Η αποθέωση της ανοησίας

Η Ελλάδα το 2008 είχε μεν δημόσιο χρέος στο 112% του ΑΕΠ της, αλλά το συνολικό χρέος της, το ιδιωτικό και το δημόσιο δηλαδή, ήταν στα επίπεδα της Γερμανίας – ενώ το επόμενο έτος, παρά την (τεχνητή) διόγκωση των ελλειμμάτων, το συνολικό χρέος της παρέμενε χαμηλότερο από πολλές χώρες (γράφημα).

Ο ιδιωτικός της τομέας λοιπόν ήταν απολύτως υγιής, με ελάχιστα κόκκινα δάνεια, οι τράπεζες επίσης, δεν υπήρχε καμία φούσκα ακινήτων όπως στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, ενώ το χρηματοπιστωτικό της σύστημα δεν ήταν εκτεθειμένο στα ανυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. – τα οποία κόστισαν μόνο στη Γερμανία διασώσεις της τάξης των 500 δις €.

Από την άλλη πλευρά μόνο η ακίνητη περιουσία του κράτους, χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα, είχε υπολογιστεί από το ΔΝΤ στα 300 δις € (πηγή) – όταν άλλες χώρες όπως η Γερμανία, είχαν ήδη ιδιωτικοποιήσει τα πάντα. Ακόμη και μερικά χρόνια αργότερα δε, παρά το έγκλημα των μνημονίων, το συνολικό καθαρό χρέος της ήταν στα επίπεδα των Η.Π.Α., τα οποία φαίνονται στον πίνακα που ακολουθεί (πηγή) – ενώ τα ιδιωτικά ακίνητα ήταν κατά 500 δις € περίπου ακριβότερα από ότι σήμερα (στα 678 δις $ το 2014 έναντι 1,2 τρις $ το 2007), σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse (πηγή).

Κράτος	Δημόσιο	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Τράπεζες	Σύνολο
Ολλανδία	83	127	115	362	687
Ιρλανδία	115	189	85	291	680
Δανία	60	114	129	235	538
Ιαπωνία	234	101	65	117	517
Μ. Βρετανία	92	74	86	183	435
Ισπανία	132	108	73	89	402
Γαλλία	104	121	56	93	374
Ιταλία	139	77	43	76	335
Κίνα	55	125	38	65	283
Η.Π.Α.	89	67	77	36	269
Γερμανία	80	54	54	70	258

.

Παράλληλα οι καταθέσεις των Ελλήνων είχαν εκτοξευθεί στα 260 δις € περίπου, σε σχέση με τα 47 δις € που ήταν λίγο πριν το 2000 και τα 120 δις € σήμερα – ενώ το 2007 η χώρα μας συγκαταλεγόταν στις πλουσιότερες παγκοσμίως, με μέσο πλούτο ανά κάτοικο στα 136.800 $ έναντι 81.300 $ του 2015. Η αποτίμηση του χρηματιστηρίου της ήταν 196,39 δις € το 2007 (56,96 δις € σήμερα), όπου έχουν χαθεί περί τα 140 δις € – ενώ τα εισοδήματα των Ελλήνων ήταν σχεδόν κατά 50% υψηλότερα.

Την ίδια στιγμή το 90% περίπου των ομολόγων της χώρας ήταν σε εθνικό δίκαιο, οπότε μπορούσε το χρέος να μετατραπεί σε δραχμές και να εξυπηρετηθεί πληθωριστικά – ενώ ασφαλώς η Ελλάδα ήταν σε θέση να χρηματοδοτηθεί εσωτερικά, εκδίδοντας εθνικά ομόλογα (ανάλυση από το 2009) ή απ’ ευθείας από τις τράπεζες της.

Συμπερασματικά λοιπόν είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς πως μία τέτοια χώρα οδηγήθηκε στο ΔΝΤ το 2010 και καταστράφηκε εντελώς – ενώ αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, αφού είχαν (δήθεν) αυξηθεί στο 15,6% τα ελλείμματα της, προφανώς θέλουν να δικαιολογήσουν την προδοσία ή/και ανοησία τους, αφού οι σπατάλες του δημοσίου της ήταν τέτοιες που ήταν πολύ εύκολο να περιοριστούν.

