Παρασκευή 4 Ιουλίου 2025

4 Ιουλίου 2004 – 4 Ιουλίου 2025: - Όταν τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει για την Εθνική ΒΙΝΤΕΟ

 







Είκοσι ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο του ελληνικού ποδοσφαίρου και μία από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού, την κατάκτηση του Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.

Δείτε περισσότερα στο ertflix.gr | Ακούστε περισσότερα στο ertecho.gr

Η Ελλάδα, καταγράφεται και χαρακτηρίζεται από την Ιστορία, όπως έχει σημειώσει χαρακτηριστικά η ισπανική εφημερίδα El Pais, σε αναφορά της στις μοναδικές εκείνες στιγμές, ως «η πιο ανυποψίαστη και απροσδόκητη πρωταθλήτρια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος», βιώνοντας 23 ημέρες έκστασης το 2004. Από την πρώτη έως την τελευταία.

Από τον εναρκτήριο αγώνα ενάντια στην οικοδέσποινα Πορτογαλία (2-1), έως στον τελικό στις 4 Ιουλίου ενάντια στην ίδια αντίπαλο (1-0).

Στην πορεία, ισοπαλία εναντίον της Ισπανίας (1-1), ήττα από την Ρωσία (2-1) και δύο νίκες στους προημιτελικούς και ημιτελικούς εναντίον της Γαλλίας, (1-0) και της Τσεχίας (1-0). Πρωταθλήτρια Ευρώπης με επτά γκολ υπέρ και τέσσερα κατά.

Μέχρι τότε, η εθνική μας είχε εμφανιστεί μόλις σε δύο μεγάλες διοργανώσεις: ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (1998) και ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1980), γνωρίζοντας σε αμφότερες, τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο.

Η δυναμική του επιτεύγματος κατέρρευσε στις τελικές φάσεις των επόμενων τεσσάρων μεγάλων τουρνουά: δύο Euro (2008 και 2012) και δύο Παγκόσμια Κύπελλα (2010 και 2014).

«Δύο άνδρες αποτέλεσαν σημείο αναφοράς αυτής της τεράστιας ομάδας: ο προπονητής, Οτο Ρεχάγκελ, και ο επιθετικός, Άγγελος Χαριστέας, ο οποίος σημείωσε τρία γκολ, συμπεριλαμβανομένου αυτού στον τελικό», ανέφερε η ισπανική εφημερίδα.

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί το 2001, όταν ήταν ήδη 63 ετών, ότι ο Γερμανός προπονητής θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στον «Όλυμπο» για να κερδίσει το Euro και στη συνέχεια να προκριθεί σε ένα άλλο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν αδιανόητο, ανεξάρτητα από τις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες του στα σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας του στη Bundesliga (δύο πρωταθλήματα με την Βέρντερ Βρέμης και ένα με τον Καϊζερσλάουερν).

Παρέμεινε στον πάγκο της εθνικής για εννέα χρόνια: 106 παιχνίδια με το 50% των νικών (53) με 23 ισοπαλίες και 30 ήττες. Είναι ακόμα ο μόνος προπονητής που έχει κερδίσει την διοργάνωση χωρίς να γεννηθεί στη συγκεκριμένη χώρα.

Ο Ρεχάγκελ, γνωστός ως… σκληρός προπονητής και αφοσιωμένος σε εμμονές με τακτικές, μετέτρεψε άγνωστους ποδοσφαιριστές σε «στρατό».

4 Ιουλίου 2004 – 4 Ιουλίου 2025: Όταν τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει για την εθνική (video)

Η βάση της ομάδας ήταν 15 παίκτες που έπαιζαν σε ελληνικούς συλλόγους μαζί με τους υπόλοιπους από τους 23 που επιλέχθηκαν από τους «μετανάστες» που έπαιζαν στην Ιταλία (τρεις), την Αγγλία (δύο), την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γερμανία (ένας).

