη ζωή, αλλά για το οικονομικά πιο αποδοτικό και αποτελεσματικό μέρος του αγροτικού χώρου, που συνέβαλε στην αγροτική οικονομία, παρέχοντας γεωργικά μηχανήματα. Πρόκειται, δηλαδή, απλώς για ένα κομμάτι του πληθυσμού που διέθετε μύλους, μηχανήματα κ.λπ. 

Ο προσδιορισμός των κουλάκων πραγματοποιούνταν από τρεις επιτροπές, του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Σοβιέτ και της Κρατικής Ασφάλειας. Επομένως, οι κουλάκοι μοιράστηκαν σε τρεις κατηγορίες και αναγκάστηκαν να υποβληθούν σε ποινές των οποίων η αυστηρότητα καθοριζόταν ανάλογα με την κατηγορία τους. 

Πρόκειται για ποινές όπως η δήμευση περιουσιών και η εγκατάστασή τους σε στρατόπεδα εργασίας. Αυτή η εξόντωση των κουλάκων είχε οδυνηρές συνέπειες για την αγροτική οικονομία. Ταυτόχρονα, η ενοποίηση 25 εκατομμυρίων αγροτικών νοικοκυριών με πενιχρή παραγωγικότητα, με γοργό και βίαιο τρόπο, επηρέασε αρνητικά την αγροτική παραγωγή.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με την είσοδο του Σοβιετικού Στρατού στη Γερμανία, οι ακαλλιέργητες πλέον εκτάσεις απορροφήθηκαν από το κράτος, καθώς η πλειονότητα των μεγαλογαιοκτημόνων είχε εγκαταλείψει τα εδάφη της περιοχής. Η αγροτική μεταρρύθμιση στην Ανατολική Γερμανία φαίνεται να ωφέλησε μερικούς αγρότες, παραχωρώντας τους γη, τη στιγμή που δε διέθεταν καμία ιδιοκτησία. Οι Γερμανοί επέβαλαν μια εθελούσια κολεκτιβοποίηση μετά το 1956, πράγμα που οδήγησε σε αναγκαστική μετανάστευση πολλών αγροτών προς τη Δύση.

Η λέξη «κολεκτιβοποίηση» θεωρήθηκε λέξη ταμπού για να αναφερθεί από τους Πολωνούς πολιτικούς κατά την εισήγηση της αγροτικής μεταρρύθμισης σε δημοψήφισμα. Στο ανατολικό τμήμα της χώρας, πολλοί είχαν ενημερωθεί για την πείνα που προκάλεσε η κολεκτιβοποίηση στην Ουκρανία. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα αίσθημα φόβου και ανασφάλειας στους Πολωνούς αγρότες, σε περίπτωση που η εφαρμογή αυτού του συστήματος οδηγούσε σε ένα αντίστοιχο σενάριο, παρόλο που θεωρητικά θα αποκτούσαν οφέλη από την αναδιανομή της γης.

Το σύστημα της κολεκτιβοποίησης θα μπορούσε να είναι επιθυμητό στην Ουγγαρία, καθώς επικρατούσε το φεουδαλικό σύστημα. Το 0,1% του ουγγρικού πληθυσμού ήλεγχε το 30% όλων των αγροτικών ιδιοκτησιών της Ουγγαρίας, ενώ οι περισσότεροι καλλιεργητές ήταν φτωχοί. Έτσι, με τη σοβιετική κατοχή, τη δημιουργία προσωρινής κυβέρνησης και, συνεπώς, το διάταγμα της αγροτικής μεταρρύθμισης του 1945, απαλλοτριώθηκαν γαιοκτησίες, μηχανήματα και ζώα που διανεμήθηκαν σε 750.000 ακτήμονες γεωργούς. Κάποιοι έμειναν ικανοποιημένοι με το κομμουνιστικό καθεστώς για τη γη που μόλις είχαν αποκτήσει. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, δεν επιθυμούσαν να αποκτήσουν με αυτά τα μέσα μια ιδιοκτησία που ανήκε σε κάποιον άλλο. Μετά το 1950, οι Ούγγροι εφάρμοσαν ένα σύστημα εθελούσιας κολεκτιβοποίησης, αυξάνοντας τους φόρους για τους μεγαλοκτηματίες και παράλληλα, αναγκάζοντάς τους να δεχτούν χαμηλότερες τιμές για τα προϊόντα που παρήγαν.

