Ποιοι γράφονται στα κόμματα;

 
Τι είναι, αλήθεια, τα περισσότερα κομματικά μέλη; Νομίζω ότι διατηρούν με το κόμμα τη σχέση που έχουν οι οργανωμένοι οπαδοί με την ομάδα τους. 

Κάνουν ηχηρή δήλωση υποστήριξης, συμμετέχουν σε μία φούσκα με ομονοούντες και αισθάνονται ότι επηρεάζουν τα πράγματα, αν και αρκετοί από αυτούς συγκροτούν τον προσωπικό στρατό του προέδρου

Κώστας Γιαννακίδης

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, περίπου μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας είναι εγγεγραμμένοι ως μέλη πολιτικού κόμματος. 

Ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιοι που είναι μέλη σε δύο ή και σε τρία κόμματα, αλλά θα πρόκειται για ειδικές, σχεδόν παθολογικές, περιπτώσεις. Χονδρικά, σχεδόν το 10% όσων προσέρχονται στις κάλπες στις εθνικές εκλογές φέρεται να διατηρούν άμεση σχέση με πολιτικό κόμμα. 

Παλαιότερα ήταν πολύ περισσότεροι, ειδικά στις δύο πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, όταν σε κάθε γειτονιά υπήρχαν τοπικές οργανώσεις και οι κλαδικές έσφυζαν από μέλη με ενεργή συμμετοχή. 

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι οι τοπικές οργανώσεις ήταν, περίπου, κάτι ανάμεσα σε κομματικό γραφείο και καφενείο με εμφανείς αισθητικές επιρροές από συνδέσμους οργανωμένων οπαδών –σημαίες, φωτογραφίες του προέδρου, εκλογικές αφίσες κ.λπ. 

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά, όταν η κοινωνία άρχισε να γίνεται πιο δυτική και πιο κυνική, οι τοπικές οργανώσεις κατέβασαν ρολά και η κομματική δράση εστιάστηκε σε επίπεδο νομού. Λογικό.

 Ο πολιτικός λόγος έφυγε από τα μπαλκόνια και μπήκε στα κανάλια. Σταδιακά η ανάγκη για μεγάλες συγκεντρώσεις ατόνησε, οι πολίτες απομακρύνθηκαν από τα κόμματα, δεν έβγαινε ούτε το νοίκι των καταστημάτων που στέγαζαν τις οργανώσεις. Είχε υποχωρήσει, άλλωστε, η πόλωση που εκδηλώθηκε στα 80s με τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία.

 Για αυτό και τώρα το ερώτημα στέκει εμφατικό. Τι άνθρωποι είναι αυτοί που γράφονται στα κόμματα; Υπάρχουν, θα πείτε, εκείνοι που θέλουν να πολιτευτούν ή κινούνται από ιδιοτέλεια, προκειμένου να αυξήσουν τον δείκτη προσωπικής επιρροής στην τοπική κοινωνία και στη δουλειά τους. Αλλά πλέον η ιδιότητα του κομματικού μέλους δεν διατηρεί την αξία που είχε στα χρόνια του πρώτου ΠΑΣΟΚ. Πλέον εκλέγονται βουλευτές άνθρωποι που δεν είναι μέλη του κόμματος, ενώ συχνά η παρουσία στα κομματικά μητρώα λειτουργεί ανασταλτικά ως προς την επαγγελματική εξέλιξη, ειδικά στη δημόσια σφαίρα όπου αναζητείται ο φερετζές του «ακομμάτιστου». 

Υπάρχουν και εκείνοι που εγγράφονται προκειμένου να στηρίξουν σε κάποια κρίσιμη ψηφοφορία ένα δικό τους άνθρωπο. Ομως και αυτοί δεν ανήκουν στην πλατιά μάζα, στις δεκάδες χιλιάδες που έγιναν την Κυριακή μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και πιο πριν του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. 

Τι είναι, λοιπόν, τα περισσότερα κομματικά μέλη; Νομίζω ότι διατηρούν με το κόμμα τη σχέση που έχουν οι οργανωμένοι οπαδοί με την ομάδα τους. Κάνουν ηχηρή δήλωση υποστήριξης, συμμετέχουν σε μία φούσκα με ομονοούντες και αισθάνονται ότι επηρεάζουν τα πράγματα, αν και αρκετοί από αυτούς συγκροτούν τον προσωπικό στρατό του προέδρου. 

Βλέπουν τα στελέχη όπως οι φίλαθλοι τους παίκτες, θα απαιτήσουν μία selfie και ενδεχομένως κάτι παραπάνω. Ο φίλαθλος ζητάει φανέλα, το κομματικό μέλος κάνα μικρό ρουσφέτι. Αυτοί που κάνουν δουλειές, από κυλικείο γυμναστηρίου και πάνω, παίζουν σε άλλο επίπεδο. 

Συχνά τα μέλη του κόμματος τυγχάνουν αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, προσφέροντας μη αμειβόμενη εργασία στο κόμμα ή στον προεκλογικό αγώνα του στελέχους. Υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να συγκροτήσουν κάτι σαν think tank για την παραγωγή προγραμματικού έργου και πολιτικής σκέψης. Ναι, καλά… Το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να νομίζουν ότι συμμετέχουν στην εξέλιξη των πραγμάτων, ότι είναι παράγοντες πολιτικής ζύμωσης που γεννά σκέψη και έργο. Αχ και να έδιναν κάτι από την αγνότητά τους σε αυτούς που βρίσκονται πιο ψηλά… 

Πηγή: Protagon.gr

Ένας εναντίον κανένα! Tο μπούγιο που δίνει φόρα και το μήνυμα στη μαύρη τρύπα

 Τρέχεις εντελώς μόνος σου και, όπως είναι φυσικό, στο τέλος κόβεις πρώτος το νήμα. Αλλά στο τέλος δεν λες μόνο πως νίκησες. Λες πως νίκησες κάποιον που δεν έτρεχε μαζί σου. Σε αυτό το σχήμα – σχήμα που επιστράτευσε ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ του μοναχικού του θριάμβου – βλέπει εύκολα κανείς τον κίνδυνο. Ο Τσίπρας κινδυνεύει να μετατρέψει μια επιτυχία, όπως είναι η μετεωρική άνοδος των μελών του κόμματος, σε πολιτική φαντασίωση. Και οι φαντασιώσεις στην πολιτική ανοίγουν τον δρόμο στην καζούρα. Ετσι δεν κερδίζεις μόνο τον Μητσοτάκη, κερδίζεις και τον Γιουσέιν Μπολτ.  Δεν «στέλνεις τον λογαριασμό» μόνο στο Μαξίμου. Τον στέλνεις και στο Μέγαρο των Ηλυσίων και στον Λευκό Οίκο και στη μαύρη τρύπα του Γαλαξία.

Αλήθεια, «πήρε το μήνυμα» η μαύρη τρύπα; Θα μπορούσε να το πάρει ακόμη και το υπερπέραν εάν η διαχείριση της εσωκομματικής νίκης δεν μαρτυρούσε μια κάποια χαλαρή σχέση με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει πως, ναι, με τις εσωκομματικές κάλπες  αντιστοιχήθηκε σε κάποιο βαθμό ο κομματικός με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέει όμως πως όσοι πήγαν στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν για μαυρίσουν τον Μητσοτάκη

Η πραγματικότητα λέει ακόμη πως οι εσωκομματικές κάλπες μπορεί να δώσουν μια κάποια φόρα. Να δημιουργήσουν ένα μπούγιο που ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως βαλτωμένος δημοσκοπικά, το έχει ανάγκη. Έχει επομένως λόγους να χαίρεται επειδή τα μέλη του κόμματος υπερδιπλασιάστηκαν σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο και εξαπλασιάστηκαν από το 2019. Αλλά καμία πραγματικότητα δεν λέει πως οι εσωκομματικές εκλογές συνιστούν αντικυβερνητική διαδήλωση.

Δεν είναι μόνο ένα λάθος επικοινωνίας, αλλά και υπολογισμού. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ μέτρησε σωστά τις νέες εγγραφές μελών, τις έθεσε σε εντελώς λανθασμένο πλαίσιο. Εμφανίστηκε ως ελάσσων πόλος που ετεροκαθορίζεται από τον μεγαλύτερο. Είναι σαν να λέει πως εάν αυτή δεν ήταν «η χειρότερη κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας», στα εκλογικά τμήματα του κόμματος μπορεί να μην πατούσε και ψυχή.

