Για ένα Ελληνικό πατριωτικό πολιτικό κίνημα - Όταν το κράτος είναι χρεοκοπημένο, η ξενοκρατία θεσμοθετημένη ... ακολουθούν οι ορδές των ισλαμιστών εποίκων

 

Παναγιώτης Λιάκος

«Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μια στην άλλη.

• Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της ορθογραφίας, η καταστροφή της συνέχειας… Ήδη, τα παιδιά μας δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, διότι αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε πριν από πολλά χρόνια. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού». Από ομιλία του Κορνήλιου Καστοριάδη στον Βόλο, 16 Φεβρουαρίου 1989.

Διαχρονικό ζητούμενο από τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους και έπειτα είναι η ανάπτυξη πατριωτικού πολιτικού κινήματος. Αυτή η πολιτική έκφραση επιδιώκεται να είναι ισχυρή και να ηγεμονεύσει στον δημόσιο βίο της χώρας, ώστε να δημιουργήσει παράδοση και θεσμούς. Κατά καιρούς έχουν εκδηλωθεί διάφορες προσπάθειες, οι οποίες δεν τελεσφόρησαν.

Τα αποτελέσματα όσων γίνονταν προς αυτή την κατεύθυνση ήταν, συνήθως, ο προσπορισμός μεγάλης «αναγνωρισιμότητας» (η οποία συνήθως χαρακτηριζόταν από δυσωνυμία), μικρής διάρκειας εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο και στο τέλος ερχόταν η… εξαΰλωση. Οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό, αφού τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα επέστρεφαν στην προτεραία κατάστασή τους – δηλαδή, οι περισσότεροι γίνονταν δεκτοί στους πολυσυλλεκτικούς σχηματισμούς από τους οποίους προέρχονταν.

Η περιπλάνηση στον «πατριωτισμό», στον «εθνικισμό» και στην «αντισυστημικότητα» φάνταζε μονόδρομος για όλους όσοι συγκρούονταν, για διάφορους λόγους, με το φεουδαρχικά οργανωμένο σύστημα της τριτοκοσμικής οικογενειοκρατίας, που χαρακτηρίζει τον πολιτικό βίο της Ελλάδας. Όταν η σύγκρουση ολοκληρωνόταν και η πειθώ της ανάγκης υποχρέωνε τους «αντάρτες» σε αναδίπλωση, η «σωφροσύνη» της επιστροφής «στο μαντρί» στεφανωνόταν με το έπαθλο του ασφαλούς και άκοπου βιοπορισμού, κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε κίνητρο ενασχόλησης με τα κοινά.

Τα πατριωτικά, εντός και εκτός εισαγωγικών, κινήματα στην Ελλάδα δεν κατάφεραν κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, πέρα από την εκπομπή ενός «σήματος» σε ευρείες μάζες, το οποίο αφορούσε την ανάγκη κινητοποίησης για τη «σωτηρία της πατρίδος». Δυστυχώς, αυτός ο γενικός στόχος ήταν αδύνατον να επιτευχθεί και να υπηρετηθεί η προσπάθεια επίτευξής του, διότι έλειπαν οι ορισμοί – κάτι που ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για να καταπιαστεί με τον έλεγχο ιδέας, κατάστασης ή προσώπου.

Οι διάττοντες αστέρες του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονταν ως «πατριωτικοί», παρέλειπαν να ορίσουν τι ακριβώς θεωρούν ότι είναι «πατρίδα» και τι θα μπορούσε να αποτελεί «σωτηρία» για εκείνη. Η πατρίδα, η γη των πατέρων, είναι προφανές ότι δεν κινδυνεύει από κάτι. Ακόμα κι αν λιώσουν οι πάγοι του Αρκτικού Κύκλου και της Ανταρκτικής και σκεπάσουν τα ύδατα την Ελλάδα, η γη, ως έδαφος, δεν θα κινδυνεύσει. Εκεί θα βρίσκεται, στον βυθό, και θα αναμένει μέχρι να αποτραβηχτούν τα νερά της πλημμύρας. Αυτό που κινδυνεύει στην περίπτωση του συνόλου το οποίο αποκαλούμε «πατρίδα» είναι η ενσαρκωμένη ιδέα της ελληνικότητας, όπως αυτή εκφράζεται από τον λαό που αποκαλείται «ελληνικός».

Ο κίνδυνος στην εποχή μας βρίσκεται στον υπαρκτικό πυρήνα του έθνους και απλώνεται από τον βιολογικό φορέα του μέχρι τον πνευματικό. Οι Έλληνες εκ καταγωγής μειώνονται, οι επήλυδες αυξάνονται και οι παραμένοντες στον ελληνικό χώρο απομακρύνονται με ταχύτητα από το σύνολο ιδεών, συνηθειών, διαλεκτικής και συστήματος αξιών που (ανα)γνωρίζουμε ως ελληνικό πολιτισμό.

Πριν από την πληθυσμιακή απίσχναση, είχε επιτευχθεί, από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ένα πλήγμα κατά του Ελληνισμού, το οποίο ουδείς εχθρός και εισβολέας θα μπορούσε να καταφέρει: η νομοθετημένη αποδυνάμωση των νοητικών λειτουργιών του πληθυσμού με την κατάργηση της καθαρεύουσας από επίσημη γλώσσα του Δημοσίου και την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος από τη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση.

