Συντάξεις: Προσωπική διαφορά και επίδομα τέκνων

Το παρόν άρθρο αφορά αποκλειστικά παλαιούς συνταξιούχους (πριν την 30-6-2016) που λαμβάνουν οικογενειακό επίδομα τέκνων.

Μέχρι πρόσφατα στο site, για τον υπολογισμό του ανώτατου ποσοστού περικοπής σύνταξης 18% το 2019, γινόταν σύγκριση μόνο των κύριων συντάξεων (παλιά και νέα), χωρίς το επίδομα τέκνων σε καμία από τις δύο, επειδή στο άρθρο 1 παρ. 2.β του Ν.4472/17 προβλέπεται ότι:
“Το ποσό που περικόπτεται κατά τα ανωτέρω δεν μπορεί να υπερβαίνει το δεκαοκτώ τοις εκατό (18%) της καταβαλλόμενης κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος κύριας σύνταξης του δικαιούχου.”

Όμως πρόσφατα εκδόθηκε αυτή η ανακοίνωση από το Υπουργείο Εργασίας: https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/36448
η οποία αναφέρει τα κάτωθι ως απάντηση σε αντίστοιχο άρθρο ημερήσιας εφημερίδας:
“… από την 1.1.2019 …. τα επιδόματα αυτά, ως μέρος της καταβαλλόμενης σύνταξης, θα έχουν ληφθεί υπόψη για τον υπολογισμό της προσωπικής διαφοράς. Ως εκ τούτου, σε καμία περίπτωση δεν προκύπτουν περικοπές ανώτερες του 18% που νομοθετικά έχει τεθεί ως ανώτατο όριο.”

Αυτή η αύξηση της προσωπικής διαφοράς (λόγω συνυπολογισμού του οικογενειακού επιδόματος) δεν θα είναι μόνιμη, αλλά θα καταργηθεί κάποια στιγμή με την ενηλικίωση των τέκνων.
Αυτό γίνεται γιατί σύμφωνα με τη δεύτερη εγκύκλιο εδώ: https://enstoloi.net/ekdosi-egkyklion-gia-to-neo-asfalistiko/
όταν υπάρχει αλλαγή των στοιχείων του συνταξιούχου (ηλικία 55 ετών, ενηλικίωση τέκνων κλπ) θα γίνεται επανυπολογισμός και της παλιάς και της νέας σύνταξης (με τα νέα δεδομένα), οπότε κάθε φορά θα προκύπτει νέα προσωπική διαφορά.

Α. Παράδειγμα παλαιού συνταξιούχου με επίδομα 1 παιδιού την 31-12-2018:
Παλιά σύνταξη: 1.500 € + 50 € = 1.550 €
Νέα σύνταξη: 1.200 €
Προσωπική διαφορά 1-1-2019: 1.550 – 1.200 = 350 €
Ανώτατο ποσοστό μείωσης: 18% x 1.550 = 279 €
Όσο υπάρχει ανήλικο τέκνο η σύνταξη θα είναι: 1.550 – 279 (όριο μείωσης) = 1.271 €.

Β. Παράδειγμα συνταξιούχου μετά την ενηλικίωση του παιδιού (μετά το 2019):
Παλιά σύνταξη: 1.500 € (δεν προστίθεται το επίδομα τέκνων)
Νέα σύνταξη: 1.200 €
Προσωπική διαφορά 1-1-2019: 1.500 – 1.200 = 300 €
Ανώτατο ποσοστό μείωσης: 18% x 1.500 = 270 €
Μετά την ενηλικίωση των τέκνων η σύνταξη θα γίνει: 1.500 – 270 = 1.230 €.

Στο ανωτέρω παράδειγμα το 2019 προκύπτει “κέρδος” στη σύνταξη 41 € λόγω της ύπαρξης του επιδόματος τέκνου (1.271 € έναντι 1.230 χωρίς τέκνο).
Η διαφορά των 41 € είναι το 82% του πλήρους επιδόματος (50 x 82% = 41), διότι το υπόλοιπο 18% είναι το ποσοστό περικοπής.
Αυτό το “κέρδος” δεν θα είναι μόνιμο, αφού κατά το έτος ενηλικίωσης του παιδιού θα γίνει επανυπολογισμός παλιάς και νέας σύνταξης χωρίς το οικογενειακό επίδομα, θα μειωθεί (αναδρομικά) η προσωπική διαφορά και η σύνταξη θα μειωθεί σε 1.230 €.

Συμπέρασμα: Όταν ισχύουν ταυτόχρονα όλες οι κάτωθι προϋποθέσεις:
1. Παλιός συνταξιούχος με διαγραφή / παραίτηση πριν από 30-6-2017.
2. Λήψη οικογενειακού επιδόματος ή επιδόματος τέκνων.
3. Προσωπική διαφορά μεγαλύτερη από 18% της παλιάς σύνταξης.
τότε προκύπτει ωφέλεια από το υφιστάμενο οικογενειακό επίδομα μετά το 2019 (διότι προσαυξάνει την προσωπική διαφορά), όμως αυτή η ωφέλεια θα μηδενιστεί κάποια στιγμή στο μέλλον όταν ενηλικιωθούν τα τέκνα.

