Επιτέλους το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο κέντρο της Αθήνας, μετά από 8 αποφάσεις και «οδύσσεια» 24 σχεδόν χρόνων !!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ

Έως τον προσεχή Δεκέμβριο θα τοποθετηθεί στο κέντρο της Αθήνας, ο έφιππος ανδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά από «οδύσσεια» 24 σχεδόν χρόνων.

Πρόκειται για έργο του αείμνηστου γλύπτη Γιάννη Παππά, που με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηνών, αποφασίστηκε το 2015 να τοποθετηθεί στη νησίδα που σχηματίζεται στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Βασιλίσσης Όλγας, κοντά στις Στήλες του Ολυμπίου Διός.

Ακολούθησαν θετικές γνωμοδοτήσεις των Υπουργείων Υποδομών και Μεταφορών, για τη διεύρυνση της νησίδας, Πολιτισμού και της «Αττικό Μετρό Α.Ε.» γιατί κάτω ακριβώς από το σημείο διέρχεται το δίκτυο.

Τον περασμένο Απρίλιο ο Οικονομική Επιτροπή του δήμου Αθηναίων ενέκρινε δαπάνη 75.000 ευρώ για τις αναγκαίες εργασίες, όπως η κατασκευή του βάθρου και η διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου.

Σύμφωνα με απαντητική επιστολή της Διεύθυνσης Σχεδίου Πόλεως και Αστιού Περιβάλλοντος του δήμου Αθηναίων προς τον Σύνδεσμο «Αλέξανδρος Φιλίππου Έλλην Μακεδών» που ζήτησε διεξοδική ενημέρωση για την πορεία του ανδριάντα με σχετικό αίτημα, σήμερα εκκρεμεί απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής για την έγκριση των όρων δημοπράτησης και η διαδικασία ανάδειξης αναδόχου για την εκτέλεση των εργασιών. «Ο συνολικός χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωση των διαδικασιών και την τοποθέτηση του ανδριάντα, εκτιμάται στους πέντε μήνες, μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους» καταλήγει στην απαντητική επιστολή της η προϊσταμένη της Διεύθυνσης κυρία Ευγενία Μελαμπιανάκη.

Μετά από οκτώ αποφάσεις και σχεδόν δύο χρόνια, ο έφιππος ανδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου φαίνεται πως βρίσκει επιτέλους την πολυπόθητη θέση του, στο κέντρο της πρωτεύουσας. Στη νησίδα που πρόκειται να τοποθετηθεί το έργο, υπήρχε έως πρότινος φοίνικας που ξεράθηκε από ασθένεια, που έχει πλήξει την Αθήνα. Τη θέση εντόπισε και πρότεινε προς το δήμο Αθηναίων, ο γιος του γλύπτη κ. Αλέκος Παππάς.

Να σημειωθεί πως από το 1993 έως το 2015, ο δήμος Αθηναίων είχε δρομολογήσει την τοποθέτηση του ανδριάντα αρχικά στη συμβολή των οδών Αθανασίου Διάκου και Αμαλίας, στη συνέχεια στο πάρκο της Pιζαρείου και στην Πλατεία Κοτζιά, ενώ προτελευταία προσπάθεια υπήρξε στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Η «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» ΕΝΟΣ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ

Στην Αθήνα, που έχει μνημείο ακόμη και για την …δραχμή, 21 χρόνια κράτησε η «οδύσσεια», προκειμένου να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος για να στηθεί το τοποθετηθεί το κορυφαίο δημιούργημα του αείμνηστου γλύπτη Γιάννη Παππά. Έργα του είναι επίσης, είναι ο μαρμάρινος ανδριάντας του Ελευθερίου Βενιζέλου έξω από τη Βουλή, του Μακρυγιάννη, του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα κ.α.

Το 1993, ο ύψους τριών μέτρων χάλκινος ανδριάντας του έφιππου στον Βουκεφάλα Αλέξανδρου, αγοράστηκε από το υπουργείο Πολιτισμού, επί Ντόρας Μπακογιάννη, και στη συνέχεια δωρίθηκε στον δήμο Αθηναίων προκειμένου να τοποθετηθεί σε κεντρικό σημείο της πόλης. Ωστόσο παρέμεινε στην αποθήκη του δημιουργού του, ο οποίος απεβίωσε το 2005, πικραμένος για την αντιμετώπιση που είχε από τον δήμο Αθηναίων, ένα από το αγαπημένα του έργα.

Αρχικά, για την τοποθέτηση του έφιππου ανδριάντα, είχε επιλεγεί η συμβολή των οδών Αθανασίου Διάκου και Αμαλίας, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Μάλιστα είχε τοποθετηθεί και επιγραφή στο μαρμάρινο βάθρο «Επί Δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου».

Στη συνέχεια προτάθηκε το πάρκο της Pιζαρείου και τελικά το 2009, επί δημαρχίας κ.Νικήτα Κακλαμάνη, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία, να τοποθετηθεί ο έφιππος ανδριάντας στην πλατεία Kοτζιά, απέναντι από το δημαρχείο, για συμβολικούς κυρίως λόγους. Μάλιστα το Μουσείο Μπενάκη, στο οποίο σήμερα ανήκει το Εργαστήριο του αείμνηστου Παππά στου Ζωγράφου, είχε χρηματοδοτήσει και τις αναγκαίες μελέτες για το βάθρο και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου. Ούτε όμως η απόφαση αυτή προχώρησε, λόγω … «Θησεά». Πρόκειται για το εκκεντρικό γλυπτό, που σήμερα δεσπόζει στην πλατεία Κοτζιά, δημιούργημα της γλύπτριας κυρίας Σοφίας Βάρη η οποία αρνήθηκε την μετεγκατάσταση του έργου της στην παλαιά Κορεατική Αγορά στο Θησείο. Η κυρία Βάρη αρνήθηκε, με το αιτιολογικό πως το γλυπτό της κατασκευάστηκε και φιλοτεχνήθηκε για την πλατεία Κοτζιά, με αποτέλεσμα ο «Θησέας» να παραμείνει στη θέση του.

Η επόμενη πρόταση του δήμου Αθηναίων, για τοποθέτηση του αγάλματος στο τέλος της Ερμού στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων, «σκόνταψε» το 2011 στην άρνηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) λόγω … όγκου του αγάλματος.

Η πολύχρονη «οδύσσεια» του αγάλματος, οδήγησε πολλούς κατά καιρούς ν’ αφήσουν ευθέως αιχμές, πως «κάποιοι» δεν επιθυμούν την τοποθέτηση του στο κέντρο της πρωτεύουσας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Αν για στελέχη της αριστεράς και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ο Μακεδόνας βασιλιάς θεωρείται … «ιμπεριαλιστής», όπως ακούστηκε μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, υπάρχουν φωνές και αρχαιολόγων που αποκαλούν τον Μέγα Αλέξανδρο «κατακτητή» της Αθήνας, που δεν έχει καμία σχέση με την πόλη και την ιστορία της.

