Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

Καλό κουράγιο Ελληνίδες και Έλληνες





Έχω δυστυχώς την άποψη πως θα βιώσουμε πολύ δύσκολες καταστάσεις – κάνοντας το μοιραίο λάθος να ψηφίσουμε ξανά εκείνο το κόμμα που ευθύνεται για την υπερχρέωση της Ελλάδας, καθώς επίσης για το αποτρόπαιο έγκλημα του PSI μαζί με το ΠΑΣΟΚ. 
Ένα κόμμα που άγεται και φέρεται όχι από τον επικεφαλής του, αλλά από τον ακροδεξιό πυρήνα του που έχει πάρει πλέον τα ηνία σύμφωνα με το Politico – επιφυλάσσοντας μας πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις εάν τελικά καταφέρει να εξασφαλίσει λευκή επιταγή. 
Την αυτοδυναμία δηλαδή που επιδιώκει, εκβιάζοντας όπου και όπως μπορεί τους Πολίτες – είτε με δεύτερες εκλογές μέσα στο καλοκαίρι, είτε με πιστωτικό γεγονός εάν η Ελλάδα μείνει δήθεν ακυβέρνητη, είτε με οτιδήποτε άλλο, όπως άλλωστε συνηθίζεται από ακροδεξιά, φασιστικά καθεστώτα.

Άποψη

Η ΝΔ, σύμφωνα με χθεσινές δηλώσεις ανώτατου στελέχους της πιστεύει ότι, η ηγεμονία της αριστερής σκέψης τελείωσε – κάτι που, σύμφωνα με τη «μετάφραση» του από τον ίδιο, σημαίνει πως οι Έλληνες δεν θα αντιδράσουν στις φασιστικές μεθόδους ελέγχου της κοινωνίας που θα επιβάλλει, επειδή οι εμπειρίες τους από τη απερχόμενη κυβέρνηση είναι οι χειρότερες δυνατές. Εκτός αυτού θεώρησε πως το κόμμα του θα πάρει «λευκή επιταγή» από τους Πολίτες, για να εφαρμόσει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, στον οποίο πιστεύει – παρά το ότι θα συμβεί σαράντα χρόνια μετά τη Thatcher και το Reagan, όπου τόσο οι Μ. Βρετανία, όσο και οι Η.Π.Α. έχουν συνειδητοποιήσει σε ποια δύσβατα μονοπάτια έχει οδηγήσει το 99% των Πολιτών η συγκεκριμένη πολιτική.
Όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης, ο στόχος της παράταξης είναι το 4% – κάτι που είναι φυσικά αδύνατον για μία χώρα που θεωρείται η πιο χρεοκοπημένη στην παγκόσμια ιστορία, ειδικά όσον αφορά τα κόκκινα δάνεια του ιδιωτικού τομέα που έχουν υπερβεί το 180% του ΑΕΠ ή τα 335 δις €.Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος, μετά από μία μικρή υποχώρηση του από το 2013 έως το 2015 (γράφημα), συνεχίζει να αυξάνεται παρά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας – έχοντας πλέον διαμορφωθεί στα 360 δις € ή στα 335 δις € εάν αφαιρέσουμε το μαξιλάρι των 25 δις € που υπάρχει στα ταμεία του κράτους.
Εν τούτοις, εάν θεωρήσει κανείς πως ο στόχος δεν τοποθετήθηκε λανθασμένα από τη ΝΔ, δεν μπορεί παρά να υποθέσει πως θα επιτευχθεί αφενός μεν με την για πολλοστή φορά στήριξη των τραπεζών με τα 25 δις € του μαξιλαριού εις βάρος των Πολιτών, αφετέρου με την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της χώρας – μέσω της ανόδου δηλαδή των άμεσων ξένων επενδύσεων που όμως θα αφορούν την εξαγορά δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε εξευτελιστικές τιμές, όπως συνέβαινε ήδη επί ΣΥΡΙΖΑ.
Ειδικότερα, οι ξένες επενδύσεις που στήριξαν το ρυθμό ανάπτυξης της χώρας μας μετά το 2015, έχοντας πλέον υπερβεί κάθε προηγούμενο ρεκόρ (γράφημα), αφορούσαν ξεκάθαρα το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων – όπως των αεροδρομίων στη FRAPORT με τη γνωστή σκανδαλώδη σύμβαση, των τραίνων, των λιμανιών κλπ.
Με απλά λόγια, η Ελλάδα θα υφαρπαχτεί και θα οδηγηθεί στα οδυνηρά ίχνη της Γουατεμάλας από τη ΝΔ. Με τη βοήθεια δηλαδή της καινούργιας πέμπτης φάλαγγας που θα εγκαταστήσουν οι δανειστές στην κυβέρνηση της, ενώ ο δύστυχος λαός θα πιστεύει ως συνήθως πως πρόκειται για τη δική του εκλογική επιλογή – υπενθυμίζοντας τα εξής:
«Το ΔΝΤ επιτηρεί την οικονομική πορεία της χώρας, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του, «Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Τα τελευταία εφτά χρόνια, η Γουατεμάλα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%!
Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις – οπότε κάποια άλλα στοιχεία έρχονται να μετριάσουν τον ενθουσιασμό. «Είμαστε η χώρα της Κ. Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη χρόνιου υποσιτισμού. Έχουμε περισσότερο από το μισό πληθυσμό μας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Υπάρχουν τεράστιες  ανισότητες και μεγάλες αντιφάσεις, που παρά τη μεγάλη παραγωγή πλούτου, και παρόλο που η χώρα μας είναι παραγωγός τροφίμων, το 49% των παιδιών μας κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό», σημειώνει ο συντονιστής του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (πηγή).
Συνεχίζοντας, κυριολεκτικά ανατρίχιασα βλέποντας την απίστευτα διεστραμμένη, ψυχοπαθή ίσως έκφραση, αλλά σίγουρα φασιστική του ανθρώπου που κατηγορούσε στο παρελθόν τον κ. Κ. Καραμανλή ως προδότη της Μακεδονίας (πηγή), χωρίς όμως να διστάσει ανερυθρίαστα να μεταπηδήσει αργότερα στην παράταξη του, όταν αναφερόταν στο «τέλος της ηγεμονίας της αριστεράς στην Ελλάδα» – οπότε στην αφετηρία μίας νέας εποχής, όπου το κράτος θα δείχνει την ισχύ του στους Πολίτες, φυλακίζοντας τους όταν αντιδρούν.
Δεν έχω βέβαια καμία διάθεση να τον κατακρίνω ή να τον προσβάλλω, θα ήταν σίγουρα άδικο, αλλά ακριβώς αυτά τα συναισθήματα μου προκάλεσε – οπότε η πρώτη σκέψη μου ήταν «Καλό κουράγιο Ελληνίδες και Έλληνες», κατά τη γνωστή έκφραση του Φιλανδού επιτρόπου της ΕΕ. Εύχομαι φυσικά να κάνω λάθος, αλλά η έκφραση του ήταν τόσο ξεκάθαρη που δεν επέτρεπε αμφιβολίες – ενώ θυμήθηκα το άρθρο του politico, σύμφωνα με το οποίο τα εξής:
«Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει την εκλογή του στην ηγεσία, στη σκληρή δεξιά φράξια της ΝΔ… Ο κ. Γεωργιάδης είναι μία αμφιλεγόμενη φιγούρα. Όπως πολλοί από τους σημερινούς της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος, έχει κατηγορηθεί για αντισημιτισμό. Έχει επίσης αμφισβητήσει την επίσημη εκδοχή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της χούντας το 1973 – ένα ιερό γεγονός στην εθνική συνείδηση. Συγκεκριμένα (και απίστευτα), δήλωσε πως η εξέγερση δεν είχε απώλειες (στην πραγματικότητα υπήρξαν περίπου σαράντα θάνατοι Πολιτών) – αναφέροντας στην τηλεόραση πως δεν σημειώθηκε ούτε ένας θάνατος στο Πολυτεχνείο» (πηγή).      
Στα πλαίσια αυτά, θυμίζοντας επί πλέον την αναφορά ενός άλλου στελέχους της ΝΔ για τη Μακεδονία, το οποίο συμφωνούσε ξεκάθαρα με τη μετονομασία των Σκοπίων σε Βόρεια Μακεδονία (πηγή), προφανώς επειδή αυτή είναι η εντολή των Γερμανών που στηρίζουν και στηρίζονται από το κόμμα, έχω δυστυχώς την άποψη πως εμείς οι Έλληνες θα βιώσουμε πολύ δύσκολες καταστάσεις – κάνοντας το μοιραίο λάθος να ψηφίσουμε ξανά εκείνο το κόμμα που ευθύνεται για την υπερχρέωση της Ελλάδας, καθώς επίσης για το αποτρόπαιο έγκλημα του PSIμαζί με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να βλέπουμε το σκοτεινό πρόσωπο του φασισμού, το μαύρο φίδι που είναι κρυμμένο πίσω του.

Ένα κόμμα που άγεται και φέρεται όχι από τον επικεφαλής του, αλλά από τον ακροδεξιό πυρήνα του που έχει πάρει πλέον τα ηνία – επιφυλάσσοντας μας πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις εάν τελικά καταφέρει να εξασφαλίσει λευκή επιταγή από εμάς τους Έλληνες. Την αυτοδυναμία δηλαδή που επιδιώκει, εκβιάζοντας όπου και όπως μπορεί τους Πολίτες – είτε με δεύτερες εκλογές μέσα στο καλοκαίρι, είτε με πιστωτικό γεγονός εάν η Ελλάδα μείνει δήθεν ακυβέρνητη, είτε με οτιδήποτε άλλο, όπως άλλωστε συνηθίζεται από ακροδεξιά, φασιστικά καθεστώτα.






