Ας πάρουμε τα πράγματα ξεκινώντας λίγο πιο πίσω. ξεκινώντας από το Δεκέμβριο του 1944.
- γράφει ο Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης
Η Ελλάδα είχε ήδη απελευθερωθεί από τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν αποχωρήσει από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του 1944.
Κάποιοι όμως θεώρησαν ότι δεν ήταν καλή αυτή η απελευθέρωση και θέλησαν να επιβάλουν την δική τους, τον Δεκέμβριο του 1944, δεν τους βγήκαν όμως όπως τα ήθελαν.
Σχετικώς με τον καλλιτεχνικό κόσμο και ιδιαίτερα για την δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, η οποία έγινε μέσα στα πλαίσια της απελευθέρωσης των «κάποιων», διαβάζουμε στην «Εναλλακτική Εγκυκλοπαίδεια Μεταπαιδεία»:
Λίγες μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, η Ελένη Παπαδάκη στοχοποιήθηκε από το κομμουνιστικό Ε.Α.Μ., που εξαπέλυσε κυνήγι κεφαλών εναντίον καλλιτεχνών, που δήθεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, όμως στην ουσία, απλά δεν ανήκαν ιδεολογικά και πολιτικά στις τάξεις του ΚΚΕ και κατηγορήθηκε για οριζόντιο δωσιλογισμό. Τον Οκτώβριο του 1944 με πρωταγωνιστές τους Αιμίλιο Βεάκη, Μάνο Κατράκη, Θόδωρο Μορίδη, Τίτο Βανδή, Δήμο Σταρένιο, Δημήτρη Μυράτ, Αλέξη Δαμιανό, Ζώρζ Σαρρή, Νίκο Τζόγια, Καίτη Ντιριντάουα, Χρήστο Τσαγανέα και άλλους, αρχίζουν διαγραφές από τον Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών. Η επικύρωση των ονομάτων έγινε στις 18 Οκτωβρίου, στο θέατρο «Διονύσια» της Πλατείας Συντάγματος.
Το κατηγορητήριο ήταν ότι πρόδωσαν, «τον τίμιο αγώνα με πράξεις κακές», και άμε συ να βρεις τις κακές πράξεις…
Η απόφαση αφορούσε τους ηθοποιούς: Βεργή Έλσα, Δαδοκαρίδου Έλλη, Ζαμάνου Χαρ., Θάνος Διονύσιος, Ιακωβίδης Μιχάλης, Πόπολα Αγγέλα, Κόππολα Αλφρέδος, Μοσχούτης Δ., Μπέλλα Σμάρω, Παπαδάκη Ελένη, Παυλόφσκαγια Νίνα, Ραμασόφ Ροβέρτος, Φελίτσης Δημήτριος και Αγγελική Κοτσάλη. Την απόφαση υπογράφει το προεδρείο του Σωματείου, που το αποτελούσαν οι: Αιμίλιος Βεάκης, Θεόδωρος Μορίδης, Σπύρος Πατρίκιος, Χρήστος Τσαγανέας, Πάνος Καραβουσάνος.
Τη «δίκη» παρακολούθησε η Παπαδάκη με δυο-τρεις φίλους της, κρυμμένη στο γραφείο του Κώστα Θεοδωρίδη, στο θέατρο «Διονύσια» της Πλατείας Συντάγματος. Η διοίκηση του Σ.Ε.Η., αν και η πλειοψηφία της ανήκε στη συντηρητική παράταξη, τη διέγραψε με την αναπόδεικτη κατηγορία ότι υπήρξε ερωμένη του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, ενώ ακούστηκαν φωνές «Θάνατος στην πουτάνα».
Η Παπαδάκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής, λόγω των διασυνδέσεων της με τον Ιωάννη Ράλλη, ο οποίος ήταν στενός φίλος του πατέρα της, αλλά και με τον Άγγελο Έβερτ, τότε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών (ο οποίος καίτοι ήταν αρχηγός της αστυνομίας στην Κατοχή, ουδέποτε κατηγορήθηκε για συνεργάτης των Γερμανών… Περίεργα πράγματα), είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο, μεταξύ των οποίων τον γιο του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση των συμμοριτών, ύστερα από παράκληση της συγγραφέως Λιλίκας Νάκου.
