Ντόρα Μπακογιάννη: - "Ο Χριστιανισμός είναι σοσιαλιστική εφεύρεση" - " Η Ελλάδα έχει τον χειρότερο Τύπο στον κόσμο"

 

Δεν έχει τέλος ο «γαλάζιος» ξεπεσμός.

Ολοένα και αυξάνονται οι περιπτώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που προβαίνουν σε αδιανόητες δηλώσεις, προκαλώντας σάλο.

Ο λόγος για την Ντόρα Μπακογιάννη (κεντρική φωτό), η οποία μόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με όσα απαράδεκτα ανέφερε στους πολίτες της Ροδόπης, με φόντο τις καταγγελίες περί παρέμβασης του τουρκικού προξενείου στις ελληνικές εκλογές και συγκεκριμένα τις σχέσεις του με τους δύο μειονοτικούς υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ σε Ροδόπη και Ξάνθη. Αυτή τη φορά η αδερφή του Κυριάκου Μητσοτάκη έδωσε ρεσιτάλ μπουρδολογίας, δυσφημώντας ταυτοχρόνως τη χώρα μας στο εξωτερικό.

Σε συνεδρίαση του Ινστιτούτου Πολιτισμικής Διπλωματίας, συζητώντας με φορείς, η εκ νέου υποψήφια βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας χαρακτήρισε τον χριστιανισμό… σοσιαλιστική εφεύρεση.

Σιώπησε

Απίστευτο κι όμως αληθινό! Σημειωτέον, η Ν.Δ. -και ορθώς- έχει πολλάκις κατά το παρελθόν στηλιτεύσει ανορθόδοξες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικώς με τη θρησκεία μας, ωστόσο για την επίμαχη τοποθέτηση της Ντόρας Μπακογιάννη επέλεξε να σιωπήσει. Η ίδια, πάντως, μας επιφύλαξε ακόμη μία έκπληξη, καθώς μιλώντας στην ίδια εκδήλωση υποστήριξε χωρίς περιστροφές πως «η Ελλάδα έχει τον χειρότερο Τύπο στον κόσμο».

Σε τέτοιες διαπιστώσεις επιλέγουν να προβαίνουν τα «γαλάζια» μεγαλοστελέχη στο εξωτερικό, διότι στο εσωτερικό της χώρας μας δεν ασκούν σε καμία περίπτωση τέτοια κριτική προς την τέταρτη εξουσία. Τουναντίον, περιορίζονται στο να μοιράζουν αβέρτα το ζεστό κρατικό χρήμα στα φίλα προσκείμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

πηγή: https://www.dimokratia.gr/politiki/562719/ntropi-i-ntora-charaktirise-ton-christianismo-sosialistiki-efeyresi/

Συνέβη σαν Σήμερα: - Μετά χαράς αναγγέλλω την κατάληψιν του Κιλκίς, μετά τριήμερον σφοδρόν αγώνα. - Ο εχθρός καταδιώκεται κατά πόδας.- Ηθικόν στρατού μας ακμαιότατον!

Ελληνοβουλγαρική ένοπλη σύγκρουση σε τρεις τομείς, κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου. Η έκβασή της υπέρ των ελληνικών όπλων, άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας και σηματοδότησε την κατάρρευση των βουλγαρικών φιλοδοξιών για την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης. Η μάχη του Καλινόβου - Κιλκίς - Λαχανά είναι περισσότερο γνωστή ως Μάχη του Κιλκίς - Λαχανά.

Κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, οι Βούλγαροι κατέλαβαν το Κιλκίς (Κουκούς, όπως το ονόμαζαν) στις 26 Οκτωβρίου 1912, την ημέρα που ο ελληνικός στρατός έμπαινε νικηφόρα στη Θεσσαλονίκη. Σκόπευαν να το χρησιμοποιήσουν ως ορμητήριο των επιχειρήσεών τους στη Μακεδονία και ειδικότερα για την πραγματοποίηση του μεγάλου τους ονείρου, την κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Το Κιλκίς κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα ήταν άντρο κομιτατζήδων, ενώ στην πόλη είχαν απομείνει μόνο 30 ελληνικές οικογένειες.

Από την ημέρα της κατάληψή του, οι Βούλγαροι πραγματοποίησαν ένα εκτεταμένο δίκτυο οχυρωματικών έργων και δημιούργησαν μία αμυντική γραμμή που εκτεινόταν από το Καλίνοβο (σήμερα Σουτογιαννέικα Κιλκίς) μέχρι το χωριό Λαχανάς στα βόρεια του σημερινού Νομού Θεσσαλονίκης. Ειδικά τα οχυρωματικά έργα στην περιοχή του Κιλκίς είχαν ανάπτυγμα γύρω στα 10 χιλιόμετρα και βάθος έξι χιλιόμετρα.

Το ελληνικό επιτελείο, μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό της 16ης Ιουνίου, αποφάσισε να επικεντρώσει την κύρια επιθετική του ενέργεια στη γραμμή Καλινόβου - Κιλκίς - Λαχανά. Αν κατόρθωνε να εκπορθήσει τη βουλγαρική αμυντική γραμμή, ο δρόμος προς την κοιλάδα του Στρυμώνα και τις Σέρρες ήταν ανοιχτός. Διαφορετικά διακυβευόταν η τύχη της Θεσσαλονίκης και των ελληνικών κατακτήσεων στη Μακεδονία.

