Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Προσφυγές για τα «κουρεμένα» αναδρομικά - Στο ΣτΕ απόστρατοι και ειδικά μισθολόγια




Απόστρατοι και συνταξιούχοι ειδικών µισθολογίων καταφεύγουν στο Συµβούλιο της Επικρατείας ζητώντας διορθώσεις των ποσών

Κινήσεις προκειµένου να λάβουν τα ποσά τα οποία θεωρούν ότι δικαιούνται από τα αναδροµικά ετοιµάζουν οι απόστρατοι και οι συνταξιούχοι των ειδικών µισθολογίων. Μετά την έκπληξή τους για το γεγονός ότι πηγαίνοντας στο ΑΤΜ αντίκρισαν κατά πολύ µειωµένα ή και µηδενικά αναδροµικά, ετοιµάζουν πλέον νέες προσφυγές στο Συµβούλιο της Επικρατείας, καθώς και δηλώσεις αµφισβήτησης και επιφύλαξης από την πλευρά τους για τα ποσά που εισέπραξαν.

Μετά τις αντιδράσεις των αποστράτων για τα ποσά των αναδροµικών, το υπουργείο Εργασίας εξέδωσε ανακοίνωση µε την οποία απαντά στους απόστρατους και τους συνταξιούχους των ειδικών µισθολογίων υποστηρίζοντας ότι όλα έχουν γίνει όπως προβλέπει η νοµοθεσία.

Συγκεκριµένα στην ανακοίνωση σηµειώνεται, µεταξύ άλλων, ότι οι «συντάξεις των συγκεκριµένων δικαιούχων υπολογίστηκαν µε βάση τις υψηλότερες µισθολογικές αποδοχές και σύµφωνα µε τις ισχύουσες διατάξεις τη στιγµή της συνταξιοδότησης, όπως ισχύει για όλους του συνταξιούχους της χώρας. Επί των συντάξεων αυτών προέκυψαν και τα αναδροµικά ποσά που καταβλήθηκαν».

Τι λένε οι απόστρατοι

Επί της ουσίας το υπουργείο Εργασίας αποκλείει την πιθανότητα λαθών στον υπολογισµό των αναδροµικών που καταβλήθηκαν στους συνταξιούχους των Ενόπλων ∆υνάµεων και των Σωµάτων Ασφαλείας. Από την πλευρά τους, ωστόσο, οι απόστρατοι επιµένουν ότι σε πολλές περιπτώσεις τα ποσά που τους καταβλήθηκαν είναι πολύ χαµηλότερα από αυτά που δικαιούνται, καθώς και ότι είναι πολύ πιθανό να έχουν γίνει λάθη στον υπολογισµό τους.
Ειδικότερα αναφέρουν:
  • 1. Σε απόστρατους οι οποίοι είχαν τον ίδιο βαθµό αποστρατείας, καθώς και τα ίδια έτη υπηρεσίας, καταβλήθηκαν ποσά αναδροµικών που διαφέρουν σηµαντικά µεταξύ τους. Μάλιστα τα ποσά που τους καταβλήθηκαν, όπως υποστηρίζουν, διαφέρουν ακόµη και πάνω από χίλια ευρώ.
  • 2. Απόστρατοι που έλαβαν την πρώτη δόση των αναδροµικών το 2014 αυτήν τη φορά δεν έλαβαν ως αναδροµικά ούτε ένα ευρώ. Αυτό έχει παρατηρηθεί κατά κύριο λόγο, όπως σηµειώνουν, σε απόστρατους αξιωµατικούς του Λιµενικού Σώµατος.
  • 3.Τα ποσά που έλαβαν πολλοί απόστρατοι ήταν πολύ χαµηλά. Οι απόστρατοι υποστηρίζουν ότι περίµεναν «δύο ή τρεις χιλιάδες ευρώ» και σε πολλές περιπτώσεις εισέπραξαν ακόµη και κάτω από 100 ευρώ.

Οι κρατήσεις

Το σίγουρο είναι ότι στα ποσά που δικαιούνταν οι συνταξιούχοι των ειδικών µισθολογίων εφαρµόστηκαν όλες οι προβλεπόµενες από τον νόµο µειώσεις των συντάξεων που είχαν ψηφιστεί µε τους πρώτους µνηµονιακούς νόµους και οι οποίοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε ισχύ. Ειδικότερα, στα ποσά των αναδροµικών έγιναν οι εξής κρατήσεις:
  •  1. Εισφορά Αλληλεγγύης Συνταξιούχων
  •  2. Περικοπή του µνηµονιακού νόµου 4024/2011
  •  3. Περικοπή του µνηµονιακού νόµου 4051/2012
  •  4. Μείωση του νόµου 4093/2012
  •  5. Κρατήσεις υπέρ του ΕΟΠΥΥ για την ιατροφαρµακευτική περίθαλψη
  •  6. Παρακράτηση 20% για φόρο εισοδήµατος.
Μάλιστα µε την παρακράτηση αυτή εξαντλείται και η φορολογική υποχρέωση, καθώς αυτό προβλέπεται µε διάταξη που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή.
Οι απόστρατοι σχεδιάζουν να υποβάλουν µαζικά δηλώσεις επιφύλαξης για τα ποσά που εισέπραξαν, ενώ εξετάζουν το ενδεχόµενο να κινηθούν εκ νέου νοµικά, καθώς υποστηρίζουν ότι οι µνηµονιακοί νόµοι περικοπής των συντάξεων έχουν ήδη κριθεί από το Συµβούλιο της Επικρατείας ως αντισυνταγµατικοί.