Ένα τέλειο μείγμα. Σκληροί παίκτες, εννέα ήδη στα τριάντα τους, που έπαιξαν κάθε παιχνίδι σαν να ήταν το τελευταίο τους. Ισχυρή άμυνα, ανίκητοι στον αέρα και με πρακτική στις αντεπιθέσεις. «Μπορείς να διαφωνήσεις με το στιβαρό και αμυντικό του στυλ, αλλά όχι με το μεγαλείο του θριάμβου του», παρατήρησε η El Pais.

Ο άνθρωπος-γκολ, βρήκε απάντηση στο όνομα του Άγγελου Χαριστέα. Πήγε στην Πορτογαλία σε ηλικία 24 ετών. Έπαιζε ήδη για την Βέρντερ και χάρη στη φήμη που πέτυχε στο Euro 2004, δημιούργησε μια μακρά επαγγελματική καριέρα που έληξε το 2013 στη Σαουδική Αραβία αφού πέρασε από Αγιαξ, Φέγενορντ, Νυρεμβέργη, Λεβερκούζεν, Αρ Αβινιόν, Σάλκε και Παναιτωλικό. Στην εθνική, έφθασε τα 88 παιχνίδια και τα 25 γκολ.

Για την πιο σημαντική ημέρα της ζωής του, διατηρεί αξέχαστες αναμνήσεις: «Ορισμένα όνειρα τα κρατάς για τον εαυτό σου και δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτά. Το όνειρό μου όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο ήταν να πετύχω γκολ σε έναν τελικό Euro, γιατί το πρώτο παιχνίδι που είδα στην τηλεόραση ήταν ο τελικός του 1988, με το γκολ του Βαν Μπάστεν».

Ήταν οκτώ ετών κι έχει μόνο μία εξήγηση για το μυστικό αυτής της επιλογής. «Ήμασταν μια οικογένεια. Βάζαμε το συλλογικό μπροστά από το άτομο. Ο καθένας έπαιξε για τη χώρα, για την ομάδα, όχι για τον εαυτό του. Όλοι σεβόμαστε και αγαπήσαμε αυτό που κάναμε. Είχαμε έναν προπονητή με πολύ καλή φιλοσοφία και μας οργάνωσε πολύ καλά. Αν βάλεις όλα αυτά τα κομμάτια μαζί, είναι μια συνταγή να είσαι πρωταθλητής».





https://www.ertnews.gr/athlitismos/4-iouliou-2004-4-iouliou-2025-otan-ta-paidia-tou-oto-rexagkel-ekanan-ton-kosmo-na-paramilaei-gia-tin-ethniki-video/?utm_source=onesignal&utm_medium=push&utm_campaign=2025-07-04-4--2004--4--202

Όλα εδώ πληρώνονται - Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.


 


«Ιδιαίτερη σημασία είχε και το γεγονός ότι, κατά την προσφώνηση των πολιτικών αρχηγών από τον προεδρεύσαντα της συνεδρίασης, Νικ. Κακλαμάνη, ακούστηκε ίσως για τελευταία φορά η προσφώνηση του κ. Τσίπρα ως “αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης”», έγραφε χθες στην ιστοσελίδα της «Κ» ο Γιώργος Μπουρδάρας, στο ρεπορτάζ του για την ορκωμοσία της νέας Βουλής (Βουλή: Η νέα χωροταξία και το «παρασκήνιο» της ορκωμοσίας, 3.7.23). 

Από την περασμένη Πέμπτη, οπότε και ανακοινώθηκε η παραίτηση (και οριστική αποχώρηση) του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκαν πολλά. Ηρωικά, μελοδραματικά, συναισθηματικά, υπερβολικά – από αυτά που στην Ελλάδα τα έχουμε εύκολα. Όπως μου έλεγε φίλος επιχειρηματίας, εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, που θύμωσε με πολλά που διάβασε, «γράψτε οι δημοσιογράφοι όσα αγιογραφικά θέλετε· είμαστε πολλοί αυτοί που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα ψέματα που είπε και τις αθλιότητες που διέπραξε. 