Η ώρα των Εθνικών αποφάσεων


Τονίζοντας ξανά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον εντός της πολιτικής των μνημονίων που έχει στόχο την υφαρπαγή τω ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών της στοιχείων, με τη μετατροπή των Ελλήνων σε φθηνούς, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους των ξένων νέων ιδιοκτητών της, εύχομαι και ελπίζω να ξημερώσει μία καινούργια ημέρα – η οποία θα βρει τους Έλληνες ενωμένους και όχι διχασμένους, αφού μόνο έτσι θα μπορούν να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον τους, ιδιαίτερα το μέλλον των παιδιών τους, καθώς επίσης θα είναι σε θέση να μετατρέψουν την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα τους παρά τις αντιξοότητες σε ένα επιτυχημένο Έθνος, ανακτώντας την εθνική της κυριαρχία και κατακτώντας αυτά που πραγματικά της αξίζουν.


Υπάρχουν δύο βασικά πολιτικά ή/και φιλοσοφικά δόγματα: ο εθνισμός (μεταξύ άλλων κλειστά σύνορα, πατριωτισμός) και ο διεθνισμός (ανοιχτά σύνορα). Τα δόγματα δε αυτά μπορούν να εφαρμόζονται με δύο κεντρικά οικονομικά συστήματα: 
(α) με το φιλελεύθερο, το οποίο στηρίζεται κυρίως στην ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς επίσης 
(β) με το κομμουνιστικό-σοσιαλιστικό που κατευθύνεται από το κράτος.

Ενδιάμεσα υπάρχουν βέβαια πολλές «αποχρώσεις» – από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που σήμερα μετατρέπεται σταδιακά σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία των ελίτ, έως τον ολοκληρωτικό κομμουνισμό που απαγορεύει εντελώς την ιδιοκτησία, τείνοντας πια να εξαφανιστεί (λόγω αναποτελεσματικότητας και μη συμβατότητας με τον ανθρώπινο χαρακτήρα). Στη θέση όμως έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο σύστημα στην Κίνα – το οποίο σύντομα θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού (ανάλυση).
Περαιτέρω, μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το χωρισμό του πλανήτη σε δύο διαφορετικά πολιτικοοικονομικά στρατόπεδα, οι ηγέτιδες δυνάμεις και των δύο περιοχών, οι Η.Π.Α. στη Δύση και η Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση, πίστευαν στον εθνισμό όσον αφορά τον εαυτό τους, καθώς επίσης στο διεθνισμό όσον αφορά τους άλλους για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται – με κριτήριο την κυριαρχία τους, την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων/επιχειρήσεων τους, καθώς επίσης τη γλώσσα που επέβαλλαν ως διεθνή στους δικούς τους χώρους επιρροής.
Μπορεί δε οι Η.Π.Α. να είναι μία πολυπολιτισμική κοινωνία, αλλά επιβάλλουν την εθνική ταυτότητα και την εθνική συνείδηση σε όλους τους Πολίτες τους, ανεξάρτητα από τις χώρες προέλευσης τους – ενώ ακόμη και οι ξένοι που διαμένουν μόνο μέχρι να σπουδάσουν, επιστρέφουν πίσω στα κράτη τους με «ενσωματωμένη» την αμερικανική συνείδηση.
Μετά το ξεκίνημα τώρα (1) της τρίτης εποχής της παγκοσμιοποίησης τη δεκαετία του 1980, από την οποία ωφελήθηκε κυρίως η Κίνα, (2) μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης λίγο αργότερα όπου κατάφερε να επιβιώσει η Ρωσία, καθώς επίσης (3) μετά από την ίδρυση της Ευρωζώνης με κερδισμένη τη Γερμανία, εμφανίσθηκαν ουσιαστικά δύο νέοι πόλοι:
(α) Η Κίνα, με πολιτικό/φιλοσοφικό δόγμα τον εθνισμό για την ίδια αλλά τον διεθνισμό για τους άλλους και με οικονομικό σύστημα τον κρατικό καπιταλισμό, καθώς επίσης
(β) Η Γερμανία (μετά την κρίση του 2008 και την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010), με πολιτικό/φιλοσοφικό δόγμα επίσης τον εθνισμό για την ίδια και το διεθνισμό για τους άλλους – με οικονομικό σύστημα (Ordoliberalism) μία σύγχρονη, καλυμμένη μορφή του εθνικοσοσιαλισμού.
Εύλογα όσον αφορά το διεθνισμό για τους άλλους, αφού και οι δύο αυτές χώρες στήριξαν και στηρίζουν την οικονομική τους ισχύ, τα πλεονάσματα των ισοζυγίων τους, στις εξαγωγές που προϋποθέτουν όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων – ενώ η Γερμανία επί πλέον στην ΕΕ, στην οποία δεν υπάρχουν προστατευτικοί δασμοί, είναι ελεύθερη η διακίνηση των εργαζομένων οπότε απορροφά τους ικανότερους κάθε κράτους, τα κεφάλαια κινούνται ανεμπόδιστα εισρέοντας τα τελευταία χρόνια μαζικά στην αγορά της κοκ. Επίσης στην Ευρωζώνη που της επιτρέπει να διατηρεί υποτιμημένο το δικό της ευρώ αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα της, να απομυζεί τους εταίρους της, να μετατρέπει τις άλλες χώρες σταδιακά σε αποικίες της με τη βοήθεια της ΕΚΤ που ελέγχει και τις ελέγχει, καθώς επίσης με διάφορους άλλους τρόπους που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν.
Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα της ΕΕ των Πολιτών της, με την ένωση ίσων μεταξύ τους ανεξαρτήτων κρατών για τη διατήρηση της ειρήνης, με τα ίδια δικαιώματα και με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανήκει πια στο παρελθόν – επίσης της ομοσπονδιακής τουλάχιστον Ευρωζώνης, όπου τα πλεονάσματα κάποιων χωρών της θα εξισορροπούσαν τα ελλείμματα των άλλων αλληλέγγυα για να είναι βιώσιμη, όπως συμβαίνει εντός της Γερμανίας ή της Ελβετίας, όσον αφορά τα κρατίδια τους.
Με απλά λόγια, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, με τη Γερμανία υπό το μανδύα της Ευρώπης να σταυρώνει: 
(α) την Ελλάδα, για να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή όσον αφορά την Ευρωζώνη και (
β) τη Μ. Βρετανία σε σχέση με την ΕΕ, έχει δημιουργηθεί μία de facto γερμανική αυτοκρατορία – την οποία, όπως αναφέρθηκε στην αρχή, οι μεγάλες χώρες είναι επικίνδυνο να εγκαταλείψουν, για τις μικρές συνώνυμο με την αυτοκτονία, ενώ για τις αποικίες, όπως η Ελλάδα, εντελώς αδύνατο.
Συνεχίζοντας, αν και οικονομικά οι δύο νέοι πόλοι στον πλανήτη, η Κίνα και λιγότερο η Γερμανία είναι ισχυροί, στο στρατιωτικό και ενεργειακό σκέλος ευρίσκονται ακόμη πολύ πίσω – όπου η μεν Κίνα αυξάνει κατακόρυφα τις εξοπλιστικές δαπάνες της, ενώ η Γερμανία προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ευρωπαϊκό στρατό. Κάτι που καθ’ υποβολή της προτείνει ανόητα ο Γάλλος πρόεδρος, όπως επίσης ανόητα η Γαλλία επέβαλλε στη Γερμανία το ευρώ – θεωρώντας πως έτσι θα αποφύγει τον ανταγωνισμό της, από τον οποίο πάντοτε έβγαινε ηττημένη.
Στο θέμα της ενέργειας η Γερμανία, εκτός των άλλων, προσπαθεί να συνδέσει το Δούναβη με τη Θεσσαλονίκη – θεωρώντας απαραίτητο το διαμελισμό της Ελλάδας μέσω της Μακεδονίας. Απλούστατα, σχεδιάζει την πρόσβαση της στα ενεργειακά αποθέματα της χώρας μας και της Κύπρου, καθώς επίσης στους αγωγούς από τη Μ. Ανατολή – ενώ αντιμετωπίζει ως σύμμαχο την Τουρκία, μέσω της οποίας μάλλον θα προσεγγίσει την Κίνα (δρόμος του μεταξιού) συνεργαζόμενη μαζί της.
Η Κίνα προσβλέπει επίσης κάτι αντίστοιχο στη Μέση Ανατολή, γνωρίζοντας πολύ καλά τη σημασία της Σαουδικής Αραβίας για τις Η.Π.Α. και το πετροδολάριο, αλλά επεκτείνεται επί πλέον σε άλλες ενεργειακές περιοχές – όπως στην Αφρική και στη Ν. Αμερική, με τη βοήθεια της Βενεζουέλας. Μπορεί λοιπόν να συνεργάζεται με τη Ρωσία, όσον αφορά την ενέργεια, την ανεξαρτησία της από το δυτικό  χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις επιθέσεις εναντίον του δολαρίου, την άμυνα της κλπ., αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως ο καλύτερος σύμμαχος της Ρωσίας θα ήταν οι Η.Π.Α.- οπότε η εμπιστοσύνη της είναι περιορισμένη.
Όσον αφορά τη Γερμανία, η Ρωσία αποτελούσε ανέκαθεν κόκκινο πανί, ενώ δεν φοβάται τίποτα περισσότερο από μία ΕΕ που θα συμμετείχε η Ρωσία – ακόμη χειρότερα όμως τη συμμαχία των Η.Π.Α. με τη Ρωσία. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο προσέγγισης της ΕΕ με τη Ρωσία – πόσο μάλλον με την επιρροή που έχει αποκτήσει ο πρόεδρος Putin στην Ευρώπη (Ουγγαρία, Ιταλία κλπ.).