Όσον αφορά πάντως τη χώρα που δημιούργησε αυτό το σύστημα, τη Σοβιετική Ένωση, θεωρείται ότι εξαιτίας της κολεκτιβοποίησης χάθηκε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, μαζί με τους αποθανόντες του λιμού του 1932-1933, ο οποίος προκλήθηκε λόγω της καταναγκαστικής κολεκτιβοποίησης (9-11 εκατομμύρια άνθρωποι). Επιπλέον, έως το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991, η χώρα χαρακτηρίζεται από περιορισμένη προσφορά τροφίμων κάθε είδους. Ωστόσο, το σχέδιο και ο σκοπός του Στάλιν φαίνεται πως πέτυχε. Κατόρθωσε να εξαφανίσει κάθε καπιταλιστικό στοιχείο στον χώρο της αγροτική οικονομίας, καθώς οποιαδήποτε περίπτωση προσωπικής ιδιοκτησίας έπαψε, σε μεγάλο βαθμό, να υφίσταται.

πηγή:https://www.offlinepost.gr/2021/10/22/to-systhma-ths-kolektivopoihshs-sta-kommoynistika-kathestwta-toy-20oy-aiwna/

Συνέβη σαν Σήμερα το 1942: - Η αεροναυμαχία του Μίντγουεϊ - Μέσα σε μόνο πέντε λεπτά οι Αμερικάνοι διέλυσαν τους Ιάπωνες

 Η αεροναυμαχία του Μίντγουεϊ (4-7 Ιουνίου 1942) υπήρξε μία κρίσιμη αναμέτρηση μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Αμερικανοί θα επικρατήσουν και θα έχουν στο εξής την πρωτοβουλία των κινήσεων στις πολεμικής επιχειρήσεις.

Η πολεμική προετοιμασία

Παρόλο που προσωρινά η πορεία τους στη Θάλασσα των Κοραλλίων ανακόπτεται, οι Ιάπωνες διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αντικειμενικός τους σκοπός παραμένει η αύξηση της αμυντικής τους περιμέτρου στον ανατολικό Ειρηνικό, με απώτερο στόχο την προσβολή της Αυστραλίας.

Ο γιαπωνέζος ναύαρχος Ισορούκου Γιαμαμότο αποφασίζει να συγκεντρώσει το στόλο του στην ατόλη Μίντγουεϊ, 1.600 χλμ. δυτικά του Περλ Χάρμπορ -ιδανικό προγεφύρωμα για επίθεση εναντίον των αμερικανικών ακτών του Ειρηνικού- και, παράλληλα, εμπλέκει τους Αμερικανούς σε μία επίθεση αντιπερισπασμού στις Αλεούτιες νήσους, που στέφεται από επιτυχία.

Όμως και στην περίπτωση αυτή, όπως και στην αεροναυμαχία των Κοραλλίων, η αποκρυπτογράφηση των ιαπωνικών μηνυμάτων θα προσφέρει στους Αμερικανούς το κρίσιμο πλεονέκτημα. Ο ναύ­αρχος Τσέστερ Νίμιτς -διοικητής του στόλου του Ειρηνικού, εφόσον γνωρίζει τα σχέδια του αντιπάλου, δεν πέφτει στην παγίδα του Γιαμαμότο και στέλνει τις ναυτικές του δυνάμεις με επικεφαλής τους ναυάρχους Φρανκ Φλέτσερ και Ρέιμοντ Σπρούανς στο Μίντγουεϊ, μία κοραλλιογενή ατόλλη με περίμετρο 24 χιλιόμετρα, την οποία κατέχουν οι Αμερικανοί από το 1867.

Η αναμέτρηση

Στις 4 Ιουνίου αρχίζει η σημαντικότερη αεροναυτική μάχη του πολέμου, η οποία θα κρατήσει τρεις ημέρες. Ωστόσο, η ιαπωνική υπεροχή (11 θωρηκτά, 8 αεροπλανοφόρα, 22 καταδρομικά, 65 αντιτορπιλικά, 21 υποβρύχια εναντίον μόνο 3 αεροπλανοφόρων, 8 καταδρομικών και 17 αντιτορπιλικών των Αμερικανών) θα ανατραπεί, λόγω των εξαιρετικών επιδόσεων των αμερικανικών συστημάτων αναγνώρισης.