Όλα εδώ πληρώνονται και ήρθε η ώρα αυτός ο άνθρωπος να πληρώσει. Δεν λογαριάζω καμία “αξιοπρέπεια” ή “σοβαρότητα” στην ομιλία του στο Ζάππειο. Δεν εννοεί τίποτε απ’ όσα λέει από τότε που τον θυμάμαι. Το αν ήταν αξιοπρεπής στην παραίτησή του για πολλούς από εμάς δεν μας λέει τίποτα. Αυτό είναι μια υποσημείωση μπροστά στο κακό που έκανε στη χώρα».

Η αλήθεια είναι ότι μια παραίτηση είναι ένα μικρό πένθος – ένα από τα πολλά μικρά πένθη που επιφυλάσσει ο ανθρώπινος βίος, και όχι μόνο στην πολιτική. Θέλω να πω, κάτι «πέθανε» την περασμένη Πέμπτη. Ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, από το 2012 τουλάχιστον και μετά, δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος έχει μπει σε μιαν εσωτερική διεργασία να επανα-επινοήσει τον εαυτό του. Διαδικασία όχι μόνο πολιτική, αλλά ακόμα και υπαρξιακή. Κατανοώ, ωστόσο, την αγανάκτηση του φίλου. Δεν θα πας να χτυπήσεις τον πεσμένο επιδεικνύοντας μιαν ανάλογη αθλιότητα, αλλά, από την άλλη, κάθε απόπειρα αγιογραφίας όχι απλώς είναι άστοχη, έτσι κι αλλιώς, μα είναι και κωμική, αν κρίνουμε από ένα – δύο δείγματα που έπεσαν στην αντίληψή μας τις τελευταίες ημέρες. 

Συγκρατώ πάντως το «Όλα εδώ πληρώνονται» που μου είπε ο φίλος και αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να έχει και ισχύ όχι μόνο για τα περασμένα αλλά και για τα μελλούμενα: είναι και ένα μάθημα σε όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή «καβάλα στο άλογο» να μη διαπράξουν τις ύβρεις που διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας – προτού καν γίνει πρωθυπουργός. Η εξουσία, όπως και η λαοφιλία, κάνει κύκλους. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. 

Αν μη τι άλλο, ο Αλέξης Τσίπρας το αντιλήφθηκε αυτό με τον πλέον οδυνηρό τρόπο.





πηγή: https://www.kathimerini.gr/opinion/562503115/ola-edo-plironontai-2/







πηγή: https://www.kathimerini.gr/opinion/562503115/ola-edo-plironontai-2/

Δεν έχουμε όλοι στην ίδια Πατρίδα!! - Γιατί η Ελληνίς κ. Μπακογιάννη, δυσανασχέτησε, όταν άκουσε πως η Ελληνική Γαλανόλευκη Σημαία με τον Σταυρό είναι πιο πάνω από “κάτι άλλες πολύχρωμες σημαίες που είναι στη μόδα" - ΒΙΝΤΕΟ



 



Του Μανώλη Κοττάκη

Κάθε βράδυ στις 7 και στις 10 οι Έλληνες παρακολουθούν μαζί με εκατομμύρια τηλεθεατές της ηπείρου μας την ανάκρουση των εθνικών ύμνων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.

Νέα αμούστακα παιδιά ηλικίας 17 ετών μαζί με τους πρεσβύτερους ηλικίας έως 40 ετών, οι οποίοι συγκροτούν αγγλιστί τα ρόστερ των «επίσημων αγαπημένων» αγκαλιάζονται βάζοντας σφιχτά ο ένας τα χέρια στους ώμους του άλλου και τραγουδούν με όλη τη δύναμη της φωνής τους τα λόγια κάθε εθνικού ύμνου.

Άγγλοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Αυστριακοί, Ισπανοί, όλες οι φυλές της Ευρώπης αισθάνονται υπερηφάνεια στο άκουσμα των λέξεων που ενώνουν τα έθνη τους. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στους πάγκους τους. Προπονητές, φροντιστές, ιατροί, αναπληρωματικοί, παράγοντες επαναλαμβάνουν στεντορεία τη φωνή το δικό τους «σε γνωρίζω από την όψη».