Στις πρώτες του εσωκομματικές εκλογές, κι ενώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ήδη μπαρουτοκαπνιστεί στις ανοικτές διαδικασίες, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το λάθος να μην συστηθεί ως πολιτική δύναμη αλλά ως γκισέ λογαριασμών του ρεύματος. Είναι όμως το ίδιο λάθος που έκανε το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου: Έτρεξε μόνος του στις πρώτες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, έφερε 1 εκατομμύριο κόσμο στις κάλπες, αλλά το μήνυμα που υποτίθεται πως έστειλε στην κυβέρνηση Καραμανλή η μεγαλειώδης συμμετοχή δεν έφτασε ποτέ στο εθνικό ακροατήριο. Στις βουλευτικές εκλογές του 2007, ο ΓΑΠ έχασε.

Μπορεί να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας όχι τη μοίρα του Ανδρέα, που τόσο πολύ θα ήθελε, αλλά του Γιώργου; Αν εξαιρέσει κανείς ένα είδος ισοβιότητας που έχει εξασφαλίσει ο Τσίπρας στη θέση του προέδρου, θα μπορούσε. Σε αυτό το revival της κούρσας για έναν, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με 99% και πλέον. Το ποσοστό είναι τόσο θηριώδες και τόσο έξω από τα δημοκρατικά ήθη ώστε είναι το πρώτο πράγμα που έσπευσε να ξεχάσει ακόμη και ο ίδιος. Τι μένει; Εκείνοι οι 170.000 πολίτες που από χθες είναι μέλη του κόμματος. Και ένας αρχηγός που, αν και είναι ο πιο παλιός στο πολιτικό σύστημα, δείχνει  να μην ξέρει πώς να τους  κεφαλαιοποιήσει.

«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/757733-ekloges-syriza-enas-monahikos-thriamvos-poy-poylithike-san-logariasmos-reymatos»

"ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" - Ο πατριωτικός τσαμπουκάς και μετά η "κωλοτούμπα"!

  Ο Τσίπρας είπε στον Μητσοτάκη ότι δίνει «γη και ύδωρ» στους Αμερικανούς. Συγγνώμη, αλλά υπάρχει ασφαλέστερη πολιτική από τη σταθερή σύμπλευση με τους ισχυρούς συμμάχους της χώρας; Η Ελλάδα δεν είναι αναθεωρητική δύναμη, όπως η Τουρκία. Επιδιώκει τη σταθερότητα. Και όταν επιδιώκεις τη σταθερότητα, οφείλεις να είσαι και δεδομένος 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ελέγχει την εξωτερική πολιτική της χώρας ως «δεδομένη». Η θέση του περιγράφεται από το βασικό θέμα της «Αυγής» που υποστηρίζει ότι ο Πρωθυπουργός είναι για τις ΗΠΑ «δεδομένος για όλα», καθώς προσφέρει γη και ύδωρ. Και η συζήτηση στη Βουλή είχε άρωμα 70s, με τον Αλέξη Τσίπρα να υποδύεται μία light εκδοχή του Ανδρέα. 

Ο Παπανδρέου ζητούσε να φύγουν οι βάσεις, ο Τσίπρας δεν ζητεί κάτι τόσο εξωφρενικό, καλεί την κυβέρνηση να μην είναι «δεδομένη». Αυτό δεν ακούγεται τόσο ως πολιτική θέση, όσο ως προσχηματική δυσθυμία προς χάρη ενός ακροατηρίου που γαλουχήθηκε με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». 

Είναι το κοινό που πιστεύει ότι τα θέματα εξωτερικής πολιτικής επιδέχονται χειρισμούς πατριωτικού τσαμπουκά και χτύπημα της γροθιάς πάνω στο γραφείο του Αμερικανού προέδρου. Εντελώς μεταξύ μας, το «να μη σε έχουν ως δεδομένο» περισσότερο παραπέμπει σε γκομενική συζήτηση εφήβων, παρά σε υπεύθυνη πρόταση εξωτερικής πολιτικής 

Η σύγκριση, δε, με την Τουρκία του Ερντογάν, είναι εντελώς άστοχη, σχεδόν παράλογη. Η Τουρκία επιβεβαιώνει και επιχειρησιακά το «μη δεδομένη», παίζοντας σε ταμπλό που εμείς αδυνατούμε να προσεγγίσουμε. Η Τουρκία πατάει στις γραμμές του αναθεωρητισμού. Εμείς παραμένουμε προσηλωμένοι στην αρχή της σταθερότητας. 

Όταν, λοιπόν, ευαγγελίζεσαι τη σταθερότητα, οφείλεις να είσαι και δεδομένος προς τις συμμαχίες που συνάπτεις. Διότι θέλεις να κινείσαι θεωρώντας ότι και αυτές οι συμμαχίες είναι δεδομένες. Αντιθέτως, όταν είσαι απρόβλεπτος παίκτης, θα εισπράξεις και απρόβλεπτες αντιδράσεις.

 Ο Τσίπρας είπε στον Μητσοτάκη ότι δίνει «γη και ύδωρ» στους Αμερικανούς. Το ίδιο, πάντως, θα μπορούσε να προσάψει κάποιος και στον Τσίπρα, όταν ήταν αγκαλιά με τον Τραμπ. 

Συγγνώμη, αλλά υπάρχει ασφαλέστερη πολιτική από τη σταθερή σύμπλευση με τους ισχυρούς συμμάχους της χώρας; Το να πιστεύεις ότι οι Αμερικανοί θα αρχίσουν στις καρπαζιές την Τουρκία, ειδικά στη συγκεκριμένη στιγμή, είναι τουλάχιστον αφελές. Όμως όταν το εκστομίζεις, δεν είσαι αφελής. Νομίζεις ότι είναι αφελείς αυτοί που σε ακούνε. 

Πηγή: Protagon.gr

Ομιλία του Πρωθυπουργού στην Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ

Κυρία Πρόεδρε,

Κυρία Αντιπρόεδρε,

Αξιότιμα μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,

Κυρίες και Κύριοι,

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για τον εκλεγμένο ηγέτη του λαού που δημιούργησε τη Δημοκρατία, να απευθύνεται στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού που θεμελίωσε τη χώρα του πάνω στο ελληνικό πρότυπο και έκτοτε προωθεί και υπερασπίζεται τις δημοκρατικές αξίες.

Έχω πλήρη επίγνωση, καθώς στέκομαι ενώπιόν σας σήμερα, των ισχυρών δεσμών που ενώνουν τα δύο έθνη μας.

Οι δεσμοί αυτοί είναι λόγος να γιορτάζουμε και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, αλλά είναι επίσης μια υπενθύμιση, πιστεύω, των κοινών αξιών και πεποιθήσεών μας σε μια εποχή που αυτές δοκιμάζονται για ακόμη μια φορά.

Είναι μια υπενθύμιση της κοινής μας πίστης στην ελευθερία έναντι της τυραννίας, στη δημοκρατία έναντι του αυταρχισμού, στη θεμελιώδη σημασία του σεβασμού του κράτους δικαίου έναντι του πολέμου και της αναρχίας.

Και αποτελεί ακόμα μεγαλύτερη τιμή και μεγάλη χαρά για μένα να απευθύνομαι σε Κοινή Σύνοδο του Κογκρέσου των ΗΠΑ υπό γυναικεία ηγεσία, υπό την Πρόεδρο Nancy Pelosi και, φυσικά, την Αντιπρόεδρο Kamala Harris.

Διότι ήταν ένας Έλληνας, και μάλιστα ένας Έλληνας άνδρας, ο οποίος για πρώτη φορά υποστήριξε ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες. Στην «Πολιτεία» ο Πλάτωνας πρότεινε οι γυναίκες να συμμετέχουν σε όλα τα επίπεδα εξουσίας και να αναλαμβάνουν όλες τις προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής θητείας.

Κάθε κράτος που δεν αξιοποιεί τα ταλέντα των γυναικών του, κατέστησε σαφές ο Πλάτων, σπαταλά τους μισούς πόρους που διαθέτει. Και ως γιος, σύζυγος, αδελφός και πατέρας ισχυρών και δημιουργικών γυναικών, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Όπως κάθε Έλληνας, έτσι κι εγώ κάθε φορά που έρχομαι στην Ουάσιγκτον νιώθω σαν να είμαι σπίτι μου, επειδή ό,τι βλέπω: αρχιτεκτονική, τέχνη, φράσεις και ιδέες λαξευμένες σε μάρμαρα παντού στην πόλη,  μού είναι εξαιρετικά οικεία.

