Οταν το ΚΚΕ χαρακτήριζε κάποιον «εχθρό του λαού», «δωσίλογο» ή «αντιδραστικό» κ.λπ., την πλήρωναν και οι συγγενείς του
Από τον
Παναγιώτη Λιάκο
Παναγιώτη Λιάκο
Η οικογενειακή ευθύνη αναγνωριζόταν ως… νόμιμος και δίκαιος θεσμός από το ΚΚΕ.
Στη διπλωματική εργασία του Ιάσονα Χανδρινού, φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας), με τίτλο «Το τιμωρό χέρι του λαού.
Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα (1942-1944)», με επιβλέποντες καθηγητές τον Χάγκεν Φλάισερ και τον Αντώνη Λιάκο (Αθήνα, 2009), διαβάζουμε στις σελίδες 74-75:
«Στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 τέσσερις ΕΛΑΣίτες του Φρουραρχείου Ταμπουρίων πυροβόλησαν και σκότωσαν μια γυναίκα “ελευθέριων ηθών” από τη Δραπετσώνα αφήνοντας στο πτώμα ένα σημείωμα: “Πόρνη και προδότης”.
Η εκτέλεση έγινε μέρα μεσημέρι στην πλατεία των Ταμπουρίων, μπροστά στα μάτια περαστικών και αστυφυλάκων. Λίγες μέρες αργότερα στα Καμίνια επιφυλάχθηκε η ίδια τύχη σε μια γυναίκα που φημολογείτο πως είχε ερωτικές σχέσεις με Γερμανούς στρατιώτες.
Στις σκοτεινές πτυχές ανήκει και η εφαρμογή μιας άτυπης και χωρίς οίκτο “οικογενειακής ευθύνης”, η οποία ανήγαγε σε θανάσιμο αδίκημα τον συγγενικό δεσμό με “εχθρούς του λαού”, ικανοποιώντας μια διάθεση εκδίκησης η οποία υπερέβαινε ηλικία ή φύλο…
Τον Αύγουστο του 1944 το πτώμα μιας 17χρονης κοπέλας που είχε βρεθεί με σημάδια βασανισμού και ξεριζωμένα μαλλιά στον απόμερο “Κοκκινόβραχο” του Πειραιά. Αναγνωρίστηκε ως η Δήμητρα Ξιφαρά, αδελφή ενός Πειραιώτη χωροφύλακα της Ειδικής Ασφάλειας.
Γείτονες που ήταν μάρτυρες της απαγωγής της κατέθεσαν πως είχαν ακούσει τους άνδρες της ΟΠΛΑ να φωνάζουν “του προδότη η αδελφή!”… Στις 7 Οκτωβρίου στη Νέα Ιωνία μια ομάδα 30 ενόπλων περικύκλωσε το σπίτι της οικογένειας Καλλιάκου και διέταξε τους καταστηματάρχες να κατεβάσουν τα ρολά των καταστημάτων τους.
Εκείνη τη μέρα μαζί με τον προγραμμένο υπενωμοτάρχη της Ειδικής Ασφάλειας Βύρωνα Καλλιάκο εκτελούνταν η μητέρα του Ελένη (στο μπαλκόνι του σπιτιού) και η αδελφή του Στέλλα Κιούση.
Στην κομματική λογική η “οικογενειακή ευθύνη” επιδικαζόταν ως πληρωμή μιας αποδεδειγμένης “οικογενειακής συμμετοχής”, με το σαθρό βέβαια επιχείρημα της αναπόδραστης ιδεολογικής ταύτισης με τον εκάστοτε “προδότη” γιο, αδελφό ή πατέρα».
Όπου μιλούν πράξεις σαν τα φρικτά εγκλήματα του ΚΚΕ, οι αναλύσεις περιττεύουν...