Υπολογισμοί: Για όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν δοκιμές στις ενημερωμένες σελίδες σύνταξης ανά υπηρεσία (ημ/νία έκδοσης 21-8-2017), καθώς όσοι εμπίπτουν στις ανωτέρω προϋποθέσεις θα δουν αυξημένο ποσό σύνταξης έτους 2019 και μετά.
Όμως η νέα σύνταξη δεν θα είναι πάντα σταθερή και όταν τα παιδιά γίνουν 24 ετών θα πρέπει να εισαχθεί στο πεδίο [Ανήλικα τέκνα] η τιμή 0 (μηδέν), για να υπολογιστεί ξανά η νέα σύνταξη μετά την ενηλικίωση των τέκνων.

Ομοίως μπορεί να γίνει έλεγχος μελλοντικής αλλαγής στοιχείων σε άλλες περιπτώσεις, πχ. όταν ο ενδιαφερόμενος γίνει 55 ετών, τότε επιλέγοντας ηλικία [55 έως 60] επανυπολογίζονται και η παλιά σύνταξη και η προσωπική διαφορά, οπότε προκύπτει διαφορετικό ποσό νέας σύνταξης.

Υπολογισμοί Συντάξεων

 

 

 

 

 

 

 

πηγή:https://enstoloi.net/prosopiki-diafora-kai-oikogeneiako-epidoma/

H Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού

Η 23η Αυγούστου καθιερώθηκε το 2009 ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού (γνωστή και ως Διεθνής Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας), με απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του Σταλινισμού και του Ναζισμού. Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, επειδή σχετίζεται με δύο γεγονότα:

Το πρώτο συνέβη το 1939, όταν η Σοβιετική Ένωση και η Ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν το σύμφωνο μη επίθεσης, γνωστό και ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ (από τα επίθετα των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών), με μεγάλο θύμα την Πολωνία. Σε ένα από τα μυστικά πρωτόκολλα της συμφωνίας, η Πολωνία διαμοιραζόταν ανάμεσα στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και τη ναζιστική Γερμανία.

Το δεύτερο έλαβε χώρα το 1989 στις βαλτικές χώρες, όταν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία στάθηκαν πιασμένοι χέρι - χέρι στο δρόμο από το Βίλνιους ως το Ταλίν, σχηματίζοντας μία ανθρώπινη αλυσίδα, ζητώντας απόσχιση των κρατών τους από τη Σοβιετική Ένωση (Επανάσταση του Τραγουδιού).

Την ίδια μέρα εκδηλώσεις συμπαράστασης έγιναν σε 40 πόλεις του δυτικού κόσμου. Πολλοί από τους διαδηλωτές φορούσαν μαύρες κορδέλες σε ένδειξη “πένθους” για τα θύματα του Κομμουνισμού και του Ναζισμού.

http://defenceline.gr/index.php/history/item/4556-egklimata

Οι απόρρητες εκτιμήσεις για την τρομοκρατία

Η πολύνεκρη επίθεση στη Βαρκελώνη και το έργο των Αρχών ασφαλείας και των υπηρεσιών πληροφοριών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες παρακολουθούνται συνεχώς από τους αρμόδιους αξιωματούχους στην Αθήνα, αν και αχίλλειος πτέρνα της χώρας μας παραμένει η έλλειψη ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης έναντι της εγχώριας και της διεθνούς τρομοκρατίας.

Δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει πολύ η μεταπολιτευτική νοοτροπία και ο δημόσιος λόγος που ανακαλύπτουν ελαφρυντικά σε δολοφονικές επιθέσεις ή «συμβολικά» βομβιστικά πλήγματα. Το ευτύχημα είναι ότι, όπως και στην οικονομία, η κυβέρνηση εγκατέλειψε τις αδιανόητες πρακτικές του 2015, όταν π.χ. οι απίθανες ρυθμίσεις τού τότε υπουργού Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου οδηγούσαν στην αποφυλάκιση του Σ. Ξηρού της 17 Νοέμβρη την παραμονή κρίσιμων διαβουλεύσεων Ελλάδας - ΗΠΑ για την Τουρκία, τα Βαλκάνια και το Μεταναστευτικό. Επίσης, αναθεωρήθηκαν οι αποφάσεις, πάλι του 2015, για μειωμένη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο κέντρο της πρωτεύουσας και τερματισμό της επιτήρησης διαφόρων περιοχών, όπως τα Εξάρχεια.

