Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

Σόου Ακάρ! – Πέταξε με εκπαιδευτικό για να εμψυχώσει τους πιλότους του που έχουν εξευτελιστεί από τους Φρουρούς του Αιγαίου (video)



Γνωρίζοντας τα μεγάλα προβλήματα που έχει η Τουρκική Αεροπορία μετά τις… σφαγές που έχει κάνει ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, προσπαθούν με κάθε τρόπο να δείξουν ότι μπορούν να διεκδικούν το Αιγαίο. Το ρόλο της προπαγάνδας ανέλαβε ο Τούρκος ΥΠΑΜ, Χουλουσί Ακάρ, ο οποίος  πέταξε αεροσκάφος πάνω από το Αιγαίο, με Τ-38 εκπαιδευτικό σκάφος. Σύμφωνα με την εφημερίδα Χουριέτ ο Ακάρ συμμετείχε στην τελετή έναρξης νέας εκπαιδευτικής χρονιάς των πιλότων στη Σμύρνη.
Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία είναι μια από τις χειρότερες στο ΝΑΤΟ και οι εκκαθαρίσεις από τον Ερντογάν τις έκοψαν περισσότερο τα… φτερά! Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ελληνες Φρουροί του Αιγαίου τους έχουν εξευτελίσει και με το παραπάνω με τις αναχαιτίσεις τους.



Διαβάστε όλο το άρθρο: https://www.newsbreak.gr/amyna/sooy-akar-petaxe-me-ekpaideytiko-gia-na-empsychosei-toys-pilotoys-toy-poy-echoyn-exeytelistei-apo-toys-froyroys-toy-aigaioy-video/#ixzz5yU4MJG3m

Σάρωσε τα μετάλλια η Ελλάδα στους Παράκτιους Μεσογειακούς Αγώνες




Στην πρώτη θέση σε συγκομιδή μεταλλίων βρέθηκε η Ελλάδα στους Παράκτιους Μεσογειακούς Αγώνες, που πραγματοποιήθηκαν στην Πάτρα, με Χρυσό Χορηγό τον ΟΠΑΠ.
Η διοργάνωση, η οποία διεξήχθη για δεύτερη χρονιά και φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είχε μεγάλη επιτυχία, με συμμετοχή συνολικά 1.000 αθλητών από 26 χώρες.
Η ελληνική ομάδα, με εξαιρετικές επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα, κέρδισε συνολικά 46 μετάλλια, μεταξύ των οποίων 19 χρυσά, 16 ασημένια και 11 χάλκινα. Δεύτερη στη γενική κατάταξη με 39 μετάλλια ήρθε η Ιταλία. 
Το παραλιακό μέτωπο της Πάτρας από τις 25 έως τις 31 Αυγούστου μετατράπηκε σε αγωνιστικό χώρο, με τρία γήπεδα, όπου πραγματοποιήθηκαν 11 διαφορετικά αθλήματα.
Εκτός από τους αθλητές, στους Παράκτιους Μεσογειακούς Αγώνες συμμετείχαν και περισσότεροι από 1.000 εθελοντές, οι οποίοι συνέβαλαν στην επιτυχία της διοργάνωσης.
«Ακόμη και τα καλύτερα κάποτε τελειώνουν. Φτάσαμε στο τέλος αυτής της θαυμάσιας περιπέτειας των ΙΙ Μεσογειακών Παράκτιων Αγώνων στην Πάτρα. Ζήσαμε μια υπέροχη εμπειρία», δήλωσε ο Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Μεσογειακών Αγώνων, Αμάρ Αντάντι, στην τελετή λήξης των αγώνων.
Οι Παράκτιοι Μεσογειακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν με την υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης, της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και της Οργανωτικής Επιτροπής «Patras 2019». 




