Κολήγος προς Φοροσυλλέκτη:«...δεν πήγε καλά η σοδειά. Δεν έχω να σας δώσω το φόρο...»
Lex malla, lex nulla
Ο κακός νόμος, δεν είναι καθόλου νόμος...
Τις δύσκολες εποχές, όπως πχ σήμερα, σε συνθήκες παρατεταμένης πολυετούς ύφεσης, το ΦΠΑ των «μικρομάγαζων» πρέπει να θεωρείται όντως ΦΠΑ;
Ή μήπως «ξεκάθαρη κι αδίστακτη κλοπή» της μπουκιάς των παιδιών του τσακισμένου μικροέμπορου από μέρους του κράτους;
Υπ’ αυτό το πρίσμα, όταν το Κράτος προτάσσει την ποινική δίωξη (ακόμη και) του μικροοφειλέτη ΦΠΑ ως «καταχραστή δημοσίου χρήματος» μήπως πλανάται (και δη εσκεμμένα) και θα έπρεπε να μιλάμε για υπερβολική/εγκληματική δίωξη ενός κατεστραμμένου κολήγου από πλευράς ενός αδίστακτου θανάσιμου κράτους κατά της φτωχολογιάς;
Πάμε να το δούμε με πιο πολλές λεπτομέρειες. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολη η περιγραφή του προβλήματος. Απλώς κάποιοι εκεί πάνω αρνούνται να δουν το οφθαλμοφανές αδιαφορώντας αν με τις εγκληματικές ενέργειές τους καταστρέφουν φτωχούς μικροεμπόρους - ενίοτε τους σκοτώνουν κιόλας.
Η Λογιστική λοιπόν έχει έναν τομέα που λέγεται Κοστολόγηση.
Σκοπός του είναι να πει το εξής απλό:
Έχεις ένα εμπόρευμα και θες να βρεις σε τι τιμή πρέπει να το πουλήσεις.
Σκοπός βεβαίως είναι το κέρδος.
Σου λέει λοιπόν – χονδρικά – αυτή η ρημάδα η Κοστολόγηση (στον έναν ή στον άλλον βαθμό υφίσταται σε κάθε μέγεθος επιχείρησης).
Το αγόρασες Χ ποσό. Έχεις κι ένα ενοίκιο Ψ1. Έχεις και πάγια έξοδα (πχ ρεύματα, νερά) Ψ2. Έχεις και λογιστή Ψ3. Ασφάλεια χώρου (Security) Ψ4. Ασφαλιστήρια συμβόλαια (πχ πυρκαγιάς, εμπορευμάτων, αστικών κινδύνων, κλπ) Ψ5. Άλλους συμβούλους (πχ διακοσμητή ή σύμβουλο Πωλήσεων και Marketing κλπ) Ψ6. Μισθοδοσία προσωπικού Ψ7.... θα μπορούσε αυτό να συνεχίζεται για πολύ. Με διάφορες δαπάνες. Προαιρετικές ή υποχρεωτικές. Άλλες που προσθέτουν στην ποιότητα κι άλλες όχι. Αλλά δεν έχει νόημα. Μένουμε σ’ αυτά λοιπόν.
Ας πούμε μόνον γενικά ότι τις καλές μέρες, των κερδών, η δημιουργική επιχείρηση και στα πλαίσια του ανταγωνισμού προσθέτει διαρκώς δαπάνες μετατρέποντάς τες ενίοτε σε «προστιθέμενες αξίες».
Το ποσοστό συντελεστής με το οποίο συμμετέχει στην τελική τιμή του εμπορεύματος το κάθε έξοδο είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε.
Ας υποθέσουμε τώρα πως αυτά είναι όλα κι όλα τα έξοδα. Οπότε...
Σε κάποιο σημείο θα προσθέσουμε :
Ασφαλιστικές εισφορές του εμπόρου (ΟΑΕΕ), έστω Ψ8 και βεβαίως πρόβλεψη φόρων, πχ ΦΠΑ, έστω Ψ9.
Και φυσικά κάπου εκεί στο «τελείωμα» του στησίματος της τιμής υπάρχει το επιδιωκόμενο «καθαρό κέρδος»...αυτό απ’ τη μεριά του ακολουθεί άλλους κανόνες. Που ούτε κι αυτό είναι της παρούσης να αναλυθεί.