Την Παπαδάκη συνέλαβαν δύο πολιτοφύλακες της Οργανώσεως Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, (Ο.Π.Λ.Α.), το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1945, στο σπίτι του συναδέλφου και υποτιθέμενου φίλου της Δημήτρη Μυράτ, γραμματέα του Ε.Α.Μ. Καλλιτεχνών (εκπλαγήκατε ε;) και την οδήγησαν στα γραφεία της Πολιτοφυλακής, με τη συνοδεία του Μυράτ και της φίλης της δημοσιογράφου Αιμιλίας Καραβία, η οποία αρνήθηκε να εγκαταλείψει μόνη της την Παπαδάκη.
Η Παπαδάκη δολοφονήθηκε από τον Βλάση Μακαρώνα με μία (κατ’ άλλους δύο) σφαίρα στον αυχένα (προσφιλής μέθοδος των κουκουέδων).
Αργότερα ο Μακαρώνας είπε απολογούμενος «Μάλιστα εγώ τη σκότωσα, μου δώσανε να τη χτυπήσω με το τσεκούρι. Δεν μπόρεσα και τη σκότωσα με το πιστόλι. Δε θυμάμαι πόσες σφαίρες τις έριξα. Μια ή δυο… Την εκτέλεση αυτή την έκανα γιατί με απείλησε και με εξανάγκασε ο Ορέστης…»
Η εγκληματική ενέργεια της δολοφονίας της καταγγέλθηκε αργότερα και από το ΚΚΕ, δια στόματος Νίκου Ζαχαριάδη. Στην 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, που έγινε στις 15 Φεβρουαρίου του 1968, αναγνώρισε την εκτέλεση ως “υπερβασία’’ και την καταδίκασε… Αλλά, ξέρετε, η Παπαδάκη δεν αναστήθηκε…
………………………………………………………………………………………………………………………..
Για να δούμε τώρα τι συνέπειες είχαν οι πράξεις των «ηθοποιοδικαστών», επί κράτους του… ζοφερού της Δεξιάς.
Κομμουνιστές ηθοποιοί λοιπόν και μάλιστα με δράση, αφού έλαβαν μέρος ως «ηθοποιοδικαστές» και καταδίκασαν σε θάνατο συναδέλφους τους, συνέχισαν μετά την απελευθέρωση να ασκούν κανονικότατα το επάγγελμά τους χωρίς απολύτως κανέναν περιορισμό, από την κακιά Δεξιά. Να επισημάνουμε μερικούς:
α. Χρήστος Τσαγανέας: Από το 1948 έως το 1967 γύρισε πάνω από 50 ταινίες ενώ από το 1967 έως το 1971 (μέσα στην στυγνή δικτατορία δηλαδή) γύρισε 14. Στο διάστημα αυτό συμμετείχε σε θιάσους του «δεξιού» Βασίλη Λογοθετίδη αλλά και στο Εθνικό Θέατρο!
β. Μάνος Κατράκης: Από το 1946 έως το 1967 γύρισε περίπου 40 ταινίες, ενώ από το 1967 μέχρι το 1974 (κάργα επάρατος) μόνο… 38.
γ. Αιμίλιος Βεάκης: Από το 1945 έως το 1950 γύρισε 3 ταινίες (πέθανε το 1951).
δ. Δημήτρης Μυράτ: Γύρισε περίπου 20 ταινίες από το 1945 έως το 1967 και 6 από το 1967 έως το 1974.
ε. Νίκος Τζόγιας: Από το 1949 έως το 1996 γύρισε πάνω από 20 ταινίες, ενώ το διάστημα 1970 έως το 1974 εδιώκετο παίζοντας στο… Εθνικό Θέατρο.
στ. Αλέξης Δαμιανός: Πρωταγωνίστησε στο επικό σίριαλ «Ο παράξενος ταξιδιώτης» των 176 επεισοδίων (από 21-6-72 μέχρι 13-10-73), στον ρόλο του «Νέστορα Βρεττού».
ζ. Παναγιώτης Καραβουσάνος (ο γνωστός «Πανάγος» στον «Ηλία του 16ου»): Από το 1948 μέχρι το 1967 έπαιξε σε πάνω από 50 ταινίες, ενώ το διάστημα από 1967 έως 1969 σε 5. Πέθανε το 1972.
