Με ενδιαφέρον παρακολουθώ τους συμπολίτες που εδώ και μήνες απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να τηρήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον τραμπούκο Ρωσία και το θύμα Ουκρανία και ξαφνικά νιώθουν εξοργισμένοι από την αδικία των ίσων αποστάσεων που τηρεί η Γερμανία ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα. Και μου φαίνεται ιδιαιτέρως παράξενο που ακόμα και τώρα αδυνατούν να καταλάβουν (μιλώ για τους έντιμους όχι για όσους έχουν πονηρή ατζέντα) ότι η υποστήριξη στο θύμα Ουκρανία δεν είναι σωστή μόνο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και από ηθικής / ανθρωπιστικής άποψης, αλλά και μονόδρομος για τα ελληνικά συμφέροντα.
Πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να ζητήσει από τη Γερμανία να αφήσει τις ίσες αποστάσεις σε μια διαμάχη στην οποία είναι φανερό ποιος είναι αυτός που απειλεί και ποιος αυτός που απειλείται αν η ίδια δεν έπαιρνε σαφή θέση σε μια στρατιωτική εισβολή; Πώς θα μπορούσε να απαιτήσει βοήθεια (αν ποτέ χρειαστεί) απέναντι σε μια αναθεωρητική δύναμη αν ή ίδια δεν συμμετείχε στην βοήθεια σε μια χώρα που αντιμετωπίζει μια αναθεωρητική δύναμη; Μάλλον αυτοκτονικό να μην αγωνίζεσαι με κάθε τρόπο εναντίον κάθε βίαιης αλλαγής των συνόρων όταν δίπλα σου έχεις μια χώρα που απειλεί να αλλάξει τα σύνορα σου με τη βία.
Φανταστείτε η επιθυμία των συμπολιτών που κινούνται ανάμεσα στον κατευνασμό και το pourquoi να γινόταν πραγματικότητα και η Δύση να άφηνε την Ουκρανία στη μοίρα της. Φανταστείτε να μη βοηθούσε κανείς μια χώρα που θέλει να ανήκει στη Δύση όταν αυτή πέφτει θύμα της επεκτατικής πολιτικής μιας μεγαλύτερης γειτόνισσας. Πώς λέτε να εκλάμβανε η Τουρκία το «εμείς δεν υπερασπιζόμαστε καμία χώρα από την επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική της ανατολής»; Χωρίς τον φόβο των συνεπειών, τι θα σταματούσε την Τουρκία από το να κάνει στην Ελλάδα αυτό που απειλεί και που είναι ακριβώς αυτό που κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία;
Η τήρηση ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία θα ήταν έτσι κι αλλιώς προβληματική αν κανείς σκεφτεί ότι ο Πούτιν στην πραγματικότητα δεν έχει στόχο μόνο την Ουκρανία, αλλά συνολικά τη Δύση. Για την Ελλάδα που έχει για γείτονα τη διαρκή απειλή που ονομάζεται Τουρκία θα ήταν αυτοκτονική. Θα ήταν ένα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» στην Τουρκία που κι αυτή, όπως η Ρωσία, κουβαλάει και σε κάθε ευκαιρία εκδηλώνει με βίαιο τροπο, τα κόμπλεξ του αυτοκρατορικού μεγαλείου περασμένων αιώνων.
Φυσικά υπάρχουν και οι συμπολίτες που όλα αυτά τα ξέρουν και οι οποίοι, σε περίπτωση που η Τουρκία αποφάσιζε να μιμηθεί τη Ρωσία και να κάνει τις απειλές της πράξη, θα έλεγαν «έχει τα δίκια της και η Τουρκιά, παραέχουμε πολλά νησιά» ή «μα κι εμείς γιατί έχουμε στρατό στα νησιά». Υπάρχουν οι συμπολίτες που αν η Τουρκία εισβάλει θα πουν «ας τα βρουν οι δύο χώρες, ας αφήσουν οι Έλληνες τα όπλα κι ας δώσουν κανά νησί στους Τούρκους για να σταματήσουν».
Στο κάτω-κάτω, όπως έλεγε και ο υφυπουργός Παιδείας της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, Κώστας Ζουράρις, "και να πάρουν κανα νησί οι Τούρκοι, έχουμε τόσα ακόμα". Αν δεν είστε ένας από αυτούς τους συμπολίτες, δεν έχετε κανέναν λόγο να θέλετε η Ελλάδα, η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα, να τηρούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα του αναθεωρητικού επεκτατισμού.
Ναι, ο πόλεμος αυξάνει το κόστος ζωής και αυτό είναι δυσάρεστο, αλλά η «ειρήνη» που ζητάτε απλώς θα φέρει κι άλλο πόλεμο και πολύ πιθανόν αυτός να είναι στο σπίτι σας. Και μπράβο σας
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/760051-tora-einai-kakes-oi-ises-apostaseis-e»