Σήμερα, έστω με καθυστέρηση και παρά αρκετά επιμέρους λάθη, η στρατηγική του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και ο επιχειρησιακός σχεδιασμός της ΕΛ.ΑΣ., ως προς την τήρηση της τάξης στην Αθήνα και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, ελάχιστα διαφέρουν, επί της ουσίας, από τις αντίστοιχες επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων.

Η δε δημόσια εκτίμηση του αναπληρωτή υπουργού Ν. Τόσκα (ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για οργανωμένη τρομοκρατική επίθεση, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί η δράση κάποιου «μοναχικού λύκου») αποτελεί εύστοχη και ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας, την οποία συμμερίζονται σχεδόν όλοι οι Ελληνες και ξένοι ειδικοί.

Στο πλαίσιο αυτό, άριστα πληροφορημένες πηγές σημειώνουν ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα εξαρτηθούν, λόγω του κινδύνου εισαγόμενων «μοναχικών λύκων», και από τη βελτίωση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής της Ε.Ε. και τη συνεργασία της με τρίτες χώρες. Κατά τις ίδιες πηγές, η εικόνα στο επίπεδο της Ε.Ε. είναι ανησυχητική:

Πρώτον, όπως διαπιστώθηκε σε συνάντηση υψηλής διαβάθμισης με τις ΗΠΑ στα τέλη της άνοιξης, η ευρωπαϊκή πλευρά καθυστερεί πάρα πολύ. Η Ε.Ε. βρίσκεται ακόμα στο επίπεδο των απλών «λιστών παρακολούθησης» υπόπτων, ενώ απαιτείται συγκρότηση ενιαίου συστήματος συλλογής πληροφοριών, ανάλυσης και αλληλεπίδρασης με διάφορα μέτρα. Κατά τους Αμερικανούς ειδικούς, που συσκέφθηκαν με τους ομολόγους τους στην Ε.Ε., οι ΗΠΑ χρειάστηκαν περισσότερα από τέσσερα χρόνια μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου για να αναπτύξουν ενιαίο σύστημα, ενώ η Ευρώπη δεν έχει καν αρχίσει. Μείζον πρόβλημα υφίσταται και στην αντιτρομοκρατική συνεργασία της Ε.Ε. με τρίτες χώρες.

Δεύτερον, η -πολύτιμη- συνεργασία με την Τουρκία (κατεξοχήν χώρα συγκέντρωσης ισλαμιστών από τo Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία και τη βόρεια Αφρική) έχει συρρικνωθεί μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Επί έναν και πλέον χρόνο οι τουρκικές υπηρεσίες, κατόπιν εντολών του προέδρου Ρ.Τ. Ερντογάν, έχουν περιορίσει την αντιτρομοκρατική συνεργασία με την Ε.Ε. στους Κούρδους του ΡΚΚ και στο Κίνημα Γκιουλέν, χωρίς την παροχή χρήσιμων στοιχείων για ισλαμιστές. Εξαίρεση αποτελούν μόνο τα ζητήματα ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας.
Τρίτον, όπως και στο ΝΑΤΟ, η ευρωπαϊκή πλευρά έχει επαναπαυθεί στις ΗΠΑ για τη χρηματοδότηση πολλών αντιτρομοκρατικών προγραμμάτων. Τώρα η κατάσταση αλλάζει μετά τις αποφάσεις του Κογκρέσου και της διοίκησης Τραμπ για μείωση του προϋπολογισμού του προγράμματος CVE που παρακολουθεί εκατοντάδες χιλιάδες υπόπτους από τη στιγμή της λεγόμενης «ριζοσπαστικοποίησης» μέχρι τις εικαζόμενες προπαρασκευαστικές πράξεις τρομοκρατίας.

Παράλληλα, οι ευρωπαϊκές έρευνες δυσχεραίνονται περισσότερο μετά, αφενός, τη μείωση της κίνησης κεφαλαίων υπόπτων τρομοκρατίας μέσω του τραπεζικού συστήματος (οπότε ακολουθούνταν, ως τώρα, όλοι οι εμπλεκόμενοι) και, αφετέρου, την αύξηση του αριθμού μαχητών που επιστρέφουν από τις περιοχές δράσης του ISIS. Επισημαίνεται χαρακτηριστικά ότι όσο περισσότερες περιοχές χάνει το ISIS στη Μέση Ανατολή τόσο αυξάνονται οι κίνδυνοι «αποκεντρωμένης» δράσης, δηλαδή «μοναχικών λύκων», στην Ευρώπη.

Αλέξανδρος Τάρκας

*Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη.

πηγή:http://www.dimokratianews.gr/content/77707/aporrites-ektimiseis-gia-tin-tromokratia

Ο νόμος ψηφίστηκε, οι συντάξεις περιμένουν

Ενάμιση και πλέον χρόνο μετά την ψήφιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης (νόμος 4387/2016), σε εκκρεμότητα παραμένουν τουλάχιστον 10 καίριας σημασίας θέματα, μεταξύ των οποίων και κάποια που αποτελούν πρόσκομμα στην οριστική έκδοση νέων συνταξιοδοτικών αποφάσεων.