«Ορισμένοι που έχουν αντιρρήσεις και δεν αναγνωρίζουν τον Μέγα Αλέξανδρο ως εκπολιτιστή, δεν έχουν παρά να επισκεφθούν το Αφγανιστάν και να διαπιστώσουν πόσο εκτιμούν τους Έλληνες ως απογόνους του Μακεδόνα στρατηλάτη» είχε δηλώσει παλαιότερα στο ΘΕΜΑ ο πρώην υπουργός και Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας κ.Γιώργος Σούρλας, που επανειλημμένα ασχολήθηκε με το θέμα του αγάλματος, ζητώντας εξηγήσεις από τον δήμο Αθηναίων.

Πηγή: https://national-pride.org/2017/07/30/

Η νέα Ιστορία του ΙΕΠ: Θέλουν Ελληνόπουλα χωρίς Εθνική ταυτότητα

Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) ανήρτησε στον ιστότοπό του μία πρόταση 50 σελίδων γραμμένη από 10 επιστήμονες, με την οποία προτείνεται η πλήρης ανατροπή του τρόπου διδασκαλίας και της ύλης του μαθήματος της Ιστορίας. Όπως έχει παρατηρηθεί ήδη στους 10 συντάκτες της προτάσεως δεν περιλαμβάνεται ούτε ένας ειδικός στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία, ούτε ένας εμπειρογνώμων της Βυζαντινής περιόδου, ούτε ένας ειδικός στην πρώιμη περίοδο του Νέου Ελληνισμού. Είναι σαφής η προσπάθεια να τονισθούν περίοδοι όπως η Προϊστορία (όπου δεν υπήρχε Έθνος) και οι χρόνοι μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους. Η νέα αυτή Ιστορία προφανώς δεν πιστεύει στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού, αλλά πρεσβεύει την άποψη ότι το Έθνος είναι δημιούργημα του Κράτους.

Το Σχέδιο Προγράμματος Σπουδών για την Ιστορία αναφέρεται στην ύλη από τη Γ΄ Δημοτικού μέχρι την Α΄Λυκείου. Υποτίθεται όιτι η Β΄ και η Γ΄Λυκείου επηρεάζονται από την όποια πρόταση θα κατατεθεί για τις Πανελλαδικές εξετάσεις που κρίνουν την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Όμως και εδώ κάτι κρύβεται. Η αποφυγή καταθέσεως προτάσεων για τη Β΄ και Γ΄Λυκείου φοβούμαι ότι υποκρύπτει τη διάθεση να καταστεί επιλεγόμενο και όχι υποχρεωτικό το μάθημα της Ιστορία στις δύο τελευατίες τάξεις του σχολείου.

Μελετώντας όλη την πρόταση υπογράμμισα και καταγράφω τις κυριότερες από τις πάμπολλες αντιρρήσεις και επιφυλάξεις μου:

1. Στο εισαγωγικό κείμενο οι συντάκτες εκφράζουν την πρόθεση να κατεδαφίσουν την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής Ιστορίας και θέλουν να δώσουν έμφαση στην τέχνη, στο περιβάλλον, στο κλίμα, στις μειονότητες, στον συνδικαλισμό κ.λπ. Θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος. Στο σχολείο οι μαθητές πρέπει να προσλαμβάνουν υπό μορφή αφηγήσεως τα πολιτικά και διπλωματικά γεγονότα, να γνωρίζουν τις κυριότερες πολεμικές συγκρούσεις, να εκτιμούν τους ήρωες και τις μεγάλες προσωπικότητες. Η Ιστορία οφείλει να προβάλλει πρόσωπα ως πρότυπα προς μίμησιν. Επίσης οφείλει να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση, όπως προβλέπει το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος. Τα θέματα που θέλει να αναδείξει το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών είναι δευτερεύοντα και θα μπορούσαν να διδαχθούν στο Λύκειο ως υποενότητες, αφού έχει προηγηθεί η εδραίωση της ιστορικής γνώσης στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.

2. Επίσης στο εισαγωγικό κείμενο διατυπώνεται η θέση ότι η διαφορετικότητα πρέπει να προωθείται και να προστατεύεται. Προσοχή: Να προστατεύεται, ναι, αλλά να προωθείται; Γιατί: Σε μία δημοκρατική και ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα, πρέπει να καλλιεργούμε την εθνική ταυτότητα και να σεβόμαστε την ετερότητα. Άλλο πράγμα ο σεβασμός και άλλο η προώθηση, η οποία λειτουργεί εις βάρος της εθνικής ταυτότητας.

3. Οι συντάκτες της προτάσεως ομολογούν εμμέσως ότι σκοπεύουν να επιβάλουν απόψεις προκλητικές για την πλειοψηφία των Ελλήνων. Γι’ αυτό θέλουν να αποφύγουν την πρωτοκαθεδρία του σχολικού εγχειριδίου, διότι έτσι, όπως δηλώνουν «θα μειωθεί, αν όχι θα πάψει, η «δημοφιλής» αλλά άσκοπη κριτική στα σχολικά εγχειρίδια». (σελ. 14 της προτάσεως του ΙΕΠ).

4. Στη Γ΄ Δημοτικού προτείνουν να διδαχθεί η Ελληνική Μυθολογία μαζί με μύθους και θρύλους πολλών άλλων λαών. Εδώ αρχίζει ο αφελληνισμός και η αποεθνικοποίηση του μαθήματος. Εξ άλλου αυτή τη σύγχυση την θεωρώ αντιπαιδαγωγική και άτοπη δεδομένης της πολύ μικρής ηλικίας.

5. Στη Δ΄ Δημοτικού καταργούν την Αρχαία Ελληνική Ιστορία και προτείνουν να διδαχθεί η οικογενειακή και η τοπική ιστορία. Η ιστορία της κάθε οικογένειας μπορεί να συζητηθεί σε 2-3 ώρες. Δεν χρειάζονται 9 μήνες! Όσο δε για την τοπική Ιστορία μπορεί να διδάσκεται παράλληλα με τις αντίστοιχες ιστορικές περιόδους. Πώς θα μιλήσω στους μαθητές π.χ. για ένα βυζαντινό μνημείο στην πόλη ή στο χωριό μας, αν προηγουμένως δεν έχουν διδαχθεί τι είναι Βυζάντιο, ποια πρόσωπα και ποια τέχνη συνδέονται με την περίοδο εκείνη;

6. Στην Ε΄ Δημοτικού συρρικνώνουν όλη την Προϊστορία, την Αρχαιότητα και το Βυζάντιο. Έτσι τα παιδιά δεν μπορούν να μάθουν και να εκτιμήσουν τη σπουδαιότητα των Περσικών Πολέμου, του Χρυσού Αιώνος του Περικλέους, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Βυζαντινού Πολιτισμού κ.ά. Υπερβολικά φορτωμένη ύλη με σκόπιμη υποβάθμιση των περιόδων εκείνων που καταδεικνύουν τη συνέχεια του Ελληνισμού και τα στοιχεία διαμορφώσεως της εθνικής μας ταυτότητας.

