Ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Νικόλαος Παναγιωτόπουλος έκανε σήμερα Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022, την ακόλουθη τοποθέτηση κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής επί της προτάσεως δυσπιστίας κατά της Κυβερνήσεως, που υπέβαλαν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιστεύσεως και 84 Βουλευτές της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, συμφώνως προς τα άρθρα 84 του Συντάγματος και 142 του Κανονισμού της Βουλής.
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
ακούστηκαν πολλά, όπως ήταν επόμενο ότι θα ακουστούν αυτές τις τρεις μέρες. Επιτρέψτε μου να προσπαθήσω να συνεισφέρω κι εγώ στη συζήτηση περιγράφοντας και τη μεγάλη εικόνα, το αν οι Ένοπλες Δυνάμεις συμμετείχαν με πολλούς ή λίγους.
Οι αριθμοί είναι διαθέσιμοι και σε όλους και φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε πώς κινητοποιήθηκαν και πώς συνέδραμαν τους πολίτες που δοκιμάστηκαν. Δεν είναι μεγάλη εικόνα. Ξέρουμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις συμμετείχαν για να συνδράμουν τους πολίτες. Ξέρουμε ότι έκαναν τη δουλειά τους, όπως την κάνουν πάντα, με αίσθηση καθήκοντος και αποτελεσματικότητας. Ξέρουμε ότι ήταν σε ετοιμότητα βάσει αυτών που είχαν συμφωνηθεί στα σχέδια. Ξέρουμε ότι κινητοποιήθηκαν όταν τους δόθηκε η σχετική οδηγία και εντολή, γιατί πάντα ξέρετε οι Ένοπλες Δυνάμεις κινητοποιούνται για τέτοιου είδους αποστολές όταν δίδεται η οδηγία ή η εντολή.
Εξετέλεσαν την εντολή που τους δόθηκε, ακόμα και αν αυτή δεν περιλαμβάνεται στα γνωστά σχέδια έκτακτης ανάγκης, του Δευκαλίωνος κι όλα αυτά. Δεν υπάρχει καμία εντολή στις Ένοπλες Δυνάμεις να διαπράττουν απεγκλωβισμούς για παράδειγμα. Άλλοι κάνουν τους απεγκλωβισμούς. Πάντως όταν τους ζητήθηκε, έκαναν κι αυτό. Συνεργάστηκαν με τους αρμόδιους φορείς, Αστυνομία, Πυροσβεστική, λοιπούς φορείς. Έδωσαν λύσεις και θα το ξανακάνουν όποτε χρειαστεί, γιατί αυτές είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις. Έτσι απλά έχουν μάθει να κάνουν τη δουλειά τους, έχουν μάθει να την κάνουν αποτελεσματικά και νομίζω ότι πραγματικά τους οφείλεται εδώ και πάντα ένα ευχαριστώ για τη συνεισφορά τους.
Εδώ όμως υπάρχει και η μεγάλη εικόνα. Επιτρέψτε μου λοιπόν, να μιλήσω για τη μεγάλη εικόνα περισσότερο. Και η μεγάλη εικόνα είναι ότι ο κόσμος αλλάζει δραματικά. Γίνεται πιο περίπλοκος, γίνεται πιο δύσκολος, πιο αβέβαιος, πιο απειλητικός και πιο επικίνδυνος. Τα τελευταία χρόνια, ιδίως τα δύο – τρία τελευταία χρόνια, δυνητικές απειλές έχουν μετατραπεί σε εκδηλωμένες, παρούσες και οξύτατες κρίσεις. Κρίσεις παγκόσμιας εμβέλειας, κρίσεις ταυτόχρονες, κρίσεις αλλεπάλληλες, κρίσεις επάλληλες, κρίσεις σαρωτικές.
Η παγκόσμια υγειονομική κρίση της πανδημίας είναι μία. Έφερε όντως τα όρια των αντοχών της όχι μόνο την ψυχολογική κατάσταση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού του πλανήτη, όχι μόνο της χώρας, αλλά και στα όρια των αντοχών της την παγκόσμια οικονομία. Στην Ελλάδα, μόνο τα μέτρα στήριξης υπερέβησαν τα 40 δισ.και το ξέρετε αυτό. Κι ακόμα φυσικά δεν έχει παρέλθει ο κίνδυνος ή ο κίνδυνος μετάλλαξης της πανδημίας σε κάτι χειρότερο.