Συμπληρώνοντας τέσσερις περίπου δεκαετίες από αυτά τα δύο στρατηγικά χτυπήματα σε βάρος του Ελληνισμού, διαπιστώνεται ότι το κράτος είναι χρεοκοπημένο, η ξενοκρατία θεσμοθετημένη, η καθομιλουμένη αποτελεί μια κουρελού διάστικτη με ξενικές λέξεις και η καθημερινότητα επιβαρυμένη από τον ψυχολογικό φόρτο της έλλειψης νοήματος και συλλογικών στόχων, αλλά και από τη διαρκή αναταραχή που προκαλούν η υλική ένδεια, η ανεργία, η ασυμβατότητα του τρόπου ζωής των γηγενών με εκείνον που ακολουθούν οι ορδές των ισλαμιστών εποίκων

Ωστόσο, πριν ανοίξουν τα σύνορα για να περάσουν ανεξέλεγκτα οι αφροασιατικοί πληθυσμοί, γκρεμίστηκαν τα πνευματικά τείχη που θωράκιζαν τη συλλογική ταυτότητα. Οι γλωσσικές «μεταρρυθμίσεις», που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά απεμπλουτισμός του λογισμικού μας και υποβιβασμός των νοητικών εργαλείων μας, δεν μπορούν παρά να είναι κεντρικός στόχος της κριτικής οποιουδήποτε κινήματος έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα και επιθυμεί να ωφελήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Κι όμως, οι υπάρξαντες και υπάρχοντες σχηματισμοί επιλέγουν να το αγνοούν. Κι αυτό φανερώνει την ακαταλληλότητά τους να πράξουν τα στοιχειώδη.

πηγή:https://www.newsbreak.gr/apopseis/259437/gia-ena-elliniko-politiko-kinima/

Βρέχει γιαούρτι ... στους αριστερόστροφους φασίστες - Ποιον χειροκροτούν με ενθουσιασμό τα τουρκικά ΜΜΕ

 

Φαήλος Κρανιδιώτης

Να πούμε μερικά πράγματα που δεν θα συμβούν ποτέ; Να ρίξει μαύρο χιόνι, να ξημερώσει από τη Δύση και να δώσει η Αριστερά συναίνεση για ενίσχυση της ισχύος της χώρας ή για μεγάλες επενδύσεις.

• Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Θέλουν εισαγωγή παράνομων μουσουλμάνων και στο Ελληνικό να φυτεύουμε μπρόκολα και καναβουριές. Άμα ήταν για κάνα ψιλικοκό, δεκαχίλιαρα τον μήνα από Ολυμπιακούς Αγώνες, να δαγκώσουν τίποτα κονδύλια με πολιτισμικές παπάτζες, να πιούν το μεδούλι από ευρωπαϊκά προγράμματα μελέτης των συνηθειών του gay πιτσιλωτού κοάλα και της αμφιφυλόφιλης λιβελούλας ή τίποτε παχιά παχιά πακέτα πεντακοσάευρα για βόλεμα λαθραίων, που στέλνει Ερντογάν, μέσα σε όλα. 

Άμα στρώσεις τραπέζι και μυρίζει ψητό, η αριστερίλα μαζεύεται όπως οι μύγες στην κοπριά. Άνευ αντιλογίας και προθύμως στελέχωσαν τους μηχανισμούς λεηλασίας της χώρας. 

Χωρίς αριστερούς στους μηχανισμούς που κατάπιαν πακτωλούς ευρωπαϊκών και εθνικών κονδυλίων, που θα μπορούσαν να αναδιαρθρώσουν τρεις Ελλάδες, το χάλι της χώρας δεν θα μπορούσε να έχει πιάσει πάτο και να φτάσουμε στη χρεοκοπία. 

Για χρόνια δεν υπήρχε τάχα «δεξιό» ΜΜΕ που να μην έχει ανακυκλωμένο κομμούνι για διευθυντή. Ακόμη και πολλοί από τους δήθεν επιχειρηματίες της ψευτοελίτ, αυτούς που υποδύονταν την αστική τάξη επί δεκαετίες, με έναν και μόνο πελάτη, το κράτος, δηλαδή όλους εμάς με τους φόρους μας, προέρχονται από τον σκληρό πυρήνα του ΚΚΕ, απόγονοι προδοτών που κατέφυγαν στην εξορία για να μην τους στήσουμε στον τοίχο. Κι όμως, τολμούν και μιλούν.

Φανταστείτε λοιπόν μια χώρα όπου οι εθνικοσοσιαλιστές, οι ναζί δηλαδή, έχουν κατακλύσει και ελέγχουν Παιδεία, ΜΜΕ, ισχυρίζονται πως έχουν ηθικό πλεονέκτημα, έχουν στο κόμμα τους ακέραια την επίκληση της βίας ως μέσο πολιτικής, διακηρυγμένο στόχο στο καταστατικό τους την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την επιβολή ναζιστικής δικτατορίας. 

Φανταστείτε τους ναζί να δέρνουν φοιτητές, καθηγητές και πρυτάνεις στα Πανεπιστήμια, τα συνδικάτα τους να λυμαίνονται τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, και να κάνουν παρέλαση στους δρόμους μαζί με ναζιστικές φοιτητικές οργανώσεις, κρατώντας στειλιάρια από φτυάρια και γκασμάδες, δηλαδή φονικά ρόπαλα, με άλλοθι πάνω τους ένα σημαιάκι με τη σβάστικα, τα οποία σε κάθε ευκαιρία χρησιμοποιούν κατά αντιπάλων για διάλυση συνελεύσεων και επιβολή της κυριαρχίας τους. 