πηγή:http://www.dimokratianews.gr/content/101454/sarose-ta-metallia-i-ellada-stoys-paraktioys-mesogeiakoys-agones


Ι.Σ.Μ.Ε: Πρόσκληση την Διάλεξη του Δρα Δημητρίου Σμοκοβίτη με θέμα «Εθνική Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας»






                  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Παρακαλούνται τα Μέλη και οι Φίλοι του 
Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών της Ελλάδος
να τιμήσουν με την παρουσία τους την Διάλεξη του
Δρα Δημητρίου Σμοκοβίτη
Πρώην Καθηγητού ΣΣΕ, Visiting Scholar, Harvard University. 
με θέμα
«Εθνική Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας»
την 12η Σεμπτεμβρίου 2019, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7 μ.μ.
στο Σπυροπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Φιλοθέης-Ψυχικού
(Λεωφόρος Κηφισίας και Αγίας Σοφίας 1, Ν. Ψυχικό 154 51, Στάση Σκαλάκια επί της Λεωφόρου)









Έναρξη Εκπαίδευσης Μονάδων Εθνοφυλακής Β΄ Εξαμήνου 2019




Την Κυριακή 01 Σεπτεμβρίου 2019, πραγματοποιήθηκε από τις Μονάδες Εθνοφυλακής έναρξη του χειμερινού κύκλου εκπαίδευσης, στο πλαίσιο αναβάθμισης του θεσμού της εθνοφυλακής.
Η έναρξη συμπεριελάμβανε τελετή αγιασμού, χαιρετισμό των Διοικητών των Μονάδων και της στρατιωτικής ιεραρχίας, ενημέρωση για την αποστολή, των ενεργειών αναβάθμισης της εθνοφυλακής καθώς και ανάλυση των κύριων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στον σύνδεσμο:
https://ethnofilaki.army.gr/
#ΕλληνικόςΣτρατός, #HellenicArm

Τελετή Αγιασμού του Βρεφονηπιακού Σταθμού στο ΥΠΕΘΑ, εν όψη της νέας προσχολικής χρονιάς




 Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Νικόλαος Παναγιωτόπουλος παρέστη στην Τελετή Αγιασμού του Βρεφονηπιακού Σταθμού στο Στρατόπεδο Παπάγου (ΥΠΕΘΑ). Στην τελετή παρέστησαν επίσης ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, κ. Αλκιβιάδης Στεφανής, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Πτέραρχος Χρήστος Χριστοδούλου, ο Αρχηγός ΓΕΣ, Αντιστράτηγος Γεώργιος Καμπάς, ο Αρχηγός ΓΕΝ, Αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης ΠΝ και ο Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Γεώργιος Μπλιούμης.
Μετά το πέρας της τελετής, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ξεναγήθηκε στις εγκαταστάσεις του Βρεφονηπιακού Σταθμού, συνομίλησε με το προσωπικό αλλά και τους παρευρισκόμενους γονείς, και εξέφρασε τις ευχές του για καλή χρονιά.
Ο Βρεφονηπιακός Σταθμός του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας έχει διακλαδική στελέχωση με στρατιωτικό προσωπικό το οποίο καλύπτει ειδικότητες νηπιαγωγού, βρεφοκόμου, μάγειρα και διοικητικής υποστήριξης, ενώ διατίθεται και παιδίατρος. Έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας 16 βρεφών και 100 νηπίων και εξυπηρετεί στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, που υπηρετεί σε υπηρεσίες εντός του νομού Αττικής.

Όλη η αλήθεια για τα αναδρομικά - ΜΟΝΟ με κατάθεση ομαδικών αγωγών θα καταβληθούν τα δικαιούμενα ποσά