Υπάρχει ενεργειακή κρίση. Ενεργειακή κρίση που οφείλεται και στις συνθήκες γεωπολιτικής αστάθειας.
Υπάρχει η κρίση ακρίβειας. Συνέπεια τόσο της ενεργειακής κρίσης -επάλληλος χαρακτήρας- όσο και της πανδημίας που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη χρονιά που πέρασε την παγκόσμια Εφοδιαστική Αλυσίδα. Άλλο ένα παράδειγμα του επάλληλου χαρακτήρα των κρίσεων.
Και υπάρχει βέβαια και η μεγάλη γεωπολιτική κρίση. Η αυξανόμενη αστάθεια και ρευστότητα από εντεινόμενους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και περιφερειακών δυνάμεων με αναθεωρητικές ατζέντες, όπως η γείτονα, με εστίες έντασης ακόμα και ανάφλεξης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, με διεθνείς δρώντες που επιχειρούν να αλλάξουν το status quo της ευρύτερης περιοχής, να ανατρέψουν ισορροπίες ισχύος με ασύμμετρες και υβριδικές απειλές που πλέον δεν είναι απλά απειλές, αλλά εκδηλώνονται ως επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, στα εθνικά σύνορα χωρών όπως η δική μας.
Και βέβαια η κλιματική κρίση. Πριν από μερικά χρόνια θεωρητικολογούσαμε για την κλιματική αλλαγή. Τώρα βιώνουμε πλέον και καλούμαστε να διαχειριστούμε βεβαίως περισσότερα και καταστροφικότερα ακραία καιρικά φαινόμενα, όχι με έκτακτο αλλά σίγουρα με ολοένα και πιο τακτικό χαρακτήρα. Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει χιόνι στην Αττική, όπως άκουσα προχθές από εκπρόσωπο κόμματος της Αντιπολίτευσης, αλλά είμαι σίγουρος ή μάλλον σχεδόν σίγουρος ότι μάλλον για πρώτη φορά πέφτει τόσο πολύ χιόνι, τόσο γρήγορα μέρα – μεσημέρι, με ανάγκη ασφαλώς διαχείρισης αυτού του φαινομένου και με ανάγκη διαχείρισης αυτού του φαινομένου από ένα Κράτος το οποίο έχει τις παθογένειές του και φυσικά επέδειξε λάθη στον τρόπο διαχείρισης. Αλλά η ένταση και η δραματική φύση αυτών των φαινομένων, νομίζω ότι θα δοκίμαζαν και το πιο οργανωμένο κράτος.
Σε αυτό το πλαίσιο με αυτή τη μεγάλη εικόνα τα κράτη, οι κυβερνήσεις, ακόμα και οι υπερεθνικοί οργανισμοί πρέπει να μεταβληθούν, να μετεξελιχθούν και μετεξελίσσονται σε μηχανισμούς διαχείρισης κρίσεων. Η λέξη – κλειδί είναι η ανθεκτικότητα. Κρατήστε τη λέξη αυτή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα κυριαρχήσει στο διεθνή δημόσιο διάλογο για πολλά χρόνια από εδώ και πέρα: Ανθεκτικότητα!
Ήδη αποτελεί βασικό θέμα διαβούλευσης στους κόλπους, τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και του ΝΑΤΟ. Κι εύλογο γιατί η ανθεκτικότητα συζητείται στο ΝΑΤΟ αφού οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι ο κατεξοχήν συναφής παράγων επίδειξης ανθεκτικότητας.
Ανθεκτικότητα ορίζεται ως η ικανότητα να αντιμετωπίζει κανείς και να ξεπερνά δυσκολίες και αντίξοες καταστάσεις. Δεν αφορά μόνο τα άτομα.
Ανθεκτικότητα συναντάται ως έννοια της ψυχολογίας που αφορά το άτομο, αλλά ανθεκτικότητα αφορά πλέον και τις κοινωνίες, ασφαλώς και τους κρατικούς μηχανισμούς. Γιατί το κράτος οφείλει να εξασφαλίσει το θεσμικό πλαίσιο, τα θεσμικά όργανα και τις δομές, όχι μόνο για την αποτελεσματική διαχείριση των κρίσεων αλλά και για την εμπέδωση στην κοινωνία μιας κουλτούρας ανθεκτικότητας σε όλο το φάσμα αυτής.