Εύλογα επομένως θεωρούν αρκετοί πως επρόκειτο για την αποθέωση της ηλιθιότητας -ενώ φυσικά δεν μπορεί να αποκλειστεί η πολιτική προδοσία, αφού δεν ήταν δυνατόν να κατηγορεί τους συμπολίτες του ένας πρωθυπουργός ως διεφθαρμένους και φοροφυγάδες εν μέσω παγκόσμιας κρίσης ή να δηλώνει ένας υπουργός οικονομικών στην Κομισιόν πως οι στατιστικές της χώρας ήταν παραποιημένες (ο δεύτερος μετά τον αντίστοιχο της ΝΔ), «εισπράττοντας» το γνωστό «The game isover».

Απαιτεί δε ιδιαίτερο «ταλέντο ανοησίας» να μετατρέπεις μία κρίση ρευστότητας που ο ίδιος προκάλεσες με τις δηλώσεις σου σε μία κρίση φερεγγυότητας – χωρίς καν να παίρνεις ανάλογα μέτρα, όπως θα ήταν η διαπραγμάτευση με τις τράπεζες-πιστωτές, αλλά να την καταδικάζεις μη νομιμοποιούμενος από τους Πολίτες ή τη Βουλή στο ΔΝΤ.

Το γεγονός πάντως ότι, οι δύο πρωτεργάτες των ανυπολόγιστων ζημιών που υπέστη η Ελλάδα παραμένουν ελεύθεροι, είναι αδύνατον να το καταλάβει κανείς – ενώ μπορεί μεν να επιδεινώθηκε κατά πολύ η τραγωδία από τις επόμενες κυβερνήσεις, αλλά ο μεγαλύτερος ένοχος ήταν ασφαλώς το «δίδυμο της καταστροφής» που εξέλεξαν οι Έλληνες «δημοκρατικά» το 2009.

Στα πλαίσια αυτά όταν ρωτούν ορισμένοι ποιά λύση έχουμε να προτείνουμε τώρα, δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε «καμία» – αφού υπήρχαν δεκάδες μέχρι σήμερα που τις κάψαμε αυτοκτονικά μια προς μία, ενώ όταν μία χώρα δεν τιμωρεί καν αυτούς που την οδήγησαν στο γκρεμό, δεν δικαιούται να ελπίζει.

Ολοκληρώνοντας, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ οικονομικό, αλλά πολιτικό και δυστυχώς επίσης κοινωνικό – ενώ δεν μπορούμε να εκλέγουμε κόμματα που, έχοντας πλήρη άγνοια της διακυβέρνησης μίας χώρας, δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την εξουσία και τα προνόμια της, περιμένοντας να λύσουν τα προβλήματα μας.

Πόσο μάλλον όταν δεν μας δίνει το Σύνταγμα τη δυνατότητα να τα ελέγχουμε, να τα ανακαλούμε όταν κρίνουμε πως είναι ανάξια της θέσης τους, καθώς επίσης να τα τιμωρούμε όταν δεν τηρούν τις βασικές προεκλογικές τους δεσμεύσεις – προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημίες στην πατρίδα μας.

Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος

E-mail: viliardos@analyst.gr

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία

πηγή:http://www.analyst.gr/2017/07/14/i-apotheosi-tis-ilithiotitas/

Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας – Ένα συγκλονιστικό Βίντεο από τους Έλληνες της Αμερικής

Μπορεί τα περισσότερα να είναι γνωστά και αυτονόητα για μας που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά ας δούμε το βλέμμα αυτών των ανθρώπων και ας ακούσουμε τη φωνή τους για να καταλάβουμε πόσο λατρεύουν την Ελλάδα και πόσο περήφανοι αισθάνονται ως Έλληνες.