7. Στη Στ΄ Δημοτικού, όπως και στη Γ΄ Γυμνασίου γίνεται προσπάθεια εμφανής να μειωθεί η σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως και να μην προβληθούν οι ήρωες, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Η ίδια υποβάθμιση των αγωνιστών του 1821 γινόταν και στο αποσυρθέν εγχειρίδιο της Μ. Ρεπούση. Δεν είναι παιδαγωγικά και εθνικά αποδεκτό το ελληνόπουλο να αγνοεί τη μάχη της Αλαμάνας ή την Έξοδο του Μεσολογγίου.

8. Στο εισαγωγικό κείμενο για την ύλη του Γυμνασίου γίνεται λόγος για την Ιστορία του «ελλαδικού χώρου», από τον οποίο πέρασαν διάφοροι λαοί και πολιτισμοί. Υπάρχει συστηματική προσπάθεια αποφυγής του όρου «Ελληνικό Έθνος». Για τους συντάκτες της προτάσεως δεν είμαστε Έθνος, αλλά χώρος!

9. Στη Β΄ Γυμνασίου η τελευταία περίοδος του Ελληνορθοδόξου Βυζαντινού Κράτους συνεξετάζεται στο ίδιο κεφάλαιο με τη Μεσαιωνική Ευρώπη. Άλλωστε και στο εισαγωγικό κείμενο αυτής της τάξης δίδεται η οδηγία να διδαχθεί το Βυζάντιο ως στενά συνδεδεμένο με τη Δυτική Ευρώπη. Αυτό το θεωρώ μεθοδολογικά λανθασμένο. Μπορεί σήμερα να είμαστε μέλος της Ευρ. Ενώσεως, όμως τότε οι διαφορές ήσαν σημαντικές. Το Βυζάντιο είχε παιδεία ελληνική με βάση τον Όμηρο και όχι λατινική. Η βυζαντινή κοινωνία δεν υπήρξε φεουδαρχική όπως εκείνη της Μεσαιωνικής Δυτικής Ευρώπης. Εξ άλλου η καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τη Δ΄ Σταυροφορία το 1204 καταδεικνύει τις σημαντικές θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού.

10. Η παρουσίαση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας, όπως την αποκαλούσαν οι υπήκοοί και οι ηγέτες της) γίνεται με τρόπο που σχεδόν εξαφανίζει τα δύο κύρια πνευματικά χαρακτηριστικά της: Την Ορθοδοξία και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Τα τρία κράτη που δημιουργούνται μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους (Νίκαια, Ήπειρος, Τραπεζούντα) δεν τα ονομάζουν Ελληνικά, αλλά εξόριστα! Η Ορθόδοξη Πίστη ουσιαστικά χλευάζεται, όταν υπό μορφή φακέλλου στη Β΄ Γυμνασίου δίδεται το εξής θέμα: «Άγιοι και δαίμονες στο βυζαντινό κόσμο….. Η νηστεία και η προσευχή και η νηστεία εξορκίζει τα κακά πνεύματα». Προφανώς οι συντάκτες δεν έχουν προσπαθήσει να κατανοήσουν τον ρόλο της Ορθοδοξίας στη διαμόρφωση της Βυζαντινής κοσμοθεωρίας. Όπως ορθώς παρατηρεί, αναφερόμενος στην πρόταση του ΙΕΠ, ο καθηγητής Γ. Πρεβελάκης «εκεί όμως όπου η επιστημονική σοβαρότητα τίθεται εν αμφιβόλω είναι στην απάλειψη του θρησκευτικού παράγοντα. Η ελληνική Ιστορία εκτυλίσσεται στο Σχέδιο χωρίς καμία αναφορά στον ρόλο της θρησκείας. Χωρίς, όμως, την Ορθοδοξία, η ελληνική συνέχεια καθίσταται προβληματική». (Βλέπε το άρθρο του «Αγεωγράφητος Ιστορία», στην Καθημερινή της 7.5.2017).

11. Γενικότερα η όλη πρόταση διαπνέεται από ένα πνεύμα εξωραϊσμού της Τουρκοκρατίας και από μία τάση υποβαθμίσεως του ρόλου της Εκκλησίας. Χρησιμοποιείται ο όρος Οθωμανική Περίοδος ή Οθωμανική Κυριαρχία. Δεν προβλέπεται κεφάλαιο για τους αγώνες και την επιβίωση του Τουρκοκρατουμένου Ελληνισμού ούτε στη Στ΄ Δημοτικού ούτε στη Γ΄ Γυμνασίου. Δεν πρέπει, άραγε, τα παιδιά μας να μάθουν για τους εξισλαμισμούς και την καταπιεστική πολιτική των Οθωμανών; Θεωρώ ατυχή την πρόταση να μελετηθεί στη Γ΄ Γυμνασίου η Βέροια ως πολυθρησκευτική Οθωμανική πόλη. Πρώτον, η Βέροια ήταν ελληνική πόλη- με αρχαία ιστορία- υπό Οθωμανική κατοχή και όχι «Οθωμανική πόλη». Δεύτερον, δεν μπορεί μία περίοδος που έδωσε Εθνομάρτυρες και Νεομάρτυρες (της Πίστεως) να προβάλλεται σαν μία δήθεν ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών! Ας διαβάσουν οι 10 συντάκτες τις ανατριχιαστικές αποφάσεις του ιεροδικαστή – καδή της Βέροιας επί Τουρκοκρατίας, τις οποίες εξέδωσε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών με επιμέλεια του Ιωάννη Βασδραβέλλη.

12. Στη Γ΄ Γυμνασίου προτείνουν μεταξύ άλλων να μελετηθεί ως φάκελλος – άσκηση το λιμάνι του Πειραιά κατά τον 19ο αιώνα και να γίνει περιγραφή των εμπορευμάτων που διεκινούντο τότε. Το θεωρώ υπερβολική και άχρηστη λεπτομέρεια, δεδομένου ότι άλλα μαθήματα, όπως η Γεωγραφία, δίνουν πληροφορίες για το εμπόριο της Ελλάδος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι από τη μία πλευρά αποδομούν την εθνική ταυτότητα και από την άλλη δίνουν έμφαση στο αν γινόταν πχ το 1850 εισαγωγή τσαγιού από την Κεϋλάνη!

