Τι απαιτούν οι ήρωες του ’40-’41!

 Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες - Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος γράφει για τους ήρωες του '40 - '41 και για το σήμερα - «Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο» 

Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.

ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσε τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.

ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες.

Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε.

Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι.

Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά.

Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας...

*Το άρθρο του Σαράντου Καργάκου δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη RealNews

Καταπέλτης κατά του Πρωθυπουργου το 68% των Ελλήνων: - Μας έφερες στην ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΣΗ στην Ευρωπαϊκή Ένωση - Δεν προστατεύεις το κράτος δικαίου και τα δικαιώματά μας

Μελανή σελίδα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη το τελευταίο ευρωβαρόμετρο που "μετράει" ανά χώρα, με βάση τη γνώμη των πολιτών, πόσο προστατεύονται οι βασικές αξίες της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα την τελευταία έρευνα κοινής γνώμης με τη χώρα μας να εμφανίζεται ουραγός στην επαρκή προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.

Ουραγός στην επαρκή προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων η Ελλάδα στην Ευρώπη των «27»

Συγκεκριμένα, μόλις το 32% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα πιστεύει ότι οι βασικές αξίες της ΕΕ προστατεύονται επαρκώς στη χώρα μας. Στην Ευρώπη των «27», κατά μέσο όρο, το 66% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι προστατεύονται επαρκώς ενώ σε 20 χώρες, τουλάχιστον οι μισοί από όλους τους ερωτηθέντες, βάζουν θετικό πρόσημο.

Υποχωρεί στην Ελλάδα το αίσθημα προστασίας

Η αντίληψη ότι οι αξίες της ΕΕ προστατεύονται ποικίλλει ευρέως μεταξύ των κρατών μελών, από 92% στη Φινλανδία (+7) έως 32% (-11) στην Ελλάδα. Διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα στις κοινωνικοοικονομικές ομάδες με τις νεότερες ηλικιακές ομάδες με ανώτατη εκπαίδευση και εκείνες που δεν έχουν πρόβλημα να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους να πιστεύουν πως προστατεύονται επαρκώς.

Πρόκειται για τα αποτελέσματα της δεύτερης έρευνας για τη δικαιοσύνη, τα δικαιώματα και τις αξίες, η οποία παρέχει πληροφορίες σχετικά με την αντίληψη των πολιτών της ΕΕ για τις αξίες και τα δικαιώματα που προωθεί η ΕΕ μέσω της νομοθεσίας, των πολιτικών και των προγραμμάτων χρηματοδότησής της, καθώς και για τα μέσα που είναι διαθέσιμα για την προώθηση και την προστασία τους.Σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο πάνω από τους μισούς Ευρωπαίους (53%) αισθάνονται καλά ενημερωμένοι για το κράτος δικαίου στη χώρα τους, ενώ σχεδόν τρεις στους δέκα αισθάνονται καλά ενημερωμένοι για το κράτος δικαίου σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Όταν ρωτήθηκαν σχετικά με την ενημέρωσή τους για τη νομοθεσία της ΕΕ πάνω από το 60% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι είναι ενημερωμένοι. Για παράδειγμα, σχεδόν οι μισοί Ευρωπαίοι γνωρίζουν το δικαίωμά τους να διαμένουν ελεύθερα οπουδήποτε στην ΕΕ και το δικαίωμά τους για ίση μεταχείριση στην απασχόληση.

 πηγή:https://www.in.gr/2024/10/15/greece/katapeltis-gia-tin-kyvernisi-epta-stous-deka-lene-pos-kratos-dikaiou-kai-dimokratia-den-prostateyontai/

Το ολοκαύτωμα της μεσαίας τάξης

 

Εάν παραμείνει σιωπηλό το στήριγμα της Δημοκρατίας,  φοβούμενο να προστατεύσει τα δικαιώματα του, θα βιώσουμε πολύ επώδυνες καταστάσειςοι οποίες δεν θα έχουν να ζηλέψουν τίποτα, από τα ολοκληρωτικά  καθεστώτα 

.

«Είναι αλήθεια τόσο ανόητοι οι «κυβερνήτες», ώστε να μην γνωρίζουν τον ορισμό της ηλιθιότητας που ανέφερε ο Αϊνστάιν και να εφαρμόζουν το ίδιο πείραμα (μνημόνια), για τρίτη φορά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα; Ασφαλώς όχι. Απλά οι δύο προηγούμενες φορές δεν «ευοδώθηκαν» εξ ολοκλήρου – αφού συνεχίζει να υπάρχει η μεσαία τάξη, η οποία έχει μεν αποδυναμωθεί, αλλά δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Επομένως, ο κίνδυνος να επανακάμψει η Δημοκρατία δεν έχει ακόμη αποφευχθεί – οπότε απαιτείται η επανάληψη της διαδικασίας, με άλλους αποδέκτες».

.

Άποψη

Το 2007 οι Έλληνες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πλουσιότερους λαούς παγκοσμίως, με βάση την αξία των περιουσιακών τους στοιχείων (πηγή: Credit Suisse) – τα οποία, για τη μεσαία τάξη, υπολογίζονταν στο 1,16 τρις $. Έκτοτε, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, κυρίως δε μετά την υποταγή της χώρας στην Τρόικα, η μεσαία τάξη, η οποία παραδοσιακά στηρίζει τη Δημοκρατία και την κοινωνία, έχασε περιουσιακά στοιχεία αξίας 482 δις $ – οπότε της απομένουν ακόμη 678 δις $.