πηγή:http://www.thepressroom.gr/ellada/ti-simainei-na-eisai-ellinas-ena-sygklonistiko-vinteo

Σχέδιο άμεσης μετεγκατάστασης οπλισμένων μαχητικών F-16 της ΠΑ στην Πάφο – «Ασπίδα» για εχθρικές ενέργειες της Τουρκίας στον κυπριακό εναέριο χώρο

Eιδικού Συνεργάτη

Σχέδιο μετακίνησης και μεταστάθμευσης μαχητικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας στην αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου έχουν σχεδιάσει οι επιτελείς του Πενταγώνου σε συνεργασία με την Λευκωσία και είναι εφαρμόσιμο άμεσα σε περίπτωση που η Τουρκία κλιμακώσει και απειλήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου.

Όπως πληροφορήθηκε το «pentapostagma.gr» το σχέδιο για την υποστήριξη της Κύπρου δεν εξαντλείται μόνο στην επιφάνεια της θάλασσας και κάτω απ’ αυτή, όπου πλέουν τουλάχιστον δύο υποβρύχια εντός της κυπριακής ΑΟΖ ή στα όρια με την ελληνική, αλλά επεκτείνεται και στον αέρα, εφόσον βεβαίως οι Τούρκοι επιλέξουν να παραβιάσουν το FIR Λευκωσίας και να κινηθούν απειλητικά προς την πλατφόρμα «West Capella» ή να παρενοχλήσουν κυπριακά ελικόπτερα που μεταφέρουν προσωπικό από και προς το γεωτρύπανο της «Total».

Σύμφωνα με ανώτατη στρατιωτική πηγή, στην αεροπορική συνδρομή εκ μέρος της Ελλάδας με μαχητικά αεροσκάφη F-16 κυρίως, τα οποία φέρουν σύμμορφες δεξαμενές και μπορούν να πετάξουν περισσότερη ώρα μέχρι να ανεφοδιαστούν, υπάρχει κλιμάκωση όσον αφορά στην εφαρμογή του σχεδίου.

Σε πρώτη φάση δύναται η ενεργοποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας και Κύπρου, δηλαδή να κινηθούν αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας προς την Λευκωσία προκειμένου να αναχαιτίσουν τουρκικά μαχητικά που ενδέχεται να παραβιάσουν το FIR Αθηνών ή να κάνουν κάποια επιθετική ενέργεια σε βάρος της Κύπρου.

Αν συμβεί αυτό το σχέδιο προβλέπει προσγείωση των μαχητικών στην Πάφο για ανεφοδιασμό και επιστροφή σε ελληνική βάση. Ωστόσο υπάρχει και η άλλη περίπτωση, να μετασταθμεύσει ένας αριθμός οπλισμένων μαχητικών F-16 στην αεροπορική βάση της Κύπρου έτσι ώστε να αυξηθεί ο βαθμός ετοιμότητας και άμεσης αντίδρασης απέναντι σε μία τουρκική απειλή από αέρος.

Η ίδια πηγή ανέφερε πάντως πώς χρειάζεται ψυχραιμία και νηφαλιότητα, διότι οι Τούρκοι μπορούν να δημιουργήσουν «παγίδα» στην Ελλάδα είτε για κλιμάκωση της έντασης στην κυπριακή ΑΟΖ, είτε για την δημιουργία «κενού» στο Αιγαίο με απώτερο στόχο την προβοκάτσια σε ένα σημείο του Αρχιπελάγους.