Για παράδειγμα, ένα σημαντικό ποσοστό των συνταξιοδοτικών υποθέσεων που εκκρεμούν, από τις 13 Μαΐου 2016 και μετά, εκτιμάται ότι αφορά περιπτώσεις διαδοχικής ασφάλισης. Ομως η αναγκαία εγκύκλιος που θα διευκρινίζει πώς θα αντιμετωπίζονται οι χρόνοι διαδοχικής ασφάλισης, και κυρίως πώς θα υπολογίζεται η τελική σύνταξη, δεν έχει εκδοθεί. Οι εισηγήσεις που δέχεται το υπουργείο Εργασίας, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», είναι να θεωρείται όλος ο χρόνος ασφάλισης ενιαίος και η σύνταξη να υπολογίζεται ωσάν ο μελλοντικός συνταξιούχος να ήταν ασφαλισμένος σε ένα Ταμείο. Και αυτό, γιατί αν ο χρόνος της διαδοχικής ασφάλισης σταματήσει να υπολογίζεται ως χρόνος συμμετοχής στο ποσόν της σύνταξης και θεωρείται πλέον μόνο θεμελιωτικός, τότε, σύμφωνα με τους ειδικούς, οι μελλοντικοί συνταξιούχοι κινδυνεύουν με σοβαρές απώλειες.

Διευκρινίσεις απαιτούνται και για το θέμα του υπολογισμού της σύνταξης στην περίπτωση παράλληλης ασφάλισης, ενώ σε «γκρίζα ζώνη» βρίσκονται και οι περιπτώσεις προσαύξησης λόγω καταβολής αυξημένων εισφορών. Αναγκαία είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς της κοινωνικής ασφάλισης, και η έκδοση διευκρινιστικών οδηγιών στην περίπτωση δικαιώματος για δεύτερη σύνταξη που έχουν κατοχυρώσει κάποιοι «παλαιοί» (πριν από το 1993) ασφαλισμένοι, καθώς οι υπηρεσίες δεν γνωρίζουν αν θα εκδίδεται δεύτερη σύνταξη ή προσαύξηση της πρώτης. Ο νόμος Κατρούγκαλου, πάντως, είναι ξεκάθαρος για ένα σημείο, αυτό που αφορά την εθνική σύνταξη, αποκλείοντας τη δυνατότητα καταβολής δύο εθνικών συντάξεων.

Οδηγίες για τον χειρισμό απαιτούνται και όσον αφορά τις περιπτώσεις υπολογισμού των συντάξεων για ασφαλισμένους που έχουν χρόνο εργασίας και ασφάλισης είτε σε κάποια χώρα της Ε.Ε. είτε εκτός αυτής. Η καθυστέρηση στην έκδοση των οδηγιών, σύμφωνα με κύκλους του υπουργείου Εργασίας, οφείλεται στο γεγονός ότι επιδιώκεται η ενιαιοποίηση των όρων και προϋποθέσεων ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που προκύπτουν από μια πανσπερμία διατάξεων, εγκυκλίων και διαφορετικών καθεστώτων ανά Ταμείο ή ακόμη και ανά ασφαλισμένο. Θέτει όμως σε κίνδυνο το δανειακό πρόγραμμα αποπληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Να σημειωθεί ότι η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές προβλέπει έκτακτη επιχορήγηση που διατίθεται από αυτό, για να «ξεκολλήσουν» οι απονομές συντάξεων που εκκρεμούν σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και για 4 χρόνια, 860 εκατ. ευρώ συν επιπλέον 325 εκατ. ευρώ, με τον χρόνο εκκαθάρισης του συνόλου των αιτήσεων να φθάνει πλέον έως τις 30/06/2018.

Βέβαια, προβλέπεται επίσης ότι για κάθε ένα ευρώ από την επιχορήγηση, ο ΕΦΚΑ θα πρέπει πλέον να πληρώνει 50 λεπτά από τα διαθέσιμά του, προκειμένου να καταβάλλει τις νέες συντάξεις. Παραμένει δε η πρόβλεψη, εάν δεν απορροφούνται τα χρήματα εντός χρονοδιαγράμματος, να επιστρέφονται στο υπουργείο Οικονομικών. Ήδη, προβλέφθηκε η δημιουργία 100 κλιμακίων - ομάδων, με συγκεκριμένους ποσοτικούς στόχους ανά μήνα, οι οποίοι βέβαια είναι δύσκολο να επιτευχθούν, καθώς έως το τέλος Σεπτεμβρίου θα πρέπει να έχουν εκδοθεί 63.000 οριστικές συνταξιοδοτικές αποφάσεις.

