Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του βιβλίου: ότι ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός που η καριέρα του αδικήθηκε εξαιτίας των συνεργατών του, οι οποίοι με τα λάθη τους δεν τον άφησαν να ξεδιπλώσει ολόκληρη τη λάμψη του. Από άποψη πολιτικού μάρκετινγκ αυτό είναι περίπου αυτοκτονικό. Και έχει μεν δίκιο όταν λέει ότι «η Αριστερά μαγνητίζει τους νάρκισσους όπως το φως τα έντομα», αλλά έχει άδικο αν νομίζει ότι δεν μιλάει και σε αυτό το σημείο για τον εαυτό του...
Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Οσοι φιλόζωοι συμβιώνουμε με κατοικίδια ζώα, δεν αποφεύγουμε τον πειρασμό να ρίχνουμε μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε χιουμοριστικές σελίδες που σχετίζονται με αυτή τη συμβίωση. Σε αυτές συναντά κανείς πολυάριθμα memes, στα οποία σαρκάζεται η τάση των μικρών μας φίλων να προσπαθούν να κρυφτούν όταν κάνουν ζημιά. Γάτες που εμφανίζονται να λένε «ο σκύλος το έκανε», δίπλα σε μια σπασμένη κούπα τσάι ή σκύλοι που παρουσιάζονται να φωνάζουν «το δέντρο λιποθύμησε!», μπροστά από ένα γκρεμισμένο χριστουγεννιάτικό έλατο, τις βρίσκει κανείς εύκολα στο διαδίκτυο. Αυτή η κραυγαλέα απόπειρα μετάθεσης ευθυνών, εξαιρετικά χαριτωμένη όταν συνδέεται με κατοικίδια ζώα, μοιάζει αξιοθρήνητη όταν τη μετέρχεται ως μέθοδο ένας πρώην Πρωθυπουργός. Και αυτή είναι το βασικό πρόβλημα του πονήματος που φέρει την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα και κυκλοφορεί από τις 24 Νοεμβρίου στα βιβλιοπωλεία, φιλοδοξώντας να θέσει και πολιτική ατζέντα για το επόμενο διάστημα.
Γιατί αυτή είναι η κεντρική ιδέα του βιβλίου αυτού: ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός που η καριέρα του αδικήθηκε εξαιτίας των συνεργατών του, οι οποίοι με τα λάθη τους δεν τον άφησαν να ξεδιπλώσει ολόκληρη τη λάμψη του. Από άποψη πολιτικού μάρκετινγκ αυτό είναι περίπου αυτοκτονικό για κάποιον που δεν επιδιώκει να βεβαιώσει την Ιστορία για τις καλές προθέσεις του στα απομνημονεύματά του, αλλά να επανέλθει στην πολιτική σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Οποιοσδήποτε κατηρτισμένος σύμβουλος πολιτικής επικοινωνίας, θα μπορούσε να βεβαιώσει τον πρώην Πρωθυπουργό ότι η εικόνα ενός μεγάλου ηγέτη που δεν μπορεί να βρει συνεργάτες αντάξιούς του, μπορεί να συγκινήσει μόνο ένα ελάχιστο μειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας, που φλερτάρει με το πολιτικό λούμπεν. Αντίθετα, αν κάτι δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας γύρω από έναν πολιτικό ηγέτη είναι πρωτίστως η ικανότητά του στη διαχείριση προσώπων και στη δημιουργία ομάδων εξουσίας. Και είναι απορίας άξιο πώς άνθρωποι εξαιρετικά ευφυείς που ασχολήθηκαν με αυτό το βιβλίο, όπως ο καθηγητής Ν. Μαραντζίδης και ο βετεράνος δημοσιογράφος της Αριστεράς Θ. Καρτερός, δεν εμπόδισαν αυτή την εικόνα.
Μένοντας ωστόσο στην ουσία του βιβλίου, θα βρούμε στις σελίδες του δύο παράλληλες μέριμνες. Η πρώτη είναι να ξαναγραφτεί η ιστορία, με ένα ανακάτεμα διασταλτικών ερμηνειών με ανακρίβειες. Και η δεύτερη να ενημερώσει τους υποστηρικτές του για ποιους από τους απολωλούς παλαιούς του συνεργάτες είναι ανοιχτές οι μπουκαπόρτες του πλοίου που θα ξανακινήσει για την Ιθάκη.