Η ελληνική επίθεση εκδηλώθηκε το πρωί της 19ης Ιουνίου 1913, σύμφωνα με το επιτελικό σχέδιο. Η 1η Μεραρχία με διοικητή τον αντιστράτηγο Μανουσογιαννάκη και η 6η Μεραρχία με διοικητή τον συνταγματάρχη Δελαγραμάτικα ενήργησαν επίθεση στον ορεινό τομέα του Λαχανά, οι Μεραρχίες 2η (διοικητής υποστράτηγος Καλάρης), 3η (διοικητής Υποστράτηγος Δαμιανός), 4η (υποστράτηγος Μοσχόπουλος), 5η (Συνταγματάρχης Γεννάδης) διατέθηκαν για τη βασική επιθετική ενέργεια στο Κιλκίς. Η 10η Μεραρχία υπό τον συνταγματάρχη Παρασκευόπουλο επιτέθηκε κατά των υψωμάτων του Καλίνοβου. Η ταξιαρχία του Ιππικού υπό τον συνταγματάρχη Ζαχαρακόπουλο συνέδεε τις τέσσερεις μεραρχίες του «κέντρου» με την 10η. Η συνολική δύναμη των ελληνικών δυνάμεων ανερχόταν σε 117.861 άνδρες και 176 κανόνια. Την αμυντική γραμμή των Βουλγάρων υπερασπιζόταν η 2η Στρατιά υπό τον στρατηγό Ιβανώφ, με δύναμη άνω των 40.000 ανδρών.

Οι μάχες από την πρώτη στιγμή ήταν πεισματώδεις και πολλές φορές εκ του συστάδην: σώμα με σώμα και εφ’ όπλου λόγχη. Οι ελληνικές απώλειες υπήρξαν μεγάλες. Λόγω του λοφώδους και γυμνού εδάφους της περιοχής, οι Έλληνες στρατιώτες ήταν διαρκώς εκτεθειμένοι στα εχθρικά πυρά. Μετά από σφοδρές, κατά κύματα, επιθέσεις, ο ελληνικός στρατός το βράδυ της 20ης Ιουνίου βρέθηκε σε απόσταση ολίγων εκατοντάδων μέτρων από τις πρώτες οχυρωματικές θέσεις των υπερασπιστών του Κιλκίς.

Οι Βούλγαροι είχαν δημιουργήσει ένα εκτεταμένο δίκτυο ορυγμάτων, τα οποία ήταν ενισχυμένα με πρόχειρα, αλλά καλοφτιαγμένα πυροβολεία. Ήταν βέβαιο ότι μία κατά μέτωπο επίθεση θα στοίχιζε στους επιτιθέμενους σημαντικές απώλειες και θα τους καθήλωνε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γι’ αυτό, το επιτελείο διέταξε την 2α Μεραρχία να εκτελέσει πλευρικό νυχτερινό αιφνιδιασμό, που ήταν απολύτως επιτυχημένος. Μόλις ξημέρωσε η 21η Ιουνίου επιτέθηκαν και οι υπόλοιπες τρεις μεραρχίες του κεντρικού τομέα. Στις 11 το πρωί οι Βούλγαροι άρχισαν να υποχωρούν σε όλο το μήκος του μετώπου με κατεύθυνση τη Δοϊράνη και τον Στρυμώνα. Ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος διέταξε την 4η και 5η Μεραρχία να τους καταδιώξουν. Το ισοπεδωμένο Κιλκίς ήταν υπό ελληνικό έλεγχο.

Αμέσως σχεδόν ξέσπασε οξεία αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για τις εκτεταμένες καταστροφές, που προκλήθηκαν στο Κιλκίς. Η βουλγαρική πλευρά κατηγόρησε τον ελληνικό στρατό ότι πυρπόλησε την πόλη, ενώ το ελληνικό στρατηγείο υποστήριξε ότι την πόλη πυρπόλησαν οι υποχωρούσες βουλγαρικές μονάδες. Ο ανταποκριτής των Τάιμς του Λονδίνου Κρόφορντ Πράις θα γράψει:

Η πόλις του Κιλκίς εκαίετο ήδη όταν είχον εισέλθει εις αυτήν οι Έλληνες, συνεπεία του πυρός του πυροβολικού - γεγονός άξιον ιδιαιτέρας προσοχής, αφού ακολούθως υπεστηρίχθη ότι δήθεν επυρπολήθη υπό του νικηφόρου στρατού.

Στο δεξιό της ελληνικής παρατάξεως, η 1η και η 6η Μεραρχία έδωσαν πείσμονες μάχες για να καταλάβουν τα υψώματα του Λαχανά. Η 1η Μεραρχία είχε πιο εύκολο έργο, καθώς προχώρησε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Αντίθετα, η 6η Μεραρχία αντιμετώπισε ισχυρότερη αντίσταση από τους Βούλγαρους και χρειάστηκε η εφ’ όπλου λόγχη για να καταληφθούν τα στρατηγικής σημασίας υψώματα 605 και 544 το βράδυ της 19ης Ιουνίου. Την επομένη, οι δύο μεραρχίες συνέκλιναν για να αντιμετωπίσουν τον βουλγαρικό στρατό στα χαρακώματα του Λαχανά. Στις 3 το απόγευμα της 21ης Ιουνίου οι δύο μεραρχίες επιτέθηκαν κατά των βουλγαρικών θέσεων και σε μία ώρα τους κατέβαλαν, αφού οι Βούλγαροι έχοντας πληροφορηθεί την κατάρρευση του μετώπου στο Κιλκίς, άρχισαν να υποχωρούν άτακτα προς τα βορειοανατολικά. Κύριο μέλημα της ηγεσίας τους ήταν να προλάβουν να διατηρήσουν υπό την κατοχή τους τις γέφυρες του Στρυμώνα, προτού φθάσουν εκεί οι ελληνικές δυνάμεις.