Στις εξέδρες την ίδια ώρα χιλιάδες φίλαθλοι κάθε εθνικότητας ανεμίζουν με υπερηφάνεια επίσης τις σημαίες των χωρών τους. Στα προκριματικά του Euro έκανε, μάλιστα, ισχυρή εντύπωση ο φανατισμός και το πάθος στα πρόσωπα κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων της Αλβανίας, της Κροατίας, της Γεωργίας, της Σλοβακίας, της Σλοβενίας, των νεότερων μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού κρατών.

Οι δε φίλαθλοί τους κυκλοφορούσαν εκτός από τις εξέδρες και στους δρόμους των γερμανικών πόλεων με τις σημαίες τους ανά χείρας. Με τα εθνικά τους σύμβολα. Για να διαδηλώνουν την εθνική τους ταυτότητα. Με πρώτους απ’ όλους τους Τούρκους.

Αυτό λοιπόν που σε όλη την Ευρώπη θεωρείται αυτονόητο, η σκέπη όλου του έθνους κάτω από ένα σύμβολο και η συνάντησή του υπό τους σκοπούς μιας φιλαρμονικής που παιανίζει τον εθνικό ύμνο, στην Ελλάδα των ξιπασμένων ελίτ θεωρείται αναχρονισμός και αφόρητος εθνικισμός. Χουντική πρακτική. Οπισθοδρόμηση.

Και όχι μόνον αυτό. Αντί να προστατεύονται τα σύμβολα και οι μελωδίες που επικύρωσαν την ελευθερία και την παλιγγενεσία μας, γίνεται συστηματική προσπάθεια από τις ίδιες ξιπασμένες ελίτ να υποβαθμιστούν και να αποδομηθούν.

Προσφάτως νεαρός έκαψε επτά φορές την ελληνική σημαία στη Θράκη και αθωώθηκε πανηγυρικά από το Αυτόφωρο στο οποίο προσήχθη. Ο Ποινικός Κώδικας πήγε «περίπατο».

Προσφάτως νεαρά που ανακάλυψε ότι θέλει να κάνει τέχνη με τη σημαία -τίποτε άλλο δεν βρήκε, το εθνικό σύμβολο εργαλειοποίησε-, την έβαψε ροζ στο όνομα των… κακοποιημένων γυναικών. Αγνοώντας η άσχετη ότι η ελληνική σημαία δεν ταυτίζεται με πράξεις βίας αλλά με ένδοξες πράξεις ελευθερίας και εθνικής απελευθέρωσης.

Πρόσφατα Ελληνίς υφυπουργός αρνήθηκε να αποδεχθεί αίτημα κοινοβουλευτικού κόμματος να γίνεται έπαρση της ελληνικής σημαίας τουλάχιστον μία φορά τον μήνα μέσα στα ελληνικά σχολεία.

Για κάποιους σύγχρονους παγκοσμιοποιημένους Έλληνες η σημαία είναι ένα πανί. Για εμάς όμως όχι. Η σημαία είναι η πυξίδα μας. Η σημαία του Αγώνα το 1821, η σημαία με την οποία απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη το 2012 ο βασιλεύς, οι σωζόμενες σημαίες του 1940, η σημαία που τίμησαν με την πράξη τους ο Γλέζος με τον Σάντα στον Ιερό Βράχο, η σημαία του Πολυτεχνείου, η σημαία των Ιμίων (που «την πήρε ο αέρας», την έχει αξιωματικός στην κατοχή του), όλες συμβολίζουν ένα παρελθόν που, όπως έγραφε και ο Ελύτης μας, συγκλονίζει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του.

Τούτων δοθέντων, δεν απορώ που έγινε viral μια αποστροφή της ομιλίας μου στο Πολεμικό Μουσείο κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή», στην οποία έλεγα ότι η γενιά μας αγαπά τη γαλανόλευκη με τον σταυρό και όχι κάποιες πολύχρωμες σημαίες που είναι της μόδας.

Έγινε viral βεβαίως λόγω της γκριμάτσας αποδοκιμασίας που «συνελήφθη» από τον άγρυπνο τηλεοπτικό φακό να κάνει την ώρα που το έλεγα η Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν απορώ που ασχολήθηκαν με το πρόσωπό μου και lifestyle εκπομπές της τηλεόρασής μας. Η εικόνα είναι πανίσχυρη, δεν θα μπορούσαν να την αγνοήσουν.