πηγή:http://www.kathimerini.gr/923716/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/oi-ekkremothtes-poy-mplokaroyn-thn-ekdosh-newn-synta3ewn

Έντυπη

Τα θύματα του ναζισμού και του κομουνισμού.. με την πένα του Ηλία Μακρή

Η χαριστική βολή στην Ελλάδα

Ο μοναδικός τρόπος για να είχε κάποια πιθανότητα επιτυχίας θα ήταν ένας «αστραπιαίος πόλεμος», κατά το παράδειγμα της Γερμανίας το 2ο ΠΠ – από μία ετοιμοπόλεμη κυβέρνηση, καθώς επίσης από έναν ετοιμοπόλεμο λαό, με όλα όσα ρίσκα συνεπάγεται κάτι τέτοιο.

.Άποψη

Σύμφωνα με τον κ. Γ. Βαρουφάκη (πηγή: άρθρο του κ. E. Toussaint), ο πρωθυπουργός απεδέχθη το σχέδιο του για τη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της χώρας – ενώ έκλεισε τη συμφωνία μαζί του το Νοέμβριο του 2014 στο σπίτι του, όπου του προσέφερε τη θέση του υπουργού οικονομικών. Το σχέδιο του δε ήταν το εξής:

(1)  Αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, χωρίς τη μείωση του «όγκου» του – στη βάση μίας μετριοπαθούς προηγούμενης πρότασης του (πηγή), η υλοποίηση της οποίας συνίστατο στην αμοιβαιοποίηση των χρεών όλων των χωρών της ζώνης του ευρώ. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, αφού η αμοιβαιοποίηση δεν εξαρτιόταν από την ίδια, η συμφωνία που θα επεδίωκε προέβλεπε τη μη αμφισβήτηση (οπότε τη μη μείωση) του οφειλομένου χρέους προς το ΔΝΤ και τους ιδιώτες επενδυτές – αντίθετα, τα εξής με τους Ευρωπαίους δανειστές:

(α)  Την έκδοση διαρκών ομολόγων της ίδιας ονομαστικής αξίας με αυτά που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ – με μειωμένο επιτόκιο, αλλά χωρίς ημερομηνία πληρωμής ή λήξης.

(β) Την ανταλλαγή των ομολογιακών χρεών προς το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης με νέα 30ετή ομόλογα της ελληνικής κυβέρνησης, επίσης της ίδιας ονομαστικής αξίας, αλλά υπό δύο όρους: Πρώτον, οι ετήσιες πληρωμές θα έπρεπε να ανασταλούν έως ότου το ΑΕΠ της χώρας φτάσει σε κάποιο συγκεκριμένο ύψος – το οποίο δυστυχώς δεν γνωρίζουμε. Δεύτερον, το επιτόκιο θα συνδεόταν με το ποσοστό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας – όπου επίσης δεν γνωρίζουμε ακριβή νούμερα.

Ουσιαστικά λοιπόν δεν αναφερόταν στη ονομαστική διαγραφή των χρεών, αλλά στην επιμήκυνση τους με θετικές προϋποθέσεις για την Ελλάδα – με εξαίρεση τα χρέη προς την ΕΚΤ, για τα οποία η χώρα θα πλήρωνε μεν ένα χαμηλό επιτόκιο, αλλά δεν θα τα εξοφλούσε ποτέ (άρα θα επιμηκύνονταν στο διηνεκές).

(2)  Πρωτογενές πλεόνασμα που δεν θα υπερβαίνει το 1,5% του ΑΕΠ, χωρίς νέα μέτρα λιτότητας – όπου το μεν πρώτο θα δυσκόλευε την ανάπτυξη της οικονομίας, ενώ το δεύτερο (μέτρα λιτότητας) δεν θα ήταν εύκολο να αποφευχθεί, εάν η χώρα δεν πετύχαινε το στόχο του 1,5%. Εν τούτοις το ποσοστό ήταν πολύ χαμηλότερο, από αυτό που απαιτούσαν οι πιστωτές από την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά – οπότε θα ήταν θετικό για την Ελλάδα.

(3)  Σημαντικές μειώσεις του ΦΠΑ, καθώς επίσης των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να στηριχθεί ο ιδιωτικός τομέας – επειδή ο τζίρος τους μειωνόταν συνεχώς, ενώ οι τράπεζες είχαν πτωχεύσει, οπότε δεν μπορούσαν να παρέχουν δάνεια στις κερδοφόρες εταιρείες.