Φανταστείτε προβεβλημένο ναζιστή βουλευτή να βγαίνει δημόσια και να δηλώνει πως δεν θα σεβαστούν ποτέ τη δημοκρατία και τους νόμους της. 

Φανταστείτε τους ναζιστές να μαζεύονται για να γιορτάσουν τη σφαγή στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στην Καισαριανή. 

Φανταστείτε να συμβαίνουν όλα αυτά και η κυβέρνηση να δηλώνει πως ο αντιναζισμός δεν ανήκει στο αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, και να τους αφήνει χώρο, με… σεβασμό στην Ιστορία και στους αγώνες του εθνικοσοσιαλισμού.

Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, όχι το 1942-1949. Μόνο που, στη θέση των ναζί, είναι η Αριστερά, οι υπαίτιοι του Εμφυλίου, που εκφυλίστηκε σε σταλινική χωριστική ανταρσία. 

Αυτοί λυμαίνονται την Παιδεία και τα συνδικάτα, αυτοί κάνουν πορείες με φτυαρόξυλα, αυτοί δέρνουν πρυτάνεις, φοιτητές, αντιπάλους συνδικαλιστές σήμερα, το 1949. 

Αυτοί σήμερα, 2021, μιλούν συνέχεια για Πηγάδες, εναγκαλίζονται τρομοκράτες, εύχονται να πέσει η χώρα, υπονομεύουν επενδύσεις, καταψηφίζουν διακρατικές συμφωνίες που μας δίνουν τεράστια πλεονεκτήματα και αυξάνουν την ισχύ αποτροπής μας. Κάνουν γιορτές για τη σταλινική χωριστική ανταρσία, τιμούν προδότες, λένε «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος; Εμείς δεν ηττηθήκαμε» (πονάει ακόμη, ε;) και, όταν πολίτες, νόμιμα σωματεία, τιμούν τα τέκνα της Δημοκρατίας που έδωσαν το αίμα τους για να μη φτάσουν τα σύνορα πάλι στη Μελούνα και γίνουμε σταλινικό προτεκτοράτο, ωρύονται για «εμφυλιοπολεμικό κήρυγμα».

Είναι αριστερόστροφοι φασίστες και η διαφορά των αριστερόστροφων φασιστών, όπως οι κουκουέδες και οι συριζαίοι, από τους δεξιόστροφους είναι πως οι δεξιόστροφοι πλένονται και πιστεύουν στο Έθνος. Αμφότεροι βλάπτουν την Πατρίδα με τον ανορθολογισμό τους, τον κρατισμό τους, τη χρήση βίας και την αντιδημοκρατική αντίληψή τους.

Όταν η Αριστερά συμπεριφέρεται με όρους 1947-1949 και υπονομεύει ανοιχτά τη χώρα, δεν μπορεί ο διάλογος να γίνεται με τσάι και κουλουράκια κανέλας. Τα τουρκικά ΜΜΕ χειροκροτούν τον Τσίπρα για την καταψήφιση της Ελληνογαλλικής Αμυντικής Συμφωνίας. Είναι περήφανος; Βρέχει γιαούρτι με πέτσα και πήλινο κεσέ, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ σιγοτραγουδάνε ένα τσιφτετέλι.

«Εύγε» σε όσους υπερψήφισαν την Ελληνογαλλική Αμυντική Συμφωνία. Εθνικό τρίποντο. Κάτι αντίστοιχο με το Ισραήλ θα «κλειδώσει» την αποτροπή μας. 

Στα χνάρια της μεγάλης κληρονομιάς του Ελ. Βενιζέλου με τη Βαλκανική Συνεννόηση, με νέους συμμάχους, αλλά απέναντι στον ίδιο εχθρό. 

Όπλα τελευταίας γενιάς μάς δίνουν φοβερά τακτικά πλεονεκτήματα, συγκρότηση πολύπλευρης συμμαχίας με τη Γαλλία, με ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής. 

Ο εκνευρισμός των Τούρκων δείχνει πως επιλέξαμε σωστά. Αυτό είναι το σημαντικό. Όμως, όλος ο αληθινά πατριωτικός και φιλελεύθερος χώρος ας συνέλθει και να παύσει να φυγομαχεί ιδεολογικά μπροστά στην Αριστερά. 

Πρέπει καθημερινά να τσαλακώνουμε τη χυδαιότητά τους, τις ύβρεις, τις συκοφαντίες και να ελεγχθούν ποινικά για την τραμπούκικη δράση τους και τις ολοκληρωτικές θέσεις και πρακτικές τους. 

Δεν έχουν θέση στην εκλογική διαδικασία. Αυτοί έχουν ως υποσυνείδητο τη 17Ν και την Πηγάδα, το μίσος και τον φθόνο, σήμερα, όχι το 1949. 

Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς, αλλά η υπονόμευση, τα καθημερινά ποινικά αδικήματα, αντιμετωπίζονται με αυστηρότητα, με ιδεολογική συντριβή, αλλά και ποινικό έλεγχο του κόκκινου φασισμού, όχι με ενοχικό ψοφοδεϊσμό. 

Αρκετά τον πλήρωσε η κοινωνία. Και ας ξεκινήσουμε από τα βασικά – να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

πηγή:https://www.newsbreak.gr/apopseis/259427/vrechei-giaoyrti-ston-syriza/

Ελληνοτουρκικά: Από την άμυνα στην αντεπίθεση - Η εξουδετέρωση της τουρκικής προπαγάνδας.