Αυτά όμως είπαμε ισχύουν στις «καλές ημέρες». Την «επιθετική περίοδο» της επιχείρησης.
Γιατί ποτέ δεν γνωρίζει κανείς εάν η «πρόβλεψη εξόδων και κερδών» θα «βγεί» ή θα γυρίσει ανάποδα σε ζημιά και χασούρα. Να μπει δηλαδή η επιχείρηση σε «αμυντική ζώνη» παλεύοντας πια για την επιβίωσή της.
Πετώντας τα «βαρίδια»
Όταν φτάνει λοιπόν η επιχείρηση στα «δύσκολα» τότε ο έμπορος κάνει αυτό που κάνει και ο καπετάνιος σε μια φουρτούνα. Αρχίζει να αφαιρεί σαβούρα και να την πετάει στη θάλασσα για να ξαλαφρώσει το πλοίο.
Έτσι και ο έμπορος, αρχίζει από τη μια να «κόβει έξοδα» από την επιχείρηση κι από την άλλη να ξεφορτώνει την τιμή πώλησής του από το «αντίστοιχο βάρος με το οποίο αναλογούσε το κομμένο έξοδο/δαπάνη στην τελική τιμή του προϊόντος».
Έτσι η τιμή «ελαφραίνει». Μικραίνει. Σκοπός, να παραμείνει ελκυστική στον καταναλωτή και ανταγωνιστική.
Όσο συνεχίζονται τα δύσκολα, τόσο μειώνει έξοδα και μειώνει αντίστοιχα και την τιμή.
Στην κυριολεξία ακολουθεί κατά πόδας τον καταναλωτή. Αυτός είναι που διαμορφώνει την τιμή πώλησης. Όσο οι δικές του δυνατότητες περιορίζονται, τόσο περιορίζεται και η τιμή. Όποιος έμπορος δεν ακολουθήσει αυτή την «καθοδική πορεία» του καταναλωτή είναι προορισμένος να κλείσει μια ώρα αρχήτερα.
Μαζί με τα έξοδα, από τα πρώτα που κόβει είναι το περιθώριο κέρδους του.
Και ταυτόχρονα μειώνει και την τελική τιμή πώλησης του εμπορεύματος.
Ξανά και ξανά και όσες φορές χρειαστεί.
Ουσιαστικά, τσεκουρώνει διαρκώς τον μέσο συντελεστή κέρδους του μαγαζιού του.
Μέχρι που δεν έχει τι άλλο να «κόψει».
Κι εκεί είναι που αρχίζουν οι επικίνδυνες ισορροπίες με την Πολιτεία.
Η οποία είναι ένα αργοκίνητο βαγόνι. Που αργεί να αντιληφθεί, να πιάσει τις "κρίσιμες αλλαγές" στην αγορά (είτε μικρές είτε κολοσσιαίες) και να προσαρμοστεί ακαριαία και έγκαιρα.
Στην πραγματικότητα, το απάνθρωπο, αδίστακτο γραφειοκρατικό αυτό αιμοβόρο μόρφωμα δεν προσαρμόζεται ποτέ.
Έτσι, ενώ οι απαιτήσεις της σε φόρους ήταν προσαρμοσμένες πχ σε 400 % μεικτό κέρδος του εμπόρου των καλών εποχών, τις δύσκολες εποχές για τον έμπορο (και μάλιστα σε παρατεταμένη ύφεση όπως τώρα), η Πολιτεία εξακολουθεί να διατηρεί τις παράλογες απαιτήσεις της έστω κι αν μ’ αυτές στην κυριολεξία σκοτώνει τον μικροέμπορο.
Όταν λοιπόν ο τσακισμένος μικροεμποράκος δεν έχει πλέον άλλα έξοδα να κόψει δεν του απομένει άλλο από το να κόψει τα δύο τελευταία για να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμη πριν κλείσει οριστικά.
Δηλαδή, τις ασφαλιστικές (ατομικές) του εισφορές και το ΦΠΑ. Καθώς και όποια άλλη φορολογική επιβάρυνση και Τέλη του επιβάλλει η Πολιτεία αυθαίρετα, κατ’ αποκοπήν ή βάση τεκμηρίων.
Ουσιαστικά, πλέον η κάποτε νόμιμη φορολογική του επιβάρυνση έχει μετατραπεί σε «αλόγιστη, αδίστακτη, εγκληματική θανάσιμη κλοπή» του ελάχιστου εναπομείναντος κεφαλαίου του εμπόρου από μέρους της Πολιτείας.