Εδώ έρχεται να προστεθεί και η παράμετρος του τετελεσμένου γεγονότος. Κάνετε εξόρυξη φυσικού αερίου στην Κύπρο εσείς στήνουμε «θερμό επεισόδιο» στο Αιγαίο εμείς ή επιχειρούμε απόβαση σε βραχονησίδα του Αιγαίου. Είναι ένα σενάριο που λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους οι επιτελείς του Πενταγώνου όσον αφορά στις κινήσεις της Τουρκίας και προσπαθούν με τις δυνάμεις που έχουν να πετύχουν το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Δεν ήταν δυνατόν να μην έχει ναυτική παρουσία στην κυπριακή ΑΟΖ η Ελλάδα από τη στιγμή που τουρκικά πολεμικά πλοία κινούνταν προς το οικόπεδο 11 ενώ το «West Capella» πόντιζε τα καλώδια για να προχωρήσει η γεώτρηση. Εκεί όμως υπάρχουν και άλλα πλοία, τόσο γαλλικά (δύο φρεγάτες) όσο και αμερικανικά με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο «George Bush».

Εκτιμάται πώς με την διεθνή ναυτική δύναμη η Τουρκία είναι πολύ δύσκολο να κάνει πράξη τις απειλές της, αλλά είναι βέβαιο πώς θα συνεχίσει να… γαβγίζει. Δεν είναι ωστόσο καθόλου απίθανο να στήσει μία κρίση σε άλλη περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ ή στο Αιγαίο, ή να προκαλέσει στον αέρα.

Οι συσχετισμοί σε αέρα και θάλασσα είναι διαφορετικοί. Η Ελλάδα έχει ισχυρό Ναυτικό και η Τουρκία παρά τις ναυπηγήσεις πλοίων ακόμη υστερεί. Ιδίως η χώρα μας έχει υπεροχή στα υποβρύχια με την παραλαβή των τύπου 214 κλάσης «Παπανικολής».

Στον αέρα, το ισοζύγιο δυνάμεων γέρνει σαφώς υπέρ της Τουρκίας, τουλάχιστον αριθμητικά, αν και μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου είναι αμφίβολο αν μπορεί να απογειώσει τα μισά από τα μαχητικά που διαθέτει και αν οι χειριστές που έχει μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες τους.

πηγη: pentapostagma

ΑΝΥΕΘΑ: Δεν έχουν θιγεί κυριαρχικά της δικαιώματα της Ελλάδας. Αυτό το οφείλει στην υψηλή ετοιμότητα και την αποτρεπτική ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα "ΕΙΔΗΣΕΙΣ" και στον δημοσιογράφο Βασίλη Σκουρή, η οποία δημοσιεύεται στο σημερινό (15/7/2017) φύλλο, αναφέρει τα παρακάτω:

ΕΡΩΤΗΣΗ:  Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τουρκική προκλητικότητα στην ΑΟΖ της Κύπρου κ. υπουργέ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουμε μια σημαντική εξέλιξη. Η διεθνής κοινότητα με ενεργό τρόπο θέτει το όριο. Αναγνωρίζει με πληρότητα το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλεύεται την ΑΟΖ της. Άρα το μέχρι που μπορεί να φτάσει η τουρκική προκλητικότητα αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, δεν έχει να κάνει τόσο με τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς της τουρκικής πλευράς, η οποία άλλωστε είναι εγκλωβισμένη σε μεγάλες αντιφάσεις που η ίδια έχει δρομολογήσει, όσο με τα όριο που θέτει με ενεργό τρόπο η διεθνής κοινότητα. Κατά τη γνώμη μου έχει δημιουργηθεί ένα τείχος ασφαλείας, ένα τείχος τήρησης της διεθνούς νομιμότητας που επιτρέπει στο κυπριακό κράτος, μια κυρίαρχη χώρα – εδαφικά βέβαια λαβωμένη – να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Αυτό λοιπόν που διαφοροποιεί σήμερα τα πράγματα σε σχέση με παλαιότερα είναι μια είδους νέα διεθνοποίηση του κυπριακού προβλήματος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η Ελλάδα σε ποιο βαθμό θα συμπαρασταθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πλήρως. Η συνεργασία μας είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Η συμπαράσταση της Ελλάδας στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι στη βάση του τρίπτυχου: Διεθνής νομιμότητα, ιδιαίτεροι δεσμοί ελληνικού με κυπριακό λαό και αίσθηση υποχρέωσης της Ελλάδας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα δεν παραβλέπουμε πως η όποια απειλή ενάντια στην Κύπρο συνήθως εντάσσεται σε μια στρατηγική απειλής και έναντι των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πράγμα το οποίο όσο κι αν εμείς θέλουμε να μην ισχύει φροντίζουν από την άλλη πλευρά να το επιβεβαιώνουν. Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο από εμάς είναι η ειρήνη, η ασφάλεια και η σταθερότητα στην περιοχή. Δεν θα κάνουμε σε κανέναν το χατίρι να εγκλωβιστούμε σε μια ρητορική έντασης ούτε στη ζώνη της αστάθειας.  