Η Ελλάδα

Το θέμα μας είναι βέβαια τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει ρεαλιστικά η Ελλάδα – η οποία είναι εγκλωβισμένη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη από το βρώμικο παιχνίδι που παίχτηκε εις βάρος της, έχει μετατραπεί πια σε γερμανική αποικία, κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, ευρίσκεται σε «γεωπολιτικές συμπληγάδες» με τον υπόγειο παγκόσμιο πόλεμο του φυσικού αερίου σε πλήρη εξέλιξη (ανάλυση), δρομολογείται η αλλαγή ιδιοκτησίας της κοκ.
Πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή η ανόητα διεθνιστική κυβέρνηση της αθεράπευτα χρεοκοπημένης πλέον χώρας μας ξεπουλάει τα πάντα – ενώ υπέγραψε την εγκληματική συμφωνία με τα Σκόπια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αλλοιώσει τον ελληνικό πολιτισμό και να σβήσει το ελληνικό πνεύμα, μεταξύ άλλων μέσω της προπαγάνδας, της  Παιδείας (σχολικά βιβλία) και της Θρησκείας (διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας). Δυστυχώς δε την ίδια πορεία θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση, ευρισκόμενη υπό τον πλήρη έλεγχο της γερμανικής ελίτ – οπότε τίποτα δεν θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον, εάν δεν επικρατήσει επιτέλους η κοινή λογική.
Στα πλαίσια αυτά, πριν από κάθε τι άλλο απαιτείται η υιοθέτηση ενός σωστού για την Ελλάδα πολιτικού/φιλοσοφικού δόγματος – από ένα αντίστοιχο νέο κόμμα. Εν προκειμένω, πιστεύουμε πως ο ορθολογικός φιλελευθερισμός αποτελεί το καλύτερο οικονομικό σύστημα – εντός του οποίου όμως δεν θα πολεμούν μεταξύ τους οι τρεις βασικές εισοδηματικές τάξεις, δεν θα προωθείται δηλαδή καμία αριστερή πάλη των τάξεων, αλλά θα λειτουργούν αλληλέγγυα, στηρίζοντας η μία την άλλη.
Το πολιτικό/φιλοσοφικό αυτό δόγμα που συμπληρώνει σωστά το φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, είναι ο πατριωτισμός – η άποψη δηλαδή που ενθαρρύνει την έκφραση και την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης, ενώ αναγνωρίζει και σέβεται απόλυτα τις εθνικές διαφορές με άλλα κράτη.
Ουσιαστικά, πρόκειται εδώ για την απόλυτη πίστη και αφοσίωση κάποιου στα ιδεώδη του Έθνους που ανήκει – χωρίς καμία διάθεση περιφρόνησης ή υποτίμησης των ιδεωδών άλλου Έθνους. Εύλογα δε το κράτος πρέπει να υπηρετεί το Έθνος και όχι το Έθνος το κράτος – όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, όπου το πελατειακό κομματικό κράτος, παρά το ότι είναι υπεύθυνο για την απίστευτη καταστροφή της χώρας, συνεχίζει να απομυζεί τους Έλληνες(=το Έθνος), ενδιαφερόμενο αποκλειστικά και μόνο για τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, για να τα καταφέρει η Ελλάδα απαιτείται εν πρώτοις συναίνεση, μία ριζική αλλαγή των αντιλήψεων της κοινωνίας και ένας άλλος τρόπος διακυβέρνησης της –όπου εμείς θεωρούμε καλύτερο τον πατριωτικό φιλελευθερισμό (ή φιλελεύθερο εθνισμό κατά άλλους, το αντίθετο δηλαδή του διεθνισμού), όπως τον αναλύσαμε παραπάνω. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ασφαλώς η εκκαθάριση του βρώμικου πολιτικού συστήματος – χωρίς την οποία δεν υπάρχει κανένα μέλλον για την Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση, η χώρα μας μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίσει καλύτερα τη νέα εποχή που μόλις ξεκίνησε και τα προβλήματα της, με μία καινούργια εθνική ιδεολογία –  αυτήν του δημοκρατικού πατριωτισμού, η οποία θα επιτρέπει τη συνεργασία όλων των Ελλήνων, εντός και εκτός του κράτους, χωρίς καμία αντιπαλότητα μεταξύ τους.
Με εξαίρεση δε την πέμπτη φάλαγγα που υπάρχει στην Ελλάδα, όπως άλλωστε σε πολλά άλλα μικρά κράτη, ο εχθρός δεν είναι εντός των συνόρων μας, αλλά εκτός – ενώ μπορούμε πετύχουμε πάρα πολλά αφού η χώρα μας είναι θεϊκά προικισμένη, εάν ενωθούμε όλοι μαζί, με έναν κοινό στόχο: να ανακτήσουμε όλα όσα χάσαμε, συμπεριλαμβανομένης της εθνικής μας κυριαρχίας.

Φυσικά απαιτούνται οι κατάλληλες συμμαχίες, ενώ η συμμετοχή μας στη γερμανική ΕΕ και στην Ευρωζώνη καθιστά δυσκολότερη τον αγώνα – κάτι που όμως μπορεί να αλλάξει, ενδεχομένως ξανά με την επέμβαση των Η.Π.Α., σημειώνοντας πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε η Ευρωζώνη, αλλά για μία ακόμη φορά στην πρόσφατη ιστορία η Γερμανία
Οικονομικά πάντως μπορούμε να τα καταφέρουμε παρά τις αντίξοες συνθήκες – ενώ εάν δεν το τολμήσουμε, η Ελλάδα θα χαθεί ως Έθνος, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας όπως πολλά άλλα Έθνη στο παρελθόν.




Αυστηρό µήνυµα από τους θεσµούς στην Ελλάδα την επομένη των εκλογών- Απειλή επιβολής μέτρων για το 2019!!

Βάζουν στο τραπέζι -µε τη διαδικασία του επείγοντος- τον ελληνικό φάκελο µε τις ενστάσεις επί των δηµοσιονοµικών και την απειλή µέτρων για το 2019
Boυλευτικές εκλογές 2019: Ένα... παλιό µήνυµα σε µια νέα κυβέρνηση στέλνει το Eurogroup τη ∆ευτέρα. Αν και η συνεδρίαση διεξάγεται ένα µόλις 24ωρο µετά τις βουλευτικές εκλογές, κάτι που γνωρίζουν φυσικά και οι υπουργοί Οικονοµικών της Ευρωζώνης, ο ελληνικός φάκελος, µε τις ενστάσεις επί των δηµοσιονοµικών και την απειλή µέτρων για το 2019, θα βρίσκεται τελικά στο τραπέζι.

Όπως άφηναν να διαρρεύσει καλά πληροφορηµένες πηγές στην Ευρωζώνη, το να συµπεριληφθεί η Ελλάδα στο µενού του Eurogroup παρότι ακόµη δεν θα έχει αναλάβει στη χώρα το νέο οικονοµικό επιτελείο αποφασίστηκε για να σταλεί ένα καθαρό µήνυµα στην κυβέρνηση που θα βγάλει η κάλπη της Κυριακής, ότι τα ζητήµατα στην οικονοµία και ειδικά στο δηµοσιονοµικό µέτωπο είναι και σηµαντικά και πιεστικά. Πρακτικά, περιγράφοντας το state of play των ελληνικών εκκρεµοτήτων και µετώπων σε συνέχεια της τρίτης έκθεσης ενισχυµένης εποπτείας που δηµοσιοποίησε η Κοµισιόν, σε ευθυγράµµιση και µε τονΕυρωπαϊκό Μηχανισµό Σταθερότητας (ESM) που είναι ο µεγαλύτερος πιστωτής της χώρας, οι Ευρωπαίοι ανοίγουν τον διάλογο µε τη νέα κυβέρνηση µε τη διαδικασία του… επείγοντος, προκειµένου να βρεθεί ένας συµβιβασµός τον Σεπτέµβριο.
Η κοινή στάση των θεσµών είναι ότι το πακέτο παροχών και διευκολύνσεων που δόθηκαν παραµονές ευρωεκλογών θέτει σε αµφισβήτηση τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασµα 3,5% του ΑΕΠ φέτος, µε έµφαση στην αποδοτικότητα της ρύθµισης για τις 120 δόσεις, διατηρώντας ανοιχτό το ενδεχόµενο σηµαντικής δηµοσιονοµικής απόκλισης. Το θέµα είναι δεδοµένο ότι θα απασχολήσει τις πρώτες επαφές που θα έχει το νέο οικονοµικό επιτελείο της κυβέρνησης µε τις Βρυξέλλες τις αµέσως επόµενες εβδοµάδες, καθώς θα επιχειρηθεί να βρεθεί ένας αµοιβαία αποδεκτός συµβιβασµός µε το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος για τη νέα κυβέρνηση, εν όψει της σύνταξης του προσχεδίου του προϋπολογισµού του 2020 τον Σεπτέµβριο. Εκεί θα πρέπει να αποτυπωθεί το σχέδιο δράσης της νέας κυβέρνησης στα δηµοσιονοµικά για το κλείσιµο της φετινής χρονιάς και για το 2020, µε µεγάλα ερωτήµατα: τι θα γίνει µε την κατάργηση του µέτρου για τη µείωση του αφορολόγητου από 1ης Ιανουαρίου 2019 και εάν θα απαιτηθεί να ληφθούν προληπτικά δηµοσιονοµικά µέτρα.