Περπατώντας προς το Μνημείο του Λίνκολν, νιώθει κανείς σαν να περπατάει στον Παρθενώνα όταν αυτός ήταν ακόμα άθικτος, προτού οι «συλλεκτικές συνήθειες» του Λόρδου  Έλγιν τού καταστρέψουν την όψη. Γιατί  το Μνημείο του Λίνκολν είχε σχεδιαστεί με βάση την αρχική μορφή του Παρθενώνα.

Οδηγώντας μπροστά από το Ανώτατο Δικαστήριο και βλέποντας στην πύλη του, ως ρητό και αποστολή του, το «Equal Justice Under Law», θυμόμαστε ότι πρόκειται για μία έννοια που οι Έλληνες πρόγονοί μας πρώτοι συνέλαβαν και διατύπωσαν σε μία μόνο λέξη: Ισονομία.

Φυσικά, δεν ήταν μόνο τα κτίρια και ο πολιτισμός της Ουάσιγκτον που επηρεάστηκαν τόσο πολύ από την Ελλάδα, αλλά και οι βασικές επιχειρηματικές δραστηριότητες και οι δημοκρατικές αρχές της πόλης, βασίστηκαν επίσης στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, όλοι οφείλουμε το λειτούργημά μας στους ευγενείς προγόνους μας.

Αλλά δεν βρίσκομαι εδώ, ενώπιόν σας, για να ζητήσω αναγνώριση από εσάς ή επαίνους για εκείνους.

Βρίσκομαι ενώπιόν σας για να τιμήσω ένα θαύμα που κάθε ελεύθερος άνθρωπος ενστερνίζεται και που ενώνει Έλληνες και Αμερικανούς με έναν τρόπο μοναδικό.

Αυτό το θαύμα, η ελληνική ιδέα που θα άλλαζε για πάντα τον κόσμο, είναι ότι η κοινωνία λειτουργεί καλύτερα αν όλοι οι πολίτες της είναι ίσοι και έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση του κράτους τους. Με μία λέξη, αυτό το θαύμα είναι η Δημοκρατία.

Είναι δύσκολο για εμάς σήμερα να συνειδητοποιήσουμε πόσο ριζοσπαστική ήταν η ιδέα της ατομικής ελευθερίας πριν από 25 αιώνες, όταν μια μικρή κοινότητα Ελλήνων τόλμησε να εμπιστευθεί ίσα πολιτικά και νομικά δικαιώματα σε όλους τους πολίτες της. Οι γυναίκες και οι σκλάβοι είχαν αποκλειστεί, παρόλα αυτά η Δημοκρατία αποτελούσε τόσο μεγάλη εξέλιξη σε όσα ίσχυαν μέχρι τότε που παραμένει το μεγαλύτερο «άλμα προόδου» στην ανθρώπινη ιστορία.

Καμία κοινωνία πριν από τους Έλληνες δεν τόλμησε να πιστέψει ότι τάξη και ελευθερία ήταν έννοιες συμβατές. Όλες οι  προηγούμενες κοινωνίες ήταν μια διαδοχή τυραννιών που βασίζονταν σε έναν ισχυρό κυβερνήτη, έναν βασιλιά, έναν Φαραώ, έναν αυτοκράτορα, που διασφάλιζε τη λειτουργία τους.

Το δίδαγμα δεν αγνοήθηκε από τους Ιδρυτές Πατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που θέσπισαν το Αμερικανικό Σύνταγμα με βάση το Αθηναϊκό πρότυπο, αλλά είχαν και τη σοφία να εισαγάγουν θεσμικά αντίβαρα για να αποφύγουν τις υπερβολές που τελικά υπονόμευσαν την Αθηναϊκή δημοκρατία.

Η γέννηση της Δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα έφερε έκρηξη δημιουργικού πνεύματος στην Ελλάδα, από την οποία προέκυψαν η αρχιτεκτονική, η τέχνη, το δράμα και η φιλοσοφία που έκτοτε διαμόρφωσαν τον δυτικό πολιτισμό.

Η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε τη μεγαλύτερη εξάπλωση της ανθρώπινης ελευθερίας και της ανθρώπινης προόδου που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Κυρίες και κύριοι,

Πέρυσι γιορτάσαμε στην Ελλάδα τα 200 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας μας. Και σε μια παράξενη αλλά παράλληλα ενδιαφέρουσα τροπή της ιστορικής μοίρας, ήταν οι Έλληνες εκείνοι που εμπνεύστηκαν από την ίδρυση της Αμερικανικής Δημοκρατίας, όταν όρθωσαν το ανάστημά τους ενάντια στον δυνάστη τους και αγωνίστηκαν για την ελευθερία τους.

Αυτό που μάς έδειξαν οι Αμερικανοί με το παράδειγμά τους ήταν ότι μπορεί κανείς να πολεμά για την ελευθερία του, ακόμη και όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του και τελικά να νικά. Είδαμε την ίδρυση της Δημοκρατίας σας ως ορόσημο για την ιστορία του κόσμου, ως πρότυπο για τα καταπιεσμένα έθνη της Ευρώπης, ως ελπίδα για το δικό μας μέλλον.

Από την αρχή, λοιπόν, οι πρόγονοί μας αναζήτησαν υποστήριξη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Από τη μακρινή Πελοπόννησο, οι ηγέτες της Ελληνικής επανάστασης απηύθυναν την Άνοιξη του 1821 έκκληση προς τον αμερικανικό λαό,  προς τους «φίλους, συμπολίτας και αδελφούς».

Μίλησαν για την «δικαίαν συμπάθειαν» που ένιωθαν οι Έλληνες για τους Αμερικανούς, τη δίψα για ελευθερία που και οι δύο είχαν αντλήσει από τους αρχαίους. «Μιμούμενοι εσάς», έγραψαν, «μιμούμαστε τους προγόνους μας και θέλουμε να αποδειχθούμε αντάξιοί τους, καθώς προσπαθούμε να σάς μοιάσουμε».

Οι «Ιδρυτές Πατέρες» της Δημοκρατίας σας συγκινήθηκαν και εντυπωσιάστηκαν. «Το φως και η ελευθερία κερδίζουν σταθερά έδαφος», έγραψε ο Thomas Jefferson όταν πληροφορήθηκε τα νέα από την Ελλάδα. «Οι φλόγες που άναψαν την 4η Ιουλίου 1776 έχουν πλέον διασπαρεί σε τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου που είναι αδύνατο να τις σβήσουν οι αδύναμες μηχανές του δεσποτισμού».

Ακριβώς 200 χρόνια πριν, το 1822, επαναστατημένοι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στην Επίδαυρο, συζήτησαν και συνέταξαν το πρώτο μας Σύνταγμα. Και με αυτό το κείμενο εισήγαγαν στα νεοαπελευθερωμένα ελληνικά εδάφη τη νέα γλώσσα των δικαιωμάτων. Πάνω απ’ όλα το δικαίωμα ενός έθνους να σπάει τα δεσμά της τυραννίας προκειμένου να ζήσει σε κράτος δικαίου. Οπως το διατύπωνε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας μας:

«Έχουμε εμείς, τάχα, κάτι λιγότερο από άλλα έθνη, ώστε να στερούμαστε αυτά τα δικαιώματα, ή μήπως είμαστε κατώτερα και ανήθικα όντα που πρέπει να θεωρούμαστε ανάξιοι τέτοιων δικαιωμάτων με αποτέλεσμα, καταδικασμένοι σε αιώνια δουλεία, να σερνόμαστε σαν κτήνη και υποζύγια, ενός παράλογου  και βάρβαρου τυράννου. Δικαιώματα τα οποία ουδέποτε πάψαμε στην Ελλάδα να υπερασπιζόμαστε με τα όπλα, όταν οι καιροί και οι περιστάσεις το απαιτούσαν».

Μια συγκλονιστική πραγματικότητα: Αντικαταστήστε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία και οι ομοιότητες με τον σημερινό ταραχώδη κόσμο είναι εφιαλτικές.

Δύο χρόνια αργότερα, σε μια μικρή πόλη της Δυτικής Ελλάδας που ονομάζεται Μεσολόγγι, αυτές οι λέξεις δημοσιεύθηκαν μαζί με μια μετάφραση του Αμερικανικού Συντάγματος. Αυτό το βιβλίο, ένα από τα πρώτα που τυπώθηκαν ποτέ σε ελληνικό έδαφος, μαρτυρά την τεράστια αξία που εμείς οι Έλληνες αποδώσαμε από την αρχή στο δικό μας μέλλον ως μία φιλελεύθερη και συνταγματική Πολιτεία.