Εν προκειμένω θα ήταν επίσης κάτι θετικό για την Ελλάδα, αφού το δημόσιο δεν ήταν σε θέση να επενδύσει – οπότε θα έπρεπε να αναλάβουν το ρόλο αυτό οι επιχειρήσεις. Κατά την άποψη μας βέβαια, με εξαίρεση τον ΦΠΑ, το πρόβλημα των επιχειρήσεων δεν ήταν τόσο η υψηλή φορολογία, όσο η έλλειψη ζήτησης – η οποία καθιστά σταδιακά ασύμφορη τη λειτουργία τους λόγω του συνεχούς περιορισμού του τζίρου τους που κάποια στιγμή παύει να καλύπτει τα έξοδα τους (πέφτει κάτω από το «νεκρό σημείο»), οδηγώντας τες στη χρεοκοπία. Ως εκ τούτου θα χρειάζονταν επί πλέον μέτρα τόνωσης της ζήτησης – ενώ χωρίς δημόσιες επενδύσεις, καμία χώρα δεν μπορεί να ανακάμψει πραγματικά.

(4)  Στρατηγικές ιδιωτικοποιήσεις υπό όρους που θα προστατεύουν τα εργατικά δικαιώματα και την ανάκαμψη των επενδύσεων – με την έννοια πως οι αγοραστές του δημοσίου πλούτου θα υποχρεώνονταν να σεβαστούν τις συλλογικές συμβάσεις και να επενδύσουν επί πλέον χρήματα στις επιχειρήσεις που θα εξαγόραζαν.

Προφανώς επρόκειτο για μία προσπάθεια συμβιβασμού με τους δανειστές, αφού το κόμμα δεν ήταν τότε υπέρ των αποκρατικοποιήσεων – αν και έπρεπε να τοποθετηθεί ένα χρονοδιάγραμμα ή/και να συνδεθούν οι εξαγορές με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, έτσι ώστε να μην πουληθούν τουλάχιστον οι δημόσιες επιχειρήσεις σε εξευτελιστικές τιμές.

(5)  Δημιουργία μίας αναπτυξιακής τράπεζας, η οποία θα χρησιμοποιούσε τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία που δεν θα ιδιωτικοποιούνταν, ως εγγύηση για το δανεισμό και τη διενέργεια κρατικών επενδύσεων στα ίδια – έτσι ώστε να αυξηθεί η αξία και τα κέρδη τους, τα οποία μέσω μερισμάτων θα διοχετεύονταν στα δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία.

Με τον τρόπο αυτό θα διενεργούσε κατά έναν έμμεσο τρόπο επενδύσεις το κράτος, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και τονώνοντας κάπως τη ζήτηση – κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό για την Ελλάδα. Φυσικά θα απαιτούταν εδώ ένα πολύ λεπτομερές πρόγραμμα, για να τεκμηριωθεί εάν ήταν ρεαλιστικό το σχέδιο ή απλά ευχολόγιο – καθώς επίσης πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να αποδώσει.

(6)  Μεταβίβαση των μετοχών (άρα της ιδιοκτησίας) και της διαχείρισης των ελληνικών τραπεζών στην ΕΕ – κάτι που δυστυχώς δεν μπορούμε καθόλου να καταλάβουμε πώς θα πραγματοποιούταν, ενώ η ΕΕ δεν γνωρίζουμε να έχει στην ιδιοκτησία της καμία άλλη τράπεζα.

Παρά το ότι λοιπόν τα πέντε προηγούμενα σημεία έχουν λογική, δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε κάτι ανάλογο για το τελευταίο – αν και γνωρίζουμε πως πράγματι οι ελληνικές τράπεζες δεν ήταν σε καλή κατάσταση, ειδικά λόγω του PSI και των κόκκινων δανείων που προκάλεσε η πολιτική των μνημονίων.

Αυτό που τις χρεοκόπησε όμως ήταν η μη έγκαιρη οχύρωση τους από την κυβέρνηση, η οποία όφειλε να λάβει αμέσως μετά την εκλογή της στις αρχές του 2015 μέτρα ελέγχου κεφαλαίων, οι μαζικές εκροές των καταθέσεων (περί τα 45 δις €), καθώς επίσης το (παράνομο φυσικά) κλείσιμο τους από την ΕΚΤ – οπότε η ευθύνη εδώ, τα 40 δις € που έχασε το δημόσιο από τις ανακεφαλαιοποιήσεις τους, συν τα τεράστια ποσά που έχασαν οι ιδιώτες μέτοχοι τους και ο αφελληνισμός τους, βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τον υπουργό οικονομικών.

Τέλος, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, εάν οι πιστωτές δεν συμφωνούσαν με το σχέδιο η πρόταση ήταν ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών, το οποίο βέβαια δεν είχε μεγάλη διαφορά από ένα παράλληλο νόμισμα τύπου IOU – ταυτόχρονα με τη στάση πληρωμών, εν πρώτοις όσον αφορά την ΕΚΤ.