Η αμερικανική αρμάδα με διαταγή του Νίμιτς λαμβάνει θέσεις πολύ βορειότερα από το Μίντγουεϊ, έτσι ώστε να βρίσκεται εκτός ακτίνας δράσης των ιαπωνικών αναγνωριστικών. Προτού ακόμη αρχίσει η μάχη, ο παράγοντας του αιφνιδιασμού, στον οποίο υπολογίζουν οι Ιάπωνες για τον αεροπορικό βομβαρδισμό της αμερικανικής βάσης στο Μίντγουεϊ, δεν εξασφαλίζει στο Τόκιο κανένα πλεονέκτημα.

Οι υπολογισμοί του Γιαμαμότο θα αποδειχτούν λανθασμένοι. Οι Αμερικανοί κρατούν συγκεντρωμένο το στόλο τους, τα πολεμικά μέσα που σταθμεύουν στο αεροδρόμιο του Μίντγουεϊ θα αποδειχτούν πολύ ανώτερα απ’ ό,τι είχε προβλέψει ο Ιάπωνας ναύαρχος.

Στη διάρκεια της μάχης, κατά την οποία οι Ιάπωνες δεν διαθέτουν ραντάρ κι επικρατεί σιγή ασυρμάτου σε ολόκληρο το στόλο, τα ισχυρά ιαπωνικά θωρηκτά -πάνω σ’ ένα απ’ αυτά βρίσκεται και ο ίδιος ο Γιαμαμότο- είναι απλοί θεατές. Αντίθετα με κάθε πρόβλεψη, τα αεροπλανοφόρα, υπό τη διοίκηση του υποναυάρχου Τσουίτσι Ναγκούμο, είναι αυτά που θα δεχτούν την αιφνιδιαστική επίθεση των αμερικανικών αεροτορπιλοβόλων. Μέσα σε μόνο πέντε λεπτά -μεταξύ 10.25' και 10.30' π.μ. της 4ης Ιουνίου 1942, η σύγκρουση στον Ειρηνικό θα αποβεί οριστικά υπέρ των Αμερικανών.

Οι απώλειες των Ιαπώνων είναι πολύ μεγάλες: 3.500 άνδρες (μεταξύ αυτών πολλοί πιλότοι - άσοι), 4 αεροπλανοφόρα της ομάδας («Ακάγκι», «Κάγκα», «Σορίου», «Χιρίου»), ένα καταδρομικό και 332 αεροπλάνα. Οι Αμερικανοί χάνουν περίπου 300 άνδρες, ένα αεροπλανοφόρο («Γιόρκταουν»), ένα αντιτορπιλικό και 150 αεροπλάνα. Τα λάθη τακτικής που έγιναν από την ιαπωνική διοίκηση οφείλονται και στην υπερβολική αυτοπεποίθηση των Ιαπώνων για τις στρατιωτικές τους ικανότητες.

Τα επακόλουθα

Οι Ιάπωνες κρατούν μυστική την καταστροφή του Μίντγουεϊ στο εσωτερικό της χώρας. Στους επιζώντες που επέστρεψαν στην πατρίδα απαγορεύτηκε κάθε επικοινωνία με τις οικογένειές τους. Η ιαπωνική πανωλεθρία στο Μίντγουεϊ σηματοδοτεί την πιο απροσδόκητη και δραματική ανατροπή της παγκόσμιας σύγκρουσης και θα διαλύσει με ένα και μοναδικό κτύπημα τα όνειρα που έτρεφε η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου για την Αυστραλία, καθώς τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει και τη Νέα Γουϊνέα.