Το γεγονός ότι αυτό το μικρό βιβλίο εκδόθηκε στο αποκορύφωμα του πολέμου ήταν αξιοσημείωτο. Το ότι τυπώθηκε στο Μεσολόγγι ήταν απλά απίστευτο.

Όπως στη Μαριούπολη σήμερα έτσι και τότε, οι αριθμητικά λιγότεροι και αποστεωμένοι από την πείνα υπερασπιστές του Μεσολογγίου, απέκρουαν ένα μετά το άλλο τα κύματα των εχθρικών επιθέσεων πριν από την τελική, απέλπιδα Έξοδό τους. Μια πράξη εξαιρετικής τόλμης. Αλλά μια πράξη που τελικά θα κόστιζε εκατοντάδες ζωές, μεταξύ των οποίων πολλών γυναικών και παιδιών.

Όταν βλέπουμε να υφίστανται τα ίδια δεινά οι λίγοι υπερασπιστές της Μαριούπολης, μιας πόλης με ελληνικό όνομα και βαθιές ελληνικές ρίζες, θυμόμαστε το Μεσολόγγι και το τίμημα του δικού μας αγώνα.

Ακόμα και σήμερα δεν έχουμε ξεχάσει τους Αμερικανούς εθελοντές που ταξίδεψαν για να πολεμήσουν στο πλευρό μας. Μερικοί από αυτούς έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας. Τιμούμε τα ονόματά τους και συνεχίζουμε να φροντίζουμε τα μνήματά τους.

Και ούτε έχουμε ξεχάσει άλλους συμπατριώτες σας που οργάνωσαν μια από τις πρώτες στην ιστορία δημόσιες ανθρωπιστικές προσπάθειες, στέλνοντας βοήθεια στην Ελλάδα.

Προσωπικότητες κύρους όπως ο Samuel Gridley Howe προσέφεραν φροντίδα σε γυναίκες και παιδιά που είχαν μείνει άστεγα και άπορα και ίδρυσαν νοσοκομεία, σχολεία και ορφανοτροφεία που μας στήριξαν στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν.

Το πρώτο σχολείο θηλέων στην Ελλάδα ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1831, από έναν Αμερικανό πάστορα, τον John Hill. Η Σχολή  Hill συνεχίζει και σήμερα να διδάσκει ελληνόπουλα στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών.

Αυτό το μεγάλο «τόξο» της αμερικανικής φιλανθρωπίας συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα και εξαπλώθηκε σε όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Και στους δύσκολους καιρούς στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ιδίως δε πριν από έναν αιώνα, όταν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες έφθασαν μαζικά στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία αμέσως μετά τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αμερικανικά ιδρύματα ήταν εκεί για να προσφέρουν βοήθεια και αρωγή.

Και, φυσικά, ήταν το Σχέδιο Marshal που βοήθησε τη χώρα μου να ξαναχτίσει τις υποδομές της μετά τον καταστροφικό B’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε.

Και με τον δικό της τρόπο, η Ελλάδα ανταπέδωσε. Ανάμεσα στα ορφανά ελληνόπουλα που διέσχισαν τον Ατλαντικό και βρέθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να σωθούν από τις μάχες μετά το 1821, ήταν και ένα μελλοντικό μέλος του Κογκρέσου και ένας διοικητής στο αμερικανικό ναυτικό.

Ελληνόπουλα που γλίτωσαν από τον πόλεμο έγιναν Αμερικανοί εκπαιδευτικοί και συγγραφείς. Πολλοί από αυτούς ήταν αφοσιωμένοι υπέρμαχοι της κατάργησης της δουλείας. Διότι η εξάλειψη της δουλείας ήταν ένας σκοπός, η επιτακτική ανάγκη του οποίου μιλούσε στη καρδιά ανδρών και γυναικών που κάποτε ήταν υπόδουλοι.

Κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, οι δύο χώρες μας στάθηκαν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Πολεμήσαμε δίπλα-δίπλα σε παγκόσμιους πολέμους για να υπερασπιστούμε την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Οι Δημοκρατίες μας πάλαιψαν και με εσωτερικούς δαίμονες. Υπομείναμε τα φρικτά δεινά των εμφυλίων πολέμων και την απόγνωση των οικονομικών κρίσεων. Αλλά βγήκαμε  ισχυρότεροι και πιο αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε τις αξίες για τις οποίες οι πρόγονοί μας έδωσαν τη ζωή τους.

Αξιότιμα μέλη του Κογκρέσου,

Ξεκίνησα σήμερα λέγοντας ότι αυτή η επέτειος 200 χρόνων είναι κάτι περισσότερο από μια στιγμή εορτασμού. Είναι επίσης μια υπενθύμιση των αξιών που μας ενώνουν και των καθηκόντων που εξακολουθούμε να επωμιζόμαστε.

Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τους τελευταίους μήνες. Αλλά τα προειδοποιητικά σημάδια υπήρχαν εδώ και δεκαετίες.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πιστέψαμε αφελώς ότι η Ευρώπη, η οποία είχε οδηγήσει δύο φορές τον κόσμο σε παγκόσμιες συγκρούσεις, είχε τελικά βρει το δρόμο προς την ειρήνη.

Πιστεύαμε ότι η διεθνής συνεργασία και η κοινή αφοσίωση στο κράτος δικαίου υπερισχύουν πλέον των όπλων και των στρατών.

Πιστεύαμε ότι η εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενός μοναδικού πειράματος που σχεδιάστηκε για να φέρει ακόμα πιο κοντά τις χώρες μας, θα καθιστούσε αδιανόητο τον πόλεμο στη «Σκοτεινή Ήπειρο».

Πιστεύαμε ότι δεδομένων των τραγικών και οδυνηρών εμπειριών του εικοστού αιώνα, κανένας λαός δεν θα τολμούσε να αναιρέσει το δικαίωμα ύπαρξης ενός άλλου λαού ή να αλλάξει τα σύνορά του δια της βίας.

Αφελώς αγνοήσαμε τα προειδοποιητικά σημάδια που αναβόσβηναν με κόκκινο. Και σχεδόν αγνοήσαμε ακόμη και τις ενέργειες της Ρωσίας στη Συρία και την προσάρτηση της Κριμαίας.

Τώρα ξέρουμε ότι κάναμε λάθος.

Σήμερα, όπως όλοι σας, εμείς οι Έλληνες κοιτάμε τι συμβαίνει μόλις πεντακόσια μίλια βόρειά μας και είμαστε συγκλονισμένοι.

Κοιτάμε το Κίεβο και την Οδησσό, την πόλη όπου για πρώτη φορά συνελήφθη η ιδέα της Επανάστασής μας, και αντικρίζουμε την τραγωδία που εκτυλίσσεται στην ανατολική Ουκρανία.

Κοιτάζουμε τη Μαριούπολη, μια ελληνική πόλη που ιδρύθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη το 1778 για να επανεγκατασταθούν εκεί οι Έλληνες από την Κριμαία που διέφυγαν από τoν Οθωμανικό ζυγό, και αυτό που βλέπουμε, για άλλη μια φορά, είναι έναν λαό που είναι αντιμέτωπος με την ανάγκη να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να εξασφαλίσει το μέλλον του.

Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: δεν έχουμε εχθρική διάθεση απέναντι στον ρωσικό λαό, με τον οποίο μας συνδέουν στενά η πίστη και η ιστορία. Αλλά δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι απέναντι σε έναν αγώνα που μας θυμίζει τόσο πολύ τους δικούς μας αγώνες.

Ξέρουμε και εμείς τι σημαίνει να αναγκάζεται κάποιος να αντιμετωπίσει μια εισβολή και να υπερασπίζεται τα πιστεύω του. Να πρέπει να καταφεύγουμε στα όπλα για να προστατεύσουμε την ελευθερία μας.

Γνωρίζουμε και εμείς τον ηρωισμό του πιο αδύναμου, για τον οποίο η πρώτη νίκη είναι να μην συνθηκολογεί μπροστά στις συντριπτικές πιθανότητες να ηττηθεί. Να αντιστέκεται και να μην περιμένει απλά προσευχόμενος ότι άλλοι θα έρθουν να βοηθήσουν.

Και καταλαβαίνουμε επίσης τη σημασία των φίλων και τη δύναμη των συμμάχων, στην υπεράσπιση των κοινών μας αξιών.

Χωρίς συμμάχους οι Έλληνες δεν θα ήταν σε θέση, παρά τον ηρωισμό τους, να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναγνωρίζουμε τη σημασία που έχει σήμερα να παίρνουμε καθαρή θέση..