η. Θόδωρος Μορίδης. Από το 1948 έως το 1967, έπαιξε σε 55 ταινίες, ενώ το διάστημα από το 1967 μέχρι το 1974, τον είδαμε σε 34 ταινίες. Δεν το λες και κυνηγητό…
Με τα παραπάνω στοιχεία, δεν μέμφομαι τους ηθοποιούς, αλλά θέλω να τονίσω το γεγονός ότι η λήξη του συμμοριτοπολέμου, δεν περιελάμβανε υποχρεωτικώς και προγραφές.
Για νάρθουμε στο σήμερα.
Το 1974 είχαμε την μεταπολίτευση. Πολλοί καλλιτέχνες κατηγορήθηκαν ως «συνεργάτες του εχθρού» και αποκλείσθηκαν από παντού. Πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν από την στενοχώρια τους (Γιώργος Οικονομίδης, Χρηστάκης).
Οι πιο δυνατοί άντεξαν, αλλά είπαν τον πόνο τους σε βιβλία («Γιώργος Ζαμπέτας – Βίος & Πολιτεία. Και η βρόχα έπιπτε… στρέιτ θρου» της Ιωάννας Κλειάσιου από τις εκδόσεις «Ντέφι»). Διαβάστε το και θα πάθετε γερές πλάκες.
Και τα μεν χρόνια «τρέχουν χύμα» που λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, αλλά το χούι μένει. Τους μη αρεστούς, τους ενοχλητικούς, στο σύστημα τους κάνει στη μπάντα.
Υπάρχουν το λοιπόν κάποιοι καλλιτέχνες, που το σύστημα τους φέρεται κάπως… Είναι κάποιοι καλλιτέχνες Α΄ Εθνικής, που ενοχλούν το σύστημα. Κάτι σαν τους μαθητές της ΣΜΥΝ. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες, που δεν θέλουν να ξεχάσουν την ιστορία μας και την καταγωγή μας. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που αρνούνται να συμβιβαστούν με τις νεοταξίτικες μεθοδεύεις, που δεν έχουν τσίμπλα στο μάτι και δεν βλέπουν τους εισβολείς λαθρομετανάστες ως λιαζομένους, ως επενδυτές ή ως… αναπαραγωγούς του Γένους των Ελλήνων.
Ένας απ΄ αυτούς, είναι και ο Σταμάτης Σπανουδάκης
Ο Σπανουδάκης λοιπόν γράφει το «Λάθος εποχή» με ερμηνευτή τον Κώστα Γαϊτάνο, το «Καλημέρα τι κάνεις» και το «Σήμερα» που τα αποδίδει ο Γιάννης Πάριος, τα «Έφυγες νωρίς» και «Ζωή κλεμμένη» με την σπουδαία Ελευθερία Αρβανιτάκη, τα «Αυτά παθαίνει μάτια μου» και «Πάμε γι’ άλλες πολιτείες» που τα θαυμάσαμε με την Ελένη Βιτάλη και προ παντός την μουσική στην ταινία «Πέτρινα Χρόνια» με το ομώνυμο τραγούδι, που ερμήνευσε συγκλονιστικά ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης («Ελλάδα στους ώμους τη γη κουβαλάς…»)
Μέχρι εδώ όλα καλά, σύμφωνα με τον νόμο και το μέλι γλυκύτατο, που έλεγε και ο μέγας Νίκος Τσιφόρος. Και ξαφνικά, ο Σταμάτης Σπανουδάκης γράφει το «Θάρθεις σαν αστραπή» και γίνεται σεισμός.
Και γιατί γίνεται χαμός; Διότι αγγίζει και διεγείρει ευαίσθητες χορδές του Έλληνα. Του θυμίζει πράγματα που το σύστημα αγωνίζεται να πνίξει, διότι είναι … φασιστικά. Του θυμίζει τον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και αυτό ίσως χαλάσει τη σούπα ή το… ήρεμο κλίμα μεταξύ ημών και των Τούρκων, όπως επεχείρησαν να το χαλάσουν οι μαθητές τη ΣΜΥΝ… Ψάξτε να το βρείτε στο διαδίκτυο και αφήστε την Ελλάδα να σας πλημμυρίσει.
Αλλά ο Σπανουδάκης δεν κάθεται καλά και γράφει και το «Δέσποινα», εκεί που η Παναγία, ο Χριστός, ο Μεγαλέξανδρος και η Αγιά Σοφιά, προστατεύουν και καθοδηγούν το Έθνος.