Και ιδού πως αιτιολογείται αυτό εντελώς απλουστευτικά. Μπας και πάρουν μια ιδέα για το πως δουλεύει η αγορά (ιδίως των «μικρών») και οι χρυσοκάνθαροι αδούλευτοι απόφοιτοι του Χάρβαρντ ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι των πολιτικών μας :
Η τσέπη του πελάτη καθορίζει αν θα πάρεις φόρο «Κρατικέ Μπράβε». Δες το πως...και ξεστραβώσου...
Έστω πως για να βγούν τα έξοδα της επιχείρησης και τα τέλη/φόροι/εισφορές της Πολιτείας πρέπει το εμπόρευμα να πωληθεί 25 ευρώ. Αλλά δυστυχώς, ο πελάτης αντέχει και προτίθεται να δώσει μόλις 15 ευρώ.
Κι απ’ αυτά τα 15 μόλις βγαίνει το ενοίκιο, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και μένουν και περίπου 500 ευρώ το μήνα να επιβιώσουν κουτσά στραβά ο μικρομαγαζάτορας και η 4αμελής οικογένειά του.
Από που κι ως που θεωρεί η Πολιτεία ότι σ’ αυτό το ποσό εμπεριέχεται ΦΠΑ, φόροι, τέλη και εισφορές;
Όχι. Εάν το εμπόρευμα πωληθεί στην τιμή των 25 ευρώ (από την οποία και ΠΑΝΩ θα έπρεπε να πωληθεί) ώστε να πληρωθούν όλα αυτά, πολύ απλά δεν υπάρχει πελάτης να το αγοράσει. Και η επιχείρηση εξίσου πολύ απλά «θα κλείσει».
Από αρχαιοτάτων χρόνων επαναλαμβάνεται πάντα το ίδιο ιστορικό μοτίβο:
Κάποιος αδίστακτος ηγεμόνας στέλνει τους φοροεισπράκτορές του να εισπράξουν από τον ρακένδυτο κολήγο κι αυτός τους λέει:
«...δεν πήγε καλά η σοδειά άρχοντές μου. Δεν έχω να σας δώσω το φόρο...»
τι πιο απλό στον κόσμο; «Δεν πήγε καλά η σοδειά....»
τ’ ακούτε εκεί πάνω;
Necessitas non habet legem.
Η ανάγκη δεν ξέρει νόμο...
Στην τελική τιμή που πουλάει ο κατεστραμμένος μικροέμπορος τις δύσκολες εποχές πολύ απλά δεν είναι δυνατόν να γίνει πρόβλεψη φόρων, τελών και εισφορών στην τιμή πώλησης του εμπορεύματος.
Ο έμπορος σ’ αυτήν την έσχατη περίπτωση απλά πουλάει με ελάχιστο υποτυπώδες κέρδος ίσα ίσα για να επιβιώνει το μαγαζί, αυτός και η οικογένειά του. Πρώτον, ελπίζοντας να τελειώσει επιτέλους αυτή η κρίση και να τον βρει όρθιο (έστω και βαριά λαβωμένο) και δεύτερον, γιατί αν το κλείσει, λόγω ηλικίας δεν θα βρει άλλη δουλειά. Τόσο απλά...
Έχει και συνέχεια όμως. Υπάρχουν κάποιες πιο δύσκολες εποχές ακόμη. Τότε που το μαγαζάκι είναι στα τελευταία του.
Τότε που αναγκάζεται να ξεπουλάει όσο όσο. Ακόμη και κάτω του κόστους.
Τότε δεν υπάρχει ούτε γι’ αυτόν και την οικογένειά του, ούτε ένα ευρώ κέρδος.
Κατασπαταλάει το εμπόρευμά του για να πληρώσει κουτσά στραβά έναντι πότε λίγο από το ενοίκιο, πότε λίγο από ρεύμα, νερό και πότε για να βάλουν κάτι στο ψυγείο. Δηλαδή, ρευστοποιεί ότι βρει μπροστά του ίσα ίσα για να ζήσουν λίγο ακόμη.
Επειδή όμως οφείλει να κόβει αποδείξεις, φαίνεται «εικονικά» πως έχει πωλήσεις και κέρδη.
Πως έχει προστιθέμενη αξία.