13. Στην ύλη της Α΄ Λυκείου δεν υπάρχει αναφορά στη Γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντος, Μικρά Ασία). Σε συνδυασμό με τον εξωραϊσμό της Τουρκοκρατίας δημιοργείται η εντύπωση ότι η πρόταση του Ι.Ε.Π. διέπεται από τη γνωστή και λανθασμένη αντίληψη ότι «μέσω της αλλαγής της Ιστορίας θα βελτιωθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις».

14. Στην Α΄Λυκείου, ενώ προτείνεται η εκτενής μελέτη των γεγονότων του 20ού αιώνος, δεν γίνεται καμμία αναφορά στο Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.

Συμπέρασμα: Το Σχέδιο Προγραμμάτων Σπουδών για το Μάθημα της Ιστορίας στην Υποχρεωτική Εκπαίδευση πρέπει να απορριφθεί. Δεν διδάσκει Ιστορία, δεν καλλιεργεί εθνική συνείδηση, δεν πιστεύει στην ελληνική διαχρονία, δεν προβάλλει τις πνευματικές δυνάμεις, οι οποίες κράτησαν όρθιο τον Ελληνισμό επί αιώνες. 2500 χρόνια ελληνικής ιστοριογραφίας από τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη μέχρι τον Κων. Παπαρρηγόπουλο και τον Απ. Βακαλόπουλο ρίχνονται στον κάλαθο των αχρήστων. Θα το επιτρέψουμε;

Άρθρο για το ΑΡΔΗΝ, τεύχος 107-108

http://www.antibaro.gr/article/17344

Τι πρέπει να γίνει στην Αλβανία. Αυστηρές κυρώσεις και διεκδίκηση της αυτονομίας της Β. Ηπείρου

Η Χειμάρρα, η πατρίδα του αρχηγού Σπυρομήλιου, είναι για τον βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό ό,τι τα Σφακιά για την Κρήτη και η Μάνη για την Πελοπόννησο: κάστρο του ελληνικού εθνισμού. 

Οι κατσαπλιάδες σωβινιστές του Ράμα, πιστά σκυλιά του κράτους-συμμορία του Ερντογάν, εντείνουν τις επιθέσεις τους εναντίον των αδελφών μας, γκρεμίζουν εκκλησίες, σπίτια, τουριστικά ακίνητα, υφαρπάζουν περιουσίες και τρομοκρατούν. Το αίμα του Αριστοτέλη Γκούμα, αδικαίωτο. Αν ήταν ξένος, αλλόθρησκος, κίναιδος, αναρχικός, θα είχε την τιμητική του και οι «προοδευτικοί» θα βανδάλιζαν την Αθήνα κάθε χρόνο στη... μνήμη του.

Οι ιντελιγκέντσηδες που παριστάνουν τους «διανοουμένους» δεν βρίσκουν μια λέξη να πουν. Aπόστολοι του μαρασμού αναχαράζουν στο λιβάδι της πολιτικής ορθότητας. Η απουσία εθνικής διανόησης είναι καταθλιπτική. Ο κιναιδισμός, η ηττοπάθεια και η «σωφροσύνη» της υποταγής έχουν την τιμητική τους. Μόδα, η επίθεση στην εθνική ταυτότητα και συνοχή και η αδιαφορία για τον Ελληνισμό της ιστορικής περιφέρειας.

Πήξαμε στην «ευαισθησία» τους για καθετί ξένο, ακόμη και βλαπτικό για τη χώρα και τον λαό μας. Οσα κείμενά τους βρείτε για την απελευθέρωση της Κύπρου, την τύχη των αγνοουμένων, τόσα θα βρείτε και για το υπεραιωνόβιο δράμα του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού: κανένα.

Δεν υπάρχουν μόνον αυτοί που κάποτε ως κνίτες δέρνανε Βορειοηπειρώτες στην Αθήνα, για να υπερασπιστούν τη σταλινική, κομμουνιστική δικτατορία του Χότζα, γεια σου, Παυλάρα μουστακαλή. Υπάρχουν κι αυτοί που απλώς έκαναν και κάνουν την πάπια. Γράφουν για τα πάθη του απευθυσμένου τους, για καταθλιπτικές ιδέες, που συνελήφθησαν στη νωχέλεια του Φίλιον, για οτιδήποτε. 

Ένα μόνο πράγμα δεν έχει το μενού: πατρίδα και χειμαζόμενους Ελληνες.

Η κυβέρνηση ορθά αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια του δωσίλογου δημάρχου της Χειμάρρας, του Γκόρου, για τη δράση του ενάντια στους συμπατριώτες του. Ο Ράμα, μισός ελληνικής καταγωγής, γενίτσαρος κι αυτός, απαντά με κλιμάκωση της επίθεσης στους Χειμαρριώτες, στις περιουσίες και στα μνημεία τους. Αν επιτρέψουμε σε αυτήν τη συμμορία κλεφτοκοτάδων να μας περιφρονεί, να μας χλευάζει και να βλάπτει τα εθνικά συμφέροντά μας, να χτυπά τους ανθρώπους μας και τις περιουσίες τους, τότε τι θα κάνουμε με την ισχυρότερη Τουρκία; Η συντριβή του αλβανικού σωβινισμού και των φορέων του με κάθε μέσο είναι επιτακτική ανάγκη.

Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ δεν φοβάται να χαιρετίσει κάθε θετικό μέτρο επίδειξης ισχύος, όπως το «χαστούκι» στον Γκόρο, που πια δεν θα μπορεί να ξεσκίζει τις σάρκες της Χειμάρρας και με την ελληνική ταυτότητά του να έρχεται ύστερα διακοπές για να ξεκουραστεί στην Ελλάδα και να... ψηφίζει.
Η θέση μας είναι ότι πρέπει, σε ζητήματα όπως αυτό, να έχουμε ως κράτος μια υπερκομματική θέση τιμωρίας και συντριβής του αλβανικού σωβινισμού με την επιβολή κυρώσεων στην οικονομία τους και στον δρόμο τους προς την Ευρώπη και ταυτόχρονα ήρθε η ώρα να θέσουμε στο τραπέζι το μεγάλο ζήτημα: την αυτονομία και την αυτοκυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου.

Όποιοι, τρέσσαντες, σπεύσουν να κινδυνολογήσουν για τη Θράκη θα τους θυμίσουμε ότι η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου είναι κατοχυρωμένη με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, το οποίο έχει αποδεχτεί και το αλβανικό κράτος. 