Από την άλλη πλευρά το 2000, όπου η Ελλάδα εισερχόταν στην Ευρωζώνη, η μεσαία τάξη αποτελούταν από 4,7 εκ. ενήλικες – φτάνοντας στα 5,8 εκ. το 2008 και υποχωρώντας σήμερα στα 4,6 εκ. (1,2 εκ. λιγότερα άτομα από το 2008 και 100.000 λιγότερα σε σχέση με το 2000). Ο μέσος πλούτος της μεσαίας τάξης των 5,8 εκ. Ελλήνων ήταν περίπου 200.000 $ ανά άτομο – έχοντας σήμερα διαμορφωθεί στα 147.000 $ για τα 4,6 εκ., όσο ήταν το 2007 ο μέσος πλούτος όλων των Πολιτών (136.800 $ το 2007 και 81.300 το 2014).

Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2007 ήταν στα 239,3 δις € (107,2% του ΑΕΠ), φτάνοντας πλέον στα 320 δις € περίπου (180% του ΑΕΠ) – παρά το ότι μεσολάβησαν δύο ουσιαστικά διαγραφές (PSI, επαναγορά ομολόγων). Υπολογίζεται δε πως θα πλησιάσει τα 350 δις € στα τέλη του έτους, εάν κεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες με 25 δις € – οπότε στο 200% του ΑΕΠ, εάν διαμορφωθεί τελικά στα 175 δις €. Την ίδια στιγμή, το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος έχει εκτιναχθεί στα 200 δις € περίπου (100 δις € απέναντι στις τράπεζες και 100 δις € στο δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία κοκ.), μέσα στα λίγα τελευταία χρόνια.

Συνοψίζοντας, μόνο η μεσαία τάξη έχασε 482 δις $, καθώς επίσης 1.200.000 μέλη της, όταν το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί κατά 111 δις € – με το ΑΕΠ να χάνει περί τα 60 δις € και με την ανεργία να επιστρέφει στο 27%, παρά τη μαζική μετανάστευση των Ελλήνων.

Παράλληλα το ασφαλιστικό καταρρέει, οι συντάξεις θα αποτελούν σύντομα όνειρο θερινής νύχτας, η παιδεία υποφέρει, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε κατά 3,5 χρόνια, το κοινωνικό κράτος γκρεμίζεται μεθοδικά, ενώ οι τράπεζες χρεοκόπησαν για πολλοστή φορά – με την κυβέρνηση να καθησυχάζει τις μάζες, σφίγγοντας ταυτόχρονα τη θηλιά στο λαιμό τους.

Η κατώτερη τάξη βέβαια έχει προ πολλού εξαθλιωθεί, χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης, οπότε το μόνο που μπορεί να την παρηγορήσει, να αμβλύνει τις οδύνες της, είναι δυστυχώς μία αντίστοιχη μοίρα της μεσαίας τάξης – αφού η φτώχεια είναι συγκριτικό μέγεθος, οπότε βιώνεται καλύτερα όσο πιο πολλοί μοιράζονται την ίδια δυστυχία, κάτι που γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση.

Έχοντας εξοικειωθεί λοιπόν η κατώτερη τάξη με το σκοτάδι της σπηλιάς του Πλάτωνα (άρθρο), με τις σκιές και με τα δεσμά της, έχει πάψει πλέον να πιστεύει πως υπάρχει φώς και ελπίδα – οπότε εύλογα δεν διαμαρτύρεται, δεν παραπονιέται, δεν αντιδράει και δεν εξεγείρεται. Αντίθετα, προσπαθεί να φυλακίσει όσο περισσότερους μπορεί στην ίδια μοίρα, έτσι ώστε να είναι καλύτερα σε θέση να ανταπεξέλθει με τα βάσανα της – τα οποία θεωρεί πια αυτονόητα, νομοτελειακά.

.

Ο επόμενος στόχος

Η μεσαία τάξη τώρα, η οποία έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο τόσο από την κατώτερη, όσο και από την εξουσία, εγχώρια και ξένη, αφού διαθέτει ακόμη πλούτο που δεν μπορεί να υπερασπιστεί όπως η ανώτερη, προσπαθεί να αποφύγει το οδυνηρό μέλλον που διαγράφεται μπροστά της.

Την ίδια στιγμή διεξάγεται ένας «συμμοριτοπόλεμος» στα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, με επίκεντρο σήμερα τον έλεγχο της τηλεοπτικής ενημέρωσης – μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η χειραγώγηση της εκλογικής πλειοψηφίας, η διακυβέρνηση και η διασπάθιση του πλούτου της χώρας.

Επειδή όμως η μεσαία τάξη είναι από τη φύση της ατομικιστική, δεν μπορεί εύκολα να οργανωθεί σε ομάδες που θα ήταν σε θέση να αντισταθούν συλλογικά και με επιτυχία – έχοντας την ψευδαίσθηση ότι, η χώρα συνεχίζει να κυβερνάται δημοκρατικά, οπότε δεν κινδυνεύει. Ακόμη χειρότερα, πιστεύει πως λειτουργεί η Δικαιοσύνη – πως μπορεί δηλαδή να προστατευθεί από τους Νόμους, καθώς επίσης από τα Δικαστήρια της πατρίδας της.