Η ανακοίνωση του Υπουργείου Εργασίας και η απάντηση

Σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Εργασίας ανέφερε, µεταξύ άλλων, ότι «δηµοσιεύµατα περί δήθεν λάθους επιστροφής αναδροµικών ποσών σε απόστρατους και συνταξιούχους των ειδικών µισθολογίων, µε αποκορύφωµα το πρωτοσέλιδο του “Εθνους”, προσπαθούν µαταίως να δηµιουργήσουν εντυπώσεις και να µειώσουν τη σηµασία της αποκατάστασης αδικιών των προηγούµενων κυβερνήσεων από τη σηµερινή κυβέρνηση». Παράλληλα, τονίζει ότι η εξ ολοκλήρου καταβολή των αναδροµικών αποδεικνύεται εξάλλου από το γεγονός ότι το ποσό, ύψους 400 εκατ. ευρώ, που είχε προϋπολογιστεί για τα αναδροµικά των συνταξιούχων, κατεβλήθη στο σύνολό του την περασµένη Παρασκευή στους δικαιούχους.

Η απάντηση του «Εθνους»

«Το “Εθνος”, στο πλαίσιο του δηµοσιογραφικού του έργου, κατέγραψε την κατάσταση που έχει δηµιουργηθεί µε το θέµα της επιστροφής των αναδροµικών σε απόστρατους και συνταξιούχους των ειδικών µισθολογίων. Κατέγραψε δηλαδή τα προβλήµατα που δηµιουργήθηκαν σε κάποιες περιπτώσεις από λάθη, τα οποία πρέπει το ταχύτερο να επιλυθούν και σε άλλες περιπτώσεις, λόγω µνηµονιακών νόµων. Αποστολή της εφηµερίδας µας είναι η καταγραφή της πολιτικής και κοινωνικής πραγµατικότητας, την οποία υπηρετούµε.
Και, φυσικά, µακριά από εµάς κάθε νύξη περί "δηµιουργίας εντυπώσεων ή µείωσης της σηµασίας της αποκατάστασης αδικιών των προηγούµενων κυβερνήσεων από τη σηµερινή κυβέρνηση"».





πηγή:https://www.ethnos.gr/oikonomia/12531_prosfyges-gia-ta-koyremena-anadromika-sto-ste-apostratoi-kai-eidika-misthologia

Πρόσκληση στην Εορταστική μας Εκδήλωση για τον Ερχομό του Νέου Χρόνου




Προσκαλούνται 


οι συνάδελφοι και φίλοι της Ε.Α.Α.Σ. να προσέλθουν, την Δευτέρα 31  Δεκεμβρίου και από ώρα 10:00 έως 13:00, στο Γραφείο του Παραρτήματος, όπου θα πραγματοποιηθεί,για τον ερχομό του νέου χρόνου, εορταστική εκδήλωση, που θα περιλαμβάνει   ανταλλαγή ευχών, καφέ, αναψυκτικά και ποτά 


  Τα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα θα μας ψάλουν, η φιλαρμονική του  μουσικοφιλολογικού συλλόγου "Σκουφάς", μικρά παιδιά των συναδέλφων και η χορωδία του ΚΕΝ Άρτας

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Παγκοσμιοποίηση: Το επικυρίαρχο καθεστώς των 5 Ηπείρων