ΕΡΩΤΗΣΗ: Να συμπεράνω ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται σε αυξημένη ετοιμότητα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας εκπαιδεύονται, ασκούνται και εξοπλίζονται για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους όποτε και αν χρειαστεί. Είναι πάντοτε έτοιμες για αυτό, με αίσθηση του καθήκοντος και της μεγάλης αποστολής τους, έχοντας σαν πολλαπλασιαστή ισχύος, μαζί με όλα τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν, το υψηλό φρόνημα που διακρίνει το έμψυχο δυναμικό όλων των βαθμίδων τους. Λειτουργούμε αποτρεπτικά, απέναντι σε κάθε απειλή, ακόμα και κάθε σκέψη απειλής σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα βίωσε μια χωρίς προηγούμενο οικονομική κρίση - με τις συνέπειες της ακόμα ενεργές - και παρόλα αυτά, η χώρα μας, μια χώρα σε οικονομική επιτροπεία, δεν έχει ούτε στο ελάχιστο θιγεί στα κυριαρχικά της δικαιώματα. Αυτό, ανάμεσα σε άλλα, το οφείλει και στην υψηλή ετοιμότητα και την αποτρεπτική ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων.

Πως οι Έλληνες επιλέγουμε τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας;

Την ώρα της κάλπης όμως δεν ψηφίζουμε τον «κανένα», αλλά είτε τον μεγαλύτερο λαοπλάνο, είτε τον αντίπαλο αυτού που μας έχει απογοητεύσει.

Είναι αμφίβολο αν υπάρχει άλλος λαός τόσο πολιτικοποιημένος όσο εμείς. Κι ακόμη περισσότερο: κομματιζόμενος μέχρι υπερβολής. Όμως, είναι άλλο τόσο αμφίβολο αν αυτή η ενασχόλησή μας με την πολιτική, μας έχει εφοδιάσει με τα απαραίτητα, ώστε η κρίση μας να είναι, κατά το δυνατόν, ανεπηρέαστη από συναισθηματικές καταστάσεις και εξωγενείς παράγοντες.

Ασφαλώς, η παγίδα του πολιτεύματος έγκειται στο ότι έχει ο πολίτης την δυνατότητα να προτιμήσει τον λιγότερο κακό από τους υπάρχοντες. Και φυσικώ τω λόγω, όταν οι υπάρχοντες ηγέτες είναι μετρίας δυναμικότητας και περιορισμένων ικανοτήτων, ο καλύτερος εξ αυτών -ή ο μη χειρότερος- δεν πληροί τα προσόντα για να υπηρετήσει τον λαό. Αδιάφορο, αν είναι καλύτερος από τους άλλους συνυποψηφίους του.

Η αλήθεια είναι πως ενεργούμε παρακινούμενοι από την διαπίστωση του Ρωμαίου κωμωδιογράφου, Πλαύτου, που έγραψε «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον», αντί να μας ελκύσει η άλλη ρήση «εχθρός του καλού, το καλύτερο». 

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε δύο κακές επιλογές, στην δεύτερη δύο ωφέλιμες. Ποια είναι τα κριτήρια επιλογής των αρχόντων μας; Ποια είναι τα προσόντα που πρέπει να έχουν, ώστε να τύχουν της προτίμησής μας; Δεν μας είναι άγνωστα. Είναι ενδεικτικός ένας διάλογος του Σωκράτη, που διέσωσε φυσικά ο Πλάτων, ο οποίος δεν είναι γνωστός, και γίνεται αντιληπτό γιατί.

Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι καλός πολίτης είναι εκείνος, ο οποίος «διοικεί» σωστά το σπίτι του, ανατρέφει με τον πρέποντα τρόπο τα παιδιά του, επιδεικνύει ζήλο στην άσκηση του επαγγέλματός του, διακρίνεται για την εντιμότητά του, είναι αναμφισβήτητο το ενδιαφέρον του για τους άλλους, και για όλους τους παραπάνω λόγους έχει πετύχει την κοινωνική καταξίωση.

Τότε η ίδια η Πολιτεία, δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά έχει υποχρέωση να του αναθέσει δημόσιο αξίωμα. Αφού πέτυχε κατ’ αρχάς στον μικρόκοσμο της οικογένειάς του και στη συνέχεια διακρίθηκε στον κοινωνικό του περίγυρο, τότε έχει αποδείξει ότι είναι ικανός να αναλάβει σπουδαιότερα αξιώματα.

Προσπαθώ να καταμετρήσω, πόσοι από τους πολιτικούς μας -κεντρικής και τοπικής εξουσίας- των τελευταίων δεκαετιών κοσμήθηκαν ή κοσμούνται με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Πότε μελετήσαμε τη ζωή του υποψηφίου, και αφού βγάλαμε ικανοποιητικά συμπεράσματα γι’ αυτόν, τον επιλέξαμε να μας διοικήσει;

Πότε σκεφθήκαμε ότι από την ψήφο μας εξαρτάται η δική μας πορεία, το μέλλον των παιδιών μας, η τύχη του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκουμε; Συνειδητοποιούμε άραγε, ότι αναθέτοντας τιμητικά αξιώματα σε υποψήφιο, του οποίου ο βίος δεν είναι ανεπίληπτος, δεν μπορούμε να περιμένουμε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής μας;

Είναι προφανές ότι ελάχιστα μας απασχολεί. Άλλα μας επηρεάζουν. Πότε η κομματική πειθαρχία, πότε η γνωριμία, πότε η πίεση γνωστών και φίλων, άλλοτε πάλι η ικανοποίηση προσωπικών αιτημάτων, και δυστυχώς από τη στιγμή που ενέσκυψε η τηλεόραση, σημαντικός παράγοντας επιλογής κατέστη η «αναγνωρισιμότητα». Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα, πώς αποκτάται η τελευταία είτε με τον πλούτο είτε με τα σωματικά προσόντα.

Τα γνωρίζουμε όλοι. Και παρ’ όλα αυτά, κατά κανόνα ξαναδίνουμε την ευκαιρία σ’ αυτούς που επί χρόνια μας απογοητεύουν, να μας ξανααπογοητεύσουν. Οφείλουμε όμως να αντιληφθούμε, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα δυσάρεστα θα συμβούν εξαιτίας της επιλογής μας. Δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να μετανιώσουμε. Διότι έχουμε πίσω μας τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία έπρεπε σιγά-σιγά να βγάζουμε συμπεράσματα. Και όμως, το 10% των ψηφοφόρων, λέγουν οι στατιστικές, αποφασίζουν την Κυριακή των εκλογών.

Θεωρώ την άμεση δημοκρατία -την πραγματική και όχι την ψευδεπίγραφη- ως το σπουδαιότερο αγαθό, από τα πολλά που πρόσφεραν οι πρόγονοί μας στην ανθρωπότητα. Την ευτελίζουμε όμως με την ελαφρότητα που επιδεικνύουμε μπροστά στην κάλπη. Οφείλουμε, να αποφασίσουμε κάποτε ότι ήμαστε πολίτες και όχι «ιδιώτες».


Πηγή: http://voria.gr/article/o-laos-epilegi-gia-igeti-ton-kanena

Εκ γλώσσης άρξασθε!