Οσον αφορά το δεύτερο, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Όλοι λίγο πολύ είχαμε καταλάβει ότι ο Τσίπρας δεν θέλει να έχει στο εξής μαζί του τον Νίκο Παππά και τον Παύλο Πολάκη τους οποίους θεωρεί βαρίδια, αλλά θέλει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία για να σωθούν στην Εφη Αχτσιόγλου, τον Αλέξη Χαρίτση και την υπόλοιπη παρέα που έχασε μέσα από τα χέρια της τις εσωκομματικές εκλογές του 2023. Δεν θα σφάξει βέβαια τον μόσχο τον σιτευτό, αλλά λίγο κρύο πατέ στο ψυγείο θα έχει μείνει. Το κοινό που ορκίζεται στο όνομα του Τσίπρα θα μπερδευτεί ίσως λίγο, αφού είχε συνηθίσει να θεωρεί τους μεν σωματοφύλακες και τους δε υπονομευτές, αλλά με λίγη προσπάθεια θα το συνηθίσει –όπως συνέβη και με τον Βαξεβάνη. UnmuteRemaining Time -0:00 Fullscreen Advertisement
Η δεύτερη προσπάθεια, αυτή της επαναγραφής της ιστορίας, αντίθετα, είναι πιο περίπλοκη. Ειδικά σε ορισμένα σημεία στα οποία ο πρώην Πρωθυπουργός προσπαθεί να καταφύγει σε διάφορα ταχυδακτυλουργικά, προκειμένου να ισχυριστεί ότι είχε δίκιο και όταν είχε την μία άποψη και όταν την άλλαζε. Σε γενικές γραμμές πάντως, ο Τσίπρας κινείται γύρω από ένα σταθερό μοτίβο: απαρνείται τις πιο συγκρουσιακές περιόδους και στιγμές της διακυβέρνησής του (πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης, τηλεοπτικές άδειες, Novartis κ.ά.), περίπου όπως αποτάσσουν τον Σατανά οι νονές στις βαπτίσεις, χρεώνοντάς τις στους υπουργούς του, ενώ προσπαθεί να τονίσει αυτές που θεωρεί πιο μετριοπαθείς και «κεντρώες». Η εξίσωση δεν βγαίνει. Ας μην λησμονούμε ότι ως σήμερα ο Αλ. Τσίπρας πέτυχε όλες τους τις νίκες ως αριστερός ριζοσπάστης και υπέστη όλες του τις ήττες ως μετριοπαθής κεντρώος.
Εξαίρεση σε αυτή την ισχυρή τάση αποκήρυξης των συγκρουσιακών πολιτικών, αποτελεί η ιστορία του δημοψηφίσματος, η οποία εξακολουθεί να προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία στον Τσίπρα, τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, είτε λόγω της προκήρυξής του είτε λόγω της κωλοτούμπας που ακολούθησε. Ο πρώην Πρωθυπουργός κατηγορεί σε όλη το βιβλίο τον Γιάνη Βαρουφάκη ότι ήθελε να ασκήσει μια πειραματική οικονομική πολιτική –την οποία ο ίδιος προσπαθούσε να σταματήσει–, αλλά ξαφνικά όταν φτάνουμε στο αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης, την άνοιξη του 2015, ισχυρίζεται ότι ο υπουργός Οικονομικών προτείνει παράταση της μνημονιακής σύμβασης, αλλά ο ίδιος δεν το επιτρέπει αυτό και προκηρύσσει δημοψήφισμα.
Η λογική συνέχεια αυτού του ισχυρισμού αναζητείται. Ή βρίσκεται, στην προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα να παρουσιαστεί και ως ο «αριστερός» και ως ο «δεξιός» της ιστορίας, κατά το πρότυπο του Τεντ Ρούσβελτ, για τον οποίον η κόρη του, Έθελ, έλεγε ότι επιθυμούσε να είναι «η νύφη σε κάθε γάμο, το μωρό σε κάθε βάπτιση και το πτώμα σε κάθε κηδεία».
Σε κάθε περίπτωση, ο υπουργός Οικονομικών της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταθέσει την αναφορά του για την περίοδο, διευκρινίζοντας ότι οι παρουσιαζόμενες σήμερα από τον Τσίπρα ως πειραματικές προτάσεις, ήταν ο λόγος για τον οποίον του ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο.