Και πήραμε θέση. Κατηγορηματικά. Στεκόμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας απέναντι στην επιθετικότητα του Putin. Στείλαμε ανθρωπιστική βοήθεια. Στηρίξαμε τους Ουκρανούς με όπλα για να τους βοηθήσουμε να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Και καλωσορίσαμε, με ανοιχτές αγκάλες, πρόσφυγες που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους αναζητώντας ασφάλεια για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Ο κ. Putin προσπαθεί να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο μόνο το ισχυρό κράτος μπορεί να ασκεί εξουσία, όχι το μικρό.  Έναν κόσμο στον οποίο οι εδαφικές αξιώσεις εκφράζονται με βάση ιστορικές φαντασιώσεις και επιβάλλονται με επιθετικότητα, αντί να διευθετούνται με  ειρηνευτικές συνθήκες. Έναν κόσμο στον οποίο οι στρατοί και όχι οι διπλωμάτες διευθετούν τις διαφορές.

Δεν θα τα καταφέρει. Δεν πρέπει να τα καταφέρει. Δεν πρέπει να τα καταφέρει όχι μόνο για χάρη της Ουκρανίας, αλλά και για να σταλεί ένα μήνυμα σε όλους τους αυταρχικούς ηγέτες ότι ο ιστορικός αναθεωρητισμός και οι ανοιχτές επιθετικές ενέργειες που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο δεν θα γίνουν ανεκτές από την παγκόσμια κοινότητα των δημοκρατικών κρατών. Η γλώσσα της εχθρότητας, του αναθεωρητισμού και της αυτοκρατορικής νοσταλγίας δεν θα επικρατήσει.

Και μιλώντας για απροκάλυπτες επιθετικές ενέργειες, σας ζητώ, αγαπητά μέλη του Κογκρέσου, να μην ξεχάσετε μια ανοιχτή πληγή που προκαλεί ατέλειωτο πόνο στον Ελληνισμό εδώ και 48 χρόνια. Αναφέρομαι στην εισβολή που είχε ως συνέπεια τη διαίρεση της Κύπρου. Το ζήτημα αυτό πρέπει να επιλυθεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Και όπως είπα χθες στον Πρόεδρο Biden, ουδείς μπορεί ή θα αποδεχθεί «λύση» δύο κρατών στην Κύπρο.

Το ίδιο ισχύει για όλες τις άλλες περιφερειακές διαφορές. Η Ελλάδα είναι μια Δημοκρατία που επιδιώκει την ειρήνη και που πάντα τείνει χείρα φιλίας στους γείτονές της. Είμαστε πάντα ανοιχτοί στον διάλογο. Αλλά υπάρχει μόνο ένα πλαίσιο στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε για να επιλύσουμε τις διαφορές μας: το διεθνές δίκαιο και οι εθιμικές αρχές των σχέσεων καλής γειτονίας.

Θέλω να είμαι απολύτως σαφής. Δεν θα δεχτούμε επιθετικές ενέργειες που παραβιάζουν την κυριαρχία μας και τα εδαφικά μας δικαιώματα. Αυτές περιλαμβάνουν υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, οι οποίες πρέπει να σταματήσουν αμέσως.

Παρακαλώ σημειώστε επίσης το εξής: το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το ΝΑΤΟ σε μια εποχή που εστιάζουμε στο να βοηθήσουμε την Ουκρανία να νικήσει την επιθετικότητα της Ρωσίας είναι μια ακόμη πηγή αστάθειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας. Και σας ζητώ να το έχετε αυτό υπόψη σας, όταν λαμβάνετε αποφάσεις για προμήθειες αμυντικού υλικού που αφορούν την Ανατολική Μεσόγειο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν, πιστεύω, ζωτικά συμφέροντα σε αυτό το τμήμα του κόσμου. Είναι πολύ σημαντικό να παραμείνετε προσηλωμένοι και να συνεργαστείτε με εταίρους με τους οποίους μοιράζεστε όχι μόνο κοινές στρατηγικές προτεραιότητες, αλλά και κοινές αξίες και κοινή ιστορία.

Κυρίες και κύριοι,

Την περασμένη Πέμπτη το Ελληνικό Κοινοβούλιο κύρωσε τη νέα Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών μας. Ενώ προηγουμένως ανανεωνόταν ετησίως με πράξη του Κοινοβουλίου, πλέον έχει πενταετή διάρκεια, μετά την οποία ανανεώνεται αυτόματα, εκτός εάν ένα από τα δύο μέρη επιλέξει το αντίθετο.

Αυτή η Συμφωνία είναι μια ισχυρή απόδειξη της στέρεας στρατηγικής εταιρικής μας σχέσης και της δέσμευσής μας να διατηρήσουμε την ειρήνη και να προαγάγουμε την ευημερία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Πουθενά δεν είναι αυτό πιο έκδηλο από ό,τι στον Κόλπο της Σούδας, που γνωρίζω ότι πολλοί από εσάς έχετε επισκεφθεί. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ναυτική βάση στην Ανατολική Μεσόγειο και το μοναδικό λιμάνι που μπορεί να δεχθεί αεροπλανοφόρα.

Αλλά αυτό είναι επίσης εμφανές και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, στη Βορειοανατολική Ελλάδα, το οποίο γίνεται γρήγορα ενεργειακός κόμβος για ολόκληρη την περιοχή. Καθώς επιδιώκουμε να αποκτήσουμε γρήγορα εναλλακτικές πηγές από το ρωσικό φυσικό αέριο, η επένδυση στις απαραίτητες υποδομές που θα καταστήσουν δυνατή την εισαγωγή μεγάλων ποσοτήτων υγροποιημένου φυσικού αερίου αποκτά καίρια σημασία. Όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τους γείτονές μας στα Βαλκάνια.

Θα πρέπει να πω στους συναδέλφους μου, ότι τόσο χειροκρότημα δεν παίρνω ούτε στην Ελληνική Βουλή.

Και θα διασυνδέσουμε τα ελληνικά δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, προκειμένου να μεταφέρουμε φθηνή  ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο ευρωπαϊκό σύστημα ηλεκτρικής ενέργειας.

Ωστόσο, η εξαιρετική εταιρική σχέση των δύο χωρών μας δεν περιορίζεται μόνο στην ασφάλεια και την ενέργεια. Η Pfizer έχει δημιουργήσει ένα κέντρο ανάλυσης δεδομένων στη Θεσσαλονίκη. Η Microsoft κατασκευάζει υπερσύγχρονα κέντρα δεδομένων στα προάστια της Αθήνας. Η JP Morgan έχει επενδύσει σε μία από τις ελληνικές κορυφαίες εταιρείες  χρηματοοικονομικής τεχνολογίας (Fintech).

Αυτό που βλέπουν οι αμερικανικές εταιρείες στην Ελλάδα δεν είναι μόνο μια χώρα προικισμένη με το προνόμιο της γεωγραφικής θέσης, και ευλογημένη με φυσική ομορφιά που την καθιστά μαγνήτη για επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Βλέπουν επίσης μια δυναμική οικονομία που έχει ξεπεράσει τις δυσκολίες και τις παθογένειες του παρελθόντος και στηρίζει την επιχειρηματικότητα και τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Και ένα εργατικό δυναμικό νέων, ταλαντούχων, μορφωμένων Ελλήνων που, μετά από μια δεκαετία κρίσης, επιλέγουν να παραμείνουν στην πατρίδα τους αντί να μεταναστεύουν. Ή εκείνοι που έφυγαν από τη χώρα, αλλά επέλεξαν τώρα να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτοί θα είναι οι πρωταγωνιστές του λαμπρού μέλλοντος της Ελλάδας.

 

Αξιότιμα μέλη του Κογκρέσου,

Μίλησα για τα κοινά μονοπάτια που έχουν χαράξει οι δύο μεγάλες Δημοκρατίες μας τους τελευταίους δύο αιώνες. Έχουμε κάθε λόγο σήμερα να εορτάζουμε τα επιτεύγματά μας. Αλλά θα ήταν ανόητο να εφυσηχάζουμε.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν να διαδραματίσουν έναν καίριο ρόλο σήμερα στον ακόμη πιο περίπλοκο κόσμο μας. Από την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής έως την αντίσταση σε αυταρχικά καθεστώτα, από την καταπολέμηση των fake news και της παραπληροφόρησης έως την προετοιμασία για την επόμενη πανδημία, ο κόσμος προσβλέπει στην ηγεσία της ισχυρότερης και πιο ευημερούσας Δημοκρατίας. Με απλά λόγια, δεν έχετε την πολυτέλεια να μείνετε στην άκρη.