Προσέξτε το ύφος της Μπακογιάννη όταν ο Κοττάκης λέει ότι η ελληνική γαλανόλευκη σημαία με τον Σταυρό είναι πιο πάνω από "κάτι άλλες πολύχρωμες σημαίες που είναι στη μόδα"


Απορώ όμως για τον τρόπο που προσεγγίζουν τα πράγματα μερικοί σχολιαστές του δημόσιου βίου. Οι οποίοι ενοχλήθηκαν σφόδρα από τη σύγκριση με τις πολύχρωμες σημαίες που συμβολίζουν κατ’ αυτούς τη «σύγχρονη Ελλάδα».

Να τα βάλουμε σε μία τάξη. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των ΛΟΑΤΚΙ που δεν κάνουν σημαία τη σεξουαλική τους ταυτότητα και αυτών που την κάνουν. Αυτοί που δεν την κάνουν δίνουν μάχες για το εθνικό σύμβολο, με πάθος καθένας από το μετερίζι του. Διπλωμάτες είναι, πολιτικοί είναι, καθηγητές είναι, αναλυτές, αθλητές είναι, γνωρίζω πάρα πολλούς πατριώτες ΛΟΑΤΚΙ που χωρίς να προκαλούν κανέναν «τρώνε» σίδερα για την Ελλάδα.

Η οργανωμένη κοινότητα όμως δεν συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν έχει τύχει ποτέ να δω στις περίφημες παρελάσεις υπερηφάνειας ελληνική σημαία. Άλλων συμμάχων χωρών, ναι, ελληνική, όχι. Τον γάμο που ψήφισε όμως το Κοινοβούλιο, ασχέτως αν εμείς διαφωνούμε, τον ψήφισε η Ελληνική Δημοκρατία. Κανείς όμως από την οργανωμένη κοινότητα δεν θέλησε να υπερηφανευτεί ότι είναι μέλος της με μια σημαία στα χέρια του. Γιατί;

Αντ’ αυτού κυκλοφορούν μόνον οι πολύχρωμες σημαίες στις οποίες αναφέρθηκα. Η κοινότητα όμως δεν είναι έθνος για να κάνει έπαρση αυτή τη σημαία. Δεν είναι πολυ-έθνος για την ακρίβεια. Να λοιπόν ποιο ήταν το νόημα της αποστροφής μου στο Πολεμικό Μουσείο.

Όσοι με διαβάζετε διαχρονικά άλλωστε θα θυμάστε τη θέση μου που ήταν και τίτλος άρθρου προ καιρού: Και αν είσαι πατριώτης, μου περισσεύει αν είσαι γκέι. Το εννοώ. Δεν το εννόησε δυστυχώς για την εξυπνάδα της η Ντόρα και μερικοί άλλοι. Σε σημείο που να αισθάνομαι ότι δεν ανήκουμε στον ίδιο κόσμο. Ενώ θα έπρεπε.

ΥΓ.: Θέλω με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη που εκπροσώπησε τον πρωθυπουργό σε δύσκολη πολιτική ατμόσφαιρα, τη διοίκηση του Πολεμικού Μουσείου για την παραχώρηση της αίθουσας «Ιωάννης Καποδίστριας» όπου έγινε η παρουσίαση, και τη διοίκηση της ΕΡΤ. Ιδιαιτέρως τον πρόεδρό της Κωνσταντίνο Ζούλα, τον γενικό διευθυντή Ενημέρωσης Φώτη Καφαράκη και τον υπεύθυνο Συνεργείων του Ραδιομεγάρου Παναγιώτη Καραντία για την κάλυψη και την αναμετάδοση της εικόνας με live streaming στο διαδίκτυο, η οποία έφερε την «υπογραφή» του σκηνοθέτη Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου και του τηλεοπτικού παραγωγού Νίκου Μπελόγιαννη.