Στον τομέα του Καλίνοβου, η 10η Μεραρχία είχε απέναντί της την 3η Ταξιαρχία της 3ης Μεραρχίας του Βουλγαρικού στρατού, η οποία ήταν οχυρωμένη στα δύσβατα υψώματα της περιοχής. Στις 8 το πρωί της 19ης Ιουνίου επιχείρησε επίθεση εναντίον των εχθρικών θέσεων, αλλά αποκρούστηκε. Την επομένη απόσπασμα της 10ης Μεραρχίας κατέλαβε τη Γευγελή, που είχε εγκαταλειφθεί από τους Βουλγάρους και βρήκε άθικτη τη γέφυρα του Αξιού. Το απόγευμα της ίδιας ημέρα η ίδια μονάδα κατέλαβε τους Ευζώνους και στη συνέχεια διατάχθηκε να μεταβεί στο Κιλκίς, όπως και η υπόλοιπη μεραρχία. Όμως, η αντίσταση των Βουλγάρων συνεχιζόταν στα υψώματα του Καλίνοβου, μέχρι το απόγευμα της 21ης Ιουνίου, οπότε υποχώρησαν μετά τη διάσπαση του μετώπου στο Κιλκίς.

Μετά την επικράτηση των ελληνικών όπλων, ο Έλληνας επιτελάρχης αντιστράτηγος Βίκτωρ Δούσμανης τηλεγράφησε στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο:

Μετά χαράς αναγγέλλω την κατάληψιν του Κιλκίς, μετά τριήμερον σφοδρόν αγώνα. Ο εχθρός καταδιώκεται κατά πόδας. Ηθικόν στρατού μας έκτακτον.

Η ελληνική νίκη ήταν σπουδαία, από κάθε άποψη, αλλά το κόστος σε αίμα βαρύ. Οι νεκροί και οι τραυματίες ανήλθαν σε 8.828 άνδρες. Ιδιαίτερα υψηλές ήταν και οι απώλειες σε αξιωματικούς, καθώς ηγούνταν των μονάδων τους για να εμψυχώσουν τους άνδρες τους, πολλοί από τους οποίους ήταν νεοσύλλεκτοι. Μία άλλη εξήγηση μας δίνει ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης στα απομνημονεύματά του:

Οι Βούλγαροι είχαν ορίσει καλούς σκοπευτές για να χτυπούν ειδικά τους αξιωματικούς που φαίνονταν γιατί γυάλιζαν τα χρυσά γαλόνια στο καπέλο και τις επωμίδες. Ύστερα από αυτό διατάχτηκε όλοι οι βαθμοφόροι να βγάλουν τα διακριτικά τους για να μην γνωρίζονται από μακριά». Οι απώλειες από τη βουλγαρική πλευρά ήταν 6.971 άνδρες νεκροί και τραυματίες, καθώς και 2.500 αιχμάλωτοι.

Η επόμενη πολεμική αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων θα γίνει στις 23 Ιουνίου 1913 στη Δοϊράνη.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/632?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-06-19

© SanSimera.gr

Για ποιους λόγους το Μισθοδικείο είπε ΟΧΙ στην Επαναφορά 13ου και 14ου Μισθού σε Δικαστές και Εισαγγελείς

 Το Μισθοδικείο, με πρόεδρο τον αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας Κωνσταντίνο Κουσούλη και εισηγήτρια την καθηγήτρια Νομικής Σχολής ΑΠΘ Χαρίκλεια Απαλαγάκη, έκρινε ομόφωνα ότι δεν πρέπει να γίνει επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στους δικαστές, τους εισαγγελείς και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Αναλυτικά, κρίθηκε από το Μισθοδικείο ότι η κατάργηση, με τον ν. 4093/2012, των επιδομάτων εορτών και αδείας για τους δικαστικούς λειτουργούς και η διατήρηση αυτής της κατάργησης στη συνέχεια δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ότι θέτει σε διακινδύνευση την αξιοπρεπή διαβίωση των δικαστικών λειτουργών κατά τρόπο μη συνάδοντα προς το κύρος του λειτουργήματός τους ούτε ότι παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών και τη δικαστική ανεξαρτησία.

Παράλληλα, μεταξύ άλλων, το Μισθοδικείο, στην απόφασή του:

- Επιβεβαίωσε την πάγια νομολογία, σύμφωνα με την οποία το Σύνταγμα (άρθρα 26, 87 παρ. 1 και 88 παρ. 2) επιτάσσει την ιδιαίτερη μισθολογική μεταχείριση των δικαστικών λειτουργών, υπό την έννοια ότι οι αποδοχές τους πρέπει όχι μόνο να είναι τουλάχιστον ίσες προς τις αποδοχές των αντιστοίχων προς αυτούς οργάνων των άλλων δύο λειτουργιών, λόγω της ισοτιμίας της λειτουργίας αυτής προς τις άλλες δύο, αλλά και επαρκείς να εξασφαλίσουν αφενός μεν την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, δηλαδή τη διαβίωσή τους κατά τρόπο συνάδοντα προς το κύρος του λειτουργήματος που ασκούν και την αποστολή τους ως οργάνων της τρίτης πολιτειακής λειτουργίας, αφετέρου την απερίσπαστη άσκηση των καθηκόντων τους. Ο κοινός νομοθέτης υποχρεούται όχι μόνο να θεσπίζει εφ' άπαξ το ειδικό μισθολόγιο των δικαστικών λειτουργών, αλλά και να το αναπροσαρμόζει μέσω πρόσφορης διαδικασίας περιοδικής εξέτασης των εν λόγω αποδοχών σε συσχετισμό και με τις αποδοχές των αντίστοιχων οργάνων των άλλων δύο λειτουργιών του κράτους.

- Έλαβε υπόψη ότι με τον ν. 4093/2012, με τον οποίο εγκρίθηκε το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016, καταργήθηκαν από 1.1.2013 τα δώρα στον δημόσιο τομέα προκειμένου να προκύψει ετήσιο δημοσιονομικό όφελος 496.6000.000 ευρώ. Αυτή η κατάργηση αποτελεί μέτρο με οριζόντιο αποτέλεσμα, το οποίο δεν θέτει τους δικαστικούς λειτουργούς σε δυσμενέστερη θέση σε σχέση με άλλες κατηγορίες δημοσίων λειτουργών ή υπαλλήλων, αφού δεν θεσπίσθηκε μονομερώς επί των αποδοχών μόνο των δικαστικών λειτουργών, αλλά αφορά τα εισοδήματα όλων των λειτουργών, υπαλλήλων και μισθωτών του Δημοσίου, Ν.Π.Δ.Δ., Ν.Π.Ι.Δ., και Ο.Τ.Α., καθώς και των μονίμων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.