Η πολυμέρεια στις διεθνείς σχέσεις, κατά την άποψή μου, δεν είναι επιλογή, αλλά αναγκαιότητα. Όχι μόνο για μια πιο σταθερή παγκόσμια τάξη αλλά και για το δικό σας συμφέρον.

Αλλά πρέπει επίσης να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας. Προσωπικά, ανησυχώ περισσότερο για τους εσωτερικούς κατακερματισμούς των δημοκρατιών μας από ό,τι φοβάμαι την απειλή αλαζονικών τυρράνων.

Θυμόμαστε συχνά τα λόγια του Προέδρου Ronald Reagan: «Η ελευθερία δεν απέχει ποτέ περισσότερο από μια γενιά από την εξαφάνιση».

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο Abraham Lincoln αναφέρθηκε στην «ημιτελή φύση της δημοκρατίας». Και πράγματι είναι ημιτελής.

Οι δημοκρατίες μας απειλούνται από τις «Σειρήνες» των λαϊκιστών που προσφέρουν εύκολες λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα. Οι φωνές τους ακούγονται, κυρίως επειδή η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί στις κοινωνίες μας και πολλοί, δικαιολογημένα, αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω. Στην Ελλάδα μιλάμε εκ πείρας. Πληρώσαμε βαρύ τίμημα επειδή  ακούσαμε αυτές τις φωνές.

Παντού στον κόσμο, στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολώνουν τον δημόσιο διάλογο και μετατρέπουν τη δημόσια σφαίρα σε μια σύγχρονη εκδοχή του Πύργου της Βαβέλ, όπου μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και ακούμε μόνο εκείνους που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις με εμάς.

Υπάρχουν τρεις ισχυρές δυνάμεις που συλλογικά συνδέουν τις επιτυχημένες δημοκρατίες: το κοινωνικό κεφάλαιο, και με αυτό εννοώ εκτεταμένα κοινωνικά δίκτυα, με υψηλά επίπεδα εμπιστοσύνης, που τόσο θαύμαζε ο Alexis de Tocqueville. Οι ισχυροί θεσμοί. Και κοινές αφηγήσεις που σφυρηλατούν μια ενοποιημένη εθνική ταυτότητα. Και οι τρεις αυτές δυνάμεις σήμερα διαβρώνονται.

Και την ίδια στιγμή, αυταρχικά καθεστώτα αμφισβητούν την ικανότητά μας να προσφέρουμε ευημερία σε όλους τους πολίτες μας. Προσφέρουν στο λαό τους μια «φαουστιανή» συμφωνία: να ανταλλάξουν την πολιτική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα με υψηλά επίπεδα ανάπτυξης και ατομικής οικονομικής ευημερίας. Πολλοί είναι πρόθυμοι να το αποδεχτούν.

Αυτές είναι μερικές από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Για τον λόγο αυτό, το να καταστήσουμε τις Δημοκρατίες μας πιο ανθεκτικές αποτελεί μία πολύ σημαντική προτεραιότητα για τη γενιά μας.

Εύχομαι να είχα τις απαντήσεις σε αυτά τα περίπλοκα ερωτήματα. Αλλά ξέρω από που πρέπει να ξεκινήσω. Πρέπει να ενισχύσουμε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς για να αντιμετωπίσουμε τις βαθύτερες αιτίες του θυμού και της δυσπιστίας των πολιτών μας. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις εισοδηματικές ανισότητες χωρίς να χάσουμε τον δυναμισμό των ανοικτών οικονομιών μας.

Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έτσι ώστε να καταστούν, κοινωνικά, λιγότερο διαβρωτικά. Και πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που προσφέρει η συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες σε αυτή τη νέα εποχή.

Και ίσως μια αναδρομή στο κοινό ιστορικό παρελθόν μας θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη. Ο James Madison ήξερε ότι οι Δημοκρατίες μπορούν να απειληθούν από την «αναταραχή και την αδυναμία που προκαλούν τα ανεξέλεγκτα πάθη».

Γι΄αυτό, το ζήτημα είναι πώς δεν θα επηρεάζεται η λήψη των αποφάσεων από τα έντονα συναισθήματα της στιγμής, ενώ οι δημοκρατικοί ηγέτες καλούνται να λογοδοτούν στις εκλογές. Αυτή ήταν μια από τις μεγάλες έγνοιες του.

Ο Madison είχε εμπνευστεί ξεκάθαρα από τον Περικλή, ο οποίος γνώριζε ότι η Δημοκρατία είχε μια σκοτεινή πλευρά που, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, μπορεί να οδηγήσει στην πτώση της. Ελεγε ο Περικλής, όπως το μετέφερε ο Θουκυδίδης, για την Αρχαία Αθήνα: Είμαστε μια ελεύθερη δημοκρατία αλλά υπακούμε στους νόμους μας, κυρίως σε εκείνους που προστατεύουν τους αδύναμους. Αλλά και τους άγραφους νόμους των οποίων η παραβίαση προκαλεί ντροπή.

Κάθε φορά που ατενίζουμε με θαυμασμό τη ζωφόρο του Παρθενώνα, η μισή από την οποία δυστυχώς εξακολουθεί να βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο και όχι στο Μουσείο της Ακρόπολης όπου ανήκει, ανακαλούμε στη μνήμη μας τη δόξα μιας ευημερούσας Δημοκρατίας. Τριάντα χρόνια μετά την οικοδόμηση του Παρθενώνα, η Δημοκρατία στην Αθήνα δεν υπήρχε πια.

Ο επανασχεδιασμός της δημοκρατίας έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του 21ου αιώνα μπορεί να ακούγεται δύσκολη υπόθεση. Αλλά αυτή είναι η αποστολή της γενιάς μας και είμαι βέβαιος ότι θα την φέρουμε εις πέρας.

 

Αξιότιμα μέλη του Κογκρέσου,

Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω την ομιλία μου κάνοντας μία ειδική αναφορά σε ένα ακλόνητο δεσμό που θα συνδέει πάντα τις χώρες μας: την Ελληνοαμερικανική κοινότητα.

Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, να βλέπω τόσα πολλά μέλη της ανάμεσά σας.

Τα τελευταία 120 χρόνια καλωσορίσατε θερμά, ενθαρρύνατε και υποστηρίξατε τα κύματα των μεταναστών που ήρθαν στη χώρα σας, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Για να μην αναφέρω τους φοιτητές, όπως κι εγώ, που πέρασα επτά χρόνια σπουδάζοντας σε αμερικανικά πανεπιστήμια.

Αυτοί που ταξίδεψαν σε αυτή τη χώρα δεν ήταν φιλόσοφοι και ποιητές σαν τους ευγενείς προγόνους τους. Ως επί το πλείστον, ήταν απλοί εργάτες, και έπιασαν πρόθυμα οποιαδήποτε δουλειά μπόρεσαν να βρουν.

Αλλά ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο ή το πόσο ταπεινή ήταν η δουλειά τους, οι Έλληνες συνήθως επέδειξαν μεγάλη αποφασιστικότητα και άρπαξαν κάθε ευκαιρία για να προκόψουν και να μορφώσουν τα παιδιά τους.

Προσέφεραν στα παιδιά τους ένα λαμπρότερο μέλλον, εκπληρώνοντας το ιερό καθήκον ότι κάθε γενιά πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ζει μια καλύτερη ζωή από την προηγούμενη. Βίωσαν το «Αμερικανικό όνειρο», αλλά ποτέ δεν ξέχασαν την καταγωγή τους.

Σήμερα οι Έλληνες που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τα τρία εκατομμύρια Αμερικανοί που νιώθουν τους εαυτούς τους Έλληνες, βρίσκονται μεταξύ των πλέον καταξιωμένων ηγετικών φυσιογνωμιών στις τέχνες, την επιστήμη, την εκπαίδευση, την ιατρική, το δικαστικό σώμα και, φυσικά, την πολιτική.