Δεν μπορεί η Ελλάδα να κάθεται αμέτοχη και να βλέπει μια συμμορία σωβινιστών, ενεργούμενα των ισλαμοφασιστών του Ερντογάν, ενώ η χώρα τους κυριολεκτικά ζει από την Ελλάδα, να κατατρώγουν την ελληνική εθνική μειονότητα, τις περιουσίες και τα μνημεία τους. 

Αυστηρές κυρώσεις στην Αλβανία, ακόμη και εμπάργκο αν δεν επανορθώσει, και διεκδίκηση της αυτονομίας της Β. Ηπείρου τώρα! 

Μπορούμε, γιατί είμαστε πολύ ισχυρότεροι..

Φαήλος Κρανιδιώτης

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Τα Σκόπια όλοι να τα πουν Μακεδονία, αν δεν τα πούμε εμείς, δεν θα γίνουν ποτέ.

Συνήλθε στη Θεσσαλονίκη το «Συμβούλιο Ανώτατης Συνεργασίας» Ελλάδος, Βουλγαρίας, Σερβίας. Άργησε. Αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Χρήσιμο και απαραίτητο, αρκεί οι ηγέτες να κατευθύνονται από τα συμφέροντα των λαών τους και όχι έξωθεν. Οψιγενές αλλά διακαές το ενδιαφέρον του Βερολίνου για τα Βαλκάνια και την «Αγορά» τους. Πρωτίστως αυτήν. Στη δεκαετία του ‘90  ο  Γκένσερ πρωτοστάτησε στη διάλυση της  Γιουγκοσλαβίας. Πηγή αστάθειας και πολλαπλών δεινών η πράξη εκείνη.

Ο σέρβος πρόεδρος Βούτσιτς μας ευχαριστεί, επειδή δεν αναγνωρίσαμε το Κόσσοβο, αλλά δεν μπορούμε να του ανταποδώσουμε τις ευχαριστίες, όσο εκείνος εξακολουθεί να αναγνωρίζει ως Μακεδονία τα Σκόπια. Αναρωτιόμαστε όμως αν το ζητήσαμε, εθισμένοι πάντοτε να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε. Θετική πάντως η δήλωσή του: «Κανείς δεν θα επιτρέψει τη δημιουργία Μεγάλης Αλβανίας». Ίδωμεν!

Τώρα το αποψυγμένο σκοπιανό:

Οι πολιτικές ελίτ εδώ δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα, ότι και αν όλος ο πλανήτης ονομάσει τα Σκόπια Μακεδονία, εφόσον δεν τα ονομάσουμε εμείς, δεν θα γίνουν ποτέ Μακεδονία! Η νέα σκοπιανή ηγεσία δείχνει να αντιλαμβάνεται κάπως αυτό, για τούτο πασχίζει να βρει ένα modus operandi με μας. Όμως το καθεστώς έχει διαποτίσει τους πολίτες του με το ψευδοϊδεολόγημα ότι είναι απευθείας απόγονοι του  … Μεγάλου Αλεξάνδρου! Λόγω ελληνικής ερημοδικίας η προπαγάνδα αυτή, ακριβοπληρωμένη δε, έχει βρει διεθνώς οπαδούς ακόμη και θαυμαστές…

Ο Θουκυδίδης  που τον διαβάζουν οι άλλοι, αλλά όχι εμείς  έγραφε: «Αταλαίπωρος τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας, και επί τα ετοίμα μάλλον τρέπονται» (Ι, 20, 3). Οι περισσότεροι δηλαδή αναζητούν αβασάνιστα την αλήθεια και στρέφονται σε ό,τι βρίσκουν έτοιμο. Δεν προβληματίζονται…

Κυριαρχεί αυτή την περίοδο μία σύγχυση, άκρως επικίνδυνη: Ακόμη και κατά τεκμήριο σοβαροί αναλυτές δεν ξεκολλούν από το ολίσθημα του 2007 («σύνθετη για όλες τις χρήσεις»). Το είπε προχθές ο πρωθυπουργός, όπως το 2007 το είχε ξαναπεί ο τότε πρωθυπουργός, χωρίς βέβαια τον όρο «σύνθετη», αλλά εξυπονοώντας τον, και ο μεν και ο δε. Επιτέλους κάποτε πρέπει οι πάντες να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να τα διορθώσουν!

Οι σκοπιανοί αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες. Επειδή, όμως στην ιστορία οι Μακεδόνες από κτίσεως κόσμου είναι Έλληνες πρέπει να τους εξηγήσουν την εξίσωση Μακεδόνες = Έλληνες για να αποφασίσουν τι όντως είναι. Η αναντίλεκτη βεβαιότητα των αρχαίων ιστορικών και τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης το μαρτυρούν, «εν λίθοις φθεγγομένοις και μνημείοις σωζομένοις».

Αλέξανδρος ο Αμύντεω  (μετέπειτα Αλέξανδρος ο Α) απαντά στους απεσταλμένους του Μεγάλου Βασιλέως αυτοσυστηνόμενος: «ανήρ Έλλην, Μακεδών ύπαρχος» (Ηρόδοτος Ε, 20). [=ένα παλληκάρι, Έλληνας, Μακεδών κυβερνήτης της περιοχής]. Και ακόμη εμφαντικότερα όταν το παλληκάρι αυτό, ουσιαστικά αιχμάλωτος των Περσών, παραμονή της Μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.) ξεφεύγει νύχτα από την επιτήρηση των κοιμώμενων εχθρών και με έσχατο κίνδυνο της ζωής του πληροφορεί τους Αθηναίους για την επικείμενη πρωϊνή επίθεση των Περσών. Γιατί προέβη σε αυτή την κίνηση;  «Ου γαρ αν έλεγον, ει μη μεγάλως εκηδόμην συναπάσης της Ελλάδος» (=Δεν θα σας το αποκάλυπτα αυτό, εάν δεν ενδιαφερόμουν για όλη την Ελλάδα). «Αυτός τε Έλλην γένος ειμί τωρχαιον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν την Ελλάδα» (Ηρόδοτος Θ, 45) [=Γιατί είμαι Έλληνας εγώ ο ίδιος από παλιά γενιά και σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να βλέπω την Ελλάδα υπόδουλη και όχι ελεύθερη].

Να ευχηθούμε ο Νίκος Κοτζιάς, όπως το έκανε στο Κραν-Μοντανά για τον Αττίλα να «στυλώσει τα πόδια» του στην έκφραση του Παπαδιαμάντη και να αρνηθεί ονομασία των Σκοπίων με το Μακεδονία, ή παράγωγά του.

Λογαριάζαμε ότι ο πρόεδρος Πούτιν γνωρίζει ιστορία και ξέρει, ότι η Τουρκία είναι ο προαιώνιος εχθρός του ρωσικού έθνους. Σε μια στιγμή που ο νταής της περιοχής έχει απομονωθεί από τους πάντες, ο Πούτιν έσπευσε να τον εναγκαλιστεί. Και του παραδίδει δύο πυραυλικά συστήματα S-400 (τελευταία λέξη της πυραυλικής), το know how και άδεια αναπαραγωγής τους.