 

Στο άρθρο μας της Παρασκευής αναφερθήκαμε στο ζήτημα της εμμονής της Τουρκίας στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.

• Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Επίσης επισημάναμε ότι η Τουρκία, δουλεύοντας μεθοδικά, έχει καταφέρει να πείσει πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους στην Ευρώπη για το δίκαιο των θέσεών της στο συγκεκριμένο θέμα.

Αυτό, σε συνδυασμό με την επιμονή της να κάνει διαβήματα στην Ελλάδα, επισημαίνοντας υποχρεώσεις για αποστρατιωτικοποίηση που απορρέουν από τις συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων, και να στέλνει επιστολές στον ΟΗΕ παρουσιάζοντας τις δικές της θέσεις, είναι δυνατόν να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην Ελλάδα στο εγγύς μέλλον.

Η Ελλάδα πρέπει να εξετάσει με πολλή προσοχή όλο το πλέγμα των ενεργειών που κάνει η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια και να κάνει το δικό της σχέδιο για την εξουδετέρωση της τουρκικής προπαγάνδας.

Η σύνταξη του σχεδίου είναι ευθύνη των αρμόδιων φορέων του ελληνικού κράτους.

Εμείς εδώ θα καταθέσουμε ορισμένες ιδέες και, αν είναι χρήσιμες, τις κρατάμε.

Καταρχάς να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να περάσει από την άμυνα στην αντεπίθεση, με τους εξής τρόπους:

Η Τουρκία διεξάγει κάθε χρόνο τη διακλαδική άσκηση Εfes, σε συνδυασμό με την αεροναυτική άσκηση Θαλασσόλυκος. Στις ασκήσεις αυτές εξετάζονται τα επιχειρησιακά σχέδια της Τουρκίας για κατάληψη ελληνικής νήσου.

Μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα οι ασκήσεις αυτές διεξάγονταν σε απόλυτη μυστικότητα και οι περιοχές εκτελέσεως της άσκησης ήταν αποκλεισμένες για όλους, κυρίως για τους αλλοδαπούς.

Από τις αρχές του 21ου αιώνα η Τουρκία άρχισε να καλεί στην τελική φάση της άσκησης Εfes στρατιωτικούς ακολούθους και παρατηρητές από πλειάδα χωρών. Ανάμεσα σ’ αυτούς και τον Ελληνα ΑΚΑΜ στην Αγκυρα.

Όταν το είδα για πρώτη φορά είπα και έγραψα σε άρθρο ότι η Τουρκία με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να «νομιμοποιήσει» τα σχέδιά της για κατάληψη ελληνικών νησιών.

Μάλιστα είχα προτείνει τότε ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν πρέπει να στέλνει παρατηρητή σε άσκηση, που στην ουσία ήταν εφαρμογή σχεδίου κατάληψης ελληνικού νησιού, αλλά θα έπρεπε να κάνει διαβήματα στις χώρες που δέχονται να στείλουν παρατηρητές σε μια άσκηση που καταφανώς στρέφεται εναντίον της Ελλάδας.

Επίσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να κάνει διάβημα στην Τουρκία για τέτοιες επιθετικές κινήσεις και παράσταση στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και τον ΟΗΕ κάθε φορά που εκφραζόταν η επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον ελληνικών νησιών με αυτόν τον ξεκάθαρο τρόπο.

Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να κάνει απόβαση η Τουρκία; Στη Σικελία, στην Κορσική ή στη… Γουαδελούπη;

Επίσης, η Ελλάδα θα μπορούσε στην τελική φάση της άσκησης Efes να δημιουργεί ένα δικό της παρατηρητήριο σε κάποιο νησί, τη Χίο ή τη Σάμο, να καλεί ακολούθους άμυνας (ΑΚΑΜ) ξένων χωρών και να τους δείχνει στο πεδίο των ασκήσεων έστω και από μακριά την ξεδιάντροπη τουρκική επιθετικότητα.

Έπειτα από κάθε τέτοια άσκηση, με τις δικές μας παρατηρήσεις, οι ξένοι ΑΚΑΜ θα συντάσσουν τις αναφορές τους και εκ των πραγμάτων θα μεταφέρουν στις χώρες τους την πραγματική κατάσταση και η τουρκική απειλή θα είναι πλέον… πατενταρισμένη.

Πέραν αυτού, η Ελλάδα θα πρέπει να συντάξει μια έκθεση με επίσημα στοιχεία για τις δυνάμεις και τους σχηματισμούς των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) που σταθμεύουν στις μικρασιατικές ακτές και έχουν καθαρά επιθετικό χαρακτήρα και αποστολή κατάληψης ελληνικών νησιών.

Αυτή η έκθεση να κατατεθεί με κάθε επισημότητα στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε. και να σταλεί σε όλες τις χώρες των προαναφερθέντων διεθνών φορέων, δικαιολογώντας τον εξοπλισμό των νησιών και τεκμηριώντας και μ’ αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα στην άμυνα.

Τέλος, αν υπάρχουν άλλα ντοκουμέντα που αποδεικνύουν περίτρανα τους στόχους της Τουρκίας, που είναι η κατάληψη ελληνικών νησιών, όπως ορισμένα σχέδια επιχειρήσεων των ΤΕΔ που έχουν διαρρεύσει στο διαδίκτυο, αυτά θα πρέπει να στέλνονται στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε. και τις χώρες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., για να τεκμηριώνουμε με τον πιο επίσημο τρόπο την τουρκική απειλή και το δικαίωμά μας στη νόμιμη άμυνα.