Έξι μήνες μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, οι εντυπωσιακές ναυτικές και χερσαίες επιτυχίες των Ιαπώνων λαμβάνουν τέλος. Από τώρα και στο εξής, το αυτοκρατορικό ναυτικό θα χάσει κάθε ικανότητα πρωτοβουλίας στον Ειρηνικό και ο ναυτικός πόλεμος θα αλλάξει μορφή: Συνεχείς αμερικανικές επιθέσεις και επίμονες επιχειρήσεις αναχαίτισης, με τις οποίες το Τόκιο θα προσπαθήσει να σταματήσει την επέλαση της στρατιωτικής μηχανής των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1249?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2022-06-04

© SanSimera.gr

Συνέβη σαν Σήμερα το 1989 - Η Σφαγή της Πλατείας Τιεν Αν Μεν - Όταν κινέζικος στρατός έπνιξε στο αίμα την πολυήμερη φοιτητική διαμαρτυρία στο Πεκίνο

 Η Σφαγή της Πλατείας Τιεν Αν Μεν έλαβε χώρα στις 4 Ιουνίου 1989, όταν ο κινέζικος στρατός έπνιξε στο αίμα την πολυήμερη φοιτητική διαμαρτυρία στο Πεκίνο με κύριο αίτημα τη χορήγηση πολιτικών ελευθεριών. Η φωτογραφία με τον νεαρό διαδηλωτή να αψηφά τα τανκς, που τράβηξε ο Αμερικανός φωτογράφος Τζεφ Βίντενερ, είναι η πιο συγκλονιστική εικόνα, που ιστορικά θα θυμίζει τα γεγονότα.

Οι δειλές μεταρρυθμίσεις του Μάο Τσετούνγκ προς την οικονομία της αγοράς επιταχύνθηκαν από τους διαδόχους του μετά το θάνατο του «μεγάλου τιμονιέρη» το 1976. Ο Ντεγκ Σιάο Πινγκ, που ήταν ο ιθύνων νους, οδήγησε την Κίνα σταδιακά στην οριστική εγκατάλειψη της κολεκτιβοποίησης και στην ταχύτερη οικονομική φιλελευθεροποίηση με το σύνθημα «η οικονομία έχει τον πρώτο λόγο». Ωστόσο, έκανε ελάχιστες πολιτικές παραχωρήσεις, φοβούμενος την αντίδραση των συντηρητικών στοιχείων του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το μονοκομματικό κράτος παρέμενε άθικτο στην Κίνα, υφίστατο όμως πιέσεις. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, προβλήθηκαν αιτήματα για έναν «πέμπτο εκσυγχρονισμό», που θα συνόδευε τους άλλους τέσσερις (γεωργία, βιομηχανία, άμυνα, επιστήμη - τεχνολογία). Έπειτα από μία χαλάρωση του πολιτικοϊδεολογικού ελέγχου και την κριτική που άσκησε ο αστροφυσικός Φανγκ Λιζί στο Κόμμα, το 1986 έγιναν διαδηλώσεις με δημοκρατικά αιτήματα σε 15 κινεζικές πόλεις.

Ο Ντεγκ Σιαοπίνγκ, που ήταν ο αναμφισβήτητος ηγέτης της χώρας χωρίς να έχει κάποιο σημαντικό θεσμικό αξίωμα, απάντησε με σκληρά κατασταλτικά μέτρα, με σπουδαιότερο θύμα τον γενικό γραμματέα του Κόμματος Χου Γιαομπάνγκ, που αποπέμφθηκε από τη θέση του. Οι συντηρητικοί βρήκαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν εκστρατεία κατά της «πνευματικής μόλυνσης» και της «διάβρωσης από τις ιδέες της μπουρζουαζίας».

Ο θάνατος του Χου Γιαομπάνγκ στις 14 Απριλίου 1989 έδρασε καταλυτικά και οδήγησε σε διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς και υπέρ των πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Στο επίκεντρο βρέθηκε η πλατείας της Ουράνιας Γαλήνης (Τιεν Αν Μεν), που βρίσκεται δίπλα στην «Απαγορευμένη Πόλη» και είναι το συμβολικό κέντρο της χώρας.

Από τις 22 Απριλίου, ημέρα της κηδείας του Χου Γιαομπάνγκ, ομάδες νεολαίων και κυρίως φοιτητών διαδήλωναν καθημερινά, διεκδικώντας δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Το πλήθος μέρα με τη μέρα μεγάλωνε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα θορυβήθηκε, καθώς έβλεπε να χάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η φιλελευθεροποίηση είχε δρομολογηθεί, αλλά με τους δικούς του όρους.