Ο τούρκος θα «πουλήσει» τον ρώσο εις πρώτην ζήτηση. Εδώ διαβολόστειλε από Ιντσιρλίκ και Ικόνιο τους Γερμανούς, θα σεβαστεί τους Ρώσους; Λυκοφιλία  ίσως, αλλά για μας απειλητική.

Βεβαίως είναι απαράδεκτη η σιωπή των Νατοϊκών. Όταν επρόκειτο να πάνε οι S-300 στην Κύπρο σύσσωμο το Βορειοατλαντικό Σύστημα τέθηκε σε συναγερμό για να ματαιώσει την εγκατάσταση ρωσικών πυραύλων στην Κύπρο, μια δυτική χώρα.

Οπωσδήποτε δεν τρέφουμε τις φρούδες ελπίδες σωτηρίας μας από το «Μόσχοβο» όπως ευελπιστούσαν κάποτε οι υπόδουλοι πρόγονοί μας:

«Ελπίζομεν και εις τα ξανθά γένη να μας γλυτώσουν /

Να’ρθούν από το Μόσχοβο να μας ελευθερώσουν»!

Η δική μας Εκκλησία συνεργάζεται στενά με την   Ρωσική η οποία ασκεί εκεί ισχυρή επιρροή. Ώρα να δράσει η «εκκλησιαστική διπλωματία». Αν δεν καταφέρει να ματαιώσει το ρωσοτουρκικό deal μπορεί να επιτύχει ισοδύναμο αντιστάθμισμα για Ελλάδα-Κύπρο. Όλα όμως προϋποθέτουν ελληνική βούληση και αποφασιστικότητα. Αυτό πρέπει να επιβεβαιωθεί!

http://www.antibaro.gr/article/17354

Βραδυφλεγής «Βόμβα» στις συντάξεις η γήρανση του πληθυσμού

Μια ...βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας και κατά συνέπεια της διαδικασίας δημοσιονομικής προσαρμογής χαρακτηρίζει η πρόσφατη τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού στη Βουλή, τη γήρανση του πληθυσμού. Μάλιστα, επισημαίνει ότι παρά τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στους τομείς των εσόδων (μεγέθυνση φορολογικής βάσης, αύξηση φορολογίας κα.) και των δαπανών(μισθοί, συντάξεις, παροχή ιατροφαρμα-κευτικής περίθαλψης) ώστε να μειωθεί (ή και να εξαλειφθεί) το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, η βόμβα μπορεί μακροπρόθεσμα να ανατρέψει άρδην την δημοσιονομική ισορροπία.

Και αυτό γιατί από τη μία μεριά η γήρανση επηρεάζει αρνητικά τα δημοσιονομικά μεγέθη μιας χώρας μιας και αυξάνεται ο αριθμός των συνταξιούχων, επομένως και οι δαπάνες για συντάξεις ενώ αντίστροφα, μειώνονται οι εισφορές.

Το ζήτημα της γήρανσης του πληθυσμού και της δημοσιονομικής βιωσιμότητας απασχολεί τόσο την Ελλάδα όσο και τις υπόλοιπες τις χώρες της ΕΕ μιας και σύμφωνα με τις προβλέψεις o δείκτης εξάρτησης των ηλικιωμένων (old-age dependency ratio) αναμένεται να επιδεινωθεί. Ασφαλώς, το ζήτημα της γήρανσης δεν είναι καινούριο: η αντιμετώπιση του προβλήματος της γήρανσης του πληθυσμού στην ΕΕ έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν. Για την Ελλάδα όμως, σύμφωνα με το Γραφείο, η περαιτέρω ανάλυση του ζητήματος έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία μιας και η χώρα βρίσκεται ήδη σε δυσμενέστατη θέση, τόσο λόγω του υπέρογκου χρέους της όσο και της βαθιάς ύφεσης που βιώνει.

Δημογραφικές και δημοσιονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και ΕΕ

Οι δημογραφικές προβλέψεις για την Ελλάδα είναι απαισιόδοξες: αναμένεται ότι ο συνολικός πληθυσμός θα μειωθεί στα 7,7 εκατ. μέχρι το 2080 (10,9 εκατ. το 2015). Το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα για τους άντρες αναμένεται να φτάσει από τα 78,5 έτη το 2015 στα 83,7 έτη το 2060 και για τις γυναίκες από τα 84,9 έτη το 2015 στα 89 έτη το 2060. Το συνολικό ποσοστό γονιμότητας (TFR) στην Ελλάδα αναμένεται να αυξηθεί οριακά από το 1,33 το 2015 στο 1,34 το 2060 (στην ΕΕ-28 αναμένεται να αυξηθεί από 1,58 το 2015 στο 1,76 το 2060.

Ο δείκτης εξάρτησης των ηλικιωμένων (old-age dependency ratio) αναμένεται να αυξηθεί από το 33% το 2015 στο 67,5%. Στην ουσία δηλαδή ενώ σήμερα υπάρχουν 3 άτομα ηλικίας 15 - 64 (δηλαδή σε εργασιακή ηλικία) για κάθε άτομο ηλικίας άνω των 65 (θεωρούμενοι ως εξαρτώμενοι), το 2060 θα υπάρχουν 3 άτομα ηλικίας 15 - 64 για 2 άτομα ηλικίας άνω των 65. Αντίστοιχα, στην ΕΕ ο δείκτης θα αυξηθεί από το 27,8% το 2010, στο 50,1% το 2060.

Από δημοσιονομικής απόψεως, στην Ελλάδα, το 2013 οι κρατικές δαπάνες για συντάξεις ανήλθαν στο 16,2% (αντίστοιχα στην ΕΕ, το 2013 οι κρατικές δαπάνες για συντάξεις ανήλθαν στο 11,3% του ΑΕΠ), οι συνολικές δαπάνες που σχετίζονται με την γήρανση, ανήλθαν 28,5% στην Ελλάδα (25,6% στην ΕΕ) ενώ την ίδια στιγμή το χρέος της Ελλάδας είναι άνω του 170% (αντίστοιχα, στην ΕΕ, το χρέος είναι στο 83,5% του ΑΕΠ το 2016).

Το Γραφείο, επισημαίνει ότι ενώ τα προηγούμενα χρόνια αφενός μεν ο αριθμός των εργαζομένων ήταν υψηλός, αφετέρου δε οι συνταξιούχοι λίγοι, οπότε το πρόβλημα της γήρανσης – λόγω της αύξησης της αντίστοιχης δημοσιονομικής δαπάνης - δεν έχει γίνει ακόμα ιδιαίτερα εμφανές, στο μέλλον το πρόβλημα θα είναι μεγάλο.

