Παρασκευή 9 Μαΐου 2025

10 διλήμματα που θα σου δείξουν πόσο ηθικός είσαι!! - Έχεις τα κότσια να τα απαντήσεις;



Ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου, λένε, φαίνεται από τις επιλογές του. Αλλά όχι από τις «ανώδυνες» καθημερινές επιλογές, όπως το αν θα πιει καφέ ή τσάι, αν θα φτιάξει γεμιστά ή παστίτσιο, αν θα πάει στο θέατρο ή για καφέ. Η αληθινή προσωπικότητά μας γίνεται ανάγλυφη, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε πραγματικά δύσκολες επιλογές. Σε κρίσιμα διλήμματα, όταν έχουμε κάτι να χάσουμε, όταν καλούμαστε να διαλέξουμε το ένα και να θυσιάσουμε το άλλο.

Τι θα διαλέγατε για παράδειγμα αν έπαιρνε φωτιά η πολυκατοικία σας και είχατε μπροστά σας την επιλογή να τρέξετε και να σώσετε τον εαυτό σας ή να σταματήσετε και να βοηθήσετε την ηλικιωμένη σας γειτόνισσα να βγει; Η απάντηση στο δίλημμα θα δείξει αν είστε εγωιστής ή όχι. Ή για να το κάνουμε ακόμα πιο δύσκολο: Η πολυκατοικία σας παίρνει φωτιά και εσείς δεν είστε εγωιστής. Έχετε όμως δύο επιλογές: Να βοηθήσετε την ηλικιωμένη γειτόνισσα, που μένει μόνη, ή το μικρό παιδί του διπλανού διαμερίσματος, με την οικογένεια του οποίου δεν έχετε και τόσο καλές σχέσεις; Τώρα, θα δείτε εκτός από τον εγωισμό, αν βάζετε πάνω απ’ όλα τη λογική ή το συναίσθημα, τις προσωπικές συμπάθειες από το ηθικά σωστό.

Είδατε πόσο δύσκολες μπορούν να γίνουν οι αποφάσεις μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση; Αν θέλετε λοιπόν να μάθετε την πραγματική ηθική σας «φύση», προσπαθήστε να απαντήσετε στα παρακάτω κλασικά ηθικά διλήμματα και ίσως εκπλαγείτε από τις αποφάσεις που θα πάρετε.

Θα έκλεβες για να σώσεις έναν δικό σου άνθρωπο;

Ο σύντροφός σου είναι πολύ άρρωστος και ο μόνος τρόπος να σωθεί είναι να πάρει πολύ ακριβά φάρμακα, για τα οποία δεν έχετε τα χρήματα. Θα έκανες διάρρηξη ή κλοπή σε ένα φαρμακείο για να κλέψεις τα φάρμακα αν δεν υπήρχε άλλος τρόπος ή θα σεβόσουν τη νομιμότητα;

Θα έπαιρνες εκδίκηση αψηφώντας τη δικαιοσύνη;

Κάποιος δολοφονεί ένα κοντινό σου πρόσωπο. Είσαι σίγουρος ότι ξέρεις πως ο κατηγορούμενος είναι ο δράστης, αλλά η δικαιοσύνη τον κρίνει αθώο. Τι θα κάνεις μετά την απόφαση; Αν είχες την ευκαιρία, θα έπαιρνες το νόμο στα χέρια σου για να τον εκδικηθείς;

Θα θυσίαζες κάποιους για να σωθούν κάποιοι άλλοι;

Είσαι σε μια βάρκα με άλλους δέκα ανθρώπους, ο ένας εκ των οποίων είναι εξαιρετικά υπέρβαρος. Η βάρκα αρχίζει να μπάζει με νερά, και θα πνιγείτε όλοι, εκτός κι αν ξεφορτωθείτε περιττό βάρος. Θα πετούσατε τον βαρύτερο στη θάλασσα αν επρόκειτο να σωθείτε ή κάποιους άλλους; Ή θα ήταν προτιμότερο να τους αφήσετε όλους να πνιγούν, για να μη φέρει κανείς την ευθύνη ενός θανάτου παρά μόνο η κακή τύχη;

Θα άφηνες κάποιον να πάρει την ευθύνη για κάτι που έκανες;

Οδηγείς και μιλάς στο τηλέφωνο. Από την απροσεξία σου, προκαλείς ένα θανατηφόρο τροχαίο, προκαλώντας καραμπόλα. Βγαίνεις από το αυτοκίνητό σου και βλέπεις τον άνθρωπο που χτύπησες νεκρό. Βγαίνει ένας άλλος οδηγός από αυτοκίνητο που παρασύρθηκε στην καραμπόλα και φωνάζει κλαίγοντας πως τον σκότωσε: Έχει πειστεί μέσα στο χάος της σύγκρουσης ότι αυτός προκάλεσε το ατύχημα, αλλά εσύ ξέρεις ότι εσύ είσαι ο υπεύθυνος. Αφήνεις τον άλλο να πιστεύει πως το έκανε ή λες την αλήθεια με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Θα επέστρεφες λάθος ρέστα;

Μπαίνεις στο μανάβικο της γειτονιάς, ψωνίζεις αγαθά αξίας 8€ και δίνεις 10€. Ο ιδιοκτήτης σου επιστρέφει ρέστα 12€, νομίζοντας πως του έχεις δώσει 20€. Τα επιστρέφεις ή κάνεις ότι δεν κατάλαβες το λάθος; Κι αν τα επιστρέφεις, σκέψου – θα έκανες το ίδιο σε ένα πολυκατάστημα ή ένα supermarket; Θα τα κρατούσες αν γνώριζες ότι θα κρατηθούν από το μισθό του ταμία;

Θα έδινες τη ζωή σου για κάποιον άλλο;

 Είσαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο και ένας άλλος άνθρωπος είναι κλειδωμένος στο διπλανό δωμάτιο – δεν μπορείτε να επικοινωνήσετε. Έχετε ο καθένας ένα κουμπί. Αν το πατήσετε, θα πεθάνετε, αλλά θα ξεκλειδώσετε την πόρτα του άλλου δωματίου. Αν κανείς δεν το πατήσει, σε μία ώρα θα πεθάνετε και οι δύο. Τι κάνετε; Πατάτε το κουμπί ή περιμένετε μέχρι την τελευταία στιγμή να το πατήσει ο άλλος; Κι αν δεν το πατήσει κι εκείνος και έχετε πέντε δευτερόλεπτα πριν το τέλος, τι κάνετε την τελευταία στιγμή;

Η εκλογή της Σόφι

Όπως στην περίπτωση της γνωστής ταινίας, σου δίνουν την ευκαιρία να σώσεις ένα από τα δύο παιδιά σου. Θα αποφύγει τον θάνατο αυτό, το οποίο θα διαλέξεις εσύ. Αν δεν επιλέξεις ποιο παιδί θα σωθεί, θα σκοτώσουν και τα δύο. Επιλέγεις να σώσεις το αγόρι, πιο μεγάλο σε ηλικία και γερό σε σωματοδομή, που μπορεί να επιβιώσει καλύτερα, όπως έκανε η Σόφι, ή το μικρόσωμο κορίτσι, που χρειάζεται προστασία; Ή αφήνεις και τα δύο παιδιά, γιατί δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσά τους;

Θα πρόδιδες τους όρκους σου για να σώσεις τη ζωή κάποιου;

Είσαι ψυχίατρος και ένας ασθενής σου εκμυστηρεύεται ότι σχεδιάζει να σκοτώσει ένα συγκεκριμένο άτομο. Ο ισχυρισμός του μπορεί και να είναι μπλόφα, αλλά μπορείς να το ρισκάρεις; Θα ειδοποιήσεις την αστυνομία ή θα σεβαστείς το ιατρικό απόρρητο;

Θα αποκάλυπτες την αλήθεια στον καλύτερό σου φίλο;