Σε αντίθεση με τους κομμουνιστές ηγέτες των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών που προχώρησαν σε πρωτοφανείς παραχωρήσεις, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με ανάλογες προκλήσεις, η ανωτάτη ηγεσία του Κ.Κ.Κ. αποφάσισε, ύστερα από αρκετές εβδομάδες αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό της, να καταστείλει με στρατιωτικά μέσα το δημοκρατικό κίνημα που καθοδηγούνταν από τους φοιτητές.

Στις 20 Μαΐου κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος και στις 3 και 4 Ιουνίου ο στρατός εισήλθε στην πλατεία και διέλυσε βίαια το συγκεντρωμένο πλήθος, με πεζοπόρα τμήματα, αλλά και άρματα μάχης, προκαλώντας πολλά θύματα μεταξύ των φοιτητών και των πολιτών. Οι νεκροί σύμφωνα με τις κινεζικές αρχές ήταν 251, από τους οποίους 218 διαδηλωτές, 23 αστυνομικοί και 10 στρατιώτες. Οι φοιτητές ανέβασαν τον αριθμό των νεκρών στους 3.000. Πιο κοντά προς την πραγματικότητα φαίνεται ότι βρίσκονται τα στοιχεία που προέρχονται από δυτικές πηγές, που κάνουν λόγο για 300 έως 1000 νεκρούς (Διεθνής Αμνηστία, Νιου Γιορκ Τάιμς, διπλωματικές πηγές).

Μετά την καταστολή των διαδηλώσεων, πολλά μέλη του Κόμματος που υποστήριξαν τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους και τέθηκαν σε κατ’ οίκο περιορισμό, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον γενικό γραμματέα του Κ.Κ.Κ. Ζάο Ζιγιάνγκ.

Στη θέση του εκλέχθηκε ο Γιανγκ Ζεμίν, ο οποίος πιστός στο μείγμα πολιτικής του Ντεγκ Σιαοπίνγκ «οικονομικός φιλελευθερισμός και πολιτικός συντηρητισμός» επιτάχυνε τις διαρθρωτικές αλλαγές στην κινεζική οικονομία, οι οποίες εγκρίθηκαν στο κομματικό συνέδριο του 1997, στο οποίο αποφασίστηκε η μετάβαση της Κίνας στην οικονομία της αγοράς.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1246?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2022-06-04

© SanSimera.gr

Ελληνοτουρκικά: - Γιατί ο πολεμοχαρής Ερντογάν επιδιώκει θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και πόλεμο διαρκείας στην Εγγύς Ανατολή - Τι είναι αυτό που διογκώνει το αίσθημα της αυτοπεποίθησης για την υλοποίηση των στόχων του δικού του αναθεωρητισμού.

 

Ο Ερντογάν και οι επιδιώξεις της Τουρκίας, ο αναθεωρητισμός και η πιθανότητα θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, η Ουκρανική κρίση.

"Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πήρε μαθήματα από τους βάρβαρους παππούδες που ρίχτηκαν στη θάλασσα και οι ψυχές τους παγιδεύτηκαν στον βυθό". Η τουρκική γλώσσα επιτρέπει εύκολα τέτοια ιστορική και ηθική αναίδεια. Ως γλώσσα νομαδικής προέλευσης δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει αφαιρετικές έννοιες και εγκλωβίζεται σε μία ανιμιστική διάσταση της περιγραφής των γεγονότων. Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, το πολιτικό στήριγμα του συστήματος Ερντογάν από τα ακροδεξιά, ο γηραιός γητευτής των Γκρίζων Λύκων, εκφράζει όλα όσα θα ήθελε να πει η κυβερνητική πολιτική ηγεσία της Τουρκίας αλλά αποφεύγει να τα διατυπώσει ευθαρσώς. Ο Μπαχτσελί είναι απλώς αναιδής. Ο υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου είναι απλώς ακραία απειλητικός

