Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων στην Ελλάδα και τις Δυτικές χώρες.
Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν πως τα σύνορα πρέπει να είναι ανοιχτά ή σχεδόν ανοιχτά για όλους και ειδικά για τους πρόσφυγες.
Υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως τα σύνορα πρέπει να είναι ερμητικά κλειστά για όλους.
Αμφότεροι κάνουν λάθος...
Μια χώρα δεν μπορεί να δεχτεί πάνω από έναν αριθμό ξένων χωρίς να υπάρξει κοινωνική και οικονομική αναταραχή. Όπως υπάρχουν δικαιώματα και ηθικές υποχρεώσεις για τους ανέστιους έτσι υπάρχουν και δικαιώματα για τους κατοίκους μιας χώρας ή μιας περιοχής να ζουν όπως αυτοί έχουν επιλέξει.
Κατά συνέπεια κάθε χώρα και κοινωνία δικαιούται να ασκεί πολιτικές που αποτρέπουν τις ανεξέλεγκτες εισροές.
Από την άλλη πλευρά οι χώρες μέλη μιας διεθνούς κοινότητας εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις. Δεν μπορούν να συμπεριφέρονται βάναυσα σε όσους έστω και παράνομα διασχίζουν τα σύνορα όταν αυτό δεν συνιστά οργανωμένη εισβολή που αποσκοπεί στην αποσταθεροποίηση και κατοχή, όπως επιχειρήθηκε πριν ένα χρόνο στον Έβρο.
Το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών στη Δύση αποκτά άλλη διάσταση αν προστεθεί η παράμετρος πως οι μετανάστες και πρόσφυγες είναι φορείς άλλων πολιτισμικών αξιών και απαιτούν να ζήσουν με αυτές στις χώρες που τους φιλοξενούν αλλοιώνοντας τον τοπικό τρόπο ζωής.
Οι τριβές αυτού του είδους μας οδηγούν σε έναν πόλεμο μεταξύ των πολιτισμών.
Το πρόβλημα αυτό γίνεται περισσότερο περίπλοκο καθώς κάθε μια από τις πλευρές το βλέπει μέσα από τις ιδεολογικές και πολιτικές της παρωπίδες.
Έτσι η αριστερά στη Δύση ελλείψει εξαθλιωμένης εργατικής τάξης που θα αποτελέσει το υποκείμενο μιας μαρξιστικής επανάστασης, προσπαθεί να την υποκαταστήσει με εξαθλιωμένους μετανάστες από καθυστερημένους πολιτισμούς που εξευτελίζουν και βασανίζουν τις γυναίκες.
Από την άλλη πλευρά η άκρα δεξιά πιστεύει πως στην αντιπαράθεση με όσα συνεπάγεται η ισλαμική εισβολή η απάντηση είναι κάτι που θα μοιάζει με τις χριστιανικές σταυροφορίες.
Τουτέστιν, εντοπίζουν τη λύση σε κάποιου είδους θρησκευτικό πόλεμο μέσω του οποίου θα εξαλείψουμε το μουσουλμανικό "φονταμενταλισμό", υποκαθιστώντας τον με κάποιο είδος Χριστιανικού "φονταμενταλισμού" όπως συνέβαινε στον μεσαίωνα...
Η γραμμή πλεύσης στο δύσκολο αυτό πρόβλημα που θα διογκωθεί τις επόμενες δεκαετίες βρίσκεται κάπου στη μέση. Υπεράσπιση της συνοχής και των αξιών των δυτικών κοινωνιών χωρίς φυλετικούς ή θρησκευτικούς αποκλεισμούς. Ο καθένας μπορεί να προσεύχεται όπου θέλει αρκεί να τηρεί τους νόμους και κυρίως να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά του σύμφωνα με τις αξίες της κοινωνίας που το φιλοξενεί.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος, τουλάχιστον η δυτική, ζει μες στο μαρτύριο της μεταμέλειας. Αναμασά τα παλιά της εγκλήματα: τους πολέμους, τους θρησκευτικούς διωγμούς, τη δουλεία, την αποικιοκρατία, τον φασισμό, τον κομουνισμό.
Αυτή είναι η θέση του Πασκάλ Μπρυκνέρ για τον οποίο ετούτη η μεταμέλεια είναι μονής κατεύθυνσης, δεν την απαιτούμε από άλλους πολιτισμούς, από άλλα καθεστώτα, τα οποία "τυλίγονται μες στην αγνότητά τους για να μπορούν να μας κατηγορούν ακόμα καλύτερα". Γιατί η Ευρώπη εγκατέλειψε το κριτικό πνεύμα, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της από την εποχή του Διαφωτισμού, για να βυθιστεί στον μαζοχισμό;
Ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτής της "Τυραννίας της μεταμέλειας";
Γιατί οι Ευρωπαίοι έχουν την τάση να ξεχνούν πως ναι μεν γέννησαν τέρατα, αλλά ταυτόχρονα γέννησαν και θεωρίες και μεθόδους που επιτρέπουν την κατανίκηση αυτών των τεράτων;
Γιατί ξεχνούν πως η Ευρώπη, και μόνο αυτή, αγωνίστηκε να ξεπεράσει τη βαρβαρότητα της;
πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3527718/o-polemos-ton-politismon