Επομένως, δεν κατανοεί πως τα δικαστήρια απλά εφαρμόζουν εκείνους τους χιλιάδες νόμους ή τις οδηγίες που επιβάλλονται δικτατορικά – αφενός μεν από την κυβέρνηση, με γνώμονα την παραμονή της στην εξουσία, καθώς επίσης την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτών που την στηρίζουν, αφετέρου από τους δανειστές της χώρας (ενώ ψηφίζονται ή αποφασίζονται «στα τυφλά», καταναγκαστικά καλύτερα, από το Κοινοβούλιο ή από τους υπόλοιπους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες).

Η Δικαιοσύνη λοιπόν θεωρείται ακόμη από τη μεσαία τάξη ως η «σανίδα σωτηρίας» – αυτή που θα την προστατεύσει, που δεν θα επιτρέψει δηλαδή να χαθούν τα δικαιώματα ή η περιουσία της, όσο και αν απαξιωθεί προσωρινά.

Πιστεύει επίσης πως η διαφθορά θα φυλακιστεί, ότι η διαπλοκή θα καταπολεμηθεί, πως ο στόχος της Τρόικας είναι η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, πως δεν είναι αντιμέτωπη με μία κυβέρνηση του «αποφασίζουμε και διατάζουμε», αλλά με μία ηθική αριστερή, καθώς επίσης πως η ίδια δεν θα είναι το επόμενο θύμα του βιασμού που συντελείται στη χώρα μας. Πως τιμωρείται απλά για τα λάθη της στο παρελθόν, κάτι που χαρακτηρίζει επίσης την κατώτερη – για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους, τους οποίους προανέφερα.

Συμπερασματικά λοιπόν, έχει την ψευδαίσθηση πως η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν αποτελεί ήδη παρελθόν, πως η κατάσταση δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την ίδια, για την πατρίδα της και για τα παιδιά της, καθώς επίσης ότι τα πάντα μπορούν να διορθωθούν, χωρίς να αμυνθεί συλλογικά, χωρίς να πολεμήσει και χωρίς να χρεοκοπήσει η χώρα – γεγονός που μάλλον σημαίνει πως δεν θα αποφύγει τελικά την ολοκληρωτική καταστροφή, οδηγούμενη με τη σειρά της στη σκοτεινή σπηλιά, μαζί με την ήδη αλυσοδεμένη κατώτερη τάξη.

.

Επίλογος

Είναι προφανές ότι, η πολιτική που ασκείται σήμερα είναι εξόχως ταξική, οπότε εξαιρετικά τοξική – όπου όμως η τάξη που θα ωφεληθεί δεν θα είναι η αδύναμη, η εισοδηματικά ασθενέστερη, κάτι που δυστυχώς πιστεύει η πλειοψηφία των Ελλήνων, ούτε φυσικά η μεσαία, η οποία θα είναι το επόμενο μεγάλο θύμα του στυγερού βιασμού – αλλά, αντίθετα, εκείνη που στήριξε οικονομικά και επικοινωνιακά την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται, μεταξύ άλλων, από την έκπληξη του προέδρου της Κομισιόν, όταν διαπίστωσε πως η ελληνική κυβέρνηση εκβίασε, ισχυριζόμενη ότι εκβιάσθηκε, ένα πολύ χειρότερο μνημόνιο, από αυτό που είχε ο ίδιος προτείνει – επικαλούμενη έωλες αιτιολογίες που μόνο ανόητους θα μπορούσαν να πείσουν.

Επίσης, από τη μανία που επιδεικνύει η «αριστερά» για την ψήφιση νομοσχεδίων που καταδικάζουν τη μεσαία τάξη στην ποινή του θανάτου – όπου, με δεδομένο το ότι, η μεσαία τάξη είναι το μοναδικό ουσιαστικά στήριγμα της Δημοκρατίας, κατανοεί κανείς τι ακριβώς επιδιώκεται.

Στα πλαίσια αυτά, εάν συνεχίσουμε να φοβόμαστε τη χρεοκοπία, παραμένοντας σιωπηλοί όπως τα πρόβατα,χωρίς να κατανοούμε πως κινδυνεύουμε από το βοσκό και όχι από το λύκο, θα βιώσουμε εξαιρετικά επώδυνες καταστάσεις – οι οποίες δεν θα έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τη δικτατορία των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Ολοκληρώνοντας, η πρόβλεψη μου αυτή δεν είναι προφανώς καθόλου ευχάριστη – θεωρώ πως είναι όμως ρεαλιστική, ενώ ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας για να αμυνθούμε είναι πλέον ελάχιστος. Ελπίζω βέβαια να κάνω λάθος και να οφείλεται στην έμφυτη απαισιοδοξία μου – η οποία αυξήθηκε, όταν φάνηκε καθαρά πως η σημερινή ηγετική ομάδα της συγκυβέρνησης, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτήν που κέρδισε τις εκλογές του Ιανουαρίου.