Και θα επηρεάσει και τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Και αυτό γιατί η προβλεπόμενη αύξηση του αριθμού των ατόμων εκτός παραγωγικής ηλικίας (άνω των 65 χρόνων) σε συνδυασμό με την πτωτική τάση του δείκτη γονιμότητας τις τελευταίες δεκαετίες και της ανόδου του προσδόκιμου ζωής αναμένεται να μεταβάλλουν επί τα χείρω το δείκτη εξάρτησης των ηλικιωμένων και επομένως θα υπάρξει σοβαρή επιβάρυνση των δημοσιονομικών μεγεθών.

Συγκριτικά με τις ευρωπαϊκές χώρες, το γεγονός αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία για την Ελλάδα.

Πρώτον διότι η χώρα βαρύνεται από ένα υπέρογκο χρέος και βρίσκεται ήδη σε φάση δημοσιονομικής προσαρμογής ενώ δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος (fiscal buffer) ώστε να απορροφηθούν οι επιπτώσεις της γήρανσης. Δεύτερον, διότι η εξέλιξη του προσδοκώμενου δείκτη εξάρτησης ηλικιωμένων για την Ελλάδα προβλέπεται να είναι χειρότερη σε σχέση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό αναμένεται να έχει ιδιαίτερα αρνητική επίδραση και στους ρυθμούς ανάπτυξης της Ελλάδας.

Ρούλα Σαλούρουsalourou@euro2day.gr
http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1556829/vomva-stis-syntaxeis-h-ghransh-toy-plhthysmoy-.html

Ελάχιστος Φόρος Τιμής στους Πεσόντες και Αγνοούμενους στη Κύπρο

Τουρκική αποβίβαση χωρίς να πέσει ντουφεκιά. «Βρήκαν τη πόρτα ανοιχτή και μπήκαν οι εχθροί μας... και εμείς μαλώναμε σαν τα παιδιά!!!»

Γράφει ο
 ΑΝΑΣΤ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 
Αντιστράτηγος ε.α., 
 ΣΣΕ76

Κάθε χρόνο το τελευταίο  δεκαήμερο  του Αλωνάρη, καθώς 
ξυπνούν μέσα μας οι τραγικές μνήμες των γεγονότων της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο, μιας αναπάντεχης και ριζικής καταστροφής  του  Ελληνισμού, μιας  εγκληματικής  και  ασυγχώρητης  προδοσίας  των γνωστών υπευθύνων της τότε «πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας», η σκέψη μας 
αυθόρμητα  αγκαλιάζει  με  ανείπωτη  συγκίνηση  κι ευλάβεια,  με  άκρατο  σεβασμό  και  εθνική υπερηφάνεια τους οπλίτες και αξιωματικούς, οι οποίοι, παρά τις συντριπτικά αντίξοες συν- θήκες, αντιστάθηκαν και πολέμησαν μονάχοι μέχρις εσχάτων, προσφέροντας τη ζωή τους λύτρον υπέρ του Ελληνισμού.  

Του Ελληνισμού με τα υπέροχα χαρίσματα αλλά και το μαύρο στίγμα του διχασμού και του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Εκείνης της κατάρας και  του  άγους,  τα οποία  στην  τρισχιλιετή διαδρομή της Ιστορίας, μας γέμισαν με χαμένες πατρίδες και χαμένες ευκαιρίες. 

Τότε  νοιώθεις  από  το  μνήμα  του  χρόνου να ακούγονται κάποιες φωνές και να ανεβαίνουν  κάποιες  μορφές  των  πεσόντων  στο νησί της Αφροδίτης το 1974. Τότε θαρρείς, πως  από  τη  στάχτη  τη  βαθιά  εκείνων  των ημερών, από τη μαύρη καταχνιά και τη πικρή σκλαβιά στα κατεχόμενα, μια σπίθα κι ένα γαλάζιο φως είναι έτοιμα να αναδυθούν και να πετάξουν, για να μας 
φέρουν το ψυχικό χαλασμό αλλά  και  τη  κάθαρση και την επιταγή του χρέους  να  παλέψουμε  για αυτό  το  μείζον  εθνικό θέμα.  

Παράλληλα  συνειδητοποιούμε  την  υποχρέωση να αποδώσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής που αξίζει, σ`αυτούς οι οποίοι προέταξαν τα στήθη τους κι έδωσαν το αίμα τους σε αυτή  την κακή  
συγκυρία,  για  να  φυλάξουν νέες  Θερμοπύλες.  Αυτούς, που μέσα  από  το  «χαλασμό  και  το  σεισμό», έστησαν «κάστρο» τη γνώμη  και  τη  ψυχή τους, για να δώσουν ότι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος, την ίδια του την ύπαρξη

Σε μένα έτυχε στις 20 Ιουλίου του 74 να βιώσω ως εκκολαπτόμενος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ως Εύελπις Δευτέρας Τάξεως αυτή την εθνική τραγωδία, της εισβολής του ύπουλου και βάρβαρου Αττίλα, που με σημάδεψε. 

Τον ενθουσιασμό των πρώτων ωρών της επιστράτευσης με την πάροδο του χρόνου αντικατέστησε η απογοήτευση, η πίκρα και ένα πελώριο «γιατί».  

Στη συνέχεια, με ενδιαφέρον άκουσα και διάβασα πολλά από όλες τις πλευρές για τα όσα διαδραματίστηκαν στη Μεγαλόνησο. Στο σύνολό τους σχεδόν, δυσάρεστα. Έχοντας  όμως  κατά  νου πάντα τη σοφή φράση του ποιητή ότι, «από το παρελθόν, από τη παράδοση κρατάμε και  προβάλουμε  πάνω  από όλα ότι πιο ζωντανό και μεγαλειώδες», άρχισα να αναζητώ οτιδήποτε σχετικό με εκείνα τα γεγονότα και ιδιαίτερα να ρωτώ  μεγαλύτερους  συναδέλφους, που υπηρετούσαν στη Κύπρο τις μέρες της εισβολής, για αυτούς που μαχόμενοι μέχρις εσχάτων έπεσαν ή αγνοούνται. 

Aρκετές οι περιπτώσεις Αξιωματικών και Οπλιτών, που όσο ο χρόνος περνά, θα  καταγράφονται  με  λεπτομέρειες στο  πάνθεο  των  ηρώων  μας, όπως χαρακτηριστικές είναι του Διοικητή της 33  Μοίρας  Καταδρομών  τότε  Ταγματάρχη Κατσάνη Γεωργίου και του Διοικητή  της  181  Μοίρας  Πεδινού  Πυροβολικού τότε Αντισυνταγματάρχη Καλμπουρτζή Στυλιανού που  θυσιάστηκαν υπέρ της ελευθερίας και της τιμής.  