Λίγο πριν το γάμο του καλύτερού σου φίλου, βλέπεις την γυναίκα που πρόκειται να παντρευτεί να κρύβεται σε ένα δωμάτιο με άλλον για τρυφερές περιπτύξεις. Λες την αλήθεια στον φίλο σου καταστρέφοντας την ημέρα του γάμου του ή τον αφήνεις να παντρευτεί μία γυναίκα που τον απατά ακόμη και εκείνη την ημέρα;

Θα κατέδιδες έναν… «Ρομπέν των δασών»;

Είσαι αυτόπτης μάρτυρας μιας ληστείας σε τράπεζα. Αναγνωρίζεις τον ληστή, αλλά ανακαλύπτεις ότι τα χρήματα που έκλεψε, πήγαν σε ίδρυμα για παιδιά ή αστέγους της πόλης. Ακολουθείς τυφλά το νόμο και καταδίδεις τον δράστη στις αρχές – με αποτέλεσμα τα χρήματα να γυρίσουν στην τράπεζα, που θα τα πάρει πίσω από ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη – ή δεν κάνεις τίποτα;









ΠΗΓΉ:https://www.ratpack.gr/buzz/story/12484/ta-megalytera-ithika-dilimmata-poy-mporei-na-synantiseis-sti-zoi-soy

Πέμπτη 8 Μαΐου 2025

9 Μαΐου 1945 - Μια μεγάλη επέτειος για μια Μεγάλη Νίκη!


 Η Ρωσία γιορτάζει στις 9 Μαΐου τη Νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όταν ακριβώς πριν από 80 χρόνια ηττήθηκε ολοκληρωτικά η ναζιστική Γερμανία, που είχε φέρει στα όρια του αφανισμού τον πολιτισμό ολόκληρου του πλανήτη

Του Αντρέι Μάσλοβ*

Στις 9 Μαΐου όλη η Ρωσία γιορτάζει τη Νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά της χιτλερικής Γερμανίας. Πριν από 80 χρόνια μπήκε τέλος στο καθεστώς που είχε φέρει στα όρια του αφανισμού τον πολιτισμό ολόκληρου του πλανήτη.

Την ημέρα αυτή τιμούμε τον ηρωισμό των νικητών προγόνων μας, τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων και των θυμάτων των κατακτητών, τιμούμε τη στρατιωτική αδελφοσύνη με τους συμμάχους μας στον αντιφασιστικό αγώνα. Για τη χώρα μας η Ημέρα της Νίκης είναι μια ξεχωριστή γιορτή που έχει ιδιαίτερο βάρος σχεδόν για κάθε πολίτη: Δεν υπάρχει στη Ρωσία οικογένεια που να μη θρηνεί νεκρό σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Στην επιθετική τους πολιτική ο Χίτλερ και οι συνεργοί του δεν είχαν ως μοναδικό στόχο την υφαρπαγή των εδαφών των κυρίαρχων χωρών: Σκοπός τους ήταν ο αφανισμός ολόκληρων λαών. Και όμως, όσο πιο πολύ απομακρύνεται χρονικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι μάρτυρές του φεύγουν από τη ζωή τόσο περισσότερο διαστρεβλώνεται η αλήθεια για εκείνα τα γεγονότα. Βλέπουμε ξεκάθαρα τις προσπάθειες παραχάραξης της Ιστορίας του πολέμου, επανεγγραφής της, αποσιώπησης της αλήθειας και απροκάλυπτο ψέμα. Ο σκοπός αυτής της εκστρατείας είναι η αποκατάσταση των ναζί εγκληματιών πολέμου και των συνεργών τους και ταυτόχρονα η υποτίμηση, η αμαύρωση και, τέλος, η άρνηση των άθλων και των θυσιών του Κόκκινου Στρατού και της αποφασιστικής συνεισφοράς της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη ενάντια στον Χίτλερ και την απελευθέρωση της Ευρώπης.

Αποτέλεσμα αυτών των αντιιστορικών συκοφαντιών είναι η ριζωμένη στη Δύση παράλογη εντύπωση για τη δήθεν εξίσου ευθύνη για την κήρυξη του πολέμου της Γερμανίας, εισβολέα, και της Σοβιετικής Ένωσης, βασικού στόχου του χιτλερικού επεκτατισμού και της πλέον παθούσας πλευράς με άνευ προηγουμένου ανθρώπινες και υλικές απώλειες. Η αναθεώρηση της Ιστορίας έφερε τους πικρούς της καρπούς, συμβάλλοντας στην άνοδο του νεοναζισμού στις ευρωπαϊκές χώρες. Με την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία ο νεοναζισμός νομοτελειακά συνοδεύεται από τη ρωσοφοβία, που έγινε νόρμα στον ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο, όπως ο αντισημιτισμός στα προπολεμικά χρόνια.

Πρόσφατο ορατό αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού μίσους είναι η εισβολή του καθεστώτος του Ζελένσκι στην περιοχή του Κουρσκ με άδοξη για το Κίεβο κατάληξη. Ουκρανοί επιδρομείς και ξένοι μισθοφόροι, μιμούμενοι τα ινδάλματά τους από τα Ες-Ες και τη Βέρμαχτ, «ξεχώρισαν» στην περιοχή του Κουρσκ για θηριωδίες σε βάρος του άμαχου πληθυσμού, ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο, για πλιάτσικο και βεβήλωση των μνημάτων των μαχητών του Κόκκινου Στρατού. Δεν έκρυβαν τα κατορθώματά τους, αντιθέτως, περηφανεύονταν, επιδεικνύοντας τα ναζιστικά σύμβολα και προτρέποντας μπροστά στην κάμερα να σκοτώνουν όσο το δυνατόν περισσότερους Ρώσους.

«Καφέ πανούκλα»

Για να αποτραπεί η αναγέννηση της «καφέ πανούκλας», η Ρωσία με τη στήριξη των χωρών της παγκόσμιας πλειοψηφίας κάθε χρόνο καταθέτει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προς έγκριση το ψήφισμα για την καταπολέμηση της ηρωοποίησης του ναζισμού. Τα τελευταία χρόνια όλες οι χώρες της Ε.Ε. το καταψηφίζουν, γεγονός που δεν ξαφνιάζει, αν λάβουμε υπόψη τις τάσεις των τελευταίων χρόνων.

Ένα από τα κραυγαλέα παραδείγματα αλλοίωσης της Ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί η παντελής αγνόηση του οφθαλμοφανώς γενοκτονικού χαρακτήρα της πολιτικής της ναζιστικής ηγεσίας εις βάρος της Σοβιετικής Ένωσης. Στη μεταπολεμική περίοδο η αφανιστική πολιτική του Γ΄ Ράιχ στα σοβιετικά εδάφη δεν είχε ανάγκη από τεκμηρίωση. Κάθε δεύτερο θύμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν κάτοικος της Σοβιετικής Ένωσης. Η ναζιστική εισβολή πήρε 27,5 εκατομμύρια ζωές πολιτών της Σοβιετικής Ένωσης, από τους οποίους σχεδόν τα δύο τρίτα ήταν άμαχος πληθυσμός.