πηγή:Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

ΣΥΡΙΖΑ: - "Πόλεμος" ή Ιλαροτραγωδία

 Πρώτα τον πολέμησαν σαν εισβολέα. Eπειτα τον καθαίρεσαν με μία αμφιβόλου καταστατικής ορθότητoς διαδικασία, που άφησε το κόμμα έκθετο και ακέφαλο. Στη συνέχεια, από όλα τα «πόθεν έσχες» που κατατέθηκαν (μία τυπική υποχρέωση που επινοήθηκε με την ελπίδα να τον φέρει σε δύσκολη θέση), παρακολούθησαν με απάθεια να διαρρέει μόνο το δικό του σε φίλα προσκείμενη εφημερίδα. Εσχάτως, προσπαθούν να μεθοδεύσουν τη διαγραφή του από το κόμμα, με αιτιολογία το εξώδικο που τους απέστειλε· το εξώδικο που με στρατηγική επιτηδειότητα προκάλεσαν. 

Οι όψιμοι προστάτες του ΣΥΡΙΖΑ κήρυξαν τον πόλεμό τους εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη με καθυστέρηση ενός χρόνου, αλλά αυτή δεν είναι η πιο φαιδρή πλευρά του θέματος· ακόμη πιο αστείο είναι ότι αυτοί τον έφεραν στο κόμμα. 

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν εισέβαλε στην παράταξη ούτε προσγειώθηκε ως διά μαγείας. Eμπειρα στελέχη πίστεψαν σε αυτόν, του άνοιξαν την πόρτα, τον ενέκριναν, τον προώθησαν και σε μεγάλο βαθμό τον χρησιμοποίησαν για να εξουδετερώσουν εσωκομματικούς αντιπάλους και για να τρομάξουν τον Μητσοτάκη. Το σχέδιο πέτυχε εν μέρει, αλλά μετά άρχισε να ξεχαρβαλώνεται. O,τι δεν γνώριζαν για τον Κασσελάκη όσοι τώρα προσπαθούν να αποκλείσουν την υποψηφιότητά του στις επερχόμενες εκλογές, μπορούσαν να το γνωρίζουν εγκαίρως. Απλώς δεν ήθελαν να το μάθουν.

Νόμιμος ιδιοκτήτης

Αυτό που πρέπει να προβληματίζει τους «87» δεν είναι το αντιαριστερό προφίλ, η συγκεχυμένη ιδεολογία και η αυταρέσκεια του Στέφανου Κασσελάκη. Τα παραπάνω, ούτως ή άλλως, είχαν καταστεί εμφανή από νωρίς και, όπως παραδέχθηκε ο «αριστερός άνθρωπος» Κώστας Ζαχαριάδης εν μέσω αριστερής υστερίας, γίνονταν «γαργάρα» από εκείνους που σήμερα εξανίστανται. 

Πιο σημαντική είναι η υψηλή δημοτικότητα του τέως προέδρου μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία οι «87» γνωρίζουν, αλλά αρνούνται να αναλύσουν με ειλικρίνεια: το γεγονός ότι η βάση στηρίζει τον Κασσελάκη κάτι λέει για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ορθόδοξους υπερασπιστές του. Οι «87» φοβούνται ότι ο πρώην πρόεδρος θα τους κάνει έξωση από το σπίτι τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι το σπίτι αυτό δεν τους ανήκε ποτέ· ανήκε στον λαϊκισμό του.

 Αν ο Κασσελάκης επανεκλεγεί, θα επιβεβαιωθεί αυτό που οι περισσότεροι ξέρουν εδώ και χρόνια: ότι η παράταξη έγινε αυτό που έγινε όχι επί τη βάσει της αριστεροσύνης της, αλλά χάρη στον απολίτικο αντισυστημισμό που πούλησε κάποτε. Οι ψηφοφόροι της, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν είναι αριστεροί· αγανακτισμένοι είναι. Το όνειρο του μεγάλου αριστερού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ένα ψέμα, μία συγκυριακή διόγκωση ενός αμελητέου 3% που κάποιοι πέρασαν για οργανική ανάπτυξη.

Η μάχη του brand

Ακόμα όμως κι αν η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ βάλει τον κασσελακικό τραμπισμό πάνω από την αριστερή νομενκλατούρα (όχι ότι το ένα αποκλείει το άλλο), η εμμονή Κασσελάκη με την άλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιολογείται πολιτικά. Το κόμμα είναι οι ψηφοφόροι του, είναι όμως και τα στελέχη του· είναι οι εκπεφρασμένες αρχές του, όσο ανειλικρινείς κι αν έχουν αποδειχθεί ανά τα χρόνια. Γιατί επιμένει ο έκπτωτος πρόεδρος να επιχειρεί πολιτικά σε μια παράταξη στην οποία είναι ανεπιθύμητος; Το σίριαλ έχει παλιώσει πια. 

Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον θέλει, ας φύγει. Ο ίδιος βέβαια ισχυρίζεται ότι μένει για τον κόσμο που πίστεψε σ’ αυτόν, ότι μόνο στους ψηφοφόρους του δίνει λογαριασμό. Δεκτό. Γιατί δεν κάνει δικό του κόμμα τότε; Ο λαός του θα τον ακολουθήσει αν του είναι τόσο απαραίτητος. Ισχύει για τον Στέφανο Κασσελάκη ό,τι ισχύει και για τους «87»: αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μάχεται απλώς για τις ιδέες του· αντιθέτως, η μάχη αφορά το brand· όχι το προϊόν, που έτσι κι αλλιώς ο καθένας το ερμηνεύει διαφορετικά, αλλά την επωνυμία του, την έτοιμη πελατεία και την κρατική επιχορήγηση. Αυτό που δεν βλέπουν, όμως, οι διεκδικητές μες στην ανταγωνιστική παραφορά τους είναι ότι, αν συνεχίσουν έτσι, σύντομα δεν θα υπάρχει αντικείμενο διεκδίκησης.

ΠΗΓΉ:https://www.kathimerini.gr/opinion/563268760/polemos-komodia/

Κυβέρνηση: - Βρισκόμαστε στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης!! - Δείτε τα 10 επιτεύγματα και τις 10 ΠΡΩΤΙΕΣ της Ελληνικής οικονομίας!!!

Δέκα ευρωπαϊκές πρωτιές της ελληνικής οικονομίας παρουσίασε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης μιλώντας χθες στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής για το προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού 2025:

1.Απασχόληση-ανεργία: Η Ελλάδα πέτυχε τη μεγαλύτερη μείωση του ποσοστού ανεργίας από οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ, κατά περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες δημιουργώντας 500.000 θέσεις εργασίας

2.Ανάπτυξη: Ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας ήταν πολλαπλάσιος του μέσου όρου της ΕΕ

3.Επενδύσεις: Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στη σωρευτική αύξηση των επενδύσεων σε όλη την ΕΕ κατεύθυνση στην οποία συμβάλλουν και οι αποκρατικοποιήσεις.

4.Εξαγωγές: Η χώρα πέτυχε τη μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση μεριδίου αγοράς στο παγκόσμιο εμπόριο, με δεύτερη την Πολωνία.

5.Ανταγωνισμός: Μεταξύ 2018-2023 σύμφωνα με τις μετρήσεις του ΟΟΣΑ επιτεύχθηκε η μεγαλύτερη αύξηση του επιπέδου ανταγωνισμού στην αγορά αγαθών.

6.Βιομηχανική παραγωγή: Παρά τα αντιθέτως εικαζόμενα έχουμε πολύ σημαντική ενίσχυση του δείκτη βιομηχανικής παραγωγής,

7.Χρέος: Η Ελλάδα κατέγραψε τη μεγαλύτερη μείωση του λόγου του χρέους προς το ΑΕΠ. Μόνο την περίοδο 2020-2023 είχαμε αποκλιμάκωση κατά 45 ποσοστιαίες μονάδες

8.Επιτόκια δανεισμού: Η αποκλιμάκωση του χρέους οδήγησε και στη μεγαλύτερη μείωση του spread έναντι του δεκαετούς γερμανικού ομολόγου. «Τις τελευταίες ημέρες μέχρι και για τα 5ετή ομόλογα η Ελλάδα δανείζεται φθηνότερα – πέρα από την Ιταλία και από τη Γαλλία».

9.Τιμές: Από το 2019, πριν την διεθνή έκρηξη του πληθωρισμού, η Ελλάδα είχε τη μικρότερη αύξηση τιμών καταναλωτή στην ΕΕ.

10.Εισοδήματα: Τα τελευταία πέντε χρόνια, αφού αφαιρέσουμε την επίπτωση του πληθωρισμού, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν καθαρή σωρευτική αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 7,7% στην Ελλάδα έναντι 3,2% στην ΕΕ.

 

 

Του χέστη η μάνα χαίρεται τ' αντριωμένου σκούζει

του Γιάννη Λαζάρου 

Σιωπή.......Ούτε γαλανόλευκες στα μπαλκόνια, ούτε ταράμ ταραταντζούμ από τις μπάντες του στρατού, ούτε μεγάλους λόγους περί «Ελλήνων ηρώων», ούτε τίποτε. Μόνο σιωπή. Ας υιοθετήσουμε τη μακροχρόνια σιωπή που μάς διακατέχει εδώ και δεκαετίες μέχρι να λήξει και αυτή η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου. Να το βουλώσουμε όπως το βουλώνουμε χρόνια τώρα. Εκτός κι αν πρέπει να διαδηλώσουμε ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ για ένα καινούργιο επίδομα: Επίδομα Μνήμης. 

Όποιος συγκινείται περισσότερο ή όποιος γράφει καλύτερα θεατρινίστικα υπέρ του Έπους να λαμβάνει και μεγαλύτερο επίδομα. Όποιος έχει και έναν ήρωα πρόγονο στην οικογένεια, που να έδωσε την ζωή του υπέρ της Ελευθέριας, αυτός να έχει προνόμια ευκολίας δανείων από τις σωμένες τράπεζες, διορισμού για 5μηνα απασχόλησης με 280 ευρώ και επίδομα θέρμανσης. Τα παιδιά των ηρώων το αξίζουν. Κουβάλησαν 75 χρόνια σιωπής με χάρη και περηφάνια. 