Ορόσημο η 5η Σεπτεμβρίου 

Με αυτό ως δεδοµένο, το µεγάλο χρονικό ορόσηµο για τη διαπραγµάτευση της νέας κυβέρνησης επί των δηµοσιονοµικών είναι το EuroWorking Group στις 5 Σεπτεµβρίου, καθώς µέχρι τότε θα πρέπει η νέα κυβέρνηση να έχει διαµορφώσει τις συνθήκες για έναν αµοιβαία αποδεκτό συµβιβασµό, δίνοντας σήµα, κατ³ αρχάς προς τις αγορές, ότι θα ακολουθήσει µια συνετή πολιτική και δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη δηµοσιονοµική εξυγίανση της χώρας. Κατά πολλούς αναλυτές, ο προϋπολογισµός του 2020 θα είναι και το µεγάλο τεστ για την ελληνική κυβέρνηση, εάν θέλει να επιδιώξει µε αξιώσεις, εν ευθέτω χρόνω, τη µείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσµατα πριν από το 2022, σε συνεννόηση µε τους εταίρους καθώς τέτοιου τύπου αποφάσεις πρέπει να λαµβάνονται σε κλίµα συναίνεσης προκειµένου να µη διαταραχθεί η πολύτιµη ισορροπία στις αγορές για τα ελληνικά οµόλογα. Το 2019 είναι άλλωστε ένας χρόνος που η ελληνική οικονοµία βρίσκεται de facto στο µικροσκόπιο των αγορών, καθώς πρόκειται για την πρώτη χρονιά µετά το 2010 που η χώρα βρίσκεται εκτός µνηµονίου και σε καθεστώς ενισχυµένης εποπτείας.
Εποµένως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις αγορές, θα πρέπει να δώσει δείγµατα γραφής πως παραµένει σε συνετή δηµοσιονοµική πορεία, προκειµένου να µειωθεί περαιτέρω το κόστος δανεισµού για το ελληνικό ∆ηµόσιο και να επισπευσθεί η αναβάθµιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης του ελληνικού ∆ηµοσίου στην κατηγορία της επενδυτικής διαβάθµισης. Ο παράγοντας αυτός είναι ιδιαίτερα σηµαντικός µε δεδοµένο, µεταξύ άλλων, ότι πρέπει να διευκολυνθεί η πρόσβαση του ελληνικού ∆ηµοσίου στις αγορές, για πλήρη χρηµατοδότηση, αλλά και των µεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων, µε όσο το δυνατό χαµηλότερο κόστος. Ερχεται δε σε µια περίοδο που, όπως όλα δείχνουν, ισχυροποιείται το σενάριο ενός νέου κύµατος «ποσοτικής χαλάρωσης» σε κάποια µορφή, από την οποία θα µπορούσαν να επωφεληθούν τα ελληνικά οµόλογα, υπό προϋποθέσεις.
Στις διαπραγµατεύσεις τον Σεπτέµβριο θα είναι κοµβικής σηµασίας τα νεότερα στοιχεία που θα είναι τότε διαθέσιµα σε δύο κρίσιµα µέτωπα: στην πορεία των φορολογικών εσόδων, που θα ενσωµατώνουν και µέρος των επιπτώσεων της ρύθµισης για τις 120 δόσεις, και στις νεότερες εκτιµήσεις για την ανάπτυξη. Το πρώτο τρίµηνο του 2019 η ελληνική οικονοµία αναπτύχθηκε µεν, µε επιβραδυνόµενο ρυθµό όµως, εγείροντας προβληµατισµό. Το δεύτερο τρίµηνο οι ενδείξεις, σύµφωνα και µε την Τράπεζα της Ελλάδος, είναι ότι η ανάκαµψη συνεχίζεται αλλά το κρίσιµο στοίχηµα παραµένει η δυναµική της και εάν θα απέχει τελικά πολύ ή λίγο σε µέσα επίπεδα φέτος από το 2%.

Ράλι στην απόδοση του δεκαετούς

Τα επιτόκια των ελληνικών οµολόγων, στη σκιά και των εξελίξεων στις διεθνείς αγορές, σηµειώνουν ράλι την τελευταία εβδοµάδα, προσγειώνοντας στην περιοχή του 2% - 2,1% την απόδοση του ελληνικού δεκαετούς οµολόγου, σε νέα ιστορικά χαµηλά επίπεδα. Πρόκειται για µια εξέλιξη που θα διευκολύνει τον σχεδιασµό για διενέργεια µίας ή και δύο οµολογιακών εκδόσεων, µεσοµακροπρόθεσµης διάρκειας, αµέσως µετά τις εκλογές.
Στόχος είναι να αντληθούν ποσά της τάξης των 5 δισ. ευρώ µέχρι τον Σεπτέµβριο, δίνοντας σαφές στίγµα στις αγορές τόσο µε τη διάρκεια των εκδόσεων όσο και µε το είδος των µακροπρόθεσµων επενδυτών που θα προσελκύσουν, πριν ξεκινήσουν οι διαβουλεύσεις µε τους θεσµούς για τον προϋπολογισµό του 2020.

Σάββατο 6 Ιουλίου 2019

Που διέφυγαν και που συγκεντρώνονται οι Τούρκοι πραξικοπηματίες Αξιωματικοί



Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Σοβαρές υπόνοιες διατυπώνονται από τουρκικά ΜΜΕ ότι σε κέντρο διαφυγόντων στρατιωτικών του τουρκικού πραξικοπήματος μετατρέπεται η Αίγυπτος και ότι εκεί δημιουργείται σταδιακά εστία αντίστασης κατά του Ερντογάν.
Σύμφωνα με τον Τούρκο υπουργό Άμυνας επίσημα, (τα ανεπίσημα νούμερα τους ανεβάζουν πολύ περισσότερους), 311 ανώτατοι αξιωματικοί, ανάμεσά τους και εννέα στρατηγοί, διαφεύγουν έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Η τύχη όλων αυτών αγνοείται και εικάζεται ότι με κάθε μέσο έχουν διαφύγει στο εξωτερικό κατά πάσα πιθανότητα στην Αίγυπτο.

Να σημειωθεί ότι η τουρκική εφημερίδα Sabah έγραψε ότι στην Αίγυπτο του στρατηγού Σίσυ συγκεντρώνονται πολλοί φυγάδες καταδιωκόμενοι από το αποτυχών πραξικόπημα της Τουρκίας, καθώς και πολλά στελέχη του Φετουλάχ Γκιουλέν που κατάφεραν να το σκάσουν.
Ήδη όπως αναφέρεται, στην Αίγυπτο από το 1990 το ίδρυμα του Φετουλάχ Γκιουλέν είχε δικτυωθεί με πολλά ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα στο Κάιρο, όπου φιλοξενούνται και πολλοί τουρκόφωνοι σπουδαστές από την Κεντρική Ασία. Διδάσκεται επίσης η αραβική γλώσσα και ισλαμική θεολογία. Τα εκπαιδευτικά αυτά ιδρύματα χρηματοδοτούμαι από τις εταιρείες του Cemaat. Εκτός από το Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ υπάρχει έντονη παρουσία των ιδρυμάτων του Γκιουλέν.
Παράλληλα στο Κάιρο εκδίδεται μια επιθεώρηση με την ονομασία «Hıra Dergısı» που προβάλλει τις απόψεις και την διδασκαλία του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Όλα αυτά όπως είναι επόμενο είναι άλλη μι αίτια για τις πολύ κακές σχέσεις Τουρκίας – Αιγύπτου
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr


Και μετά τα μνημόνια τι; Και μετά τις εκλογές τι;





Του Γιώργου Χριστόπουλου*
Οικονομολόγος - Φοροτεχνικός
g.christopoulos@mental.gr

Στον μακρύ δρόμο της οκταετούς οικονομικής κρίσης της χώρας, πολλοί είναι εκείνοι (μεταξύ των οποίων και η ταπεινότητά μου) που μέσα από τον δημόσιο λόγο, την αρθρογραφία αλλά και τον φιλόξενο κόμβο Taxheaven, υπερτονίσαμε την προσήλωσή μας, στο μέγα ζητούμενο που δυστυχώς αιτίες όπως το πολιτικό έλλειμμα συναίνεσης, στέρησαν τη δυνατότητα στη χάραξη και υλοποίηση μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής.

Καθώς πλησιάζει ένας χρόνος από την ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής τον περασμένο Αύγουστο, εν όψει των εθνικών εκλογών θέτουμε δύο κρίσιμα ερωτήματα:

Και μετά τα μνημόνια τι; Και μετά τις εκλογές τι;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πολιτικά κόμματα, με τα επιτελεία τους έχουν κατά νουν τα παραπάνω ερωτήματα στον σχεδιασμό τους εν όψει των εκλογών, γεγονός που προκύπτει από τα προγράμματα και τις δεσμεύσεις τους. Στους κύκλους όμως των αναλυτών που παρακολουθούν ενδελεχώς τα της οικονομίας, παραμένει το ζήτημα κατά πόσο οι πολιτικές δυνάμεις και ιδίως τα δύο μεγάλα κόμματα είδαν ως ανάγκη να γίνει ένας απολογισμός των Μνημονίων:

Και τούτο μάλιστα, όταν είναι κοινή και κρατούσα η άποψη (έχει ομολογηθεί και από τους δανειστές), ότι μπορεί μεν τα μνημόνια να υιοθέτησαν ξεκάθαρη θέση, αλλά σχεδιάστηκαν σε λανθασμένη κατεύθυνση.

Με το σκεπτικό δηλαδή, ότι ο συνδυασμός της εσωτερικής υποτίμησης και των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» θα επαρκούσε για την αποφυγή του τριπλού αδιεξόδου, στο οποίο βρέθηκε εγκλωβισμένη η χώρα το 2010 (δημοσιονομικό έλλειμμα, αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ιδιωτικά, και κυρίως, τα δημόσια χρέη).