του Οικονομολόγου, Παναγιώτη Κ. Μυλωνά
Η «Παγκοσμιοποίηση» είναι ήδη μια πραγματικότητα, που μας επηρεάζει καθοριστικά.
Τι είναι παγκοσμιοποίηση;
Ως αμφιλεγόμενη έννοια σήμερα, η «Παγκοσμιοποίηση», εμπεριέχει ακόμα, τόσο τη ρομαντική της εκδοχή, καθώς υπονοεί: τη συναδέλφωση των λαών όλου του κόσμου, όσο και το λεγόμενο «Παγκόσμιο Χωριό», της «διαδικτυακής» επικοινωνίας όλων μας. Αλλά σύμφωνα με τον ορισμό, τον οποίο μας δίνει το «Δ.Ν.Τ.» -και τον οποίο βρήκαμε στο διαδίκτυο- «Παγκοσμιοποίηση» είναι: «η διαδικασία εκείνη που δίνει έμφαση στην αλληλεξάρτηση των χωρών -παγκόσμια- μέσω του αυξανόμενου όγκου και ποικιλίας των διεθνών συναλλαγών, αγαθών και υπηρεσιών, της ελεύθερης ροής των κεφαλαίων και της γρήγορης και ευρείας διαχείρισης της τεχνολογίας».
Η «Παγκοσμιοποίηση» όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα ιδιαίτερα περίπλοκο σύμπλεγμα φαινομένων και σχέσεων. Έτσι, σύμφωνα και με έναν άλλο ορισμό, του Ισμαήλ Σαρίφ, είναι: «η παγκόσμια διαδικασία ομογενοποίησης τιμών, προϊόντων, απολαβών εργασίας, τόκων και κερδών». Επί μέρους πτυχές της είναι: η βιομηχανική, η χρηματοπιστωτική, η πολιτική, της πληροφόρησης και η πολιτιστική «Παγκοσμιοποίηση».
Η «Παγκοσμιοποίηση» είναι, πια, μια απτή καθημερινότητα, που αφορά στον «μεταμοντέρνο κόσμο» που βιώνουμε σήμερα. Αυτόν, της «τρίτης προς την τέταρτη βιομηχανικής επανάστασης»… Τον κόσμο, δηλαδή, που ανατρέπει τις παραδοσιακές οικονομικές θεωρίες και που μας εισαγάγει -βίαια- σε μια νέα εποχή. Στην εποχή που μας φέρνει μπροστά στις νέες εξελιγμένες τεχνολογικές συνθήκες, της αυτοματοποιημένης παραγωγής, της τεχνητής νοημοσύνης, καθώς και σε νέες ανισότητες, ανταγωνισμούς και κοινωνικές διακρίσεις, αλλά και σε νέες αναζητήσεις, προσεγγίσεις κι αναγνώσεις του παγκόσμιου σκηνικού… Όπου η διαπάλη, για διανομή κι αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, του «διεθνούς καταμερισμού της εργασίας», αλλά και για τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου ή ακόμα και για το σφετερισμό των οικονομικών ή κοινωνικών ωφελημάτων, εκείνων που φέρνουν οι νέες τεχνολογίες, ως προϊόντα της πανανθρώπινης διάνοιας -και τα οποία μάλιστα, ως προϊόντα της, θα έπρεπε να ανήκουν σ’ όλη την Ανθρωπότητα, χωρίς αποκλεισμούς- διεξάγεται, πλέον, χωρίς κανόνες, αρχές κι αξίες… Διεκπεραιώνεται δε, με ξέφρενους ρυθμούς αλλαγών σε όλους τους τομείς. Με μεθυστικές προσδοκίες απ’ τους «Μονεταριστές», αλλά και με ιλιγγιώδεις φόβους απ’ τους υπόλοιπους, για τις ήδη υφιστάμενες ή και τις επαπειλούμενες συνέπειές της. Την σημερινή «Παγκοσμιοποίηση», πάντως, την επισφραγίζει, καθοριστικά, η επικυριαρχία των διεθνών πολιτικοοικονομικών κέντρων (Δ.Ν.Τ., Π.Ο.Ε., Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.), που εφαρμόζουν τις οικονομικές πολιτικές του «νεοφιλελευθερισμού» («Μονεταρισμού») στα προγράμματά τους και οι οποίες, ιδεολογικά, διαπνέονται από εκείνες τις «οικονομικές και νομισματικές θεωρίες», που επικεντρώνονται περισσότερο στην «προσφορά», στον «ελεύθερο ανταγωνισμό» των δυνάμεων της αγοράς (του «Νόμου, Ζήτησης & Προσφοράς»). Αλλά, από πού μας ήλθε αυτή -η «γνωστή – άγνωστη»- που μας τυραγνά; Ποιός την έφερε ως εδώ, άραγε; Και πώς έφθασε παντού, σήμερα, ώστε να αποτελεί -πια- το επικυρίαρχο καθεστώς των 5 Ηπείρων; Ας επιχειρήσουμε μια -επιγραμματική έστω- προσέγγιση στα ερωτήματα αυτά.
Η γέννηση της παγκοσμιοποίησης
Η «Παγκοσμιοποίηση» εκπονήθηκε από τους παράγοντες που διαμόρφωσαν τις πρόσφατες κοσμογονικές εξελίξεις και τους «συγγραφείς» – συντελεστές της πρόσφατης παγκόσμιας ιστορίας. Ακολούθησε, χρονικά και κάλυψε το «κενό» που άφησε η κατάρρευση του πρώην «Ανατολικού Συνασπισμού» κι η πτώση του «τείχους» στο Βερολίνο. [Ξεκίνησε μόλις μια δεκαετία μετά, από τη στιγμή που ο πρώην «Ανατολικός Συνασπισμός», ήταν στο απόγειο της ανάπτυξής του (το 1980) και διεκδικούσε την υπεροχή και την επικράτησή του, σε πλανητικό επίπεδο. Ήλθε ως κατάληξη του «ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων» και ως το αποτέλεσμα της λεγόμενης -δήθεν- «ειρηνικής συνύπαρξης» ή «μαχητικής συνύπαρξης» (κατά τον Α. Παπανδρέου), αλλά και της «ισορροπίας τρόμου», στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Οι «Πέρσινγκ 2 και Κρουζ» -από τη μια πλευρά- και οι «SS 20», από την άλλη, ήταν τα «όπλα και σύμβολα τρόμου», στην «ημερήσια διάταξη» της αναμέτρησης των υπερδυνάμεων και στην παγκόσμια σκακιέρα επικράτησης του ισχυρότερου. Ο «Πόλεμος των Άστρων», του Ρέηγκαν και το πρόγραμμα «ENERGA», της -τότε- Σοβιετικής Ένωσης, ήταν τα «μακριά δόρατα» στον ανταγωνισμό τους, αλλά κατέληξαν να γίνουν και η «Αχίλλειος πτέρνα» του Μπρέσνιεφ. Αφού αυτά, αφορούσαν, τον αγώνα δρόμου της ολοσχερούς επικράτησης -στο περιβάλλον διάστημα της γης- του ενός, επί του άλλου. Κι ενώ, το πρόγραμμα, του «Πολέμου των Άστρων», αποσκοπούσε στην «στρατηγική», του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», στον αντίπαλο.
Το άλλο πρόγραμμα «ENERGA», της Σ.Ε., βασιζόταν στην υπεροχή της στον τομέα της πυραυλικής τεχνολογίας. Και το οποίο αποσκοπούσε -σε πρώτη φάση- στην εγκατάσταση «δορυφορικών κατόπτρων», για μεταφορά ενέργειας, με ακτινοβολία, από τα μεγάλα κοιτάσματα υδρογοναθράκων της Σιβηρίας και τη συλλογή, μεταφορά και διανομή, με αυτά, στη Δυτική Ευρώπη. Και σε επόμενη φάση, αφορούσε, τη περισυλλογή και της ηλιακής ενέργειας, με τα εξελιγμένα, πλέον, «δορυφορικά κάτοπτρα» και τη διανομή της, στην ενεργειακά πενόμενη Δύση. Με τελικό της σκοπό, την οικονομική και λειτουργική εξάρτηση της Δύσης και την παγκόσμια επικράτηση της Σ.Ε.. Όμως, τα κοστοβόρα αυτά προγράμματα των υπερδυνάμεων, χρηματοδοτούντανγια μεν τις Η.Π.Α., από τη διάχυση, διάδοση και πώληση, στην «ελεύθερη αγορά», ορισμένων χρηστικών προϊόντων, ως καταναλωτικών, εξ εκείνων που παράχθηκαν απ’ τις νέες τεχνολογίες των οπλικών αυτών προγραμμάτων, για δε την -τότε- Σ.Ε., χρηματοδοτούταν από τα έσοδα των πωλήσεων, σε υψηλές τιμές, του πετρελαίου και φυσικού αερίου της, στη Δυτική Ευρώπη. Η κίνηση «ΜΑΤ», για την οικονομική ασφυξία κι ανατροπή της Σ.Ε., προήλθε από μια -κάθετη και διαρκείας- πτώση των διεθνών τιμών πετρελαίου, η οποία προκλήθηκε από την υπερπαραγωγή πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας, που έριξε τις τιμές, σε επίπεδα που «φλέρταραν», πλέον, έως και με τα 10 Δολάρια το Βαρέλι. (Μικρογραφία της αναμέτρησης -με όπλο το πετρέλαιο- διεξάγεται και σήμερα, σε βάρος της Ρωσίας)].