Στο πολιτικό σύστημα ασφαλώς με την επεξεργασία πολιτικών και προτάσεων, με όρους ώριμου διαλόγου, όπως ακούστηκε. Στην κεντρική Κυβέρνηση. Ναι, το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας πριν από ένα χρόνο δεν ήταν καν Υπουργείο. Καλείται όμως να αποδειχθεί αποτελεσματικό και κύριο όργανο συντονισμού. Καλείται να έχει σαφείς αρμοδιότητες και σαφές πλαίσιο λήψης αποφάσεων.
Στις δομές Τοπικής Αυτοδιοίκησης που πρέπει κι αυτές να αναλάβουν το όποιο μερίδιο των ευθυνών τους, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην Περιφέρεια, στους οικονομικούς δρώντες, στις επιχειρήσεις που διαθέτουν βασικές υποδομές του Κράτους που οφείλουν να αναλάβουν υποχρεώσεις για να τονωθεί αυτή η ανθεκτικότητα, διότι αν κλονιστεί, ξέρετε οι κοινωνικές συνέπειες μπορεί να είναι ανυπολόγιστες.
Στην Κοινωνία των Πολιτών και τους πολίτες οι οποίοι θα πρέπει ολοένα και περισσότερο να αποκτήσουν μια κουλτούρα συμμόρφωσης στις όποιες οδηγίες του οργανωμένου Κράτους, τις δομές του οποίου χρησιμοποιούν.
Αυτή η κουλτούρα είναι αυτή που θα επιτρέψει στη χώρα να αντιμετωπίσει και να νικήσει αυτά που θα έρθουν.
Η σχέση, λοιπόν, και η προτεινόμενη λύση μέσα από αυτή τη συζήτηση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ως προς όλο αυτό το οποίο περιέγραψα, ποια είναι; «Να φύγει το καθεστώς Μητσοτάκη», αυτό είναι όλο για να έρθει υποθέτω, να έρθει και να καθαρίσει η Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Όμως ο ελληνικός λαός ξέρετε ή μάλλον η Αξιωματική Αντιπολίτευση έπαιξε το χαρτί του «εθνικού σωτήρα» και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν και η Ελλάδα το πλήρωσε ακριβά και ο κόσμος θυμάται. Γιατί δεν είναι μόνο ότι ο κόσμος δεν πιστεύει και δεν πείθεται, δεν ελπίζει στην επισπεύδουσα παράταξη αυτής της πρότασης δυσπιστίας, είναι ότι η παράταξη αυτή δείχνει πάλι να μην έχει πλέον επίγνωση της νέας σκληρής πραγματικότητας, της δύσκολης μεγάλης εικόνας που περιέγραψα, και να εξαντλείται μόνο ή να ικανοποιείται με τη λύση που περιγράφεται σε αυτό που διάβασα και στο κείμενο «να φύγει το καθεστώς Μητσοτάκη, η επικίνδυνη και αναποτελεσματική Κυβέρνηση που δεν έχει την εμπιστοσύνη του λαού», παρότι εξ όσων γνωρίζω η εμπιστοσύνη του λαού επιβεβαιώνεται ή δεν επιβεβαιώνεται στην εκλογική διαδικασία. Κι αυτό θα γίνει όταν έρθει η ώρα.
Θυμάμαι ο κόσμος, κυρίες και κύριοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ότι όταν διαχειριζόσασταν εσείς κρίσεις και πολλά θύματα είχαμε και καμία συγγνώμη δεν είχαμε. Αλλά δεν είχαμε μόνο αυτά. Δεν είχαμε καν παραδοχή λάθους! Ψάχνατε λάθη και δεν βρίσκατε, λέγατε διά των Υπουργών σας. Ούτε καν παραδοχή λάθους! Και κάνατε κι εσείς την επικοινωνιακή σας διαχείριση όταν προσπαθούσατε να εξωραΐσετε καταστάσεις.