Και οι δύο μαζί εκπροσωπούν τον αυθεντικό πυρήνα του νεο-οθωμανικού αναθεωρητισμού. Μόνον που ήδη η Τουρκία άλλαξε ταχύτητα και πέρασε στη νέα φάση τακτικής ως προς την υλοποίηση των στόχων του αναθεωρητισμού της. Στη φάση της ακραίας επιθετικότητας. "Αν δεν αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά, τότε θα θέσουμε ζήτημα κυριαρχίας", δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Γείτονος μιλώντας στο πρακτορείο ειδήσεων «Anadolu». Αλήθεια μετά από μια τέτοια δήλωση τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από την Άγκυρα;

Προφανώς η αυτοπεποίθηση της Τουρκίας ενισχύθηκε από τη διαφαινόμενη στροφή ισχυρών δυτικών δυνάμεων που ζητούν πλέον μια συμβιβαστική λύση μεταξύ Ουκρανίας και Πούτιν. Πρόκειται για το μπλοκ της Real Politik. Παρίσι, Ρώμη και Βερολίνο φαίνεται να συγκλίνουν προς μια τέτοια προσέγγιση, η οποία και θα νομιμοποιήσει σε ένα μεγάλο βαθμό την κατοχή του 1/3 των ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία.

Στην Ουάσιγκτον το σύστημα είναι διχασμένο. Η γραφειοκρατία μοιράζεται μεταξύ εκείνων που επιζητούν την οικονομική κατάρρευση της Ρωσίας έτσι ώστε νε επιβληθεί η αμερικανική οικονομική κυριαρχία απανταχού γης και κυρίως ως προς την εξάρτηση της Κίνας από την προμήθεια ενεργειακών πόρων. Η άλλη μισή γραφειοκρατία θεωρεί πως δεν μπορεί να υπάρξει η έννοια της ήττας μίας πυρηνικής δύναμης. Εν προκειμένω της Ρωσίας. (Βλέπε Κίσινγκερ)

Όσο ενισχύεται η τάση στήριξης της συμβιβαστικής οδού στο Ουκρανικό, τόσο θα διογκώνεται το αίσθημα αυτοπεποίθησης της Τουρκίας ως προς την υλοποίηση των στόχων του δικού της αναθεωρητισμού. Απλά πράγματα. Σε αυτή, λοιπόν, τη φάση το σύστημα Ερντογάν προαναγγέλλει νέα εισβολή στη Συρία, απειλεί με νέα τετελεσμένα ως προς την Κύπρο εκβιάζοντας το ΝΑΤΟ για να κερδίζει την αναγνώριση των Κατεχομένων και συνάμα κορυφώνει την ένταση με την Ελλάδα επιδιώκοντας ξεκάθαρα την εκδήλωση ενός θερμού επεισοδίου για να θέσουμε τα πράγματα ευγενικά. Το σύστημα Ερντογάν εύχεται να ξεσπάσει μια ευρύτερη κρίση που θα οδηγούσε δυνητικά σε μία ακύρωση της Συνθήκης της Λωζάννης με την κατάληψη κάποιων ελληνικών νησιών και, γιατί όχι, και κάποιων ηπειρωτικών εδαφών. Ο αναθεωρητισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αυτός είναι προφανώς ο λόγος που ο ομότιμος καθηγητής Χρήστος Ροζάκης επισημαίνει σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της 30ής Μαΐου πως η πτήση τουρκικών μαχητικών σχεδόν πάνω από την Αλεξανδρούπολη διαμορφώνει μια νέα κατάσταση, αφού είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα αποτολμά κάτι τέτοιο. Πρόκειται για αμφισβήτηση κυριαρχίας ηπειρωτικού - μητροπολιτικού εδάφους, σημειώνει ο εμπειρότατος κ. Ροζάκης.