Να καταθέσουν ομαδικές  αγωγές  για τα αναδρομικά, καλεί  τους  συνταξιούχους, το Ενιαίο Δίκτυο Συνταξιούχων(ΕΝΔΙΣΥ).
Όπως τονίζει σε σχετική του  ανακοίνωση το ΕΝΔΙΣΥ ,ανεξάρτητα από την επικείμενη απόφαση του ΣτΕ  κατά του νόμου Κατρούγκαλου, η κυβέρνηση είναι  υποχρεωμένη να επιστρέψει χρήματα σε 2 εκατ. συνταξιούχους, γιατί υπάρχει η προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ. 
Με την απόφαση αυτή (Ιούνιος 2015) κρίθηκαν αντισυνταγματικές και θα έπρεπε να μην επιβάλλονται οι μειώσεις των νόμων 4051/2012 και 4093/2012 σε κύριες /και επικουρικές συντάξεις, ενώ και τα δώρα που καταργήθηκαν (με τον ν. 4093) θα πρέπει να επιστραφούν.
Μάλιστα το Ενιαίο Δίκτυο Συνταξιούχων υπογραμμίζει ότι η κυβέρνηση αρνείται έως σήμερα να δώσει στους συνταξιούχους αναδρομικά για τις περικοπές των δικών της νόμων 4093/12 , 4051/12 που η ίδια δημιούργησε το 2012, θεωρώντας τους συνταξιούχους <<παιδιά ενός κατώτατου θεού>>, ΟΤΑΝ:
α)    Οι συνταξιούχοι Δικαστές εισέπραξαν τα αντίστοιχα αναδρομικά ποσά για τους συγκεκριμένους νόμους με απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου άρθρ. 88Σ (Μισθοδικείο) το 2018.
β)     Έχει εκτελεστεί ήδη από τον ΕΦΚΑ πρωτόδικη απόφαση των Διοικητικών Δικαστηρίων που αφορούσε διεκδικήσεις αναδρομικών (των συγκεκριμένων νόμων) η οποία αναφέρεται σε συνταξιούχους της ΔΕΗ.
γ)     Με νομοθετική ρύθμιση επεστράφησαν (ελάχιστα*)αναδρομικά σε Στρατιωτικούς, ένστολους, καθηγητές Πανεπιστημίου και γιατρούς του ΕΣΥ.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του ΕΝΔΙΣΥ Νίκος  Χατζόπουλος  είναι δεδομένη η υποχρέωση της κυβέρνησής να συμμορφωθεί με τις υπ’αρίθμ. 2287-2290/2015 αμετάκλητες αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ, που υποχρεώνουν την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει τις συντάξεις στα προ του 2012 επίπεδα.
Το Ενιαίο Δίκτυο Συνταξιούχων τονίζει ότι οι δηλώσεις  στελεχών της κυβέρνησης οι οποίες , αναφέρονται σε ταύτιση και συσχετισμό των αξιώσεων των συνταξιούχων για τις μνημονιακές περικοπές των νόμων 4051/12, 4093/12, καθώς και των νόμων 3863/10 και 3865/10 (Ειδική Εισφορά Αλληλεγγύης) που έχουν κριθεί αντισυνταγματικοί από το ΣτΕ και από το Ελεγκτικό Συνέδριο αντίστοιχα, μόνο αδικαιολόγητη σύγχυση δημιουργούν και τίποτα άλλο στους συνταξιούχους. Τα μόνα αναδρομικά που προκύπτουν και σχετίζονται με τον νόμο Κατρούγκαλου (4387/16) είναι τα ποσά που έχουν περικοπεί παρανόμως στις επικουρικές συντάξεις από τον 6ο του 2016 και μετά (Αναπροσαρμογή συντάξεων).
Η επικείμενη απόφαση του ΣτΕ που αναμένεται η έκδοσή της, έχει ως κύρια θέματα να επιλύσει την συνταγματικότητα ή όχι του επανυπολογισμού των συντάξεων κύριων και επικουρικών, την νομιμότητα θεσπίσεως ενός ενιαίου ασφαλιστικού φορέα (ΕΦΚΑ) κλπ.

                Ο ν.4387/2016 (ν. Κατρούγκαλου) έχει εφαρμογή ως προς τον επανυπολογισμό των συντάξεων κύριων από 01/01/2019 και μετά. Γι’ αυτό λοιπόν και τα ενημερωτικά σημειώματα των κύριων συντάξεων περιλαμβάνουν όλες τις περικοπές των συγκεκριμένων νόμων (4093/12, 4051/12 κλπ.) έως τον Δεκέμβριο του 2018 τουλάχιστον (Διεκδικήσιμα αναδρομικά). Εφαρμόστηκε παρανόμως ο ν. Κατρούγκαλου τον Ιούνιο του 2016 στις επικουρικές συντάξεις (Αναπροσαρμογή συντάξεων) όπου προέκυψαν περικοπές και τα ενημερωτικά σημειώματα άλλαξαν. (για σχετικά παραδείγματα ενημερωτικών σημειωμάτων πατήστε στα συνημμένα των επικουρικών όπου δημιουργούνται και οι διεκδικήσιμες διαφορές)
Για τους συνταξιούχους που απεβίωσαν χωρίς να έχουν προσφύγει δικαστικά μέχρι την ημερομηνία του θανάτου τους, οι κληρονόμοι διατηρούν το δικαίωμα διεκδικήσεως των αναδρομικών, μέχρι την ημερομηνία θανάτου του συνταξιούχου. (Και εφόσον δεν έχουν κάνει αποποίηση κληρονομιάς)



Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

«Επανάσταση», «συμμοριτοπόλεμος», «εμφύλιος»: Τι μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά για την ελληνική τραγωδία


