Χθες, Τρίτη 7 Οκτωβρίου, ο Πάνος Ρούτσι μετά από καιρό χαμογέλασε. Και μαζί του και εμείς. Από την καρδιά μας. Η πείνα του έγινε κραυγή -που η Βουλή επέλεξε να ακούσει 23 μέρες μετά.
Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του Ντένις που σκοτώθηκε στην τραγωδία των Τεμπών, βρισκόταν σε απεργία πείνας επί 23 ημέρες, διεκδικώντας δικαίωση και να ακουστεί η φωνή της οικογένειάς του.Ομολογώ πως το δικό μου χαμόγελο -και, φαντάζομαι, πολλών άλλων- χάθηκε γρήγορα. Γιατί σκέφτηκα: «Χρειάστηκαν 23 μέρες βασανιστηρίου για να γίνει το αυτονόητο;» Ένας πατέρας έμεινε νηστικός, κοιμόταν σε μια πλατεία, κινδύνεψε, για τον γιο του. Αυτό από μόνο του, από την πρώτη μέρα, έπρεπε να είναι αρκετό... Δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με τον Ρούτσι για να νιώσει. Αρκεί να θυμάται πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν έχει κόμμα, χώρα ή ταμπέλα.
Από την πρώτη στιγμή ζητούσε ένα μόνο πράγμα. Κάποιοι έλεγαν «δεν είναι δική μας αρμοδιότητα». Άλλοι ενοχλούνταν από την εικόνα του στην «ιερή» πλατεία Συντάγματος. Κάποιοι τόλμησαν να τη χαρακτηρίσουν και «τσαντίρι». Αυτοί οι κάποιοι νομίζουν πως εκφράζουν την κοινωνία και πως είναι οι ηγέτες της.
Αυτές τις 23 μέρες όμως, έγινε ξεκάθαρο πως δεν είναι. Οι άνθρωποι έχουν φωνή, και πια είναι έτοιμοι να ουρλιάξουν. Και το σπάνιο είναι πως δεν είναι μόνοι. Στο πλευρό τους στάθηκαν δημοσιογράφοι, πολίτες, μέσα ενημέρωσης. Κάτι που, ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι συχνό.
Ο κόσμος ίσως να μην αλλάξει. Η κοινωνία είναι στραβή από την αρχή. Αλλά οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να φωνάζουν. Και -αυτή τη φορά- θα ακουστούν.
Ας μην τον ξεχάσουμε τώρα που έληξε η απεργία. Γιατί πίσω από κάθε τέτοιο αγώνα κρύβεται μια ολόκληρη κοινωνία που μαθαίνε να ακούει και να βλέπει.
πηγή: https://www.ethnos.gr/opinions/article/383724/otanhanthropinhaxioprepeiafonazeikaikapoioiakoyn23meresmeta