Για τον Παύλο Πολάκη, ο Τσίπρας επιλέγει μισές αλήθειες. Το γεγονός ότι ο βουλευτής Χανίων ήταν εκτός γραμμής ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των εμβολιασμών, κατά την περίοδο της πανδημίας, δεν αμφισβητείται. Ωστόσο, το βιβλίο αναφέρει ελάχιστα αναφορικά με την ανοχή που έδειξε ο συγγραφέας του στη διαφοροποίηση αυτή και τις διαμαρτυρίες που αυτή προκάλεσε στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και σε επιστήμονες που συνεργάζονταν εκείνη την περίοδο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάλλον ασαφές πότε ο Τσίπρας αποφάσισε ότι ο Πολάκης του κοστίζει περισσότερα από όσα του αποδίδει.
Τέλος, εξαιρετικά παραπειστική είναι η διήγησή του για όσα έγιναν το 2023. Τότε ο Αλ. Τσίπρας είχε όντως απευθυνθεί τον Μάιο στον Αλ. Χαρίτση, αρχικά, για να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Μάλιστα συζητήθηκε το σενάριο να εκλεγεί «πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας» μεταξύ των δύο εκλογών, είτε ο Αλ. Χαρίτσης είτε η Έφη Αχτσιόγλου, χωρίς να ευοδωθεί. Αυτό διόλου σημαίνει ότι είχαν την υποστήριξή του στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν. Γιατί παρότι σήμερα ο πρώην Πρωθυπουργός δηλώνει ότι προσπάθησε να αποτρέψει την υποψηφιότητα Κασσελάκη, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το 2023 πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, ακόμα και συγγενείς του πρώην Πρωθυπουργού, εκφράστηκαν ανοιχτά υπέρ του εξ Αμερικής ορμώμενου υποψηφίου. Και είναι εντελώς σαφές ότι εάν δεν επιθυμούσε την εκλογή του ο Αλ. Τσίπρας, ο Κασσελάκης δεν θα είχε ποτέ κατορθώσει να εκλεγεί. Θα αρκούσε μία δήλωση διάψευσης για τα περί «υπονόμευσης» του από τους υπουργούς του ή για τις ιστορίες ότι ο Δ. Τζανακόπουλος απείλησε να τον κτυπήσει το βράδυ των εκλογών, την οποία δεν έκανε ποτέ. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Κασσελάκης υπήρξε ένα γέννημα ενός μηχανισμού πολύ κοντά στον Αλ. Τσίπρα και η σύγκρουση μαζί του είναι μεταγενέστερη.
Ο Αλ. Τσίπρας τις επόμενες ημέρες θα είναι πρωταγωνιστής σε μια σειρά από δηλώσεις και αντεγκλήσεις. Αυτό μάλλον το επιθυμούσε. Από την άλλη, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι αυτή η τακτική του και κυρίως η τάση να τα βάζει με τους συνεργάτες του, δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τίποτα παραπάνω από ένα υποσύνολο του 18% που συγκέντρωσε το 2023. Πιθανότατα θεωρεί ότι αυτό αρκεί για να τον καταστήσει πρωταγωνιστή σε έναν χώρο σχεδόν διαλυμένο. Ο χρόνος θα δείξει αν υποτιμά τη σημασία του γεγονότος ότι υπήρξε ο βασικός πρωταγωνιστής αυτής της διάλυσης.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αλ. Τσίπρας έβγαλε ένα βιβλίο στο οποίο φταίνε όλοι οι άλλοι και ο ίδιος φταίει που τους εμπιστεύτηκε –κάπως σαν το στερεοτυπικό «μεγαλύτερο ελάττωμα» των υποψήφιων σε καλλιστεία. Την ίδια ώρα, βγάζει ένα βιβλίο για τον εαυτό του και ετοιμάζει ένα κόμμα, για το οποίο το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θα είναι δικό του. Έχει δίκιο όταν λέει ότι «η Αριστερά μαγνητίζει τους νάρκισσους όπως το φως τα έντομα». Αλλά έχει άδικο αν νομίζει ότι δεν μιλάει και σε αυτό το σημείο για τον εαυτό του.
Πηγή: Protagon.gr
Πηγή: Protagon.gr