Αθανάσιος Γκότοβος
τ. Καθηγητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων


Ανάμεσα στις απαγορευμένες λέξεις που προέκυψαν από το 1981 και μετά στην Ελλάδα είναι και η λέξη «συμμοριτοπόλεμος». Ήταν μέχρι τότε η επίσημη ονομασία της σύγκρουσης μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων του ελληνικού κράτους και των ένοπλων τμημάτων που διέθετε και διηύθυνε το κομμουνιστικό κόμμα και που με τεχνική και πολιτική στήριξη από το τότε παγκόσμιο καθοδηγητικό κέντρο του σοσιαλισμού, επιχείρησε να υλοποιήσει δια των όπλων σοσιαλιστική δημοκρατία παρόμοια με αυτές που είχαν ήδη ιδρυθεί σε όλες τις γειτονικές βαλκανικές χώρες και στην ανατολική Ευρώπη. Κυρίως με αμερικανική βοήθεια η ένοπλη αυτή σύγκρουση που άρχισε την άνοιξη του 1943 και κορυφώθηκε το 1948 και 1949 έληξε με τη νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων τον Αύγουστο του 1949.
Έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία γύρω από τη σύγκρουση αυτή, η οποία στα πλαίσια της λεγόμενης «εθνικής συμφιλίωσης» (1981 και 1989) ονομάζεται πλέον υποχρεωτικά «εμφύλιος».Υπάρχει, επίσης, για το ίδιο θέμα αρκετό αρχειακό υλικό. Εν μέρει απαγορευμένο με αποφάσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων, λόγω του «αντιδραστικού» του χαρακτήρα, εφόσον δεν συνάδει με το πνεύμα της «εθνικής συμφιλίωσης» (επίσημα στρατιωτικά αρχεία του ελληνικού κράτους). Εν μέρει μυστικό, διότι δεν θα πρέπει οι «μη-μυημένοι» να μάθουν με ντοκουμέντα ποια ήταν η πολιτική του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και πώς αυτή εφαρμοζόταν στην πράξη. Εν μέρει σκοπίμως κατεστραμμένο στο βωμό της εθνικής συμφιλίωσης. Εν μέρει ακόμη άγνωστο που περιμένει τον ερευνητή στα κρατικά αρχεία άλλων χωρών με εμπλοκή στον κατοχικό και μετακατοχικό εμφύλιο.
Ήδη από τον χαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ως «απαγορευμένου» - διότι δεν είναι προσαρμοσμένο στην πολιτική ορθότητα που επεκράτησε μετά το 1981 για την ένοπλη σύγκρουση – και από την προστασία άλλου υλικού από τη δημοσιότητα – για να μην εκτεθεί το κομμουνιστικό κόμμα για τις προγραμματικές «ακρότητες» -  φαίνεται καθαρά ότι παρά τη ρητορική περί εθνικής συμφιλίωσης, συμφιλίωση με το πρόσφατο οδυνηρό παρελθόν της χώρας δεν υπήρξε ακόμη. Ούτε στην φερόμενη ως ακαδημαϊκή, αλλά ούτε και στη λεγόμενη δημόσια Ιστορία υπάρχει στοιχειώδης συναίνεση για τη φύση αυτής της σύγκρουσης από τη στιγμή που ξεκίνησε, μέσα στην ιταλο-γερμανική κατοχή, μέχρι τη λήξη της τον Αύγουστο του 1949, με ενδιάμεσο σταθμό τα Δεκεμβριανά της Αθήνας, αλλά και άλλα «Δεκεμβριανά» στην επαρχία που παραμένουν άγνωστα ή ξεχασμένα. Να θυμίσω ότι η τελευταία μαζική σφαγή «αντιδραστικών» γυναικοπαίδων από τον ΕΛΑΣ στην Ήπειρο έγινε στο τέλος Ιανουαρίου του 1945, όταν η λεγόμενη «μάχη της Αθήνας» είχε ήδη κριθεί.
Και ενώ ο πόλεμος της Ιστορίας για τον εμφύλιο καλά κρατεί, κανένα από τα δεσπόζοντα αφηγήματα που θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τις μέρες αυτές δεν περιγράφει την πραγματική φύση της σύγκρουσης. Βεβαίως υπάρχουν και αξιόλογα μειοψηφικά αφηγήματα για τον εμφύλιο, πολύ πιο ρεαλιστικά, αλλά με πολύ περιορισμένη εμβέλεια. Μπορεί να είναι πιο έγκυρα, αλλά είναι ενοχλητικά και σε πολλούς δεν αρέσουν. Αντιθέτως, τα αφηγήματα για τον εμφύλιο που αρέσουν είναι επιστημονικά αφελή και ιδεολογικά έντονα φορτισμένα.