Η «Παγκοσμιοποίηση», επομένως, ήλθε, με φόρα και με την ίδια τη φορά της τεχνολογικής εξέλιξης, αλλά και τη δυναμική της κατάληξης των γεωπολιτικών στρατηγικών που ανέπτυξαν οι υπερδυνάμεις. Κι ανεξάρτητα αν αυτή επηρεάστηκε κι από την θεωρία του «μονεταρισμού», ήλθε με το «όχημα» που κατασκεύασε η «Silicon Valley», της Καλιφόρνιας και με το «αεροσκάφος» του «Internet». Το ίδιο εκείνο, με το οποίο «μετανάστευσε» κι η «εργατική τάξη», από τη Δύση στην Ανατολή (κυρίως στην Κίνα). Κι εκεί, δεν «…πήγε στον Παράδεισο» -όπως έλεγε, στον τίτλο της, η ομώνυμη ταινία- αλλά εργάζεται σκληρά στην Κίνα, στην Ινδία και στις άλλες χώρες του λεγόμενου BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Αφού, ακριβώς εκεί μετακόμισε και το «παγκόσμιο εργοστάσιο του σήμερα»…
Τι έφερε η παγκοσμιοποίηση;
Αν κάτι, πλέον, χαρακτηρίζει εμβληματικά, τόσο τον 21ο αιώνα, όσο και την λεγόμενη «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗ«, είναι -κυρίως- η σταδιακή, μα αναπόδραστη, μετατόπιση, του κέντρου του «Κόσμου» μας & των διεθνών εξελίξεων, από τη Δύση, στην Ανατολή, όπου ήδη εκεί μεταφέρεται…

Η «Παγκοσμιοποίηση» λοιπόν, που διαπλέκει την επιστήμη, με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των παλαιών, με τις νέες ανερχόμενες δυνάμεις, ενώ βρίσκεται διαρκώς, υπό συνεχή αναδιαμόρφωση. Καθώς, μάλιστα, εμπεριέχει και την ασταμάτητη διαπάλη, για ένα νεώτερο «διεθνή καταμερισμό, της εργασίας, αλλά και του πλούτου». Και καθώς, περικλείει επίσης, στρατηγικές παγκόσμιας επικυριαρχίας μεταξύ των ανταγωνιζόμενων, από παλιούς και νέους παίκτες, αλλά και πρωταγωνιστές.