πηγή:https://www.antinews.gr/55694/politiki/den-anikoyme-ston-idio-kosmo/













πηγή:https://www.antinews.gr/55694/politiki/den-anikoyme-ston-idio-kosmo/






Συνέβη σαν Σήμερα το 1822 - Η Μάχη στο Πέτα Άρτας - Η οδυνηρή ήττα των Ελλήνων και Φιλελλήνων - Ποιος ήταν ο κύριος υπεύθυνος της ήττας


 

Στις 4 Ιουλίου 1822 το εκστρατευτικό σώμα των Ελλήνων και φιλελλήνων υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο υπέστη δεινή ήττα στο Πέτα της Άρτας από τους Τουρκαλβανούς του Κιουταχή. Ήταν μία από τις καταστροφικότερες ήττες των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, η οποία προέκυψε από το έλλειμμα ηγεσίας, τα λάθη τακτικής, αλλά και από το υπέρτερο και το αξιόμαχο των δυνάμεων του εχθρού.

Η εκστρατεία Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο

Μετά την εξολόθρευση του αποστάτη Αλή Πασά, τον Ιανουάριο του 1822, ο Χουρσίτ Πασάς στράφηκε κατά των Σουλιωτών, που στο μεταξύ είχαν επιστρέψει στις πατρογονικές τους εστίες. Έχοντας στη διάθεσή του 14.000 Τουρκαλβανούς, ο απεσταλμένος του Σουλτάνου άρχισε να τους πολιορκεί στην Κιάφα, όπου οι αμυνόμενοι δεν ξεπερνούσαν τους 1.000 άνδρες.

Συμφέρον για τον Αγώνα ήταν η διατήρηση της επαναστατικής εστίας στην Ήπειρο, καθότι στην ξηρά η κατάσταση δεν ήταν ευχάριστη. Η επανάσταση είχε καταπνιγεί στη Μακεδονία, τον Όλυμπο και την Εύβοια, το δε ενδιαφέρον των Τούρκων στρεφόταν πλέον στη Δυτική Ελλάδα, αλλά και στην Πελοπόννησο με την επικείμενη εκστρατεία του Δράμαλη.



Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τότε την αποστολή βοήθειας, την οποία ανέλαβε να φέρει εις πέρας αυτοπροσώπως ο πρόεδρος του Εκτελεστικού (πρωθυπουργός) Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος καίτοι ήταν άκαπνος και δεν διέθετε την παραμικρή πολεμική πείρα. Κύριος σύμβουλός του ήταν ο γερμανός φιλέλληνας στρατιωτικός Κάρολος Νόρμαν (Καρλ φον Νόρμαν-Έρενφελς).

Το εκστρατευτικό σώμα που συγκροτήθηκε αρχικά στην Κόρινθο αποτελείτο από 1.000 Πελοποννήσιους, 500 Μανιάτες υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, 300 Επτανήσιους υπό τον Σπύρο Πανά, 300 άνδρες του τακτικού στρατού υπό τον συνταγματάρχη Πιέτρο Ταρέλα (Πέτρος Ταρέλας για τους Έλληνες) και μία διλοχία φιλελλήνων υπό τον Ιταλό συνταγματάρχη Αντρέα Ντάνια (Ανδρέας Δάνιας για τους Έλληνες).


Το εκστρατευτικό σώμα διεκπεραιώθηκε από την Πελοπόννησο στο Μεσολόγγι κι εκεί ο Μαυροκορδάτος αποφάσισε λανθασμένα να διασπάσει τις ισχνές δυνάμεις του. Καταρχάς έστειλε τους Μανιάτες υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη στο Φανάρι (στο βόρειο τμήμα του Αμβρακικού) με σκοπό να βοηθήσουν τους πολιορκούμενους Σουλιώτες και για τον ίδιο λόγο τον Μάρκο Μπότσαρη μέσω των Πέντε Πηγαδίων.