Όταν λοιπόν η Πολεμική Αεροπορία της Τουρκίας αμφισβητεί στο πεδίο την ελληνική κυριαρχία δύο βήματα κάτω από τη μύτη των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη και το ΝΑΤΟ, η Ευρώπη αλλά τελικά και οι ΗΠΑ απαντούν με ένα αόριστο «βρείτε τα, την ώρα που ο Πούτιν καταλαμβάνει όλο το Ντονμπάς και κατευθύνεται προς τη γραμμή του Δνείπερου, τότε το σύστημα Ερντογάν ανεβάζει στροφές και περνά σε άλλη διάσταση. «Θα θέσουμε θέμα κυριαρχίας», δηλώνει ξεκάθαρα και χωρίς να μπλοφάρει ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας. Όσοι παρακολουθούν συστηματικά τα ελληνοτουρκικά ξέρουν πως η Άγκυρα δεν συνηθίζει να μπλοφάρει. Είναι προφανές πως η Τουρκία επανασυντάσσει τον κατάλογο προτεραιοτήτων ως προς τις εκκρεμότητες στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μαξιμαλίζοντας. Αυτή η τακτική δεν έχει ούτε πάτο ούτε και φρένα. Είναι σαφές ότι το σύστημα Ερντογάν στήνει μια κρίση την οποία θα επιχειρήσει να διατηρήσει υπό έλεγχο. Μόνον που αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά και αφελείς ενήλικες. Ο Ταγίπ Ερντογάν επιδιώκει να επανεκλεγεί πάση θυσία και με κάθε τίμημα. Θέλει πόλεμο στη Συρία, έκρηξη στο Αιγαίο, καθολική ήττα των Κούρδων στο Ιράκ και ενεργειακό έλεγχο στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή είναι η ατζέντα του

Τις επόμενες λίγες εβδομάδες η Άγκυρα θα επισημοποιήσει το πλαίσιο της διαπραγμάτευσής της με τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Γερμανούς ως προς το ακριβές αντίτιμο που επιδιώκει για να αποδεχθεί την είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Αμερικανικά όπλα, F35, αποδοχή του ρόλου ενισχυμένου χωροφύλακα στην Εγγύς Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο και αυτονομία στην άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής είναι κάποια από τα κυρίαρχα κεφάλαια σε αυτήν την ατζέντα. Το Αιγαίο και η εισβολή στη Συρία, ιδίως αυτή, βρίσκονται εξ ίσου ψηλά στην τουρκική ατζέντα. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει στην Αθήνα. Μάλλον ουδείς έχει δικαίωμα στον αιφνιδιασμό. Επισημαίνεται ότι το ελληνικό ΥΠΕΞ αιφνιδιάστηκε από την επίθεση Ιρανών κομάντος σε δύο ελληνικά τάνκερ στον Περσικό. Προφανώς, η ανώτερη ηγεσία του δεν είχε πληροφορηθεί εγκαίρως (;) πως ο αμερικανικός παράγων ζήτησε και πέτυχε τη μετάγγιση του φορτίου που μετέφερε το ρωσικό δεξαμενόπλοιο «LANA», το οποίο δεσμεύθηκε στην Κάρυστο. Η μετάγγιση άρχισε τη Δευτέρα 16 Μαΐου με τη μεταφόρτωση του πετρελαίου σε ελληνόκτητο τάνκερ γνωστού εφοπλιστή. Το πετρέλαιο όμως ήταν ιρανικής προέλευσης. Η επίθεση στα ελληνικά δεξαμενόπλοια από τους Φρουρούς της Επανάστασης ήταν ένα σαφές μήνυμα. Μόνον που ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος είναι από τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Άρα τα πλοία ελληνικών συμφερόντων και τα ελληνικά πληρώματα είναι εκτεθειμένα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Δεν είναι απλή υπόθεση λοιπόν η εμπλοκή της Αθήνας στις μυλόπετρες των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Ιράν. Μία ακόμη λεπτομέρεια. Ο γνωστός Έλληνας εφοπλιστής, ο οποίος ενεπλάκη στην Κάρυστο, ήταν αυτός που πρόσφατα διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στη συμφωνία απεξάρτησης της Γερμανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Μιλάμε δηλαδή για μείζονα εμπλοκή σε στρατηγικές επιλογές γεωπολιτικής σημασίας.