Σήμερα τον μαζικό αφανισμό των Σοβιετικών πολιτών παρουσιάζουν σχεδόν αποκλειστικά ως έργο των Ες-Ες ή ακόμα και ως «παράπλευρες απώλειες» των πολεμικών επιχειρήσεων, όπως στην περίπτωση θανάτου εκατομμυρίων αιχμαλώτων Σοβιετικών μαχητών και κατοίκων των κατεχόμενων περιοχών από πείνα και ασθένειες. Στην πραγματικότητα, οι χιτλερικοί ακολουθούσαν μια συνειδητοποιημένη και συγκεκριμένη στρατηγική με στόχο τον αφανισμό των πληθυσμών της Σοβιετικής Ένωσης, και στην υλοποίησή της δεν συμμετείχαν μόνο οι δυνάμεις των Ες-Ες, αλλά και η Βέρμαχτ και τα όργανα του ναζιστικού κόμματος, και τα στρατεύματα των δορυφόρων της Γερμανίας και οι συνεργάτες των Γερμανών.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε πως οι κατηγορίες περί γενοκτονίας γίνονται σύνηθες εργαλείο συκοφάντησης των χωρών που δεν ακολουθούν την πολιτική της Δύσης. Ωστόσο, η γενοκτονία είναι όρος Διεθνούς Δικαίου με συγκεκριμένες παραμέτρους, καταγεγραμμένες στη σχετική Διακήρυξη του ΟΗΕ του 1948. Η διαπίστωση του γεγονότος της γενοκτονίας απαιτεί λεπτομερή διερεύνηση από τους νομικούς και τους ιστορικούς, και όχι συναισθηματική προπαγανδιστική υστερία. Και αν εξετάσουμε αμερόληπτα τις διαστάσεις και τον χαρακτήρα των εγκλημάτων των ναζί στα κατεχόμενα εδάφη, και συγκεκριμένα στη Σοβιετική Ένωση, μπορούμε να ανακαλύψουμε όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Το χαρακτηριστικό της γενοκτονίας είναι οπωσδήποτε η ύπαρξη πρόθεσης εκ μέρους των υπαιτίων της.

Αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο: Οι «κατασκευαστές» των «γραμμών θανάτου» πάντα προσπαθούν να καλύψουν τα ίχνη τους. Αλλά στην περίπτωση του Γ΄ Ράιχ υπάρχουν ντοκουμέντα που επιβεβαιώνουν ότι ο αφανισμός του σοβιετικού πληθυσμού ήταν προγραμματισμένος. Μια από τις πλέον γνωστές και τρανταχτές αποδείξεις αυτού είναι το «Σχέδιο Πείνας», παράρτημα του σχεδίου εισβολής στη Σοβιετική Ένωση «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», που αναπτύχθηκε από τον Χέρμπερτ Μπάκε, υφυπουργό Επισιτισμού και Γεωργίας της Γερμανίας, φίλο του ανώτατου αρχηγού των Ες-Ες Χάινριχ Χίμλερ. Σύμφωνα με αυτό το ντοκουμέντο, οι ναζί σκόπευαν να αφανίσουν στο ευρωπαϊκό μέρος της Σοβιετικής Ένωσης τουλάχιστον 30 εκατομμύρια ανθρώπους, λεηλατώντας τα χωριά και σταματώντας τον εφοδιασμό σε τρόφιμα και φάρμακα των κατεχόμενων πόλεων.

«Σχέδιο Πείνας»

Η Μόσχα, εκατοντάδες άλλες πόλεις και οικισμοί στη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και τη Βαλτική ήταν καταδικασμένοι σε αφανισμό και οι κάτοικοί τους σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Η ιστορία της προετοιμασίας του «Σχεδίου Πείνας» είναι επίσης γνωστή. Με την αρχή του ναυτικού αποκλεισμού από τους Βρετανούς το Γ΄ Ράιχ δοκιμαζόταν από έλλειψη τροφίμων. Για να την αναπληρώσουν, οι ναζί οικονομολόγοι πρότειναν την ολοκληρωτική λεηλασία της Σοβιετικής Ένωσης, κάτι στο οποίο συμφώνησε τόσο η πολιτική όσο και η στρατιωτική ηγεσία της Γερμανίας. Παράλληλα, με όπλο την πείνα, οι ναζί υπολόγιζαν γρήγορα και ανέξοδα να αφανίσουν τον ντόπιο πληθυσμό, μέτρο απαραίτητο κατά την άποψη του Χίτλερ για την κατάληψη του «ζωτικού χώρου» στην Ανατολή και την εγκατάσταση εκεί των Γερμανών αποίκων.

Ιδεολογικά αυτό το τερατώδες σχέδιο στηριζόταν στις σοβινιστικές θέσεις για την υπεροχή της αρίας «ανώτερης» φυλής και τη μεθοδική απανθρωποποίηση των «μη αρίων» – Εβραίων, Τσιγγάνων, Σλάβων… Ακριβώς αυτό το «Σχέδιο Πείνας» εφάρμοσαν οι ναζί κατά την Πολιορκία του Λένινγκραντ, στοχεύοντας να οδηγήσουν σε θάνατο από υποσιτισμό όσο το δυνατόν περισσότερους κατοίκους. Εννοείται ότι η μελλοντική ύπαρξη της πόλης δεν προβλεπόταν, ακόμα και σε περίπτωση παράδοσής της: το μαρτυρεί η τύχη των προαστίων του Λένινγκραντ που έχουν καταλάβει οι Γερμανοί και που έχουν παντελώς ερημώσει από την τεχνητή ανθρωπιστική καταστροφή και τις μαζικές εκτελέσεις των κατοίκων από τους ναζί.

Επίσης, μην ξεχνάμε ότι στο έδαφος της Σοβιετικής Ένωσης οι ναζί αποφάσισαν να δώσουν «τελική λύση» στο εβραϊκό ζήτημα ακόμα πριν από τη διαβόητη Διάσκεψη της Βάνζεε το 1942. Μαζικές εκτελέσεις του εβραϊκού πληθυσμού από τις πρώτες κιόλας μέρες της εισβολής πραγματοποιούσαν τα Ειδικά Τάγματα Θανάτου (Αϊνζατσγκρούπεν). Γνωστά είναι τα πογκρόμ στο Κάουνας (25-29 Ιουνίου 1941) και στο Λβιβ (30 Ιουνίου-2 Ιουλίου 1941), όπου χιλιάδες άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν από τους συνεργάτες των ναζί, τις ομάδες Λιθουανών και Ουκρανών εθνικιστών. Στο τέλος η «εμπειρία» αφανισμού των Σοβιετικών Εβραίων εφαρμόστηκε σε όλα τα ελεγχόμενα από το Γ΄ Ράιχ εδάφη. Έτσι, από τις αρχές του πολέμου κατά της Σοβιετικής Ένωσης, στόχος για την πολιτική ελίτ του Γ΄ Ράιχ ήταν τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Σοβιετικοί πολίτες άλλων εθνικοτήτων. Ο Βρετανός ιστορικός, ειδικός επί της ιστορίας του ναζισμού, Άνταμ Τουζ έγραφε σχετικά: «Η Βέρμαχτ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση με σκοπό να υλοποιήσει όχι ένα, αλλά δύο προγράμματα μαζικών δολοφονιών».

Εγκλήματα πολέμου

Αυτή τη στιγμή στη χώρα γίνεται δουλειά πάνω στην τεκμηρίωση και τη νομική αξιολόγηση των ναζιστικών εγκλημάτων. Οι δικαστικές Αρχές στις πληγείσες από την κατοχή περιοχές προωθούν αποφάσεις για να αναγνωριστούν ως πράξεις γενοκτονίας τα εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπράξει οι Γερμανοί, οι σύμμαχοι και οι συνεργάτες τους στο έδαφος αυτών των περιοχών. Το 2023 η Κρατική Δούμα, Κάτω Βουλή της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης της Ρωσίας, υπερψήφισε τη δήλωση «Για τη γενοκτονία των λαών της Σοβιετικής Ένωσης από τη Γερμανία και τους συνεργούς της στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945».

Η διεθνής αναγνώριση της ναζιστικής γενοκτονίας εις βάρος του σοβιετικού πληθυσμού στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι απαιτούμενη όσο ποτέ άλλοτε: Πρωτίστως, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης απέναντι στα θύματα των ναζί δημίων. Το παράδειγμά μας είναι επίκαιρο και για τα άλλα κράτη που έχουν πληγεί από το Γ΄ Ράιχ. Ανάμεσά τους, δίχως άλλο, είναι και η Ελλάδα, που αντιστάθηκε ηρωικά στους κατακτητές και η οποία, όπως και η Σοβιετική Ένωση, υπέστη λεηλασία του εθνικού πλούτου, τη μαζική καταστροφή των χωριών, την αναγκαστική πείνα και ως αποτέλεσμα έχασε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Ως εκ τούτου, η Ημέρα της Μεγάλης Νίκης αποτελεί ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας, μια λαμπρή γιορτή προς τη μνήμη εκείνων που πέτυχαν ένα απίστευτο κατόρθωμα στο όνομα της ειρήνης, της καλοσύνης και της ευημερίας των μελλοντικών γενεών.

*Πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα



https://www.antinews.gr/67390/kosmos/mia-megali-epeteios-gia-mia-megali-niki/


Πρωθυπουργός: - "Ακούμε» και Προσπαθούμε" για τον πολίτη - Δεν τα καταφέραμε στην υγεία, στην παιδεία και στο κράτος


29η Απριλίου 2024

Από την εισαγωγική τοποθέτηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου της 29ης Απριλίου 2024:

Μένουμε, λοιπόν, με κάθε τρόπο δίπλα στον πολίτηαναγνωρίζοντας ότι η ακρίβεια εξακολουθεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία και ότι, ναι, μπορεί να μην έχουμε φτάσει εκεί ακόμα που θέλουμε, στην υγεία, στην παιδεία ή στο κράτος, αλλά πρέπει να θυμίζουμε τα σημαντικά βήματα που γίνονται παντού: από την άμυνα, το μεταναστευτικό, τα μέτρα κατά της βίας, τις σημαντικές επιτυχίες της Ελληνικής Αστυνομίας, μέχρι την οικονομία, τα μεγάλα έργα, την ψηφιοποίηση του Δημοσίου.

Οδηγοί μας πάντα είναι τα ρήματα "ακούμε" και "προσπαθούμε". Γι’ αυτό και αντιμετωπίζουμε και την ψήφο της επόμενης αναμέτρησης ως μία εντολή για λιγότερα λάθη και περισσότερη δουλειά. Τη δουλειά που προφανώς θα τη συνεχίσουμε και στο διάστημα που έρχεται.


Συνέβη σαν Σήμερα το 1821 - Η Μάχη της Γραβιάς - Η οδυνηρή ήττα του Ομέρ Βρυώνη από τον φοβερό και τρομερό Οδυσσέα Ανδρούτσο


 

Μετά την ήττα των Ελλήνων στην Αλαμάνα (23 Απριλίου 1821), άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για τους Τούρκους πασάδες Ομέρ Βρυώνη και Κιοσέ Μεχμέτ προς την Ανατολική Στερεά και την Πελοπόννησο. Ο μαρτυρικός θάνατος του Αθανάσιου Διάκου είχε αφήσει χωρίς ικανό αρχηγό τους εξεγερμένους ραγιάδες. Ο φόβος κυρίευσε τα ήδη επαναστατημένα κέντρα (Λιβαδιά, Σάλωνα και Αττική), όπου είχε χυθεί αίμα ντόπιων Τούρκων. Όλοι ανέμεναν να ξεσπάσει η χωρίς οίκτο οργή των δύο πασάδων. Η Επανάσταση κινδύνευε σοβαρά ένα μήνα μετά την εκδήλωσή της και σώθηκε χάρη στις στρατιωτικές ικανότητες του Οδυσσέα Ανδρούτσου και τους κακούς υπολογισμούς του Ομέρ Βρυώνη.

Ο ελληνικής καταγωγής Αλβανός πασάς, αντί να προελάσει προς τις καταπτοημένες περιοχές της Ανατολικής Στερεάς και να διεκπεραιωθεί το ταχύτερο δυνατό στην Πελοπόννησο, έκρινε ότι έπρεπε να ενισχύσει τις δυνάμεις του, προτού περάσει τον Ισθμό. Θεώρησε ότι με το να προσεταιριστεί του Έλληνες οπλαρχηγούς, τους οποίους γνώριζε από την Αυλή του Αλή Πασά, θα προκαλούσε την παράλυση των Πελοποννησίων ανταρτών. Με αυτή τη λογική είχε προτείνει και στον Αθανάσιο Διάκο να ενταχθεί στις δυνάμεις του, αλλά αυτός είχε αρνηθεί. Ο Ομέρ Βρυώνης δεν είχε αντιληφθεί την έκταση και την έννοια του ελληνικού ξεσηκωμού. Πίστευε ότι επρόκειτο για μια απλή ανταρσία, που θα ήταν εύκολο να κατασταλεί και όχι για τον ξεσηκωμό ενός ολοκλήρου έθνους, που διεκδικούσε την ελευθερία και την αυτοδιάθεσή του.

Την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Ανατολική Στερεά ο τρομερός και φοβερός Οδυσσέας Ανδρούτσος, παλιός αρματολός της περιοχής, ο οποίος είχε πέσει σε δυσμένεια του σουλτάνου, ως άνθρωπος του Αλή Πασά. Από το 1818 ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνα. Ο Ομέρ Βρυώνης βρήκε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τον προσεταιρισθεί, επειδή γνώριζε πολύ καλά τις στρατιωτικές του ικανότητες. Του έγραψε μια επιστολή ως παλιός φίλος και του ζήτησε τη σύμπραξή του κατά των Ελλήνων ανταρτών, με πλήθος υποσχέσεων και δόλωμα την οπλαρχηγία ολοκλήρου της Ανατολικής Στερεάς. Του πρότεινε, μάλιστα, να συναντηθούν στη Γραβιά και συγκεκριμένα σε ένα μικρό πλινθόκτιστο χάνι. Ο Ανδρούτσος απεδέχθη την πρόσκληση κι έσπευσε στην περιοχή με άλλο σκοπό κατά νου.

Η διαφωνία στο πολεμικό συμβούλιο στο Χάνι της Γραβιάς

Αμέσως συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στο Χάνι της Γραβιάς, με τη συμμετοχή των οπλαρχηγών Δυοβουνιώτη και Πανουργιά. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Ομέρ Βρυώνης θα κατήρχετο στην Πελοπόννησο, όχι δια του Ισθμού, αλλά δια του Γαλαξειδίου. Διαφώνησαν, όμως, ως προς το σχέδιο αντιμετώπισής του. Ο Ανδρούτσος πρότεινε να δώσουν τη μάχη στο Χάνι, ενώ οι Δυοβουνιώτης και Πανουργιάς το έκριναν ακατάλληλο, επειδή ήταν πλινθόκτιστο και ευρίσκετο σε ανοικτό πεδίο. Εν τω μεταξύ, ο Ομέρ Βρυώνης με 9.000 άνδρες πλησίαζε στη Γραβιά και είχε πληροφορηθεί την παρουσία του Ανδρούτσου στο χάνι με μικρή δύναμη. Δεν ανησύχησε, όμως, πιστεύοντας ότι ο Ανδρούτσος θα έκανε αποδεκτή την πρότασή του.

Σε μια δεύτερη σύσκεψη των Ελλήνων οπλαρχηγών, που δεν είχαν στη διάθεσή τους πάνω από 1200 άνδρες, λύθηκε η διαφωνία τους. Αποφάσισαν ο μεν Δυοβουνιώτης με τον Πανουργιά να πιάσουν τις γύρω περιοχές, ο δε Ανδρούτσος να χτυπήσει τον εχθρό από το χάνι σε μια οπωσδήποτε παράτολμη ενέργεια. Μαζί του βρέθηκαν 117 άνδρες, που μετέτρεψαν το πλινθόκτιστο κτίριο σε οχυρό με πρόχειρα έργα.

Το πρωί της 8ης Μαΐου 1821, ο Ομέρ Βρυώνης με τον στρατό του πλησίασε σε απόσταση βολής από το χάνι και αμέσως δέχτηκε καταιγισμό πυρών. Κατάλαβε ότι ο παλιός του φίλος δεν πήγε εκεί με φιλικούς σκοπούς, αλλά για να τον πολεμήσει. Πρώτα διέταξε να γίνει επίθεση κατά των ανδρών του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά, τους οποίους διασκόρπισε στα γύρω βουνά, όπως και στη Μάχη της Αλαμάνας. Στη συνέχεια, επικεντρώθηκε στο Χάνι και τον Ανδρούτσο.