Όσον δε αφορά στη στενή οικονομική διάσταση της «Παγκοσμιοποίησης», αναφέρουμε μόνο πως, ενώ αυτή ήδη προκάλεσε -πράγματι- μια αύξηση της αξίας του προϊόντος της παγκόσμιας παραγωγής -έως και 10 τρισεκατομμύρια δολάρια- επέφερε όμως, ταυτόχρονα: το διπλασιασμό του ρυθμού αύξησης του διεθνούς εμπορίου, μα την αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων και της κατανομής του παραγόμενου πλούτου, μεταξύ των συντελεστών παραγωγής, κεφαλαίου και εργασίας, αλλά, έως και πολλαπλάσιας αξίας διατοπικές εισοδηματικές μετατοπίσεις. Κυρίως σε βάρος της Ευρώπης και υπέρ των «BRICS».
Πάντως σήμερα, ένεκα και του χαρακτήρα της «νεοφιλελεύθερης» (μονεταριστικής) αυτής «παγκοσμιοποίησης», η ανισότητα -στον πλανήτη- αυξήθηκε. Αφού, η στενότερη αυτή συνεργασία, μεταξύ των οικονομιών της υφηλίου, έκανε περισσότερο ατιθάσευτες τις δυνάμεις της αγοράς, σε παγκόσμια κλίμακα.
Η σημειωθείσα, ωστόσο, μείωση του κόστους, στις μεταφορές, στις επικοινωνίες και στην μείωση των φραγμών στο εμπόριο, την οποία επέφερε η Παγκοσμιοποίηση αυτή, συνέβαλε στη διόγκωση, διεθνώς, της κοινωνικής ανισότητας. Της ανισότητας ακριβώς εκείνης, που ισοδυναμεί με την επιβολή ενός σκληρού «ντάμπιγκ» στο εργατικό κόστος, την οποία -εξ αντικειμένου κι ως αποτέλεσμα- οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν. Κι αυτά συνέβησαν, παρά την επίσης διαπιστωθείσα, στο μεταξύ, ανάσχεση των θανάτων, λόγω λιμού, στον πλανήτη, με την επιτευθείσα αποτελεσματικότερη συμπίεση, στην αναδιανομή της φτώχειας, μεταξύ των ασθενέστερων, οικονομικά, στρωμάτων…
Αποτελεί η παγκοσμιοποίηση απειλή;
Όμως, ο ιδιαίτερος τρόπος που λειτούργησε, η «παγκοσμιοποίηση», την κατέστησε -πράγματι- μια «ασύμμετρη απειλή» για τις ανθρώπινες κοινωνίες και τη βιωσιμότητά τους. Άμεση παρενέργεια της ήταν, η μεγαλύτερη δυνατή μείωση μισθών που σημειώθηκε ποτέ, λόγω της ελαχιστοποίησης της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων που προκάλεσε. Κι όπως αναφέρει, άλλωστε, στη βιβλιογραφία του, ο Νομπελίστας οικονομολόγος, του 2001, Joseph E. Stiglitz, –ερμηνεύοντας την «Παγκοσμιοποίηση»- «συνέβηκαν έτσι τα πράγματα, επειδή, το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού γης, αυτό επιδίωξε, αυξάνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, την περιουσία και τα εισοδήματά του, τα οποία –ήδη σήμερα- φθάνουν το 57% του παγκόσμιου Α.Ε.Π., έχοντας αποσπάσει -μόλις τα τελευταία 10 χρόνια- το επί πλέον 10% αυτού»…

Παράλληλα όμως, αυτή η «διεθνοποίηση των αγορών» (υπό τους όρους του διεθνούς -και φανατικά επιδιωκόμενου, απ’ τους λεγόμενους και «φονταμενταλιστές των αγορών»- χαμηλότερου κόστους παραγωγής), δεν «ασιατικοποιεί», απλώς, τις εργασιακές σχέσεις (προξενώντας κι επικίνδυνη οικονομική ανισορροπία στην προσφορά & ζήτηση, η οποία φθάνει να δοκιμάζει ως και τα «υπαρξιακά όρια αντοχής του καπιταλισμού, απ’ τη σοβούσα κρίση του»), αλλά υποσκάπτει κι αυτό ακόμα το «αξιακό υπόβαθρο» του πολιτισμού στο δυτικό κόσμο. Ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, δηλαδή, που ήταν βασισμένο, κυρίως, στο διαφωτισμό, τον κοινοβουλευτισμό, καθώς και στις ιδέες και αξίες: της «ισότητας, αδελφότητας και δικαιοσύνης» (κατάλοιπο, εμπέδωση και μετεξέλιξη των ιδεών της «Γαλλικής Επανάστασης»), οι οποίες δίνουν ακόμα, πνοή και νόημα στο πολιτιστικό μας ιδεώδες.
Συμπέρασμα
Συνεπώς, η «Παγκοσμιοποίηση» σήμερα, είναι εκείνη που εξωθεί, όχι μόνο σε οικονομικό, αλλά, σε κοινωνικό και σε περιβαλλοντικό «damping» (στην επιθετική εκείνη οικονομική τακτική, της επιβολής χαμηλών «στάνταρ», στο κόστος παραγωγής, στη διαβίωση των ανθρώπων και στην προστασία του περιβάλλοντος, με αντικειμενικό σκοπό, την οικονομική κυριαρχία των ιδιοκτητών των μονοπωλίων). Και οι επιθετικές αυτές τακτικές του «damping», ενώ άλλοτε -ως επιθετική τιμολογιακή τακτική, οικονομικής επικράτησης, σε άλλες αγορές- κρινόταν, ως άδικες και παράνομες, σήμερα επιβάλλονται «νόμιμα» και χωρίς αντίσταση, στο όνομα του -πάση θυσία- χαμηλότερου κόστους παραγωγής, που προωθούν οι λεγόμενοι «φονταμεταλιστές των αγορών»…

Ο δε χρηματιστηριακός καπιταλισμός που αναπτύσσεται διεθνικά και παγκόσμια, με την «Παγκοσμιοποίηση» αυτή, έχει ως συνέπεια, να μειώσει την οικονομική και πολιτική ισχύ κάθε Κράτους και να το θέσει υπό την οικονομική κηδεμονία των ισχυρότερών του διεθνών θεσμών & κρατών, δημιουργώντας σε αυτό μορφές παράλληλης διακυβέρνησης. Συγχρόνως όμως, η ένταση αυτή του παγκόσμιου ανταγωνισμού, μετατρέπεται στην πιο «σκούρα» πλευρά του καπιταλισμού και της «εκμετάλλευσης του ανθρώπου απ΄ τον άνθρωπο», στις περισσότερες όψεις της καθημερινότητάς του. Ανεπαίσθητα κι αναπόδραστα, πλέον, ο αυξανόμενος αυτός οικονομικός ανταγωνισμός, μεταλλάσσεται σε μια ακραία επιθετική τακτική οικονομικού πολέμου, ασαφούς αναθεώρησης των πάντων, από έναν πολυπολικό ανταγωνισμό επικράτησης παλιών και νέων παικτών της γεωστρατηγικής σκακιέρας και καταλήγει, ως ένα εγγενές στοιχείο μιας «νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων»…