- Έλαβε, ακόμη, υπόψη ότι αυτή η κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας επιβλήθηκε ως καθολικό και οριζόντιο μέτρο για την αντιμετώπιση της οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης, το οποίο αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής («Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 - 2016») και προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, αποσκοπεί, δε, τόσο στην κάλυψη των άμεσων οικονομικών αναγκών της χώρας και την αντιμετώπιση των ιδιαίτερα αυξημένων ελλειμμάτων όσο και στη βελτίωση της μελλοντικής δημοσιονομικής κατάστασής της, δηλαδή στην εξυπηρέτηση σκοπών που συνιστούν σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, δυνάμενους να δικαιολογήσουν, κατ' αρχήν, τη λήψη μέτρων περιστολής μισθολογικών δαπανών του Δημοσίου.

- Έκρινε κατ' αρχάς πως δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το ανωτέρω μέτρο δεν ήταν αναγκαίο, δεδομένου ότι με αυτό, εφαρμοζόμενο γενικά σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα και συνεπώς και στους δικαστικούς λειτουργούς, γίνεται προσπάθεια εξοικονόμησης και περιορισμού των διογκωμένων δαπανών της Γενικής Κυβέρνησης. Άλλωστε, με την από 22.6.2018 Συμφωνία της Ευρωομάδας (Eurogroup) σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από το τριετές Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας [«τρίτο Μνημόνιο Συνεννόησης», βλ. άρθρο 3 παρ. Γ' του ν. 4336/2015 (Α' 94)] προβλέφθηκε δέσμη μέτρων για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους, καθώς και σειρά δεσμεύσεων που απορρέουν αφενός από το δημοσιονομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφετέρου από το εν λόγω Πρόγραμμα του ΕΜΣ [που ολοκληρώθηκε στις 20.8.2018], προκειμένου να διασφαλισθεί η διατήρηση των αποτελεσμάτων του. Αυτές οι δεσμεύσεις αφορούν την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων του Προγράμματος, καθώς και την επίτευξη ετήσιου πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ έως το έτος 2022 και μέσου ετήσιου πλεονάσματος 2,2% του ΑΕΠ κατά την περίοδο 2023 έως και 2060.

- Έκρινε περαιτέρω ότι, ως εκ του οριζοντίου χαρακτήρα του εν λόγω μέτρου, η κατάργηση με τις διατάξεις του ν. 4093/2012 των επιδομάτων εορτών και αδείας που καταβάλλονταν στους δικαστικούς λειτουργούς, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι οδήγησε στην απόληψη από αυτούς μειωμένων αποδοχών σε σχέση με άλλους λειτουργούς και υπαλλήλους του δημόσιου τομέα. Ελλείψει, δε, διακριτικής μεταχείρισης σε βάρος των δικαστικών λειτουργών ως προς την κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας, δεν απαιτείται ειδική τεκμηρίωση για τη λήψη του μέτρου αυτού καθ' ο μέρος αφορά ειδικά τις αποδοχές των τελευταίων.

- Έκρινε, τέλος, ότι, ενόψει των παραπάνω και λαμβάνοντας υπόψη ότι ο νομοθέτης διαθέτει μεγάλη ελευθερία επιλογής στη χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, ιδίως όταν αυτή η επιλογή αναφέρεται σε χορήγηση παροχών και εντάσσεται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που αποσκοπεί στη δημοσιονομική εξυγίανση, τυχόν μη εξέταση εναλλακτικών λύσεων από τον νομοθέτη δεν καθιστά από μόνη της μη αιτιολογημένη την εν λόγω ρύθμιση.

- Έλαβε, εξάλλου, υπόψη ότι οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών επανήλθαν, ως προς τον βασικό μισθό και τα επιδόματα του άρθρου 30 περ. Α παρ. 3 και 5 του ν. 3205/2003, στα επίπεδα προ του ν. 4093/2012.

Με αυτά τα δεδομένα, το δικαστήριο έκρινε ότι η κατάργηση, με τον ν. 4093/2012, των επιδομάτων εορτών και αδείας και η διατήρησή της στη συνέχεια, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θέτει σε διακινδύνευση την αξιοπρεπή διαβίωση των δικαστικών λειτουργών κατά τρόπο μη συνάδοντα προς το κύρος του λειτουργήματός τους ούτε ότι παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών και τη δικαστική ανεξαρτησία.

Τα υπόλοιπα μέλη του Μισθοδικείου είναι: Χρήστος Λιάκουρας, σύμβουλος Επικρατείας, Ελένη Σκορδά, σύμβουλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Χαρίκλεια Απαλαγάκη, καθηγήτρια Νομικής Σχολής, Γεώργιος Λέκκας, καθηγητής Νομικής Σχολής, Θεόδωρος Παπακυριάκου, καθηγητής Νομικής Σχολής, Χριστίνα Κουντούρη, δικηγόρος, Γεώργιος Μπούρας, δικηγόρος, Θεόδωρος Γεωργάκης, δικηγόρος.

Τέλος, η απόφαση του Μισθοδικείου εκδόθηκε επί αγωγής δικαστή, που υποστήριζε ότι παρανόμως το Δημόσιο δεν κατέβαλε τα επιδόματα εορτών και αδείας κατά το χρονικό διάστημα από 1.1.2021 έως 31.10.2023.

https://www.sofokleousin.gr/misthodikeio-oxi-stin-epanafora-13ou-kai-14ou-misthou-se-dikastes

Σαμαροκαραμανλική κονιορτοποίηση

 Του Όφι Ιοβόλου

Άραγε πόσα ηρεμιστικά πήρε ο Κυριάκος κατόπιν των μύδρων Σαμαρά – Καραμανλή στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταυρού Λυγερού για το ουκρανικό; Σίγουρα αρκετά.

