Μαζί με καμιά δεκαριά συναδέλφους σου, πηγαίνεις νωρίς το πρωί, φρέσκος φρέσκος, γεμάτος γνώσεις και όρεξη, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο ή στο κτίριο του Μετσοβίου στην Πατησίων να επιτελέσεις την αποστολή σου. Και σκάει μύτη ένα τσούρμο με κουκουλοφόρους από το πουθενά. Τότε τι κάνεις;
Δημήτρης Ευθυμάκης
Ας πούμε ότι είσαι ένα παλικάρι είκοσι τριών ετών που ψάχνει δουλειά. Και διαβάζεις στην εφημερίδα ότι η Ελληνική Αστυνομία ζητάει άτομα για πρόσληψη στο ειδικό σώμα φύλαξης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Το μάτι σου πέφτει κυρίως στη λέξη «πρόσληψη» και δευτερευόντως στην αποστολή αυτών που θα προσληφθούν. Κάτσε να προσληφθείς πρώτα και μετά βλέπεις πού θα σε βάλουν και τι θα κάνεις εκεί.
Η μονιμότητα να κατοχυρωθεί, να αρχίσει να πέφτει ο μισθός, να φύγεις επιτέλους από το παιδικό σου δωμάτιο και από το χαρτζιλίκι του πατέρα σου, να κάνεις τους (αρκετούς υποθέτεις) μήνες εκπαίδευσης και μετά έχει ο Θεός. Βλέποντας και κάνοντας.
Δίνεις λοιπόν εξετάσεις (αφού πας σε ένα απ’ τα φροντιστήρια που θα ξεφυτρώσουν στο Διαδίκτυο σαν μανιτάρια) ή παρίστασαι σε μια συνέντευξη (αφού φιλήσεις κατουρημένες ποδιές σε βουλευτικά γραφεία) και τελικά βλέπεις πανευτυχής το όνομά σου στους καταλόγους επιτυχόντων.
Βρήκες μόνιμη δουλειά, αδερφέ, μεγάλη υπόθεση για την εποχή μας, όλοι οι φίλοι σου άνεργοι είναι. Κι έπειτα από μια βδομάδα σε μαντρώνουν σε μια αστυνομική ακαδημία κάπου στην Αμυγδαλέζα, αρχίζουν τα θεωρητικά μαθήματα και οι πρακτικές εκπαιδεύσεις, σου λένε ότι θα φοράς μια light αστυνομική στολή και θα επιβάλλεις τον νόμο με έξυπνους τρόπους μέσα σε ένα κατ’ αρχήν εχθρικό πανεπιστημιακό περιβάλλον, που από σένα εξαρτάται να γίνει σιγά σιγά φιλικότερο.
Φέρνουν κάτι καθηγητές πανεπιστημίου που από έδρας σου εξηγούν την πολυπλοκότητα του επιχειρησιακού πεδίου σου, σου περιγράφουν λεπτομερώς πώς δουλεύει το σύστημα εκεί μέσα, τι στάση κρατά η σιωπηρή πλειοψηφία και πώς δρουν οι τσαμπουκαλεμένες μειοψηφίες.
Σου λένε για τους παραβατικούς, για τους μικροπωλητές που βρίσκουν καταφύγιο πίσω απ’ τα πανεπιστημιακά κάγκελα, για τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές που έχουν δικές τους αίθουσες στα υπόγεια για να φτιάχνουν μολότωφ, για τους εξω πανεπιστημιακούς που θεωρούν τις σχολές τσιφλίκι τους.
Σου λένε για τους πρυτάνεις και τους καθηγητές που κάνουν την πάπια στις δύσκολες ώρες, για τις φοιτητικές παρατάξεις που (όταν όταν δεν μπαίνουν στα χωράφια των παραβατικών) κάνουν εν πολλοίς κουμάντο στην υπόλοιπη λειτουργία των ιδρυμάτων. Έρχονται και κάποιοι «μυστικοί» της ΕΛ.ΑΣ. που έχουν δήθεν εσωτερική γνώση και πληροφόρηση από τους πανεπιστημιακούς χώρους και σου κάνουν μάθημα για τη δομή των οργανώσεων των αντιεξουσιαστών, τις σχέσεις τους με τις θύρες των γηπέδων και με τους αρχηγίσκους των Εξαρχείων.
Έρχονται και ψυχολόγοι που σου λένε για τον τρόπο σκέψης της πανεπιστημιακής μάζας, για τους τρόπους σταδιακής μετατροπής της φοβισμένης σιωπηρής πλειοψηφίας σε ενεργητική υποστηρικτική δύναμή σου, για το ευεργέτημα της ψυχραιμίας, της νηφαλιότητας και της φιλικότητας μέσα σε δύσκολο επιχειρησιακό περιβάλλον.
Κι έρχονται και οι επικεφαλής σου και σου εξηγούν ότι θα ξεκινήσεις από τα μικρά και εύκολα, πριν πας στα σκληρά και τα δύσκολα, ας πούμε με μια απλή και ευγενική σύσταση στην είσοδο να δείχνουν φοιτητική ταυτότητα όσοι πάνε να μπούνε μέσα.
Κι αφού τα εμπεδώσεις όλα αυτά, έρχεται η μέρα που θα πιάσεις δουλειά, ας πούμε τον Σεπτέμβρη του 2021 στην έναρξη της καινούργιας ακαδημαϊκής χρονιάς.
Μαζί με καμιά δεκαριά συναδέλφους σου, πηγαίνεις νωρίς το πρωί, φρέσκος φρέσκος, γεμάτος γνώσεις και όρεξη, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο ή στο κτίριο του Μετσοβίου στην Πατησίων να επιτελέσεις την αποστολή σου.
Και σκάει μύτη ένα τσούρμο με κουκουλοφόρους από το πουθενά, που είτε σου σπάνε το κεφάλι κατευθείαν είτε σε βγάζουν έξω καροτσάκι φωνάζοντας «δεν θα μπουν μπάτσοι στα πανεπιστήμια». Εσύ θες να τους μιλήσεις (όπως σου έλεγαν στα μαθήματα) αλλά αυτοί δεν παίρνουν από λόγια. Και η σιωπηρή πλειοψηφία των φοιτητών κοιτάζει όσα συμβαίνουν δίχως να αντιδρά.
Είναι και κάτι Συριζαίοι με ΚΝίτες που δεν δέρνουν, αλλά φωνάζουν συνθήματα, είναι και κάτι ΔΑΠίτες που κοιτάνε από μακριά. Τι να κάνεις κι εσύ, κινδυνεύεις, καλείς από τα γουόκι-τόκι τα ΜΑΤ. Κι έρχονται αυτά και γίνεται χαμός.
Και αντιλαμβάνεσαι ότι αλλιώς είχες ονειρευτεί την πρώτη μέρα στη δουλειά σου και συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ όσο σου τα περιέγραφαν.
Και αρχίζεις (από την πρώτη-δεύτερη μέρα) να πιστεύεις ότι δύσκολα θα παραμείνει το ειδικό σώμα μέσα στα πανεπιστήμια, οπότε παίρνεις την απόφαση να μην κάνεις τον ήρωα, θα κοιτάξεις να τη βγάλεις καθαρή για ένα διάστημα, μέχρι να σε πάρουν από ‘κείνο το ναρκοπέδιο και να σε πάνε σε καμιά άλλη υπηρεσία να ησυχάσεις. Να βγάζεις διαβατήρια, ας πούμε, ή να ελέγχεις την κίνηση στην πρωτεύουσα από το κέντρο επιχειρήσεων της Τροχαίας.
Πηγή: Protagon.gr