Δεν μιλάω για άλλα στοιχεία, όπως μαρτυρίες Τούρκων αξιωματικών που ομολογούν ότι δούλεψαν οι ίδιοι στη σύνταξη τέτοιων σχεδίων, με βάση πολιτικές οδηγίες της τουρκικής κυβέρνησης.

Αυτό είναι ένα θέμα που θα το κρίνει η Ελληνική κυβέρνηση και σταματώ εδώ. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα πρέπει να περάσει από την άμυνα στην αντεπίθεση. Εμπρός, λοιπόν, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.

ΠΗΓΉ:

https://www.newsbreak.gr/apopseis/259422/ellada-apo-tin-amyna-stin-antepithesi/

Ο τολμών νικά, ήδη ενόσω τολμά.

 

Η Ευαγγελία τόλμησε να πει στη δασκάλα της «Εγώ έτσι βλέπω τον ήλιο. Μη διορθώνετε συνέχεια τις ζωγραφιές μου».

Η Γιώτα τόλμησε να καταγγείλει τον σύζυγό της για ενδο-οικογενειακή βία.

Ο Σταύρος τόλμησε να πει στον καθρέφτη του «Τελικά, και οι άντρες κλαίνε. Και δεν χρειάζεται να ντρέπονται γι’ αυτό».

Η Νίκη τόλμησε να εκφράσει την άποψή της σε ένα meeting της ανδροκρατούμενης εταιρείας στην οποία εργάζεται, μετά από εφτά χρόνια προσβολών και υποτίμησης που δεχόταν.

Ο Πέτρος τόλμησε να δηλώσει στον πλούσιο επιχειρηματία πατέρα του ότι δεν θέλει να γίνει επιχειρηματίας.

Η Άρτεμις τόλμησε να παραδεχτεί στον εαυτό της ότι η υπερφαγία της είναι συναισθηματική και ότι τρώει για να καταπιεί μαζί με το φαγητό όλα αυτά που δεν εκφράζει με λέξεις ή δεν κάνει πράξη.

Η Μάρθα τόλμησε να πει στη μητέρα της «θα είμαι αυτό που είμαι εγώ και όχι αυτό που θες εσύ να είμαι».

Ο Ορφέας τόλμησε να αναλάβει μια υπόθεση έχοντας «απέναντί» του 20 μεγαλοδικηγόρους του εργοστασίου Τάδε που μολύνει το πόσιμο νερό μιας περιοχής με τα απόβλητά του.

Για κάποιους από αυτούς, η έκβαση της μάχης τους χαρακτηρίστηκε ως ήττα, γιατί αυτό που ακολούθησε δεν ήταν αυτό που προσδοκούσαν. Ήταν κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα θεωρούσαν νίκη. Ομοίως και οι ίδιοι.

Ίσως γιατί δεν γνωρίζουν ότι, επί της ουσίας, αυτό που ακολούθησε εξωτερικά δεν έχει καμία σημασία. Έχουν νικήσει αλλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Γιατί, η νίκη δεν εξαρτιόταν από το τι θα προκαλούσε η δράση τους εξωτερικά αλλά από αυτό που είχε ήδη συντελεστεί εντός τους.

Η νίκη είχε ήδη επιτευχθεί καθώς τολμούσαν. Νίκη απέναντι στον φόβο που είχαν πριν αρθούν στο σημείο να τολμήσουν. Νίκη απελευθέρωσης από τη σκλαβιά του «δεν πιστεύω ότι μπορώ». Μια ήττα όντως σημειώθηκε παράλληλα με αυτή τη νίκη. Ήταν η ήττα του άτολμου και φοβισμένου προηγούμενου εαυτού τους, που πια δεν είναι ακριβώς ίδιος.

Μια αλλαγή έχει ήδη συντελεστεί. Κι αν τους φαίνεται λίγη και βλέπουν αυτό το τόλμημα ως μια σταγόνα στον ωκεανό της τεράστιας τόλμης που νιώθουν ότι δεν έχουν κατακτήσει ακόμα, είναι γιατί ξεχνούν ότι τα συστατικά αυτής της σταγόνας τόλμης είναι τα ίδια με εκείνα του ωκεανού της. Έχοντας γευτεί τη σταγόνα, έχουν γευτεί και τον ωκεανό. Και τώρα πια, γνωρίζουν.

πηγή:https://psomiadouanthi.com/2020/05/30/%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CF%8E%CE%BD-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%AE%CE%B4%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%83%CF%89-%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CE%AC/

Ο Μητσοτάκης ως "Ελευθέριος" - Ο Τσίπρας ως "Οίκαδε" - Η Ελλάδα των "Δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών" - Η "Μικρή πλην έντιμος Ελλάς" - Ο τολμηρός και ο δειλός

 

Μανώλης Κοττάκης

Δεν αποκάλεσε τυχαία την Ελλάδα «μικρή» ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως

• Από τον Μανώλη Κοττάκη

Η προσέγγισή του ανατρέχει στη νεότερη Ιστορία της χώρας και την αντίληψη που είχαν για τον ρόλο της οι κατά καιρούς ηγεσίες της. Η φράση «μικρή πλην έντιμος Ελλάς» ήταν η απάντηση της συντηρητικής αντιπολίτευσης του Δημητρίου Γούναρη και των φιλοβασιλικών στο δόγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου για την Ελλάδα των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Ο μεγάλος Κρητικός είχε την άποψη ότι η Ελλάς πρέπει να ρισκάρει, να εντάσσεται σε διεθνείς άξονες, να μπαίνει μπροστά, να αναμειγνύεται σε διεθνείς διενέξεις και, σε αντάλλαγμα, να κερδίζει εδάφη, επιρροή, κύρος στη διεθνή κοινότητα. Ο Βενιζέλος είχε ταχθεί υπέρ αποστολής εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία, ενώ ηγήθηκε της μικρασιατικής εκστρατείας κατόπιν παράκλησης των Βρετανών. Όχι εξαιτίας δικής του, πρωτογενούς απόφασης.

«Άρπαξε την ευκαιρία» και θα του είχε βγει, αν περιοριζόταν στα παράλια. Η έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας (την οποία χρεώθηκε με τη δίκη και την εκτέλεση των έξι η συντηρητική παράταξη) είχε μία στρατηγική συνέπεια: Αναθεώρησε πλήρως για τα πολλά επόμενα χρόνια τον τρόπο σκέψης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με εξαίρεση την αποστολή εκστρατευτικού σώματος στην Κορέα επί Παπάγου και ειρηνευτικών ελληνικών δυνάμεων σε χώρες της Βαλκανικής επί Σημίτη, ουδέποτε η Ελλάς στις δεκαετίες που ακολούθησαν παρασύρθηκε να συμμετάσχει σε πολεμικές συρράξεις μακριά από το έδαφός της.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος αρνήθηκε το 1973 να διευκολύνει στρατιωτικά τη συμμαχία ΗΠΑ – Ισραήλ στον αραβοϊσραηλινό Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (φοβήθηκε ότι τα αμερικανικά πλοία που ελλιμενίζονταν στην Ελευσίνα και έφεραν πυρηνικά όπλα θα γίνονταν στόχος των Σοβιετικών) και έπεσε από την εξουσία διά του Πολυτεχνείου. 

Ο Κώστας Καραμανλής πλήρωσε, το 2008, ακριβά την άρνησή του να στείλει Στρατό στο Αφγανιστάν. Όπως ήρθαν τα πράγματα προχθές στη Βουλή, λοιπόν, οι κύριοι Μητσοτάκης και Τσίπρας ανέπτυξαν ένα διαφορετικό δόγμα εξωτερικής πολιτικής, όντες και οι δύο ιδεολογικοί οπαδοί της Δύσης. Ο Κυριάκος, με λογική Ελευθερίου Βενιζέλου, έδειξε ότι ασπάζεται πλέον το δόγμα της έμπρακτης ένταξης της Ελλάδας σε άξονες κρατών με αγορές εξοπλισμών και αποστολή στρατευμάτων, αντί ανταλλαγμάτων, στη διαμάχη με την Τουρκία στο Αιγαίο.

Ο πρωθυπουργός διεκήρυξε ότι η Ελλάς είναι το «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσεως προς Ανατολάς» και αποκάλυψε δημοσίως την «αγωνία του» -αυτή τη λέξη μεταχειρίστηκε- για την επιθετικότητα της Τουρκίας. Το ελληνικό δόγμα λοιπόν, που κατ’ ουσίαν σημαίνει επιστροφή στη σκέψη του Ελευθερίου Βενιζέλου, ορίζει ότι, αν η Γαλλία δεχθεί επίθεση στο έδαφός της ή σε περιοχή στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως η Υποσαχάρια Αφρική, η Ελλάς θα είναι παρούσα, για να είναι παρούσα και η Γαλλία αν πρόκειται να δεχθεί η Ελλάς επίθεση στο έδαφος του Εβρου ή στη θάλασσα του Καστελόριζου.

Σημαίνει ότι ο Στρατός μας θα είναι παρών στα Αραβικά Εμιράτα, αν πρόκειται και τα Εμιράτα να μας βάλουν «πλάτη» επιτιθέμενα έναντι της Άγκυρας. Σημαίνει ότι οι βάσεις μας στην Καλαμάτα μπορούν να είναι τόπος εκπαίδευσης των πιλότων ισραηλινών μαχητικών, αρκεί το Ισραήλ να μας βοηθήσει με τεχνογνωσία drone στον ηλεκτρονικό πόλεμο κατά της Τουρκίας. Σημαίνει ότι το ελληνικό έδαφος μπορεί να είναι τόπος εγκατάστασης βάσεων που βλέπουν προς τη Μαύρη Θάλασσα, αρκεί οι ΗΠΑ να γέρνουν ελαφρώς την πλάστιγγα υπέρ ημών στο Αιγαίο και να βοηθούν μέσω των βάσεων δεδομένων της CIA στο «face control» των παράνομων μεταναστών. Με όρους μπασκετικούς, το δόγμα Μητσοτάκη είναι «άμυνα με βοήθειες» για τα δικά μας, αλλά και πάγκος στην επίθεση των άλλων μέσα στη ρακέτα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, εζήλωσε την προσωπικότητα του Δημητρίου Γούναρη, ενός σημαντικού πολιτικού της συντηρητικής παράταξης που διεκήρυξε το δόγμα της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος». Εννοούσε «μικράς» σε έκταση, βεβαίως, όχι στο ανάστημα. Γιατί, ιστορικώς, πράγματι ο Βενιζέλος αύξησε τα όρια της επικράτειας -προσωρινώς, όπως απεδείχθη-, αλλά μίκρυνε την έννοια του έθνους, καθώς στη Μικρά Ασία έγινε σφαγή. Ο Τσίπρας εμφανίζεται λοιπόν, εν προκειμένω, ως συντηρητικός. Ως «Οίκαδε». Διατυπώνει την εκτίμηση ότι η Ελλάδα θα γίνει στόχος αντιποίνων, αν αναμιχθεί σε διενέξεις μακριά από το έδαφός της.