Είναι, θα μου πείτε, η συγγνώμη του Πρωθυπουργού πανάκεια; Ασφαλώς δεν είναι και δεν είναι ούτε δικαιολογία, ούτε υπεκφυγή και πρώτος από όλους το ξέρει αυτό ο Πρωθυπουργός. Είναι, όμως, κάτι. Και η παρέμβαση του ώστε η εταιρεία να αποζημιώσει τους πολίτες, μια πρωτόγνωρη παρέμβαση, είναι αυτό που σε μια άλλη επιστήμη αποκαλούμε έμπρακτη συγγνώμη. Συγγνώμη που έφερε αποτέλεσμα. Και σίγουρα πράξεις ανάληψης και όχι αποποίησης της ευθύνης. Γιατί αυτό που χρειάζεται είναι ευθύνη, περισσότερη ευθύνη, ταχύτητα και δουλειά.
Στον τομέα της Εθνικής Άμυνας αναλάβαμε εδώ και δυο χρόνια μεγάλες ευθύνες και βγάλαμε πολλή -θα ήθελα να πιστεύω- δουλειά. Κινηθήκαμε, όπως ξέρετε κι έχω πει, σε δυο άξονες.
Πρώτον, αναβάθμιση της συνολικής αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων σε μέσα, μέσα από την συντήρηση και αναβάθμιση των υπαρχόντων ή την πρόσθεση νέων, και σε προσωπικό, με τις αυξήσεις των προσλήψεων Επαγγελματιών Οπλιτών, με τις αυξήσεις των εισακτέων στις παραγωγικές σχολές και των τριών Κλάδων, με παρεμβάσεις σταδιοδρομικής φύσεως, τις οποίες επεξεργαζόμαστε και θα φέρουμε σύντομα προς ψήφιση στην Βουλή. Ακόμα και με αυτή την τελευταία παρέμβαση του Πρωθυπουργού για την απαλλαγή από κάθε φορολόγηση των επιδομάτων επικινδυνότητας, που θα φανεί ως απτό οικονομικό όφελος σε πολλά στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σύντομα, με την επιστροφή φόρου που θα λάβουν σε λίγο. Κι αποδεικνύει έμπρακτα και την μέριμνα της Κυβέρνησης για το προσωπικό. Αυτός ήταν ο πρώτος άξονας.
Ο άλλος ήταν η οικοδόμηση κι η ενίσχυση των συμμαχιών και των στρατηγικών σχέσεων σε διμερές και πολυμερές επίπεδο, μέσω της αμυντικής συνεργασίας με μέσο, διότι η Εξωτερική Πολιτική δεν παράγει ως γνωστόν το υπουργείο Άμυνας. Κατ’ εξοχήν παράγοντες άσκησης Εξωτερικής Πολιτικής είναι ο Πρωθυπουργός και βέβαια ο Υπουργός Εξωτερικών. Συμβάλλουμε όμως κι εμείς κατά τρόπο καταλυτικό θα έλεγα, διότι όλες αυτές οι συμμαχίες που οικοδομήσαμε αναβαθμίζονται σε μια νέα διάσταση μέσω συνθηκών στην αμυντική συνεργασία με Ένοπλες Δυνάμεις άλλων χωρών, μέσω της εντατικής προσέγγισης με Ένοπλες Δυνάμεις άλλων χωρών, είτε μέσω συνεργειών στην αμυντική βιομηχανία. Πάντα όμως στη βάση του κεντρικού σχεδίου που έχουμε εκπονήσει, έχουμε υποβάλει στον Πρωθυπουργό. Αυτός το ενέκρινε. Έδωσε την εντολή κι εμείς το εφαρμόζουμε.
Παράλληλα, συμβάλαμε στις μεγάλες δοκιμασίες της χώρας. Παλιότερα στην αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού, αλλά πάντα στη φύλαξη και την επιτήρηση των συνόρων. Στην αντιμετώπιση της πανδημίας, εισφέραμε σε Στρατιωτικά Νοσοκομεία και προσωπικό, συμβάλαμε καταλυτικά, ίσως αποφασιστικά, στη συνολική εμβολιαστική προσπάθεια με στελέχη. Στις αεροδιακομιδές, χιλιάδες ώρες πτήσεις και χιλιάδες ευνοηθέντες δοκιμαζόμενοι συμπολίτες που έπρεπε να μεταφερθούν με τα ελικόπτερα, τα πτητικά μέσα της Πολεμικής Αεροπορίας και του Στρατού Ξηράς. Αρωγή αυτών που δοκιμάστηκαν σε φυσικές καταστροφές. Είναι γνωστά.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να μην αισθάνομαι σε αυτή τη συζήτηση, κατά την κρίση αυτά που μας μέμφονται οι συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ούτε αναποτελεσματικός, ούτε επικίνδυνος στη βάση αυτού του έργου και με αυτό το έργο που συνεχίζεται. Γιατί δεν ήταν αναποτελεσματική η διαχείριση, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το ότι μέσα σε ενάμισι χρόνο από την έναρξη των πρώτων συνομιλιών, των προκαταρκτικών, όχι μόνο συμφωνήσαμε αλλά υλοποιήσαμε τη συμφωνία και φτάσαμε σε παράδοση και παραλαβή και ένταξη στις δομές της Πολεμικής Αεροπορίας των έξι πρώτων αεροσκαφών “Rafale”, ενώ μέχρι το τέλος του χρόνου περιμένουμε τα άλλα έξι. Δεν ήταν αναποτελεσματική η διαχείριση γι’ αυτό.