Υπεύθυνοι για τον εμφύλιο, σύμφωνα με το πρώτο, είναι κάποια δαιμονοποιημένα όντα, οι κομμουνιστές, φύσει προδότες, που δεν πιστεύουν στο έθνος αλλά στον διεθνισμό και έστρεψαν τα όπλα εναντίον της χώρας προκειμένου να υπηρετήσουν τα σχέδια της Μόσχας, λέει το πρώτο αφήγημα.Μέχρι το 1981 αυτό ήταν το δεσπόζον αφήγημα για τον εμφύλιο και οι φορείς του δεν ήταν το κράτος της «Δεξιάς», όπως λέγεται, αλλά όλες οι μη-κομμουνιστικές ή μη-κομμουνιστογενείς πολιτικές παρατάξεις. Ο πολιτικός του θάνατος ήρθε με την κατάρρευση του καθεστώτος που το χρησιμοποίησε κατά κόρον και καταχρηστικά ως ιδεολογικό όπλο από το 1967 μέχρι το 1974.
Παρεμφερές είναι το αφήγημα που βλέπει «ξένο δάκτυλο» πίσω από τον εμφύλιο. Οι «ξένοι» είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα στην Ελλάδα που για να τα προωθήσουν προκάλεσαν μια αιματηρή σύγκρουση, ενώ οι Έλληνες απλά παγιδεύτηκαν σ΄ αυτήν χωρίς πραγματικά να καταλάβουν τι κάνουν.
Ένα τρίτο αφήγημα θέλει τον εμφύλιο να είναι προϊόν του εθνικού χαρακτήρα των Ελλήνων. Υποθέτουν ότι πάγιο χαρακτηριστικό του Έλληνα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι η διχόνοια. Στην πιο πρωτόγονη εκδοχή η μήτρα της ελληνικής διχόνοιας είναι βιολογική, ενώ στην πιο ήπια μορφή το επιχείρημα παραπέμπει στην πολιτισμική συνέχεια των Ελλήνων και επομένως στην πολιτισμικά κληρονομούμενη διχόνοια.
Ένα ακόμη αφήγημα θέλει τον εμφύλιο να είναι αποτέλεσμα μιας «παρεξήγησης». Οι αστικές δυνάμεις της χώρας δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ότι το κομμουνιστικό κόμμα αποδεχόταν το κοινοβουλευτικό παιχνίδι και απλά ήθελε να φτάσει στον σοσιαλισμό με εκλογές. Ακραίοι και από τις δύο πλευρές συνετέλεσαν με τις πράξεις τους να δημιουργηθεί διχαστικό κλίμα, να χαθεί η εμπιστοσύνη, να εκμηδενιστούν τα περιθώρια μιας συμβιβαστικής λύσης για να αποφευχθεί ή έστω να λήξει νωρίτερα η σύγκρουση. Στον πυρήνα του συμψηφιστικού αυτού αφηγήματος υπάρχουν δύο λέξεις κλειδιά: «λάθος» και «αμοιβαιότητα». Για τη σύγκρουση φταίνε και οι μεν και οι δε. Μια παραλλαγή του αφηγήματος αυτού αφαιρεί από το κάδρο τον κατοχικό εμφύλιο και τα Δεκεμβριανά και εμφανίζει την ένοπλη σύγκρουση από το 1946 και μετά ως κλιμάκωση της αυτοάμυνας ομάδων του ΕΛΑΣ ή παρεμφερών οργανώσεων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ που ενώ στην Κατοχή έκαναν αντίσταση κατά του κατακτητή, αμέσως μετά την απελευθέρωση έπεσαν θύματα της  «λευκής τρομοκρατίας» και του «μοναρχοφασισμού». Το ΚΚΕ, λένε, γλίστρησε από την οργάνωση της αυτοάμυνας των καταδιωκόμενων αγωνιστών στον γενικευμένο εμφύλιο χωρίς ουσιαστικά να το επιδιώκει προγραμματικά.