Σύγχρονοι οραματιστές όπως ο Νίκολας Νεγκροπόντε και ο Άλμπερτ Μπουρλά. Ο Τζον Κασσαβέτης και ο Ελία Καζάν. Ο Τζέφρι Ευγενίδης και ο Τζορτζ Πελεκάνος. Ο Αλεξάντερ Πέιν και ο Τομ Χανκς. Και φυσικά, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Εξι από αυτούς βρίσκονται σε αυτό το Κογκρέσο και ένας από αυτούς, ο φίλος μου Μάικ Δουκάκης, ήταν υποψήφιος για Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που οι Έλληνες ενσωματώθηκαν στην Αμερική με τόση  άνεση, είναι το γεγονός ότι οι αξίες της Αμερικής είναι ελληνικές αξίες. Μία από τις αρετές που έχουν περισσότερο ψηλά οι Έλληνες ονομάζεται «Σωφροσύνη», μια λέξη που αποδίδεται καλύτερα ως αυτοέλεγχος, εγκράτεια και αρμονία.

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την αλαζονεία και την υπερβολή ως τις μεγαλύτερες απειλές για τη Δημοκρατία. «Για τον άνθρωπο», έγραψε ο Αριστοτέλης, η ζωή που συμβαδίζει με την λογική είναι καλύτερη και πιο ευχάριστη, αφού ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα λογική».

Αυτή η λογική μου υπαγορεύει ότι Έλληνες και Αμερικανοί έχουμε πολύ περισσότερα να συνεισφέρουμε ως θεματοφύλακες της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία, η κατα Λίνκολν «κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για τον λαό», θα ακμάσει ξανά.

Σας μεταφέρω εδώ σήμερα τη δέσμευση του ελληνικού λαού ότι στεκόμαστε μαζί, με τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όποτε και όπου είναι απαραίτητο, για να διασφαλίσουμε ότι η ελπίδα που κληροδότησαν οι πρόγονοί μας στον κόσμο πριν από 25 αιώνες θα αντέξει στον χρόνο, και ότι το όνειρο της ελευθερίας για κάθε άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα πεθάνει ποτέ.

Ζήτω η φιλία της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής!

Σας ευχαριστώ πολύ!

 

Πρωθυπουργός στο Κογκρέσο: - "Δεν θα ανεχθούμε παραβιάσεις της κυριαρχίας μας" - "Να μην ξεχαστεί η ανοιχτή πληγή της τουρκικής εισβολής και η διχοτόμηση της Κύπρου"

 

Μια ιστορική ημέρα είναι σημερινή (17/5) για την Ελλάδα, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός, ο οποίος απευθύνει ομιλία στην Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για τους εκλεγμένους ηγέτες από το να απευθυνθεί στους αιρετούς του λαού. Είμαι απολύτως ευγνώμων και γνωρίζω τους δεσμούς που ενώνουν τα έθνη μας», είπε αρχικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Και συνέχισε: «Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να απευθύνομαι σε αυτή την κοινή συνεδρίαση υπό την προεδρία δύο γυναικών… Οποιοδήποτε κράτος που δεν αξιοποιεί το ταλέντο των γυναικών, δαπανά το ήμισυ των πόρων του, σύμφωνα με τον Πλάτωνα».

«Έχω έρθει εδώ ενώπιον σας για να γιορτάσω ένα θαύμα, το ελληνικό ιδεώδες. Είναι σκληρό για έμας να συνειδητοποιούμε πόσο βαθιά ριζωμένο ήταν αυτό το ιδεώδες πριν από 25 αιώνες» ανέφερε.

«Η γέννηση της Δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα οδήγησε σε δημιουργικό πνεύμα στην Ελλάδα. Η δημιουργία της Δημοκρατίας της ΗΠΑ δημιούργησε τη μεγαλύτερη επέκταση ελευθερίας και προόδου που έχει γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος»» είπε ακόμα ο πρωθυπουργός και συνέχισε: «Μας δείξατε ότι η Ελευθέρια είναι ένα αγαθό για το οποίο αξίζει να πολεμήσουμε… Οι δικοί μας προπάτορες κοίταξαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για υποστήριξη. Μίλησαν για τη δίψα ελευθερίας, ήθελαν να μιμηθούν εσάς. Ήθελαν να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών σας».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε και στο Ουκρανικό: «Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία θα δείτε τρομακτικές ομοιότητες με το σήμερα. Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο. Όταν βλέπουμε τον ίδιο πόνο, την ίδια θλίψη σε μία πόλη με ελληνικό όνομα, θυμόμαστε το Μεσολόγγι και το κόστος του δικού μας αγώνα. Ακόμα και σήμερα δεν έχουμε ξεχάσει τους Αμερικανούς εθελοντές. Τα ονόματα τους τιμούνται».

«Κοιτάμε προς το Κίεβο, προς την Οδησσό όπου η δική μας επανάσταση γεννήθηκε ως ιδέα. Η Μαριούπολη δημιουργήθηκε από την Αικατερίνη τη Μεγάλη για τους Έλληνες της Κριμαίας που ήθελαν να διαφύγουν από τον οθωμανικό ζυγό. Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του ρωσικού λαού αλλά δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα προς έναν αγώνα που θυμίζει τον δικό μας τόσο έντονα», τόνισε ο πρωθυπουργός καταχειροκροτούμενος από τα μέλη της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Ο κ. Μητσοτάκης σημείωσε ότι «δεν πρέπει να επιτύχει ο κ. Πούτιν, όχι μόνο επ’ ωφελεία της Ουκρανίας, αλλά και για να σταλεί ένα μήνυμα σε όλα τα άλλα απολυταρχικά κράτη: ότι ο ιστορικός αναθεωρητισμός δεν θα γίνει ανεκτός από την διεθνή κοινότητα των δημοκρατικών κρατών».

Απευθυνόμενος στη συνέχεια προς το Κογκρέσο, ο Έλληνας πρωθυπουργός ζήτησε να μην ξεχαστεί η «ανοιχτή πληγή της εισβολής και της διχοτόμησης της Κύπρου» επισημαίνοντας ότι αυτό το ζήτημα πρέπει να επιλυθεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

Κατέστησε σαφές ότι «δεν θα δεχτούμε καμία πράξη επιθετικότητας που παραβιάζει την εδαφική κυριαρχία τη Ελλάδας», συμπεριλαμβανομένων των υπερπτήσεων πάνω από τα ελληνικά νησιά, οι οποίες «πρέπει να σταματήσουν άμεσα».

Ο κ. Μητσοτάκης ζήτησε από το Κογκρέσο να λάβει υπόψη του τον κίνδυνο αστάθειας στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ καθώς λαμβάνει αποφάσεις για την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού στην περιοχή.

Αναφερόμενος στην ανανέωση της ελληνοαμερικανής αμυντικής συμφωνίας, υπενθύμισε ότι εκεί που προηγουμένως ανανεωνόταν ετησίως, τώρα έχει 5ετή διάρκεια «εκτός αν ένα από τα δύο μέρη δεν το επιλέξει».

Εξήρε τη σημασία των λιμανιών της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης εκφράζοντας την επιθυμία «να διαφοροποιηθούμε γοργά από το ρωσικό φυσικό αέριο και να επενδύσουμε στην αναγκαία υποδομή να έχουμε υγροποιημένο φυσικό αέριο, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τους γείτονές μας».

Καταλήγοντας στην ομιλία του, ο κ. Μητσοτάκης έκανε ειδική μνεία στους ακλόνητους δεσμούς που ενώνουν τις δύο χώρες και ιδιαιτέρως στην ελληνοαμερικανική κοινότητα. «Τα τελευταία 120 χρόνια οι ΗΠΑ καλωσόρισαν ενθέρμως και υποστήριξαν τα κύματα μεταναστών που ήρθαν σε αναζήτηση καλύτερης ζωής».

«Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Έλληνες έγιναν αποδεκτοί στην Αμερική έγκειται στο γεγονός ότι οι αξίες είναι κοινές. Ο Αριστοτέλης έγραψε ότι η ζωή σύμφωνα με τη λογική είναι καλύτερη και πιο ευχάριστη. Η λογική είναι ο άνθρωπος. Οι Έλληνες και οι Αμερικανοί έχουμε πολλά περισσότερα να συνεισφέρουμε στη Δημοκρατία. Εδώ σήμερα κομίζω τις ευχαριστίες του ελληνικού λαού και τη φωνή του ότι είμαστε αλληλέγγυοι με τον αμερικανικό λαό.

Ζήτω η φιλία μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ» είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Μετά την ομιλία του, ο Πρωθυπουργός θα έχει συνάντηση με την Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Καμάλα Χάρις.

Στις 19:00 ώρα Ελλάδας η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων παραθέτει δεξίωση προς τιμή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στις 02:10 ώρα Ελλάδας ο κ. Μητσοτάκης θα παρακαθήσει σε δείπνο με εκπροσώπους ελληνοαμερικανικών οργανώσεων.