Λάθος...
«Αφαιρούμενη/απομειούμενη» αξία υπάρχει εκείνη την περίοδο. Και ΟΧΙ προστιθέμενη.
Η Πολιτεία θα έπρεπε να του επιστρέψει κι από πάνω χρήματα.
Αφού το ΦΠΑ το πλήρωσε όταν αγόρασε το εμπόρευμά του. Εφόσον τώρα στην πώλησή του το δίνει κάτω του κόστους, τότε, υπάρχει μια αρνητική διαφορά την οποία το Κράτος θα όφειλε να του την επιστρέψει.
Ποιός όμως θα τα αναγνωρίσει αυτά στον ταλαίπωρο Πολίτη, τον μικροεμποράκο;
Ποιός;
Η Πολιτεία; Οι Πολιτικοί; Η Δικαιοσύνη; Οι «συνδικαλιστές Ηγέτες» των εμπόρων που λόγω πλούτου και διασυνδέσεων με την Πολιτική Ελίτ της Κοινωνίας δεν χαμπαριάζουν από τα προβλήματα των «μικρών» του εμπορίου;
Ποιός;
Όλοι τους ξέρουν να (συν)επιβάλλουν μόνον ποινές (ή να τις «αποδέχονται» σιωπηρά ή/και ηχηρά) στους κολήγους που έχουν την ατυχία να καταστραφούν από την ανελέητη κρίση που ΑΛΛΟΙ προκάλεσαν και όχι τα ταλαίπωρα παιδιά της φτωχολογιάς.
Ντροπή σε όλους σας...μα πιο πολύ σ’ εκείνους...
Αντί να χαρίζουν τα μικροχρέη τέτοιων κατεστραμμένων ανθρώπων επιβάλλουν κι από πάνω εξοντωτικές ποινές...φυλακίσεις...ως τι; Ως καταχραστής δημοσίου χρήματος, έτσι κύριοι; Κατεχράσθη ο τσακισμένος μικροεμποράκος (δήθεν, δηλαδή «νόθο», «εικονικό») ΦΠΑ 5 – 6,000 ευρώ και του επιβάλλετε ποινές σαν εγκληματία...ξεχνώντας βεβαίως τους μεγαλοκαρχαρίες και τους πολιτικούς πάτρωνές τους που οδήγησαν αυτή τη χώρα (με την δική ΣΑΣ ΣΙΩΠΗ τόσα χρόνια) στην κόλαση...
Εν συντομία, θα όφειλαν, ως άμεσα μέτρα να ληφθούν - τουλάχιστον - τα εξής:
1) Να χαριστούν τα χρέη (ΦΠΑ και λοιποί φόροι) προς την Πολιτεία, των μικροεμπόρων που έκλεισαν την επιχείρησή τους τα χρόνια της Κρίσης μέχρι ένα ποσό ύψους περί τις 10,000 ευρώ.
2) Να πάψει να θεωρείται ποινικό αδίκημα η οφειλή του μικροεμπόρου και μέχρι ποσού ύψους περί τις 10,000 ευρώ.
3) Να πάψει η ποινική δίωξη όσων μικροεμπόρων ήδη διώκονται για ανάλογα ποσά
και να διαγραφούν οι σχετικές ποινές από το ποινικό τους μητρώο.
Τι σημασία έχει το ότι διώκονται τώρα καμιά δεκαριά νοματαίοι νεόπλουτοι ή ανόητοι «ερασιτέχνες» που δεν «καλύφτηκαν επαρκώς»;
Αυτό το «στημένο» κυνήγι κάποιων λίγων νεο-κοσκωτάδων (είδατε μήπως κανέναν «παλιό στο κουρμπέτι» να βγαίνει στον «ντάκο»; Ούτε πρόκειται) δεν μπορεί να είναι το άλλοθι για να κυνηγηθεί απηνώς η φτωχολογιά.
Να θυμάστε κύριοι Άρχοντες της Πολιτείας «εκεί πάνω» πως οι χιλιάδες θάνατοι όλων αυτών των «μικρών» που συμβάλλετε ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ καθημερινά με τις ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ τους στο θάνατό τους θα σας στοιχειώνουν ΟΛΟΥΣ ως το δικό σας τέλος....