Δεν είναι βεβαίως ο πρώτος – προηγείται εδώ και χρόνια το ΚΚΕ διά του Δημήτρη Κουτσούμπα, το οποίο υποστηρίζει ότι η πατρίδα μας δεν πρέπει να μετάσχει στους περιφερειακούς ανταγωνισμούς, διότι θα το πληρώσει ακριβά. Και αναδεικνύουν αμφότεροι δύο κινδύνους: τον κίνδυνο εξαπόλυσης επίθεσης τζιχαντιστών στο έδαφός μας, αν εμπλακούμε στο Σαλέμ, και τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε από τον αραβικό κόσμο – ο πρέσβης της Παλαιστίνης έχει διερωτηθεί δημοσίως δύο φορές αν η Ελλάδα «είναι σίγουρη πως θέλει να εκπαιδεύσει πιλότους που έχουν διαπράξει εγκλήματα πολέμου». Οπως αντιλαμβάνεστε, τα θέματα αυτά δεν είναι ιδεολογικά για να κάνουμε αντιπαράθεση καφενείου. Είναι λίαν σοβαρά. Επιχειρήματα υπάρχουν και για το ένα δόγμα και για το άλλο. 

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιβραβεύτηκε από τη συμμαχία, όταν έστειλε τη φρεγάτα «Ελλη» στον Πόλεμο του Κόλπου, το 1991. Σε ξένη επικράτεια.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου τιμωρήθηκε όταν ενέταξε την Ελλάδα στο Κίνημα των Αδεσμεύτων το 1982 και υποδέχθηκε τον Αραφάτ στην Αθήνα. 

Η πατρίδα μας έγινε θέατρο συγκρούσεων. Θυμίζω την επίθεση τρομοκρατών στο κρουαζιερόπλοιο «City of Poros» και την αεροπειρατεία στο αεροπλάνο της TWA πάνω από το Άργος. 

Τα Σκόπια στις μέρες μας αναγνωρίστηκαν ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», επειδή, σε αντίθεση με εμάς, έστειλαν στρατό στο Αφγανιστάν. Αλλά σήμερα η Ελλάδα είναι αξιόπιστη στη διεθνή κοινότητα, επειδή δεν ταυτίστηκε με το φιάσκο στο Αφγανιστάν. Η Ιστορία δεν μας δίνει οριστική απάντηση στο τι είναι πράγματι το εθνικά συμφέρον για τον τόπο.

Ο Μητσοτάκης χρησιμοποίησε άφοβα τη λέξη «φυλάκιο» στη Βουλή, ο Τσίπρας αθεόφοβα τη λέξη «φέρετρα». Η ίδια η ζωή θα δείξει ποιο δόγμα ταιριάζει στην εποχή και ποιο συμφέρει το έθνος. Το ρίσκο, πάντως, βγαίνει μέχρι στιγμής στον πρωθυπουργό. Αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας μέχρι την τελική δικαίωση.

πηγή:https://www.newsbreak.gr/apopseis/259431/o-mitsotakis-os-eleytherios-o-tsipras-os-oikade/

Και η βρόχα έπιπτε… - Η αντιστασιακή αοιδός

 

Χρήστος Μπολώσης

Άκουσα σε μια, άριστη κατά τα άλλα, μουσική εκπομπή της ΕΡΤ την εκλεκτή τραγουδίστρια Αφροδίτη Μάνου να λέει: «Τότε που πρωτοβγήκα ήτανε χούντα και δεν μπορούσα να λέω τα τραγούδια που μου άρεσαν. Ευτυχώς γνώρισα τον Γιάννη Σπανό, ο οποίος είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια (σ.σ.: του κέντρου όπου τότε εργαζόταν) και έφτιαξε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα».

Ακούγοντας αυτά, σε τρία συμπεράσματα καταλήγεις. Ή ότι στην κυρία Μάνου άρεσαν και άλλου είδους τραγούδια, τα οποία ανακάλυψε ο μέγας Γιάννης Σπανός και τα ενέταξε στο πρόγραμμά της (ενδεχόμενο) ή ότι ο Σπανός κατόρθωσε να καταργήσει τη χούντα (μάλλον απίθανο) ή ότι η χούντα δεν ήταν και τόσο άγρια, όπως μας λέει η κυρία Μάνου (ερευνητέο).

Το βέβαιο είναι ότι η κυρία Μάνου μάς ενημέρωσε για την αντίστασή της και συνέχισε τη συζήτηση. Πόσα τέτοια ακούμε καθημερινά;

Πόσο δίκιο είχε ο αείμνηστος και τεράστιος Γιώργος Ζαμπέτας σε όσα αναφέρει στο βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσου «Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου – Γιώργος Ζαμπέτα. Βίος και πολιτεία»

πηγή: https://www.newsbreak.gr/apopseis/260002/kai-i-vrocha-epipte/

Οι "Βαθιά κομμουνισμένοι" σταλινικοί - Η ιερή αγελάδα του ελλαδίτικου πολιτικού σκηνικού

 Έχουν παρέλθει αρκετές ημέρες από τα γεγονότα στο ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη και σίγουρα μπορούμε να δούμε με μία πιο ψύχραιμη ματιά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί.

• Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη

Θα ξεκινήσουμε συμφωνώντας, ελπίζω, με το άρθρο 16, παρ. 2, του Ελληνικού Συντάγματος, όπου αναγράφεται επί λέξει: «H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».

Ωστόσο, εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ και άλλα αριστερά σχήματα, κοινοβουλευτικά και μη, θεωρούν ότι πρέπει να έχουν έναν προνομιακό ρόλο, ενίοτε και υπέρτερο του κράτους, στη διαμόρφωση και την άσκηση αυτής της κρατικής αποστολής. Αυτό είναι κάτι που πολλές φορές στον χώρο της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τουλάχιστον, έχει προκαλέσει δικαιολογημένες αντιδράσεις, τόσο από μαθητές όσο και από διδάσκοντες, αφού οι κομματικές και καθοδηγητικές πρακτικές δεν έχουν καμία θέση στους σχολικούς χώρους.

Οι απολύτως δικαιολογημένες, λοιπόν, αρχικές αντιδράσεις των μαθητών του ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης για το απρόσκοπτο δικαίωμά τους στη μόρφωση, χωρίς εξωσχολικές παρεμβάσεις και καθοδηγήσεις, ήταν κάτι που χάλασαν τη σούπα αυτής της μακροχρόνιας ασύδοτης πρακτικής κύκλων της Αριστεράς.

Η άμεση τραμπούκικη αντίδραση μελών του ΚΚΕ και άλλων εξωκοινοβουλευτικών ομάδων εναντίον μαθητών, που εξέφρασαν αυτό το αυτονόητο δικαίωμά τους με απολύτως κόσμιο και δημοκρατικό τρόπο, οι απειλές εναντίον τους με πανό, ρόπαλα, στειλιάρια, αλλά ακόμη και απειλές εναντίον της ζωής μαθητών (έχουν καταγραφεί όλα αυτά σε πολλά σχετικά βίντεο), έδωσε την αφορμή για να υπεισέλθουν στον χώρο του ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης εξωσχολικά στοιχεία άλλων κύκλων, με αποτέλεσμα να διαδραματιστεί επί πολλές ημέρες ένας πρωτοφανής οπαδικός πόλεμος μεταξύ δύο ακραίων πλευρών του πολιτικού φάσματος.

Το ΚΚΕ, κατά την πάγια τακτική του, προσπάθησε να αποσείσει τις ευθύνες του ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς του για την κατάθεση ψηφισμάτων σε συνδικαλιστικά και αυτοδιοικητικά όργανα για την καταδίκη απλώς των ιδεολογικών του αντιπάλων, κάτι που στις περισσότερες περιπτώσεις το πέτυχε, είτε με την αυτούσια υιοθέτησή τους είτε ακόμη και με την υπερθεμάτιση κύκλων του αστικού κόσμου, ως προϊόν της δειλίας και της απροθυμίας του να θίξει την ιερή αγελάδα του ελλαδίτικου πολιτικού σκηνικού, το «τιμημένο» ΚΚΕ.

Τα θλιβερά γεγονότα της Σταυρούπολης αποτέλεσαν τη νομοτελειακή κατάληξη (ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα) της μακροχρόνιας εξωσχολικής και εξω-εκπαιδευτικής απόπειρας ποδηγέτησης και καθοδήγησης του μαθητικού κόσμου. Η τραγικότητά τους θα έπρεπε να αποτελέσει μία ιδανική ευκαιρία καταδίκης όλων αυτών των προσπαθειών εξωσχολικών κύκλων να εκμαυλίσουν την ελληνική νεολαία με τα ιδεολογήματά τους, που, μάλιστα, καταδικάστηκαν πρόσφατα με συντριπτική πλειοψηφία (90%) από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τόσο στην κομμουνιστική όσο και στη ναζιστική εκδοχή τους.

Για τους λόγους αυτούς, όλοι οι υποστηρικτές της ελευθερίας και της δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να περιοριστούν στην καταδίκη μόνο της μίας πλευράς, πρακτική που απλώς θα διαιωνίσει αυτήν την κατάσταση, απαλλάσσοντας, δηλαδή, την άλλη πλευρά από τις δικές της πολιτικές και ποινικές ευθύνες. Επέλεξαν, όμως, στη μεγάλη τους πλειοψηφία να συμπορευτούν με τους "βαθιά κομμουνισμένους" σταλινικούς, που αποτελούν την ντροπή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Ίσως κάποτε θα πρέπει να αναλάβουν κάποιοι τις πολιτικές ευθύνες τους, όχι μόνο για την ανυποληψία στην οποία έχουν οδηγήσει την πατρίδα μας, αλλά κυρίως γιατί με τις πρακτικές τους έχουν αφήσει την ελληνική νεολαία έρμαιο στην επιρροή αντι-ανθρώπινων και ολοκληρωτικών ιδεολογιών, να πελαγοδρομεί διχασμένη, χωρίς εθνικό όραμα και προοπτική…

* Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» info@thess-el-poli.gr

πηγή:https://www.newsbreak.gr/apopseis/260114/vathia-kommoynismenoi/