Πριν από λίγες μέρες η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία δημοσίευσε αυτόν τον πίνακα, δείχνει την υποκειμενική αίσθηση της φτώχειας (ανά Κράτος της ΕΕ), δηλ πόσοι από τους 100 που ερωτώνται σε κάθε Κράτος λένε ότι αισθάνονται και είναι φτωχοί και ο δεύτερος δείκτης πόσοι είναι στην πραγματικότητα φτωχοί βάσει των εισοδημάτων τους, του κόστους της ζωής τους κλπ. Προσοχή ο δείκτης μετράται σε όλες τις Χώρες της ΕΕ και μεταξύ των 27, όπως εύκολα μπορείτε να δείτε, οι Έλληνες είμαστε πρώτοι με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο.
Τώρα υπάρχουν προφανώς διάφορες εξηγήσεις για αυτό, αλλά σήμερα ο κ. Μανώλης Κοττάκης στην δίνει μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία: γράφει συγκεκριμένα ότι φτωχός δεν είναι ο φτωχός, αλλά αυτός που ζηλεύει τον όποιο διπλανό του έχει περισσότερα από αυτόν και μπορεί να ψωνίσει περισσότερα και καλύτερα πράγματα από αυτόν. Αυτός πχ γράφει που δεν έχει να πάρει το καινούργιο τηλέφωνο που θέλει στην Black Friday….
Ο Φθόνος δηλ κατά τον συντάκτη του άρθρου οδηγεί τους Έλληνες να είναι πρωταθλητές, μεταξύ των 27, σε αυτή την διάσταση μεταξύ αίσθησης και πραγματικότητας. Δεν θα διαφωνήσω διότι στα μαθήματα ιστορίας που δίδασκα χρόνια στην είχα ειδικό μάθημα για την σχέση του φθόνου και του Έλληνα. Ο φθόνος για τον Αλκιβιάδη οδήγησε πχ τους Αθηναίους να προτιμήσουν να τον σκοτώσουν, από το να κερδίσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Ο φθόνος μας οδήγησε να έχουμε φυλακίσει και καταστρέψει τους περισσότερους μεγάλους μας ήρωες.
Στην αρχαιότητα υπάρχει μία εξαιρετικά δηλωτική ιστορία για την δύναμη του φθόνου μέσα στην ψυχή του Έλληνα:
η φράση του Θεμιστοκλέους όταν συνειδητοποίησε το μέγεθος της Νίκης του Μιλτιάδου στον Μαραθώνα: «ουκ εα με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιο, δηλ
δεν με αφήνει να ησυχάσω η δόξα του Μιλτιάδη»…τελικά ο Θεμιστοκλής ενήργησε καίρια για την καταδίκη και τον θάνατο του Μιλτιάδου λίγα χρόνια αργότερα, εξ ου και το μίσος του Κίμωνα για αυτόν αργότερα.
Η γνώμη μου πάντα ήταν οτι ο κυριότερος λόγος που η Αριστερά είχε τόση πέραση στην Ελλάδα από την αρχή, ήταν ακριβώς η σχέση της Αριστερής ιδεολογίας και του φθόνου.
Η Αριστερά είναι η ιδεολογία που κάνει τον φθόνο, ένα κατά βάση αρνητικό συναίσθημα το όποιο αυτός που το αισθάνεται θέλει να το κρύβει, να έχει μία κάποια υποτιθέμενη ηθική διάσταση. «Δεν φταίς εσύ που είσαι φτωχός, ούτε πρέπει να δουλέψεις για να ξεφύγεις από την φτώχεια, αλλά φταίει ο πλούσιος που σε απομυζεί και πρέπει να του αρπάξεις ακόμη και διά της βίας τα δικά του πράγματα …
Οι καπιταλιστές δεν νοιάζονται για πόσα έχουν οι άλλοι αλλά για το πώς θα αποκτήσουν αυτοί περισσότερα, πάσχουν ενδεχομένως από απληστία αλλά όχι από φθόνο, οι κομμουνιστές δεν νοιάζονται για το πώς θα δημιουργήσουν πλούτο πρωτογενώς οι ίδιοι, αλλά μόνον για το πώς θα τον αρπάξουν από όσους τον έχουν…..
Ενδιαφέρον άρθρο πράγματι θα ήθελα την γνώμη σας αφού το διαβάσετε
Υγ. Επί του προσωπικού ένα σχόλιο, το γιατί και πώς ο Γιώργος Καρατζαφέρης στην Κυβέρνηση Παπαδήμου με διάλεξε για Υφυπουργό το ξέρουμε εγώ και αυτός, οι άριστες έως σήμερα προσωπικές μας σχέσεις πάντως κάτι λένε…το γιατί όμως όλοι επόμενοι Πρωθυπουργοί της Παρατάξεώς μας κ. Σαμαράς και Μητσοτάκης με εμπιστεύτηκαν και με εμπιστεύεται για μέλος του Υπουργικού τους Συμβουλίου παρά την σφοδρή καθημερινή κριτική πολλών εφημερίδων δεν φαίνεται να απασχολεί τον γράφοντα…αλλά καλή καρδιά εγώ κακίες δεν κρατώ.