Φίλτατε Κυριακό, αν φρονείς ότι δύναται να σταθείς ως πρωθυπουργός έπειτα από όσα ακούστηκαν σήμερα τόσο από τους δύο πρώην πρωθυπουργός της παράταξης όσο κι από τον πρώην κεντροαριστερό υπουργό με πατριωτικές περγαμηνές Αλέκο Παπαδόπουλο, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσεις.

Δυστυχώς η πολιτική σου ισοπεδώθηκε πλήρως. Σε όλους τους τομείς. Εθνικά, οικονομία, κοινωνικά, μεταναστευτικό, παντού!

Οι παλιές καραβάνες της πολιτικής, αποδεικνύοντας ότι πολιτική εστί πείρα, γνώση και ευφυΐα κι όχι ηλικία και τρύπια επικοινωνία με μπόλικες δόσεις fake news προς διαστρέβλωση της πραγματικότητας, σε εμφάνισαν ως παρία που άγεται και φέρεται από τις διεθνείς εξελίξεις έχοντας αφήσει την Ελλάδα εντελώς απροστάτευτη έτοιμη να γονατίσει μπροστά στις επεκτατικές ονειρώξεις των Τούρκων.

Με τους μεγάλους παίχτες της διεθνούς γεωπολιτικής σκακιέρας να σε έχουν κυριολεκτικά γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, σηματοδοτώντας κατά αυτόν τον τρόπο το μαύρο μέλλον που αναμένεται να σκεπάσει την πατρίδα.

Στη θέση σου, θα κάναμε εκλογές… χθες.

Διότι η κοινή εμφάνιση αριστερών και δεξιών δυνάμεων, ίσως να οδηγήσει σε σύμπραξη υπό τη μορφή κόμματος που θα λειτουργήσει ως τροχοπέδη στον μητσοτακικό εθνομηδενισμό και τις μεθοδεύσεις του για το ξεπούλημα του Αιγαίου και ανάτασης του καθημαγμένου από τις πολιτικές σου ελληνικού λαού.

Ο Σαμαράς πάντως στο τέλος της ομιλίας του είπε επί της ουσίας ότι θα κάνει τα πάντα για να κρατήσει την Ελλάδα όρθια.

Κι αυτό όπως αντιλαμβάνεσαι γίνεται μόνο με τη δημιουργία κόμματος.

Επομένως για να μη βρεθείς προ εκπλήξεων και τρέχεις και δεν φτάνεις, καθώς αν αυτά που ειπώθηκαν σήμερα επικοινωνηθούν οργανωμένα σε όλη την Ελλάδα μέχρι την εξάντληση της τετραετίας ζήτημα αν θα πάρεις 10%, προκήρυξε άμεσα εκλογές μπας και διασωθείς.

Αλλιώς, είπαμε, ούτε καν την περούκα δεν θα προλάβεις να βάλεις (Έρμε Κυριάκο, ούτε φαντάζεσαι τι σε περιμένει!).

Θα επανέλθουμε…

πηγή:https://www.antinews.gr/69035/politiki/samarokaramanliki-koniortopoiisi-den-mporei-pleon-na-stathei-o-mitsotakis/

Γιατί η Βόρεια Ήπειρος δεν θέλει τον Μητσοτάκη!

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Καθώς τα εθνικά θέματα έχουν τεθεί και πάλι στο επίκεντρο, έχει τα δικά της χαρακτηριστικά μια «ξεχασμένη» (αλλά ιστορική και άκρως επίκαιρη) επέτειος, η οποία αφορά τη Βόρειο Ήπειρο… 

Σαν χθες, στις 18 Ιουνίου 1914, οι Μεγάλες Δυνάμεις έδωσαν την επίσημη έγκρισή τους για το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, με το οποίο αναγνωρίστηκαν επίσημα η ελληνικότητα και η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου. Και, μολονότι δεν εφαρμόστηκε λόγω των γεγονότων που ακολούθησαν, το Πρωτόκολλο αυτό δεν έχει -έως σήμερα- ακυρωθεί από καμία μεταγενέστερη συνθήκη. Επομένως, θα έπρεπε κανονικά να παραμένει ανοιχτό το θέμα υλοποίησής του… 

Είχε προηγηθεί, στις 17 Δεκεμβρίου 1913, η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας, που παραχωρούσε στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος την περιοχή της Βορείου Ηπείρου – και συγκεκριμένα, υπό τις πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστρίας, το Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, την Κορυτσά, το Λεσκοβίκι και την Πρεμετή. 

Όμως, ο Ελληνισμός τη Βορείου Ηπείρου δεν αποδέχτηκε αυτή τη συμφωνία και τους ετεροβαρείς συμβιβασμούς του Ελευθερίου Βενιζέλου, συνεχίζοντας τον ξεσηκωμό. Τον Φεβρουάριο του 1914 κηρύχθηκε από τον Σπύρο Σπυρομήλιο αρχικά η αυτονομία της Χειμάρρας και αμέσως μετά συγκροτήθηκε -παρά την άρνηση της Ελλάδας να βοηθήσει- η κυβέρνηση της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου» με πρόεδρο τον Γεώργιο Χρηστάκη-Ζωγράφο. Η 17η Φεβρουαρίου θεωρείται ημέρα-σταθμός.