Δεν είναι αναποτελεσματική η διαχείριση της στρατηγικής σχέσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η αμυντική συνεργασία που κατά τις δηλώσεις Αμερικανών παραγόντων είναι καλύτερα από ό,τι ήταν ποτέ.
Δεν είναι αναποτελεσματική η διαχείριση το ότι ανοίξαμε δρόμους στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Πριν από δυο χρόνια δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε αυτά. Σήμερα διαπραγματευόμαστε την πρόσκτηση ή τη συμπαραγωγή με όρους μεταφοράς τεχνογνωσίας των πιο προηγμένων οπλικών συστημάτων.
Κι είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα που εισακούγεται και τιμάται ως πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή, η επικείμενη επίσκεψη του Ισραηλινού Υπουργού Άμυνας στην Καλαμάτα σε λίγες μέρες για να εγκαινιάσουμε μαζί τις πρώτες κτιριακές υποδομές του Διεθνούς Αεροπορικού Κέντρου που θα επιβεβαιώσει ακόμα περισσότερο τη σύσφιξη της στρατηγικής σχέσης και της σχέσης ανάμεσα στις δυο πολεμικές αεροπορίες.
Ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα είναι η στρατηγική σχέση Ελλάδος – Γαλλίας και η καθαρή θέση των Γάλλων ότι θα είναι μαζί μας όποτε χρειαστεί, όπου χρειαστεί στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα είναι η επένδυση στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και η κινητικότητα για αντίστοιχη επένδυση και στα «Ναυπηγεία Ελευσίνος» που μακάρι να υλοποιηθεί. Μακάρι να υλοποιηθεί εκεί που για τόσα επικρατούσε αδράνεια.
Ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα και την προοπτική της ελληνικής οικονομίας είναι απόφαση του πιο ισχυρού ίσως παράγοντα στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, του Διευθύνοντος Συμβούλου -ελληνικής καταγωγής μάλιστα- της “JP Morgan” να επενδύσει στην Ελλάδα.
Και ψήφος εμπιστοσύνης είναι και άλλες επενδύσεις που είτε δρομολογήθηκαν (Pfizer, Microsoft, κλπ.), είτε δρομολογούνται (Ελληνικό, ενδεχομένως και σε στοιχεία της αμυντικής βιομηχανίας).
Γι’ αυτό το κλίμα εμπιστοσύνης εργάζεται ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση. Θα υπάρξουν παθογένειες, θα υπάρξουν προβλήματα στη δημιουργία θεσμών και δομών για να αναπτύξουμε και την ανθεκτικότητα, αλλά η Κυβέρνηση εργάζεται κι έτσι θα επιτευχθεί το μέγα ζητούμενο που είναι η νέα εθνική ανθεκτικότητα σε συνθήκες δύσκολες, σε μία νέα σκληρή πραγματικότητα. Και φυσικά στο τέλος, η αποτίμηση θα προκύψει από την ψήφο εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσιοι κοινοβουλευτικοί τακτικισμοί ενός πολιτικού αρχηγού που βρίσκεται υπό πίεση και θέλει να δείξει ότι κάνει κάτι, και μιας παράταξης που δυστυχώς ούτε διδάχτηκε τίποτα από το κακό της παρελθόν, ούτε ξέχασε τίποτα, αλλά κυρίως ούτε κατάλαβε τίποτα απ’ τη νέα σκληρή πραγματικότητα που καλούμαστε να διαχειριστούμε.
Σας ευχαριστώ».