Πηγή: ertnews.gr - https://www.ertnews.gr/eidiseis/ellada/politiki/live-i-omilia-toy-kyr-mitsotaki-sto-kogkreso-ton-ipa/

Συνάντηση Μητσοτάκη-Μπάιντεν: Η Ελλάδα θα αποκτήσει μια μοίρα F-35

 

Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Joe Biden επεφύλαξε στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη θερμή υποδοχή στον Λευκό Οίκο, στην οποία ήταν παρόντες  η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Nancy Pelosi, ο Πρόεδρος της Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας Bob Menendez, βουλευτές, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος και οι σημαντικότεροι παράγοντες της ομογένειας.

• Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. εξήρε την στάση που κράτησε ο Πρωθυπουργός απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τονίζοντας τον ηγετικό ρόλο που έχει διαδραματίσει η Ελλάδα και υπογράμμισε ότι οι σχέσεις των δύο χωρών βρίσκονται σήμερα στο καλύτερο σημείο. Ανάμεσα στ’ άλλα ανέφερε: 
  • Μας ενώνει μια προσωπική φιλία. Είστε  εξαιρετικός. Τα δημοκρατικά ιδεώδη τα οποία ενστερνιζόμαστε ξεκινούν από την Ελλάδα και ενέπνευσαν τους «Ιδρυτές Πατέρες» μας, οι οποίοι υπήρξαν μαθητές της Ελλάδας.
  • Σήμερα, η φιλία μας και η συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Αμερικανούς, είναι -θεωρώ- πιο σημαντική από ποτέ.
  • Τα δύο Έθνη μας εργάζονται μαζί σε όλους τους τομείς: το κλίμα και την ενέργεια, το εμπόριο, τις επενδύσεις και την άμυνα, την αντιμετώπιση καταστροφών και πολλά άλλα. 
  • Θέλω να σας ευχαριστήσω, κύριε Πρωθυπουργέ, για το θάρρος και την ξεκάθαρη στάση που δείξατε από την αρχή αυτής της κρίσης. Υψώσατε τη φωνή σας αμέσως καταδικάζοντας την επιθετικότητα της Ρωσίας, καλωσορίσατε Ουκρανούς πρόσφυγες, αποτελώντας προπύργιο ασφάλειας του ΝΑΤΟ στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο.
• Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, τόνισε:
  • Στηρίξαμε την Ουκρανία από την πρώτη στιγμή με ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά και με στρατιωτική συνδρομή. Το κάναμε για λόγους αρχής, που θα έπρεπε να είναι απολύτως προφανείς, αλλά το κάναμε επίσης και για να προστατεύσουμε μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται στην αρχή του σεβασμού του διεθνούς δικαίου, αυτού εσείς αποκαλέσατε έννομη διεθνή τάξη.
  • Οι νεοαυτοκρατορικές φαντασιώσεις ανήκουν σε άλλους αιώνες. Πρέπει να αποτύχουν. Και πρέπει να αποτύχουν όχι μόνο για χάρη της Ουκρανίας, αλλά και για να σταλεί ένα πολύ σαφές μήνυμα σε άλλους αυταρχικούς ηγέτες ότι οποιαδήποτε παραβίαση της κυριαρχίας θα αντιμετωπιστεί με μια ενωμένη και δυναμική απάντηση. 
  • Κύριε Πρόεδρε, είστε εξαιρετικά ενημερωμένος  για το Κυπριακό και παρακαλώ χρησιμοποιήστε όλη σας την επιρροή για να φέρετε τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων ξανά σε τροχιά σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κανείς  δεν μπορεί και δεν θα δεχτεί λύση δύο κρατών στην Κύπρο.
  • Η Ελλάδα είναι πυλώνας για την περιφερειακή ευημερία και ασφάλεια και πάντα θα αναζητούμε ειρηνικά μέσα για να επιλύσουμε τις διαφορές με τους γείτονές μας. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορούμε να το πετύχουμε. Δίνουμε μεγάλη έμφαση στο σχήμα 3+1 σχήμα που συνδέει τις ΗΠΑ με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ.
  • Θα ξεκινήσουμε τη διαδικασία για την απόκτηση μιας μοίρας αεροσκαφών F-35. Και ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να προσθέσουμε αυτό το φανταστικό αεροπλάνο στην δύναμη της Ελληνικής Αεροπορίας πριν από το τέλος αυτής της δεκαετίας. Και είμαι χαρούμενος που την Παρασκευή, η Lockheed Martin εξέφρασε επίσημα το ενδιαφέρον της για επένδυση στην ΕΑΒ.

 

Συνέβη σαν Σήμερα τ0 1918 - Η Μάχη του Σκρα - Η σπουδαιότερη νίκη κατά των Βουλγάρων

 Ο Ελληνικός στρατός νίκησε τον βουλγαρικό στην περιοχή Σκρα του Κιλκίς, στις 17 Μαΐου 1918 (30 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο), κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε η σπουδαιότερη απ’ όσες μάχες έγιναν την άνοιξη εκείνης της χρονιάς στο Μακεδονικό Μέτωπο και η πρώτη εμπλοκή των ελληνικών δυνάμεων σε μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση.

Από το Δεκέμβριο του 1915 τα στρατεύματα των Κεντρικών Δυνάμεων (Βούλγαροι και Γερμανοί) είχαν πλησιάσει κοντά στο Σκρα και την άνοιξη του 1916 οι δυνάμεις της Αντάντ άρχισαν να προχωρούν προς το Σκρα ντι Λέγκεν, όπως είχαν ονομάσει οι Γάλλοι την τοποθεσία, με σκοπό να καθηλώσουν τις γερμανικές δυνάμεις, ώστε να μην μεταφερθούν μονάδες τους στο Δυτικό Μέτωπο. Από τον Απρίλιο του 1917 άρχισαν αψιμαχίες μεταξύ των δύο αντιπάλων, την ίδια ώρα που οι Γερμανοβούλγαροι οχύρωναν την περιοχή.

Ως εκ τούτου, ο Γάλλος αρχιστράτηγος του Μετώπου, στρατηγός Γκιγιομά, αποφάσισε την κατάληψη της οχυρωμένης περιοχής του Σκρα. Τα σχέδια της επίθεσης συμπληρώθηκαν και υλοποιήθηκαν από τον αντικαταστάτη του, στρατηγό Φρανσέ ντ’ Εσπερέ.

Την επίθεση ανέλαβε να υλοποιήσει το Σώμα Στρατού Εθνικής Αμύνης υπό τον αντιστράτηγο Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη, ενώ τις δυνάμεις κρούσης οδηγούσε ο υποστράτηγος Ιωάννου. Για το σκοπό αυτό διατέθηκαν το 5ο και 6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους, το 7ο και το 8ο Σύνταγμα της Μεραρχίας Κρητών και το 1ο Σύνταγμα της Μεραρχίας Σερρών.

 Η ελληνική δύναμη διέθετε 14.546 πεζικάριους, τους οποίους υποστήριζαν 287 βαρέα και ελαφρά πυροβόλα. Υποστηριζόταν από την 16η Γαλλική Αποικιακή Μεραρχία και το 1ο Σύνταγμα Αφρικής. Οι Βούλγαροι διέθεταν πέντε συντάγματα πεζικού, υποστηριζόμενα από ισχυρό πυροβολικό, βαρύ και ελαφρύ.

Η επίθεση άρχισε στις 5 το πρωί της 16ης Μαΐου με μπαράζ πυροβολικού. Τα προορισμένα για την επίθεση πεζοπόρα τμήματα εξόρμησαν το πρωί της 17ης Μαΐου και μέχρι το απόγευμα, έπειτα από σκληρές μάχες και παρά την πείσμονα αντίσταση των Βουλγάρων, κατέλαβαν το Σκρα. Το τίμημα ήταν βαρύ για τα ελληνικά στρατεύματα. Οι νεκροί ανήλθαν σε 434 και οι τραυματίες σε 1.925. Σε πολλές εκατοντάδες υπολογίζονται οι νεκροί και οι τραυματίες Βούλγαροι και σε 2.000 οι αιχμάλωτοι.

Η νίκη των Ελλήνων στο Σκρα προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους Συμμάχους κι ενθουσίασε τον ελληνικό λαό. Κατέδειξε ότι ο ελληνικός στρατός, παρ’ όλες τις εσωτερικές διαμάχες λόγω του Εθνικού Διχασμού, τα οργανωτικά και λειτουργικά του προβλήματα, εξακολουθούσε να είναι αξιόμαχος και εμπειροπόλεμος.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1104?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2022-05-17

© SanSimera.gr