Το λογικά επιβεβλημένο είναι ότι όποια Κυβέρνηση εκλεγεί, με βάση τον σχεδιασμό και τις δεσμεύσεις, έχει προβεί στις αναλύσεις και διαπιστώσεις, προκειμένου να διακριβωθούν οι όποιες αλλαγές έχουν επέλθει στη δομή της οικονομίας και να καταγραφούν οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα στο επόμενο διάστημα, με βάση στο συμπεράσματα που συγκλίνουν όλες οι απόψεις (πολιτικές και οικονομολογικές), ότι η «ελληνική κρίση δεν είναι μόνο κυκλική ή συγκυριακή, αλλά δομική. Είναι κρίση αναπτυξιακού υποδείγματος / ανταγωνιστικότητας».

Ζητήματα που μας κληροδότησαν τα μνημόνια:
Αν θα επιχειρούσα να κατατάξω με σειρά προτεραιότητας τα μεγαλύτερα προβλήματα που μας κληροδότησαν τα Μνημόνια, θα σημείωνα ότι είναι τρία:

- η υπερφορολόγηση της οικονομίας,

- η ακριβή τραπεζική χρηματοδότηση και

- η υψηλή διαρθρωτική ανεργία.

Και για την πληρότητα των διαπιστώσεων θα συμπλήρωνα ότι:

Με πάνω από 25 νέους φόρους στο φορολογικό τοπίο την τελευταία τετραετία, η Ελλάδα αποχαιρέτησε τα μνημόνια αλλά παραμένει πρωταθλήτρια στην υπερφορολόγηση μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

Ή αλλιώς πως, «εγκατέλειψε» την 8ετή μνημονική περίοδο, με ένα τριπλό ιστορικό ρεκόρ στους φόρους:

Πρώτον τα φορολογικά βάρη εκτοξεύθηκαν στο υψηλότερο ποσοστό αναλογικά με το ΑΕΠ που έχει καταγραφεί ποτέ στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Αναλογία φόρων ως προς το ΑΕΠ άνω του 27% είναι πρωτόγνωρη, τουλάχιστον για όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Δεύτερον, η Ελλάδα είναι πλέον η πρώτη χώρα στην Ευρωζώνη σε αναλογία φόρων ως προς το ΑΕΠ. Από τη 13η θέση το 2008 και τη 10η θέση στην αρχή των μνημονίων, κατακτήσαμε την πρωτιά από το 2016 την οποία και διατηρούμε.

Το τρίτο ρεκόρ έχει να κάνει με την ταχύτητα με την οποία επήλθε το «φορολογικό σοκ».

Τέτοια μεταβολή στην αναλογία φόρων ως προς το ΑΕΠ δεν υπήρξε σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης καθώς μέσα σε οκτώ χρόνια, η αναλογία των φόρων ως προς το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 7 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες.

Ενδεικτικά παραδείγματα:
 
Μισθωτός με δύο παιδιάΦορολογική επιβάρυνση
2010
Με αφορολόγητο
12.000+3.000
Φορολογική επιβάρυνση
2018
Με  αφορολόγητο
9.090,91
Εισόδημα23.00023.000
Αντίστοιχος φόρος  1.852  3.300
Μείωση φόρου από τις δαπάνες    -9920
Υπόλοιπο φόρου      860   3.300
Εισφορά αλληλεγγύης     460     326
Συν Φορολογική επιβάρυνση   1.320   3.626
Καθαρό εισόδημα21.680  19.374

Ελεύθερος επαγγελματίας με δύο παιδιάΦορολογική επιβάρυνση
2010
Με αφορολόγητο
12.000+3.000
Φορολογική επιβάρυνση
2018
Με κανένα αφορολόγητο
Εισόδημα23.00023000
Αντίστοιχος  φόρος1.8525.270
Μείωση φόρου από τις δαπάνες-9920
Υπόλοιπο φόρου8605.270
Εισφορά αλληλεγγύης460326
Τέλος επιτηδεύματος400650
Συνολική  Φορολογική επιβάρυνση7606.246
Ασφαλιστικές εισφορές4.0244.664
Καθαρό διαθέσιμο εισόδημα18.21612.090

Οι φόροι στην περιουσία εξαπλασιάστηκαν
Σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει υπερβολική φορολογία στην κατοχή ακίνητης περιουσίας, ο ΟΟΣΑ δείχνει ότι ενώ το 2010 οι φόροι στην ακίνητη περιουσία ανέρχονταν στο 0,2% του ΑΕΠ ή στα περίπου 600 εκατ. ευρώ, πλέον, μιλάμε για ένα «βουνό» που αντιστοιχεί στο 2,1% του ΑΕΠ δηλαδή σε περίπου 3,7 δις ευρώ! Κι επειδή μερικές φορές οι συγκρίσεις είναι λίαν κατατοπιστικές, τέτοιου ύψους επιβαρύνσεις (ως % του ΑΕΠ), έχουν μόνο το Βέλγιο, η Γαλλία και το Λουξεμβούργο.

Tα νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα πλήρωσαν και πληρώνουν πολύ ακριβά την περιβόητη «δημοσιονομική προσαρμογή»:
Παρά τα όσα μέτρα και παροχές για την προστασία των αδύναμων, τα νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα πλήρωσαν και πληρώνουν πολύ ακριβά την περιβόητη «δημοσιονομική προσαρμογή», λόγω των απίστευτων φόρων στην κατανάλωση, που ως γνωστόν δεν κάνει διακρίσεις σε έχοντες και μη έχοντες. Ειδικότερα, τα τελευταία συγκρίσιμα στοιχεία του ΟΟΣΑ, που αφορούν στο 2018, δείχνουν ότι η σχέση άμεσων με έμμεσους φόρους είναι 1:1,7! (οι πάσης φύσης φόροι σε αγαθά κι υπηρεσίες έφτασαν στο 15,4% του ΑΕΠ και στο 39,1% του συνόλου των φόρων, (39,1:22,8= 1.7)

Πρόκειται για επιβαρύνσεις, που ούτε καν οι πλούσιες χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Γερμανία (26,2% εσόδων), η Γαλλία (24,4% εσόδων) ή η Ολλανδία (29,1% εσόδων), μπορούν να προσεγγίσουν.

Ειδικότερα στο διάστημα 2014-2018 η Ελλάδα σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ:
• Καταλαμβάνει σταθερά τις θέσεις 27-32 στον δείκτη φορολογικής ανταγωνιστικότητας

• Έχει υποχωρήσει 10 θέσεις στο πεδίο της εταιρικής φορολόγησης από την 15η θέση το 2014, σήμερα βρίσκεται στην 25η. Σημειώνεται ότι ο συντελεστής της εταιρικής φορολόγησης στην Ελλάδα βρίσκεται στο 29%, (σημ. 28% από 01.01.2019) ή 5,1 μονάδες πάνω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.

• Η Ελλάδα έχει τον 6ο υψηλότερο ΦΠΑ ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, υψηλότερο από τον μέσο όρο του Οργανισμού κατά 4,9%.

• Ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων σε σχέση με τον μέσο όρο των χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης έχει ως εξής: EU-28 22.80%, EA-19 24.60%, Ελλάδα 29.00% (σημ. Από 01.01.2019 28%)

Παρά τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25% στα χρόνια της κρίσης, τη δημιουργία μιας στρατιάς ανέργων και συγκεκριμένα 1 εκατομμυρίου πολιτών, την ολοένα και χειρότερη θέση μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, συνεχίζεται η πολιτική της υπερφορολόγησης των επιχειρήσεων 

Το κόστος των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι πλέον τρομακτικό εάν συνυπολογισθούν φόροι και ασφαλιστικές εισφορές.

Παράλληλα, το μη μισθολογικό κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεων όπως, ασφαλιστικές εισφορές, χρηματοοικονομικό κόστος, κόστος ενέργειας και φορολογικές επιβαρύνσεις, παραμένει υψηλό και αποτρεπτικό για τις επενδύσεις.

Είναι ενδεικτικό ότι το 82,4% των μέτρων του τρίτου μνημονίου αφορούσαν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές και το 17,6% τον περιορισμό των δαπανών. Και αυτό ακριβώς το μείγμα του τρίτου και του συμπληρωματικού μνημονίου οδήγησε στην υπερφορολόγηση.

Διόγκωση των ληξιπρόθεσμων οφειλών:
Είναι επίσης ενδεικτικό ότι η υπερφορολόγηση είχε ως αποτέλεσμα τη διόγκωση των ληξιπρόθεσμων οφειλών τα οποία στα χρόνια των μνημονίων αυξήθηκαν κατά 188%.

Συγκεκριμένα από 1 εκατομμύριο που ήταν οι οφειλέτες πριν από την κρίση, σήμερα ανέρχονται σε 4,2 εκατομμύρια.

Συνολικά τα χρέη των φορολογουμένων και των επιχειρήσεων φθάνουν στα 104,36 δισ. ευρώ, ενώ εάν προστεθούν τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις που αναλογούν, ξεπερνούν τα 185 δισ. ευρώ, δηλαδή υψηλότερα από το ΑΕΠ της χώρας.

Δημόσιο Χρέος:
Πρώτη παρατήρηση και αψευδής παραδοχή είναι η πραγματικότητα ότι η Ελλάδα παραμένει δέσμια της εξυπηρέτησης ενός υψηλού δημοσίου χρέους, που, ακόμη κι αν αναδιαρθρωθεί επί τω ευνοϊκότερο ως προς την εξυπηρέτησή του, επιβάλλει δυστυχώς την απαρέγκλιτη προσήλωση στη δημοσιονομική πειθαρχία, σε μόνιμη βάση. Το βασικό σενάριο της επικαιροποίησης της ανάλυσης βιωσιμότητας του χρέους δείχνει ότι το χρέος παραμένει σε καθοδική πορεία, αν και θα ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ έως το 2048. Οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα κυμαίνονται γύρω στο 10% του ΑΕΠ έως το 2032 και θα παραμείνουν περίπου στο 17% του ΑΕΠ στο τέλος του χρονικού ορίζοντα των προβλέψεων.