Έκανε μια απόπειρα να τον μεταπείσει, στέλνοντας ένα δερβίση ως αγγελιοφόρο. Η αποστολή του ιερωμένου είχε τον λόγο της. Ο Ομέρ Βρυώνης γνώριζε ότι ο Ανδρούτσος ήταν Μουσουλμάνος Μπεκταξής. Ο δερβίσης προχώρησε έφιππος προς το Χάνι, αλλά ξαφνικά δέχθηκε μια σφαίρα στο μέτωπο κι έπεσε άπνους. Οι Οθωμανοί επιτέθηκαν κατά κύματα στο Χάνι. Ο Ανδρούτσος και οι άνδρες του κρατούσαν γερά. Ο Ομέρ Βρυώνης εξεμάνη με την ανικανότητα των αξιωματικών του και διέταξε και νέα επίθεση κατά το μεσημέρι. Και αυτή απέτυχε.

Τις πρώτες ώρες του δειλινού διέταξε κατάπαυση του πυρός, συνειδητοποιώντας ότι είχε διαπράξει ένα ακόμη λάθος. Από υπερβολική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και υποτιμώντας την ανδρεία των Ελλήνων είχε εκστρατεύσει χωρίς πυροβολικό. Αποφάσισε να αποσύρει προσωρινά τις δυνάμεις του και να διατάξει να του φέρουν κανόνια από τη Λαμία. Ήταν αποφασισμένος το πρωί της επόμενης ημέρας να ισοπεδώσει το Χάνι, με τους αυθάδεις υπερασπιστές του. Την κίνηση αυτή του Ομέρ Βρυώνη μάντεψε ο Ανδρούτσος και γύρω στις δύο τα ξημερώματα της 9ης Μαΐου επεχείρησε με τους 110 άνδρες του ηρωική έξοδο. Οι έξι είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της ολοήμερης μάχης. Αιφνιδίασαν τις τουρκικές φρουρές που είχαν περικυκλώσει το Χάνι και χάθηκαν μέσα στα σπαρτά.

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς στοίχισε στον Ομέρ Βρυώνη πάνω από 300 νεκρούς και 200 τραυματίες Κυρίως, όμως, προκάλεσε κλονισμό στο ηθικό του στρατού του και τον δικό του δισταγμό για το αν έπρεπε να συνεχίσει την εκστρατεία του. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον, ένας σοβαρός κίνδυνος για την Πελοπόννησο εξέλιπε. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αναγνωρίσθηκε απ' όλους ως αναμφισβήτητος ηγέτης της Ανατολικής Στερεάς.




Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/258?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-05-08

© SanSimera.gr

Ελληνοτουρκικά: - Η Ελλάδα παραδίδεται καζάν - καζάν στον Ερντογάν


Tου Μανώλη Κοττάκη 

Πριν από μία εβδομάδα, εκδότης και δημοσιογράφος των Αθηνών επιτέθηκε στον Αντώνη Σαμαρά με αφορμή τις βολές που αυτός εξαπέλυσε σε παρουσίαση βιβλίου για το Κυπριακό εναντίον της ραγιαδοσύνης, παραπέμποντας σε φράση του Ίωνα Δραγούμη – συγκεκριμένα, εναντίον των ραγιάδων της πρωτεύουσας.

Τον ενόχλησε ότι ο πρώην πρωθυπουργός, τον οποίο κάποτε υμνούσε (αλλά αυτά είναι πολύ σχετικά για τη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων), ζήτησε από την κυβέρνηση να διοργανώσει εκδηλώσεις μνήμης με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής.

Με το άρθρο του αυτό, ο έγκριτος συνάδελφος περίπου υποστήριξε ότι για την τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς οι Έλληνες και έκανε μακρά αναφορά στο πραξικόπημα της δικτατορίας εις βάρος του Μακαρίου, το οποίο, κατά τη γνώμη του, έδωσε το τέλειο άλλοθι στην Άγκυρα για να επέμβει στην Κύπρο. Και να τον πλήρωναν οι Τούρκοι δεν θα τα είχε γράψει τόσο καλά για αυτούς.

Είναι τόσο φιλότουρκο ένα τμήμα του ελληνικού κατεστημένου, που δεν του χρειάζεται να το κάνει – γίνεται και δωρεάν! Ο Ετζεβίτ, από εκεί ψηλά που βρίσκεται, θα χαμογελά «δικαιωμένος».

Εάν βεβαίως ο συνάδελφος είχε διαβάσει κάτι άλλους απόρρητους φακέλους, που βρέθηκαν σε… σκοτεινά δωμάτια ξένων μυστικών υπηρεσιών, θα γνώριζε ότι η τουρκική εισβολή ετοιμαζόταν μεθοδικά πολλούς μήνες πριν από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ότι ο περίφημος Κίσιντζερ ήταν ενήμερος από Τούρκους αξιωματούχους στον ανώτατο βαθμό για τα τουρκικά σχέδια εισβολής με την αθώα λέξη «καβγάς».

Διότι ποσώς ενδιέφεραν τους Τούρκους τα εσωτερικά ζητήματα της Κύπρου – για εκείνους η Μεγαλόνησος ήταν και είναι θέμα εθνικής ασφαλείας. Το να κατέχουν με βάρβαρη εισβολή το βόρειο τμήμα της είναι για αυτούς προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να φυλάσσουν τα νώτα τους στα νότια παράλιά τους. Η κοιμώμενη δικτατορία Ιωαννίδη και ο Σαμψών υπήρξαν το πρόσχημά τους. Γι’ αυτό έγινε η τουρκική εισβολή, επειδή την ήθελαν αυτοί, όχι επειδή… τη θέλαμε εμείς οι Έλληνες.

Δεν θα αναφέρω το όνομα του συναδέλφου που «ξεπλένει» τον Ετζεβίτ, γιατί τα ζητήματα στην πολιτική και τη δημοσιογραφία δεν είναι προσωπικά – είναι πολιτικά. Βαθιά πολιτικά. Ο ίδιος στα κείμενά του χρησιμοποιεί καμιά φορά την ελαφρώς σόκιν έκφραση «δοσοκώληδες».

Στην πραγματικότητα, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά διαμορφωμένη αντίληψη, την αντίληψη του μικροελλαδισμού, της οποίας ο διαπρεπής συνάδελφος είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα. Αυτά που λέει προφανώς είναι η άποψή του, αλλά είναι και η άποψη μιας ομάδας πρωθυπουργών, υπουργών, πολιτικών, διπλωματών, καθηγητών, δημοσιογραφούντων με τους οποίους ζυμώνεται, και πολλές φορές κάποιοι από αυτούς αναλαμβάνουν αυτά που συζητάνε στις βραδινές βεγγέρες να τα κοινολογήσουν στον ελληνικό λαό για να σφυγμομετρήσουν τις αντιδράσεις του.

Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε και τώρα. Για να εξαγοράσουμε, υποτίθεται, ειρήνη στο Αιγαίο πρέπει να «πουλήσουμε» τους αδελφούς μας Κυπρίους. Η Κύπρος είναι σήμερα το στρατηγικό βάθος για το Ισραήλ, αλλά με βάση αυτή την αντίληψη δεν μπορεί να είναι το στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.

Προέκταση αυτής της αντίληψης είναι η βαθιά σιωπή του ελληνικού κατεστημένου αυτές τις μέρες μπροστά σε δύο προκλητικά γεγονότα. Αμέσως μετά το ελληνικό Πάσχα ανακοινώνεται ότι η Μονή της Χώρας μετατρέπεται και αρχίζει να λειτουργεί ως τζαμί. Και αυτός ο οποίος όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα παριστάνει τον ορθόδοξο -και οικεία του πρόσωπα φορούσαν κάτι σταυρούς ίσα με το μπόι των καθολικών μοναχών- σιωπά και δεν βγάζει τσιμουδιά.

