Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος υπήρξε ένας από τους διακεκριμένους Έλληνες στρατιωτικούς του 20ου αιώνα. Συμμετείχε στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την τελευταία φάση του Εμφυλίου Πολέμου. Διετέλεσε αρχηγός του ΓΕΣ, ενώ μετά την αποστρατεία του διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στην Γιουγκοσλαβία.
Υπήρξε ικανός ηγήτορας, με δυνατότητα να εμπνέει και να συνεγείρει τους στρατιώτες του. Ευφυής, μεθοδικός και φιλόδοξος επιτελικός αξιωματικός, διπλωματικά επιδέξιος και θιασώτης των ευρέων οργανωτικών μέτρων.
Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1897 στην τότε τουρκοκρατούμενη Πρέβεζα. Το 1914 έγινε δεκτός στην Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1916 ως ανθυπολοχαγός Πεζικού.
Συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Μακεδονικό Μέτωπο) και της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941 ήταν διοικητής με τον βαθμό του συνταγματάρχη του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων και διακρίθηκε στην κατάληψη του στρατηγικής σημασίας αυχένα Κούτσι από τους Ιταλούς (15-20 Δεκεμβρίου 1940) εντός του Αλβανικού εδάφους. Από τον Μάρτιο του 1941 ανέλαβε επιτελάρχης του Β' Σώματος Στρατού.
Κατά την Κατοχή διετέλεσε γενικός διευθυντής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση Τσολάκογλου,ενώ παράλληλα ήταν μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της αντιστασιακής οργάνωσης «Θέρος» υπό τον συνταγματάρχη Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλο. Το 1943 διέφυγε στην Μέση Ανατολή και υπηρέτησε αρχικά ως διοικητής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Ισμαηλίας.
Από τον Απρίλιο του 1944 ανέλαβε διοικητής της 3ης Ελαφράς Ορεινής Ταξιαρχίας, η οποία διακρίθηκε στην Μάχη του Ρίμινι (Σεπτέμβριος 1944) στο ιταλικό μέτωπο. Επικεφαλής της ταξιαρχίας επανήλθε στην Ελλάδα και συνέβαλε στην καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου («Δεκεμβριανά»).
Το 1946 προήχθη σε υποστράτηγο και ανέλαβε την αναδιοργάνωση του στρατού στο αρχικό στάδιο του Εμφυλίου Πολέμου. Στα τέλη του 1948 με τον βαθμό του Αντιστρατήγου και στο πλαίσιο του σχεδίου «Περιστερά» ανέλαβε να εκκαθαρίσει την Πελοπόννησο από τους αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού» (ΔΣΕ), επικεφαλής δύναμης 45.000 ανδρών του Εθνικού Στρατού. Τον Αύγουστο του 1949, συμμετείχε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Γράμμου, που σηματοδότησαν την ήττα του ΔΣΕ και την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου.
Στις 31 Μαϊου 1951, ανέλαβε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού ΓΕΣ, λίγες ώρες μετά τον τερματισμό του στρατιωτικού κινήματος που αποδόθηκε στον ΙΔΕΑ, και αποστρατεύτηκε τη αιτήσει του στις 20 Νοεμβρίου 1952. Από το 1957 έως το 1960 διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στην Γιουγκοσλαβία από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Στα τέλη του 1966 προτάθηκε από τον βασιλιά Κωνσταντίνο για την ανάληψη της πρωθυπουργίας στις μυστικές συναντήσεις που είχε με τους Γεώργιο Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλο για την άρση του πολιτικού αδιεξόδου που είχε προκύψει από την λεγόμενη «Αποστασία» τον Ιούλιο του 1965. Η πρόταση του βασιλιά δεν έγινε αποδεκτή από τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Στις 23 Μαΐου 1984, συναντήθηκε με τον παλιό του αντίπαλο στον Εμφύλιο Πόλεμο, Μάρκο Βαφειάδη, με τον οποίο αγκαλιάστηκαν και τόνισαν την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση.
Τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη τού Τάγματος του Σωτήρος για την νίκη του Ρίμινι και τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Γεωργίου Α’ για την συμβολή του στην νίκη των ετών 1948-1949. Στον Τσακαλώτο οφείλεται η μεταφορά τών οστών τού Οδυσσέα Ανδρούτσου από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών στην Πρέβεζα.