Και οι εξελίξεις που εγκυμονούνται απ’ τη «γνωστή κι άγνωστη» -σε πολλά ακόμα στοιχεία της- «Παγκοσμιοποίηση», θα εξακολουθήσουν να είναι κολοσσιαίες κι ατιθάσευτες, όσο κι αν είναι ασύμμετρες, σε ένταση και επιρροή, στις διάφορες γεωγραφικές συντεταγμένες της υφηλίου.
Η «Μονεταριστική» «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ», λοιπόν, τείνει να καταλήξει σε μια «Ασύμμετρη Απειλή» για την πορεία και την επιβίωσή μας και σε μια «Διπολική Διαταραχή«, ενός βαθιά και χαοτικά, διχασμένου Κόσμου.

Τα φαινόμενα αυτά ωστόσο, αποτελούν το επικυρίαρχο καθεστώς και των 5 Ηπείρων. Καθεστώς, το οποίο γεννά, διαρκώς, νέους γεωπολιτικούς κραδασμούς, νέες αστάθειες, σφοδρούς κι εκτός ελέγχου, ανταγωνισμούς, ανατροπές ή και επαναστάσεις, για το καλύτερο ή για το χειρότερο όλων μας…
ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ & ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ, ΓΙΑ ΤΟ 2019.


πηγή:http://new-economy.gr/2018/12/26/pagkosmiopoiisi-to-epikiriarxo-kathestos-ton-5-ipeiron/

Άρχισε ξανά... τα "μακεδονικά" ο Ζάεφ: Ενισχύουμε την αξιοπρέπεια της "Μακεδονίας" - ΒΙΝΤΕΟ






Ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ, Ζόραν Ζάεφ αναζητά βουλευτές για την συνταγματική αναθεώρηση, καθώς όπως ανέφερε έχει 76 βουλευτές σίγουρους.
"76 βουλευτές έχουν μιλήσει μαζί μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι αρνούνται. Πιστεύω ότι μπορούμε να πετύχουμε την υποστήριξη από 85-90, θεού θέλοντος. Αυτός είναι ο στόχος και γι'αυτό έχουμε μια διαδικασία χωρίς αποκλεισμούς" δήλωσε.
Σε συνέντευξή του σε σκοπιανό κανάλι άρχισε πάλι τα... "μακεδονικά": "Ενισχύουμε την αξιοπρέπεια της "Μακεδονίας". Έως τώρα ήμασταν η FYROM. Κανείς δεν μας αμφισβητεί είτε για την ταυτότητα, είτε για την επίσημη γλώσσα που είναι μακεδονική" τόνισε.
Δείτε το βίντεο:












































ΜΤΣ: Πιστώθηκαν νωρίτερα τα μερίσματα




Ανακοίνωση για Καταβολή Μερίσματος και Οικονομικής Ενίσχυσης


Το Μετοχικό Ταμείο Στρατού (ΜΤΣ) και ο Ειδικός Κλάδος Οικονομικής Ενίσχυσης (ΕΚΟΕΜΣ) ανακοινώνουν ότι, το μέρισμα και η οικονομική ενίσχυση μηνός Ιανουαρίου 2019, πιστώθηκαν στους λογαριασμούς των δικαιούχων την 21η Δεκεμβρίου 2018 ημέρα Παρασκευή κατόπιν εντολής της ΗΔΙΚΑ ΑΕ προς τη ΔΙΑΣ ΑΕ, αντί της 3ης Ιανουαρίου 2019, όπως αρχικώς είχε ανακοινωθεί εκ μέρους μας.

Είμαστε Δεμένοι Χειροπόδαρα!!




Είναι δύσκολο να αποδεχθώ πως η μοναδική επιλογή ενός λαού που είναι δεμένος χειροπόδαρα από το Σύνταγμα του, από την κυβέρνηση και από τους δανειστές, είναι το σκύψιμο του κεφαλιού του – με την ουτοπική ελπίδα πως θα μπορέσει να αποφύγει υπό τις ίδιες συνθήκες το μοιραίο.

«Τρία χρόνια μετά το μεγάλο ΟΧΙ του λαού μας στα τελεσίγραφα των δανειστών, τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα και αναπόδραστα:

(α) Ο ελληνικός λαός αποδείχθηκε πολύ πιο γενναίος από την ηγεσία του,

(β) Τα μνημόνια δεν έλαβαν ποτέ δημοκρατική νομιμοποίηση – αφού επιβάλλονται και εφαρμόζονται εδώ και οκτώ χρόνια ενάντια στην εκπεφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού, ενώ

γ) Η Δικαιοσύνη, που μπορούσε και όφειλε να έχει λειτουργήσει προστατευτικά για τη Δημοκρατία και τους Πολίτες, δέχτηκε να γίνει και αυτή όργανο των δανειστών, αφού παίρνει εντολές για την αθώωση υπαλλήλων τους που ζημίωσαν τη χώρα (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΛΣΤΑΤ). Οι λειτουργοί της, ικανοποιώντας και αυτοί ιδιοτελείς φιλοδοξίες, εξαργύρωσαν τη στήριξη στα μνημόνια με βουλευτικές, κυβερνητικές, υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις και διορισμούς.
Τρία χρόνια μετά το ΟΧΙ, οι υπέρμαχοι του Ναι, οι πρώτοι υποστηρικτές των μνημονίων, τολμούν, χάρη στον πρωθυπουργό, να εμφανίζονται ως δικαιωμένοι. Η πραγματικότητα όμως είναι η αντίθετη:

Tο Ναι είναι αυτό που εφαρμόζεται εδώ και τρία χρόνια.