Η οικονομία παραμένει σε τροχιά ανάκαμψης αλλά με επιβραδυνόμενο ρυθμό: 
Και επειδή ο γράφων αγαπάει και πιστεύει στην αντικειμενική ανάλυση και στην αλήθεια των αριθμών δεν παραγνωρίζω την όποια πρόοδο σημειώθηκε στους επιμέρους τομείς της πραγματικής οικονομίας.

Η ανάκαμψη της οικονομίας συνεχίστηκε το 1ο τρίμηνο του 2019, με τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ να παρουσιάζει, ωστόσο, αποδυνάμωση σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Ειδικότερα, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, κατά το 1ο τρίμηνο του 2019 ο ρυθμός ανάπτυξης διαμορφώθηκε σε +1,3%, έναντι +2,6% το 1ο τρίμηνο του 2018 και +1,9% συνολικά το 2018

Οι επενδύσεις, περιλαμβανομένης της μεταβολής αποθεμάτων, εμφανίζουν άνοδο +21,2%, έναντι υποχώρησης -23,2% το 1ο τρίμηνο του 2018 και αύξησης +1,8% συνολικά το 2018, συμβάλλοντας θετικά κατά +3,4 π.μ. στην αύξηση του ΑΕΠ.

Η ιδιωτική κατανάλωση συνεχίζει να ανακάμπτει με σχετικά αργούς ρυθμούς (+0,8%, έναντι +0,5% το 1ο τρίμηνο του 2018 και +1,1% συνολικά το 2018), καθώς το εισόδημα των νοικοκυριών δέχεται πιέσεις από την υπερφορολόγηση. Αντίθετα, η υποχώρηση της δημόσιας κατανάλωσης συνεχίστηκε με εντονότερο ρυθμό (-4,1%, έναντι -0,3% το 1ο τρίμηνο του 2018 και -2,5% συνολικά το 2018), αντανακλώντας την περικοπή δαπανών της Γενικής Κυβέρνησης προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα.

Οι τουριστικές εισπράξεις και οι αφίξεις αυξήθηκαν κατά +37,2% και +7,8% αντίστοιχα κατά το 1ο τρίμηνο του 2019. Αν και τα στοιχεία αυτά αφορούν σε περίοδο χαμηλής τουριστικής κίνησης σε απόλυτους αριθμούς, δημιουργούν ιδιαίτερα θετικές προσδοκίες για την πορεία του τουρισμού το 2019.

Η παραγωγικότητα της εργασίας σημείωσε αρνητική μεταβολή (-1,8%, έναντι αύξησης +0,6% το 1ο τρίμηνο του 2018 και +0,1% συνολικά το 2018), με τις ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς ανά μισθωτό να διαμορφώνονται σε +0,4% (έναντι +1,3% το 1ο τρίμηνο του 2018 και +1,3% συνολικά το 2018).

Η απασχόληση, επίσης, των μισθωτών και του συνόλου των εργαζομένων, συνεχίζει να αυξάνεται το 1ο τρίμηνο του 2019 με ρυθμούς +3,9% και +2,1% αντίστοιχα.

Η εικόνα που συνθέτουν τα παραπάνω στοιχεία επιβεβαιώνει τη θέση πολλών έγκριτων αναλυτών αλλά και θεσμικών οργάνων της επιχειρηματικής κοινότητας «ότι η μέχρι τώρα ανάκαμψη της οικονομίας δεν έχει βασιστεί στην αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. 

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη αβεβαιότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, κυρίως λόγω των περιορισμών στο διεθνές εμπόριο που προκαλούν οι πολιτικές των ΗΠΑ και της Κίνας, θέτει σε κίνδυνο την επίτευξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Τα ελληνικά ομόλογα καλπάζουν. Ωστόσο τα καμπανάκια από τους Ευρωπαίους εταίρους πληθαίνουν:
Η απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου διαμορφώνεται αυτή την ώρα σε 2,054%, περίπου 15 μονάδες βάσης χαμηλότερα από το χθεσινό κλείσιμο, σημειώνοντας νέο ιστορικό χαμηλό. Επισημαίνεται ότι όταν εκδόθηκε τον περασμένο Μάρτιο, είχε διατεθεί με 3,900%. Αυτή η προσαρμογή απόδοσης αντιστοιχεί σε μεγάλη διαφορά τιμής, η οποία αποφέρει στους επενδυτές εντυπωσιακά κέρδη, ασυνήθιστα για τοποθετήσεις σε ομόλογα.

Το κόστος δανεισμού της χώρας (με βάση το ομόλογο αναφοράς) έχει μειωθεί κατά 72 μονάδες βάσης μόνο τον τελευταίο μήνα, ενώ είναι 175 μονάδες βάσης χαμηλότερο σε σχέση με τον Ιούνιο του 2018.

Επίσης χωρίς πολλά εμπόδια, και με οδηγό τις τράπεζες, συνεχίζεται και το ράλι των ελληνικών μετοχών, που μέχρι στιγμής φέτος παρουσιάζουν την καλύτερη επίδοση παγκοσμίως.

Και ενώ τα ελληνικά ομόλογα καλπάζουν από ρεκόρ σε ρεκόρ και το Χρηματιστήριο Αθηνών επιδίδεται σε μία εντυπωσιακή κούρσα, που κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί να το οδηγήσει έως και τις 1.000 μονάδες, τα καμπανάκια από τους Ευρωπαίους εταίρους πληθαίνουν.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην 3η Έκθεση Ενισχυμένης Εποπτείας κάνει λόγο για ικανοποιητική πορεία της Ελλάδας κατά τη μεταμνημονιακή περίοδο, διαπιστώνοντας ωστόσο σημαντικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων.

Συγκεκριμένα τόσο η Κομισιόν όσο και ο ESM στις τελευταίες εκθέσεις και δηλώσεις των αξιωματούχων τους, είδαμε ότι δεν κρύβουν την δυσφορία τους για το πακέτο παροχών που προωθήθηκε τον περασμένο μήνα από την Κυβέρνηση, εκτιμώντας ότι αυτά θα προκαλέσουν δημοσιονομική επιβάρυνση ίση με 1% του ΑΕΠ από το 2019 και μετά, θέτοντας σε κίνδυνο τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα.

Τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου (βλ. πιο πάνω) για το ΑΕΠ άλλωστε έδειξαν αισθητή επιβράδυνση και απομάκρυνση από τον επίσημο στόχο της ανάπτυξης.

Πρωτογενή πλεονάσματα:
Από την άλλη πλευρά, η επίτευξη των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την εφαρμογή πολιτικών τόνωσης της ιδιωτικής κατανάλωσης.

Οι Ευρωπαίοι όμως με τα τελευταία καμπανάκια δεν απευθύνονται μόνο ή τόσο στην σημερινή κυβέρνηση, αλλά και στην επόμενη που θα προκύψει από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Εικάζουμε ότι προς αυτήν δύο μηνύματα είναι ξεκάθαρα: διαφωνία ως προς την αλλαγή του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022, και εμμονή για μείωση του αφορολόγητου ορίου, προκειμένου να διευρυνθεί η φορολογική βάση.

Aρκετά μέτωπα που παραμένουν ανοικτά για την επόμενη κυβέρνηση:
Παρά γενναίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και προσαρμογής με τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού, παραμένουν ανοιχτά τα ζητήματα που έχουν ανακύψει από το υφεσιακό μίγμα πολιτικής που μας κληροδότησε η αναποτελεσματική εφαρμογή των προγραμμάτων ιδιαίτερα στο διαρθρωτικό τους σκέλος σε συνδυασμό με ορισμένες προβλέψεις που ήταν προς λάθος κατεύθυνση και η απόσταση που χωρίζει ακόμη την Ελλάδα από την Ε.Ε. των 28 σε πολλούς τομείς παραμένει μεγάλη.

Ενδεικτικά μέτωπα που παραμένουν ανοικτά είναι:

- το υψηλό επίπεδο του δημόσιου χρέους,

- τα «κόκκινα» δάνεια,

- η υψηλή ανεργία,

- το brain drain,

- το επενδυτικό κενό και

- τα σχετικά υψηλά ποσοστά φτώχειας στους πολίτες.

Πορεία προς το αύριο:
Δεν πρέπει να χαθεί για άλλη μια φορά μια μεγάλη ευκαιρία παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας:

Δεν θα εμείνω άλλο στις διαπιστώσεις και θα επιστέψω στο κεντρικό «μήνυμα» του παρόντος άρθρου μου, που είναι το μεγάλο ζητούμενο και αφορά στην απουσία χάραξης και υλοποίησης μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής.

Αφήνοντας πίσω όλα όσα υπονόμευσαν σοβαρά την αξιοπιστία των προγραμμάτων προσαρμογής, θα υπενθυμίσω τα ακόλουθα δέκα μεταρρυθμιστικά σημεία – άξονες, στα οποία συμφωνούν έγκυροι αναλυτές και θεσμικοί φορείς της επιχειρηματικής κοινότητας, που και αυτονόητα είναι και ασφαλώς έχει, η πρέπει να έχει στο πρόγραμμά της, η όποια κυβέρνηση, θα επιλέξει το εκλογικό σώμα με την ψήφο του στις 7 Ιουλίου 2019:

1ον Να κινηθεί ο κορμός της οικονομίας, που είναι κάθε μικρή και μεσαία επιχείρηση: 
Η συνέχιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης μπορεί να είναι προϋπόθεση για να παραμένει η οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης, αλλά δεν είναι αυτή καθαυτή η επιτυχία. Στο αντίποδα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, χρειαζόμαστε στήριξη της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή της μικρής και μεσαίας επιχείρησης.