Στις 4 Ιουνίου, ο Μαυροκορδάτος με το υπόλοιπο στράτευμα προέλασε βραδέως μέσω της κοιλάδας του Αχελώου για να δώσει καιρό τους στερεοελλαδίτες οπλαρχηγούς (Μπακόλας, Βαρνακιώτης, Ίσκος, Βλαχόπουλος κ.ά.) να οργανωθούν και να τον ακολουθήσουν. Στις 10 Ιουνίου, ο Νόρμαν σημείωσε μία απρόσμενη επιτυχία κατά του τουρκικού ιππικού στο Κομπότι της Άρτας, δημιουργώντας ελπίδες για την αίσια έκβαση της επιχείρησης. Στις 29 Ιουνίου, όμως, οι Τούρκοι νίκησαν τα ελληνικά σώματα στην Πλάκα και ο Μάρκος Μπότσαρης μόλις διασώθηκε.

Η Μάχη του Πέτα

Η κύρια δύναμη του εκστρατευτικού σώματος Μαυροκορδάτου, αποτελούμενη από 2.000 άνδρες και δύο κανόνια, κατευθύνθηκε προς το χωριό Πέτα, βορειοανατολικά της Άρτας. Η τοποθεσία ήταν κατάλληλη για την αντιμετώπιση του εχθρού, καθώς περιβαλλόταν από αλλεπάλληλες σειρές υψωμάτων. Η ελληνική παράταξη είχε την ακόλουθη διάταξη: Στην πρώτη γραμμή άμυνας, τον δεξιό τομέα κατείχαν οι Επτανήσιοι του Πανά, το κέντρο οι άνδρες του τακτικού στρατού υπό τον Ταρέλα και τον αριστερό η διλοχία των φιλελλήνων υπό τον Αντρέα Ντάνια. Στη δεύτερη σειρά άμυνας, τη δεξιά πλευρά κατείχε ο ανδρείος οπλαρχηγός Γώγος Μπακόλας, το κέντρο ο Γεώργιος Βαρνακιώτης και την αριστερά ο Μάρκος Μπότσαρης. Οι οπλαρχηγοί Ανδρέας Ίσκος και Αγγελής Γάτσος ήταν επικεφαλής των εφεδρικών δυνάμεων

Ο Μαυροκορδάτος στρατοπέδευσε στη Λαγκάδα του Μακρυνόρους, έχοντας ως φρουρά τους άνδρες των οπλαρχηγών Θεοδωράκη Γρίβα και Γιαννάκη Ράγκου. Στο μεταξύ το ελληνικό στράτευμα αντί να αυξάνει, μειωνόταν. Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης με τον Παναγιώτη Γιατράκο αποχώρησαν με τους Πελοποννήσιους, διαμαρτυρόμενοι για την απροθυμία των ντόπιων να ενταχθούν στο ελληνικό στρατόπεδο, όπως και αρκετοί από τους Μανιάτες του Μαυρομιχάλη, επειδή δεν τους καταβάλλονταν οι μισθοί.

Ιδιαίτερη αμυντική οργάνωση της τοποθεσίας δεν είχε γίνει. Οι φιλέλληνες στηριγμένοι στη στρατιωτική τους εμπειρία, δεν δέχτηκαν τις υποδείξεις των ελλήνων οπλαρχηγών για την κατασκευή ταμπουριών και γενικά τους αντιμετώπιζαν περιφρονητικά. Σύμφωνα με τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη, ο Ντάνια φέρεται να είπε στον Μπακόλα «Ημείς έχομεν τα στήθη μας για προμαχώνα» και ο Ταρέλα στον Αλεξάκη Βλαχόπουλο «Ηξεύρομεν και ημείς να πολεμώμεν».

Την αυγή της 4ης Ιουλίου 1822, ο Ρεσίτ Πασάς, γνωστότερος ως Κιουταχής, μαζί με τον πασά της Άρτας Ισμαήλ Πλιάσα με 6.000 έως 8.000 άνδρες επιτέθηκε κατά των Ελλήνων στο Πέτα. Οι πρώτες κατά μέτωπο επιθέσεις των Τουρκαλβανών αποκρούστηκαν από τους Έλληνες και τους φιλέλληνες της πρώτης γραμμής άμυνας μολονότι ήσαν λιγότεροι και πολεμούσαν χωρίς να είναι ταμπουρωμένοι. Οι επιτιθέμενοι όμως, καθώς διέθεταν υπέρτερες δυνάμεις, ενήργησαν κυκλωτική κίνηση σε όλες τις πλευρές της ελληνικής παράταξης. Ιδιαίτερα άστοχη θεωρήθηκε η κίνηση του Μπακόλα ν’ αφήσει να διέλθει μέσα από τις ελληνικές γραμμές η τουρκική εμπροσθοφυλακή, προκειμένου να την κυκλώσει και να την αφανίσει. Οι αμυνόμενοι αιφνιδιάστηκαν και προκλήθηκε σύγχυση και ταραχή, όταν κάποιοι άρχισαν να κραυγάζουν «Προδοσία! Προδοσία!». Οι Τούρκοι αναθάρρησαν, επιτέθηκαν με μεγαλύτερη ορμή και με την καθοριστική συμβολή του ιππικού κατόρθωσαν να συντρίψουν τους Έλληνες.