Βλέπετε, όταν πρέπει να το βουλώσουν οι Έλληνες δεν το κάνουν, αντίθετα όταν πρέπει να ουρλιάξουν κάθονται στην ουρά δίνοντας αγώνα υπέρ των χρηματικών δικαιωμάτων τους. «Ο παππούς μου πολέμησε στο Αργυρόκαστρο και εμένα θα μού κόψουν το επίδομα;» Σωστή η ερώτηση! Με αυτή την λογική οι απόγονοι των ηρώων εξελίχθηκαν από το 1944 μέχρι σήμερα. Ούρλιαξε ο ήρωας για να σωπαίνει ο χέστης. 

Έχουν την εντύπωση τα μορμολύκεια που κατοικοεδρεύουν στην χώρα της Ελευθερίας ότι όλοι εκείνοι που δεν δίστασαν ακόμα και όταν είδαν τρείς μεραρχίες Ιταλών στο ‘Ύψωμα 731 απέναντί τους, πως ό,τι έκαναν το έκαναν για τις επόμενες γενεές. 

Έχουν την εντύπωση όλοι αυτοί που στοιβάζονται σε κομματικά γραφεία, σε ουρές στις τράπεζες και στις εφορίες ότι την στιγμή που το χιόνι έφθανε μέχρι τον λαιμό ο στρατιώτης του ’40 σκεφτόταν ότι οι επόμενοι θα αξίζουν την θυσία. Αυτό μάς βολεύει, αυτό μάς δίδαξαν τα σχολικά βιβλία, αυτό έχουμε ως ασπίδα όταν μάς αποκαλούν «χέστηδες». 

Ας το πάρουν χαμπάρι οι νεοΈλληνες ότι ούτε ένας από εκείνους δεν έδωσε την ζωή του για τους επόμενους. Έδωσε την ζωή του για την δική του ζωή. Για κανέναν χέστη δεν θα έδινε κανείς τους ούτε μια σταγόνα αίμα. Στα πολεμικά χαρακώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν, στα πολιτικά αναχώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να την βγάλουν ζάχαρη. Τι χιόνι τι ζάχαρη, άσπρα είναι και τα δύο! 

Δεν υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα στην υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας. Η κάθε γενιά πολεμάει για την πάρτη της. Εκείνη η γενιά πολέμησε για την ζωή , οι μετέπειτα γενιές πολέμησαν για την εύπεπτη ζωή. Δεν συναντιέται πουθενά η μία με την άλλη έννοια, αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες συγκρούονται. 

Γίναμε οι εχθροί των ηρώων που κουβαλάμε ως τσίγκινα παράσημα όταν έρχονται τα δύσκολα. 

Πηγαίνουμε στα διεθνή παζάρια που κρεμάνε την έννοια της Ανεξαρτησίας και η γραμμή διαπραγμάτευσης που ακολουθούμε είναι: «Δύο φράγκα παραπάνω γιατί εμείς είχαμε ήρωες σε αυτό τον τόπο». Είχαμε όμως και μανάδες που έσκουζαν για εκείνα τα παλληκάρια, ενώ σήμερα οι μανάδες όλων μας χαίρονται. 

Τόσο φθηνά πουλάμε την ζωή για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε έναν μισθό, σε ένα επίδομα, σε ένα φάκελο λογαριασμού της ΔΕΗ και θέλουμε να αυτοθαυμαζόμαστε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους όταν μιλάμε, φωνάζουμε, αντιδρούμε λεκτικά.

Αν είχαν τόσες σφαίρες τα λιανοτούφεκα των ηρώων όσες οι λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά, το Ρούπελ δεν θα έπεφτε ποτέ. Οι ήρωες δεν περπάτησαν μόνο στα σκοτεινά, έζησαν στα σκοτεινά και πέθαναν στα σκοτεινά χωρίς να πάρουν ένα επίδομα μιας αχτίδας ελπίδας. 

Ήταν η γενιά τέτοια, ήταν η εποχή τέτοια, ήταν οι ίδιοι τέτοιοι Έλληνες. Ανάλογοι της στιγμής αλλά ανάλογοι και του τόπου που τους γέννησε και μετέπειτα τους σκέπασε με χώμα, με λάσπη ή με χιόνι. 

Μην βαυκαλιζόμαστε ότι εκείνοι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν για μας. Μην τούς παίρνουμε από το πέτο της ψυχής τους με αναίδεια τον λόγο της αυτοθυσίας τους. 

Εκείνοι πέθαναν για αυτούς, ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για μια ζωή που ορίζεται από την ελευθερία, την δημιουργία, την περηφάνια και τον αξιοπρεπή θάνατο. Ως παράδειγμα έχεις δικαίωμα να τους μιμηθείς. 

Ως τρόπο αντίδρασης έχεις δικαίωμα να τους αντιγράψεις αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να οικειοποιήσε αισχρά το δικό τους θάνατο για ζωή με την δική σου πουλημένη ζωή που μυρίζει θάνατο. 