Οι Βορειοηπειρώτες, ύστερα από πολλές και νικηφόρες μάχες, κέρδισαν με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, που αναθεωρούσε της Φλωρεντίας, επίσημα την αυτονομία τους. Υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων και υπό την αιγίδα του πρίγκιπα Βιντ της Αλβανίας εξασφάλισαν αυτοδιοίκηση και απέκτησαν δικαιώματα, όπως στρατολόγηση αυτοχθόνων στη χωροφυλακή, απαγόρευση παραμονής στρατιωτικών μονάδων από μη ντόπιους στην περιοχή, παρά μόνο σε περίπτωση πολέμου ή επανάστασης, διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία, θρησκευτική διδασκαλία μόνο στα ελληνικά. Μετά την έγκριση των Μεγάλων Δυνάμεων αποδέχτηκε οριστικά τη συμφωνία και η αλβανική κυβέρνηση «εξ ολοκλήρου και χωρίς όρους».

Τι επακολούθησε; Μερικούς μήνες αργότερα, τον Αύγουστο, κηρύχθηκε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, κι ενώ η Ελλάδα εισήλθε το 1917 σε αυτόν άφησε ανεκμετάλλευτο το αντάλλαγμα που είχε τεθεί στο τραπέζι για οριστική ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου…

Η επόμενη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε ήταν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και το 1940-1941 η Ελλάδα με το αλβανικό Έπος απελευθέρωσε τη Βόρειο Ήπειρο, η γερμανική κατοχή που ακολούθησε ματαίωσε την ενσωμάτωσή της στη «μητέρα πατρίδα».

Αν και όλα αυτά τα χρόνια δεν εφαρμόστηκε, το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας είναι ακόμα και σήμερα σε ισχύ, καθώς δεν έχει αναιρεθεί ή αντικατασταθεί με άλλο. Και τώρα που η Αλβανία επιδιώκει την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί να μην τεθεί το θέμα ενεργοποίησής του; Από μια άλλη κυβέρνηση, προφανώς, όχι από τη σημερινή του κ. Μητσοτάκη…

https://www.antinews.gr/69113/antitheseis/giati-i-voreia-ipeiros-den-thelei-ton-mitsotaki/

 

Στρατής Φιλιππότης – Γιάννης Καιροφύλλας

 Γράφει ο Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης

Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που μεγάλωσαν στην Αθήνα και παρά τα όσα της καταμαρτυρούν – δικαίως ή αδίκως – οι διάφοροι ειδικοί και μη, δεν αλλάζω μια βόλτα στο αποκαλούμενο «ιστορικό κέντρο» αντικρίζοντας τον Παρθενώνα, με οποιαδήποτε εξοχή με τους καθαρούς αέρηδες και τα κελαριστά ρυάκια (ξέρετε αυτά που μουρμουρίζουν διάφορους σκοπούς από όπερες του Βέρντι μέχρι νανουρίσματα του Χατζηδάκι…) του κόσμου.

Ένα από τα πιο σημαντικά εκδοτικά επιτεύγματα για την Αθήνα  είναι η σειρά των βιβλίων των εκδόσεων Φιλιππότη με θέμα το Κλεινόν  Άστυ, αρχής γενομένης με το βιβλίο «Η Αθήνα και οι Αθηναίοι», μία έκδοση υψηλών προδιαγραφών.

Ο πατριάρχης των εκδόσεων και φίλος μου Στρατής Φιλιππότης δυστυχώς δεν βρίσκεται πιά κοντά μας.

Τους «Αθηναίους» λοιπόν, ακολούθησαν πολλά βιβλία του ξεχωριστού  Αθηναιογράφου κ. Γιάννη Καιροφύλλα, τα οποία αναφέρονται στη ιστορία της Αθήνας κατά δεκαετία ή ιστορική περίοδο (π.χ. «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου», «Η Αθήνα της Μπελ Επόκ») ή ακόμα και κατά λαογραφική ιδιαιτερότητα («Η Αθηναϊκή Αποκριά», «Η Αθηναϊκή Σάτιρα», κ.λπ.). Είναι συνολικώς το έργο, μια τοιχογραφία, όπως λένε οι επαΐοντες, της  ιστορίας της Αθήνας.

Όμως, νομίζω ότι η κορωνίδα των Εκδόσεων του, μακαρίτη πλέον, Στρατή Φιλιππότη, είναι το «Αθηναϊκό Ημερολόγιο», και είναι μια συλλογική δουλειά των Καιροφύλλα και Φιλιππότη.

Αυτό κι’ αν είναι τοιχογραφία.

Και τι δεν έχει φιλοξενηθεί στις σελίδες του.

Από τις κορυφές του πνεύματος, μέχρι τους μεγάλους καλλιτέχνες που έγραψαν ιστορία στο χώρο τους και τους μεγάλους πολιτικούς που άφησαν τη σφραγίδα τους, θετική ή αρνητική, στην ιστορία της Πατρίδος μας.

Και όχι μόνον. Στις σελίδες του «Ημερολογίου», η έκδοση του οποίου αποτελεί πλέον ένα ετήσιο γεγονός και αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον από τους φανατικούς πιστούς του και όχι μόνον, βλέπουν το φως και διάφορες νοσταλγικές πινελιές από παλαιούς Αθηναίους, οι οποίοι περιγράφοντας την παλιά καλή εποχή τους, βρίσκουν ευκαιρία να ρίξουν και τις μπηχτές τους στα σημερινά κακώς, κατά τη γνώμη τους βέβαια, κείμενα. Και όλα αυτά διανθισμένα με τα κλασικά πλέον «πού είναι εκείνα τα χρόνια με τις γαζίες» κ.λπ., κ.λπ.

Καίτοι δεν ανήκω στους νέους της εποχής, αφού έχω διαβεί προ πολλού (ευτυχώς, όχι ακόμη τον Ρουβίκωνα…) τα 50, τα οποία ο μεγάλος βάρδος μας Γιώργος Ζαμπέτας έχει οριοθετήσει ως τη νεανική ηλικία της εποχής, εν τούτοις δεν αντέχω στον πειρασμό να κάνω μια δυό συγκρίσεις με το «αλησμόνητο» τότε και το «πεζό» τώρα.