Ιδιαίτερα πρέπει να τονιστεί η γενναιότητα των φιλελλήνων και του τακτικού στρατού. Αυτοί σχημάτισαν το περίφημο «τετράγωνο» της Ναπολεοντείου τακτικής («Bataillon Carré») και έπεσαν μέχρις ενός (Ντάνια, Ταρέλα, Μιρζέφσκι, Μινιάκ κ.ά.). Σοβαρά τραυματίστηκε ο Κάρολος Νόρμαν, ο οποίος ανήγγειλε τη μεγάλη συμφορά στον Μαυροκορδάτο με την περίφημο φράση «Πρίγκιψ!, τα πάντα απωλέσαμεν πλην της τιμής!». Συνολικά στη μάχη του Πέτα σκοτώθηκαν τα ⅔ των φιλελλήνων, οι μισοί Επτανήσιοι με τον αρχηγό τους Σπύρο Πανά ήμισυ και το ⅓ των τακτικών δυνάμεων. Μεγάλος αριθμός αιχμαλώτων υπέστη απάνθρωπα βασανιστήρια στην Άρτα και όσοι επέζησαν εκτελέστηκαν. Οι νεκροί αριθμητικά ξεπέρασαν τους 400 για την ελληνική πλευρά και για τον εχθρό τους 600. Μπορεί να ήταν περισσότεροι οι νεκροί του εχθρού, αλλά ο Κιουταχής είχε πετύχει τον σκοπό του, να εκμηδενίσει τον στρατό του Μαυροκορδάτου.

Την ίδια ημέρα με τη μάχη του Πέτα, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης με τους λιγοστούς άνδρες του δέχθηκε επίθεση από 3.000 Τουρκαλβανούς στη Σπλάντζα Φαναρίου (σημερινή Αμμουδιά Πρεβέζης) κι έπεσε ηρωικά μαχόμενος.

Τα επακόλουθα της ήττας

Μετά την καταστροφή στο Πέτα χάθηκε κάθε ελπίδα για τους Σουλιώτες. Οι υπερασπιστές της Κιάφας αντέστησαν μέχρι τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, οπότε αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Ο Ομέρ Βρυώνης τους επέτρεψε να αναχωρήσουν με τις οικογένειές τους και να εγκατασταθούν στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα.

Μετά την πτώση του Σουλίου, μοναδικός προμαχώνας της Επανάστασης έμεινε το Μεσολόγγι, στο οποίο κατέφυγε ο Μαυροκορδάτος μετά του Μάρκου Μπότσαρη και των άλλων λειψάνων του Πέτα. Ο Κιουταχής και ο Ομέρ Βρυώνης θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και θα πολιορκήσουν το Μεσολόγγι για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου.

Ο Γώγος Μπακόλας κατηγορήθηκε από κάποιους κύκλους ως προδότης για τα τακτικά του λάθη κατά τη διάρκεια της μάχης του Πέτα, επειδή ήταν γνωστές οι σχέσεις του με τους Τούρκους, αλλά τόσο ο Μαυροκορδάτος όσο και ο Μακρυγιάννης αργότερα φρόντισαν να τον απαλλάξουν από κάθε υποψία. Κύριος υπεύθυνος για την ήττα στο Πέτα θεωρείται ο Αλέξανδρος Μευροκοδάτος.








Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1418?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-07-04

© SanSimera.gr