 

Σιωπή.Η σκόνη της ύπαρξής τους αυτή την ημέρα ας μην ανταριάζεται στους τάφους τους. Ήταν δική τους αυτή η ημέρα. Ήταν μια όμορφη μέρα για να πεθάνουν.-

πηγή:stontoixo.com

 

Το κατάντημα των Ελλήνων

Πώς να μην υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού, όταν έχουν μεταναστεύσει πάνω από 1.200.000 Έλληνες, σε μεγάλο βαθμό άτομα υψηλών δεξιοτήτων, για να επιβιώσουν; Όταν δεν έχει κανένα νόημα να εργάζεται κανείς για 700 €, με το κόστος διαβίωσης του να υπερβαίνει τα 1.000 €; Όταν η υπερφορολόγηση, μεταξύ άλλων με τα ληστρικά τεκμήρια κερδοφορίας, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ; 

Πώς ανέχονται οι εργαζόμενοι τέτοια ληστεία, χωρίς καμία αντίδραση και  με σκυφτό το κεφάλι; Υπό αυτές τις συνθήκες πάντως, η οικονομία μας εγκλωβίζεται μακροπρόθεσμα σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλών αμοιβών, χαμηλών επενδύσεων και χαμηλού επιπέδου διαβίωσης – υποβαθμίζεται δηλαδή σε μία τριτοκοσμική οικονομία εντάσεως φθηνής εργασίας. 

Η λύση πάντως δεν είναι τα μεγάλα λόγια και οι κενές υποσχέσεις επίδοξων σοβιετικών ηγετών, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, περί μέσου μισθού 1.500 € με κυβερνητική απόφαση, αλλά η άμεση αλλαγή του οικονομικού, τουριστικού και φορολογικού μας μοντέλου – όσο έχουμε ακόμη καιρό, πριν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια κρίση και πριν εγκαταλείψουν την Ελλάδα όλοι οι Έλληνες, αφήνοντας μόνο τους συνταξιούχους, τους κρατικοδίαιτους και τους ξένους.Άρθρο

Το ερώτημα που έχουμε θέσει στην κυβέρνηση, χωρίς να απαντηθεί ποτέ, είναι εάν ο μέσος μισθός που υπόσχεται στα 1.500 € το 2027 θα είναι πραγματικός, οπότε σε αγοραστική αξία, ή ονομαστικός – δηλαδή, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού.

Ο μέσος ονομαστικός ετήσιος μικτός μισθός πάντως το 2022 ανήλθε στα 16.000 € στην Ελλάδα, σύμφωνα με μελέτη της Eurobank – χαμηλότερος από το 2009, όπου ήταν 21.000 €. Στην ουσία βέβαια, εάν αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό ύψους 20% σωρευτικά από το 2020, ο πραγματικός μισθός διαμορφώθηκε στα 12.800 € – σχεδόν 40% χαμηλότερος από το 2009.

Πολύ χαμηλότερα, στα περίπου 10.400 €, εάν αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό τροφίμων που επηρεάζει κατά πολύ περισσότερο αυτές τις εισοδηματικές ομάδες – ο οποίος είναι σωρευτικά περί το 35%. Δηλαδή 21.000 € το 2009 και 10.400 € το 2022 – ο ορισμός της κατάρρευσης, της μιζέριας, του εξευτελισμού των εργαζομένων και της ντροπής.

Στον μέσο ονομαστικό ετήσιο μικτό μισθό, η Ελλάδα το 2022 ευρισκόταν στην 24η θέση, μεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ, στην οποία ΕΕ ο μέσος μισθός ανήλθε στα 32.300 € – ενώ στην τελευταία στις 20 χώρες της Ευρωζώνης, με μέσο μισθό στα 35.200 €. Όσον αφορά όμως το μέσο πραγματικό μισθό, σε αγοραστική αξία δηλαδή, η Ελλάδα ήταν τελευταία στην ΕΕ, πίσω ακόμη και από τη Βουλγαρία – προφανώς επίσης στην Ευρωζώνη.

Σε κάθε περίπτωση, η σύγκριση των ονομαστικών μισθών, τόσο διαχρονικά, όσο και μεταξύ διαφορετικών χωρών, είναι παραπλανητική – αφού έχει νόημα μόνο σε σχέση με την αγοραστική τους αξία και με το κόστος διαβίωσης.

Η εξέλιξη δε του πραγματικού μέσου μισθού στην Ελλάδα, σε σύγκριση με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που βίωσαν επίσης κρίση χρέους, είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτική – αφού ευρίσκεται στο 56,9% του μέσου, στην τελευταία ξανά θέση. Που οφείλεται αυτή η διαφορά; Στο ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην παγκόσμια ιστορία που της επιβλήθηκαν τρία διαδοχικά υφεσιακά μνημόνια – επίσης, η μοναδική που δεν ελέγχει το Υπερταμείο (ανάλυση), στο οποίο μεταφέρθηκαν όλα τα περιουσιακά της στοιχεία και τη φορολογική της αρχή (ΑΑΔΕ, ανάλυση), τα οποία λειτουργούν ως εισπρακτικές των δανειστών της.

Ο παράγοντας τώρα που καθορίζει την εξέλιξη των μισθών δεν είναι οι κυβερνητικές εξαγγελίες, αφού δεν έχουμε σοβιετικό καθεστώς,  αλλά η παραγωγικότητα της εργασίας – όπου στην Ελλάδα υποχωρεί συνεχώς, με αποτέλεσμα να ευρισκόμαστε ξανά στην τελευταία θέση.