Γύρω στο 1921 λοιπόν ο Δημήτριος Παπαδόπουλος, πιο γνωστός με το ψευδώνυμο «Τυμφρηστός» έγραψε το μυθιστόρημα «Η Ωραία του Πέραν». Είναι μια ιστορία αγάπης, μίσους, πάθους και πόνου, όπως θα έλεγαν οι παλιότεροι κριτικοί κινηματογράφου. Στο έργο αυτό, που σήμερα μοιάζει με γλυκανάλατο μελό και διαδραματίζεται στο Πέραν της Πόλης, περιγράφεται ο έρωτας και το τραγικό τέλος δύο νέων του Αιμίλιου και της Ερμιόνης. Κάποια στιγμή λοιπόν ο Αιμίλιος τραγουδά στην αγαπημένη του:

«Κοιμήσου άστρο μου γλυκύ

τα βλέφαρά σου κλείσε,

για σένα κάποιος αγρυπνεί.

Στον ύπνο σου κοιμού,

Κοιμήσου αγγελούδι μου,

Και ύπνος μου συ είσαι, και τ’ όνειρον εμού…»

Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας παραθέτει διευκρινιστική σημείωση, στην οποία αναφέρει: «Το τραγούδι αυτό το έβαλα και γιατί τραγουδιόταν στην Πόλη την εποχή που ξετυλίγεται το έργο μου, αλλά και ως χαρακτηριστικό της ιδανικής και ποιητικής εκείνης εποχής μπροστά στη σημερινή υλιστική και πεζή με τα χυδαία τραγούδια της: ‘’Σφίξε με’’, ‘’Πρέπει να μπει ο σύρτης’’, ‘’Θέλω να ιδώ τον Πάπα’’ και τα παρόμοια»

Σκεφθείτε να ζούσε σήμερα ο Τυμφρηστός και να άκουγε τα σημερινά άσματα («Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά», «Σταυρώστε με σταυρώστε με…» κ.λπ.)…

Εάν όμως τα σημερινά είναι απαράδεκτα, γιατί τα χθεσινά είναι λίγο καλύτερα από την… «Ιλιάδα»;

Απολαύστε στίχους γραμμένους το 1933:

Οι διαβάτες στο δρόμο αραιώνουν

ερημιά, η νυχτιά είναι παγερή

ένας σκύλος ουρλιάζει με πόνο

λες και κάτι ο δόλιος θρηνεί

Ο βοριάς με μανία μουγκρίζει

μια σειρήνα κλαυθμυρίζει

κι από πέρα ένα ρολόι

χτυπά την ώρα σιγά

Είναι μεσάνυχτα

κι όλη η φύσις ησυχάζει

κι όμως ένας που σπαράζει

δεν κοιμάται, ξενυχτά

Αχ θυμάται με μαράζι

μια γυναίκα π’ αγαπά τρελά

την ζητά κι’ αναστενάζει

μα αυτή είναι μακριά

Το πασίγνωστο αυτό τραγούδι αποτέλεσε το χάι λάιτ, όπως θα λέγαμε σήμερα, για πολλές δεκαετίες. Ακόμα και σήμερα μετά τα πρώτα… δέκα – δεκαπέντε ποτηράκια, σε κοινωνικές συγκεντρώσεις μπορεί να το θυμηθεί κάποιος καλλικέλαδος μερακλωμένος και να το σιγοτραγουδήσει ή και να το… δυνατοτραγουδήσει.

Όμως πέστε μου, έχετε διαβάσει πιο ανακόλουθους στίχους;

Για φέρτε στον νου σας, ο σκύλος να ουρλιάζει και μάλιστα με πόνο, ο βοριάς να μουγκρίζει με μανία, μια σειρήνα (τι είδους σειρήνα άραγε ήταν αυτή, αφού τότε ούτε περιπολικά, ούτε security υπήρχανε, άρα ήταν σειρήνα πολέμου) να κλαυθμυρίζει και σαν επιστέγασμα όλων αυτών ένα ρολόι  να χτυπάει τις ώρες σιγά…

Μετά από όλον αυτό τον ορυμαγδό, ήθελα να ήξερα πώς ήταν δυνατόν να ησυχάζει όλη η φύσις…

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με ένα άλλο πασίγνωστο τραγουδάκι που γράφτηκε το 1940. Το «Έλα μια νύχτα ν’ αλητέψουμε». στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ο Εκείνος προέτρεπε την Εκείνη:

Έλα μια νύχτα ν’ αλητέψουμε, μια νύχτα μόνο έλα,

να πιούμε και να μπερμπαντέψουμε με λύσσα και με τρέλα.

μέσα στους δρόμους να κυλιόμαστε, με γεια μας με χαρά μας,

να ’χουμε κάτι να θυμόμαστε και στα γεράματά μας.

Μη μου πείτε. Εδώ πάει και αυτό το γνωστό και χιλιοειπωμένο «στην εποχή μας τα τραγούδια είχαν όμορφο στίχο…», ενώ εδώ μιλάμε για κραιπάλη και μάλιστα κατά πολύ μεγαλύτερη του μέσου όρου.

Όμως, θα συμφωνήσετε ότι, κάπως έτσι πρέπει να είναι τα νιάτα και ορθώς ο στιχουργός το τοποθετεί το θέμα: «Να ’χουμε κάτι να θυμόμαστε και στα γεράματά μας»… Σοφόν σοφότατον, διότι όταν περάσουν τα χρόνια και έλθουν στα μαλλιά τα χιόνια (κάπου αναφέρεται και κάποιος παρόμοιος στίχος) και βρίσκονται οι παλιόφιλοι μεταξύ τους δεν λένε ποτέ «θυμάσαι τότε που κάναμε τις φιλολογικές συγκεντρώσεις;», αλλά «θυμάσαι τότε που τα σπάσαμε στην Πλάκα;».