Πολλοί σημαντικοί σχολιαστές και αναλυτές λίγες ημέρες μετά την εκδήλωση της εισβολής στην Ουκρανία διατύπωσαν τη βεβαιότητα πως με αυτή του την ενέργεια ο Βλαδίμηρος Πούτιν ακύρωσε, «έκαψε» για την ακρίβεια, στην πράξη, την όποια προσεχή εκδήλωση και νομιμοποίηση του κάθε αναθεωρητισμού. Ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Τρεις μήνες μετά, παρατηρούμε ότι ο αναθεωρητισμός του Κρεμλίνου και του συστήματος Ερντογάν λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η κάθε παράταση χρόνου που κερδίζει η ρωσική πλευρά στον πόλεμο με την Ουκρανία λειτουργεί ως τονωτική ένεση στην αυτοπεποίθηση του προέδρου της Τουρκίας. Είναι ζήτημα χρόνου η εκδήλωση της απορρυθμιστικής δυναμικής που σχεδιάζει η Άγκυρα στον γεωγραφικό χώρο που μας απασχολεί αρχής γενομένης από τη Συρία. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η συμπεριφορά της τουρκικής ηγεσίας δεν εξαρτάται από την έκβαση του μείζονος εκβιασμού που επιχειρεί η Άγκυρα ως προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η απορρύθμιση των γεωπολιτικών σταθερών στην περιοχή μας έχει να κάνει με τις προσωπικές φιλοδοξίες του προέδρου της Τουρκίας, την επανεκλογή του το 2023 και την επισκίαση της υστεροφημίας του Κεμάλ Ατατούρκ με την αναγωγή του νεο-οθωμανικού μοντέλου ως κυρίαρχου δόγματος στη σύγχρονη ιστορία της χώρας αυτής.

«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/760062-o-erntogan-epidiokei-thermo-epeisodio-sto-aigaio-kai-polemo-diarkeias-stin-eggys»

Ελληνοτουρκικά: Ερντογάν σε παραλήρημα: "Στη Σουηδία, Φινλανδία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία και την Ελλάδα, δραστηριοποιούνται τρομοκράτες, υπό το βλέμμα της αστυνομίας'

 Αιχμές κατά του ΝΑΤΟ και της Ελλάδας περιλάμβανε (και) η σημερινή ομιλία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε προσυνεδριακή συγκέντρωση του κυβερώντος κόμματος AK, στα περίχωρα της Άγκυρας. 

Μία ημέρα αφού έγινε γνωστό ότι ο Έλληνας πρέσβης στην Τουρκία, Χριστόδουλος Λάζαρης, κλήθηκε από το υπουργείο Εξωτερικών για το ζήτημα «υπόθαλψης και εκπαίδευσης τρομοκρατών στην Ελλάδα», ο πρόεδρος της Τουρκίας συνδύασε εκ νέου τη χώρα μας με την τρομοκρατία, αναφερόμενος στο ΝΑΤΟ και την ένταξη της Σουηδίας και Φινλανδίας. 

Υπενθυμίσαμε σε όλους τη σημασία της θέσης μας στο ΝΑΤΟ. Μιλάω ξεκάθαρα για τη Σουηδία και τη Φινλανδία και την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ. Χθες, μίλησα και με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ. Όλος ο κόσμος πρέπει να ξέρει. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας οργανισμός που θα παρέχει τρομοκρατική ασφάλεια”, είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι οι τρομοκράτες δραστηριοποιούνται υπό το βλέμμα της αστυνομίας, τόσο στις δύο -υπό ένταξη- χώρες, όσο και στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ελλάδα, η οποία ταυτόχρονα έχει αμερικανικές βάσεις

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιτέθηκε και στον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος είναι επικεφαλής του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, και τον κατηγόρησε ότι δεν υποστηρίζει τη χώρα του όσον αφορά στην πολιτική που ακολουθείται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. «Υποστηρίζεις τους Έλληνες και τους συμμάχους τους» είπε ο Τούρκος πρόεδρος.

Πριν από μερικές μέρες, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου είχε ζητήσει από τον Ταγίπ Ερντογάν να σκληρύνει τη στάση του στο Αιγαίο σημειώνοντας χαρακτηριστικά «αν τολμάς κάνε ένα βήμα για τα καταληφθέντα και εξοπλισθέντα νησιά. Εμείς θα σε στηρίξουμε».

πηγή:https://www.newsit.gr/kosmos/erntogan-nea-epithesi-stin-ellada-gia-tous-tromokrates/3537750/