Στη Βουλή συζητούν για τα προβλήματα στα πανεπιστήμια αλλά αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη που αναλογεί στις φοιτητικές παρατάξεις, δηλαδή στα κομματικά παραρτήματα εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Λες και υπάρχει μία διακομματική ομερτά, "συντεχνιακή" αλληλεγγύη στο μέγιστο δυνατό βαθμό
Κώστας Γιαννακίδης
Από το βήμα της Βουλής έγιναν πολλές αναφορές προς τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας που είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται για την αστυνόμευση στους χώρους των ιδρυμάτων. Ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας το κάνει πιο ωραία από όλους, δείχνοντας και παραστατικά με το δάχτυλο.
Το ενδιαφέρον σε αυτές τις συζητήσεις είναι ότι γίνεται εκτενής αναφορά σε αυτούς που διαμαρτύρονται, αλλά συνήθως δεν ακούγεται λέξη για εκείνους που συμφωνούν. Αν, ας πούμε, μπορούσαμε να μετρήσουμε τους φοιτητές και τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας που αποδέχονται την αστυνόμευση, ενδεχομένως η εικόνα να ήταν διαφορετική. Απλώς οι συγκριμένες «φυλές» δεν είναι και τόσο του ακτιβισμού και της διαμαρτυρίας.
Στη Βουλή είπαν πολλά για την κατάσταση και τη βία στα πανεπιστήμια. Όμως απέφυγαν να αναφερθούν στα δικά τους μαγαζιά που λειτουργούν εκεί μέσα: στις κομματικές παρατάξεις. Δουλευόμαστε. Εντοπίζουμε στον πυρήνα του προβλήματος τους μπαχαλάκηδες και τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά δεν λέμε ότι οι κομματικές μας ακαδημίες έχουν μερίδιο ευθύνης στην παθογένεια των πανεπιστημίων.
'Oλοι γνωρίζουμε τι κάνουν οι φοιτητικές παρατάξεις, αυτά τα φυτώρια κομματικών στελεχών. Είναι λες και προσπαθούν να τραβήξουν το Πανεπιστήμιο στο χθες ή, τέλος πάντων, να το μετατρέψουν σε θερμοκήπιο για εθνικές καχεξίες.
Αν, λοιπόν, τα κόμματα είναι ειλικρινή ως προς την αγωνία τους για το Πανεπιστήμιο, οφείλουν να συνάψουν μία έντιμη συμφωνία για την απόσυρση των φοιτητικών παρατάξεων (τα περί απαγόρευσης που προτείνουν κάποιοι είναι βλακώδη, αντισυνταγματικά κ.λ.π).
Ακούγεται αστείο, ε; Και είναι. Κανένας δεν κλείνει ένα μικρομάγαζο που στέλνει πελάτες στα κεντρικά. Όμως είναι εξοργιστικός ο τρόπος με τον οποίο βγάζουν τις φοιτητικές παρατάξεις από την κουβέντα. Λες και υπάρχει μία διακομματική ομερτά, «συντεχνιακή» αλληλεγγύη στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Και μην πει κανείς τους ότι αυτά δεν είναι εύκολο να γίνουν. Μπορούν πολύ εύκολα να διακόψουν την οργανική σύνδεση των παρατάξεων με τους κομματικούς μηχανισμούς. Χωρίς στήριξη, χωρίς χρηματοδότηση και χωρίς κομματικούς πατερούληδες στο πλευρό των παιδιών.
Η πρωτοβουλία δεν θα είναι καν τόσο τολμηρή όσο θα φαίνεται. Ούτως ή άλλως οι παρατάξεις και το περιβάλλον τους απονευρώνονται στο πέρασμα του χρόνου, δείχνουν απομεινάρι του παλιού και αρκετά τοξικές για το σώμα μίας υγιούς κοινότητας.
Για την Αριστερά, το θέμα είναι υπαρξιακής φύσης. Για τους άλλους όμως; Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να το τολμήσει, αυτή θα ήταν μία πραγματικά γενναία μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία. Μπορεί να του κοστίσει στα πανεπιστήμια, αλλά θα βγάλει περισσότερα από την κοινωνία.
Υ.Γ Ο μόνος εκ των ομιλητών που αναφέρθηκε στις ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τον κομματισμό στο Πανεπιστήμιο ήταν ο Δημήτρης Καιρίδης της ΝΔ. Ως πανεπιστημιακός τα έχει υποστεί όλα αυτά.
Πηγή: Protagon.gr