Τις τελευταίες δεκαετίες, με τη σχετική χρονική απόσταση από την κατάρρευση των  καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί και ένα ενδιαφέρον αφήγημα για τον εμφύλιο, ότι τελικά η σύγκρουση ήταν «αγώνας» για τη δικαιοσύνη και την ισότητα, για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Ενδιαφέρον, διότι έχει καταπληκτικές ομοιότητες με το αφήγημα των ίδιων των πρωταγωνιστών του κατοχικού και μετακατοχικού εμφυλίου από την πλευρά της Αριστεράς. Δεν ήταν, λένε, εμφύλιος, αλλά επανάσταση με στόχο τη λαοκρατία, για να πάρει ο ίδιος ο λαός τις τύχες στα χέρια του.
Το αφήγημα αυτό είναι και για έναν ακόμη λόγο ενδιαφέρον. Είναι το πιο ρεαλιστικό αφήγημα από τη σκοπιά της Αριστεράς (κομμουνιστικής ή άλλης) για τον εμφύλιο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, μόνο που τα αξιολογεί πολιτικά με έναν συγκεκριμένο, και αναμενόμενο, τρόπο. Διότι ο εμφύλιος – και αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό αφήγημα για την ένοπλη σύγκρουση, αλλά για διάφορους λόγους δεν αρέσει σε πολλούς – όπως προκύπτει από τη μελέτη όλων των μέχρι τώρα διαθέσιμων στοιχείων δεν ήταν ούτε το έργο αδιόρθωτων προδοτών, ούτε αποτέλεσμα παρεξήγησης, ούτε ξένος δάκτυλος, ούτε κλιμάκωση της αυτοάμυνας των καταδιωκόμενων αγωνιστών, ούτε προϊόν της απουσίας συμβιβαστικής διάθεσης εκ μέρους των αντιμαχομένων. Ήταν μια συνειδητή προσπάθεια της ελληνικής Αριστεράς της δεκαετίας του ’40 για καθεστωτική αλλαγή. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε λίγο μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τον ιταλικό και γερμανικό στρατό, υπήρξε μεθοδική, επίμονη και συνεχής και έληξε το 1949 με αποτυχία.
 Έχουν διατυπωθεί πολλές και μεταξύ τους αντικρουόμενες θεωρίες για τα αίτια της αποτυχίας τόσο στην αρχική φάση (κατοχικός εμφύλιος), όσο και στην τελική (1946-1949). Ειδικά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές της «επανάστασης» αισθάνθηκαν πιο ελεύθεροι να αποκλίνουν από την κομματική γραμμή και διατύπωσαν δημόσια τη θέση ότι η όλη προσπάθεια για την εγκαθίδρυση «λαοκρατίας» που κόστισε πολύ αίμα και από τις δύο πλευρές ήταν ένα πελώριο πολιτικό σφάλμα του ΚΚΕ. Όσο συμπαθείς κι αν είναι οι φωνές αυτές, η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Με βάση την προϊστορία του στα ελληνικά πολιτικά πράγματα το κόμμα που οργάνωσε και διηύθυνε την απόπειρα καθεστωτικής αλλαγής στη δεκαετία του ’40 δεν θα μπορούσε να αποφύγει αυτό το «λάθος», όπως δεν το απέφυγαν  τα αδελφά κόμματα στη γειτονική Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία με διαφορετική έκβαση του πειράματος. Εκείνη την εποχή ένα κομμουνιστικό κόμμα που θα είχε αμφιβολίες για το στόχο και τα μέσα επίτευξής του δεν θα ήταν κομμουνιστικό κόμμα.
Με αυτή την έννοια ο  εμφύλιος δεν ήταν ούτε λάθος του ΚΚΕ που αποφάσισε την ένοπλη ρήξη με το καθεστώς, ούτε λάθος των δυνάμεων του κοινοβουλευτισμού που αποφάσισαν να απαντήσουν με τα όπλα στην πρόκληση. Ήταν μια τραγωδία μάλλον αναπόφευκτη μετά τη διάλυση από τις κατοχικές δυνάμεις της οικονομίας αλλά και των κοινοβουλευτικών θεσμών και των μηχανισμών τους και τη δημιουργία στο ΚΚΕ της βάσιμης ελπίδας ότι η καθεστωτική αλλαγή είναι εφικτή. Το ίδιο ισχύει και για τη δεύτερη και εξίσου αιματηρή φάση του εμφυλίου, αν ληφθεί υπόψη ότι οι μηχανισμοί του κράτους που κλήθηκαν να ματαιώσουν την «επανάσταση» μόλις είχαν οικοδομηθεί από τα ερείπια της Κατοχής και ότι η τεχνική και πολιτική στήριξη του «επαναστατικού» στρατού από το κομμουνιστικό στρατόπεδο ήταν ιδιαίτερα σημαντική και διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα ότι το παιχνίδι μπορεί να γυρίσει υπέρ της λαοκρατίας.