Το Ναι, είναι το 3ο Μνημόνιο, που ψήφισαν όλοι μαζί στη Βουλή, παραβιάζοντας το ΟΧΙ του λαού. Όσοι εμφάνιζαν το Ναι και το 3ο Μνημόνιο ως πανάκεια και το ΟΧΙ ως καταστροφή, διαψεύσθηκαν με τον πιο περίτρανο τρόπο.

Το Ναι το ζούμε τρία χρόνια και μας οδήγησε στην παράδοση της Δημοκρατίας, της Εθνικής μας κυριαρχίας, ακόμη και της Μακεδονίας. Οδήγησε σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στην εκποίηση των πιο πολύτιμων στοιχείων της δημόσιας περιουσίας μας, στην εγκατάσταση μιας νέας Ολιγαρχίας και στην κωμικοτραγική εκπροσώπηση της χώρας σε διεθνές επίπεδο.
Το Ναι οδήγησε σε άλλη μια συμφωνία υποτέλειας, αυτήν του Ιουνίου του 2018, με την οποία συνολικά η χώρα παραδίδεται στους δανειστές μέχρι το 2060, όπως άλλωστε είχε προβλεφθεί από το 1ο κιόλας Μνημόνιο, ενώ η δημόσια περιουσία δεσμεύεται μέχρι το 2114.

Το Ναι, λοιπόν, μάθαμε, ξέρουμε, ζήσαμε, ζούμε τι σημαίνει.

Το ΟΧΙ, παραμένει, θεωρητικά, άγνωστο.
Κανένας φοβισμένος λαός δεν άλλαξε ποτέ τη μοίρα του. Είναι απόφαση ζωής και πράξη.
Αυτό είναι το στοίχημα, το καθήκον και η ευθύνη μας. Αυτό είναι η υποχρέωση και η δική μου ευθύνη ως Δικηγόρου. Για να δικαιώσουμε και να εκπληρώσουμε τα όνειρα όσων αγωνίστηκαν πριν από εμάς και για να παραδώσουμε το μέλλον εκεί όπου ανήκει, στους Πολίτες αυτής της χώρας, στα παιδιά, στις επόμενες γενιές, πρέπει να γνωρίζουμε ότι για όσα συνέβησαν στην περίοδο της κρίσης από το 2009 και μετά ποτέ κανένας πολιτικός φορέας πού έλαβε εντολή διακυβέρνησης δεν τα έθεσε ως θέμα στις προγραμματικές του δηλώσεις, έτσι ώστε δια της εκλογής του να έχει την έγκριση του Ελληνικού Λαού.
Αυτό σημαίνει ότι, με δημοψήφισμα μπορεί να ανατραπεί η όποια επικύρωση και εφαρμογή παράνομων νόμων από την Βουλή. Η ψήφος των Ελλήνων δεν αποτελεί και δεν είναι λευκή εντολή – αλλά εντολή διακυβέρνησης σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις. Για όσα δεν έλαβε εντολή η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να εκτελέσει και για όσα εφήρμοσε τα αντίθετα δια νόμου ΠΚ 162 ο πρωθυπουργός είναι ποινικά υπεύθυνος για την εξαπάτηση των εκλογέων. Εμείς οι Δικηγόροι και οι Δικηγορικοί Σύλλογοι έχουμε ευθύνη να ζητήσουμε από τη Δικαιοσύνη την εφαρμογή των νόμων και την εντολή του Ελληνικού Λαού.

Τέλος, η ΛΑΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ είναι αυτή πού ο λαός με το άρθρο 120 του Συντάγματος δύναται να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων και την ανατροπή της Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας όπως πολλοί πιστεύουν. (Α. Βασιλειάδης, πηγή).