Ο λόγος δε που υποχωρεί, είναι κυρίως η μη διεξαγωγή παραγωγικών επενδύσεων – εξαιτίας της αναποτελεσματικής λειτουργίας του δημοσίου και της δικαιοσύνης, της αισχροκέρδειας του τραπεζικού μας συστήματος, το οποίο δανείζει βιώσιμα μόνο όσους δεν έχουν ανάγκη δανεισμού, του θηριώδους κόκκινου ιδιωτικού χρέους και του τεράστιου δημοσίου χρέους.

Ποιος επιχειρηματίας άλλωστε θα εμπιστευόταν τα χρήματα του σε ένα κράτος που το δημόσιο είναι υπερβολικά γραφειοκρατικό και πελατειακό, που η δικαιοσύνη καθυστερεί για χρόνια τις αποφάσεις της, που οι τράπεζες αισχροκερδούν, που οι Πολίτες είναι βουτηγμένοι στα χρέη και που το κράτος χρωστάει 407 δις € συν τα 12,5 δις των παγωμένων τόκων που θα προστεθούν, όταν χρεοκόπησε με 299 δις €; Μόνο οι κρατικοδίαιτοι και αυτοί που αισχροκερδούν ασύστολα – μεταφέροντας τα κέρδη τους στο εξωτερικό.

Εάν λοιπόν ο πρωθυπουργός ήταν έστω και κατ’ ελάχιστο σοβαρός, δεν θα έπρεπε να υπόσχεται μέσο μισθό 1.500 €, αλλά (α) να διευκρινίσει εάν εννοεί πραγματικό ή ονομαστικό και (β) πώς θα επιτύχει την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, για να αυξηθούν οι μισθοί.

Από την άλλη πλευρά, οι αναφορές σε ελλείψεις εργαζομένων είναι επίσης παραπλανητικές – αφού έχουν άμεση σχέση με τους πραγματικούς μισθούς. Πώς να μην υπάρχουν ελλείψεις, όταν έχουν μεταναστεύσει πάνω από 1.200.000 Έλληνες, σε μεγάλο βαθμό άτομα υψηλών δεξιοτήτων, για να επιβιώσουν;

Όταν στον τουρισμό απασχολούνται διπλάσιοι από ότι στην Πορτογαλία (πηγή), με αποτέλεσμα να «αφαιρούνται» από άλλους κλάδους; Όταν δεν έχει κανένα νόημα να εργάζεται κανείς για 700 €, με το κόστος διαβίωσης του να υπερβαίνει τα 1.000 €; Όταν η υπερφορολόγηση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ; Πώς ανέχονται οι εργαζόμενοι αυτή τη ληστεία, χωρίς καμία αντίδραση και  με σκυφτό το κεφάλι;

Επίλογο

Ολοκληρώνοντας, υπό αυτές τις συνθήκες η οικονομία μας εγκλωβίζεται μακροπρόθεσμα σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλών αμοιβών, χαμηλών επενδύσεων και χαμηλού επιπέδου διαβίωσης – υποβαθμίζεται σε μία τριτοκοσμική οικονομία εντάσεως φθηνής εργασίας, οπότε γίνεται ευάλωτη στις διακυμάνσεις του οικονομικού κύκλου, όπου την ανάπτυξη ακολουθεί πάντοτε η ύφεση, καθώς επίσης στις εξωτερικές διαταραχές.

Η λύση λοιπόν δεν είναι τα μεγάλα λόγια και οι κενές υποσχέσεις επίδοξων σοβιετικών ηγετών, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, περί μέσου μισθού 1.500 € με κυβερνητική απόφαση, αλλά η άμεση αλλαγή του οικονομικού, τουριστικού και φορολογικού μας μοντέλου (εισήγηση) – όσο έχουμε ακόμη καιρό, πριν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια κρίση και πριν εγκαταλείψουν την Ελλάδα όλοι οι Έλληνες, αφήνοντας μόνο τους συνταξιούχους (ποιος θα πληρώνει τότε τις συντάξεις;), τους κρατικοδίαιτους και τους ξένους.

Υστερόγραφο: Στην ουσία, η κυβέρνηση στηρίζει την αισχροκέρδεια των τραπεζών – αφού, για να μη χάσουν τον αναβαλλόμενο φόρο των 20 δις € που τους έχει δοθεί, είναι στην ουσία υποχρεωμένες επιχειρηματικά να κερδίζουν όσο περισσότερα μπορούν και όσο πιο γρήγορα γίνεται, επειδή έχει ημερομηνία λήξης. Πόσο μάλλον όταν οι τράπεζες βλέπουν καθαρά τις δυσκολίες που θα έχει η οικονομία μας στο μέλλον – τον τεράστιο κίνδυνο χρεοκοπίας, εάν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια κρίση.

Με απλά λόγια, χρειάζονται σωρευτικά κέρδη πάνω από 60 δις €, για να μη χάσουν τη δυνατότητα των αφορολόγητων κερδών – ληστεύοντας όπου και όπως μπορούν τους πελάτες τους. Η κυβέρνηση πάντως τις στηρίζει επί πλέον με την υποχρέωση ηλεκτρονικών πληρωμών – με τη δικαιολογία της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.

πηγή:https://analyst.gr/2024/09/30/to-katantima-ton-ellinon/