Χάριν όμως της οικονομίας του άρθρου κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούμε αναλυτικότερα σε μία ξεχωριστή, όπως όλοι  μου  είπαν ηρωϊκή μορφή,  στον τότε Υπολοχαγό Νικόλαο Κατούντα Διοικητή Λόχου της 33 Μοίρας Καταδρομών. Ένα λεβέντη Αχαιό με εξαίρετα σωματικά,  ψυχικά  και  πνευματικά  χαρίσματα, με αναπτυγμένες στο έπακρο όλες τις στρατιωτικές αρετές, που πολέμησε  γενναία  στον  Άγιο  Ιλαρίωνα και στην Κερύνεια της Κύπρου και αγνοείται από τις 22 Ιουλίου του 1974. 

Μεγάλη η συγκίνησή μας όταν δια- βάζουμε  στο  διαδίκτυο  την  αφήγηση του αγγελιοφόρου του, τότε Λοχία Κυρίλλου Χαράλαμπου, ο οποίος ήταν ο τελευταίος από τους οπλίτες που τον είδε  να  μάχεται σαν  λιοντάρι,  καλύπτοντας  και  προτρέποντάς τους να διαφύγουν για να μην μαυροφορεθούν οι μανάδες τους. 

Η  σκηνή  αυτή  έλαβε  χώρα  κοντά στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας, στις ακτές της οποίας εξελισσόταν η κύρια αποβατική προσπάθεια των Τούρκων. Λίγοι οι δικοί μας εναντίον πολυάριθμων στο  στόμα  του Λύκου. Ελαφρά  οπλιμένοι,  χωρίς  καμία  υποστήριξη,  χωρίς  ούτε  καν σταγόνα νερού, να σταθούν μπροστά από εκατοντάδες άρματα,  καθώς  η  εχθρική  αεροπορία ανενόχλητη τους σφυροκοπούσε  παραλύοντας  κάθε  αντίσταση στο Νησί. Παράλληλα το τούρκικο ναυτικό αποβίβαζε ανεμπόδιστα νέες δυνάμεις και τούρκοι αλεξιπτωτιστές σχημάτιζαν πίσω τους αεροπρογεφυρώματα.  

Στιγμές ηρωϊσμού, αυτοθυσίας, μάχης μέχρις εσχάτων για το Λοχαγό, τον ηγέτη, τον πατέρα, τον φίλο, όπως τον αποκαλεί εκ μέρους των συναδέλφων του ο τότε Λοχίας Κυρίλλου, για να καταλήξει την τελευταία στιγμή που τον είδε, σε μια υπερκόσμια λάμψη και σ` ένα παράξενο χαμόγελο που διέκρινε στα μάτια του. 

Σίγουρα στο φως αυτό του τελευταίου αποχαιρετισμού του Νίκου Κατούντα προς  τα  εγκόσμια,  που  τυπώθηκε  θαρρώ στο  σκληρό  δίσκο της  Ιστορίας,  θα  ήταν  και  η  εικόνα της  συζύγου  του,  η  οποία σε  λίγο, με ένα κοριτσάκι εννιά μηνών στην αγκαλιά  της  και  ένα  στα  σπλάχνα της, θα  έπαιρνε  το  δρόμο  από  τη Κερύνεια προς το νοτιά, μαζί με χιλιάδες ξεριζωμένους, για να περιμένει μάταια μέχρι σήμερα κάποια είδηση για  εκείνον,  πάντα  όμως  περήφανη και δυνατή.  

Υπό το πρίσμα ότι, η Ιστορία είναι η αμφίδρομη επικοινωνία με το παρελθόν για να χαραχθεί ελπιδοφόρα η  πορεία  προς  το  μέλλον,  ας  αποδώσουμε χωρίς  κανένα  δισταγμό τον ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτούς που χάθηκαν πολεμώντας στη μαρτυρική  μας  Κύπρο  το  1974,  για  να τον αποδίδουν προς εθνικό όφελος κι οι επόμενες γενιές.  

Ιδιαίτερο παράδειγμα ας προβάλλεται  πάντα  ο  Νίκος  Κατούντας,  ο οποίος ως καταδρομέας, χιονοδρόμος, αλεξιπτωτιστής και υποβρύχιος καταστροφέας ήξερε και μπορούσε έγκαιρα και εύκολα να διαφύγει.  

Δεν το έπραξε όμως. Προτίμησε να μαυροφορεθούν η μάνα κι η γυναίκα  του  παρά  οι  μανάδες  των στρατιωτών του και να μεγαλώσουν επίσης ορφανές οι κόρες του, αρκεί να  μην  καταφρονεθεί  η  μεγάλη μάνα Ελλάς. «Mίσεψε» σαν τον άνεμο προετοιμασμένος και ενσυνείδητος. Πέρασε στην αθανασία με σταθερό ψυχικό  βηματισμό  ως μέλος  μιας πορείας πολύ παλιάς, των μαχόμενων Ελλήνων προς τον ένδοξο θάνατο, η οποία αν απαιτηθεί θα πρέπει να συνεχιστεί. 

Είναι η πορεία προς το τελευταίο μετερίζι. Το μετερίζι της ψυχής, της τιμής αλλά και της ανάστασης του σταυρούμενου εκάστοτε  γένους μας. Εκεί  που  δεν  έχει «φτωχούς» και «πλούσιους». Εκεί που ότι κι αν συμβαίνει, όλα του κόσμου τα δεινά κι αν σε περιβάλουν, ακόμη κι αν σε πρόδωσαν, ο φόβος πρέπει να λείπει.  

Κι  αυτό  ακριβώς  συνέβη  στον αδερφό μας Νίκο Κατούντα. Οι Θερμοπύλες σίγουρα εκείνες τις στιγμές θα ρίγησαν. Το Μεσολόγγι, το Κούγκι, το Μανιάκι και τ` Αρκάδι, θα σκίρτησαν περήφανα. 

 Ο Άγιος Ιλαρίωνας θα βγήκε στου Παράδεισου τις πύλες να τον προϋπαντήσει. Τα χώματα  κι  ο  ουρανός  της  Κερύνειας  που  κράτησαν επτασφράγιστο  μυστικό  το  πέταγμα  του  στη  δόξα, στην αθανασία, είμαι σίγουρος πως κάθε χρόνο από τότε, προσμένοντας τη λευτεριά, κάνουν μνημόσυνο μυστικό. 

Αιωνία η ηρωϊκή του μνήμη!!! 

Αιωνία σας η μνήμη αδέρφια μας!!! 

Διαβάστε την Εθνική Ηχώ Ιουλίου