Και από κοντά και ο «Αϊτός», όπου βλέπουμε να υμνείται η Μεγάλη Ιδέα με επίκληση στην Ομόνοια και την αγάπη μεταξύ των Ελλήνων. «Η Ελλάδα ενωμένη σαν αϊτός ψηλά πετά. Κι’ είν’ γραμμένο στα φτερά της χαίρε ώ χαίρε ελευτεριά». Πού πας κύριε Σπανουδάκη μου με αυτά;
Τέλος το συγκλονιστικό «Ψυχή μου μη ραγίζεις», που αναφέρεται στους ενδόξους προγόνους, προτρέπει την Ελληνική Ψυχή ν’ αντέξει στις δυσκολίες. Και κλείνει με το «Σε μια ώρα που κι’ ήρωες δακρύζουν και το δάκρυ τους φωνάζει ένα όνομα Ελλάδα».
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από την Ιστοσελίδα «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» της 7 Νε. 2021, διαβάζω τις παρακάτω σκέψεις του:
«Είδα στο όνειρό μου, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο ηγέτης της Ελλάδος:
α. Να ξέρει και ν΄ αγαπάει βαθιά τη χώρα, την ιστορία και την πίστη της.
β. Μα μην ντραπεί ποτέ για τις ιδέες του
γ. Να ξέρει ότι ο πολιτισμός δεν είναι αριστερό προνόμιο αλλά εθνικό.
δ. Να φλερτάρει με άλλους χώρους και ιδεολογίες, αλλά να έχει τη δύναμη να τους φέρνει όλους κοντά του με το παράδειγμα, την αλήθεια και το έργο του
ε. Να είναι «καθαρός» και χωρίς εξαρτήσεις από την εκδοτικο-δημοσιογραφική πληγή. Αντιθέτως, αυτοί να είναι πάντα οι εχθροί του.
στ. Να στείλει στα φυλακές τους «υψηλούς» απατεώνες, κάθε χρώματος και κόμματος.
ζ. Να θεωρεί προσωπικά του υπόθεση την τιμή, τα σύνορα και τη ν περηφάνια των Ελλήνων.
η. Να είναι παλικάρι
θ. Τέλος να μη ν είναι πολιτικός το επάγγελμα
…και μετά ξύπνησα.
Και μετά από όλα αυτά απορούμε που έχουμε να δούμε και ν΄ ακούσουμε τον Σταμάτης Σπανουδάκη, εδώ και κάποια χρόνια. Καλά το τραγούδησε ο ίδιος «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι». Μήπως όμως πρέπει να τραγουδήσει και το «Με προδώσαν οι φίλοι μου»;
Αλλά μάλλον θα χρειαστεί να συνεχίσουμε.
Βέβαια «λόγω πληθώρας επικαίρου ύλης», όπως έλεγαν παλιότερα, ο κωμικοδραματικό σίριαλ «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ». και μη ξεχνάτε, ο σίριαλ είναι «ακατάλληλο για κάτω των 18 ετών». Κάτι σαν το «Σαρβάϊβορ» του κ. Αλαφούζου δηλαδή.
Προ ημερών ήταν η επέτειος της 21ης Απριλίου. Πολλά ακούστηκαν και ο ηρωισμοί περίσσεψαν. Σας προσφέρω μια διαχρονική γελοιογραφία του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη από την «ΑΥΓΗ» της 28 Δεκεμβρίου 1989. Να θυμίσουμε ότι ο Τσαουσέσκου, εκτελέστηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1989. Δύο μέρες μετά λοιπόν, ο κουλτουρέ αντιστασιακός του σκίτσου, μας ομολογεί ότι πριν ένα χρόνο, το 1987, είχε… σκεφτεί ένα σκίτσο κατά του Τσαουσέσκου. Απλώς όμως σκεφτεί. Το ότι δεν το δημοσίευσε τότε, οφείλεται σε… φόρτο εργασίας
Μεγάλες αλήθειες από τον ΚΥΡ
Χρειάζεται προσοχή….
«Ο λόγος το λέει ρε παιδιά…»
https://www.dimokratia.gr/apopseis/591567/kallitechnes-poy-enochloyn-1/
