Ακόμη ένα τραγικό δυστύχημα έπληξε την Πολεμική Αεροπορία μας κατά την διάρκεια ασκήσεως.
Δύο εκλεκτά μέλη της οικογενείας των Ικάρων μας, χάθηκαν κατά την διάρκεια εκτελέσεως της αποστολής τους. Είναι ο φόρος αίματος που πληρώνουν οι Ένοπλες Δυνάμεις μας στην καθημερινή μάχη για την πλήρη προπαρασκευή τους για πόλεμο, αλλά και για την αποτροπή δυσάρεστων καταστάσεων και τετελεσμένων γεγονότων. Λένε, ότι όσο περισσότερος ιδρώτας στην ειρήνη, τόσο λιγότερο αίμα στον πόλεμο. Ενίοτε όμως στην Ειρήνη και τα δύο αυτά στοιχεία συνυπάρχουν. Θα ακουσθούν πολλές κοινοτυπίες από μεγαλόσχημους.
Μερικοί κρατούντες φαφλατάδες, θα πουν μεγάλα λόγια, που θα ξεχασθούν σχεδόν αμέσως. Άλλοι, ασεβέστατοι, θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός. Μερικοί ξερόλες αναλυτές, θα πιάσουν στασίδι στα κανάλια και θα βγάλουν συμπεράσματα, χωρίς να έχουν κανένα επίσημο στοιχείο στα χέρια τους, αλλά μόνον εικασίες. Δεν είναι η στιγμή κατάλληλη για να ξαναφωνάξουμε, στην ολίγιστη πολιτεία μας, τι χρωστάει σ’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και σ΄ αυτούς που έμειναν πίσω. Σήμερα, μόνο δέηση στον Ύψιστο και ευχή για «καλό παράδεισο». Και μια υπόσχεση «Αθάνατοι».
Στις 13 Μαρτίου του 2017, είχα μοιραστεί μαζί σας ένα συγκλονιστικό κείμενο που είχα βρει στο διαδίκτυο. Ένα κείμενο που και σήμερα είναι τραγικά επίκαιρο. Αξίζει να το θυμηθούμε
Εκεί που ισιώνει ο αετός
«Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος. Έχω τις ανασφάλειές μου. Μπορεί να μην είμαι σε θέση να ζητήσω από την έρμη την Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω! Καημένη Πατρίδα, έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις κι’ εμένα. Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο για πολλούς εκεί κάτω, να είναι αυτό που κάνω.
Ίσως και να έχουν δίκιο. Βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής! Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι για το πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Ούτε και πρέπει!
Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου, να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μη σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους, που δεν γύρισαν ποτέ πίσω, από μία ακόμη καθημερινή αποστολή. Ίσως και κάποιοι να πουν: «τα ήθελε και τάπαθε». Εγώ όμως δεν πετάω γι΄ αυτούς. Πετάω για τον πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι, όταν πετούν τα μαχητικά μας. Πετάω για το παιδί στη Φλώρινα, που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολείο του. Πετάω για τον Παπά μας, που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς! Πετάω για τον ψαρά, που βγήκε στις 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του. Πετάω για τον δασκαλάκο, που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας.
Γι’ αυτούς πετάω!
Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν, για να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή! Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες, γιορτές και Κυριακές. Γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου! Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζουν για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλή αντάμωση! Ίσως κάποιο πρωί, όταν κοιτάξεις ψηλά να με δεις. Γιατί εκεί που ισιώνει ο αετός, οι γλάροι δεν πετάνε!».
Εγώ τι να συμπληρώσω; Μόνο λίγα δάκρυα συγκίνησης.
Όταν τελείωσα την δακτυλογράφηση αυτού του κειμένου, πήγα να βγάλω το φύλλο του μικρού φτινιάρικου ημερολογίου με τα ποιηματάκια. Και τι σύμπτωση! Διαβάστε την:
Και με σπασμένα τα φτερά
μπορεί ο αητός ν΄ αντέξει
στην πιο μεγάλη θύελλα
μονάχος να παλέψει».
Με αφορμή την νέα θυσία των Ικάρων μας, ο Αντιστράτηγος ε.α. φίλος κ. Πέτρος Μαρκόπουλος, τ. αντιδήμαρχος Νευροκοπίου και φίλος του κ. Τάσου Τσιτλακίδη, πατέρα ενός εκ των δύο ηρώων, έγραψε δύο λόγια. Διαβάστε τα και κλάψτε μαζί μας:
Στάθης Τσιτλακίδης, ετών 31…Σμηναγός της Π.Α..
Ο δικός μας Στάθης..
Ο κυβερνήτης του αεροσκάφους , που έπεσε χθες – σήμερα – αύριο…
Ο Στάθης, που θα παντρευόταν τον ερχόμενο Οκτώβρη…
Ο Στάθης, που δέκα χρόνια τώρα, σχίζει τους ουρανούς της πιο γλυκιάς πατρίδας.
Στην ηλικία του, οι περισσότεροι ακόμη τρέφονται από τους γονείς τους… Τους πληρώνουν και τα κινητά τους…
Κι ο Στάθης, εκεί έξω… εκεί ψηλά… για να μπορούμε να μιλάμε Ελληνικά, να ζούμε Ελληνικά…
Να φτιάχνουμε project, press conference, πρωινάδικα…
Ο Στάθης, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νευροκόπι Δράμας… στη γη του ΟΧΙ..
Με πατρική καταγωγή από τα χωριά της Νάουσας…
Ο Πόντος και η Μακεδονία , στην πιο μάχιμη εκδοχή Ελλάδας…
Ο μαθητής του Δημοτικού, του Γυμνασίου, του Λυκείου Νευροκοπίου…
Ο γιος του μαχόμενου τ. δασάρχη Νευροκοπίου, του φίλου Τάσου Τσιτλακίδη…
Ίδιοι είναι …ψυχή τε και σώματι
Είναι ρε, όχι ήταν…
Γιατί ο Στάθης ζεί…
Είναι η σημαία μας..
Είναι τα αρχέγονα Ποντιακά πείσματά μας..
Είναι το στεφάνι όλου του Ελληνισμού, ανήμερα των Ιμίων…
Γιατί τα δικά μας στεφάνια, είναι όρκοι, είναι μνήμες…
Για κάθε Στάθη, από πίσω θε ναρθούν χίλιοι…
Αυτοί οι Ουρανοί δεν βολεύονται… παρά μόνο με ήρωες…
Αύριο κιόλας, αύριο… δήμαρχε Γιάννη Κυριακίδη, πρώτε πολίτη του Νευροκοπίου. Όλοι οι δρόμοι, όλες οι πινακίδες, όλα… Να γράφουν «Ευστάθιος Τσιτλακίδης»… Γιατί χωρίς ελευθερία… Τα όλα είναι τίποτα…
.jpg)
.JPG)