Οι ενστάσεις

Έχοντας ήδη αναφερθεί σε γενικές γραμμές στο θέμα (άρθρο Α. Οικονόμου), οφείλουμε να τονίσουμε εν πρώτοις πως το σχέδιο δεν ήταν σε καμία περίπτωση αριστερό, αλλά μάλλον φιλελεύθερο – αφού δεν προέβλεπε το λογιστικό έλεγχο των δημοσίων χρεών αποδεχόμενο το ύψος τους ως είχε χωρίς καμία ονομαστική διαγραφή, απέβλεπε στη μείωση των φόρων για όλες τις επιχειρήσεις ανεξαρτήτως μεγέθους, ενέκρινε τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν είχε πρόθεση κρατικοποίησης των τραπεζών, δεν αναφερόταν πουθενά η (ιδιωτική) Τράπεζα της Ελλάδας κοκ.

Με εξαίρεση τώρα το σημείο 6 (μεταβίβαση των μετοχών στην ΕΕ!), ήταν θετικό για την Ελλάδα – εξαιρετικά δύσκολο όμως στην επίτευξη του, εάν όχι απίθανο. Το μεγάλο πρόβλημα ευρίσκεται κατά την άποψη μας στην εφαρμογή και εκτέλεση του – πόσο μάλλον από μία τόσο άπειρη και ανεπαρκή κυβέρνηση, η οποία δεν διέθετε σχεδόν κανένα στέλεχος που να ήταν σε θέση να λειτουργήσει αποτελεσματικά, κάτω από τέτοιου είδους «ασφυκτικές» συνθήκες (κάτι που όφειλε να γνωρίζει τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός οικονομικών του).

Εκτός αυτού, όφειλε να τεθεί αμέσως ενώπιον των δανειστών, της Γερμανίας δηλαδή, ή δυνατόν την επόμενη ημέρα της σύστασης της κυβέρνησης, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση – ενώ οι Πολίτες θα έπρεπε να είναι ενημερωμένοι, ιδίως για τους κινδύνους που συνεπαγόταν, αφού χωρίς την αμέριστη στήριξη τους δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί τίποτα.

Φυσικά οι τράπεζες όφειλαν να είναι οχυρωμένες και το παράλληλο σύστημα πληρωμών θα έπρεπε να είναι έτοιμο να λειτουργήσει αμέσως – ενώ όφειλαν να αναβληθούν οι πληρωμές των ομολόγων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (όλες εκτός των ομολόγων αγγλικού δικαίου), έτσι ώστε να μην αδειάσουν τα δημόσια ταμεία, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της ατελείωτης διαπραγμάτευσης. Κανένας άλλωστε δεν μπορούσε να μας διώξει από τη νομισματική ένωση αφού δεν προβλέπεται από τις συνθήκες, ούτε να μας απαγορεύσει τη χρεοκοπία εντός του ευρώ – πόσο μάλλον όταν η πρόταση σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά μετριοπαθής, συντηρητική και έντιμη.

Με απλά λόγια, ο μοναδικός τρόπος για να είχε κάποια πιθανότητα επιτυχίας η εφαρμογή του σχεδίου, θα ήταν ένας «αστραπιαίος πόλεμος» κατά το παράδειγμα της Γερμανίας το 2ο ΠΠ, από μία ετοιμοπόλεμη κυβέρνηση, καθώς επίσης από έναν ετοιμοπόλεμο λαό – με όλα όσα ρίσκα συνεπάγεται κάτι τέτοιο, αφού η έκβαση μίας μάχης δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί.

Αφού λοιπόν δεν είχε προετοιμασθεί κάτι τέτοιο, ούτε φυσικά δρομολογήθηκε, η αποτυχία ήταν δεδομένη, νομοτελειακή – κλιμακούμενη όσο περνούσε ο χρόνος και διεξάγονταν οι πληρωμές, άδειαζαν τα κρατικά ταμεία και έφευγαν οι καταθέσεις. Επομένως δεν έχει δίκιο ο κ. Βαρουφάκης όταν ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να κριθεί, επειδή δεν του επετράπη η εφαρμογή του σχεδίου του από τον πρωθυπουργό που τελικά δείλιασε.

Ασφαλώς μπορεί να κριθεί, ενώ δεν είναι καθόλου δύσκολη η καταδικαστική ετυμηγορία, ειδικά για όλους όσους τάσσονται εναντίον των μνημονίων και της κυλιόμενης πτώχευσης – στην οποία έχει καταδικαστεί η Ελλάδα από τις κυβερνήσεις της, ενώ η χαριστική βολή δόθηκε από τη σημερινή, ως αποτέλεσμα της αποτυχημένης διαπραγμάτευσης και της δολοφονίας της ελπίδας.

Επίλογος

Με τον κ. Γιάννη Βαρουφάκη συμφωνούμε σε όλα σχεδόν τα θέματα από την αρχή της κρίσης – ειδικά όσον αφορά τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, την καταστροφική πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, την παγίδα στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα, καθώς επίσης τον ύπουλο ρόλο της Γερμανίας και του υπουργού οικονομικών της. Ήταν ανόητη βέβαια η παραδοχή του όσον αφορά το χρέος στις 20 Φεβρουαρίου, καθώς επίσης η δήλωση του πως συμφωνεί με το 70% των μέτρων των μνημονίων – ενώ έκανε μεν μία σειρά από πολλά άλλα λάθη, χωρίς όμως κακή πρόθεση.