Γιατί αναγκαίες και καλές είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, αναγκαίες και καλές είναι οι μεγάλες ξένες επενδύσεις. Αλλά πρέπει να κινήσουμε τον κορμό της οικονομίας, ώστε κάθε μικρή και μεσαία επιχείρηση που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, να κάνει απλά πράγματα για τον εκσυγχρονισμό της, για την ανανέωσή της, για την επέκταση των δραστηριοτήτων της, για την δημιουργία λίγων θέσεων εργασίας και να ξεπεράσει τα προβλήματα σε σχέση με την υπερφορολόγηση και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές που επιβάλλουν δυσβάσταχτο μη μισθολογικό κόστος και σε σχέση με τις Τράπεζες.

2ον Η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης:
Στον κατάλογο των προτεραιοτήτων της κυβερνητικής πολιτικής πρέπει να είναι η συνέχιση και ενδυνάμωση των πολιτικών κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, ως απάντηση στις αγωνίες της κοινωνίας και των οικονομικά ευάλωτων ομάδων των πολιτών και οικογενειών.

3ον Η βελτίωση της αξιοπιστίας της οικονομικής πολιτικής και της εμπιστοσύνης των αγορών, αποτελεί σημαντικό προαπαιτούμενο για την ταχεία επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα και την ανάπτυξη. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι ενδεικτικό για τις δυνατότητες που έχουμε.

4ον Η ισχυρή ανάπτυξη είναι μονόδρομος: 
Η προσέλκυση επενδύσεων με κινητοποίηση σημαντικών εγχώριων και ξένων χρηματοοικονομικών και παραγωγικών πόρων για επενδύσεις στην εγχώρια οικονομία αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επίτευξη βιώσιμης και ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης. Και επειδή δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, η οικονομία μας πρέπει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της κρατικοδίαιτης οικονομικής δραστηριότητας και απασχόλησης, και να αφεθούν επιτέλους οι Έλληνες να ξεδιπλώσουν τις παραγωγικές αρετές που τους χαρακτηρίζουν όταν εργάζονται και διαπρέπουν σε φιλικές προς την επιχειρηματικότητα συνθήκες.

«Οικονομία της γνώσης»:
Γίνεται λόγος για την υιοθέτηση ενός βιώσιμου, διεθνώς ανταγωνιστικού και κοινωνικά δίκαιου προτύπου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και μάλιστα ότι το νέο υπόδειγμα πρέπει να στηριχθεί στην «οικονομία της γνώσης» με παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας, ώστε να κατακτηθεί μια καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με παράλληλη μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων.

Προς την κατεύθυνση αυτή ασφαλώς χρειάζεται η συστράτευση όλων των εμπλεκομένων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών φορέων της χώρας.

5ον Υπερφορολόγηση ασταθές φορολογικό πλαίσιο και φοροδιαφυγή: 

Όλες οι μελέτες των μεγάλων ελεγκτικών οίκων και των οργανισμών καταλήγουν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, «εάν δεν μειωθούν οι συντελεστές δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία και να εκλείψει ή να μειωθεί αποτελεσματικά η φοροδιαφυγή»

Και τούτο γιατί οι φορολογικοί συντελεστές, παραμένουν υψηλοί σε όλες τις κατηγορίες φορολογητέας ύλης, με συνέπεια τη σημαντική έκταση φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Συνεπώς χρειαζόμαστε ένα σταθερό και φιλικό φορολογικό περιβάλλον για τις παραγωγικές επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα.

Χωρίς μια γενναία φορολογική μεταρρύθμιση, με χαμηλότερους συντελεστές, απλοποίηση του πλαισίου και περιορισμό της φοροδιαφυγής, η ισχυρή αναπτυξιακή τροχιά θα υπονομευθεί.

6ον Άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls) και επιστροφή στη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και την κανονικότητα, στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και των κεφαλαιαγορών:

Θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη των αγορών, των επιχειρήσεων και των πολιτών και θα επιταχύνει την επιστροφή καταθέσεων και την αποκατάσταση ομαλότερων συνθηκών ρευστότητας στην οικονομία. Η ταχεία επιστροφή του εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος σε συνθήκες λειτουργικής κανονικότητας, αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την ενίσχυση του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας (βελτίωση των συνθηκών ρευστότητας, μείωση των επιτοκίων και του κόστους δανεισμού επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, περιορισμός των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ώστε ο τραπεζικός τομέας να γίνει πόλος εμπιστοσύνης με δυνατότητα απρόσκοπτης χρηματοδότησης της οικονομίας και των επενδύσεων).

7ον Φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον:

Εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, πάταξη της γραφειοκρατίας και ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης.


Είναι κοινή διαπίστωση για την γραφειοκρατική και όχι όσο χρειάζεται αποτελεσματική δημόσια διοίκηση (παρωχημένες δομές, ξεπερασμένα οργανωτικά σχήματα, χαμηλός βαθμός ψηφιοποίησης και τεχνολογικού εκσυγχρονισμού, διατήρηση κοινωνικά και οικονομικά αναποτελεσματικών δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών κ.α. αποτελούν ανασχετικούς παράγοντες για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Ενδεικτικά: Το κόστος εγκατάστασης/σύστασης και λειτουργίας εταιρειών παραμένει ακόμα υψηλό. Μία τυπική επιχείρηση εργάζεται 193 μέρες ετησίως μόνο για να πληρώσει φόρους και εισφορές, η σύσταση νέας εταιρίας χρειάζεται διαδικασίες διάρκειας 13 εργάσιμων ημερών, μία τυπική υπόθεση χρειάζεται 1.580 μέρες για να τελεσιδικήσει στα δικαστήρια!

Συνεπώς χρειάζεται μια γενναία μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, με φιλικότητα προς το επιχειρείν και την εξυπηρέτηση του πολίτη. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόσφατη μελέτη της παγκόσμιας τράπεζας για την ανταγωνιστικότητα για το 2016 και του ΟΟΣΑ για το 2018, κατατάσσει την Ελλάδα σε πολύ χαμηλό επίπεδο σε θέματα διοικητικής αποτελεσματικότητας και ποιότητας των θεσμών και κανονισμών.

8ον Μείωση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα: 
Η επίτευξη των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την εφαρμογή πολιτικών τόνωσης της ιδιωτικής κατανάλωσης.

Συνεπώς η βιώσιμη ρύθμιση του δημόσιου χρέους και η μείωση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα σε ρεαλιστικά για την οικονομία επίπεδα, κρίνονται απολύτως απαραίτητες για τη διαμόρφωση ευνοϊκότερου επενδυτικού κλίματος και την επιτάχυνση της αναπτυξιακής διαδικασίας.

9ον Αναστροφή της πληθυσμιακής γήρανσης και της μείωσης του πληθυσμού:
Οι εκτιμήσεις είναι πως μέχρι το 2060 θα υπάρξει μείωση του πληθυσμού κατά 1,2 εκ. και μάλιστα του ενεργού πληθυσμού (15-64) κατά 2,4 εκ. Επι πλέον η διαρροή καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού στο εξωτερικό (brain drain) περιορίζουν τη δυνητική αναπτυξιακή προοπτική της οικονομίας (supply side effect).

Η μείωση του πληθυσμού επιβαρύνει την παρεπόμενη αδυναμία εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, καθώς ένα πολύ μεγαλύτερο κατά κεφαλή βάρος θα πρέπει να κατανέμεται σε μια ολοένα μικρότερη φορολογική βάση.

Για την αποτροπή μιας τέτοιας προοπτικής, επείγει η ενίσχυση ειδικών μέτρων (ενίσχυση της μητρότητας, επιδόματα πολυτέκνων, επιλεκτική προτεραιότητα σε προσλήψεις κ.λπ.) και η βελτίωση συναφών υποδομών (παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία κ.λπ.), ώστε να αποτραπεί άμεσα η πληθυσμιακή συρρίκνωση.

Η μελέτη του Κοινού Κέντρου Ερευνών (Joint Research Centre-JRC) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανάλυσης Εφαρμοσμένων Συστημάτων, αναφέρει ότι η Ελλάδα παρουσιάζει χαμηλά επίπεδα γονιμότητας, αύξηση του προσδόκιμου ζωής και χαμηλή συμμετοχή στην αγορά εργασίας με αποτέλεσμα να εκτιμάται ότι το 2060 169 μη απασχολούμενοι θα αναλογούν σε 100 εργαζόμενους.

10ον Εμπόδια στις ξένες επενδύσεις
Άρση των ρυθμιστικών, φορολογικών, χωροταξικών και άλλων γραφειοκρατικών εμποδίων για την προσέλκυση επενδύσεων και ιδιαίτερα άμεσων ξένων επενδύσεων, ώστε να αυξηθούν, από το 1% του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια, στο 8% του ΑΕΠ που είναι ο μέσος όρος στην Ευρώπη των 28.

Στο περιβάλλον αυτό, απαιτείται η άμεση επανακατάρτιση ολοκληρωμένου ελκυστικού πλαισίου, προσέλκυσης ξένων επενδύσεων με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.

Στόχος όλων μας είναι να αρθούν οι στρεβλώσεις για να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις, να αυξηθεί η παραγωγικότητα, και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα εισοδήματα.