Του Νίκου Χαλαζιά*

Είχα ένα συμφοιτητή στα τέλη της δεκαετίας του ’70,  που τέτοια εποχή, στις εξετάσεις του Ιουνίου, στα περισσότερα μαθήματα πήγαινε… εντελώς αδιάβαστος! Και μάλιστα περνούσε τα μαθήματα μετά πολλών επαίνων! Τι συνέβαινε; Απλούστατα είχε συλλάβει το πνεύμα των καιρών: κουλτουριάρικη γλώσσα διανθισμένη με επαναστατικές πομφόλυγες αλλά… κενή νοημάτων! Σήμερα, σταδιοδρομεί στην πολιτική ως «εκπρόσωπος» του λαού!

Αυτή η «γλώσσα»,  που εμφανίζεται κυρίως μετά την πτώση της δικτατορίας και σταδιακά «τελειοποιείται» από τους πολιτικούς, τους γραφειοκράτες της Διοίκησης και τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, σήμερα έχει εξελιχθεί σε βασικό όργανο εξαπάτησης και χειραγώγησης των πολιτών.

«Απολαύστε» κείμενο πανεπιστημιακού δασκάλου:

Το ευάριθμο φιλοσοφικό πρόπλασμα του παρόντος στις μέχρι τώρα παρεμβατικές επισκοπήσεις και αναστοχασμούς μας τελεί υπό τους αδιαίρετους όρους εμβάθυνσης και διεύρυνσης με τη θεμελιώδη κατάφαση του μέλλοντος, που μας (προ)καλεί. Οι κινήσεις μας δεν έχουν παρά να ελαύνονται από την ιδέα μιας αισθητικής της σκέψης, καθώς αυτή αφήνεται σε έναν απροϋπόθετο ορίζοντα ολοκλήρωσης, που επίκειται μέσα από το αναβάλλον του πλησιάσματός της: το αισθητικό εντείνεται στο έλεος μιας αναζήτησης μορφών στο εσωτερικό των affectus, ενώ το στοχαστικό καταφάσκει πυκνωτικά μιαν αρχή διατήρησης μάλλον παρά αραίωσης ή καταστροφής.

Δυο τινα συμβαίνουν εδώ: ή ο δάσκαλος βρίσκεται σε πλήρη διανοητική  σύγχυση (ας μην ξεχνάμε πως η γλώσσα είναι καθρέφτης του νου), είτε συνειδητά αραδιάζει αυτές τις ανοησίες προκειμένου να κρύψει την πνευματική του ένδεια. Ίσως, μάλιστα, σιτιζόμενος από το Δημόσιο ταμείο, να κρυφογελάει εις βάρος των αφελών που εκστασιάζονται από τον ακατάληπτο λόγο του!

Διαβάστε πώς σύγχρονος πολιτικός «οραματίζεται» τους νέους δήμους:

Χωρικές ενότητες που θα αποτελούν κοινωνικά κύτταρα με πρωτογενή εξουσία, η οποία θα εκφράζεται μέσα από συμμετοχικές δομές αυτοδιεύθυνσης των τοπικών υποθέσεων.

Εδώ ανακυκλώνεται η ασάφεια με την ταυτολογία και την κοινοτοπία.

Και δείτε τι σημαίνει γλώσσα των γραφειοκρατών (ου μην αλλά και νομοθετών):

Από το φόρο που αναλογεί στο εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων αφαιρείται το ήμισυ της θετικής διαφοράς που προκύπτει από την αφαίρεση από το ετήσιο ποσό που καταβλήθηκε για ενοίκιο της κύριας οικογενειακής  κατοικίας του δικαιούχου του ποσού που αντιστοιχεί στο δεκαπέντε στα εκατό (15%) του φορολογούμενου και απαλλασσόμενου εισοδήματος, το οποίο αποκτήθηκε από τον υπόχρεο, τη σύζυγό του καθώς και τα πρόσωπα που τους βαρύνουν σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 8.

Και άλλο:

Οι διατάξεις της περίπτωσης γ΄ της υποπαραγράφου Δ3 της παραγράφου Δ του άρθρου 2 του ν.4336/2015 (Α΄ 94) ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου 2015.