Αμέσως μετά το ελληνικό Πάσχα διαβάζουμε ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Τουρκία σε πλήρη διαβούλευση η συζήτηση για την εισαγωγή της «Γαλάζιας Πατρίδας» στα σχολικά βιβλία, η οποία ανάγεται σε επίσημο εκπαιδευτικό δόγμα του γειτονικού κράτους, δηλαδή της υφαρπαγής θαλάσσιας ελληνικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο και της διαγραφής της λέξης «Αιγαίο». Και εδώ τσιμουδιά.

Τούτων δοθέντων, το βασικό ερώτημα είναι ποιο θα είναι το αντικείμενο της συνάντησης κορυφής που θα έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Τούρκο πρόεδρο στην Άγκυρα στις 13 Μαΐου, την άλλη εβδομάδα.

Παλαιός και έμπειρος διπλωμάτης συνηθίζει να λέει πως, όταν καθίσεις στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις αν ο συνομιλητής σου διαπραγματεύεται για τη χώρα του, για το κόμμα του ή για τον εαυτό του.

Μετά τα πληρωμένα από το υστέρημα του ελληνικού λαού (μέσω κρατικής διαφήμισης) δημοσιεύματα σε ξένα έγκυρα περιοδικά, παραμονές ευρωεκλογών και διεργασιών για ευρωπαϊκά αξιώματα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς για ποιον διαπραγματεύεται ο πρωθυπουργός αυτό το διάστημα – κυρίως για τον εαυτό του.

Οι συναντήσεις προεκλογικώς είναι ασκήσεις δημοσίων σχέσεων. Μετά τις ευρωεκλογές και με ορίζοντα τον Οκτώβριο, θα πληρώσουμε πιθανόν και το τίμημα. Το επερχόμενο τίμημα.

Αγχόνη για τους καταχραστές του Δημοσίου


 Γράφει ο Υπτγός ε.α. Χρήστος Μπολώσης

Λίγες μέρες μετά το Πάσχα φίλοι μου (και πάλι θερμές ευχές) δεν είναι και τόσο δόκιμο να μιλάμε για κρεμάλες. Όταν όμως αυτές οι κρεμάλες κατορθώσουν να συνετίσουν έστω και λίγο, τότε καλώς μιλάμε.

 Την αγχόνη λοιπόν, την επιφύλαξε ο ιδιόρρυθμος δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος σε δύο ανωτέρους αξιωματικούς (έναν του Στρατού κι έναν της Χωροφυλακής), επειδή ζημίωσαν το δημόσιο ταμείο. Ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος και ο ομοιόβαθμός του της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος καταδικάσθηκαν σε θάνατο από έκτακτο δικαστήριο στις 24 Νοεμβρίου 1925 και εκτελέστηκαν δύο ημέρες αργότερα στου Γουδή.

Στις 20 Ιουλίου 1925 ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που κυβερνούσε δικτατορικά από τις 25 Ιουνίου, εξέδωσε ένα νομοθετικό διάταγμα, με το οποίο ορισμένα σοβαρά αδικήματα υπάγονταν στην αρμοδιότητα των στρατοδικείων και στα οποία προβλεπόταν η ποινή του θανάτου δια απαγχονισμού. Ανάμεσά τους και οι υποθέσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος.

Η Δίκη

Η πιο πολύκροτη δίκη στον ένα χρόνο που ίσχυσε το νομοθέτημα αυτό (όσο και η δικτατορία του Πάγκαλου) ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου 1925 στην αίθουσα του Α’ Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών με 21 κατηγορούμενους (3 στρατιωτικοί, ένας αστυνομικός, ένας πρώην στρατιωτικός και 16 πολίτες).    Κατηγορούνταν ότι «δια πλαστογραφιών και απατών και άλλων αθεμίτων μέσων αφήρεσαν κατά διαφόρους εποχάς χρήματα του δημοσίου». Το ποσό, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια δραχμές.

Η κομπίνα είχε στηθεί ως εξής: Μέλη της σπείρας παρουσιάζονταν στις αρμόδιες αρχές και διεκδικούσαν χρηματικά ποσά για δήθεν επιτάξεις περιουσιακών τους στοιχείων κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922). Με βάση τις δηλώσεις τους και με τη βοήθεια των αξιωματικών, που ήταν στο κόλπο, εκδίδονταν υπέρ τους εντάλματα πληρωμών, άλλοτε γνήσια και άλλοτε πλαστά.

Το δικαστήριο που δίκασε τους 21 ήταν έκτακτο και συγκροτήθηκε από πέντε στρατιωτικούς και δύο λαϊκούς δικαστές, με πρόεδρο τον στρατοδίκη Δάρα. Τους κατηγορουμένους υπερασπίστηκε η αφρόκρεμα των δικηγόρων της Αθήνας (Κωνσταντίνος Λυκουρέζος, Άγγελος Τσουκαλάς, Δημήτριος Μπαμπάκος και Χρήστος Σγουρίτσας, μεταξύ άλλων). Οι συνήγοροι υπεράσπισης υπέβαλαν ένσταση αναρμοδιότητας του δικαστηρίου, επειδή τα αδικήματα είχαν διαπραχθεί πριν από την έναρξη ισχύος του νομοθετήματος Πάγκαλου. Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση και με το επιχείρημα ότι «Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδος», κατά παράφραση της γνωστής ρήσης του Κικέρωνα («Salus populi suprema lex esto»).

Η πρακτική αυτή, δηλαδή της αναδρομικής ισχύος ενός νόμου, εφαρμόζεται συχνά από δικτατορικά καθεστώτα, ενίοτε δε και από δημοκρατικά τοιαύτα και ο νοών νοείτω…

Η ακροαματική διαδικασία λοιπόν, διάρκεσε μέχρι της 23 Νοεμβρίου και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, που παρακολουθούσε τη δίκη στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του στρατοδικείου, αλλά και μέσα από τα πολυσέλιδα αφιερώματα των εφημερίδων. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 24ης Νοεμβρίου, ο στρατοδίκης Δάρας ανέγνωσε την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Τρεις από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών, ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος, ο αντισυνταγματάρχης της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος και ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, δύο σε ισόβια δεσμά, επτά σε διάφορες ποινές φυλάκισης, ενώ οι υπόλοιποι εννέα κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

Αμέσως μετά, ο πρόεδρος του δικαστηρίου εξέφρασε την ευχή να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή, επειδή «εις άπαντα τα πεπολιτισμένα κράτη δεν εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών». Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, όμως, είχε διαφορετική γνώμη και διέταξε την εκτέλεση της θανατικής ποινής για παραδειγματισμό, παρά τις εκκλήσεις του προέδρου του δικαστηρίου, που τον επισκέφθηκε προσωπικά, αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Παύλου Κουντουριώτη.

Να τονίσουμε ότι η όλη διαδικασία, διήρκεσε μόλις ενάμιση μήνα, ενώ σήμερα ανάλογες υποθέσεις,  διαρκούν μέχρι να… παραγραφούν.

Η Εκτέλεση

Την όλη διαδικασία της εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών ανέλαβε το Α’ Σώμα Στρατού, που τότε έδρευε στην Αθήνα. Τόπος, ο συνήθης για τέτοιες περιστάσεις, στου Γουδή, δίπλα στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Χρόνος, η 9η πρωινή της 26ης Νοεμβρίου.

Την ημέρα της εκτέλεσης, οι φύλακες ξύπνησαν τους τρεις μελλοθανάτους στις 5 το πρωί. Δύο ώρες αργότερα έλαβαν το τελευταίο τους γεύμα, το οποίο, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, περιλάμβανε κοκορέτσι, μαρίδες, σταφύλια και ρετσίνα. Λίγο αργότερα, ο τρίτος της παρέας των μελλοθανάτων, ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, πληροφορήθηκε το ευχάριστο γεγονός ότι δεν θα εκτελεστεί, καθώς έλαβε αναστολή.