Άποψη

Επειδή είμαι οικονομολόγος και όχι δικηγόρος ή πολιτικός, δεν είμαι σε θέση να εκφέρω υπεύθυνη γνώμη για τα παραπάνω. Μπορώ όμως να διαβεβαιώσω πως από οικονομικής πλευράς η Ελλάδα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, έχοντας το τεκμηριώσει άπειρες φορές με γραφήματα και αναλύσεις – με τη Χρεοκοπία 2.0 προ των πυλών. Είναι δε αυτονόητο πως μία οικονομικά ανίσχυρη χώρα δεν είναι σε θέση να προστατεύσει ούτε το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών της, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, ούτε τα περιουσιακά τους στοιχεία, ούτε τα σύνορα της, ούτε την εδαφική της ακεραιότητα, ούτε τίποτα.
Δεν μπορεί καν να έχει συμμάχους, αφού κανένας δεν συμμαχεί με μία αδύναμη χώρα, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως στις διεθνείς σχέσεις υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου – πως το Διεθνές δίκαιο εφαρμόζεται μόνο εάν διαθέτει ένα κράτος την απαιτούμενη ισχύ. Μπορώ να διαβεβαιώσω πάντως πως την πολιτική που εφαρμόζεται δεν την πιστεύει ούτε η κυβέρνηση, ούτε τα φιλικά της ΜΜΕ, ούτε οι οπαδοί της που απλά δίνουν όλοι μαζί τη μάχη της καρέκλας – με στόχο τη  νομή της εξουσίας και απολύτως τίποτα άλλο.
Για παράδειγμα το θέμα της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας, όπου ενώ όλοι αυτοί τάσσονται υπέρ της συμφωνίας, κανένας δεν αποκαλεί τους Σκοπιανούς Μακεδόνες – όπως παρατήρησα σε μία τηλεοπτική συζήτηση, όπου διαπιστώνοντας πως αποκαλούσαν το κρατίδιο ΠΓΔΜ ή Σκόπια, ρώτησα γιατί δεν το αποκαλούν Β. Μακεδονία και τους κατοίκους του Μακεδόνες, εισπράττοντας μόνο βεβιασμένα χαμόγελα, γεμάτα ντροπή.
Το Σύνταγμα της ντροπής     
Ειδικά όσον αφορά τώρα το Σύνταγμα μας, γνωρίζω πως δεν έχει καμία ασφαλιστική δικλείδα που να προστατεύει τους Πολίτες από τις αυθαιρεσίες της εκάστοτε κυβέρνησης της – ενώ η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Δύσης που δεν διαθέτει καν συνταγματικό δικαστήριο. Αποτελεί δε μεγάλη ντροπή να διαπιστώνει κανείς πως η χώρα που εφηύρε τη Δημοκρατία, η Ελλάδα, έχει ένα Σύνταγμα κατά πολύ λιγότερο δημοκρατικό, ακόμη και από αυτό των Σκοπίων!
Οφείλει να σημειωθεί εδώ πως το μοναδικό δημοψήφισμα που επετράπη στους Έλληνες, μετά από αυτό για την κατάργηση της Βασιλείας ήταν το 2015 – όπου όμως δεν λήφθηκε καθόλου υπ’ όψιν από την κυβέρνηση και αντιστράφηκε. Ότι δεν τους επετράπη καν να αποφασίσουν οι ίδιοι για την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, όταν στους Σκοπιανούς δόθηκε η δυνατότητα για την υιοθέτηση του – με μία συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Περαιτέρω, γνωρίζω επίσης πως η δομή του Συντάγματος μας, με τις δεκάδες διαστρεβλώσεις που έχει υποστεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα ετών με στόχο τα δικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που δεν επιτρέπει καμία ειρηνική αλλαγή – οπότε ο μοναδικός δρόμος που απομένει στους Πολίτες για να επιβάλλουν τη βούληση τους είναι η εξέγερση. Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει και στη Γαλλία, υποχρεώνοντας τους Πολίτες της να βγουν στους δρόμους φορώντας τα κίτρινα γιλέκα τους – ενώ, αντίθετα, οι Ιταλοί, πόσο μάλλον οι Ελβετοί, έχουν τη δυνατότητα να δρομολογήσουν αλλαγές με δημοψηφίσματα που τους επιτρέπει το Σύνταγμα τους, εάν συγκεντρωθούν οι απαιτούμενες υπογραφές, οπότε δεν χρειάζεται να πλημμυρίζουν τους δρόμους.
Όταν βέβαια στην Ελλάδα, με πληθυσμό 10,75 εκ. προτείνονται από την κυβέρνηση 1.000.000 υπογραφές για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος (σχεδόν το 10%), ενώ στην Ιταλία των 60,6 εκ. περί τις 500.000 (κάτω από 1%), κατανοεί κανείς πως πρόκειται ξανά για μία προσπάθεια παραπλάνησης των Ελλήνων – έτσι ώστε να συνεχίσουν να έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι σε θέση δημοκρατικά να αλλάζουν τα κακώς κείμενα.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως τάσσομαι υπέρ της επανάστασης ή της εξέγερσης των Ελλήνων πριν ακόμη χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς η Ελλάδα και κινδυνεύσει να χαθεί ως Έθνος – αφού τέτοιου είδους καταστάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε αιματηρούς εμφυλίους πολέμους, τους οποίους ασφαλώς πρέπει να αποφεύγει μία χώρα. Εν τούτοις, είναι δύσκολο να αποδεχθώ πως ή μόνη επιλογή ενός λαού που είναι δεμένος χειροπόδαρα από το Σύνταγμα του, από την κυβέρνηση και από τους δανειστές, είναι το σκύψιμο του κεφαλιού του – με την ουτοπική ελπίδα πως θα μπορέσει να αποφύγει υπό τις ίδιες συνθήκες το μοιραίο.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ελπίζω πως αυτές οι γιορτινές ημέρες θα βοηθήσουν τους Έλληνες να σκεφθούν καλύτερα σχετικά με το τι είναι σωστό για το δικό τους μέλλον, κυρίως όμως για το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους – ιδίως ενόψει της αλλαγής του έτους, όπου οφείλουμε να κάνουμε τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε, καθώς επίσης να προετοιμαζόμαστε για τον επόμενο, προβλέποντας όσο καλύτερα μπορούμε τις εξελίξεις.
Αυτό που εγώ μπορώ πάντως να προβλέψω οικονομικά είναι ότι, το 2019 θα εξελιχθεί σταδιακά σε ένα πολύ δύσκολο, κρίσιμο έτος – αφενός μεν για την Ελλάδα και την ΕΕ, αφετέρου για τον υπόλοιπο πλανήτη που βαδίζει ολοταχώς προς μία επόμενη μεγάλη κρίση, για την οποία δεν υπάρχει καν ιστορική εμπειρία (λόγω της εφαρμογής μίας μη συμβατικής νομισματικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης του 2008).
Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και ευτυχία – ελπίζοντας πως θα τα καταφέρουμε ακόμη μία φορά, όπως πάντοτε στους 40 αιώνες που βρισκόμαστε σε αυτό το ευλογημένο μέρος του πλανήτη.




πηγή:https://analyst.gr/2018/12/23/demenoi-xeiropodara/

.