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει τα βιβλία: «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος (1960), «Η Μάχη των Αθηνών» (1969), «Γράμμος» (1970), «Η Μάχη των Ολίγων» (1971), «Πώς εσώθη η Ελλάς. Δεκέμβριος 1944» (1979), «1946-1949. Δημοκρατία και Ολοκληρωτισμός: Το Χρονικό τού Συμμοριτοπολέμου (1979).
Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος πέθανε στην Αθήνα στις 15 Αυγούστου 1989, σε ηλικία 92 ετών.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν Έλληνας γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.
Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.
Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).
Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία
Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.
Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.
Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά».
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.
Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.
Δίπλα στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη
Στις 23 Μαρτίου του 1821 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.
Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).
Η καταδίκη σε θάνατο
Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.
Ο πιο δραστικός μετασχηματισμός των Ενόπλων Δυνάμεων στη σύγχρονη ιστορία του τόπου
Από την ομιλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή
Το αντικείμενο της σημερινής μας συνεδρίασης, που δεν είναι άλλο από τον μακροπρόθεσμο προγραμματισμό των αμυντικών δαπανών. Θα έλεγα ότι είναι ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο αφορά, κατά την άποψή μας, στον πιο δραστικό μετασχηματισμό των Ενόπλων Δυνάμεων στη σύγχρονη ιστορία του τόπου.
Ανεξαρτήτως των δημοσιονομικών δυνατοτήτων που έχει η ελληνική κυβέρνηση ως αποτέλεσμα της ρήτρας διαφυγής η δημοσιονομική ευελιξία δεν πρέπει και δεν θα γίνει αφορμή για υπερβολές. Όχι μόνο γιατί οι αγορές μας παρακολουθούν και μας κρίνουν αλλά και γιατί οι επιδόσεις της οικονομίας συνολικά αποτελούν από μόνες τους σημαντικούς παράγοντες ασφάλειας και σταθερότητας.
Οφείλω να επισημάνω ότι τον Ιούλιο του 2019, όταν για πρώτη φορά οι Έλληνες πολίτες μας εμπιστεύθηκαν, παραλάβαμε μία κατάσταση στις Ένοπλες Δυνάμεις άκρως προβληματική ως αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό μίας αποεπένδυσης, η οποία, προφανώς, συνόδευσε τις συνολικές επιδόσεις της οικονομίας, τα χρόνια της κρίσης. Σήμερα η εικόνα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων δεν έχει καμία σχέση με αυτή την οποία παραλάβαμε το 2019:
24 καινούργια μαχητικά Rafale, με τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό. Τρεις νέες φρεγάτες Belh@rra, που θα αποτελούν τα πιο σύγχρονα πλοία που θα πλέουν στην Ανατολική Μεσόγειο, η πρώτη, η φρεγάτα «Κίμων» θα παραληφθεί από το Πολεμικό Ναυτικό εντός του 2025. Μη επανδρωμένα αεροσκάφη Heron, υπερσύγχρονα ελικόπτερα ανθυποβρυχιακού πολέμου Romeo, νέες τορπίλες οι οποίες εξοπλίζουν πλέον τα υποβρύχιά μας.
Όμως, και μία συνολική προσπάθεια, κυρίες και κύριοι, που νομίζω ότι έχει ξεχωριστή σημασία, να επενδύσουμε στην υποστήριξη οπλικών συστημάτων, για τα οποία ο Έλληνας φορολογούμενος είχε δαπανήσει δισεκατομμύρια, πλην, όμως, κάποιοι στο παρελθόν δεν είχαν προνοήσει ώστε να υπάρξουν πόροι για τις απαραίτητες συμβάσεις υποστήριξης αυτών των οπλικών συστημάτων, τα λεγόμενα «follow on support». Και εκεί κάναμε μαζί με τον Υπουργό, και τον νυν και τον προκάτοχό του, μία μεγάλη προσπάθεια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να διορθώσουμε αστοχίες του παρελθόντος.
Με αποτέλεσμα, σήμερα, να έχουμε, για παράδειγμα, έναν επιχειρησιακό στόλο μεταγωγικών αεροσκαφών C-13 και C-27.
