Δημήτρης Καμπουράκης
Φοβούνται, φοβούνται, φοβούνται. Στους λοιμωξιολόγους της Επιτροπής αναφέρομαι και στους κυβερνητικούς. Κάηκαν στο χυλό της Θεσσαλονίκης, φυσάνε και το γιαούρτι του δευτερότριτου κύματος της πανδημίας. Εμείς πάλι οι χιλιάδες καθημερινοί άνθρωποι, σκασίλα μας, σκασίλα μας, σκασίλα μας. Όσο πιο εκφοβιστικοί είναι οι ιθύνοντες, τόσο πιο πολύ παίρνουμε εμείς τον ομματιών μας και κατεβαίνουμε στους πεζόδρομους για ψώνια και βόλτες.
Έχουμε μετατρέψει την αντικοινωνική συμπεριφορά σε στάση ζωής. Προσέξτε όμως, δεν κάνουμε αντίσταση όπως κάποτε πιστεύαμε ότι κάναμε με τα μνημόνια. Τώρα την έχουμε δει αλλιώς. Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, βαυκαλιζόμενοι ότι αυτά που κάνουμε καθημερινά δεν αποτελούν κίνδυνο ούτε για εμάς, ούτε για τους γύρω μας. Για έναν ακαθόριστο λόγο, είμαστε σίγουροι ότι κατεβαίνοντας στην Ερμού ή στην Τσιμισκή μαζί με άλλους χίλιους ταυτόχρονα, δεν πρόκειται να κολλήσουμε. Την αύξηση των κρουσμάτων δεν την φέρνουμε εμείς, αλλά οι διπλανοί μας. Μα είναι τόσο απλό.
Ζούμε σε μια εποχή ατομικής άρνησης της πραγματικότητας. Όχι συλλογικής, όχι ιδεολογικοποιημένης. Ζούμε μέσα σε μια personal παράνοια, που δεν ξέρω αν υπάρχει κλάδος της ψυχιατρικής ικανός να την ερμηνεύσει. Παραδόξως, το τελευταίο διάστημα συναντώ όλο και λιγότερους ψεκασμένους αρνητές της ύπαρξης του ιού, αλλά ταυτοχρόνως συναντώ όλο και περισσότερους μουλωχτούς καταπατητές των μέτρων προφύλαξης. Κάποτε είτε τρέμαμε είτε τσαντιζόμασταν, τώρα απλώς κοροϊδευόμαστε.
Ο Σύψας λέει ότι με τις διαρκείς μεταλλάξεις του ιού, ενδέχεται να βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα Γουχάν. Να ξεκινάμε δηλαδή από την αρχή. Το ακούμε με βαριά δυσθυμία, αλλά όχι με τον τρόμο που είχαμε έναν χρόνο πριν βλέποντας τα πλάνα απ’ το Μπέργκαμο. Για κάποιο λόγο βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως η νοτιοαφρικάνικη ή η βορειοαμερικάνικη ή η κεντροασιατική παραλλαγή του ιού δεν θα μας ακουμπήσει. Εμείς –όπως είπαμε- προσέχουμε ακόμα κι όταν είμαστε με άλλους εκατό μαζί, άρα αυτές οι μεταλλάξεις αφορούν κάποιους άλλους. Αυτοί καλά θα κάνουν να προσέχουν, εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα περισσότερο απ’ όσα κάναμε ως τώρα.
Αρχίζω να πιστεύω πως όσοι την γλυτώσαμε μέχρι σήμερα, έχουμε αποκτήσει ένα είδος υποδόριας αλαζονείας. Αφού ο κορονοϊός δεν μας χτύπησε ως τώρα, αυτό σημαίνει ότι διαθέτουμε ένα είδος μεταφυσικής ανοσίας απέναντι του. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν πάθαμε τίποτα, τόσες και τόσες φορές την γλυτώσαμε, τώρα θα μας συμβεί διάολε; Αποκλείεται. Με μια μάσκα που μπαινοβγάζουμε στην τσέπη μας και την αλλάζουμε κάθε πενθήμερο, με αγκωνιές αντί για χειραψίες και με την εστίαση υποχρεωτικώς κλειστή, την βγάλαμε καθαρή. Ε, αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε, δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι να προσέχουν, εμείς δεν έχουμε φόβο. Σωστά;
πηγή: https://www.liberal.gr/apopsi/i-metafusiki-anosia-mas/353312