Πιστεύουμε δε πως παρουσιάζεται ως αριστερός μόνο από εκκεντρικότητα, ενώ στην πραγματικότητα είναι φιλελεύθερος – κάτι που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Άλλωστε αυτό τεκμηριώνεται από το ημιτελές έστω σχέδιο του – ενώ το κυριότερο που του προσάπτουμε είναι η απαράδεκτη μαγνητοφώνηση και δημοσίευση των συζητήσεων/επαφών του με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τα οποία ασφαλώς δεν βοηθούν την Ελλάδα.

Εν τούτοις, είναι διαφορετική η διαπίστωση των προβλημάτων και οι προτάσεις για τη λύση τους, από την εφαρμογή τους. Ειδικά όταν έχει κανείς απέναντι του έναν έμπειρο Γερμανό αποικιοκράτη, όπως ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος στηρίζεται από μία ισχυρή χώρα που δεν συμβιβάζεται ποτέ – έχοντας μακροπρόθεσμα και μεθοδικά προετοιμασμένα σχέδια που εμπερικλείουν όλες τις πιθανότητες.

Τέλος, δεν φτάνει να είναι κανείς καλός οικονομολόγος για να κερδίσει έναν τέτοιο πόλεμο, αφού απαιτούνται επί πλέον ηγετικά προσόντα, κυριότερο από τα οποία είναι η επιλογή των σωστών συνεργατών και της σωστής χρονικής στιγμής – κάτι που μάλλον δεν διαθέτει ο πρώην υπουργός. Διαφορετικά δεν πολεμάει για κάτι, αλλά απλά αυτοκτονεί – όπου, στην περίπτωση μίας κυβέρνησης, ισοδυναμεί με έγκλημα, αφού συμπαρασύρει μαζί της ένα ολόκληρο Έθνος.

Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος

E-mail: viliardos@analyst.gr

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία

http://www.analyst.gr/2017/08/23/to-sxedio-tou-k-g-varoufaki/

Αποκάλυψη: «Πόλεμο με την Ελλάδα ετοίμαζαν οι Τούρκοι» – Τι λέει Τούρκος δημοσιογράφος [βίντεο]

Ο Τούρκος δημοσιογράφος Αμπουλάκ Μποσκούρτ σε συνέντευξη που παραχώρησε στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, αποκάλυψε ότι οι Τούρκοι Εθνικιστές που υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις της γειτονικής χώρας είχαν αποφασίσει το 2003 να ξεκινήσουν πόλεμο με την Ελλάδα.

Αυτό όπως αναφέρει ο ίδιος θα συνέβαινε με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος ήταν να ωθήσουν τους Έλληνες σε μια αερομαχία πάνω από το Αιγαίο και να καταρρίψουν το Τουρκικό μαχητικό. Σε περίπτωση που οι Έλληνες πιλότοι όμως δεν  το έκαναν τότε ένα άλλο τουρκικό μαχητικό αεροπλάνο θα απογειωνόταν από πλοίο της Τουρκίας και θα το έκανε «ρίχνοντας» το στους Έλληνες. Η δεύτερη περίπτωση ήταν ο τουρκικός στόλος να χτυπήσει μια από τις ναυτικές βάσεις της Ελλάδας σε κάποιο από τα νησιά της χώρας μας.

Σύμφωνα πάντα με τον Τούρκο δημοσιογράφο την συνέντευξη του οποίου παρουσίασε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Ant1 οι εχθροί του Ταγίπ Ερντογάν τότε είναι σύμμαχοί του τώρα (σ.σ εννοεί τους Τούρκους Εθνικιστές).

Μάλιστα ο Αμπουλάκ Μποσκούρτ ισχυρίστηκε ότι: «ο Σουλτάνος συνεργάζεται με τους νεοεθνικιστές (όπως τους αποκαλεί) στον στρατό και στις μυστικές υπηρεσίες για να κατασκευάσει νέα θερμά επεισόδια που θα αποπροσανατολίσουν τον τουρκικό λαό, και θα δημιουργήσουν την εντύπωση πως ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να ιδρύσει μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία με τον ίδιο σε ρόλο Χαλίφη. Πλέον οι νεοεθνικιστές και ο Ερντογάν έχουν το ίδιο κίνητρο , διαβάζουν την ίδια σελίδα, να δημιουργήσουν ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα που θα ευνοήσει την κυβέρνηση Ερντογάν αντίθετα με το 2002 και το 2003» υπογράμμισε ο Τούρκος δημοσιογράφος.

http://www.eleftherostypos.gr/category/ellada/