Το πρόγραμμα αναβάθμισης των F-16 σε Viper, ένα πρόγραμμα το οποίο είχε υπογραφεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, ουσιαστικά καρκινοβατούσε, και με σημαντικές παρεμβάσεις οι οποίες έγιναν στην ελληνική αμυντική βιομηχανία, «τρέχει» πια με πολύ ικανοποιητικούς ρυθμούς και είμαστε αρκετά σίγουροι ότι θα ολοκληρωθεί εντός των συμφωνημένων χρονοδιαγραμμάτων.
Έχουμε πια μία στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ ως προς την εκπαίδευση των Ικάρων μας, με το Κέντρο της Αεροπορικής Εκπαίδευσης στην Καλαμάτα όχι απλά να λειτουργεί για να καλύψει τις ανάγκες της Ελληνικής Αεροπορίας, αλλά ταυτόχρονα να είναι σε θέση και να εκπαιδεύει και πιλότους από άλλες Αεροπορίες, όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί.
Και βέβαια, θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στη φροντίδα, στη μέριμνα την οποία δείξαμε για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια είδαν αυξήσεις στον μισθό και στα επιδόματά τους. Παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας όχι το νέο μισθολόγιο μόνο των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά μια διαφορετική φιλοσοφία για το πώς από εδώ και στο εξής θα διαχωρίσουμε το βαθμολόγιο από το μισθολόγιο και θα μπορέσουμε να αμείβουμε τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων με έναν τέτοιο τρόπο που να αντιστοιχεί στις υπηρεσίες που προσφέρουν στην πατρίδα. Αλλά ταυτόχρονα το μισθολόγιο των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων να είναι αρκετό για να μπορούμε να προσελκύσουμε νέα παιδιά στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, στις στρατιωτικές σχολές. Για τον απλούστατο λόγο ότι είχαμε ένα αντικειμενικό πρόβλημα σήμερα ως προς το ενδιαφέρον των 18χρονων να οραματιστούν μια καριέρα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που οι ανακοινώσεις αυτές έγιναν τώρα, ώστε να μπορούμε να προφτάσουμε και τις δηλώσεις οι οποίες θα γίνουν στα μηχανογραφικά, και όχι όπως γίνεται συνήθως, στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης.
Και σε όσους εξέφρασαν, θα έλεγα, και έναν δικαιολογημένο προβληματισμό για το τι συμβαίνει με τα Σώματα Ασφαλείας, πέραν των αυξήσεων που έχουμε ήδη ανακοινώσει, θέλω να επαναλάβω ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει τη διαχρονική μας στήριξη, όχι μόνο στα Σώματα Ασφαλείας, στην κοινωνία συνολικά αλλά και σε κάθε ξεχωριστή κατηγορία.
Κάτι το οποίο θα φανεί μετά βεβαιότητας και στις οικονομικές επιλογές που θα αναπτύξουμε στην επόμενη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Το Ημερολόγιο έδειχνε 1η Απριλίου 1955, όταν αντήχησε στην Κύπρο η φωνή του Διγενή και συγκλονίζει τον όπου γης Ελληνισμό.
Τότε, πριν 61 χρόνια, άρχιζε στη μαρτυρική μεγαλόνησο ο απελευθερωτικός αγώνας για την αποτίναξη του βρετανικού αποικιοκρατικού ζυγού, από την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), με αρχηγό τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα – Διγενή.
Ο αγώνας διήρκεσε μέχρι το 1959, οπότε και υπογράφονται οι κατάπτυστες Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, οι οποίες υπήρξαν και η απαρχή των μετέπειτα δεινών του Κυπριακού Ελληνισμού, αφού έβαζαν στο παιχνίδι, ως εγγυήτρια δύναμη και την Τουρκία, μέχρι τότε ουδεμίαν ισχύν έχουσα, αλλά και την αριθμητικώς ασήμαντη, τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Τόσο πολύ «συμφέρουσες» για την Ελλάδα και την Κύπρο ήσαν αυτές οι επαίσχυντες συμφωνίες, ώστε μετά μόλις τρία χρόνια, ο υπογράψας Μακάριος ζήτησε να αλλάξουν σε 13 σημεία τους…
Όμως, το τι έκαναν οι πολιτικοί, Ελλαδίτες και Κύπριοι, δεν είναι τίποτε διαφορετικό από αυτό που κάνουν πάντα. Προδοσίες και ξεπουλήματα.