Η πομπή με τους δύο, τελικά, μελλοθανάτους έφθασε στον προγραμματισμένο χώρο της εκτέλεσης λίγο πριν από τις 9 το πρωί, ενώ πλήθος κόσμου είχε λάβει θέσεις για να παρακολουθήσει το μοναδικό θέαμα, καθώς πρώτη φορά γινόταν εκτέλεση δια απαγχονισμού στην Ελλάδα. Ο Τύπος υπολόγισε το συγκεντρωμένο πλήθος σε 20.000, πολλοί από τους οποίους βρίσκονταν εκεί από το βράδυ για να εξασφαλίσουν μία καλή θέση με θέα το ικρίωμα. Ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν και ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, που αργότερα θα γράψει το ποίημα «Η πεδιάς και νεκροταφείον».

Στο μέσο ενός γυμνού χώρου περικυκλωμένου από δένδρα είχε στηθεί το ικρίωμα σε σχήμα Π. Από τον οριζόντιο στύλο κρέμονταν τρία σχοινιά που κατέληγαν σε βρόχο. Γύρω από το ικρίωμα ήταν παρατεταγμένα στρατιωτικά τμήματα (τάγματα πεζικού και μία ίλη ιππικού) και το γενικό πρόσταγμα είχε ο αντισυνταγματάρχης Βασίλειος Ντερτιλής. Στις 9:15 π.μ. οι δύο μελλοθάνατοι παραδίδονται στον εθελοντή δήμιο Κοτρωνάρο, ο οποίος αφού πρώτα τους δένει τα χέρια, στη συνέχεια τους καλύπτει το πρόσωπο με λευκές κουκούλες και τους σφίγγει τον βρόχο στον λαιμό.

Η μεγάλη στιγμή έχει φθάσει. Στις 9:21 π.μ, ο επικεφαλής αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος ανθυπασπιστής Κυριακού δίνει το πρόσταγμα «Σύρατε!». Τα ανάβαθρα σύρονται απότομα και τα δύο σώματα αιωρούνται άψυχα στο κενό. Στη συνέχεια, τα στρατιωτικά τμήματα παρελαύνουν μπροστά από το ικρίωμα και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος.

Για την ιστορία σημειώνουμε ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που εμφανιζόταν ως αμείλικτος τιμωρός των καταχραστών του δημόσιου χρήματος, θα κατηγορηθεί, μετά την πτώση του, για πλήθος οικονομικών σκανδάλων.

Φαντάζεσθε αν σήμερα κάποιος επανέφερε το Νομοθετικό Διάταγμα του Πάγκαλου τι θα γινόταν;

Να σας πω εγώ:

α. Θα ανέβαιναν κατακόρυφα οι τιμές του σχοινιού για κρέμασμα. Μπορεί να  εμφανιστούν και περιπτώσεις αισχροκέρδειας.

β. Το Predator, ξέρετε αυτό που μας παρακολουθεί για το καλό μας, θα αρχίσει τις υπερωρίες.

γ. Θα διορισθεί ειδικός υπουργός καθώς και Γραμματεία επί των κρεμάλων, αφού θα πλακώσει φουλ δουλειά.

δ. Η πρώτη εκτέλεση, θα γίνει σε απ’ ευθείας τηλεοπτική μετάδοση με τον κ. πρωθυπουργό, τιμής ένεκεν, να τραβάει πρώτος τον μοχλό, σε μια κίνηση υψίστου συμβολισμού και όποιος κατάλαβε κατάλαβε…

ε. Οι εφημερίδες, θα αναγγέλλουν ως εξής το γεγονός: Ελεύθερος Τύπος: «Προσλήψεις 2.342 δημίων». Ο Ριζοσπάστης: «Κρεμάνε τα παιδιά του λαού». Η Καθημερινή:  «Ήτανε δίκαιο έγινε πράξη». Τα Νέα: «Ο Ολυμπιακός και τα νέα μέτρα».  Μακελειό: «Η μαφία της κρεμάλας». κ.λπ.

στ. Αρχίζουν οι πρώτες καταγγελίες ότι οι Δήμιοι είναι κολλητοί του κ. Μητσοτάκη.

ζ. Από κοντά και οι καταγγελίες για προσλήψεις εκτάκτων δήμιων εκτός ΑΣΕΠ με προοπτική να μονιμοποιηθούν αργότερα.

η. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο διαγωνισμός για την κατασκευή των ικριωμάτων θα γίνει με τη διαδικασία του επείγοντος. Πληθύνανε βλέπετε οι καταχρήσεις, ώστε να δοθεί σε μαραγκό υψηλά ισταμένου.

(Πληροφορίες αντλήθηκαν και από τις ιστοσελίδες: http://roykoymoykoy.blogspot.gr/ και http://www.sansimera.gr)

Αχ βρε ΚΥΡ….

Ας πρόσεχε. Τώρα δεν θα είχε εκτεθεί

Ρε σαν νάχει δίκιο

Ε όσο νάναι. Φανερή διαφορά

Πφφφ. Λόγια της ταβέρνας

Προγραμματισμός της… αρπαχτής

Βουνό το δίκιο του

Κουίζ για… αδύνατους λύτες…

Κλείσε τα μάτια να δεις την Αλήθεια…


Η Βιωσιμότητα του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους και η πραγματικότητα για την μετά το 2032 εποχή


Βιώσιμο και με καλύτερες προοπτικές από άλλες χώρες της ευρωζώνης είναι το ελληνικό δημόσιο χρέος, του οποίου σημαντικό μέρος, ύψους περίπου 31,6 δισ. ευρώ, θα αποπληρωθεί πρόωρα έως το 2031, δηλαδή μια δεκαετία νωρίτερα της κανονικής του λήξης, όπως προανήγγειλε πρόσφατα ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κυριάκος Πιερρακάκης. Το δημόσιο χρέος της χώρας έχει καλύτερους όρους εξυπηρέτησης  σε σχέση με το γερμανικό αλλά και άλλων κρατών -μελών, καθώς εξυπηρετείται με κόστος 1,73% .

Οι πρόωρες αποπληρωμές για τα δάνεια του πρώτου Μνημονίου θα συνεχιστούν και τα επόμενα έτη, ώστε το εν λόγω δάνειο να αποπληρωθεί πλήρως έως το 2031, αντί του αρχικού πλάνου για το 2041. Άλλωστε, τον Δεκέμβριο του 2025 το ελληνικό κράτος θα προβεί σε περαιτέρω πρόωρη αποπληρωμή του μνημονιακού δανείου, ύψους τουλάχιστον 5,29 δισ.  ευρώ, με το ποσό αυτό να αφορά τις λήξεις από το 2033 έως και το 2041.

Με αυτή την κίνηση το ελληνικό Δημόσιο περνάει ένα μήνυμα περαιτέρω διασφάλισης στους θεσμούς, στους οίκους αξιολόγησης αλλά κυρίως στη διεθνή επενδυτική κοινότητα ότι κινείται με προνοητικότητα και διορατικότητα, έγκαιρα και σε ασφαλή χρόνο, προκειμένου να μειώσει ακόμη περαιτέρω τις ήδη μειωμένες ετήσιες μικτές χρηματοδοτικές ανάγκες του και μετά το 2032.