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και όλη η διαφορά. Εκεί έχει και τη ρίζα του το περίφημο «χάσμα των γενεών». Όταν είσαι 20 χρονών όλα είναι ωραία και οι γαζίες και οι βασιλικοί στη γλάστρα και το κρύο νερό στο κανάτι και ως ωραία τα θυμάσαι. Τα σημερινά, τώρα που έχεις ξεπεράσει τα δεύτερα «ήντα», τα βρίσκεις όλα λάθος, διότι προφανώς δεν μπορείς να τα κάνεις.

Σε όλες αυτές τις παραπάνω και αμπελοφιλοσοφικές σκέψεις με οδήγησαν τα κείμενα του «Αθηναϊκού Ημερολογίου».

 Είναι κείμενα, που γεφυρώνουν θαυμάσια το χθες με το σήμερα, αλλά και κάνουν ευρύτερα γνωστές άγνωστες πτυχές της Αθηναϊκής ζωής, είτε αυτές αφορούν το πνεύμα, είτε την τέχνη, είτε την ιστορία. Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και ο τρόπος που τα παρουσιάζουν. Απλός εύληπτος, κατανοητός, ανάλαφρος.

Το περίφημο «Αττικόν Άλας» περισσεύει στις σελίδες του «Ημερολογίου».

Γι’ αυτό άλλωστε και… ενηλικιώθηκε. Και γι’ αυτό θα φθάσει και στα Εκατό, πράγμα που εύχομαι ολόψυχα.

Να είστε καλά Κύριε Καιροφύλλα.

Να είστε καλά, όπου και να είστε,  Κύριε Φιλιππότη.

Ακατάλληλο για κάτω των 18 ετών…

Τι σε λίγες μέρες;

Γελάσαμε βρε παιδιά…

Προτιμάτε τα ελληνικά προϊόντα…

Να ο πραγματικός μάγκας

Τώρα, εδώ που τα λέμε έχει και τα δίκια της

§ Καμιά φορά, συνεργάζεσαι  με ανθρώπους, καλή τη πίστη, χωρίς να εξετάσεις  το παρελθόν τους, όπως εγώ με την «δημοκρατία». Με ξύπνησε, ευτυχώς εγκαίρως, η υπόθεση του ραδιοφωνικού σταθμού, που σχεδίαζε να λειτουργήσει ο «Συγκρότημα Φιλιππάκη». Η υπόθεση είναι γνωστή και να μη τη ξαναλέμε. Απλώς να θυμίσουμε ότι η κυβέρνησή μας ενεργοποίησε ένα νόμο που για 13 χρόνια «κοιμόταν». Θυμάστε την μεταπολιτευτική αναδρομική ισχύ (!) των νόμων; Κάτι τέτοιο. Έψαξα λοιπόν και βρήκα  πράγματα και θάματα. Συγκεκριμένα, από την έρευνά μου, προέκυψε ότι το κτιριακό συγκρότημα στο οποίο στεγάζεται η «δημοκρατία», στην οδό Ερατοσθένους,  ήταν ιδιοκτησία του Οδυσσέα Ανδρούτσου και στην διαθήκη του αναφέρει σαφώς, ότι αυτό δεν μπορεί να διατεθεί για στέγαση δημοσιογραφικού συγκροτήματος, τα αρχικά του ονόματος του ιδιοκτήτου του οποίου να είναι  Ι.Φ. Οι εγκαταστάσεις της «Θεσσαλονίκης» στην οδό Μητροπόλεως της συμπρωτεύουσας, σύμφωνα με χρυσόβουλο της εποχής, είναι κληροδότημα του Χασάν Ταξίμ Πασά στο γιό του Κενάν Μεσαρέ με την ρητή εντολή να μην επιτραπεί άλλη χρήση του, εκτός από χαμάμ. Η διαθήκη βρίσκεται σε συμβολαιογραφείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο όμως δεν μπόρεσα να εντοπίσω. Εγώ τα βρήκα. Εναπόκειται τώρα στον κ. Μαρινάκη (στον Παύλο, για να μη παρεξηγούμαστε) να τα αξιοποιήσει.

§ Το περασμένο Σάββατο, στο Πολεμικό Μουσείο, παρουσία του ΥΕΘΑ κ. Δένδια και με την φιλική συμμετοχή του κορυφαίου μας Γιώργου Χατζηνάσιου, δόθηκε από την Στρατιωτική Μουσική της Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοικήσεως Υποστηρίξεως Στρατού, συναυλία με αφορμή την συμπλήρωση 200 χρόνων από της ιδρύσεώς της.  Παρακολουθώντας την πολύ προσεγμένη δουλειά των μουσικών του Στρατού μας, θυμήθηκα μία βλακεία, από τις πολλές της εποχής σε όλα τα επίπεδα,  που είχε εκτοξεύσει κάποιος, αμέσως μετά την μεταπολίτευση στα πλαίσια της γενικής… «ξεφτιλοποιήσεως» του Στρατού: «Οι στρατιωτικές μπάντες έχουν την ίδια σχέση με τη μουσική, που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο». Να του πω μόνο αυτού του ξερόλα, ότι τη δουλειά που κάνει μια απλή σάλπιγγα, ακόμα και σήμερα στην εποχή των Drones, δεν μπορούν να την κάνουν μαζί δέκα συμφωνικές ορχήστρες, όπως βέβαια και μία μπάντα του Στρατού δεν προορίζεται για να παίξει μουσική μπαλέτου. Ο Ηρόδοτος το είχε πει: «έκαστος εφ’ ω ετάχθη».  Σε κάθε περίπτωση η προχθεσινή συναυλία απέδειξε ότι και στον τομέα αυτό ο Στρατός μας είναι άξιος συγχαρητηρίων, τα οποία του τα απονέμουμε απλόχερα.

πηγή:https://www.antinews.gr/69082/ellada/stratis-filippotis-giannis-kairofyllas/