Το 1955-59, η ΕΟΚΑ έγραψε μία ιστορία, όπως μόνον ο απλός λαός ξέρει να γράφει, μακριά από πολυτελή γραφεία, διπλωματικές τρικλοποδιές και πολιτικές ραδιουργίες.
Ο αγώνας δεν ήταν ρόδινος. Ποιος αγώνας άλλωστε είναι ρόδινος. Εκτός των «πολιτισμένων Βρετανών, η ΕΟΚΑ, είχε να αντιμετωπίσει και την κομμουνιστική δολιότητα. Μόλις 25 ημέρες από την έναρξη του αγώνα, ο Ρ/Φ σταθμός του ΚΚΕ χαρακτήρισε τον αγώνα της ΕΟΚΑ ως «τυχοδιωκτισμό με πασχαλινά βαρελότα», ενώ λίγες μέρες μετά, στις 5 Μαΐου η «ΑΥΓΗ», έγραφε ότι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ είναι «διασπαστές της ενότητας του κυπριακού λαού, που παριστάνουν τους νταήδες με τυχοδιωκτικές ενέργειες».
Όμως, παρά τη λύσσα των Βρετανών και των ερυθρών προδοτών (αυτοί απεκάλυψαν την πραγματική ταυτότητα του Διγενή), ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ένας Αγώνας – Έπος που τροφοδότησε με πολλούς ήρωες το Ελληνικό Πάνθεον. Νέα ονόματα, κυρίως νεαρών αγωνιστών, προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Δαβάκη. Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Κυριάκος Μάτσης, Στυλιανός Λένας, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Φώτης Πίττας, Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου και τόσοι άλλοι.
Ανάμεσά τους και ένα 19χρονο παιδί από την Πάφο. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Συλλαμβάνεται σε ένα συλλαλητήριο και καταδικάζεται σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Λίγο πριν τη δίκη, η οποία είχε αναβληθεί, αφήνει στο θρανίο του ένα ποίημα.
Οι στίχοι του συγκλονίζουν: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Στις 13 Μαρτίου του 1957, ο Ευαγόρας ανεβαίνει αγέρωχος το ικρίωμα τραγουδώντας για την Ελλάδα και την Ένωση. Και μένει Αθάνατος.
Ο Ρόδιος ποιητής και φιλόλογος Φώτης Βαρέλης γράφει το 1957, ένα ποίημα για τον Ευαγόρα, με τίτλο «Του Βαγόρη». Ένα ποίημα που κάνει τις Ελληνικές ψυχές να ατσαλώνονται και τις Ελληνικές καρδιές να πετάνε προς τα Υψηλά ιδανικά της Πατρίδας και της Ελευθερίας.
Απολαύστε το, δακρύστε και αφήστε την Ελλάδα να σας πλημμυρίσει:
Του Βαγόρη
Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά,
ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε, δεν όκ’σε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα, θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά, όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
– Παρόντες όλοι;
– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
-Παρόντες, λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
– Σήκω, Βαγόρη, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή,
ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά
ετούτοι κι όλη η τάξη.
– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος,
άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.
Οι δοξασμένοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, έδιναν τον παρακάτω όρκο μπαίνοντας στην Οργάνωση:
Ο όρκος των Αγωνιστών
«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:
Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις,
δια την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν,
θυσιάζων και αυτήν την ζωήν μου.
Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα,
παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως
και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.
Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως
και μόνον τούτου.
Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν,
τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως,
όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου,
έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.
Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως
ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου,
παρά μόνον εις εκείνους δι’ ους έχω εξουσιοδότησιν,
υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.
Τας πράξεις μου θα κατευθύνη,
μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι,
πάσης ιδιοτέλειας ή κομματικού συμφέροντος.
Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας».
Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φθάσει η κατρακύλα μας. Την Aradhiya Khan την ξέρετε; Αν όχι να σας την συστήσω. Είναι τρανς ακτιβίστρια (!) από το Καράτσι του Πακιστάν. Ρε δε μας παρατάς πρωί πρωί, θα πουν μερικοί οξύθυμοι εξ υμών. Και πράγματι ουδεμία διάθεση είχα να σας απασχολήσω με την τρανς Aradhiya Khan από το Καράτσι του Πακιστάν, αν αυτή δεν μας είχε απασχολήσει με τα… σοφά της λόγια: «Μερικές φορές είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι όσα πιστεύεις και να αγωνίζεσαι γι’ αυτά. Πιστεύω πως έχουμε μόνο μια ζωή (ερώτηση: αυτό το πιστεύεις ακράδαντα έτσι;) για να φέρουμε την αλλαγή και να συμβάλλουμε στην ευημερία των ανθρώπων». Αυτά λοιπόν τα λόγια της τρανς από το Καράτσι, τα κάναν γιγαντοαφίσα και γέμισαν τους σταθμούς του μετρό η κα Μενδώνη (πολιτισμός γαρ…) ο κ. Σταϊκούρας, όσο ήταν ακόμα υπουργός μεταφορών και οι διάφοροι άλλοι. Μας σώθηκαν οι ημέτεροι σοφοί και καταφεύγουμε στην τρανς (αλήθεια το τρανς σημαίνει κάποιο επάγγελμα, κάποιο τίτλο σπουδών;) από το Καράτσι. Χάθηκε ρε σοφοί να βάλετε ρητά του Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα; Ή επειδή αυτοί δεν ήταν τρανς έχουν αποκλεισθεί;
Σαν βγεις στον πηγεμό για το Πάρκο Ελευθερίας… σε πιάνει απελπισία. Γίνομαι σαφέστερος. Όταν βγεις από το μετρό στην στάση «Μέγαρο Μουσικής», από την έξοδο προς το Πάρκο Ελευθερίας, υπάρχει αμέσως δεξιά ένας πεζόδρομος παράλληλος προς τον μαντρότοιχο του ΝΙΜΤΣ. Ανεβαίνοντας λοιπόν τον πεζόδρομο, αριστερά σου, είναι έξι μεγάλες μεταλλικές στήλες, στις οποίες αναγράφονται σκέψεις μεγάλων Ελλήνων (Σολωμού, Καζαντζάκη κ.α.). Ως εδώ καλά. Σε λίγο καιρό όμως, οι στήλες αυτές δεν θα διαβάζονται, διότι η σκουριά, που τις έχει καταφάει, θα τις έχει στείλει… αδιάβαστες. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι εάν προσπαθήσω να βρω τον υπεύθυνο, στον οποίο και να θέσω το θέμα, θα τον βρω. Το βέβαιο είναι ότι στην περίπτωση αυτή θα αρχίσει ένας ωραίος αγώνας, που ο ένας θα πασάρει στον άλλο, σαν τον Κωνσταντέλια στον Καρέτσα και στο τέλος μπορεί να έχουμε και κανένα μπάζωμα ή να κατηγορηθώ εγώ… Για αυτό θα εφαρμόσω την πρακτική του Θοδωράκη Βλάση (Ντ. Ηλιόπουλος στο «Φίλο μου τον Λευτεράκη») ο οποίος αγανακτισμένος με την υπάλληλο, που του έφερε ακαίρως τη γούνα και δεν καταλαβαίνει η δόλια σε ποιόν πρέπει να πει «Θα περάσει ο κ. Θοδωράκης», αγανακτεί και ωρύεται «Σ’ όλους. Σ’ όποιον βρεις πες θα περάσει ο κύριος Θοδωράκης και πού θα πάει; Θα το πεις κι εκεί που πρέπει».