Επίσης, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup (Μάιος 2018), για όλο το διάστημα μεταξύ 2018 και 2032, αν η Ελλάδα επιτυγχάνει τους δημοσιονομικούς της στόχους και προβαίνει στις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς, αλλά στο διάστημα αυτό προκύψει μία παγκόσμια οικονομική κρίση ή κατάσταση ανωτέρας βίας, εξαιτίας της οποίας το ελληνικό δημόσιο χρέος θα μπορούσε να καταστεί μη βιώσιμο (για λόγους δηλαδή που δεν ευθύνεται η χώρα), τότε οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι χώρες της ευρωζώνης θα επανεξετάσουν τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Με άλλα λόγια η χώρα μας έχει διασφαλίσει μία οιονεί παροχή εγγύησης προς αυτήν, αναφορικά με τη βιωσιμότητα του χρέους της για την μετά το 2032 εποχή. Παρά την διασφάλιση αυτή, αν και έως σήμερα έχουν συμβεί παγκόσμια γεγονότα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν το ελληνικό  χρέος σε μη βιώσιμη τροχιά (πανδημία, ενεργειακή κρίση, γεωπολιτικά, δασμοί κλπ.) το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση έχουν αντιμετωπίσει τις κρίσεις αυτές επιτυχώς χωρίς να φαίνεται απαραίτητη σήμερα η παροχή επιπλέον μέτρων το έτος 2032.

Το προφίλ του χρέους

Όλη η σκληρή προσπάθεια των 15 τελευταίων ετών κατέτεινε στο να διαμορφωθεί ένα χαρτοφυλάκιο δημοσίου χρέους γενικής κυβέρνησης το οποίο, με στοιχεία τέλους 2024, έχει τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:

  • Ύψος χρέους: 364,8 δισ ευρώ
  • Μέση σταθμική διάρκεια χρέους: 18,8 έτη
  • Μέση σταθμική διάρκεια ανατιμολόγησης: 18,2 έτη
  • Ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης: 1,73%

Από τους προαναφερόμενους δείκτες προκύπτει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, με όρους χαρτοφυλακίου αναφοράς (benchmark portfolio), επί της ουσίας προσομοιάζει με ένα ομόλογο, το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί εφάπαξ μετά από περίπου 19 έτη, που δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο αγοράς (επιτοκιακό, συναλλαγματικό, κλπ.),  με σταθερό και προβλέψιμο κόστος εξυπηρέτησης για όλη τη διάρκεια μέχρι τη λήξη του, της τάξεως του 1,73%.

Αν σήμερα, η πλέον αξιόχρεη χώρα της Ευρωζώνης Γερμανία επιθυμούσε να προβεί σε δανεισμό διάρκειας 19 ετών (όσο δηλαδή η μέση σταθμική διάρκεια του ελληνικού χρέους) το κόστος δανεισμού της θα ανερχόταν σε 2,93%, δηλαδή 1,20% υψηλότερο από το κόστος εξυπηρέτησης του ελληνικού  δημόσιου χρέους. Την ίδια στιγμή θα έπρεπε να ανα-χρηματοδοτήσει το σύνολο του χρέους της σε λιγότερο από το μισό χρόνο από αυτόν της Ελλάδος, αφού η μέση σταθμική φυσική διάρκεια του γερμανικού δημόσιου χρέους είναι περίπου 8 έτη (έναντι περίπου 19 έτη του ελληνικού) με μεγάλο κίνδυνο για μελλοντικό αυξημένο κόστος νέου δανεισμού – άρα εξυπηρέτησης-  σε ένα εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον αυξανόμενων επιτοκίων. Τον ίδιο κίνδυνο αντιμετωπίζει και το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών αφού συνολικά έχουν μέση σταθμική φυσική διάρκεια χρέους 8,5 έτη περίπου.

Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι  τα συνολικά ταμειακά διαθέσιμα της χώρας ανέρχονται  με όρους γενικής κυβέρνησης στο ποσό πλέον των 44 δισ. ευρώ. Η αξιοποίηση των διαθεσίμων αυτών ήταν και θα παραμείνει βέλτιστη αφού, εκτός άλλων, θα συνεχιστεί η πολιτική των πρόωρων αποπληρωμών των διμερών δανείων του πρώτου μνημονίου που σύναψε η χώρα μας με τις χώρες της Ευρωζώνης (GLFA). Ήδη μέχρι στιγμής το Ελληνικό Δημόσιο προεξόφλησε και αποπλήρωσε πλήρως τα δάνεια του ΔΝΤ, ενώ από τα διμερή δάνεια GLFA, αρχικού ύψους 52,9 δισ. ευρώ, έχει ήδη αποπληρώσει ποσό 21,3 δισ. ευρώ. Το υπολειπόμενο ποσό των εν λόγω δανείων ανέρχεται σε 31,6 δισ. ευρώ και αποπληρώνεται σε σχεδόν ισόποσες τριμηνιαίες δόσεις από το 2029 έως το 2041, σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα αποπληρωμής.

Το βιώσιμο ελληνικό χρέος αποτυπώνεται στις αξιολογήσεις και τα spreads

Οι όποιες ανησυχίες για το τι μέλει γενέσθαι μετά το έτος 2032 εδράζουν στην πρόσφατη, εξαιρετικά οδυνηρή εμπειρία της προ 15-ετίας κρίσης χρέους που βίωσε η Ελλάδα και στα επακόλουθα αυτής, με τα τρία προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, την απώλεια κατά τουλάχιστον 25% του πραγματικού ΑΕΠ της χώρας και του κατά κεφαλήν εισοδήματος, που προέκυψε λόγω της αναπόφευκτης εσωτερικής υποτίμησης για την ανάκτηση της δημοσιονομικής της σταθερότητας, καθώς και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, κλπ.

Υπενθυμίζονται τα μέτρα που έχουν ληφθεί από τη χώρα σε συνεργασία με τους εταίρους της και τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς θεσμούς:

  • η εφαρμογή του PSI (Private Sector Involvement) τον Μάρτιο του 2012 και η εθελοντική ανταλλαγή των ομολόγων που ακολούθησε, μείωσε την ονομαστική αξία του δημόσιου χρέους της χώρας κατά περίπου 45% του ΑΕΠ.
  • η επαναγορά χρέους (debt buy back) που έλαβε χώρα τον Δεκέμβριο του 2012, μείωσε περαιτέρω την ονομαστική αξία του δημόσιου χρέους κατά περίπου 10% του ΑΕΠ.
  • η εφαρμογή των βραχυχρόνιων μέτρων για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους που έλαβαν χώρα το 2017, μείωσαν το δημόσιο χρέος κατά περίπου 25% του ΑΕΠ με όρους παρούσας αξίας και τέλος,
  • η εφαρμογή των μεσο – μακροχρόνιων μέτρων για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους που έλαβαν χώρα το 2018, μείωσαν επιπλέον το δημόσιο χρέος κατά περίπου 25% του ΑΕΠ με όρους παρούσας αξίας.

Όλα τα μέτρα, πέραν της μείωσης του δημόσιου χρέους,  είχαν σαν κύριο στόχο τους την επέκταση της μέσης σταθμικής φυσικής διάρκειας του χαρτοφυλακίου χρέους καθώς και τη σταθεροποίηση του κόστους εξυπηρέτησής του, σε επίπεδα ιστορικών χαμηλών επιτοκίων.

Σήμερα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, παρά το υψηλό ποσοστό του ως προς το ΑΕΠ, είναι και βιώσιμο και  με πολύ καλύτερες προοπτικές από πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Η βιωσιμότητα και οι θετικές προοπτικές του ελληνικού δημόσιου χρέους αποτυπώνονται πλήρως από τη συνεχή πτώση των περιθωρίων (spreads) των ελληνικών κρατικών χρεογράφων έναντι όλων των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, που σε μερικές περιπτώσεις είναι σημαντικά χαμηλότερα από χώρες με μικρότερο χρέος και με υψηλότερο βαθμό πιστοληπτικής ικανότητας. Επίσης αποτυπώνονται στις  συνεχείς αναβαθμίσεις του αξιόχρεου της ελληνικής οικονομίας, ειδικότερα κατά τα τελευταία δύο έτη που έχει επιτευχθεί η επενδυτική βαθμίδα αλλά και ακόμα υψηλότερη.