Να θυμάστε επίσης τα εκατοντάδες δις βοήθεια που δώσατε στους τραπεζίτες οι οποίοι ούτε τώρα, ούτε και πριν την κρίση έδωσαν ποτέ χαμηλότοκη βοήθεια σ’ αυτούς τους «μικρούς»...ούτε και θα δώσουν...παρ’ όλη αυτή την τερατώδη οικονομική κρατική βοήθεια (στην πλάτη της φτωχολογιάς) που πήραν ακριβώς για να καλύψουν την τρύπα των κόκκινων δανείων έχουν το θράσος να λένε πως τα «κόκκινα δάνεια» ευθύνονται για το ότι αδυνατούν να ενισχύσουν με ρευστότητα την αγορά...
Κι όμως...αν και βλέπετε ξεκάθαρα «ποιοί φταίνε» για την Κρίση, πάλι τους Μικρούς σκοτώνετε με τα Μέτρα σας...
Αγιάννη, τράβα ψόφα παραπέρα σε παρακαλώ...χαλάς την αισθητική των Ιαβέρηδων...
Αλλά ξέχασα. Όπως είπε και το λαγωνικό τους ο Ιαβέρης, σόρι λάθος, ο Θεοχάρης ήθελα να πω:
«...όποια (μικρο)επιχείρηση δεν τραβάει και δεν μπορεί να πληρώσει εισφορές και φόρους καλύτερα είναι να κλείσει για να μην σωρρεύει οφειλές...»
Τι υπάρχει για να πεις σ’ έναν τέτοιον «άνθρωπο (;)» που τολμάει να ξεστομίσει τέτοιες βαριές κουβέντες κατά τσακισμένων φτωχών συνανθρώπων μας;...
Έναν άνθρωπο (;) που δεν καταλαβαίνει ότι ο 50άρης με την τσακισμένη υγεία που θα βάλει λουκέτο στο παραπάνω μαγαζάκι δεν έχει καμία μα καμία προοπτική να βρει δουλειά κάπου αλλού. Προορίζεται λοιπόν για την απόλυτη ένδεια και το θάνατο. Έναν οδυνηρό βίαιο θάνατο...
Ένας «τέτοιος άνθρωπος (;)» και όλοι όσοι Πολιτειακοί παράγοντες με τις αποφάσεις και της πράξεις τους ή τις μη – πράξεις τους συνηγορούν και ενισχύουν έναν τέτοιον άνθρωπο (;) τίθενται εξ’ αντικειμένου απέναντι σ’ έναν εξαθλιωμένο, οργισμένο λαό. Ας μην έχουν την ψευδαίσθηση πως ότι κάνουν το κάνουν γι’ αυτόν τον λαό.
Είναι ΑΠΕΝΑΝΤΙ σ’ αυτή την φτωχολογιά...με ότι κι αν σημαίνει αυτό τις δύσκολες μέρες που έρχονται...
Κι ας μην εφησυχάζονται από το ότι ακόμη δεν ένοιωσαν την Οργή αυτής της κακοπαθημένης φτωχολογιάς στο κεφάλι τους...στο πετσί τους...
Κοντά είν’ η ώρα...το μυρίζεις στην μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα...
Για να το διαπιστώσουν, δεν έχουν παρά να «αλλάξουν τη μούρη τους» (τι τους πληρώνουν τους ακριβούς image makers;) και να κάνουν μια βόλτα στην πόλη. Κι ας μετρήσουν πόσους ασπρομάλληδες ταλαίπωρους Έλληνες υπερήλικες θα συναντήσουν στο δρόμο τους να κάνουν ελεημοσύνη για πενταροδεκάρες, απλά για το φαγητό της ημέρας...Αυτή – η απόγνωση - είναι η μία όψη βεβαίως....
Την «άλλη», τη «βίαιη» δεν θα είναι τόσο τυχεροί να προλάβουν να την δούν...
Όταν ξεσπάει η βία με όλη της την μεγαλοπρέπεια ποτέ δεν προλαβαίνει να την «εμπεδώσει ο φταίχτης της»...
Έχετε ακούσει αυτό που λένε στις μάχιμες μονάδες όλου του κόσμου;
«...μην τρομάζεις από τις σφαίρες που σφυρίζουν γυρω σου...όσο τις ακούς σημαίνει πως είσαι ακόμη ζωντανός...να σε νοιάζει αυτή η μία σφαίρα που δεν θα προλάβεις να ακούσεις...»...
πηγη: Γιώργος Ανεστόπουλος