Ο κ. Τασούλας, μετρά βέβαια μόλις λίγες μέρες ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έπρεπε όμως να πάρει μερικά ταχύρυθμα μαθήματα για ορισμένα βασικά θέματα. Η εικόνα του κατά την παρέλαση της Εθνικής Παλιγγενεσίας δεν ήταν απολύτως ορθή για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται. Δεν μπορείς δηλαδή να στέκεσαι με τα πόδια ανοιχτά (Θυμίζοντας τον κ. Τσίπρα όταν άκουγε τον Εθνικό Ύμνο) όταν περνούν από μπροστά σου οι πολεμικές σημαίες ή οι σημαίες των διαφόρων Κλάδων και Σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων. Ας ανατρέξει σε παλιά βίντεο για να δει ποια στάση κρατούσε, σε ανάλογες περιπτώσεις, ο συμπατριώτης του Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος όχι μόνο στεκόταν σε άψογη στάση προσοχής, αλλά και χαιρετούσε τις σημαίες υποκλινόμενος, φέροντας συγχρόνως το δεξί του χέρι στο μέρος της καρδιάς. Επίσης, στο τέλος της παρελάσεως ο κ. Τασούλας, δέχτηκε την αναφορά πέρατος αυτής, από τον έχοντα το Γενικό Πρόσταγμα υποστράτηγο, σε άψογη στάση… με ανοιχτά τα πόδια, ενώ δεν του έδωσε ούτε τα εντελώς τυπικά συγχαρητήρια για την άριστη ομολογουμένως παρέλαση. Συνελόντι ειπείν. Θέλει πολύ φροντιστήριο ακόμη ο νέος πρόεδρος.
Νομίζω ότι η ορθότερη τοποθέτηση για την εκφώνηση συνθημάτων κατά την παρέλαση είναι αυτή της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, που αναφέρει σε ανακοίνωση της: «….Η απαίτηση ύπαρξης υψηλού ηθικού, προσήλωσης στην αποστολή της υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Πατρίδος, με πενιχρές αμοιβές, που ανατίθεται σε αυτούς τους νέους, οδηγεί πολλές φορές σε εξάρσεις εκτόνωσης ασύμβατες με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Αυτό δεν σημαίνει “τιμωρία προς παραδειγματισμό” και υποταγή σε κελεύσματα αντιδρώντων από κάθε πλευρά. Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, αντιλαμβανόμενη το “αίμα που βράζει” σε αυτούς τους νέους, χωρίς να δικαιολογεί το περιεχόμενο των συνθημάτων, φέρνει ως παράδειγμα τον ήρωα της Επαναστάσεως Αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη και τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, παροτρύνοντας την Στρατιωτική και Πολιτική ηγεσία, να αρκεστεί σε απλές νουθεσίες και όχι σε εξοντωτικές ποινές και τιμωρίες». Είναι βέβαια γνωστή η γλώσσα του Καραϊσκάκη και ασφαλώς ουδείς λέει να καταφεύγουμε σ’ αυτήν. Τουλάχιστον… δημόσια. Άλλα αν ακούγεται και καμιά φορά και κάτι για τη Μακεδονία ή για το Αιγαίο ή για την Κύπρο ή για τη Βόρειο Ήπειρο, ε δεν έσταξε δα και η ουρά του ποντικού λάδι!
Τι του λες τώρα…
Λογικόν
Άμα είσαι εξοικειωμένος…
(σημείωση: αυτό ισχύει για οποιοδήποτε συλλαλητήριο δεν διοργανώνουν αυτοί)
Την Δευτέρα 31 Μαρτίου το παράρτημά μας, επισκέφθηκε επισήμως τη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών, που ήταν και ο διακαής πόθος, των εν αποστρατεία Αξιωματικών, προελεύσεως ΣΜΥ, της σχολής που μας διέπλασσε, που σφυρηλάτησε τον χαρακτήρα μας, που μας έδωσε τα εφόδια και τις γνώσεις για να είμαστε χρήσιμοι και παραγωγικοί για την Πατρίδα μας και τις οικογένειές μας.
Η υποδοχή της Σχολής, με επικεφαλής τον Διοικητή Ταξίαρχο Γρηγόριο Γαρουφαλιά και τα στελέχη που μας έκαναν την ξενάγηση και την ενημέρωση ήταν, εξαιρετική και γεμάτη συγκίνηση. Στην επίσκεψη ήταν παρόν και το μέλος του Δ.Σ της Ε.Α.Α.Σ, Υπλγος ε.α. Ευάγγελος Στέφος.
Ο σκοπός της επίσκεψης δεν ήταν μόνο για να γνωρίσουμε και να ενημερωθούμε την αναβαθμισμένη ΣΜΥ αλλά και να αποδώσουμε φόρο τιμής σε όλους τους συναδέλφους που έπεσαν ηρωϊκά μαχόμενοι για την Πατρίδα μας.
Μέρος των φωτογραφιών παραχωρήθηκαν από την δημοσιογράφο και συγγραφέα Χριστίνα Μπίζα.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