Από τα έξι αφηγήματα για τον εμφύλιο, τα πρώτα τέσσερα θα κυριαρχήσουν ξανά στη δημόσια σφαίρα αυτές τις μέρες, όπως είναι σύνηθες. Τα δύο τελευταία δεν πρόκειται να συγκινήσουν πολλούς. Το αφήγημα της «επανάστασης» απευθύνεται εκ των πραγμάτων σε πολύ περιορισμένο ακροατήριο - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΚΚΕ να οργανώνει κάθε χρόνο κατασκηνώσεις, πορείες και «δρώμενα» στους τόπους του «αγώνα» - που πιστεύει ακόμη στο παγκόσμιο επαναστατικό «κίνημα», αγνοώντας τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην ανατολική Ευρώπη και αλλού. 
Το τελευταίο αφήγημα – ο εμφύλιος ως τραγωδία που προέκυψε από τη βούληση της ηγεσίας του ΚΚΕ για καθεστωτική αλλαγή με όλα τα μέσα, και από την απόφαση της νόμιμης κυβέρνησης να αποτρέψει αυτή την αλλαγή – μπορεί να συγκινήσει μόνο ανθρώπους που δεν εμφανίζουν αλλεργικά σύνδρομα από τη νεκροψία μιας αποτυχημένης ένοπλης εξέγερσης στη δεκαετία του ’40 με στόχο την αλλαγή καθεστώτος. Η στιγμή που η δημοσιότητα - ακαδημαϊκή και άλλη - θα σκέφτεται, θα μιλά και θα ακούει για τον εμφύλιο χωρίς μίσος, χωρίς πάθος και χωρίς πολιτική υστεροβουλία δεν έχει έρθει ακόμη και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο χρόνο ακόμη θα χρειαστεί μέχρι να φτάσει. Οι μάχες του εμφυλίου σταμάτησαν πριν από εβδομήντα χρόνια στο Γράμμο, αλλά οι ιδεολογικές μάχες για την ιστορία του εμφυλίου συνεχίζονται, αγνοώντας σαρκαστικά το Diktat της εθνικής συμφιλίωσης.
Τι μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά στο σχολείο γι αυτή την τραγωδία; 
Ελάχιστα σε ό,τι αφορά τα ίδια τα γεγονότα, αλλά αρκετά σε ό,τι αφορά ένα λανθασμένο πολιτικό μήνυμα σκοπιμότητας για να υπηρετηθεί ο στόχος της εθνικής συμφιλίωσης μέσω αποσιωπήσεων, λήθης και συμψηφισμών. Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο ότι για τον εμφύλιο φταίνε και οι δύο πλευρές και ότι αν είχαν αποφευχθεί τα λάθη που έκαναν και οι δύο αντιμαχόμενοι δεν θα είχαμε φτάσει στην ένοπλη σύγκρουση. Αυτό ονομάζεται εθνική συμφιλίωση μέσω συμψηφισμού. Το ευτύχημα είναι ότι ακόμη δεν έχουν κυκλοφορήσει ανάλογα αφηγήματα για το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και το Κομμένο ενόψει της ευρωπαϊκής συμφιλίωσης. Ορισμένοι φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο μόνος τρόπος για την εθνική συμφιλίωση είναι να μπορεί να δει κανείς τα γεγονότα κατά πρόσωπο και όχι μεταμφιεσμένα. Εκτός αν η ιδέα της εθνικής συμφιλίωσης είναι ένα ακόμη τέχνασμα για την άντληση κομματικού οφέλους και τίποτε περισσότερο.

πηγή:https://www.huffingtonpost.gr/entry/epanastase-semmoritopolemos-emfelios-ti-mathainoen-semera-ta-paidia-yia-ten-ellenike-trayodia_gr_5d65ad48e4b063c341f7422d?utm_hp_ref=gr-homepage