Γλώσσα ψυχρή και ακατάληπτη που από τη μια απελπίζει τον πολίτη και τον υποτάσσει μιας και πρέπει να καταφύγει στον ειδικό (π.χ. δικηγόρο) για να ερμηνεύσει τις… γραφές και από την άλλη εδραιώνει την ανισότητα μεταξύ των πολιτών καθώς το ακατάληπτο της διατύπωσης ανοίγει «παραθυράκια» και δίνει τη δυνατότητα στον οικονομικά ισχυρό να «αξιοποιήσει» το νόμο κατά τα συμφέροντά του.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως η γλώσσα χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει, να αποκρύψει, να παραπλανήσει και εντέλει να χειραγωγήσει τον πολίτη. «Σοφόν το σαφές» έλεγαν οι αρχαίοι. Αλλά οι σύγχρονοι πολιτικάντηδες και καλαμαράδες, όχι μόνο δεν το ενστερνίζονται, αλλά έχουν αναγάγει σε «τέχνη» την, μέσω της γλώσσας, εξαπάτηση των πολιτών και τη διαιώνιση ενός πνευματικού και πολιτικού κατεστημένου, που νέμεται την εξουσία αξιοποιώντας τα πορίσματα των κοινωνικών επιστημών και εκμεταλλευόμενο τη δύναμη των μέσων επικοινωνίας. Η οργουελική γλώσσα («1984»), που αλλάζει τις σημασίες των λέξεων αποτελεί, πλέον, καθημερινότητα την οποία όλοι συνηθίσαμε. Έτσι, η τρόικα ονομάζεται «Θεσμοί», η μείωση των μισθών και η αύξηση των τελών στη ΔΕΗ βαφτίζονται με τη σημασιολογικά ουδέτερη λέξη «αναπροσαρμογή», ενώ η μείωση συντάξεων αποκαλείται «αναπλαισίωση»! Κι όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην κρίση, τόσο πυκνώνουν οι διακηρύξεις των υπευθύνων για «έξοδο στις αγορές», για «φώς στο τούνελ», για «εθνικές επιτυχίες» και τα αποδέλοιπα.

Το χειρότερο είναι πως διαμορφώνεται ένας λαός που, περιπλανώμενος στον λειμώνα των λεκτικών φαντασιώσεων, δεν συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και στρουθοκαμηλίζει επικίνδυνα.

«Σας υπόσχομαι δάκρυα και αίμα», είπε στους συμπατριώτες του ο Τσώρτσιλ ως ηγέτης της Βρετανίας κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτε έκρυψε ούτε εξωράισε την πραγματικότητα. 

Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει, λέει ο Νίτσε. 

Μήπως, λοιπόν, και η αξία του πολιτικού ηγέτη ή του πνευματικού ανθρώπου μετριέται από το πόση αλήθεια, ντόμπρα και σταράτα, μπορεί να πει; Και μήπως αυτό πρέπει να αποτελεί ένα βασικό κριτήριο αξιολόγησής του από τους πολίτες κάθε χώρας; Αν, βεβαίως, οι τελευταίοι μπορούν ν’ αντέξουν την αλήθεια…

http://www.antibaro.gr/article/17269

Ορκωμοσία των νέων Ανθυποσμηναγών

               

Παρουσία της ΑΕ, Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, πραγματοποιήθηκε η τελετή ορκωμοσίας των νέων Ανθυποσμηναγών της Πολεμικής Αεροπορίας στη Σχολή Ικάρων.

Στην τελετή παρέστησαν ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ, ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής, ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης ΠΝ και ο Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Χρήστος Χριστοδούλου.

Παρέστησαν, επίσης ο Υφυπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Ζουράρις, ο Υφυπουργός Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ, βουλευτές και εκπρόσωποι κομμάτων.

Τα ξίφη στους νέους Ανθυποσμηναγούς επέδωσε η ΑΕ, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.