[1] Τα μνημόνια υιοθέτησαν ξεκάθαρη θέση, αλλά σε λανθασμένη κατεύθυνση – ότι δηλαδή ο συνδυασμός της εσωτερικής υποτίμησης και των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» θα επαρκούσε για την αποφυγή του τριπλού αδιεξόδου, στο οποίο βρέθηκε εγκλωβισμένη η χώρα το 2010: το δημοσιονομικό έλλειμμα, το αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τα ιδιωτικά και, κυρίως, τα δημόσια χρέη.


Πηγή
: ΑΑΔΕ, ΟΟΣΑ, Eurostat, ΕΛΣΤΑΤ, διαΝΕΟσις (Οργανισμός Έρευνας και Ανάλυσης), Καθημερινή, μελέτες και άρθρα έγκριτων στελεχών της Eurobank,
Κόμβοι: Taxheaven και e forologia
g.christopoulos@mental.gr








Πηγή: Taxheaven © Δείτε περισσότερα https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/45163

Κυριακή των εκλογών: Η Νέμεση των «ετερόκλητων, όχλων»






Θα τιμωρήσουν στις κάλπες της 7ης Ιουλίου την αφύσικη και παράδοξη επίθεση μιας κυβέρνησης στον ίδιο τον λαό της χώρας
Από τον
ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ*
Ο ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή θα ηττηθεί κατά κράτος. Ο λόγος δεν είναι ότι ο λαός θαμπώθηκε από το πρόγραμμα της Ν.Δ., το οποίο αμφιβάλλω εάν έχει διαβάσει έστω το 10% του εκλογικού σώματος. Η συντριπτική πλειονότητα διαβάζει μόνο τίτλους και ό,τι πιάσει το αυτί της στην τηλεόραση.

Το ρεύμα είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, να πάει στο ανάθεμα αυτή η μηδενιστική ανορθογραφία στην Ιστορία μας, δεν υπάρχει κανένα παλλαϊκό αίτημα όλο ελπίδα να έρθει ο Μητσοτάκης. Πώς το 2004 ένιωθες την προσδοκία του κόσμου να έρθει ο Καραμανλής να επανιδρύσει το κράτος που έμεινε όπως ήταν και έπιασε αράχνες; Καμία σχέση. Θα είναι τιμωρητική, αρνητική και όχι θετική ψήφος, και ένα μεγάλο κομμάτι θεωρεί καλύτερη τιμωρία την ψήφο στη Ν.Δ. Ο κόσμος πιάνει τον Κυριάκο από τα πόδια για να τον κοπανήσει στο κεφάλι του Τσίπρα και μετά θα περιμένει στη γωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρείται γιατί επιτέθηκε στον ίδιο τον λαό. Οι ανακυκλωμένοι ημικομμουνιστές μας, νυν μνημονιακοί κι αείποτε μηδενιστές, θεώρησαν την εξουσία χρυσή ευκαιρία να πειραματιστούν με όλο το ιδεοληπτικό σκουπιδαριό που είχαν δεκαετίες στο κεφάλι τους. Πράγματα, που πριν τα έλεγαν και γίνονταν κοινωνικά και πολιτικά απόβλητοι, τα ξεστόμιζαν πλέον φάτσα κάρτα, χαιρέκακα, σαδιστικά, με ηδονή και στιλ «τώρα είμαστε εξουσία και θα φάτε στη μάπα όλα όσα μας περιθωριοποιούσαν».
Από τις Πρέσπες, την αμφισβήτηση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, της ίδιας της διαχρονίας και ιστορικής συνέχειας του Εθνους, ως τα παλαβά με την «εβδομάδα έμφυλων ταυτοτήτων» στα σχολεία και τα κατάπτυστα κοινωνικά πειράματα σε 13χρονα παιδιά, οι συριζαίοι μηδενιστές σε κάθε ευκαιρία έφτυναν τους τους Έλληνες στο πρόσωπο.
Τους έβρισαν, τους συκοφάντησαν, άσκησαν ολοκληρωτική βία και πρακτικές σε βάρος τους. Ιδεοληψίες με ποσοστά αποδοχής δέκατα του πυρετού έγιναν επίκεντρο του δημόσιου λόγου, τις επέβαλαν ή προσπάθησαν να τις επιβάλουν με αυταρχισμό και συχνά χυδαίο τσαμπουκά, που τώρα που είναι σε αποδρομή φαντάζει γκροτέσκος.

Το «Κύριε διοικητά, θα κρατηθούν όλοι» του Καραγιαννίδη μπήκε ήδη στο πάνθεον της ελληνικής κωμωδίας. Δεν ξέρω εάν, όταν δεν «συλλαμβάνει», βγάζει δόντια ή ξεβουλώνει νεροχύτες, αλλά αυτήν τη μαχαλομαγκίαση, υπό τους γέλωτες και την ειρωνεία του πλήθους, θα τη θυμάται η υποψία τσίπας που έχει θαφτεί κάτω από τις βαριές στοιβάδες αριστερής παχιάς παχιάς διεθνιστικής πέτσας και θα δαγκώνεται. Σε αυτόν και κάτι άλλους βαστάζους της ντροπής των Πρεσπών βλέπω να πέσει κατράμι την Κυριακή το βράδυ.

Η πέραν φάσης φαντασίας υποχώρηση στις απαιτήσεις του σκοπιανού σοβινισμού, η τεράστια βλάβη των εθνικών συμφερόντων από όσους διαπραγματεύθηκαν, υπέγραψαν, υπερψήφισαν και υπερασπίζονται την επαίσχυντη συμφωνία θα τιμωρηθεί αυστηρά. Θα το ξαναπώ: Ο μέσος Έλληνας νιώθει ότι ο πρωθυπουργός, ο Κοτζιάς και πολλοί άλλοι κυβερνώντες μπήκαν μέσα στο σπίτι του και πρόσβαλαν τη μάνα του. Επιτέθηκαν στην ταυτότητα των πολιτών, επιτέθηκαν στην ίδια την Ιστορία και, όταν ο λαός αντέδρασε μαζικά, οι εξουσιαστές, που αγνοούν τον αρχέγονο φυσικό νόμο, πως ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, θύμωσαν και τον έβρισαν.
Οι «ετερόκλητοι όχλοι» των συλλαλητηρίων, οι «γραφικοί», οι «ακραίοι», οι «θρησκόληπτοι», οι «φασίστες», συμπεριλαμβανομένου τουλάχιστον του 40% των ίδιων των πάλαι ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, θα τιμωρήσουν αυτή την αφύσικη και παράδοξη επίθεση μιας κυβέρνησης στον ίδιο τον λαό της χώρας.

Σε αυτά προσθέστε και το βατερλό της σχέσης με τους δανειστές. Πωλείται αριστερό νταούλι αμεταχείριστο και το πρώτο Μνημόνιο λίγο τσαλακωμένο στην άκρη και με έναν λεκέ από το χαβιάρι του Βαρουφάκη, σετ μαζί με τα αριστερά Μνημόνια. Η Μέρκελ έδωσε χαριτωμένα φιλικά μπατσάκια στο μάγουλο του Τσίπρα και των υπουργών του και οι σύντροφοι των Μπολιβαριστών φέρνουν πίσω το γερμανικό μπαλάκι πιο γρήγορα και από Γκόλντεν Ριτρίβερ, ενώ υπάκουοι και μοιραίοι κρατούν ορθάνοιχτοι την πόρτα στους αναφομοίωτους εποικιστές και διευκολύνουν τα δουλεμπορικά δίκτυα των αλληλέγγυων, τα οποία στελεχώνει αθρόα το παρακράτος της Αριστεράς.

Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι ότι ο επερχόμενος συμφωνεί στα βασικά με τον απερχόμενο, η διαφορά είναι στη γραβάτα και ίσως στη δημόσια τάξη: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις, δηλαδή Βόρεια Μακεδονία, η δε Συμφωνία των Πρεσπών στα εικονίσματα, μην τη θίξει κάνας «ακραίος», πολιτική «βελτίωσης των συνθηκών για τους μετανάστες», δηλαδή συνέχιση της πολιτικής του καλωσορίσματος και της συμμόρφωσης στις επιταγές του Σόρος και του διεφθαρμένου διευθυντηρίου των Βρυξελλών, συνέχιση εφαρμογής και επέκταση της σκληρής ατζέντας του δικαιωματισμού, εφαρμογή μέχρι κεραίας της συνταγής της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, των μεγάλων πλεονασμάτων, της εκχώρησης όλου του πλούτου και των πόρων του Εθνους, διά του Υπερταμείου, στους δανειστές ώσπου να σβήσει ο ήλιος και του κοινωνικού δαρβινισμού στα εργασιακά και στο Ασφαλιστικό.
Σε άλλα νέα, η ψαλίδα υπέρ του θανάτου και κατά των γεννήσεων Ελλήνων μεγαλώνει, η Τουρκία αυξάνει ραγδαία την ισχύ της, συνεχίζει τον Αττίλα ΙΙΙ στην Κύπρο, απειλεί στο Αιγαίο, η Θράκη γκριζάρει και ακόμη και η Ν.Δ. ψωνίζει υποψηφίους από το DEB, οι τουρκικές Ε.Δ. πολεμούν στο Κουρδιστάν και στη Λιβύη, και εκπαιδεύονται σε πραγματικές συνθήκες.

Όλα καλά λοιπόν, απλά την Κυριακή μην ξεχάσετε να τακτοποιήσετε τα τέκνα της ελίτ. Αλλιώς θα πρέπει να πάνε να δουλέψουν, και ο βασικός μισθός δεν φτάνει ούτε για ένα Σαββατοκύριακο στη Μύκονο...
*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
www.neadexia.gr
πηγή:https://www.dimokratianews.gr/content/100364/kyriaki-i-nemesi-ton-eterokliton-ohlon